ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΥΝΗΤΙΚΗ Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΔΙΑΓΝΩΜΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γεννάται όμως ακολούθως το εξής ερώτημα: Ευ και καλώς δια τους ούτω αντιδράσαντας και καθελόντας τον αιρετικόν.Τιμή και έπαινος τους ανήκει συμφώνως προς τους λόγους των Ιερών Κανόνων. Αλλά οι άλλοι, οι μη διακόψαντες την μετά του αιρετικού κοινωνίαν και μέχρι της συνοδικής του καταδίκης κοινωνούντες αυτώ, πώς πρέπει να θεωρώνται, αφού ουδέν περί αυτών αναφέρουν οι σχετικοί Ιεροί Κανόνες; Εάν οι Ιεροί Κανόνες δεν ομιλούν περί της τύχης των συνεχισάντων την κοινωνίαν μετά του αιρεσιάρχου, μέχρι της συνοδικής καταδίκης αυτού, αυτό δεν σημαίνει, ότι η φύσις των ανωτέρω Κανόνων τυγχάνει δυνητική και κατ΄ ακολουθίαν και η μετά του αιρετικού κοινωνία ακατάκριτος ή αδιάφορος. Παν τουναντίον! Απόδειξις τα Πρακτικά των Ιερών Συνόδων, η Ιερά δηλαδή Παράδοσις της Ορθοδοξίας, εκ των οποίων περιτράνως πιστοποιείται το κατάκριτον, υπόλογον και κολάσιμον της διαγωγής των τοιούτων επισκόπων και κληρικών γενικότερον. Το ακριβώς αντίθετον ετόλμησε να ισχυρισθεί μόνον ο αρχιμανδρίτης π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, αδιαφορών πλήρως δια την τολμουμένην παραποίησιν της αλήθειας.

Γράφει λοιπόν: ''Αλλά η διακοπή του μνημοσύνου ''προ συνοδικής διαγνώσεως '' και καταδίκης δεν έχει την έννοιαν αποφυγής μολυσμού εκ της κηρυττομένης αιρέσεως! Όχι αδελφέ μου! Αν είχεν αυτήν την έννοιαν, τότε οι Κανόνες δεν θα παρείχον απλώς δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου δι΄αίρεσιν ''προ συνοδικής διαγνώμης'', αλλά θα εθέσπιζον ρητήν και σαφή υποχρέωσιν μετ΄ απειλής βαρυτάτων ποινών εν εναντία περιπτώσει... Δεν υπάρχει λοιπόν κίνδυνος να...μολυνθώμεν, ούτε μνημονεύοντες του Πατριάρχου (εφόσον ακόμη δεν κατεδικάσθη), ούτε πολλώ μάλλον δεχόμενοι εις κοινωνίαν τους μνημονεύοντας αυτού''.... ''Ο Κανών είναι δυνητικός και ουχί υποχρεωτικός''...''Ότι τούτο είναι αληθές'' συνεχίζει ο Πανοσολογιώτατος, ''πείθει και το γεγονός, ότι, ενώ εν τη μακρά ιστορία της Εκκλησίας καθηρέθησαν αναρίθμητοι επίσκοποι επί αιρέσει, ουδέποτε ετιμωρήθη κληρικός τις καν απλώς επετιμήθη δια τον λόγον, ότι δεν έσπευσε να αποσχισθεί πάραυτα από του αιρετικού επισκόπου, αλλά ανέμενε την υπό Συνόδου καταδίκην αυτού...''.''Τα αντιθέτως λεγόμενα είναι ανόητοι ζηλωτισμοί''.

Διατί εν τοιαύτη περιπτώσει ο αγιώτατος πατριάρχης Αλεξανδρείας Κύριλλος προέτρεπε, αντιθέτως προς τον π. Επιφάνιον, τους πιστούς της Κων/λεως κληρικούς και λαϊκούς, να απέχουν της κοινωνίας του αιρετικά κηρύσσοντος Νεστορίου, καίτοι δεν είχε συνέλθει ακόμη Σύνοδος προς καταδίκην του; Σημειωτέον δε, ότι, όταν έγραφε τα ανωτέρω ο θείος Κύριλλος, οι πλείστοι των πιστών και των κληρικών της Κων/λεως είχον ήδει διακόψει κοινωνίαν προς τον κακόδοξον ποιμενάρχην των πλην ολίγων ελαφροτέρων και των κολακευόντων αυτόν''. Διατί ο άγιος Υπάτιος, μόλις επληροφορήθη την κακοδοξίαν του Νεστορίου, διέκοψε το μνημόσυνόν του, πριν καν συνέλθει η Σύνοδος προς καταδίκην του κακοδόξου''; 

Διατί ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής διέκοψε πάσαν εκκλησιαστικήν κοινωνίαν προ ''συνοδικής διαγνώμης'', μεθ΄ όλων σχεδόν των θρόνων Ανατολής και Δύσης, ένεκα της αιρέσεως του μονοθελητισμού, ώστε να θεωρείται υπό των αντιπάλων του ''εκτός Εκκλησίας''; 

 Διατί οι προ της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου αθλήσαντες εικονόφιλοι, κληρικοί και λαϊκοί, διετέλεσαν εν ακοινωνησία προς τους εικονομάχους επί δεκαετίας ολοκλήρους, εν φυλακαίς και όρεσι και σπηλαίοις υπάρχοντες δια την καλήν ομολογίαν; 

 ''Ανόητος ζηλωτής'' ήτο και ο πρωταγωνιστής της μερίδος των εικονόφιλων Θεόδωρος ο Στουδίτης, όστις έγραφε: ''ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν (τον εικονομάχον δηλαδή επίσκοπον), καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων''; Ή, όταν δια πολύ κατώτερον της εικονομαχίας θέμα, τον παράνομον ήτοι γάμον του αυτοκράτορος, μετά αφθάστου παρρησίας διεκήρυσσσεν: ''Πάντα ημίν φορητά μέχρι θανάτου, ή μετασχείν της εκείνου κοινωνίας (ιερέως Ιωσήφ) και των εκείνω συλλειτουργούντων; (P.G.99,972).

 Οποία, όμως αναλήθεια, έλειψις λογικής και σοβαρότητος και ιδιαιτέρως αντορθόδοξον πνεύμα υπάρχει εις αυτούς τους λόγους αρχιμανδρίτου, θα δειχθεί λεπτομερέστερον κατωτέρω. Εν πρώτοις είναι αδύνατον να υπάρξει Κανών, που να τιμωρεί τον Ιερέα ή τον Επίσκοπον, διότι δεν διέκοψεν κοινωνίαν με τον αιρετικόν προ συνοδικής διαγνώμης. Διατί;

 Διότι η Σύνοδος εν τοιαύτη περιπτώσει, τί ρόλον θα παίζει, αφού θα έρχεται να δώσει το παρόν πάντοτε...''κατόπιν εορτής''; Και, πώς είναι δυνατόν να είναι αληθής σύνοδος, διεκδικούσα ήτοι την Ευαγγελικήν αλήθειαν, αφού δεν θα προστατεύει αύτη τον υπό αυτής ποιμενόμενον κλήρον και λαόν, αλλά θα προστατεύεται υπό αυτών; Διότι εν εσχάτει αναλύσει, αυτό σημαίνει η υποχρεωτική αντίδρασις πάντων των άλλων, άμα τη εμφανίσει της αιρέσεως, εξαιρέσει της Συνόδου, ήτις θα έρχεται να δώσει το παρόν τελευταία! 

Ένας τοιούτος Κανών, εάν υπήρχε, θα ομοίαζε προς τον σχετικόν πολιτικόν νόμον, που θα διέταζε πάντας τους στρατιώτας και αξιωματικούς να μάχονται ανενδότως, άμα τη εμφανίσει του εχθρού, πλην των στρατηγών και επιλαρχών, οι οποίοι θα συνήρχοντο εις σύσκεψιν τελευταίοι, δια να ανακοινώσουν, ότι κακώς επετέθη ο εχθρός και έπραξαν πολύ καλώς, που αντέδρασαν εγκαίρως, στρατός και αξιωματικοί!... 

Αλλά και οι σύγχρονοι συνοδικοί πατέρες δεν φαίνεται να διαφέρουν της ψυχολογίας του αυτοκλήτου δικηγόρου των, αφού επί ολοκλήρους δεκαετίας τώρα, ενώ βλέπουν την αίρεσιν του Οικουμενισμού αυξανομένην και προκλητικώς καταλύουσα τα των ''πατέρων όρια'', τα οποία υποτίθεται, ότι οι Σεβασμιώτατοι πρέπει, να φυλάττουν, ως κόρην οφθαλμού, αυτοί, όταν συνέρχονται, αντί να καταδικάσουν την κακοδοξίαν, διώκουν τους ολίγους εκ των πιστών, που ετόλμησαν, να αντιδράσουν εις την αίρεσιν διεκδικούντες την φωνήν των Ιερών Κανόνων! 

Όντως ακριβής επανάληψις του αντορθοδόξου παρελθόντος της Εκκλησίας. Αλλά και κάτι άλλο. Κατά ποίαν λογικήν θα απήτει ο υποτιθέμενος ούτος Κανών να καθαιρεθεί η Σύνοδος τους μη προ αυτής αντιδράσαντας κληρικούς, όταν αυτοί οι ίδιοι, οι εις τον αυτόν βαθμόν ενοχής, εν συγκρίσει προς τους προ αυτών αντιδράσαντας;! Τοιούτος Κανών θα είχεν θέσιν, ΜΟΝΟΝ, όταν οι επίσκοποι της ''συνοδικής διαγνώμης'' είχον αντιδράσει εγκαίρως και πατερικώς εις την κακοδοξίαν, αλλά δεν ηδυνήθησαν να συνέλθουν εν συνόδω προς καταδίκην του κακοδόξου, λόγω επεμβάσεως της Πολιτείας και υπερασπίσεως του αιρετικού, ως εγένετο πολλάκις, και ιδία επί Εικονομαχίας. Τότε, ασφαλώς συνερχόμενοι οι εν λόγω επίσκοποι έχουν όλο το δικαίωμα να καταδικάσουν τους μη μιμηθέντας την διαγωγήν των κληρικούς, ως εγένετο εν τη Ζ΄ Οικουμενική Συνόδω. Τότε βεβαίως δεν δοκιμάζονται, δεν προλαβάνουν να δοκιμασθούν, και αι συνειδήσεις των λοιπών κληρικών, με το,ποίαν δηλαδή στάσιν θα πρέπει να τηρήσουν έναντι της κακοδοξίας κ.λ.π. 

 Ας μην λοιπόν ματαιοπονεί ο Πανοσιολογιώτατος, προσπαθών να ερνηνεύσει την συνείδησίν του, ως και πάντων των κοινωνούντων εν γνώσει και ''προσυνοδικής διαγνώμης'' τη κηρυττομένη αιρέσει, διότι πανταχόθεν στενά δι΄ αυτόν και τους προστατευομένους του... Αλλά μήπως η Εκκλησία του Χριστού και ΠΡΟ της δημιουργίας των σχετικών Ιερών Κανόνων, δεν αντιμετώπιζεν επιτυχώς τας εμφανιζομένας αιρέσεις, βάσει της διδασκαλίας της Αγίας Γραφής και των αγίων τέκνων της, ως σαφώς μαρτυρεί τούτο και ο άγιος Θεόδωρος; 

 ''Παραγγελίαν γαρ έχομεν εξ΄ αυτού του Αποστόλου, εάν τις δογματίζει ή προτάσσει ποιείν ημάς, παρ΄ ο παρελάβομεν, παρ΄ ο οι Κανόνες των κατά καιρών Συνόδων, καθολικών τε και τοπικών ορίζουσιν, απαράδεκτον αυτόν έχειν και μηδέ λογίζεσθαι αυτόν εν κλήρω αγίω''. (PG.99,988A).Τούτο ακριβώς εφήρμοσαν και οι άγιοι Πατέρες της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου κατά την δίκην και καταδίκην των εικονομάχων, παρά τα αντιθέτως γραφέντα υπό του π. Επιφανίου, ότι δηλαδή ''ουδέποτε ετιμωρήθη κληρικός τις, ή καν επετιμήθη δια τον λόγον, ότι δεν έσπευσε να αποσχισθεί πάραυτα από του αιρετικού επισκόπου... 

Παραθέτομεν ευθύς αμέσως αντιπροσωπευτικά κείμενα από τας συνεδρίας της Συνόδου.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ είπε: Ηνίκα πάσα η ομήγυρις αύτη το εν λαλεί και φρονεί, έμαθον και επηροφορήθην, ότι η αλήθεια αύτη εστίν, η νυνί ζητουμένη και κηρυσσομένη. Και δια τούτο καγώ αιτώ συγνώμην των πρώτων μου κακών, και θέλω μετά πάντων και φωτισθήναι και διδαχθήναι τα πλημμελήματα και αμάρτηματά μου άμετρα έστι και ως ο Θεός κατανύξει την Ιεράν Σύνοδον και το πανάγιον δεσπότην... 

ΤΑΡΑΣΙΟΣ: Ώφειλες εκ των ανέκαθεν χρόνων ανοίξαι σου τα ώτα και Παύλου του θείου Αποστόλου ακούσαι λέγοντος: ''στήκετε, κρατείτε τας παραδόσεις, ας παρελάβετε είτε δια λόγου, είτε δι΄ επιστολής ημών''. Και πάλιν Τιμοθέω και Τίτω γράφοντος: ''τας βεβήλους κενοφωνίας παραιτείσθαι''. Τι βεβηλότερον ή τι κενοφωνότερον του λέγειν Χριστιανούς ειδωλολατρήσαι;

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ: Κακόν ην και ομολογούμεν, κακόν ην, αλλ΄ούτως επράχθη και ούτως επράξαμεν και δια τούτο αιτούμεν συγνώμην των πλημμελημάτων ημών. Ομολογώ, Δέσποτα, έμπροσθεν της τιμιωτάτης αγιωσύνης υμών, και πάντων των αδελφών της αγίας Συνόδου, ότι ημάρτομεν και ηνομήσαμεν και κακώς επράξαμεν και συγνώμην αιτούμεν περί τούτου...

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ επίσκοπος Αγκύρας είπεν: Όθεν και εγώ επίσκοπος Αγκύρας της πόλεως, προαιρούμενος ενωθήναι τη Καθολική Εκκλησία...ταύτην την παρούσαν έγγραφόν μου ομολογίαν ποιούμαι και προσάγω υμίν τοις εξ αποστολικής αυθεντίας λαβούσι την εξουσίαν. Εν αυτώ δε και συγνώμην εξαιτούμαι παρά της Θεοσυλέκτου υμών μακαριότητος υπέρ ταύτης μου της βραδύτητος. Δέον γαρ ην μη υστερηκέναι με προς την της Ορθοδοξίας ομολογίαν. Αλλά της άκρας μου αμαθείας και νωθρείας και ημελημένης διανοίας εστί τούτο''.

Γ΄). Τη αγία και οικουμενική Συνόδω ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ (επίσκοπος Αμορίου) ο ελάχιστος χριστιανός ομολογώ και συντίθεμαι και δέχομαι και ασπάζομαι...και δια τούτο παρακαλώ υμάς άγιοι του Θεού και βοώ: Ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιον υμών. Δέξασθέ με ως εδέξατο ο Θεός τον άσωτον και την πόρνην και τον ληστήν. Ζητήσατέ με καθώς εζήτησεν ο Χριστός το απολωλός πρόβατον, ο ανέλαβε επί των ώμων.[...]

ΠΗΓΗ

Δήλωση του μοναχού ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΟΥ για τις ύβρεις εναντίον του από τον μητροπ. Αργολίδος Νεκτάριο

ΔΗΛΩΣΗ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΟΥ

ΤΟΥ ΚΕΛΛΙΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αργολίδος κ. Νεκτάριο

(εφόσον εν μετανοία επιστρέψει στην ορθοτόμηση του Λόγου της Αληθείας, δηλαδή του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού,

ως προς το Σώμα Του που είναι η Εκκλησία των Αποστόλων και όχι η Νεοφανής Ψευδο-Εκκλησία του Οικουμενισμού ή Γνωστικισμού ή Θρησκευτικού Συγκρητισμού, με τα Νεοφανή της Δόγματα που περιέχονται στην ψευδο-συνοδική παναιρετική απόφαση «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», η οποία Νεοφανής Ψευδο-Εκκλησία ιδρύθηκε από μόνες τις δέκα (10) Αυτοκέφαλες που μετείχαν στο Συνέδριο της Αποστασίας της Κρήτης, και οι οποίες εκπροσωπούν μόνο το ένα τρίτο (1/3) των Ορθόδοξων 

πιστών

ήτοι ως προς τα Άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν» και «Ομολογώ έν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών»,

όπως

ο καταδικασθείς σε καθαίρεση και αφορισμό, στη Σύνοδο του 1344 από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Καλέκα, Αγιορείτης ιερομόναχος Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και ο μαθητής του μοναχός Ιωσήφ ο Καλόθετος απάντησαν στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Καλέκα το 1344 (δηλαδή πριν την καθαίρεση αυτού του τελεταίου το 1347) για την καινοτομία του στην Ορθόδοξη Πίστη που αφορά τη λατινόφρονη αίρεση της κτιστής Χάριτος, δηλαδή ότι ο τότε Πατριάρχης Ιωάννης Καλέκας, αποδεχόμενος την εν λόγω καινοτομία, ίδρυσε την Νεοφανή Ψευδο-εκκλησία του με τα νεοφανή του δόγματα, και δεν μπορεί να αφορίσει από την Εκκλησία του Χριστού τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και τον μαθητή του μοναχό Ιωσήφ Καλόθετο, οι οποίοι διώχθηκαν από τον Πατριάρχη Καλέκα επειδή παραμένουν στην 

Εκκλησία των Αποστόλων ως Σώμα Χριστού)

…………………………………………………

Σεβασμιώτατε (με την Ορθόδοξη έννοια του όρου),

Όπως ενδεχομένως γνωρίζετε, οι επιθετικοί χαρακτηρισμοί τους οποίους απευθύνατε δημοσίως και εγγράφως εναντίον μου «αγύρτης» και «θεομπαίκτης», στην από 8-9-2016 δημόσια ανακοίνωσή σας - η οποία αναγνώστηκε σε όλους τους ιερούς ναούς της Μητροπόλεώς σας, κατ’ εντολήν σας, στις 11-9-2016 (ἐδῶ) - συνιστούν την αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση των εγκλημάτων της εξυβρίσεως και της συκοφαντικής δυσφημήσεως (άρθρα 361 και 363 Ποινικού Κώδικα αντιστοίχως), καθώς και των αντίστοιχων αδικοπραξιών του Αστικού Δικαίου, εξαιτίας των οποίων προκύπτει υποχρέωση αποζημιώσεως εμού του ζημιωθέντος από εσάς τον ζημιώσαντα για ηθική βλάβη (άρθρα 914 και 932 Αστικού Κώδικα) και για προσβολή της προσωπικότητάς μου (άρθρο 52 Αστικού Κώδικα). Βεβαίως, όπως οι εν λόγω εξυβρίσεις σας και συκοφαντικές σας δυσφημήσεις δεν αρμόζουν και από την άποψη του κρατικού Ποινικού και Αστικού Δικαίου σε οποιονδήποτε πολίτη, και γι’ αυτό τιμωρούνται, πολύ περισσότερο δεν αρμόζουν σε Αρχιερέα.

Θα αντιπαρερχόμουν τις ανωτέρω εξυβρίσεις και συκοφαντικές σας δυσφημίσεις εναντίον εμού ως πολίτη και εικόνας του Χριστού, εάν αφορούσαν απλώς το πρόσωπό μου ως Αγιορείτου μοναχού, Γέροντος του Κελλίου Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Κατουνακίων, κατ’ εφαρμογήν του 9ου μακαρισμού του Θεανθρώπου Κυρίου Ιησού Χριστού, ο Οποίος μακαρίζει τους ονειδιζομένους, τους διωκομένους και τους κακολογουμένους, επί λέξει ως εξής: «Μακάριοι εστέ όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού» (Ματθ. 5, 11).

Όμως, οι ανωτέρω εξυβρίσεις και συκοφαντικές σας δυσφημίσεις εναντίον μου δημοσιεύθηκαν εγγράφως, εξαιτίας της προλογίσεως από εμένα ομιλίας από Αγιορείτη μοναχό, το θέμα της οποίας αφορούσε την αξιολόγηση των κακόδοξων και αιρετικών αποφάσεων της Ψευδο-συνόδου της Κρήτης. Αυτές τις αποφάσεις εσείς αποδέχεσθε και δεν αποκηρύσσετε, συντασσόμενος με την Αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία παραβίασε την εντολή της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της να μην ψηφίσει στο Συνέδριο της Αποστασίας της Κρήτης υπέρ της αιρετικής και κακόδοξης θέσης ότι οι αιρέσεις είναι Εκκλησίες, η οποία περιέχεται στη δογματική απόφαση «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον».

Γι’ αυτόν το λόγο οφείλω δημοσίως να απαντήσω από πλευράς της Ορθόδοξης Εκκλησιολογίας στις ανωτέρω εξυβρίσεις σας και συκοφαντικές σας δυσφημίσεις, οι οποίες, ναι μεν, κατά τα ανωτέρω, συνιστούν παραβατική συμπεριφορά και από πλευράς του κρατικού Ποινικού και Αστικού Δικαίου, πλην όμως εκδηλώνουν, θέλω να πιστεύω, εσφαλμένες, λόγω αγνοίας, εκκλησιολογικές θέσεις σας με τις οποίες αποδέχεσθε και διαδίδετε (βλέπετε το έντυπο της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος προς τον Λαό με θέμα «Για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης») τις κακόδοξες και αιρετικές αποφάσεις της Ψευδο-συνόδου της Κρήτης. Άλλως, αν οι εσφαλμένες εκκλησιολογικές θέσεις σας δεν οφείλονται σε άγνοιά σας, αλλά σε συνειδητή επιλογή σας, τότε πλέον αντιμετωπίζουμε την αποδοχή και τη διάδοση εκ μέρους σας της Παναίρεσης του Οικουμενισμού ή Γνωστικισμού ή Θρησκευτικού Συγκρητισμού, η οποία εισήχθη ψευδο-συνοδικώς από το Συνέδριο της Αποστασίας της Κρήτης.

Για το δικό σας πνευματικό συμφέρον της εν Χριστώ σωτηρίας, επιτρέψατε εμένα τον έσχατο, τον αμαρτωλότερο και αμαθέστερο των μοναχών, και προκειμένου να μην ευρεθώ αναπολόγητος ότι δεν μερίμνησα για σας, να σας παράσχω μια σύντομη αξιολόγηση της Ψευδο-συνόδου της Κρήτης από πλευράς της Ορθόδοξης Εκκλησιολογίας - ενώπιον του Δικαιοκρίτου Χριστού, ο οποίος θα προβεί σε μερική μας κρίση σύντομα με τον θάνατό μας και στην τελική μας κρίση κατά τη Δευτέρα του Παρουσία όταν πληρωθεί ο ακριβής χρόνος τον οποίο Εκείνος γνωρίζει - όπως κατωτέρω:

1 - Η ΨΕΥΔΟ-ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ Ή ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΥ Ή ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΥ

Η Ψευδο-Σύνοδος της Κρήτης εισήγαγε «συνοδικώς», δηλ. δεσμευτικά για τις δέκα (10) Αυτοκέφαλες που συμμετείχαν, την Παναίρεση του Οικουμενισμού. Ο Οικουμενισμός, Διαχριστιανικός και Διαθρησκειακός, είναι Γνωστικισμός ή Θρησκευτικός Συγκρητισμός, και αναμειγνύει την Ορθοδοξία με αιρέσεις, με θρησκεύματα, με φιλοσοφικά συστήματα, με τον Σατανισμό. Τον πολέμησαν σθεναρά οι Απόστολοι, όπως ο Ιωάννης και ο Παύλος, και οι Πατέρες των πρώτων χριστιανικών αιώνων, όπως ο Άγιος Ειρηναίος, Επίσκοπος Λουγδούνου (σημερινής Λυών της Γαλλίας) στο έργο του «Έλεγχος και Ανατροπή της Ψευδωνύμου Γνώσεως». Διότι ανατρέπει συνολικά την Ορθόδοξη πίστη, μέσω της αντιπατερικής ή μεταπατερικής θεολογίας, η οποία αλλοιώνει τους θεολογικούς όρους με δαιμονικές και ορθολογιστικές ερμηνείες τους.

2 - ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ «ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ» ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΣ Ή ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟ ΧΡΙΣΤΟ

Η λεγόμενη «Αγία και Μεγάλη ή Πανορθόδοξη Σύνοδος» δεν είναι Ορθόδοξη Σύνοδος, αλλά Ψευδο-Σύνοδος. Τούτο σημαίνει ότι δεν είναι έγκυρη, ούτε αυτοδικαίως άκυρη, αλλά είναι ακυρώσιμη, ήτοι μπορεί να ακυρωθεί από μια όντως Ορθόδοξη Πανορθόδοξη Σύνοδο, η οποία μπορεί ενδεχομένως να συγκληθεί στο μέλλον. Αυτή η Ψευδο-Σύνοδος συγκλήθηκε ουσιαστικά από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ δια στόματος της κυρίας Ελισάβετ Προδρόμου, αξιωματούχου του ίδιου Υπουργείου και Ειδικής Συμβούλου του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στην εν λόγω Ψευδο-Σύνοδο.
Οι λόγοι για τους οποίους η λεγόμενη «Αγία και Μεγάλη ή Πανορθόδοξη Σύνοδος» είναι Ψευδο-Σύνοδος είναι οι ακόλουθοι:
1 – Δεν καταδίκασε την Παναίρεση του Οικουμενισμού, αλλά την εισήγαγε «συνοδικώς», δηλ. δεσμευτικά για τις δέκα (10) Αυτοκέφαλες που συμμετείχαν.

2 – Στην Ψευδο-Σύνοδο δεν συμμετείχαν όλες οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, αλλά μόνον δέκα (10), που εκπροσωπούν μόνο το ένα τρίτο (1/3) των Ορθοδόξων πιστών, ενώ τέσσερις (4) Αυτοκέφαλες δεν συμμετείχαν που εκπροσωπούν τα δύο τρίτα (2/3) των Ορθοδόξων.

3 – Η Ψευδο-Σύνοδος συγκλήθηκε χωρίς έγκυρη απόφαση σύγκλησης, δηλ. κατά παράβαση της πάγιας αρχής της ομοφωνίας στη συνεργασία των Αυτοκέφαλων Εκκλησιών, δεδομένου ότι δεν υπογράφηκε από το Πατριαρχείο Αντιοχείας.

4 – Λειτούργησε χωρίς έγκυρο κανονισμό, δηλ. κατά παράβαση της πάγιας αρχής της ομοφωνίας στη συνεργασία των Αυτοκέφαλων Εκκλησιών, δεδομένου ότι δεν υπογράφηκε από το Πατριαρχείο Αντιοχείας.

5 – Είχε, μη έγκυρα, στην ημερήσια διάταξή της ως θέματα το σχέδιο κειμένου «Το μυστήριον του γάμου και τα κωλύματα αυτού», το οποίο δεν είχε υπογραφεί από τα Πατριαρχεία Αντιοχείας και Γεωργίας στη Σύναξη των Προκαθημένων του Σαμπεζύ του Ιανουαρίου 2016, όπως και τα λοιπά πέντε 

(5) σχέδια κειμένων τα οποία δεν είχαν υπογραφεί από το Πατριαρχείο Αντιοχείας, δηλ. κατά παράβαση της πάγιας αρχής της ομοφωνίας στη συνεργασία των Αυτοκέφαλων Εκκλησιών.

6 – Μέλη με αποφασιστική ψήφο στην Ψευδο-Σύνοδο δεν ήταν οι συμμετέχοντες Αρχιερείς, αλλά οι δέκα (10) Αυτοκέφαλες Εκκλησίες [τόσο κατά το πρότυπο του Συνεδρίου Εκκλησιών της Κωνσταντινούπολης του 1923 επί Πατριάρχη Μελετίου Δ΄ (Μεταξάκη), το οποίο επέτρεψε στις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες να εισάγουν καινοτομίες (νέου εορτολογίου, δευτέρου γάμου κληρικών κλπ.) όσο και κατά το πρότυπο του λεγόμενου Παγκοσμίου Συμβουλίου «Εκκλησιών»], ενώ όλα τα είδη Ορθοδόξων Συνόδων έχουν ως μέλη τους μόνον Αρχιερείς με αποφασιστική ψήφο, κατά την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και κατά το κοινό Ορθόδοξο Κανονικό Δίκαιο. Τούτο συνιστά εκκλησιολογική αίρεση.

7 – Η Ψευδο-Σύνοδος αυτοαναγορεύθηκε σε ανώτατη αυθεντία σε θέματα πίστης, πράγμα το οποίο συνιστά αίρεση, ενώ η ανώτατη αυθεντία σε σχέση με το απλανώς θεολογείν (ή το αλάνθαστο σε θέματα πίστης) ανήκει μόνο στο Σώμα της Εκκλησίας (δηλ. στις Συνόδους των Συνοδικών Αρχιερέων, εφόσον οι αποφάσεις τους σε θέματα πίστης εκ των υστέρων εγκρίνονται από τους λοιπούς Αρχιερείς και γίνονται δεκτές από τους λοιπούς κληρικούς, τους μοναχούς και τους λαïκούς, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και το κοινό Ορθόδοξο Κανονικό Δίκαιο.

8 – Στις «συνοδικές» (ή δεσμευτικές) αποφάσεις της η Ψευδο-Σύνοδος απαρνήθηκε την Ορθόδοξη μέθοδο επιστημονικής θεολογίας, και υιοθέτησε την αντιπατερική ή μεταπατερική δαιμονική θεολογία, η οποία συνδυάζει την αλήθεια με το ψεύδος, ως μέθοδο δήθεν «Ορθόδοξης» θεολογίας στα πλαίσια της Νέας Εποχής, καθ’ υπόδειξη του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ δια στόματος της ανωτέρω αναφερόμενης κυρίας Ελισάβετ Προδρόμου.

9 – Η συμμετοχή στην Ψευδο-Σύνοδο όχι του Κανονικού Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίου, αλλά του Ιερώτατου Αρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Θεοφίλου, ο οποίος εξελέγη αντικανονικά στον Πατριαρχικό Θρόνο Ιεροσολύμων, διότι αντικανονικώς και αυθαιρέτως η λεγόμενη «Πανορθόδοξη Αγία και Ιερά Σύνοδος» αποφάσισε στις 24-5-2005 την έκπτωση του Κανονικού Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίου, κατόπιν πολιτικής παρέμβασης, χωρίς κατηγορητήριο και χωρίς δίκη, και χωρίς να υφίσταται κανονική παραίτησή του από τον Πατριαρχικό Θρόνο.

10 – Ο Κανονικός Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίος, με το υπ’ αριθ. 86/20-6-2015 Διάγγελμά του προς το Ποίμνιό του, τους Αγιοταφίτες, τους Προκαθημένους των Αυτοκέφαλων Εκκλησιών και το Χριστεπώνυνο Πλήρωμα της ανά την Οικουμένη Ορθοδοξίας, καθιστά σαφές ότι καταψηφίζει τις αποφάσεις της Ψευδο-Συνόδου, οι οποίες εισάγουν «συνοδικώς» την Παναίρεση του Οικουμενισμού, και κατά συνέπεια, 1) δεν είναι έγκυρη η θετική ψήφος για τις εν λόγω αποφάσεις του Αρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Θεοφίλου, ο οποίος εξελέγη αντικανονικά στον Πατριαρχικό Θρόνο Ιεροσολύμων, αλλά είναι έγκυρη η αρνητική ψήφος του Κανονικού Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίου, και 2) δεν ελήφθησαν εγκύρως οι αποφάσεις της Ψευδο-Συνόδου, διότι δεν υπάρχει ομοφωνία μεταξύ των δέκα (10) Αυτοκεφάλων που συμμετείχαν στην εν λόγω Ψευδο-Σύνοδο (όπως ορίζει ο, κατά τα ανωτέρω, μη έγκυρος Κανονισμός της), δεδομένου ότι ο Κανονικός Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίος καταψήφισε τις αποφάσεις της ίδιας Ψευδο-Συνόδου.

11 - Δεν είναι έγκυρη η ψήφος του Πατριάρχη Σερβίας κ. Ειρηναίου, διότι παραβιάζει τον, κατά τα ανωτέρω, μη έγκυρο Κανονισμό της Ψευδο-συνόδου της Κρήτης (άρθρο 12 παρ. 3), επειδή η συντριπτική πλειοψηφία των Μητροπολιτών που αποτελούσαν την αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Σερβίας, δηλαδή δεκαεπτά (17) από τους είκοσι πέντε (25), ήταν αντίθετη στην ψήφο του Πατριαρχείου Σερβίας υπέρ της δογματικής απόφασης με τίτλο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», όπως προκύπτει από το γεγονός ότι οι εν λόγω δεκαεπτά (17) Σέρβοι Μητροπολίτες δεν υπέγραψαν την συγκεκριμένη δογματική απόφαση.

12 – Ενώ αναγνωρίζει τις αιρετικές ομάδες ως Εκκλησίες και το Παγκόσμιο Συμβούλιο «Εκκλησιών» ως διαχριστιανικό οργανισμό που προάγει την «Εκκλησία του Οικουμενισμού» ως την δήθεν Καθολική Εκκλησία του Συμβόλου της Πίστεως, αποφεύγει να αναγνωρίσει τυπικά ως Οικουμενικές Συνόδους τις ήδη αναγνωρισμένες στη συνείδηση του Χριστεπωνύμου Πληρώματος της Εκκλησίας – Σώματος Χριστού, Η΄ Οικουμενική Σύνοδο επί Μεγάλου Φωτίου και Θ΄ Οικουμενική Σύνοδο επί Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όπως έπρατταν, κατά πάγια πρακτική, οι Άγιες και Μεγάλες ή Οικουμενικές Σύνοδοι σε σχέση με τις προηγηθείσες.

3 - ΠΩΣ ΕΙΣΗΧΘΗ ΨΕΥΔΟ-ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ Ή ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΥ Ή ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΕΥΔΟ-ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Η Παναίρεση του Οικουμενισμού εισήχθη «συνοδικώς» μέσω της δογματικής απόφασης της Ψευδο-Συνόδου με τον τίτλο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον». Αυτή η δογματική απόφαση αλλοιώνει δογματικά τα άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως «Και εις το Πνεύμα το Άγιον … το εκ του Πατρός εκπορευόμενον», «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν» και «Ομολογώ έν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών». Διότι:

Α - Αναγνωρίζει τον Παπισμό ως Εκκλησία εντασσόμενη στο «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν», χωρίς οι εκπρόσωποι και οι οπαδοί του να μετανοήσουν για τις πλάνες τους, το μη προβλεπόμενο στην Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και στο Ορθόδοξο Κανονικό Δίκαιο «δογματικό» πρωτείο επισκοπικής εξουσίας επί όλης της Εκκλησίας του Πάπα, το filioque (που έχει καταδικαστεί από την Η΄ Οικουμενική Σύνοδο και το οποίο έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το άρθρο της Πίστεως «Και εις το Πνεύμα το Άγιον… το εκ του Πατρός εκπορευόμενον…», τη σχολαστική (δηλαδή φράγκικη) νεοπλατωνική αυγουστίνεια θεολογία η οποία δεν έχει καμία σχέση με την Ορθόδοξη Πνευματικότητα της θεραπευτικής μεθόδου της κάθαρσης – φωτισμού – θέωσης κλπ

Β – Αναγνωρίζει, μαζί με τον Παπισμό, και τις λοιπές αιρέσεις, Μονοφυσίτες, Παλαιοκαθολικούς, Αγγλικανούς και λοιπούς Προτεστάντες ως Εκκλησίες εντασσόμενες στο «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν».

Γ – Αναγνωρίζει το Παγκόσμιο Συμβούλιο των «Εκκλησιών», τα κείμενά του (δηλαδή το Καταστατικό του και οι Κανονισμοί του) και τους σκοπούς του, ήτοι:

1) Ότι εν λόγω Παγκόσμιο Συμβούλιο είναι «Αδελφότητα Εκκλησιών», στη βάση της ισότητας ως προς την κατεχόμενη από αυτές θεολογική αλήθεια (αρθ. 1 Καταστατικού ΠΣΕ). Δηλ. όταν μια Εκκλησία (ορθόδοξη ή προτεσταντική), γίνει μέλος του Π.Σ.Ε. αναγνωρίζει ως Εκκλησίες τις λοιπές ορθόδοξες ή προτεσταντικές Εκκλησίες – μέλη.

2) Ότι οι «Εκκλησίες – μέλη του» (12 Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες και περίπου 340 Προτεσταντικές «Εκκλησίες») έχουν στόχο την ορατή ενότητά τους, η οποία είναι διαφορετική από την ενότητα εν Χριστώ των Ορθοδόξων Εκκλησιών (αρθ. 3 Καταστατικού ΠΣΕ). Δηλ. έχουν ως στόχο τους την ενότητα της «Εκκλησίας του Οικουμενισμού» ή της Πράσινης Παγκόσμιας Θρησκείας του Σατανά, με βάση τη λεγόμενη «βαπτισματική θεολογία» (του Κειμένου Β.Ε.Μ. της Λίμα – Περού του 1982 για μερική αποδοχή των ετερόδοξων τελετών βαπτίσματος, ευχαριστίας και ιερωσύνης), δηλ. την ένταξη στην ακόμη αόρατη αδιαίρετη Εκκλησία «Εκκλησία του Οικουμενισμού» («θεολογία της ενωμένης αόρατης, αλλά διαιρεμένης ορατής Εκκλησίας») των Χριστιανών εν γένει μέσω βαπτίσματος στο όνομα της Αγίας Τριάδος χωρίς να απαιτείται ούτε ο κανόνας του τύπου της τριπλής κατάδυσης στο νερό ούτε η ακριβής Ορθόδοξη πίστη. Η μεν «θεολογία της αδιαίρετης αόρατης Εκκλησίας» αλλοιώνει δογματικά το άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν», η δε «βαπτισματική θεολογία» αλλοιώνει δογματικά το άρθρο «Ομολογώ έν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών».

Το εκκλησιολογικό κείμενο «Προσκεκλημένοι να είμαστε η Μία Εκκλησία (= του Οικουμενισμού) (Called to be the One Church)» της 23-2-2006 της Θ΄ Γενικής Συνέλευσης του Παγκοσμίου Συμβουλίου «Εκκλησιών» στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας το 2006, το οποίο αποδέχθηκε η πλειονότητα των Ορθόδοξων εκπροσώπων, αμφισβητεί και προσβάλλει δογματικά το άρθρο της Πίστεως «Εις Μίαν… Καθολικήν… Εκκλησίαν» και συγκεκριμένα τις ιδιότητες της «Μίας» (δηλ. της ενότητας στην πίστη των τοπικών ορθόδοξων εκκλησιών) και της «Καθολικής» (δηλ. της πληρότητας της πίστης). Διότι οι εν λόγω Ορθόδοξοι εκπρόσωποι αποδέχθηκαν το εν λόγω κείμενο το οποίο προβλέπει:

1 – Η Ορθόδοξη Εκκλησία, της οποίας δώδεκα (12) Αυτοκέφαλες Εκκλησίες είναι μέλη του Π.Σ.Ε., δεν αποτελεί καθ’ εαυτήν την Καθολική Εκκλησία, αλλά η Καθολική Εκκλησία ταυτίζεται με την «Εκκλησία του Οικουμενισμού». Κατά την παρ. 6 του εν λόγω εκκλησιολογικού κειμένου, «… Κάθε εκκλησία (είτε ορθόδοξη είτε προτεσταντική) είναι η Καθολική Εκκλησία, αλλά δεν είναι το σύνολο αυτής. Κάθε εκκλησία (ορθόδοξη ή προτεσταντική) εκπληρώνει την καθολικότητά της σε κοινωνία με τις άλλες εκκλησίες. Επιβεβαιώνουμε ότι η καθολικότητα της Εκκλησίας εκφράζεται πιο ορατά στη συμμετοχή στη θεία κοινωνία και σε αμοιβαία αναγνωρισμένους και συμφιλιωμένους (δηλ. χωρίς ακριβή Ορθόδοξη πίστη) κληρικούς (“… Each church is the Church catholic, but not the whole of it. Each church fulfils its catholicity when it is in communion with the other churches. We affirm that the catholicity of the Church is expressed most visibly in sharing holy communion and in a mutually recognized and reconciled ministry”).

2 – Είναι θεμιτή η ύπαρξη ποικιλίας δογμάτων μέσα στην «Εκκλησία του Οικουμενισμού», δηλαδή η ενότητα μέσα στη διαφορετικότητα των πίστεων (unity in diversity), ήτοι η περιεκτικότητα των πίστεων (comprehensiveness) αντί της αποκλειστικότητας της ακριβούς Ορθόδοξης πίστης (exclusiveness). Κατά την παρ. 5 του ίδιου εκκλησιολογικού κειμένου, «… Αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν διαφορετικές εκκλησιολογικές αφετηρίες και ένα φάσμα απόψεων για τη σχέση της «Εκκλησίας του Οικουμενισμού» με τις εκκλησίες (μέλη του Π.Σ.Ε., ορθόδοξες ή προτεσταντικές). Μερικές διαφορές εκφράζουν … την καλοσύνη… Άλλες διαφορές διαιρούν την «Εκκλησία του Οικουμενισμού», αυτές πρέπει να υπερπηδηθούν.. έτσι ώστε ο χωρισμός και η απόκλιση να μην έχουν την τελευταία λέξη…». (… We acknowledge that there are different ecclesiological starting points, and a range of views on the relation of the Church to the churches. Some differences express … goodness… Other differences divide the Church, these must be overcome… so that separation and exclusion do not have the last word”).
Και το εκκλησιολογικό κείμενο «Δήλωση Ενότητας – Αναθεωρημένη (Unity Statement – Revised)» της 10ης Γενικής Συνέλευσης του Παγκοσμίου Συμβουλίου «Εκκλησιών» στο Πουσάν της Νοτίου Κορέας (8-11-2013), το οποίο αποδέχθηκαν επίσης οι περισσότεροι Ορθόδοξοι εκπρόσωποι, αναφέρεται σε «διαιρέσεις μεταξύ των εκκλησιών μας και μέσα σε αυτές (divisions among and within ourchurches)” (παρ. 14), δηλ. δεν αναφέρεται σε αιρετικές αποσχίσεις των αιρετικών από την Αληθινή Ορθόδοξη Εκκλησία. Η παρ. 15 του ίδιου κειμένου, μεταξύ άλλων, αναφέρει: «Σε πιστότητα προς την κοινή κλήση μας, θα επιζητήσουμε μαζί με την πλήρη ορατή ενότητα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας (δηλαδή της «Εκκλησίας του Οικουμενισμού»), όταν θα εκφράσουμε την ενότητά μας γύρω από τη μία Τράπεζα του Κυρίου (in faithfulness to this our common calling, wewill seek together the full visible unity of the One, Holy, Catholic andApostolic Church when we shall express our unity around one Table ofthe Lord)». Επιβεβαιώνεται δηλ., μετά το ανωτέρω κείμενο του Πόρτο Αλέγκρε, και σε αυτό το κείμενο του Πουσάν, ότι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία δεν είναι η Αληθινή Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά η νέα «Εκκλησία του Οικουμενισμού» ή Πράσινη Παγκόσμια Θρησκεία του Σατανά, ο οποίος είναι ο «Κύριος» αυτού του κειμένου και η προγραμματιζόμενη Τράπεζά του είναι η «Τράπεζα των δαιμονίων».


4 - Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ Ή ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΥ Ή ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ ΚΑΤΕΓΝΩΣΜΕΝΗ (Ή ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΗ) ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ, ΤΙΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ

Η Παναίρεση του Οικουμενισμού ή Γνωστικισμού ή Θρησκευτικού Συγκρητισμού, η οποία εισήχθη ψευδο-συνοδικώς από το Συνέδριο της Αποστασίας της Κρήτης, είναι ήδη κατεγνωσμένη (ή καταδικασμένη):

α) από τους Αποστόλους και ενδεικτικά τον Απόστολο Ιωάννη (Α΄ Καθολική Επιστολή του, Αποκάλυψη κλπ.) και τον Απόστολο Παύλο (Επιστολές του προς Κολασσαείς, προς Τιμόθεο Α΄ και Β΄, προς Τίτο κλπ.),

β) από τις Οικουμενικές Συνόδους και ενδεικτικά

β.1. την Β΄ Οικουμενική Σύνοδο (Κανόνας 7, ο οποίος, μεταξύ άλλων, συγκαταλέγει μεταξύ των αιρέσεων τους Γνωστικούς Μοντανιστές),

β.2. την Ε΄ Οικουμενική Σύνοδο [η οποία καταδίκασε το δόγμα του Γνωστικού Απελλή, μαθητή του Γνωστικού Μαρκίωνα (κατά τον οποίο Απελλή «ο γαρ γέρων Απελλής συμμίξας ημίν, πολλά μεν κακώς λέγων ηλέγχθη. Όθεν και έφασκε μη δειν όλως εξετάζειν τον λόγον, αλλ’ έκαστον, ως πεπίστευκε, διαμένειν. Σωθήσεσθαι γαρ τους επί τον εσταυρωμένον ηλπικότας απεφαίνετο, μόνον εάν εν έργοις αγαθοίς ευρίσκωνται», δηλ. «Ο γέροντας Απελλής πράγματι, όταν μας συναναστρεφόταν, αποδείχθηκε ότι έλεγε πολλές πλάνες. Γι’ αυτό έλεγε ότι δεν είναι καθόλου ανάγκη να εξετάζουμε τους λόγους, αλλά καθένας να παραμείνει στις πεποιθήσεις του. Διότι ισχυριζόταν ότι θα σωθούν οι ελπίζοντες στον εσταυρωμένο, μόνον αν βρεθούν πράττοντας αγαθά έργα», βλ. Ευσεβίου Καισαρείας, Εκκλησιαστική Ιστορία, Βιβλίο Ε΄, κεφάλαιο 13, στίχος 5, σε: ΕΠΕ, Ευσεβίου Καισαρείας, τομ. 2, σελ. 162-165) μαζί με τους Γνωστικούς Μαρκιωνιστές (βλ. Μελετίου Καλαμαρά, Η Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδος, Κεφάλαια δογματικά, ΙΒ΄ Κεφάλαιον, Αθήναι 1985, σελ. 592-593)],

β.3. την ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο (Κανόνας 95, ο οποίος, μεταξύ άλλων, συγκαταλέγει στους αιρετικούς τους Γνωστικούς Μανιχαίους, Ουαλεντιανούς, Μαρκιωνιστές),

γ) από τους Πατέρες της Εκκλησίας και ενδεικτικά τον Άγιο Ειρηναίο Λουγδούνου (στο έργο του με τίτλο «Έλεγχος και Ανατροπή της Ψευδωνύμου Γνώσεως»), τον Άγιο Ιππόλυτο Ρώμης (στο έργο του με τίτλο «Κατά πασών των αιρέσεων έλεγχος», P.G., τομ. 16, ΙΙΙ, σελ. 3017-3454), Μέγα Φώτιο (στο έργο του με τίτλο «Διήγησις περί της Μανιχαίων Αναβλαστήσεως», Λόγοι 4, ΕΠΕ, Μ. Φώτιος, τομ. 4, σελ. 10-337).

5 – Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΤΟΚΡΑΤΙΑΣ (ΔΗΛΑΔΗ ΟΠΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΕΚΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝ ΟΡΘΟΤΟΜΕΙ Ή ΔΕΝ ΟΡΘΟΤΟΜΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ), Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΕΚΑΝΙΚΙ ΤΗΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ Ή ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΥ Ή ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΕΥΔΟ-ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Το δεκανίκι της εισαγωγής της Παναίρεσης του Οικουμενισμού ή Γνωστικισμού ή Θρησκευτικού Συγκρητισμού από την Ψευδο-σύνοδο της Κρήτης είναι μια από υπόλοιπες αιρέσεις που περιέχονται στις έξι (6) αποφάσεις της εν λόγω Ψευδο-συνόδου, η οποία αίρεση είναι εκείνη της Δεσποτοκρατίας, δηλαδή «όπου Επίσκοπος, εκεί η Εκκλησία», ανεξάρτητα αν ο Δεσπότης ορθοτομεί ή δεν ορθοτομεί τον Λόγον της Αληθείας. 

Η αίρεση της Δεσποτοκρατίας περιέχεται στην παράγραφο 22 της δογματικής απόφασης της Ψευδο-συνόδου της Κρήτης με τίτλο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», η οποία παράγραφος καθιστά υποχρεωτικές τις αποφάσεις για την πίστη της εν λόγω Ψευδο-συνόδου για όλα τα μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η αίρεση της Δεσποτοκρατίας υιοθετείται από Επισκόπους που εισάγουν ή αποδέχονται αιρέσεις, όπως προκύπτει από την Εκκλησιαστική Ιστορία, με χαρακτηριστική περίπτωση τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Καλέκα, στην ενδημούσα σύνοδο Κωνσταντινουπόλεως, που καταδίκασε σε καθαίρεση και μεγάλο αφορισμό τον τότε Ιερομόναχο Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, επειδή ο Καλέκας αποδεχόταν την αίρεση της κτιστής χάρης των Ακινδύνου και Βαρλαάμ, την οποία επιχείρησε να επιβάλει μέσω της αίρεσης της Δεσποτοκρατίας ο Καλέκας. 

Αυτήν την ήδη γνωστή αίρεση της Δεσποτοκρατίας υποστηρίζει και πάλι ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας στο βιβλίο του «Η ενότης της Εκκλησίας εν τη Ευχαριστία και τω Επισκόπω κατά τους τρεις πρώτους αιώνας». Αντιθέτως, κατά την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία (βλέπετε Ι. Καρμίρη, Ορθόδοξος Εκκλησιολογία), η οποία αναγνωρίζεται και στην Εγκύκλιο του 1848 των τεσσάρων (4) Ορθοδόξων Πατριαρχών και των Πατριαρχικών τους Συνόδων, το Χριστεπώνυμο Πλήρωμα είναι ο Φρουρός της Ορθόδοξης Πίστεως και εγκρίνει ή απορρίπτει τις αποφάσεις για την πίστη των Συνόδων.

Στοιχιζόμενοι με την Αγία Γραφή (βλέπετε Αποστόλους Ιωάννη και Παύλο) και τους Πατέρες της Εκκλησίας (βλέπετε Άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας, Άγιο Θεόδωρο Στουδίτη, Άγιο Μάξιμο Ομολογητή, Άγιο Μάρκο Ευγενικό), αποκρούουν την αίρεση της Δεσποτοκρατίας:

1 - Η Ορθόδοξη Θεία Λειτουργία, η οποία επιβάλει την μνημόνευση του Επισκόπου μετά τον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, μόνον εφόσον ο Επίσκοπος ορθοτομεί τον Λόγον της Αληθείας, ως εξής: «Εν πρώτοις μνήσθητι Κύριε του Αρχιεπισκόπου ημών (τάδε) … τον ορθοτομουντα τον Λόγον της Σης Αληθείας».

2 - Οι Ιεροί Κανόνες, οι οποίοι απαγορεύουν την μνημόνευση από τον Ιερέα Επισκόπου ο οποίος δεν ορθοτομεί τον Λόγον της Αληθείας, όπως ο 15ος Κανόνας, παράγραφος 4, της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ο οποίος χαρακτηρίζει ως Ψευδεπίσκοπο τον Επίσκοπο ο οποίος δεν ορθοτομεί τον Λόγον της Αληθείας, πριν τη συνοδική κρίση του, επειδή διδάσκει δημοσίως αίρεση κατεγνωσμένη (ή καταδικασμένη) από την Αγία Γραφή, τις Συνόδους ή τους Πατέρες της Εκκλησίας, και η οποία παράγραφος, σε νεοελληνική απόδοση, έχει ως εξής:

«Διότι, όσοι απομακρύνονται από την κοινωνία με τον πρόεδρό τους [δηλαδή Επίσκοπο, Μητροπολίτη ή Πατριάρχη], εξαιτίας κάποιας αίρεσης, η οποία έχει καταδικαστεί από τις Άγιες Συνόδους ή τους Πατέρες, ενώ δηλαδή ο πρόεδρός τους διακηρύσσει δημόσια και διδάσκει ανοικτά την αίρεση στην εκκλησία, τούτοι όχι μόνο δεν πρέπει να υποβληθούν στην προβλεπόμενη από τους κανόνες ποινή, επειδή αποτειχίζονται από την κοινωνία με τον καλούμενο επίσκοπο πριν τη συνοδική κρίση του, αλλά και πρέπει να αξιωθούν της πρέπουσας στους Ορθοδόξους τιμής. Διότι δεν καταδίκασαν επισκόπους, αλλά ψευδοεπισκόπους και ψευδοδιδασκάλους, και δεν κατατεμάχισαν την ενότητα της Εκκλησίας με σχίσμα, αλλά φρόντισαν να αποφύγει η Εκκλησία σχίσματα και διαιρέσεις».

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Ο Μεγάλος Θεολόγος της Εκκλησίας μας, Ιωσήφ Βρυέννιος ο Στουδίτης, μας συμβουλεύει και μας προτρέπει για τη σωτηρία μας:
«Ουκ αρνησόμεθά σε φίλη Ορθοδοξία (= Δεν θα σε αρνηθούμε, φίλη Ορθοδοξία).
Ου ψευσόμεθά σου πατροπαράδοτον σέβας (= Δεν θα σε διαψεύσουμε πατροπαράδοτο σέβασμά μας).
Εν σοί εγεννήθημεν, και σοί ζώμεν, και εν σοί κοιμηθησόμεθα (= Σε σένα γεννηθήκαμε, σε σένα ζούμε, και σε σένα θα κοιμηθούμε).
Ει δε καλέσει καιρός, και μυριάκις υπέρ σου τεθνηξόμεθα (= Αν το καλέσει η περίσταση, και μύριες φορές θα πεθάνουμε για σένα)». –

Γέρων Κύριλλος Κατουνακιώτης

Κελλίον Ευαγγελισμού της Θεοτόκου

Κατουνάκια – Άγιο Όρος

30-01-2017

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ από την Ι. Μ. Σισσίων Κεφαλληνίας !

Κεφαλονιά -Το χρονικό του αγώνα υπέρ πίστεως στην προ και μετά Κολυμπαρίου εποχή

➽ Η ανακοίνωση διακοπής μνημοσύνου του ονόματος του Μητροπολίτου Κεφαλληνίας: «Μετά από την αποκάλυψη τέτοιον πρωτοφανούς σκανδάλων ... για την απόλυτη υποταγή τους στην βορβορώδη Παναίρεση του Αντιχρίστου Οικουμενισμού, η Ιερά και Σεβασμία Θεομητορική Μονή των Σισσίων διακόπτει πάσαν εκκλησιαστική σχέσιν και κοινωνίαν και παύει τον μνημόσυνον του φερομένου ως Μητροπολίτου αυτής Δημητρίου Αργυρού.

Για τις αμαρτίες μας, έδωσε ο Θεός και πραγματοποιήθηκε πέρσι το καλοκαίρι, στο Κολυμπάρι, στη Κρήτη, η πολυπόθητη, για τα κέντρα παγκόσμιας εξουσίας και ελέγχου, «Μεγάλη και Πανορθόδοξη Σύνοδος», η προς την συσκότιση όλων μας. Οι περισσότεροι ποιμένες φρόντιζαν να μην κηρύττουν τίποτα ουσιώδες περί αυτής γιατί φοβούνται για τα προνόμια τους και δεν είναι επ’ ουδενί στο ύψος των περιστάσεων. Για τις αμαρτίες μας… Άλλα αναμφισβήτητο τεκμήριο της αμαρτωλότητας μας είναι όμως και η ύπαρξη πλειάδων θεόσταλτων αγίων που στέκουν φρουροί
των συνειδήσεων όσων αναζητούν την ορθή συναναστροφή με τον Τριαδικό Θεό.

Ένας τέτοιος Άγιος είναι και ο Ομαλών, Γεράσιμος, που είχε κάποτε έρθει στην Κεφαλονιά προκειμένου να περισώσει από την λαίλαπα του παπισμού όσους θα επέτρεπε ο Θεός. Εκ τότε έμεινε ο Άγιος Γεράσιμος δίπλα μας και σπεύδει όταν τον καλούμε. Εμείς είμαστε όμως ξεχασιάρηδες και αγνώμονες όπως οι εννέα εκ των δέκα λεπρών της Ευαγγελικής περικοπής. Χάνουμε το ενδιαφέρον για «του Θεού τα πράγματα», πέφτοντας λεία στον πρώτο «λύκο» που μας κόβει το μοναδικό, στενό μονοπάτι που οδηγεί κοντά στον Ουράνιο Πατέρα. 

Πόσο μάλλον όταν οι «λύκοι» είναι πολλοί και αγριεμένοι όπως είναι, εσχάτως, τα αφρισμένα οικουμενιστικά θηρία απέναντι σε «πρόβατα» που έχουν προ πολλού παύσει να μοιάζουν λογικά. Αυτό συμβαίνει επειδή οι αρχιποιμένες αντί να σπάσουν καμία ράβδο πάνω στη ράχη των σαρκοβόρων και ψυχοφθόρων εισβολέων, κάνουν «αγάπη» και τους «κερνάνε», τάχα, σώμα και αίμα Χριστού.

Ο εμπαιγμός, εν Χριστό αδέλφοί, είναι σφοδρός και μακροχρόνιος, οι Ιεράρχες μας λειψοί, οι διάνοιες μας συγχυσμένες και πολύ ερημωμένες οι καρδιές μας. Φρόντισε, όμως, ο Θεός που μακροθυμεί να έχουμε μπροστάρηδες και ποιμένες που να μας βγάλουν σώους από την Κοιλάδα του Κλαυθμόνος.

Ο αγώνας είναι σπαρακτικός και μονόδρομος. Είναι ο αγώνας υπέρ της Αλήθειας έτσι όπως λίγες φορές στην ιστορία χρειάστηκε να δοθεί. Αντίκρυ έχουμε το «βδέληγμα της ερημώσεως», την παναίρεση του οικουμενισμού, που στιγματίζει την τελευταία πράξη της ανθρώπινης ιστορίας και νικάτε μόνο από ένθεους «στρατηγούς». Έχει η Ελλάδα μας μερικούς!
Έχει έναν και η παραδαρμένη μας Κεφαλονιά, που τον στηρίζει η Παναγία. Ο Πατέρας Ιγνάτιος έχει προ πολλού ριχτεί στη μάχη και ορθοτομεί.

Σας παραθέτουμε τα πιο πρόσφατα έγγραφα που το μαρτυρούν αυτό:

1. Εγκύκλιος 2977, 2/6/2016, της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος (βλ. στο τέλος της ανάρτησης),

2. Επιστολή του Αρχιμ. Ιγνάτιου Σέρρας, από την 6/6/2016, ως απάντηση στην άνω Εγκύκλιος (βλ. εικόνα του πρωτότυπου κειμένου στην επισύναψη):

«Σεβασμιώτατε,

Η Ιερά και σεβάσμια Θεομητορική Μονή των Σισσίων, δεν έχει μάθει να εκβιάζεται από τετελεσμένα γεγονότα, ούτε και να πειθαρχεί σε εγκυκλίους που με δορά προβάτων έρχονται να ανατρέψουν τα αιώνια, θεοχάρακτα και Δεσποτικού αίματι θεοσφράγιστα όρια της Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και να προκαλέσουν το φιλόθεον φρόνημα των ευσεβών και Ορθοδόξων Χριστιανών.
Ο εις άγγελος φωτός μετασχηματιζόμενος σατανάς, μπορεί να εξαπατά μόνον εκείνους όπου του παρεχώρησαν δικαιώματα μέσα στη διάνοια τους και να τους γκρεμίζει ακόμη και από αποστολικούς θρόνους, στα τάρταρα του άδου.

Αυτός όμως ο αυτόχρημα σκότος σατανάς, δεν μπορεί να εξαπατήσει τους εν πάσι νήφοντας και γρηγορούντας ποιμένας, οι οποίοι δεν υπέγραψαν δημοσιοϋπαλληλικά δελτία βαθμολογήσεως και αξιολογήσεως της Ιερωσύνης τους και έτσι δεν κατεστάθησαν με δική τους υπογραφή μισθωτοί ποιμένες της τραπέλης Ιεζάβελ.
Ο μισθωτός και ουκ ων ποιμήν, βλέπει τον λύκον ερχόμενον και αφίησι τα πρόβατα και φεύγει ότι μισθωτός εστίν[1].

Δια ταύτα η και πέραν του θανάτου Ορθόδοξος και Ιερά Θεομητορική Μονή των Σισσίων, σε περίπτωση οιασδήποτε εκκλησιαστικής κοινωνίας και μυστηριακής «ενώσεως» της φερόμενης ως Εκκλησίας της Ελλάδος μετά των αβαπτίστων, αντιχρίστων, θεομάχων, εκκλησιομάχων, αναθεματισμένων αιρετικών, Παπικών, Προτεσταντών, Μονοφυσιτών και οιουδήποτε άλλου τίνος ξεράσματος του σατανά, θα προβή πάραυτα συμφώνως τις ιεροίς θεσμοίς και κανόσι εις την διακοπήν του μνημοσύνου ψευδαδελφών και ψευδεπισκόπων, ίλεω όμματι και αγαλλομένω ποδί, Πάσχα κροτάσα αιώνιον.

Δια την Ιεράν Μονήν των Σισσίων

Π. Ιγνάτιος Σέρρας»

Σφραγίδα της Μονής»

[1] Κατά Ιωάννου, κεφ. Ι
ὁ μισθωτὸς δὲ καὶ οὐκ ὢν ποιμήν, οὗ οὐκ εἰσὶ τὰ πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τὸν λύκον ἐρχόμενον καὶ ἀφίησι τὰ πρόβατα καὶ φεύγει· καὶ ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτὰ καὶ σκορπίζει τὰ πρόβατα.
ὁ δἑ μισθωτὸς φεύγει, ὅτι μισθωτός ἐστι καὶ οὐ μέλει αὐτῷ περὶ τῶν προβάτων.
......................................................................................................

3. Η ανακοίνωση διακοπής μνημοσύνου του ονόματος του Μητροπολίτου Κεφαλληνίας κ. Δημητρίου, εκ μέρους του Αρχιμ. Ιγνάτιου Σέρρα, από τις 30/8/2016 (βλ. εικόνα του πρωτότυπου κειμένου στην επισύναψη):
«Μετά από την αποκάλυψη τέτοιον πρωτοφανούς σκανδάλων και μάλιστα από Εκκλησιαστική Αρχή και του κουκουλώματος του από εκείνους που ώφειλαν να επιβάλλουν ποινές και κυρώσεις στους υπευθύνους και όχι να τους αμνηστεύσουν αποθρασύνοντας τους και για την απόλυτη υποταγή τους στην βορβορώδη Παναίρεση του Αντιχρίστου Οικουμενισμού, η Ιερά και Σεβασμία Θεομητορική Μονή των Σισσίων διακόπτει πάσαν εκκλησιαστική σχέσιν και κοινωνίαν μετά της ανιέρου, ιεροσύλου κλεφτομητροπόλεως Κεφαλληνίας και παύει τον μνημόσυνον του φερομένου ως Μητροπολίτου αυτής Δημητρίου Αργυρού.

Δια την Ιεράν Μονήν των Σισσίων

Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Σέρρας

Σφραγίδα της Μονής

30/8/2016»

 

Δείτε σχετικά και την Εγκύκλιο 2977 της Ιεράς Συνόδου. 2 Ιουνίου 2016:-Η Εγκύκλιος της Εκκλησίας της Ελλάδος για τη Μεγάλη Σύνοδο

Εγκύκλιος: «Περί τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» 

(2/6/2016).

Πρωτ. 2541
Ἀριθμ. Διεκπ. 1133
Ἀθήνῃσι 2ᾳ Ἰουνίου 2016

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ 2 9 7 7

Πρός
τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Ἀγαπητοί Πατέρες καί ἀδελφοί,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !
ἀσφαλῶς γνωρίζετε ὅτι αὐτόν τόν μήνα, ἤτοι ἀπό 17 ἕως 26 Ἰουνίου, θά συνέλθει στήν Κρήτη ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῶν Ὀρθοδόξων κατά τόπους Ἐκκλησιῶν, ὕστερα ἀπό προετοιμασία πολλῶν ἐτῶν, γιά νά συσκεφθεῖ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καί νά φανερώσει τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, σέ ἐποχή πού ἡ τοπική καί παγκόσμια κοινωνία εἶναι γεμάτη ἀντιφάσεις καί ἀνταγωνισμούς. Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας πού ἐξουσιοδοτήθηκε ἀπό τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, θέλει νά σᾶς ἐνημερώσει ὑπεύθυνα γιά τό σημαντικό αὐτό γεγονός.

Κατ' ἀρχάς τό ἐκκλησιαστικό πολίτευμα εἶναι συνοδικό καί ἱεραρχικό. Τό συνοδικό δηλώνει τήν ὕπαρξη πολλῶν ἀνθρώπων ἐπί τό αὐτό καί εἰς τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ συνηγμένων καί τό ἱεραρχικό δηλώνει ὅτι ὑπάρχει ἱεράρχησή τους, ἀνάλογα μέ τά χαρίσματα πού διαθέτουν. Σέ ὅλα τά ἐκκλησιαστικά ἐπίπεδα (Ἱερά Σύνοδος, Μητροπόλεις, Ἐνορίες, Μονές) λειτουργεῖ τό συνοδικό καί ἱεραρχικό πολίτευμα καί ἔτσι ἐκφράζεται ἡ ἀλήθεια τῆς πίστεως. Αὐτό φανερώνεται ἔντονα στήν θεία Εὐχαριστία, πού ἐκφράζει τόν τρόπο λειτουργίας τοῦ συνοδικοῦ πολιτεύματος, στόν ὁποῖον ὑπάρχει ὁ Ἐπίσκοπος ὡς Πρόεδρος τῆς εὐχαριστιακῆς συνάξεως καί διδάσκαλος τῆς ἀληθείας, οἱ κληρικοί, οἱ μοναχοί καί οἱ λαϊκοί μέ τό ἰδιαίτερο χάρισμά τους ὁ καθένας. Ἔτσι λειτουργοῦν καί οἱ Σύνοδοι τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί οἱ Πανορθόδοξοι Σύνοδοι. Μέ τόν τρόπο αὐτόν δοξάζεται ὁ Τριαδικός Θεός.

Πολλά χρόνια οἱ κατά τόπους Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες διαπίστωναν ὅτι εἶναι ἀναγκαῖο νά συγκληθεῖ ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος γιά νά ἐπιλυθοῦν διάφορα χρονίζοντα ἐκκλησιαστικά θέματα πού ἀπασχολοῦν τίς κατά τόπους Ἐκκλησίες. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πάντοτε διασκέπτεται συνοδικῶς γιά τήν λύση διαφόρων δογματικῶν, ἐκκλησιαστικῶν, κανονικῶν καί ποιμαντικῶν θεμάτων.

Στήν πρώτη χιλιετία τοῦ Χριστιανισμοῦ συνεκλήθησαν οἱ Τοπικές καί Οἰκουμενικές Σύνοδοι. Στήν δεύτερη χιλιετία ἐπίσης συνεκλήθησαν Μεγάλες Σύνοδοι, μέ οἰκουμενικό καί πανορθόδοξο χαρακτήρα, μέ σημαντικότερες τίς Συνόδους ἐπί ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί τίς μετέπειτα Συνόδους τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς. Στήν πραγματικότητα, «ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖται ὡς μία συνεχής Σύνοδος», ἄλλωστε αὐτό σημαίνει καί ἡ λέξη Ἐκκλησία. Ἔτσι, στή διαχρονική αὐτή πορεία τῆς συνοδικότητος χωρίς οὐσιαστική διακοπή καί ἐκκλησιαστικά χάσματα ἐντάσσεται καί ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. 

Οἱ δεκατέσσερεις κατά τόπους Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ὕστερα ἀπό πολλές προπαρασκευαστικές Συνοδικές Ἐπιτροπές, ἐπέλεξαν ὁμοφώνως νά ἀντιμετωπίσουν στήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο ἕξι θέματα, ἤτοι: 1) «Ἡ ἀποστολή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τόν σύγχρονον κόσμον». 2) «Ἡ Ὀρθόδοξος Διασπορά». 3) «Τό Αὐτόνομον καί ὁ τρόπος ἀνακηρύξεως αὐτοῦ». 4) «Τό μυστήριον τοῦ γάμου καί τά κωλύματα αὐτοῦ». 5) «Ἡ σπουδαιότης τῆς νηστείας καί ἡ τήρησις αὐτῆς σήμερον». 6) «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον».

Οἱ Ἐπιτροπές ἀπό ὅλες τίς Ἐκκλησίες ἑτοίμασαν τά κείμενα, ὑπογράφηκαν ἀπό τούς Προκαθημένους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί σέ τελική μορφή τέθηκαν στίς Ἱεραρχίες τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μέ τήν δυνατότητα νά προτείνουν διορθώσεις καί προσθῆκες, ὅπως ἐπιβάλλει τό Συνοδικό σύστημα τῆς Ἐκκλησίας.

Μέ τόν σκοπό αὐτό συνεκλήθη πρόσφατα ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τήν 24η καί 25η Μαΐου, γιά νά συζητήσει γιά τήν Ἀπόφαση καί Πρόταση τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, ὕστερα ἀπό ἀποσταλεῖσες προτάσεις Ἱεραρχῶν, κατόπιν τῆς προτροπῆς τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου.

Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μέ ἀπόλυτη πίστη στήν διδασκαλία τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων, καί μέ σεβασμό στό Συνοδικό πολίτευμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μελέτησε διεξοδικά τίς προτάσεις τῆς Διαρκοῦς Συνόδου, μίαν πρός μίαν, καί μέ πνεῦμα ὁμοψυχίας, ὑπευθυνότητας καί σοβαρότητας, μέ ὁμοφωνία στά περισσότερα σημεῖα καί ἀπόλυτη πλειοψηφία σέ ἄλλα, ἔκανε τίς διορθώσεις τῶν τεθέντων κειμένων καί ὅπου χρειάσθηκε ἔκανε καί προσθῆκες, ὥστε αὐτές νά εἶναι οἱ τελικές ἀποφάσεις τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τά κείμενα αὐτά.

Οἱ διορθώσεις καί οἱ προσθῆκες πού εἶναι οὐσιαστικές καί συντονίζονται στήν διαχρονική ἐμπειρία καί παράδοση τῆς Ἐκκλησίας θά κατατεθοῦν στήν Πανορθόδοξη Γραμματεία τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου στήν Κρήτη καί θά ὑποστηριχθοῦν ἀπό τόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμο γιά νά βελτιωθοῦν τά ἤδη ἐπεξεργασθέντα κείμενα ἀπό τούς Προκαθημένους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί ἔτσι νά δοθεῖ μιά καλή ἐκκλησιαστική μαρτυρία πίστεως καί ἑνότητος στόν σύγχρονο κόσμο, συντονισμένη στήν ὅλη παράδοση τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀσφαλῶς, ἔγινε γνωστόν ὅτι ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος συζήτησε τά σοβαρά αὐτά θέματα μέ ὑπευθυνότητα, νηφαλιότητα καί γνώση. Τό σημαντικό ὅμως εἶναι ὅτι διαφύλαξε τήν ἑνότητά της. Ἀκούστηκαν οἱ ἀπόψεις πολλῶν Ἱεραρχῶν καί οἱ ἀποφάσεις ἦσαν σχεδόν ὁμόφωνες.

Ἐπειδή τό προηγούμενο χρονικό διάστημα ὑπῆρξε ἀνησυχία, ἐν πολλοῖς δικαιολογημένη, σέ πολλούς Κληρικούς, μοναχούς καί λαϊκούς, γιά τά κείμενα τά ὁποῖα θά συζητήσει ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος, γι’ αὐτό συνιστοῦμε σέ ὅλους νά εἰρηνεύουν, γιατί πρῶτοι ἐμεῖς οἱ Ἱεράρχες ἔχουμε δώσει τήν ὁμολογία τῆς πίστεως κατά τήν χειροτονία μας γιά νά διασφαλίσουμε τήν Ἀποστολική καί Πατερική παρακαταθήκη πού παραλάβαμε καί ἀγρυπνοῦμε γιά τό ποίμνιό μας, γιά τήν δόξα τοῦ Θεοῦ καί τόν ἔπαινο τῆς Ἐκκλησίας.

Εἶναι γνωστόν ὅτι ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος θά διεξαγάγει τίς ἐργασίες της ἀπό τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἕως τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων. Αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ λοιποί Κληρικοί καί λαϊκοί πού θά ἐκπροσωπήσουν τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στήν Σύνοδο αὐτή, ὅπως θά τό κάνουν καί οἱ ἄλλες Ἐκκλησίες, θά προσπαθήσουν νά ἐκφράσουν τήν ἐμπειρία καί τήν πίστη τοῦ μυστηρίου τῆς Πεντηκοστῆς καί τήν ὁμολογία τῶν Ἁγίων μας, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἡ συνέχεια τῆς Πεντηκοστῆς στήν ἱστορία.

Γι’ αὐτό παρακαλοῦμε τό χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας μας νά προσεύχεται γιά ὅλους, ἰδιαιτέρως γιά τούς Ἐπισκόπους, Κληρικούς, μοναχούς καί λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι θά παραβρεθοῦν στήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο, ὥστε νά δώσουν τήν καλή μαρτυρία τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας καί ἡ Σύνοδος αὐτή μέ τίς Ἀποφάσεις της νά ἀποδειχθεῖ πνευματικό ὁρόσημο στήν ἐκκλησιαστική μας ζωή.

† Ὁ Ἀθηνῶν Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος
† Ὁ Ἠλείας Γερμανός
† Ὁ Μαντινείας καί Κυνουρίας Ἀλέξανδρος
† Ὁ Ἄρτης Ἰγνάτιος
† Ὁ Λαρίσης καί Τυρνάβου Ἰγνάτιος
† Ὁ Νικαίας Ἀλέξιος
† Ὁ Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱερόθεος
† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος
† Ὁ Καστορίας Σεραφείμ
† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν καί Ἑορδαίας Θεόκλητος
† Ὁ Κασσανδρείας Νικόδημος
† Ὁ Σερρῶν καί Νιγρίτης Θεολόγος
† Ὁ Σιδηροκάστρου Μακάριος
Ὁ Ἀρχιγραμματεύς
† Ὁ Μεθώνης Κλήμης


Πηγή

ΠΗΓΗ

Κι άλλη αποτείχιση από τον π. Ιγνάτιο στην Ι. Μ. Φλωρίνης !

Κι ἄλλος ἀγωνιστής Ἱερομόναχος, ποὺ ἀνήκει στὴν Ἱ. Μ. Φλωρίνης, καὶ ἕως τώρα ἔκανε ὑπομονή, προχώρησε σὲ Διακοπὴ Μνημοσύνου τοῦ Ἐπισκόπου του, ἀφοῦ αὐτὸς ἐπιμένει νὰ συμπορεύεται μὲ τοὺς παναιρετικοὺς τοῦ Φαναρίου καὶ τῆς Κολυμπαρίου Συνόδου.

Μάλιστα μὲ τὸ θαυμάσιο κήρυγμα ποὺ ἔκανε χθές, Κυριακή, κατέδειξε ὅτι ἡ ἀποτείχισή του εἶναι ὥριμος καρπὸς προσευχῆς, γνώσεως τῶν θεμάτων τῆς Πίστεως -ποὺ διασύρεται ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές- καὶ σταθερότητος στὴν διαχρονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως μᾶς τὴν παρέδωσαν οἱ ὑβρισθέντες, διωχθέντες καὶ θυσιασθέντες γιὰ τὴν Πίστη Ἅγιοι.

Καλὸ ἀγώνα, καλὴ ὑπομονὴ π. Ἰγνάτιε.

ΠΗΓΗ

Η οικουμενιστική ‘Σύνοδος’ της Κρήτης

Η επίσημη στάση της Επαρχίας Ράσκας και Πριζρένης στην εξορία για τη ληστρική „Σύνοδο της Κρήτης“

Ο σεβασμιώτατος Χωρεπίσκοπος Νόβομπρδο-Πανονίας Μάξιμος έδωσε διάλεξη με θέμα “Η οικουμενιστική ‘Σύνοδος’ της Κρήτης“ στη Συνάθροιση του Επισκόπου, των Χωρεπισκόπων και των Ηγουμένων της Επαρχίας Ράσκας και Πριζρένης στην εξορία (η Εκκλησία της Σερβίας) στο μοναστήρι του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς (στο Μπαράγιεβο) στις 25 Νοεμβρίου το 2016. Με την ευκαιρία αυτή, όλοι παρόντες ομοφώνως αποδέχτηκαν την αναφερόμενη διάλεξη ως κοινή και επίσημη στάση ολόκληρης της Επαρχίας για τη ληστρική Σύνοδο της Κρήτης.

Η οικουμενιστική ‘Σύνοδος’ της Κρήτης

Η κύρια επίθεση της σύγχρονης οικουμενιστικής αίρεσης και των οπαδών του οικουμενισμού κατευθύνεται προς την ορθόδοξη διδασκαλία για την Εκκλησία, δηλαδή προς την ορθόδοξη εκκλησιολογία. Τέτοια επίθεση κυρίως παραβιάζει την ορθόδοξη συνοδικότητα ως ένα από τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά της Εκκλησίας, δηλαδή την ενότητα της Εκκλησίας στο Χριστό μέσω της ενότητας στην Ορθόδοξη Πίστη.
Οπαδοί της οικουμενιστικής αίρεσης αυτό το κάνουν με δύο τρόπους:

Πρώτον – με τη μη ορθόδοξη ερμηνεία των λόγων της Αγίας Γραφής από την Αρχιερατική Προσευχή του Σωτήρα Χριστού: “ἵνα πάντες ἓν ὦσιν“ (Ἰω. 17, 21). Οπαδοί της οικουμενιστικής αίρεσης (οικουμενιστές) ερμηνεύουν τα λόγια αυτά ως πρόσκληση για ενότητα όλων των λεγόμενων χριστιανών, δηλαδή για ενότητα των ορθοδόξων χριστιανών με όλους τους σημερινούς αιρετικούς, χωρίς προηγούμενη πρόσκληση προς αυτούς να μετανοήσουν και να απορρίψουν τις δικές τους αιρέσεις. Με αυτόν τον τρόπο, κανένας από τους Αγίους Πατέρες ποτέ δεν έχει ερμηνεύσει το απόσπασμα αυτό από την Αγία Γραφή.

Δεύτερον – με τη γραφειοκρατική κατανόηση και την τυραννική εφαρμογή της εκκλησιαστικής εξουσίας από την πλευρά των μολυσμένων εκκλησιαστικών ιεραρχών με την αίρεση αυτή, μέσω της μη ποιμαντικής και μη συνοδικής επιβολής της αυθαιρεσίας τους (η επιβολή των προσωπικών οικουμενιστικών φιλοδοξιών, των οικουμενιστικών προσηλώσεων και των οικουμενιστικών στάσεων).

Αν ενωθούν αυτές οι δύο αρχές της οικουμενιστικής πράξης εναντίον της Εκκλησίας και της Ορθόδοξης Πίστης, εμφανίζονται τα συμβάντα όπως είναι η “Σύνοδος“ της Κρήτης. Στην έναρξη της διάλεξης, ισχυριζόμαστε ότι στα συμφραζόμενα της συνεδρίασης αυτής στην Κρήτη, η λέξη “Σύνοδος“ χρησιμοποιείται μόνο ως τεχνικός όρος (terminus technicus), και κυρίως με εισαγωγικά, επειδή δεν μπορούμε να συνδέσουμε τη λέξη αυτή (σε ολόκληρη την ορθόδοξη έννοια της) με τη συνεδρίαση στην Κρήτη. Υπάρχουν πολλές αμφισβητήσεις και πολλές ασυνέπειες, καθώς κι υπάρχει πολλή μη συνοδικότητα, πολλή μην ορθοδοξία, πολλή κακία, πολλή μη σοβαρότητα σε σχέση με την προετοιμασία και την οργάνωση της “Συνόδου“ αυτής, ότι χρειάζεται να γραφτεί ένα ολόκληρο βιβλίο, ακόμη και χρειάζονται πολλοί τόμοι του βιβλίου, ώστε να αναφερθούν, να αναλυθούν και να εξηγηθούν όλα τα ελαττώματα του συμβάντος αυτού. Είναι δύσκολο να βρεθούν η έναρξη και το τέλος ενός ωκεανού, γεμάτου από αιρέσεις, ψεύτικη διδασκαλία, πλάνες, και παρεκκλίσεις από την Ορθοδοξία, στον ωκεανό στον οποίο (σαν σε κινούμενη άμμο) η “Σύνοδος“ της Κρήτης παρέσυρε τους μετέχοντες της και παρασύρει όλους αυτούς, οι οποίοι αφελώς αποδέχονται τις προδοτικές της αποφάσεις.

Πρωτίστως, είναι αξιοσημείωτη η ανακοίνωση του συμβάντος αυτού με τα λόγια “η Πανορθόδοξη Σύνοδος“, ακόμη και “η Οικουμενική Σύνοδος“, ενώ στην ίδια την έναρξη της συνάντησης αυτής, η ευφορία αυτή ξεκίνησε να κοπάζει (εξαιτίας της ατελούς συμμετοχής των αντιπροσώπων των Τοπικών Εκκλησιών), και μετά τη “Σύνοδο“ η ευφορία αυτή εντελώς χάθηκε. Έτσι, από την πομπώδη “Πανορθόδοξη“ και “Οικουμενική“ Σύνοδο παρέμεινε μόνο αυτή “η Σύνοδος της Κρήτης“. Η συμπεριφορά των μετεχόντων στη συνεδρίαση της Κρήτης, από τη χρονική αυτή προοπτική δείχνει ότι όλοι αυτοί θέλουν να ξεχαστεί η “Σύνοδος“ αυτή, όσο δυνατόν πιο γρήγορα, ως μια αποτυχημένη προσπάθεια επιβολής της αίρεσης του οικουμενισμού και ως ακόμη πιο αποτυχημένη απόπειρα του ξιπασμένου Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου να επιβάλει την παπική του εξουσία. Είναι φανερό ότι υπάρχει η επιθυμία των οργανωτών της “Συνόδου“ της Κρήτης να ξεχαστεί η μάταιη διοργάνωση της συνεδρίασης αυτής, αλλά ασφαλώς να μην ξεχαστούν οι αποφάσεις οι οποίες παρουσιάστηκαν και ελήφθησαν σ’ αυτή.

Αν κι όλες οι προπαρασκευαστικές συναντήσεις και οι διασκέψεις από τη Ρόδο το 1961 ως τη Γενεύη το 2016 ήτανε η κατασκευή δρόμου για την οικουμενιστική αίρεση (και βέβαια ήταν), τότε η οικουμενιστική “Σύνοδος“ της Κρήτης αποτελεί την κορυφή αυτής της κακής πράξης των πατριαρχών και των επισκόπων οι οποίοι είναι δούλοι και υπηρέτες της οικουμενιστικής ψευδαίσθησης.

Η Επαρχία μας δημοσίευσε τη δική της παραδοσιακή και ορθόδοξη στάση σχετικά με τη συνεδρίαση στην Κρήτη στο φετινό συνοδικό Μήνυμα της προσευχόμενης, εκκλησιαστικής και λαϊκής Συνόδου της Επαρχίας Ράσκας-Πριζρένης και Κοσσόβου-Μετοχίας στην εξορία, στη Λοζνίτσα κοντά στο Τσατσάκ.

Επομένως, τώρα είναι η ευκαιρία να θυμηθούμε, εν ολίγοις, τα κύρια στοιχεία του Μηνύματος αυτού:

1. Η συνεδρίαση στην Κρήτη είναι η κορυφή της επιβολής του οικουμενιστικού προσανατολισμού κατά τη διάρκεια πολλών δεκαετιών σε ολόκληρη την εκκλησιαστική πληρότητα, από την πλευρά μερικών οικουμενιστών (πατριαρχών, επισκόπων και ιερέων) οι οποίοι έχουν σφετεριστεί την εξουσία στην Εκκλησία.

2. Ο οικουμενισμός είναι το νέο μέσο με το οποίο πρέπει να βρεθούν οι ορθόδοξοι κατά του θελήματος του Θεού κάτω από ζυγό της ουνίας με το Βατικανό.

3. Τέτοια οικουμενιστική ουνία είναι μόνο πρώτο βήμα προς κατασκευή της Νέας Τάξης Πραγμάτων της παγκοσμιοποίησης, και (εντός της Τάξης αυτής) προς ένωση όλων των θρησκειών σε μια θρησκεία με επικεφαλής “τον άνθρωπο της ανομίας, το γιο της απώλειας“ (Β Θεσ. 2,3).

4. Όλα τα έγγραφα που υπογράφτηκαν σε όλες τις προπαρασκευαστικές προηγούμενες διασκέψεις – από τον Κανονισμό οργανώσεως και λειτουργίας ως τη θεματολογία και τα αποτελέσματα (κείμενα) της λεγόμενης Συνόδου – είναι (με την ορολογική και θεολογική έννοια) αντιμαχόμενα, αλλά στην ουσία και κατά το περιεχόμενο αναμφισβήτητα οικουμενιστικά.

5. Η θεματολογία και ο τρόπος ψηφοφορίας της συνεδρίασης αυτής παραμελούν την Παράδοση των Ιερών Οικουμενικών και Τοπικών Συνοδών της Εκκλησίας, δηλαδή δεν διατηρούν την καθαρότητα της Ορθοδοξίας, αλλά την καταστρέφουν άμεσα, ενώ το δικαίωμα ψήφου δόθηκε μόνο στους προκαθημένους των Τοπικών Εκκλησιών, δηλαδή όχι σε όλους τους επισκόπους, καθώς απαιτεί η παραπάνω αναφερόμενη Ιερά Παράδοση της εκκλησιαστικής συνοδικότητας.

6. Όλοι όσοι δεν αποδεχτούν τις αποφάσεις της συνεδρίασης στην Κρήτη εκ των προτέρων καταδικάζονται ως σχισματικοί, αλλά ακόμη χειρότερο ως αιρετικοί (κατά τη γνώμη του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου) και εκ των προτέρων απειλούνται με αθέμιτα μέσα καθαίρεσης, αφορισμού και τιμωριών.

Όλα όσα αναφέρθηκαν στο συνοδικό Μήνυμα της Λοζνίτσας, δυστυχώς έγιναν πραγματικότητα.

Η ίδια η διαδικασία της συνεδρίασης στην Κρήτη χαρακτήριζε (με ποιμαντική και θεολογική έννοια) μη σοβαρή προσέγγιση των διοργανωτών από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τα αλλά Πατριαρχεία στα Ορθόδοξα Δόγματα και στην Ιερά Παράδοση εξ ολοκλήρου, καθώς δεν αρμόζει σε τέτοιο σοβαρό γεγονός (όπως θα έπρεπε να είναι η “Σύνοδος“ αυτή). Η εν λόγω μη σοβαρότητα των διοργανωτών στη “Σύνοδο“ κατοπτρίζει τη μη σοβαρή τους προσέγγιση στο Θεό, στην Εκκλησία και στον πιστό λαό. Εξαιτίας τεχνολογικής ανάπτυξης και γρήγορης διάδοσης των πληροφοριών, οι διοργανωτές έπρεπε να είναι ενήμεροι με πόση ταχύτητα θα πληροφορηθεί το κοινό ότι η κύρια οικονομική υποστήριξη για την οργάνωση της συνεδρίασης στην Κρήτη προερχόταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και ότι την ίδια τη Σύνοδο εξασφάλισε η αμερικανική υπηρεσία πληροφοριών.[1] Αυτό ξεκάθαρα αποδεικνύει ποιος βρίσκεται πίσω από την προδοσία της Ορθοδοξίας στην Κρήτη.

Η ίδια η “Σύνοδος“ ήταν η προσπάθεια διατύπωσης όλων όσων που (κατά τη διάρκεια πολλών δεκαετιών) επιμονώς ἐπέβαλλε η ιεραρχική κορυφή του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αυτού το του επικέντρου διάδοσης της οικουμενιστικής αίρεσης εντός της Ορθόδοξης Εκκλησίας, με συγκατάθεση και βοήθεια των δικών του φαναριώτικων και οικουμενιστικών οπαδών (υπάκουων υπηρετών) από τη σειρά άλλων Τοπικών Εκκλησιών.

Κατά τη διάρκεια της άγιας του ζωής, ο όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς με ισχυρό, επεξηγηματικό και αγιοπατερικό λόγο είχε κριτικάρει και είχε καταδικάσει[2] αυτές τις προπαρασκευαστικές συναντήσεις και τις διασκέψεις, καθώς και την προτεινόμενη τους θεματολογία, τα συμπεράσματα τους και τον κανονισμό λειτουργίας τους. Αλλά, η πατερική και δυνατή φωνή του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς δεν ακούστηκε από τους διοργανωτές τους, επειδή ούτε οι προσυνοδικες συναντήσεις που πραγματοποιήθηκαν μετά την όσια κοίμηση του πατέρα Ιουστίνου δεν έχουν αλλάξει ουσία, πνεύμα και χαρακτήρα των προπαρασκευαστικών και ειλημμένων θεμάτων ή των επεξεργασμένων κειμένων. Όλα αυτά αμετάβλητα ούτω ολοκληρώθηκαν και σφραγίστηκαν στη “Σύνοδο“ της Κρήτης.

Ως εκ τούτου, την προσπάθεια κάποιων μητροπολιτών (για παράδειγμα, του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου) να δώσουν ορθόδοξο προσανατολισμό σ’ αυτό το οικουμενιστικό συμβάν στην Κρήτη, θεωρούμε ως καλή, αλλά μη πραγματική, απλοϊκή και σχεδόν μη σοβαρή πρόθεση. Ολόκληρη η προπαρασκευή της “Συνόδου“ της Κρήτης (μετά από πολλές δεκαετίες) σαφές παρουσίασε απολύτως τον δικό της οικουμενιστικό, φιλελεύθερο και μεταρρυθμιστικό χαρακτήρα. Γι’ αυτό το λόγο, δεν είναι πραγματική και σοβαρή η κάθε ιδέα οι οποία ισχυρίζεται ότι τέτοια οικουμενιστική συνεδρίαση, ακόμη και με κάποιους πράγματι ορθόδοξους επισκόπους, θα μπορούσε να έχει αγιοπατερικό πνεύμα ή αγιοπατερικό αποτέλεσμα. Είναι φανερό πως μερικοί ποιμένες στην Εκκλησία της Ελλάδος και μακρύτερα, ενώ θεωρούν τον εαυτό τους ορθόδοξο και μη οικουμενιστικό, είτε δεν έχουν καθαρή κατανόηση πόσο κακό είναι η αίρεση του οικουμενισμού και οι υπέρμαχοι της (δηλαδή πόσο μεγάλη απειλή αυτοί είναι για την Εκκλησία) είτε, όμως, δεν έχουν ειλικρινή πρόθεση και κουράγιο να αντιμετωπίζουν το κακό αυτό καταλλήλως, δηλαδή με τρόπο αγιοπατερικό και ομολογητικό.[3]

Ότι το συμβάν στην Κρήτη σήμαινε μόνο επίσημη αποδοχή των προηγουμένως ειλημμένων αποφάσεων στο Σαμπεζύ και πριν από το Σαμπεζύ, με περισσότερο ή λιγότερο φιλολογική επεξεργασία, αλλά χωρίς σοβαρή θεολογική ανάλυση και αναθεώρηση κατά τη διάρκεια της “Συνόδου“ της Κρήτης (οι οποίες θα έπρεπε να αποτελούν την ουσία της κάθε ορθόδοξης συνοδικότητας), προφανώς μαρτυρεί η μη κατάλληλη αντίδραση του Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Θεοδώρου Β΄ (υπό τα χειροκροτήματα των παρόντων) στις παραπάνω αναφερόμενες επικρίσεις οι οποίες ήταν εναντίον των προσφερόμενων κειμένων της “Συνόδου“. Η ντροπή του και των διοργανωτών της “Συνόδου“, διότι αυτός ο Πατριάρχης τότε είπε: “Τα μέλη της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου δεν είναι φοιτητές για να διδάσκονται θεολογία“.[4] Είναι καθαρά ότι οι μετέχοντες της “Συνόδου“ αυτής δεν είχαν στόχο την θεολογία, αλλά την πολιτική και την οικονομία. Και ο στόχος αυτός αποτελείται μόνο από την εκπλήρωση στόχων της παγκοσμιοποίησης, ορισμένων από τους χρηματοδότες της “Συνόδου“, ενώ η ίδια η συνεδρίαση της Κρήτης μόνο ήταν ο τρόπος πραγματοποίησης αυτών των στόχων. Αλλά, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας, παρά μη σοβαρότητα της δικής του δήλωσης είχε σε έναν ορισμένο βαθμό δίκιο, επειδή στη “Σύνοδο“ της Κρήτης πραγματικώς δεν υπήρχε θεολογία, τουλάχιστον η ορθόδοξη θεολογία δεν υπήρχε. Σε κάθε κριτική των προσφερόμενων κειμένων, ο πρόεδρος της συνάντησης αυτής, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος, απαντούσε κατευθύνοντας το βλέμμα του προς τον οικουμενιστικό και μεταρρυθμιστικό ιδεολόγο και τον προστάτη του σύγχρονου οικουμενισμού, τον Μητροπολίτη Ιωάννη Ζηζιούλα (τον ιδεολογικό πρωταγωνιστή των κειμένων της Κρήτης), ο όποιος μόνο με αλαζονεία απέφευγε απάντηση, περιφρονώντας τις επικρίσεις και τους επικριτές των δικών του αιρετικών στάσεων. Η λεπτομέρεια αυτή σχετικά με τη συμπεριφορά του π. Βαρθολομαίου Κωνσταντινουπόλεως δείχνει πολλά, διότι δείχνει πως η συνεδρίαση στην Κρήτη ήταν μόνο η προσπάθεια επιβολής στην Εκκλησία (μέσω κατάχρησης της εκκλησιαστικής συνοδικής παραδόσεως) την πνευματικά άρρωστη, δυτική, ευχαριστιακή και οικουμενιστική, επισκοποκεντρική και παπιστική, μάλλον φιλοσοφική, σοφιστική και υπαρξιστική παρά θεολογική, αλλά εν πάση περιπτώσει αιρετική διδαχή του αμφιλεγόμενου, ονομαστικού και φαναριώτικου Μητροπολίτη Ιωάννη Περγάμου.

Η συμμετοχή στη “Σύνοδο“ της Κρήτης ακυρώθηκε από το Πατριαρχείο Μόσχας, το Πατριαρχείο Γεωργίας και το Πατριαρχείο Βουλγαρίας. Δικαιολογημένα αμφισβητούμε την αιτιολογία και την ειλικρίνεια της πράξης αυτής των Πατριαρχείων Μόσχας και Γεωργίας.

Η αιτιολογία με βάση την οποία η αντιπροσωπεία του Πατριαρχείου Μόσχας δεν έλαβε μέρος στη συνεδρίαση της Κρήτης δεν έχει δογματικό χαρακτήρα, αλλά μόνο τεχνικό και οργανωτικό. Αυτά μαρτυρεί και το γεγονός ότι η αντιπροσωπεία αυτή έχει ήδη υπογράψει κατ’ ουσίαν τα ίδια τα επίμαχα έγγραφα στην προσυνοδική διάσκεψη στο Σαμπεζύ το 2016, τα οποία μετά υπογράφτηκαν στη “Σύνοδο“ της Κρήτης.

Το Πατριαρχείο Γεωργίας με τη στάση του στις προσυνοδικες διασκέψεις, με την απουσία του από τη συνεδρίαση της Κρήτης, και με ξεκάθαρη δογματική αιτιολογία σε μερικές επίσημες δηλώσεις, έδωσε μεγάλη ελπίδα ότι τουλάχιστον ένας ορθόδοξος πατριάρχης θα ενθαρρυνθεί να αντιταχτεί στην οικουμενιστική αίρεση, το θρίαμβο της οποίας είδαμε στην Κρήτη. Αλλά, όλες οι ελπίδες εξαφανίστηκαν όταν ο Πατριάρχης Ηλίας Β΄ πριν από λίγες εβδομάδες προσωπικά καλωσόρισε τον πάπα της Ρώμης, τον εισήγαγε σε ορθόδοξο ναό, άναψε κεριά μαζί του και προσευχήθηκε μαζί του. Επομένως, η προηγούμενη οικουμενιστική σύμπλεξη του Πατριάρχη αυτού[5] δημιούργησε βαθιές συνέπειες σ’ αυτόν, η ειλικρινής μετάνοια για τη συμμετοχή του στην οικουμενιστική κίνηση έλειψε, ή, αν υπήρχε καθόλου, αυτή η μετάνοια χάθηκε μετά την αποδοχή του πάπα.

Το Πατριαρχείο Βουλγαρίας με την απουσία του και την απόρριψη της συνεδρίασης της Κρήτης δίνει κάποια ελπίδα, αλλά αυτή σταδιακά εξαφανίζει καθώς περνά ο χρόνος, διότι ενώ συνεχίζεται η οικουμενιστική προδοσία της πίστεως και η Εκκλησία Βουλγαρίας σιωπά. Την κάθε ενδεχόμενη γραπτή δήλωση της Εκκλησίας αυτής (ή άλλων Τοπικών Εκκλησιών και ατόμων) εναντίον των ειλημμένων αποφάσεων της συνεδρίασης της Κρήτης, οι οικουμενιστές θα την κοροϊδέψουν περιφρονητικά και με αλαζονεία, όλοι όσοι είναι καλοπροαίρετοι αλλά απλοϊκοί θα παρηγορούνται από την ψεύτικη ελπίδα και θα χειροκροτούν τις όμορφα εκφραζόμενες ορθόδοξες στάσεις πιστεύοντας ότι αυτές θα λύσουν προχωρημένο πρόβλημα αίρεσης του οικουμενισμού στην Εκκλησία. Αλλά, με αυτόν τον τρόπο, δεν θα έχουμε καλά αποτελέσματα διότι η επικαιρότητα και η ενέργεια τέτοιας “ομολογίας πίστεως“ θα χαθούν σε δύο εβδομάδες, ενώ οι οικουμενιστές-προκαθήμενοι κι οι επίσκοποι θα συνεχίσουν τον δικό τους πεπατημένο δρόμο της ουνίας προς το Βατικανό και τους άλλους αιρετικούς, καταστρέφοντας την Εκκλησία ύπουλα από μέσα. Το κάθε γραψίμα, αυτή τη δραματική στιγμή στην οποία βρίσκεται η Εκκλησία, είναι μυωπικό και μάταιο, δηλαδή δεν έχουμε κατάλληλο αποτέλεσμα και κατάλληλη ενέργεια (με αυτόν τον τρόπο) σε προχωρημένο στάδιο αιρετικής ασθένειας εντος της εκκλησιαστικής ιεραρχίας. Μέχρι τη λύση του οικουμενιστικού προβλήματος, η μόνη οξυδερκής πράξη η οποία θα δώσει καλά αποτελέσματα είναι η διακοπή της λειτουργικής και γραφειοκρατικής κοινωνίας με τους οικουμενιστές (σύμφωνα με τον ΙΕ΄ κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου Κωνσταντινουπόλεως), η διακοπή η οποία θα υπάρχει μέχρι την μετάνοια τους για τη δική τους αίρεση. Αλλά, σε μια επίσημη δήλωση το Πατριαρχείο Βουλγαρίας συμπεραίνει ότι το Πατριαρχείο αυτό συνεχίζει να διατηρεί θρησκευτική κοινότητα με τους προκαθημένους-οικουμενιστές οι οποίοι στην Κρήτη επισήμως υπέγραψαν τα αιρετικά κείμενα. Ως εκ τούτου, οι Βούλγαροι δηλώνουν ότι δεν θέλουν να διακόψουν την κοινωνία με τους ακραίους οικουμενιστές (με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο Κωνσταντινούπολης και όλους τους άλλους οικουμενιστές). Συνεπώς, αυτό το Πατριαρχείο πράγματι ακύρωσε και ρεζίλεψε τη δική του εναντίωση στη συνεδρίαση της Κρήτης και τις μη ορθόδοξες αποφάσεις της.

Επισήμως και κανονικώς, η “Σύνοδος“ της Κρήτης δεν πέτυχε, αλλά ο κίνδυνος κρύβεται ακριβώς στο γεγονός ότι οι οικουμενιστές ως διοργανωτές της Συνόδου είχαν ανάγκη για την επίσημη και ημικοινοβουλευτική, απατηλή και συνοδική “αποδοχή“ του οικουμενισμού ως κύριου προσανατολισμού όλων των Τοπικών Εκκλησιών, προκειμένου να χορηγηθεί αμνηστία στον οικουμενισμό και να παρουσιαστεί αυτός όχι ως αίρεση, αλλά ως “βαθέως ορθόδοξη“ κίνηση. Επομένως, “κουνώντας“ τα οικουμενιστικα έγγραφα της συνεδρίασης της Κρήτης οι οικουμενιστές τώρα πιο θαρραλέα και με περισσότερη ανακούφιση θα συνεχίσουν τη δική τους οικουμενιστική δραστηριότητα και τον ψεύτικο διάλογο της αγάπης.

Ακόμη και αν παραβλέπαμε τον μη παραδοσιακό τρόπο οργάνωσης και ψηφοφορίας της “Συνόδου“ της Κρήτης, πρέπει να είναι σαφές το εξής: ακόμη και αν στη συνεδρίαση της Κρήτης τηρείτο ολόκληρο το κανονικό και παραδοσιακό modus operandi (δηλαδή η εκκλησιαστική και συνοδική διαδικασία οργάνωσης, λειτουργίας, εργασίας, ψηφοφορίας και διαχείρισης τέτοιας συνεδρίασης), ακόμη και αν όλες οι Τοπικές Εκκλησίες κι όλοι οι επίσκοποι λάμβαναν μέρος ή ψήφιζαν, μόνο και μόνο λόγω τού γεγονότος ότι στην Κρήτη λήφθηκαν οι μη ορθόδοξες αποφάσεις, η “Σύνοδος“ αυτή θα ήταν η ληστρική και αιρετική συνεδρίαση, και δεν θα ήταν η Σύνοδος με κανένα τρόπο.

Με την ευκαιρία αυτή, δεν έχουμε καιρό για τη λεπτομερή θεολογική ανάλυση των επίμαχων κειμένων υπογεγραμμένων στην Κρήτη. Γι’ αυτό το λόγο θα παρουσιάσουμε, εν ολίγοις, μόνο πιο σοβαρούς ψεύτικους δογματικούς ισχυρισμούς (κάποιους έχουμε ήδη αναφέρει παραπάνω από το συνοδικό Μήνυμα της Λοζνίτσας), οι οποίοι κυρίως βρίσκονται στο πιο επίμαχο κείμενο με τίτλο “Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον“,[6] αλλά και στα άλλα κείμενα της συνεδρίασης της Κρήτης:

Μέσω του περιορισμού του αριθμού των μετεχόντων επισκόπων και της ψηφοφορίας (η οποία δόθηκε μόνο στους προκαθημένους των Τοπικών Εκκλησιών), παραβιάστηκε η παραδοσιακή αρχή συμμετοχής και δικαιώματος ψήφου όλων των επισκόπων.

Σχετικοποιήθηκαν δογματικώς οι σαφείς ορισμοί των εννοιών “χριστιανός“ και “χριστιανικός κόσμος“,[7] επειδή οι χριστιανοί και ο χριστιανισμός δεν υπάρχουν χωρίς Χριστό, δηλαδή αυτοί δεν υπάρχουν χωρίς Ορθοδοξία και Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού.

Η συνεδρίαση της Κρήτης δεν αποτελεί συνέχεια των Ιερών Οικουμενικών Συνόδων, διότι δεν αναθεματίζει αιρέσεις, δεν ενδυναμώνει και δεν διατηρεί την Ορθοδοξία, αλλά αντιθέτως, νομιμοποιεί και επιβεβαιώνει τον οικουμενισμό (την οικουμενιστική αιρετική κίνηση και την ιδιότητα μέλους στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών)[8] ως θετικό,[9] ισχυρίζοντας ότι η Εκκλησία είναι διασπασμένη (σύμφωνα με την οικουμενιστική θεωρία των κλάδων) και ότι η Εκκλησία πρέπει να ψάχνει τη δική της ενότητα μέσω του οικουμενιστικού διαλόγου.

Η “Σύνοδος“ αποδέχεται τη μη ορθόδοξη θέση ότι η συνοδικότητα της Εκκλησίας δεν προέρχεται από την Ορθόδοξη Πίστη, αλλά ότι η διατήρηση της ορθόδοξης πίστεως προέρχεται από τη συνοδικότητα αυτομάτως, δηλαδή η εκκλησιαστική συνοδικότητα εννοείται ως αυτομάτως δεδομένη. Τεχνητά χωρίζεται η συνοδικότητα από τη δική της δογματική βάση η οποία είναι η Ορθόδοξη Πίστη.[10]

Δημιουργήθηκε πολλή σύγχυση για την κατανόηση της Εκκλησίας και των αληθινών εκκλησιαστικών μελών, ανακατώνεται η ταυτότητα της Εκκλησίας με τις αιρετικές κοινότητες[11] μέσω της αναγνώρισης της εκκλησιαστικής ταυτότητας στις αιρέσεις. Ως εκ τούτου, απορρίπτεται η αλήθεια ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι Μια και μόνη Εκκλησία του Χριστού ως Εκκλησία της σωτηρίας.
Τα κείμενα ενθαρρύνουν την μεταπατερική, μη αγιοπατερική, μεταρρυθμιστική και αιρετική “ευχαριστιακή θεολογία“ του Μητροπολίτη Ιωάννη Ζηζιούλα, η οποία παρουσιάζει την θεολογική, φιλοσοφική και αιρετική βάση, το στήριγμα και την δικαιολογία για την αίρεση του οικουμενισμού, την οικουμενιστική κίνηση και τους ουνιατικούς τους στόχους.
Τα προσυνοδικά έγγραφα κρύβονταν από την εκκλησιαστική πληρότητα των Ορθοδόξων.
Επιτρέπονται μικτοί γάμοι μεταξύ Ορθοδόξων και Ετεροδόξων.

Στο Πατριαρχείο Σερβίας στο Βελιγράδι, η πομπώδης ανακοίνωση της συνεδρίασης της Κρήτης αλλάχτηκε σε απόλυτη σιωπή και μη μνημόνευση της ίδιας της συνεδρίασης. Η μετάφραση και η παρουσίαση των επισήμων δηλώσεων της “Συνόδου“ άργησαν ένα μήνα ή περισσότερο, ενώ τα υπογεγραμμένα κείμενα της “Συνόδου“ (στα οποία είναι φανερή η προδοσία της Ορθοδοξίας) δεν έχουν μεταφραστεί ποτέ στα σερβικά και απολύτως δεν έχουν δημοσιευτεί. Αυτό έγινε με πρόθεση να κρυφτεί η ίδια η προδοσία της Ορθοδοξίας στην Κρήτη, την οποία υπέγραψαν ο Πατριάρχης της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας κι οι επίσκοποι οικουμενιστές. Όταν μεταφραστούν τα κείμενα της Κρήτης και όταν παρουσιαστούν στο σερβικό ορθόδοξο κοινό, σε όλους θα είναι πιο φανερή και πιο ξεκάθαρη η ορθόδοξη και ομολογητική στάση του Επισκόπου Αρτεμίου, καθώς και η δικαιολογία της μάχης του εναντίον της αίρεσης του οικουμενισμού – σε αντίθεση με την προδοσία της Ορθόδοξης Πίστης του Πατριάρχη στην Κρήτη.[12]
Αυτά τα αναφερόμενα γεγονότα καθαυτά δείχνουν ότι η “Σύνοδος“ της Κρήτης είναι μόνο ένα ψάξιμο μιας βελόνας στα άχυρα.

Είναι σημαντικό να αναφέρουμε την ανοησία των επισκόπων-οικουμενιστών Σέρβων και των μεταρρυθμιστών, οι οποίοι στη συνεδρίαση της Κρήτης με τετριμμένο τρόπο προσπάθησαν να επιβάλουν “συνοδικώς“ τις λειτουργικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες παρά πολύ παραβιάζουν την προσευχόμενη και λειτουργική ενότητα στη Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία, και οι οποίες άνοιξαν το δρόμο για πιο τρομερή παραβίαση της δογματικής ενότητας – μέσω της οικουμενιστικής αίρεσης.

Οι οικουμενιστικές και αιρετικές αποφάσεις της “Συνόδου“ της Κρήτης παρουσιάστηκαν εγκάρδια μόνο στους ρωμαιοκαθολικούς, ενώ έγιναν κάποιες γενικές διαλέξεις για τους ορθόδοξους στην Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία σχετικά με τη “Σύνοδο“ της Κρήτης, αλλά χωρίς λεπτομερή δημοσίευση των ειλημμένων αποφάσεων της “Συνόδου“. Εκτός από τους επισκόπους του Οικουμενικού Πατριαρχείου, και οι επίσκοποι Σέρβοι (ειδικά ο Ανδρέας Αυστρίας και Ελβετίας) επισήμως επισκέπτονταν τους παπικούς “επισκόπους“ για να τους ενημερώσουν για τα αποτελέσματα της συνεδρίασης της Κρήτης, τα οποία από την προοπτική των οικουμενιστών είναι πολύ θετικά. Τότε οι επίσκοποι οικουμενιστές πραγματικά καυχήθηκαν μπροστά από τους ρωμαιοκαθολικούς πως η “Σύνοδος“ της Κρήτης είναι ένα μεγάλο “κατόρθωμα“, δηλαδή το ορθόδοξο αντίτυπο της προοδευτικής Δεύτερης “Συνόδου“ του Βατικανού,[13] δείχνοντας στους “δυτικούς αδελφούς“ πως δεν σταματάνε την εκκλησιαστική καινοτομία, αλλά συμβαδίζουν με το Βατικανό, με το Βατικανό το οποίο οδήγησε την σύγχρονη Ευρώπη στην εκκοσμίκευση με την αιρετική αλλοίωση της χριστιανικής πίστεως και έριξε αυτή την Ευρώπη πάλι στην εποχή της ειδωλολατρείας όσον αφορά την πνευματικότητα και την ηθικότητα.

Τι μπορούμε να πούμε περισσότερα σχετικά με τη συνεδρίαση της Κρήτης, στην οποία ο πρόεδρος ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος είχε εμπιστοσύνη σε προσευχές του πάπα, όταν σε μια από τις αρχικές δηλώσεις της συνεδρίασης ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος είπε: “Η αυτού αγιότης ο πάπας κατά την καθιερωμένη μεσημβρινή προσευχή ευχήθηκε υπέρ της επιτυχίας των εργασιών μας … και εκφράζουμε όλοι μαζί τις θερμές μας ευχαριστίες.“?[14]
Είναι σαφές ότι η “Σύνοδος“ της Κρήτης έδωσε χαρά στο Βατικανό, και ενθάρρυνση, ζωηρότητα και ανακούφιση στους επισκόπους οικουμενιστές. 

Αυτό αναδεικνύει πως η συνεδρίαση των οικουμενιστών στην Κρήτη, ως επίσημη και συνοδική επιβεβαίωση της οικουμενιστικής αίρεσης και ως δικαιολογία του οικουμενισμού, αποτελεί την προσπάθεια των μετεχόντων της συνεδρίασης να αντιγράφουν άγρια το Βατικανό σε ότι αφορά το νεοτερισμό και την αίρεση. Επίσης, η συνεδρίαση είναι η προσπάθεια των οικουμενιστών να αποκτήσουν την ειδική “συνοδική άδεια“ της Εκκλησίας, ώστε να συνεχίσουν την οικουμενιστική διάσπαση της ίδιας της Εκκλησίας με “καθαρή συνείδηση“. Μάλιστα, αυτό είναι η φαντασία τους, ενώ στην πραγματικότητα, καμία μορφή συνοδικότητας χωρίς ορθόδοξη ουσία δεν μπορεί να ονομαστεί “Σύνοδος“, ούτε καμία επίσημη και συνοδική ή κοινοβουλευτική και συνοδική απόφαση μπορεί να δώσει δικαιολογία ή άδεια στους επισκόπους να καταπατούν τα Ορθόδοξα Δόγματα, να προδίδουν την πίστη και να επιβάλλουν την αίρεση στην Εκκλησία. 

Η εκκλησιαστική ιστορία επιβεβαιώνει, μας διαβεβαιώνει και μας ενθαρρύνει ότι δεν πέτυχαν να κάνουν αυτά (πριν από τους οικουμενιστές) πολλοί αιρετικοί, οι οποίοι τα παλιά χρόνια στις δικές τους ψεύτικες συνόδους είχαν προσπαθήσει το ίδιο. Αυτή την ανέντιμη πρόθεση, αν θελήσει ο Θεός, δεν θα την πραγματοποιήσουν ούτε κι οι αιρετικοί οικουμενιστές.

Η “Σύνοδος“ αυτή της Κρήτης είναι και θα είναι ένα μεγάλο όνειδος στην ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και η “Σύνοδος“ αυτή στο μέλλον, αν θελήσει ο Θεός, θα αναθεματιστεί μαζί με την οικουμενιστική αίρεση σε κάποια αληθώς ορθόδοξη Σύνοδο, δηλαδή και η “Σύνοδος“ αυτή θα προσαρτηθεί στον μεγάλο κατάλογο των ληστρικών και αιρετικών “Συνοδών“, κι οι μετέχοντες του συμβάντος αυτού θα χαρακτηριστούν ως προδότες της Ορθοδοξίας. Εκτός αν μετανοήσουν όσο υπάρχει καιρός, διότι τα υπογεγραμμένα κείμενα της Κρήτης αποτελούν την επαίσχυντη προδοσία της Ορθοδοξίας. Οι πατριάρχοι κι οι επίσκοποι της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν μιλούν για την προδοσία αυτή, επειδή οι περισσότεροι από αυτούς έλαβαν μέρος σε αυτή, ενώ υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, αλλά οι οποίες σημαίνουν μόνο γράψιμο και ομιλία, αλλά όχι αποφασιστική δράση. Κατά συνέπεια, όσον αφορά τη διατήρηση της Ορθόδοξης Πίστεως, δεν ελπίζουμε σε τίποτα παρά μόνο στο Θεό και στις δικές μας δυνάμεις.

Στις 25 Νοεμβρίου το 2016, στην ιερά μονή του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς στο Μπαράγιεβο στη Συνάθροιση του Επισκόπου, των Χωρεπισκόπων και των Ηγουμένων της Επαρχίας Ράσκας και Πριζρένης στην εξορία.

Ο σεβασμιώτατος Χωρεπίσκοπος Νόβομπρδο-Πανονίας

+Μάξιμος

(μετέφρασε στα ελληνικά ο Μάρκο Πεϊκοβιτς)
—————————————————————————

[1] “Η δεξαμενή σκέψης Μόσχας “Katehon“, αναφέροντας τις δικές της πηγές, ισχυρίζεται ότι οι αμερικανικές και βρετανικές υπηρεσίες πληροφοριών προσπαθούν να επηρεάσουν τις αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης. Σύμφωνα με αυτές τις αναφορές, οι υπηρεσίες αυτές χρησιμοποιούν τους πράκτορες, οι οποίοι έχουν επιρροή στο Οικουμενικό Πατριαρχείο με σκοπό να υπονομευτεί η εξουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ρωσίας, να προάγονται οικουμενιστικές τάσεις και εκκλησιαστικές “μεταρρυθμίσεις“, οι οποίες αδυνατίζουν την Ορθοδοξία. – Ένα από τα πρόσωπα-κλειδιά εδώ είναι ο Αλέξανδρος Καρλούτσος, το μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Συνόδου. Το δεύτερο σημαντικό πρόσωπο, το οποίο είναι υπεύθυνο για σχέσεις μεταξύ της Συνόδου της Κρήτης και των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών, είναι ο Άλεξ Ρόντος.

 Αυτός είναι ο ειδικός αντιπρόσωπος της ΕΕ για το Κέρας της Αφρικής, στενά συνδεδεμένος με υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας, και με μη κυβερνητικές οργανώσεις της παγκοσμιοποίησης – αναφέρεται μέσα στο κείμενο δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα “Katehon“. Στο κείμενο αυτό αναφέρεται και ότι ο Ρόντος ήταν υπέρμαχος χρωματιστών επαναστάσεων, πως βοήθησε ίδρυση της μη κυβερνητικής οργάνωσης “Canvas“ στο Βελιγράδι και υποστήριζε χορήγηση ανεξαρτησίας στο Κοσσυφοπέδιο.“ (http://www.politika.rs/scc/clanak/357749/Sabor-se-nada-da-ce-zakljucke-sa-Krita-prihvatiti-i-cetiri-odsutne-crkve)

[2] Δείτε: Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς, “Περί την μελετωμένην ‘Μεγάλην Σύνοδον’ της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Υπόμνημα προς την Σύνοδον της Ιεραρχίας της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησία στις 7 Μαΐου το 1977“ ((http://prepodobnijustin.blogspot.rs/2011/05/blog-post.html#more)

[3] Βλέπουμε πως τέτοια αρχή της “γραφειοκρατικής ορθότητας“, της υπακοής σε οποιαδήποτε τιμή στην εκκλησιαστική ιεραρχία (μολυσμένη με αίρεση) και της συμμετοχής στις Συνόδους της ιεραρχίας αυτής είναι απολύτως μάταιη και χωρίς καλά αποτελέσματα. Τέτοια αρχή μόνο ντροπιάζει αυτούς που προσπαθούν μέσω τέτοιου “γραφειοκρατικού πουριτανισμού“ να προστατεύουν την ορθόδοξη πίστη. Η προστασία της πίστεως σε μια μη ορθόδοξη συνεδρίαση (καθώς είναι εκείνη η οποία έγινε στην Κρήτη, η οποία οργανωνόταν κατά τη διάρκεια πολλών δεκαετιών με ξεκάθαρο σκοπό να νομιμοποιηθεί επισήμως η οικουμενιστική αίρεση) αποτελεί μόνο ένα μικρόψυχο μαλάκωμα συνείδησης εκείνων των επισκόπων οι οποίοι είναι ενήμεροι για την προδοσία της πίστεως στην Εκκλησία, αλλά οι οποίοι δεν είναι ικανοί να παλεύουν εναντίον αυτής της προδοσίας με τα παραδοσιακά και κανονικά μέσα, τολμηρά και θαρραλέα.

[4] https://pravoslavljepzv.wordpress.com/2016/06/22/%d0%bf%d1%80%d0%b2%d0%b8-%d0%b4%d0%b0%d0%bd%d0%b8-%d1%81%d0%b0%d0%b1%d0%be%d1%80%d0%b0-%d0%bd%d0%b0-%d0%ba%d1%80%d0%b8%d1%82%d1%83-%d0%b1%d0%be%d1%98%d0%b8%d0%bc-%d1%81%d0%b5-%d0%b4%d0%b0%d0%bd%d0%b0/

[5] “Από το 1978 έως το 1983 ο Πατριάρχης Ηλίας Β΄ ήταν ένας από τους προέδρους του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών…“ (http://www.spc.rs/sr/gruzijski_patrijarh_ilija_ii_napunio_83_godine_zhivota)

[6] Το αναφερόμενο κείμενο Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον στα ρωσικά και όλα τα εισαγωγικά απ’ αυτό στο δικό μας κείμενο παρακάτω, είναι παρμένα από αυτή την ιστοσελίδα: http://www.pravmir.ru/otnosheniya-pravoslavnoy-tserkvi-s-ostalnyim-hristianskim-mirom/

[7] “ Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, οὖσα ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἐν τῇ βαθείᾳ ἐκκλησιαστικῇ αὐτοσυνειδησίᾳ αὐτῆς πιστεύει ἀκραδάντως ὅτι κατέχει κυρίαν θέσιν εἰς τήν ὑπόθεσιν τῆς προωθήσεως τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος ἐντός τοῦ συγχρόνου κόσμου…“, Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον.

[8] “ Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία πιστή εἰς τήν ἐκκλησιολογίαν αὐτῆς, εἰς τήν ταυτότητα τῆς ἐσωτερικῆς αὐτῆς δομῆς καί εἰς τήν διδασκαλίαν τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων, συμμετέχουσα ἐν τῷ ὀργανισμῷ τοῦ Π.Σ.Ε…“, Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον.

[9] “Οἱ σύγχρονοι διμερεῖς θεολογικοί διάλογοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς καί ἡ συμμετοχή αὐτῆς εἰς τήν Οἰκουμενικήν Κίνησιν ἐρείδονται ἐπί τῆς συνειδήσεως ταύτης τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ οἰκουμενικοῦ αὐτῆς πνεύματος ἐπί τῷ τέλει τῆς ἀναζητήσεως βάσει τῆς ἀληθείας τῆς πίστεως καί τῆς παραδόσεως τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τῆς ἑνότητος ὅλων τῶν Χριστιανῶν… Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει κοινήν τήν συνείδησιν περί τῆς ἀναγκαιότητος τοῦ διαχριστιανικοῦ θεολογικοῦ διαλόγου, διό καί κρίνει ἀναγκαῖον νά συνοδεύηται οὗτος πάντοτε ὑπό τῆς ἐν τῷ κόσμῳ μαρτυρίας διά πράξεων ἀμοιβαίας κατανοήσεως καί ἀγάπης…“, Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον.

[10] “ Ὡς μαρτυρεῖ ἡ ὅλη ζωή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ διατήρησις τῆς γνησίας ὀρθοδόξου πίστεως διασφαλίζεται μόνον διά τοῦ συνοδικοῦ συστήματος, τό ὁποῖον ἀνέκαθεν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀπετέλει τήν ἀνωτάτην αὐθεντίαν ἐπί θεμάτων πίστεως καί κανονικῶν διατάξεων…“, Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον.

[11] “Παρά ταῦτα, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποδέχεται τήν ἱστορικήν ὀνομασίαν τῶν μή εὑρισκομένων ἐν κοινωνίᾳ μετ’ αὐτῆς ἄλλων ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν…“, Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον.

[12] Η αναφερόμενη απόκρυψη των κειμένων της Κρήτης από τη πλευρά του Πατριαρχείου στο Βελιγράδι είναι απόδειξη ότι ο Πατριάρχης Ειρηναίος και οι επίσκοποι οικουμενιστές Σέρβοι συμπεριφέρονται χωρίς ειλικρίνεια προς τον σερβικό ορθόδοξο λαό, αλλιώς – θα αναγκαστούν να παραδεχτούν μπροστά στο Θεό και τον λαό ότι έχουν προδώσει την ορθόδοξη πίστη, έχουν αναγνωρίσει τους παπιστές και άλλους αιρετικούς ως Εκκλησίες, δηλαδή ότι έχουν απαρνηθεί το Χριστό και τον Άγιο Σάββα της Σερβίας.

[13] Η “Σύνοδος“ η οποία αποτελεί έναρξη της ακραίας μεταρρύθμισης και της οικουμενιστικής ανακατάταξης στο Βατικανό.

[14] https://pravoslavljepzv.wordpress.com/2016/06/22/%d0%bf%d1%80%d0%b2%d0%b8-%d0%b4%d0%b0%d0%bd%d0%b8-%d1%81%d0%b0%d0%b1%d0%be%d1%80%d0%b0-%d0%bd%d0%b0-%d0%ba%d1%80%d0%b8%d1%82%d1%83-%d0%b1%d0%be%d1%98%d0%b8%d0%bc-%d1%81%d0%b5-%d0%b4%d0%b0%d0%bd%d0%b0/

ΠΗΓΗ