Υπηρετούν τους Αγίους Τόπους την ώρα που οι αλλόθρησκοι τους καίνε, τους χτυπούν και τους υβρίζουν. Συγκλονιστική μαρτυρία .

Η ιστορία του Γέροντα Ιερόθεου είναι μια από τις πολλές ιστορίες των μοναχών στους αγίους τόπους που καθημερινά περνούν μαρτύρια και κακουχίες από τους αλλόθρησκους.

Άγιοι Τόποι - Μαρία Γιαχνάκη 

Οι έλληνες μοναχοί που ανήκουν στο ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο και ζουν σε όλη την αγία γη, φυλάσσουν τα μοναστήρια μας, σηκώνουν κάθε μέρα ψηλά την ελληνική σημαία και υποδέχονται τους επισκέπτες οι οποίοι φθάνουν στις ερήμους για να προσκυνήσουν τα μέρη που γεννήθηκε, περπάτησε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο Χριστός.

Το iellada.gr έχοντας καταγράψει τις μαρτυρίες όλων αυτών των μοναχών, ξεκινάει μια εκστρατεία ενημέρωσης ώσπου η Παλαιστίνη και το Ισραήλ να αποφασίσουν, να προστατεύσουν αυτά τα προσκηνύματα και τους μοναχούς που αφιέρωσαν την ζωή τους στον Χριστό.

Ακούστε και δείτε στο βίντεο του iellada.gr,τον Γέροντα Ιερόθεο και τα συγκλονισιτκά του λόγια :

Ο μοναχός Ιερόθεος υπηρετεί περίπου 60 χρόνια στην Αγία Γη. Ως ηγούμενος του μοναστηριού του Αγίου Θεοδοσίου τα τελευταία 40 χρόνια έχει περάσει πολλές κακουχίες, έχει δεχθεί επιθέσεις από εξτρεμιστές, έχει φάει ξύλο και έχει εκδιωχθεί και απειληθεί. Εκείνος όμως απλός και ταπεινός πεισματάρης και με βαθιά πίστη υπομένει τα βάσανα για να μην προδώσει τα άγια προσκυνήματα στα οποία γεννήθηκε ο Ιησούς.

Πριν από τους Αγίους Τόπους είχε υπηρετήσει ως έφεδρος στην Κορέα και στο Βιετνάμ.

Εγινε μοναχός και με τα χρόνια χειροτονήθηκε και διετέλεσε ηγούμενος στο Ορος Θαβώρ,στην μονή του Τιμίου προδρόμου στον Ιορδάνη ποταμό,στην μονή επίσης του Αββά Γερασίμου του Ιορδανίτου την περίοδο του Πολέμου των 6 ημερών,έκανε ηγούμενοςστη μονή του Τιμίου Σταυρού στα Ιεροσόλυμα, αλλά και σε άλλα προσκυνήματα των Αγίων Τόπων.

Είναι από τους τελευταίους εν ζωή γέροντες του Πατριαρχείου μας. Στη λαύρα του Οσίου Θεοδοσίου έχει αφιερώσει τη ζωή του τα τελευταία έτη. Ζει εκεί και λειτουργεί καθημερινά , αν και είναι πια περίπου 90 ετών.

"....έχω φάει ξύλο....με το τσουβάλι από τους φανατικούς αλλόθρησκους της περιοχής!!! Από τις μπουνιές που έχω φάει.....δεν ακούω καθόλου από το ένα αυτί, αλλά και από το άλλο.....λίγο κι από κει ακούω!!! Από το δεξί μάτι έχω πρόβλημα από χαστούκι που έφαγα από πρώην δήμαρχο του χωριού,ο οποίος όπως με χαστούκισε ...μου έσκισε με το νύχι του το μάγουλο μου και μια ελιά που είχα στο πρόσωπο,...",και μας έδειξε το σημάδι που έχει μέχρι σήμερα!!!
"Αλλη φορά μου έσπασαν το χέρι ,και το είχα στο γύψο....τόσο καιρό!!!
Αλλη φορά ,μου είχαν σπάσει το πόδι, ...κάποια φορά θέλησαν να μας
κάψουν...ζωντανούς με τις καλογριές μου, άλλη φορά ,άνοιξαν τάφο στα κτήματα της μονής απέξω.....και θέλησαν να με θάψουν ζωντανό!!!Αν δεν τσίριζαν οι μοναχές και κάποιες περαστικές γυναίκες....θα το είχαν κάνει!!!
Ο δε πετροπόλεμος....είναι πλέον συνήθεια μας!!!Μας πετροβολάνε συχνά....,άσε το φτύσιμο και το βρισίδι.....,μας έχουν γίνει η καλημέρα μας!!! Δόξα τω Θεώ"!!!....."

Ετσι κρατήθηκαν και κρατιώνται αυτά τα ιερά χώματα και τα μοναστήρια μας στην Αγία Γη!!! Δεν έχει άνεση εδώ και ανάπαυλα!!!

ΠΗΓΗ

Πατέρες της Ρουμάνικης σκήτης «απαντούν» στον κακόδοξο Πατριάρχη μας .

Πατέρες της Ρουμάνικης σκήτης στο Άγιον όρος ,γράφουν επιγραμματικά για τις αιρέσεις
που θεσμοθέτησε η ψευτο-σύνοδος του Κολυμπαρίου είναι δε είναι μια εύστοχη απάντηση στα όσα ο Οικουμενικός είπε
σε Γεωργιανό Κανάλι .
Από τη μια η Ιερά Σύνοδος της Ρωσικής Εκκλησίας που στην τελευταία της συνεδρίαση για το τρέχον έτος ξεκαθάρισε πως “η ἐν λόγῳ Σύνοδος (Κρήτης) δεν δύναται να θεωρείται Πανορθόδοξη ούτε και οι αποφάσεις της ως δεσμευτικές για όλο το Ορθόδοξο πλήρωμα”.

Από την άλλη ο ίδιος ο Οικουμενικός σε συνέντευξή του σε τηλεοπτικό σταθμό της Γεωργίας αναφέρεται και στην ψευτο-σύνοδο του Κολυμπαρίου, και επιτίθεται με σφοδρότητα στους απόντες αξιώνοντας -παπικό τον τρόπο- μεταξύ άλλων να δεχτούν τις αποφάσεις της!

Επειδή μάλλον θεώρει ότι απευθύνεται
σε κρετίνους ας θυμηθούμε όσοι γνωρίζουμε
και όσοι δεν γνωρίζουμε ας ξεστραβωθούμε!

Ἀναφέροντας τὰ σημαντικότερα σημεῖα τῶν καταστρεπτικῶν ἀποφάσεων ποὺ ἐλήφθησαν στὴν Κρήτη ἔχουμε νὰ σημειώσουμε τὰ ἑξῆς:

1.) Ἀναγνωρίστηκε ἐπισήμως ἡ βαπτισματικὴ θεολογία (στὸ κείμενο γιὰ τὸν Γάμο), συμφώνως πρὸς τὴν ὁποία θεωρεῖται ὡς ἔγκυρο τὸ“μυστήριο” ὅλων τῶν χριστιανῶν ποὺ ἔχουν “βαπτισθεῖ” στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀνεξαρτήτως δόγματος. Τοῦτο δηλαδὴ σημαίνει ὅτι ὅλοι οἱ “χριστιανοί” ἔχουν κοινὸ βάπτισμα. Παρεπόμενο εἶναι ὅτι ἐμμέσως πλὴν σαφῶς ἀναγνωρίζονται ἡ ἱερωσύνη καὶ τὰ “μυστήρια” τῶν αἱρετικῶν ψευδοεκκλησιῶν.

2.) Στὸ ἴδιο κείμενο, κατὰ παράβασιν τῶν ἱερῶν κανόνων, ἐπιτρέπονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξων καὶ αἱρετικῶν, ὥστε ἐμμέσως νὰ ἀναγνωρίζεται ὁ ἐκκλησιαστικὸς χαρακτῆρας τῶν αἱρέσεων. Νὰ σημειώσουμε ἐδῶ τὴν ἀπόλυτη καὶ ἄνευ ἐξαιρέσεων ἀπαγόρευση τῶν ἱερῶν κανόνων (72ος τῆς πενθέκτης οἰκουμενικῆς Συνόδου) στὴν τέλεση τέτοιου εἴδους γάμων, ποὺ ὅπως ἀναφέρει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης δὲν εἶναι κἄν γάμοι καὶ πρέπει νὰ διαλύονται.

3.) Ἀναγνωρίστηκε μία ἀπὸ τὶς βασικὲς κακοδοξίες τῆς αἱρετικῆς διδασκαλίας τοῦ μητρ. Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα, συμφώνως πρὸς τὴν ὁποίαν ἡ Ἐκκλησία εἶναι εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἡ ὁποία βασίζεται στὴν θεμελιωδέστερη κακοδοξία του, αὐτὴ ποὺ ἀναγνωρίζει πρωτεῖο στὴν Ἁγία Τριάδα καὶ ἡ ὁποία εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρη ἀπὸ τὴν Γραφὴ καὶ τοὺς Πατέρες, εἶναι ὅμως σύμφωνη μὲ τὴν περσοναλιστικὴ νέα παπικὴ κακόδοξη διδασκαλία...

4.) Ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς δῆθεν “οἰκονομίας” ὁριστικοποιήθηκε ἡ κατάλυσις τῶν νηστειῶν, ἀκολουθώντας ἔτσι τὴν πεπατημένη ὁδὸ τῆς Δύσεως στὸ ζήτημα αὐτό.

5.) Ἀναγνωρίστηκε τελεσιδίκως ἡ ἐκκλησιαστικότητα ὅλων τῶν αἱρέσεων (παπισμοῦ, μονοφυσιτισμοῦ, προτεσταντισμοῦ), συμφώνως πρὸς τὶς ἐπιταγὲς τοῦ ΠΣΕ ἐπικυρώνοντας πλέον καὶ “πανορθοδόξως” ὅσα ἔχουν ἐκεῖ ὑπογραφεῖ. Τὸ ὅτι ἡ “σύνοδος” συγκροτήθηκε βάσει τῶν ὀρισθέντων στὸ ΠΣΕ περὶ “ἀγάπης” καὶ ἑνότητος” τῶν “ἐκκλησιῶν”, ἀπόδειξη ἀποτελεῖ ἡ παρουσία ἐπισήμων παπικῶν, προτεσταντικῶν καὶ μονοφυσιτικῶν ἀντιπροσωπειῶν στὴν “σύνοδο”.

6.) Ἀναγνωρίστηκε καὶ ἐπικυρώθηκε συνοδικὰ αὐτὸς τοῦτος ὁ Οἰκουμενισμός, διὰ τῆς ἐπιδοκιμασίας τοῦ ἔργου ποὺ ἐπιτελεῖται στὸ ΠΣΕ, τόσο τῶν ἀποφάσεών του, ὅσο καὶ τῶν κοινῶν δογματικῶν διακηρύξεων.

7.) Ἀναγνωρίστηκε καὶ ἐπισημοποιήθηκε τὸ ἔργο τῶν διμερῶν“θεολογικῶν” διαλόγων, ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν κυρίως αὐτὸν μὲ τοὺς παπικούς, ἀποδεχόμενοι ἔτσι τὰ κοινὰ θεολογικὰ κείμενα ποὺ παρήχθησαν σὲ αὐτοὺς, καὶ δι’ αὐτῶν τὴν νέα -οἰκουμενιστικὴ- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία, ποὺ ἀποτελεῖ κοινὸ τόπο μὲ τοὺς παπικοὺς καὶ διαμορφώνει τὴν νέα ἀντιπατερικὴ “θεολογία” περὶ τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος. Δυστυχῶς ἡ νέα αὐτὴ θεώρηση περὶ ἐπισκόπουἤδη ἔχει διαποτίσει τὴν δογματικὴ συνείδηση τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἀδυνατοῦν πλέον κἄν νὰ ἐννοήσουν τὴν πατερικὴ διδασκαλία περὶ τῆς ὀφειλομένης ὀρθοδόξου ἀντιδράσεως κατὰ τῶν αἱρετιζόντων ἐπισκόπων (δηλ. τὴν διακοπὴ μνημοσύνου καὶ τὴν ἀποτείχιση ἀπὸ τὴν αἵρεση).

8.) Ἡ ἴδια ἡ συγκρότηση τῆς “συνόδου” κατέλυσε βάναυσα τὸ διαχρονικὸ ὀρθόδοξο συνοδικὸ πολίτευμα τὸ ὁποῖο βασίζεται ὄχι σὲ μία ἐκλεκτικὴ “ἀντιπροσωπευτικότητα” ἀλλὰ στὴν παρουσία τοῦ συνόλου τῶν ἐπισκόπων (ἐφ’ ὅσον τοῦτο εἶναι δυνατόν), οἱ ὁποῖοι, ἀντιθέτως πρὸς τὸν ἰσχύοντα κανονισμὸ τῆς ψευδοσυνόδου, (ὀφείλουν νά) ἔχουν τὴν ἐλευθερία τῆς ἄποψης, τοῦ λόγου καὶ τῆς ψήφου.

9.) Τέλος, παρότι καλεῖται “πανορθόδοξη” ἡ ψευδοσύναξις τῆς Κρήτης, ἀπεῖχαν, ὡς γνωστὸν, τέσσερις Ἐκκλησίες, ὁπότε αἴρεται -τυπικά- ὁ πανορθόδοξος χαρακτῆρας της. Νὰ σημειωθεῖ πάντως ἡ ἐμμονὴ τῶν συμμετασχουσῶν Ἐκκλησιῶν στὸν ὑποχρεωτικὸ χαρακτῆρα τῆς“συνόδου”, κάτι ποὺ δὲν τὸ διαπραγματεύονται.

Γέρων Ἐφραὶμ Προδρομίτης

Ἱερομόναχος Δαμασκηνὸς Προδρομίτης

Μοναχὸς Μᾶρκος Προδρομίτης

Μοναχὸς Βαρσανούφιος Προδρομίτης

ΠΗΓΗ

ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΣΑΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΓΕΡΟΝΤΑΔΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΟΛΟΥΣ ΣΤΟ ΚΑΜΙΝΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ .

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

Πολλοί μας μιλούν για τους σπουδαίους Γεροντάδες τους και μας παρουσιάζουν το πλούσιο πνευματικό τους έργο και την αγία τους ζωή. Και όντως υπήρξαν πολλοί άγιοι, και παλαιότερα και στον καιρό μας, που η ζωή τους όντως έδειχνε τον δρόμο της αγίας μας Ορθοδοξίας ως πίστη αλλά και ως βιοτή. Το θέμα είναι ότι ο καθένας σήμερα, στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, μας παρουσιάζει το τί έκανε ο Γέροντάς του κάτω από τις ιδιαίτερες συνθήκες της εποχής του και συχνά πίσω από τα μεγάλα πνευματικά κατορθώματα του Γέροντά του κρύβει τον σύγχρονο δικό του πνευματικό αποπροσανατολισμό, την σύγχυση αλλά και την αδυναμία του να κάνει αυτό που ζητά ο Θεός τώρα από εμάς και όχι από τους Γεροντάδες μας. Και για να γίνω πιο σαφής πολλές φορές πίσω από τα μεγάλα ονόματα των αγίων της εποχής μας κρύβουμε την εσχάτη μας προσωπική πνευματική πτωχεία. Είναι αλήθεια ότι είμαστε αμαρτωλοί αλλά το να έχουμε την απαίτηση να κάνουν οι άλλοι εκείνο που εμείς κρίνουμε σωστό αυτό φανερώνει ότι κάτι δεν πάει καλά! Γι’ αυτό εσείς οι πιστοί άνθρωποι δεν θα καταπίνετε ότι σας λέγουν αλλά θα περνάτε από αυστηρή δοκιμασία όσα σας λέγουν οι πνευματικοί σας πατέρες. Μέχρι τώρα τους κάνατε υπακοή και δεν εξετάζατε τα λεγόμενά τους. Τώρα τα πράγματα επειδή παίρνουν τροπή σε θέματα πίστεως θα δοκιμάζετε αυτά που σας λέγουν στο καμίνι της Παραδόσεως και την φλόγα της προσευχής. Μην φοβάστε, όχι μόνο δεν αμαρτάνετε αλλά ζητώντας να επέμβει ο Θεός να σας δείξει ποιό είναι το θέλημά του, τιμάτε τον Θεό, διότι δεν προσωπολειπτείτε και φανερώνετε ότι η πνευματική σας ζωή είναι τελικά Χριστοκεντρική. 

Το καμίνι της αγίας μας Παραδόσεως γι’ αυτό αυτό που λέει ο πνευματικός μου είναι το, αν συμφωνεί με το Ευαγγέλιο και αν οι άγιοι της Εκκλησίας μας έκαναν και είπαν αυτά τα νερόβραστα, τα οποία λέγουν οι τάχα Γεροντάδες τώρα που νοθεύεται η πίστις, δηλαδή, το να μην κάνουμε αποτείχιση με διακοπή κοινωνίας με αυτούς που μνημονεύουν τον αιρετικό Βαρθολομαίο.

Ξέρετε, οι παλαιότεροι από εμάς και λίγο εμείς οι ίδιοι προλάβαμε πρόσωπα απλών πιστών που δεν ήταν καλόγεροι ούτε παπάδες αλλά είχαν δυνατή πίστη. Οι παππούδες μας προσεύχονταν απλά αλλά πολύ δυνατά. Έχουμε δε περιπτώσεις που οι γιαγιάδες μας έβαζαν τέτοια φωτιά στον δαίμονα την ώρα της προσευχής που τους παρουσιαζόταν οφθαλμοφανώς για να τους φοβίσει να σταματήσουν την προσευχή και ενίοτε περνούσαν δύσκολα.

Μου έλεγε γνωστός ότι σε περίοδο ανομβρίας πήγαιναν σε εκκλησάκι απέναντι στο λόφο για δέηση και δεν πρόφταναν να γυρίσουν και γίνονταν λούτσα από την βροχή. Τότε επίσης που δεν χρησιμοποιούσαν και πολύ τα φυτοφάρμακα ζητούσε η γιαγιά με πίστη από τον ιερέα να διαβάσει τα λάχανά της επειδή γέμισαν σκουλήκια, και τα διάβαζε ο παπάς που επίσης είχε πίστη και έβλεπες εκείνη την ώρα να πέφτουν τα σκουλήκια. Πόσες μητέρες δεν έπαιρναν τα άρρωστα παιδιά τους και με το κάρο τα πήγαιναν στις εκκλησίες και τα μοναστήρια και θεραπεύονταν. Αυτή την πίστη των παπούδων μας και των γιαγιάδων μας δεν την βρίσκω στους σύγχρονους παπάδες και δεσποτάδες. Γι’ αυτό και δεν έχουν πληροφορία για το πρέπει να κάνουν σε πολλά πνευματικά ζητήματα αλλά και όταν η συνείδησίς των τους υποδεικνύει το σωστό, τελικά, από φόβο δεν κάνουν το θέλημα του Θεού. Σκέφτονται, σκέφτονται αλλά δεν υπολογίζουν τον Κύριο που όταν βλέπει να αθετείται το Ευαγγέλιό Του δεν τους λογαριάζει! Λοιπόν εσείς, αφήστε τους αυτούς και βρείτε την ζωντανή πίστη του αγίου Σπυρίδωνα και των άλλων των αγίων που είχαν τον ζήλο του Προφήτου Ηλιού, βρείτε την πίστη των παπούδων και των γιαγιάδων σας. Τώρα, αυτό μας χρειάζεται! Κάντε τους να χοροπηδάνε από την γεμάτο φλόγα προσευχή σας. Μιλάτε με προφητική παρρησία. Ελέγξατε με πνεύμα Θεού στηριζόμενοι στο θέλημα Του που σας δείχνει. Μη τους φοβάστε διόλου δεν έχουν πνεύμα Θεού! Μην υπολογίσετε το προσωπικό κόστος της ομολογίας ενεργείστε μόνο με κριτήριο το θέλημα του ΘΕΟΥ. Ο Κύριος ξέρει να βάζει σε τάξη τα πράγματα, μόνο να το ζητάτε αυτό. Και επειδή ήρθε η ώρα να φανερώσει ο Κύριος τα κρυπτά των καρδιών και αυτών που λένε ότι δεν είναι ακόμη ο καιρός να κάνουμε αποτείχιση αλλά και για τον λόγο ότι μου ζήτησαν πιστοί να κάνουμε προσευχή, ώστε οι καλοπροαίρετοι να μπουν στον αγώνα ενώ οι πλανεμένοι αιρετικοί να αποκαλυφθούν για να μην τους ακολουθήσει το χριστεπώνυμο πλήρωμα προτείνουμε μεταξύ άλλων δυνατή προσευχή και με ασιτία για μία ημέρα και με πνεύμα συντετριμμένο στις 2 Ιανουρίου 2018. Στην ιερά μας μονή θα τελέσουμε και αγρυπνία απλά και όπως μπoρούμε όλη την νύχτα 1ητου μηνός προς 2η, δηλαδή, Δευτέρα βράδυ προς Τρίτη, από τις 8:00 μ.μ μέχρι το πρωί στις 6:00 π.μ. Όσοι θέλετε ελάτε να συμπροσευχηθούμε και έπειτα να νηστεύσουμε αυστηρά αφού πάρουμε ένα καφέ όλη την ημέρα. Σας περιμένουμε!

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Ο ΝΗΣΤΑΓΜΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΕΠΑΓΕΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ .

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στην επιστολή του "Προς τη σεμνοτάτη μοναχή Ξένη" επισημαίνει στην αγία Γερόντισσα «ότι υπάρχει και θάνατος της ψυχής, η οποία είναι φύσει αθάνατη». Και εξηγεί: Όπως δηλαδή ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα είναι θάνατος του σώματος, έτσι κι ο χωρισμός του Θεού από την ψυχή, είναι θάνατος της ψυχής. Κι ο πραγματικός θάνατος είναι αυτός, ο θάνατος της ψυχής. Αυτόν το θάνατο εννοούσε με την εντολή Του στον Παράδεισο ο Θεός, όταν έλεγε στον Αδάμ: «Την ημέρα που θα φας από το απαγορευμένο δένδρο, θα δοκιμάσεις το θάνατο “ᾗ δ᾿ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε”» (Γεν. 2, 17 ).

Τότε με την παράβαση θανατώθηκε η ψυχή του Αδάμ, καθώς χωρίστηκε από το Θεό, ενώ κατά το σώμα εξακολούθησε να ζει μέχρι την ηλικία των εννιακοσίων τριάντα ετών (Γεν. 5, 5). Αλλά ο θάνατος που επικράτησε στην ψυχή λόγω της παραβάσεως, όχι μονάχα αχρειώνει την ψυχή και κάνει τον άνθρωπο επικατάρατο, αλλά κάνει και το σώμα πολύμοχθο και πολυπαθές και φθαρτό και στο τέλος το παραδίνει στο θάνατο. Γιατί τότε, μετά τη νέκρωση δηλαδή του έσω ανθρώπου εξαιτίας της παραβάσεως, άκουσε ο χοϊκός Αδάμ ότι «θα είναι καταραμένη η γη και θα το δείχνει στα διάφορα έργα σου· θα σου φυτρώνει αγκάθια και τριβόλια, και με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα τρως το ψωμί σου, ως την ώρα που θα επιστρέψεις στη γη, από την οποία σχηματίστηκες· γιατί γη είσαι, και στη γη θα γυρίσεις» (Γεν. 3, 17-19). Στη μέλλουσα εκείνη νέα γέννησή μας, κατά την ανάσταση των δικαίων, θα αναστηθούν και τα σώματα των ανόμων και αμαρτωλών, αλλά για να παραδοθούν στό δεύτερο θάνατο (Αποκ. 20, 14), στην αιώνια κόλαση, στον ακοίμητο σκώληκα (Μαρκ. 9, 44), στο τρίξιμο των δοντιών, στο εξώτερο και ψηλαφητό σκοτάδι (Ματθ. 8, 12), στη σκοτεινή και άσβεστη γέεννα του πυρός (Ματθ. 5, 22), σύμφωνα με τον Προφήτη που λέει ότι οι άνομοι και οι αμαρτωλοί θα ριχτούν μαζί σε φωτιά, που κανείς δε θα μπορεί να σβήσει (Ησ. 1, 31). Αυτό είναι ο δεύτερος θάνατος.

Αν όμως η παράβαση κάθε εντολής του Θεού γίνεται πρόξενος κάθε θανάτου, και στην ψυχή και στό σώμα, και στην παρούσα ζωή και σ' εκείνη την ατελεύτητη κόλαση, αυτός είναι ο καθεαυτού θάνατος, να διαζευχθεί η ψυχή τη θεία χάρη. Και πως χωρίζεται η ψυχή από την Θεία Χάρη; Όταν αμαρτάνει προς θάνατο! Ο Μέγας Φώτιος όμως επισημαίνει ποιά είναι η προς Θάνατον αμαρτία! Ρητώς λέγει: ''Ἐν τοῖς περί πίστεως και το παρεκκλῖναι μικρόν, ἁμαρτεῖν ἐστιν ἁμαρτίαν την πρός θάνατον'' (Μ.Φώτιος P.G. 102, 604C). Ο Απόστολος Παύλος στην διαθήκη του επισημαίνοντας τον κίνδυνο, που θα αντιμετώπιζε η Εκκλησία, από την εμφάνιση των αιρέσεων και των αιρετικών, γράφει: «προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος. ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν. διὸ γρηγορεῖτε …»(Πρ. 20, 28-31). Αφήνει, λοιπόν, ως διαθήκη ο Απόστολος Παύλος σε όλους εμάς το να γρηγορούμε!

Η εγρήγορση όμως πρακτικά πως ασκείται; Με τον κατά Θεόν ζήλο. «Ο ζήλος ο πνευματικός τώρα του κάθε χριστιανού, ιδιαίτερα του ποιμένος και του επισκόπου, είναι σαν τον σκύλο! Όπώς διδάσκει η νηπτική μας παράδοση με απλά λόγια και με εικόνες από την ζωή: «Ο σκύλος όταν αντιληφθή, ότι κάτι έρχεται να κάνει κακό στα πρόβατα, φωνάζει, γαυγίζει έντονα, απειλητικά, νιώθοντας ότι έχει κάποια ευθύνη πάνω στα πρόβατα, στο αφεντικό που τον έχει, που τον ταΐζει. Είναι φυσικό του να το κάνει αυτό. Και όσο γαυγίζει και φωνάζει, ο κλέφτης, ο λύκος, το αγρίμι, δεν πλησιάζει το κοπάδι. Εάν στο σκυλί αυτό έρθει ο λογισμός, ότι δεν υπάρχει φόβος, δεν υπάρχει λύκος, δεν κρύβεται κάποιος κλέφτης και αρχίζει να σπάζει η προσοχή του, το άγρυπνο για το κοπάδι, τον πλησιάζει ο νυσταγμός, κάθεται και τον παίρνει ο ύπνος. Και έτσι ησυχάζει ο τόπος, το κοπάδι από τα γαυγίσματα, αυτό γίνεται αντιληπτό από τον κλέφτη, από τον λύκο, που παραμονεύουν. Όταν, λοιπόν, σταματήσει ο σκύλος να αγρυπνεί και να φωνάζει∙ όταν δούνε την περίπτωση αυτή, σιγά -σιγά προχωρούν πλησιάζουν, προσβάλλουν το κοπάδι και αρχίζουν ένα - ένα να ρημάζουν τα πρόβατα». Η κατά Θεόν επιθυμία για σωτηρία γεννά τον ζήλο, την θέρμη αυτή, την ορμητικότητα της ψυχής. Ο ζήλος γεννά τους λογισμούς της παραφυλακής να ελέγχει κανείς την κατάσταση για να μην χάσει την σωτηρία. Κυρίως μια ιδέα και ένα αίσθημα, ενωμένα τα δύο μαζί, οχυρώνουν την ψυχή να κρατήσει την δυνατότητα προς σωτηρία που δεν είναι άλλη παρά μόνο, το να μείνει ο Χριστιανός πρώτα στην αληθινή πίστη και στην συνέχεια δια των αρετών που πηγάζουν από την σχέση μας με τον Θεό και, βέβαια, δια της εν πνεύματι και αληθεία λατρείας ο πιστός τελικά έχει την αναφορά του στον Θεό και ως προς την πίστη και την λατρεία και την εν χριστώ ζωή. Αν όμως ένας Χριστιανός δεν έχει την αναφορά του στον Θεό πρώτα δια της πίστεως αυτό δεν είναι πνευματική ζωή αλλά είναι κάτι σαν τον προσκοπισμό! Θα συνειδητοποιήσπουμε ποτέ ότι χάριτι σωζόμαστε; Επειδή Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΕΜΑΣ! Αν λοιπόν σωζόμαστε όχι από τα έργα μας αλλά από την Χάρη που απορρέει από σχέση της πίστεως μας προς τον Θεάνθρωπο, γιατί ακόμη ψάχνουμε τί πρέπει να κάνουμε απέναντι στον Οικουμενισμό;Όπως ο θάνατος της ψυχής είναι ο κυρίως θάνατος, έτσι και η ζωή της ψυχής είναι η κυρίως ζωή. Ζωή της ψυχής είναι η ένωση με το Θεό, όπως ακριβώς ζωή του σώματος είναι η ένωση με την ψυχή. Και όπως με την παράβαση της εντολής η ψυχή χωρίστηκε από το Θεό και θανατώθηκε, έτσι με την υπακοή στην εντολή ενώνεται πάλι με το Θεό και ζωοποιείται. Γι' αυτό λέει ο Κύριος στα Ευαγγέλια: « τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, πνεῦμά ἐστι καὶ ζωή ἐστιν».Τα λόγια που λέω εγώ, είναι πνεύμα και είναι ζωή (Ιω. 6, 63). Το ίδιο έλεγε στον Κύριο και ο Πέτρος, που το έμαθε από την πείρα: «Κύριε, πρὸς τίνα ἀπελευσόμεθα; ῥήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις· Του λέει ο Πέτρος, έχεις λόγια ζωής αιωνίου» (Ιω. 6, 68). Τα λόγια όμως αυτά οδηγούν στην αιώνια ζωή όσους υπακούνε, ενώ για όσους παρακούνε, αυτή η εντολή της ζωής γίνεται αιτία θανάτου(Ρωμ. 7, 10).

Χρειάζεται αυτά να τα λέμε σε χριστιανούς και μάλιστα σε ιερείς, ιερομονάχους και μάλιστα στους πνευματικούς μας πατέρες. Υποτείθεται ότι αυτοί μας καθοδηγούσαν, μας ποίμεναν, μας εξομολογούσαν. Πραγματικά λυπούμε! Βλέπω ότι τελικά υπάρχει το βόλεμα και ας προφασίζονται πολλά. Να βγεις τώρα από την ησυχία σου, να κάνεις αποτείχιση, κοστίζει! Όταν το διακύβευμα όμως είναι η πίστις πραγματικά δεν με ενδιαφέρει τί λέει ή τί κάνει ούτε ο επίσκοπος ούτε και ο πνευματικός μου. Τους αγαπώ αλλά δεν τους χαρίζομαι, διότι ο Κύριος μου είναι ο Ιησούς Χριστός που θυσιάστηκε αυτοί δεν σταυρώθηκαν για την σωτηρία μου! Ποιό είναι το πρόβλημα όπως συνειδητοποιώ. Λέμε ότι πιστεύουμε, όμως η πίστη αυτή δεν είναι μία αληθινή πίστη αλλά μία εγκεφαλική κατάσταση να λειτουργούμε με την στενή λογική, το θέλημα του Θεού το αφήσαμε στην άκρη. Τί θα γίνει αν βγούμε στην αποτείχιση και δεν πετύχει η αποτείχιση; Τί θα γίνουν οι άνθρωποι που θα μας ακολουθήσουν; Και δεν ντρέπονται οι άνθρωποι αυτοί να τα υποστηρίζουν αυτά και να τα διαδίδουν την ώρα που οι αδερφοί τους έχουν βγει στον αγώνα. Είναι φρόνημα αυτό πιστών ανθρώπων; Το είπαμε, εμείς θα κάνουμε το ανθρώπινο για να κάνει και ο Θεός αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς. Τότε θα ενεργήσει ο Θεός, όταν εσύ τον εαυτό σου τον πετάς και ενεργείς με πίστη. Όταν ενεργείς με εγκεφαλική λογική, υπολογίζοντας τα πράγματα ανθρώπινα δεν ενεργείς με πίστη!

Αν οι χριστιανοί σκέπτονταν με αυτό τον τρόπο ούτε αγίους μάρτυρες θα είχαμε, ούτε ομολογητές. Αλλά και η ορθόδοξη πίστη δεν θα έφτανε μέχρι των ημερών μας. Αλλά οι γνωστικοί, να πάλι ο γνωστικισμός σε μια παραλλαγή. Ο πατήρ Αυγουστίνος έκανε έτσι! Και για να τελειώνει αυτή η ιστορία που δεν αφήνει πολλούς πιστούς να βγουν στην αποτείχιση, σας γράφω: Ο πατήρ Αυγουστίνος ήταν πριν το Κολυμβάρι όχι μετά. Τα πράγματα τώρα είναι διαφορετικά! Τελικά, δίκαιο είχε ο αείμνηστος Νικόλαος Σωτηρόπουλος δεν είστε εσείς για αγώνες. Το θέμα είναι ότι οδηγείτε στην πλάνη όλους αυτούς που ήταν κοντά στον πατέρα Αυγουστίνο. Σας λέω, λοιπόν, γιατί ήρθε η ώρα να το πω δεν έχετε σχέση με το θυσιαστικό πνεύμα του πατρός Αυγουστίνου!

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Χριστούγεννα σε ζοφερό τοπίο .

του Νεκτάριου Δαπέργολα

Διδάκτορος Βυζαντινής Ιστορίας

Χριστούγεννα του 2017. Άλλοι καιροί πια. Καιροί χαλεποί, καιροί αποστασίας. Φαινομενικά, λίγα πράγματα ίσως δείχνουν να άλλαξαν γύρω μας σε σύγκριση με άλλα, παλαιότερα χρόνια. Πάλι πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, πάλι φωταγωγήθηκαν οι πόλεις, πάλι στολίστηκαν τα σπίτια και τα μαγαζιά στην αγορά. Στην πραγματικότητα όμως, όλα είναι διαφορετικά πλέον. Άλλοι καιροί ζύγωσαν πια - και άλλα ήθη…

Κάθεσαι να γράψεις κάτι για τα Χριστούγεννα, μα μόνο πικρά σχόλια σού έρχονται πλέον. Πικρά σχόλια για το πραγματικό (και τόσο τραγικά ξεχασμένο) νόημα της μεγάλης εορτής μας.
Σχόλια για την ανόητη φενάκη των ρεβεγιόν, για τη μάταιη και κούφια λάμψη στα φωταγωγημένα μπαλκόνια, για την κενότητα στις ευχές, για την κατάθλιψη στα γλέντια των απηνώς συνευαζόντων.
Πικρά σχόλια για μια εορτή που εδώ και πολλά χρόνια κατάντησε πλέον ανέορτη. Νεκρή και άλογη, χωρίς τον Λόγο. Απάνθρωπη, χωρίς τον Ενανθρωπήσαντα. Κενή, δίχως τον Κενωθέντα.
Κι έτσι γέρνεις καταπτοημένος για μια ακόμη φορά από τον ακάματο ζόφο του τόπου της εξορίας.
Από τον ζόφο όλης αυτής της εξωστρέφειας και της διασκόρπισης, των ανούσιων δώρων και των ευχών (εν ονόματι ποιας κρύας κι άχρωμης αγάπης άραγε;) κι όλων όσων ακόμη πράττουμε με μανική απόγνωση, καθώς περιφέρουμε τις ζωές μας εις το διηνεκές, απρόσωποι και διασπασμένοι, τραγικοί δεσμώτες σ’ έναν ατελεύτητο φαύλο κύκλο, ανακυκλώνοντας τα βύθια αδιέξοδα της ύπαρξής μας, γλεντώντας τον θρήνο της παρακμής και του πνευματικού θανάτου μας κι αναζητώντας εις μάτην αντίδοτα και υποκατάστατα. 

Διαλυμένοι και ανίδεοι, σωρηδόν σκύβαλα καταπίοντες και ειδωλόθυτα κατεσθίοντες, λαός εδώ και πολύ καιρό της παραφροσύνης και της αποστασίας. Και πάνω απ’ όλα βέβαια, λαός της αμετανοησίας.

Χριστούγεννα του 2017. Η Παρθένος σήμερον εν σπηλαίω έρχεται αποτεκείν απορρήτως τον προαιώνιον Λόγον.
Και την ίδια ώρα, ενώ το σκοτάδι πλανάται βαρύ πάνω από την υπό κατοχή πατρίδα, κάποιοι υιοί της Απωλείας εν αδύτοις συνευρίσκονται αποτεκείν (απορρήτως και αυτοί) τα ζοφοπνεμένα τους σχέδια για την πνευματική ισοπέδωση και υλική εξόντωση των λαών και για την επιβολή της Πανθρησκείας και της παγκόσμιας πολιτικής κυριαρχίας. Και τα όργανά τους είναι εδώ, ανάμεσά μας. Δουλικοί υπηρέτες, τυφλά και άθλια υποχείρια, που φορούν ράσα, τηβέννους, κοστούμια ή άλλους συστημικούς μανδύες εικονικής πολιτικής νομιμότητας και στα χέρια τους κραδαίνουν πρωτόφαντα όπλα καταστροφής: φόρους και μνημόνια, έγγραφα που υποθηκεύουν και διαλύουν χώρες ολόκληρες, που καταλύουν το παρόν και το μέλλον ολόκληρων λαών, νεοταξίτικα νομοσχέδια που κυοφορούν πνευματικό θάνατο, δημογραφική εξόντωση, εθνική διάλυση, κοινωνική κατάρρευση. Και πάνω απ’ όλα, σχέδια «ενωτικά», εκστρατείες αγαπολογίας, κείμενα και δράσεις που ετοιμάζουν τη Νέα Εποχή. Όλα τους είναι όπλα εξουθένωσης, μέσα καταρράκωσης, όργανα καταισχύνης. Κι όλοι τους είναι εδώ ολόγυρα κι ακόμη μας παραπλανούν, ακόμη τους ανεχόμαστε, ακόμη συνεχίζουμε να βουλιάζουμε στην απάθεια και την ατονία. Κι ούτε μπορεί κανείς να πει πότε (και αν) θα ξημερώσει επιτέλους η πολυπόθητη εκείνη μέρα της ανάνηψης…

Χριστούγεννα του 2017. Η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιον τίκτει.
Κι εσύ ν’ ακροβατείς ανάμεσα στην άρρητη ωραιότητα του Γλυκασμού των αγγέλων και στον αποτροπιασμό για τις καταιγιστικές εξελίξεις ολόγυρα. Ν’ ακροβατείς ανάμεσα στη ζήδωρη γαλήνη του σπηλαίου, εν ω ανεκλίθη ο Αχώρητος, και στην οργή για τους πνευματικούς και πολιτικούς Εφιάλτες που κατάστρεψαν μεθοδικά εδώ και δεκαετίες τον τόπο σου και που τώρα πλέον τον αποτελειώνουν, έχοντας αποβάλει ανερυθρίαστα όλα τα προσχήματα κι έχοντας πετάξει όλα τα προσωπεία. Με όλη φυσικά τη δική μας συνέργεια, ανοχή και συνενοχή. Όποια κι αν ήταν τα ζοφερά σχέδια, όσο μεθοδικά κι οργανωμένα βυσσοδομήθηκαν κι εφαρμόστηκαν, πάνω απ’ όλα δική μας δεν είναι τελικά η ευθύνη, που τ’ αφήσαμε (και τ’ αφήνουμε) να συμβούν;

Χριστούγεννα του 2017. Τελευταίες ημέρες της Πομπηίας. Να ’ναι ωστόσο άραγε, λες, απ’ την άλλη, η ευκαιρία γι’ αυτόν τον λαό τον αμνησιακό και μπερδεμένο; Η ευκαιρία για να ξανάβρει μέσα απ’ τη βαθιά κατάπτωση και παρακμή το ίσο του, κείνο το συνάμφω υψιπετές και χοϊκό ισοκράτημα του προαιώνιού του Τρόπου, κείνη την επί πτερύγων ανέμων άναρχη περπατηξιά του, που του την κολόβωσαν και την ευνούχισαν μερικές δεκαετίες εκσυγχρονιστικής χυδαιότητας και υλόφρονης εξηλιθίωσης; Να ’ναι θεόθεν δοκιμασία για τα χάλια μας, επιτίμιο άξιο και δίκαιο για τον εθελούσιο εκτροχιασμό μας προς τρόπους αλλότριους κι απατηλούς, κανόνας πνευματικός για τον εθελότρεπτο καλπασμό μας σε οδούς ειδωλολατρείας, σαρκολατρείας και πλάνης;
Χαραυγή του 2018. Μακάρι να ’ναι πράγματι τέτοια δοκιμασία. Γιατί αυτό από μόνο του κρύβει μέσα του ελπίδα καταφανή, ελπίδα ότι ίσως έρθουμε πάλι κάποια στιγμή στα συγκαλά μας και ανανήψουμε. Ως λαός ανθρωπίνως δείχνουμε φυσικά να βαδίζουμε ολοταχώς προς το ιστορικό μας Τέλος. Ας μην τρέφουμε άλλες αυταπάτες: είναι τέτοιος πλέον ο κατήφορος που καμιά υλική, εγκόσμια δύναμη δεν μπορεί να τον αποτρέψει. Ανθρωπίνως όμως πάντα. Αν ωστόσο δεν είναι το Τέλος, αλλά μια άγρια μπόρα απλώς, τότε θα ξαναβγεί κάποια στιγμή κι ο ήλιος. Ναι, αυτή είναι η ελπίδα - η μόνη άλλωστε που μας απέμεινε. Ου πεποίθαμεν επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία. Καιρός δεν είναι πλέον άλλωστε;

Χαραυγή του 2018. Τελευταίες μέρες της Πομπηίας. Φαινομενικά τουλάχιστον. Ασφαλώς είναι δεδομένο ότι νέοι καιροί, άγριοι και δύσβατοι, ζυγώνουν. Είναι απολύτως σίγουρο ότι καιροί οργής και θλίψης και οδύνης ανοίγονται μπροστά μας. Αυτούς δεν πρόκειται να τους γλιτώσουμε. Μα υπάρχει και κάτι που φεγγίζει μες στο σκότος, κάτι παυσίλυπον. Δεν είναι άλλο από το φως του εκ Παρθένου τεχθέντος. Και δεν θα λάμψει ποτέ μέσα μας καταναγκαστικά, αλλά μόνο αν το θελήσουμε ειλικρινά και το ζητήσουμε εμπράκτως. Είναι πάντως το μοναδικό που μπορεί να διασπάσει τα ερέβη και να καταυγάσει το ζοφερό τοπίο.

Καλά Χριστούγεννα! Φωτεινά, πνευματικά και εν μετανοία…

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

ΟΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΕΣ ΤΗΣ «ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗΣ ΣΥΝΑΓΩΓΗΣ». ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ ΜΙΣΘΩΤΟΙ ΝΑ …ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΔΙΔΟΝΤΑΙ.

«ΕΓΚΑΤΕΛΙΠΑΝ ΤΟΝ ΙΣΙΟΝ ΔΡΟΜΟΝ ΚΑΙ ΕΠΛΑΝΗΘΗΚΑΝ» (Β’Πέτρ.β’15) 

«..Όλοι οι μακράν του Θεού άνθρωποι ευρίσκονται υπό την εξουσίαν και επίδρασιν του πονηρού πνεύματος» (Α’Ιωάν.ε’19).

«Σημαδεύσατέ τους και φύγετε μακράν από αυτούς» (Ρωμ.ιστ’17).

Έχουμε μεγάλη ευθύνη και Ιερή υποχρέωση να αγρυπνούμε στα θέματα της Πίστεως, να
αντιστεκόμαστε στη «λαίλαπα» αυτή των επιθέσεων του διαβόλου και να γνωρίζουμε όλους αυτούς, «σημαδεύσατέ τους», που κρυφά από εμάς «προπαρασκεύαζουν την προσωπικήν έλευσιν του ΑΝΤΙ-χρίστου»(Α’Ιωάν.δ’3),μέσω του οικουμενισμού και της πανθρησκείας.

Ήρθε η ώρα να διαπιστώσουμε που ανήκει ο καθένας μας, ποιον πατέρα έχει και με ποιον έχουν ορισμένοι «σχέσιν και στενήν γνωριμίαν» (Α’Ιωάν.γ’8)

Το Σύμβολο της Πίστεως λέει :

«Είναι ακάθαρτοι και στίγματα της Εκκλησίας ..».

«Είναι άλογα ζώα.. θα καταστραφούν ασφαλώς, επειδή βλασφημούν εις εκείνα που δεν γνωρίζουν.» (Β’ Πέτρ.β’13-12)

Αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω, δεν ανησυχούν καθόλου τους μισθωτούς «πνευματικούς», ίσως να τα θεωρούν και επουσιώδη, όπως λέει για τα Ιερά μυστήρια ο βλάσφημος ζηζιούλας.

Τους ανησυχεί όμως σφόδρα η φωνή των σούπερ Ορθοδόξων! Γιατί άραγε;
…………………………………………………….

H CIA ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ;

Ελισάβετ Προδρόμου.Πρόσωπο «κλειδί» στην «Πανορθόδοξη σύνοδο» ή απλά συνωμοσιολογίες;

Στα μέσα της αγίας Τεσσαρακοστής το Οικουμενικό Πατριαρχείο ανακοίνωσε τα ονόματα δύο γυναικών που θα στελεχώσουν την πατριαρχική αντιπροσωπία στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο (ΑκΜΣ)• το πρώτο είναι μιας ηγουμένης ελληνικής ι. μονής, της οποίας οι μοναχές διακονούν στο Φανάρι, και είναι «τιμής ένεκεν», το άλλο όμως είναι εξαιρετικά σημαντικό, καθότι ανήκει σε μία ελληνοαμερικανίδα καθηγήτρια γνωστού πανεπιστημίου των ΗΠΑ, με ειδίκευση τη διαχείριση κρίσεων και τις διεθνείς σχέσεις.

Συγκεκριμένα το όνομα της Δρ. Ελισάβετ Προδρόμου (Δρ. Πρ.) ούτε είναι άγνωστο, ούτε βεβαίως ασήμαντο.

Οι θέσεις της Δρ. Ελισάβετ Προδρόμου.

Πρώτον, η ανθρωπότητα διαθέτει την ικανότητα να καταστρέψει όλη τη κτίση του Θεού αφ᾽ενός, αφ᾽ετέρου δε, υπάρχει η δυνατότητα να δημιουργηθεί ανθρώπινη ζωή με τρόπο ολωσδιόλου ξεχωριστό από τη πράξη του έρωτα(!). Αυτά τα δύο τοποθετούν την Εκκλησία σε απορία ενώπιον ενός διωνύμου “ ισχύος και ύβρεως ”, αφάνταστου έως τώρα στην ανθρώπινη ιστορία η στην ιστορία της Εκκλησίας. Επομένως η απουσία μιας ΑκΜΣ διαμορφώνει μία κατάσταση, κατά την οποία η Εκκλησία αδυνατεί να σταθμίσει τα καινούργια δεδομένα και να προσευχηθεί(!), ακόμη λιγότερο δε να ασκήσει την αρμόζουσα ποιμαντική μέριμνα υπό την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος και έτσι να βοηθήσει τους Ορθοδόξους Χριστιανούς σε ζητήματα όπως: Πόλεμος(!), Περιβαλλοντική Προστασία(!) και Βιοηθική, ειδικότερα δε για το τελευταίο, ζητήματα όπως: ανθρώπινη σύλληψη, έκτρωση, ευθανασία, κλωνοποίηση, γενετικά μεταλλαγμένα τρόφιμα, και έρευνα στο ανθρώπινο γονιδίωμα.

(…)

« Η ανωτέρω λίστα θεμάτων, υπογραμμίζει το αναμφισβήτητο γεγονός ότι ούτε οι κανόνες της Εκκλησίας στην παρούσα τους μορφή, ούτε το σύνολο σώμα της Αγίας Παράδοσης, κατανοούμενο ως αμετάβλητο, δύνανται να προσφέρουν επαρκείς απαντήσεις στην πρωτόγνωρη δημιουργική και καταστροφική πραγματικότητα (sic) της παρούσης ιστορικής στιγμής. Η ΑκΜΣ ως έκφραση της ζώσας παράδοσης της Εκκλησίας, αποτελεί το ων ουκ άνευ όλο για την Εκκλησία στην προσπάθεια να έρθει σε συμφωνία και να μετασχηματίσει την παρούσα ιστορική πραγματικότητα.»

(…)

Μία τέτοια σύνοδος πρέπει να βοηθήσει τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, ώστε να κατανοήσουν, να συμβιβαστούν και ενεργά να συμμετάσχουν στη διαμόρφωση της πραγματικότητας της παγκόσμιας θρησκευτικής ετερότητας.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο …( http://orthodoxostypos.gr/h-cia-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CE%B4%CE%B7%CE%B3%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BA%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%B7%CF%83/ )

……………………….

Ποιος μπορεί να κάνει το χώμα – άνθρωπο

και τον άνθρωπο να περπατήσει πάνω στο νερό;

Το κρανίο να μιλήσει,

και τους παλαιούς κεκοιμοιμένους ολοζώντανους έμπροσθέν μας να φέρει;

Το δε άνθρωπο ,όχι μόνο να κάνει αθάνατο, αλλά να του δώσει εξουσίες και επί των δαιμόνων;

Πώς να κατανοηθούν αυτά από τους άθεους ειδωλολάτρες και αιρετικούς που πιστεύουν και στηρίζονται μόνο στις γνώσεις τους;

«Γνωρίζετε ότι ένας τέτοιος άνθρωπος ΕΧΕΙ ΔΙΑΣΤΡΑΦΕΙ και αμαρτάνει.., ων αυτοκατάκριτος»! (Τίτον Γ’11)

Ο Θεός ερχόμενος στη γη γεννήθηκε άνθρωπος για να μας βεβαιώσει ότι και εμείς μπορούμε να του μοιάσουμε και μας το αποδεικνύει με τους ανθρώπους που πληρώνουν την θριαμβεύουσα, είναι εντελώς ανόητο να περιφρονούμε τέτοια χάρη και τιμή. Ούτε να παρασυρθούμε θεωρώντας ότι πλησίον Του θα καθίσουν ανόμοιοί Του.

Στις δύσκολες αυτές στιγμές που περνά η ανθρωπότητα, ας κάνουμε έστω και τώρα, φάτνη την καρδιά μας και ας φιλοξενήσουμε παντοτινά τον Θεάνθρωπο Χριστό μας, προσευχόμενοι και μετανοώντας για την αποστασία μας, γνωρίζοντας μετά βεβαιότητας ότι ως στοργικός και φιλεύσπλαχνος Πατέρας, μας περιμένει όλους (όπως τον άσωτο)!

ΕΓΚΑΡΔΙΕΣ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Σας μεταφέρει ταπεινά

με εν Χριστώ αγάπη και ενδιαφέρον

Ο Γεώργιος Φλώρος

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Ὁ Φώτη Κόντογλου γιὰ τὰ Χριστούγεννα .

Τὴν πνευματικὴ χαρὰ καὶ τὴν οὐράνια ἀγαλλίαση ποὺ νοιώθει ὁ χριστιανὸς ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα, δὲν μπορεῖ νὰ τὴ νοιώσει, μὲ κανέναν τρόπο, ὅποιος τὰ γιορτάζει μοναχὰ σὰν μία συγκινητικὴ συνήθεια, ποὺ εἶναι δεμένη περισσότερο μὲ τὶς συνηθισμένες χαρὲς τοῦ κόσμου, μὲ τὸν χειμώνα, μὲ τὰ χιόνια, μὲ τὸ ζεστὸ τζάκι.

Μοναχὰ ὁ ὀρθόδοξος χριστιανὸς γιορτάζει τὰ Χριστούγεννα πνευματικά, κι ἀπὸ τὴν ψυχὴ τοῦ περνᾶνε ἁγιασμένα αἰσθήματα, καὶ τὴ ζεσταίνουνε μὲ κάποια θέρμη παράδοξη, ποὺ ἔρχεται ἀπὸ ἕναν ἄλλο κόσμο, τὴ θέρμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κατὰ τὸν ἀναβαθμὸ ποὺ λέγει: «Ἁγίω Πνεύματι πάσα ψυχὴ ζωοῦται, καὶ καθάρσει ὑψοῦται, λαμπρύνεται τὴ τριαδικὴ μονάδι, ἱεροκρυφίως».

Ψυχὴ καὶ σῶμα γιορτάζουν μαζί, εὐφραίνουνται μὲ τὴ θεία εὐφροσύνη, ποὺ δὲν τὴν ἀπογεύεται ὅποιος βρίσκεται μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό. Ἐνῶ ἡ καρδιὰ τοῦ χριστιανοῦ, αὐτὲς τὶς ἁγιασμένες μέρες, εἶναι γεμάτη ἀπὸ τὴν εὐωδία τῆς ὑμνωδίας, γεμάτη ἀπὸ μία γλυκύτατη πνευματικὴ φωτοχυσία, ποὺ σκεπάζει ὅλη τὴν κτίση, τὰ βουνά, τὴ θάλασσα, τὸν κάθε βράχο, τὸ κάθε δέντρο, τὴν κάθε πέτρα, τὸ κάθε πλάσμα. Ὅλα εἶναι ἁγιασμένα, ὅλα γιορτάζουνε, ὅλα ψέλνουνε, ὅλα εὐφραίνονται, ὅλη ἡ φύση εἶναι «ὡς ἐλαία κατακαρπὸς ἐν τῷ οἴκω τοῦ Θεοῦ». Κανεὶς δὲν νοιώθει στὴν καρδιὰ τοῦ τέτοια χαρά, παρὰ μονάχα ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ καὶ ποὺ ζεῖ τὶς μέρες τῆς ζωῆς τοῦ μαζὶ μὲ τὸν Θεό, γιατί κανένας ἄλλος ἀπὸ τὸν Θεὸ δὲν μπορεῖ νὰ δώσει τέτοια χαρά, τέτοια εἰρήνη, κατὰ τὸν λόγο ποὺ εἶπε ὁ Κύριος στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο: «Τὴ δική μου τὴν εἰρήνη σᾶς δίνω, δὲν σᾶς δίνω ἐγὼ τὴν εἰρήνη ποὺ δίνει ὁ κόσμος».

Ἡ χαρὰ τοῦ Χριστοῦ κ’ ἡ εἰρήνη εἶναι ἀλλιώτικη ἀπὸ τὴ χαρὰ κι ἀπὸ τὴν εἰρήνη τούτου τοῦ κόσμου. Γιὰ τοῦτο ὁ ἄνθρωπος ποὺ χαίρεται νὰ πηγαίνει στὴν ἐκκλησία, γιὰ νὰ...
πιεῖ ἀπ’ αὐτὴ τὴν ἀθάνατη βρύση τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς καὶ τῆς εἰρήνης, λέγει μαζὶ μὲ τὸν Δαβίδ: «Ἑξαπόστειλον, Κύριε, τὸ φῶς σου καὶ τὴν ἀλήθειάν σου· αὐτὰ μὲ ὠδήγησαν καὶ ἤγαγον μὲ εἰς ὅρος ἅγιόν σου καὶ εἰς τὰ σκηνώματά σου· καὶ εἰσελεύσομαι πρὸς τὸ θυσιαστήριον τοῦ Θεοῦ, πρὸς τὸν Θεὸν τὸν εὐφραίνοντα τὴν νεότητά μου».

Ἂς γιορτάσουμε λοιπὸν κ’ ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθεία, ἐν ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ὠδαῖς πνευματικαῖς», καὶ τότε καὶ τ’ ἄλλα «προστεθήσεται ἠμίν», θὰ μᾶς δοθοῦνε, ἤγουν ἡ χαρὰ τοῦ σπιτιοῦ, τῆς οἰκογένειας, τῆς φύσης, τῆς συναναστροφῆς, τῆς ἁγνῆς διασκέδασης, γιατί ὅλα θὰ τὰ γλυκαίνει ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, καὶ θὰ τὰ ζεσταίνει ἡ θέρμη Ἐκείνου ποὺ εἶναι ὁ ζωοδότης.
Μέγα μάθημα τῆς ταπείνωσης εἶναι γιά μας, ἀδελφοί μου, ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Ποῦ γεννήθηκε; Μέσα σὲ μία φάτνη, σ’ ἕνα παχνὶ νὰ ποῦμε καλύτερα, γιὰ νὰ νοιώσουμε βαθύτερα τὴν ἀνείπωτη συγκατάβαση τοῦ Θεοῦ, γιατί τ’ ἀρχαία λόγια κάνουνε νὰ φαίνουνται στὰ μάτια μᾶς πλούσια καὶ τὰ φτωχὰ πράγματα. Ἡ μητέρα του, ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος, μακριὰ ἀπὸ τὸ σπίτι της, ξένη σὲ ξένον τόπο, πῆγε καὶ τὸν γέννησε μέσα σ’ ἕνα μαντρί. Τὸ βόδι καὶ τὸ γαϊδούρι τὸν ζεστάνανε μὲ τὴν ἀνασαμιά τους. Τσομπάνηδες τὸν συντροφέψανε. Μαζὶ μὲ τὰ νιογέννητα ἀρνιὰ λογαριάστηκε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν κατάρα τοῦ Ἀδάμ. Ποιὸς ἄνθρωπος γεννήθηκε μὲ μεγαλύτερη ταπείνωση;

Ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος γράφει, στὸν Λόγο του γιὰ τὴν Ταπεινοφροσύνη, τὰ παρακάτω ἐξαίσια λόγια: «Θέλω ν’ ἀνοίξω τὸ στόμα μου, ἀδελφοί μου, καὶ νὰ λαλήσω γιὰ τὴν ὑψηλὴ ὑπόθεση τῆς ταπεινοφροσύνης, κ’ εἶμαι γεμάτος φόβο, σὰν ἐκεῖνον τὸν ἄνθρωπο ποὺ ξέρει πὼς θὰ μιλήσει γιὰ τὸν Θεό. Γιατί ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι στολὴ τῆς θεότητας. Γιατί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος, αὐτὴ ντύθηκε, κ’ ἦρθε σὲ συνάφεια μαζί μας μ’ αὐτή, παίρνοντας σῶμα σὰν τὸ δικό μας. Κι ὅποιος τὴ ντύθηκε, ἀληθινὰ ἔγινε ὅμοιος μ’ Ἐκεῖνον, ποὺ κατέβηκε ἀπὸ τὸ ὕψος Του, καὶ ποὺ σκέπασε τὴν ἀρετὴ τῆς μεγαλωσύνης Του καὶ τὴ δόξα Του μὲ τὴν ταπεινοφροσύνη. Κι αὐτὸ ἔγινε γιὰ νὰ μὴν κατακαεῖ ἡ κτίση ἀπὸ τὴ θωριά Του. Γιατί ἡ κτίση δὲν μποροῦσε νὰ τὸν κοιτάξει , ἂν δὲν ἔπαιρνε ἕνα μέρος ἀπ’ αὐτὴ (τὸ σῶμα), κ’ ἔτσι μίλησε μ’ αὐτή. Σκέπασε τὴ μεγαλωσύνη Του μὲ τὴ σάρκα, καὶ μ’ αὐτὴ ἦρθε σὲ συνάφεια μαζί μας, μὲ τὸ σῶμα ποὺ ἐπῆρε ἀπὸ τὴν Παρθένο καὶ Θεοτόκο Μαρία. Ὥστε, βλέποντας τὸν ἐμεῖς πὼς εἶναι ἀπὸ τὸ γένος μας καὶ πὼς μᾶς μιλᾶ σὰν ἄνθρωπος, νὰ μὴν τρομάξουμε ἀπὸ τὴ θωριά Του. Γι’ αὐτό, ὅποιος φορέσει τὴ στολὴ ποὺ φόρεσε ὁ Κτίστης (δηλαδὴ τὴν ταπεινοφροσύνη), τὸν ἴδιον τὸν Χριστὸ ντύθηκε».
Ἡ φάτνη εἶναι ἡ ταπεινὴ καρδιά, ποὺ μοναχὰ σ’ αὐτὴ πηγαίνει καὶ γεννιέται ὁ Χριστός.

Ἡ Ἐκκλησία μᾶς φωτοβολὰ μέσα στὸ χειμωνιάτικο σκοτάδι, γιορτάζοντας τὴ Γέννηση τοῦ Κυρίου. Ἀπὸ μέσα τῆς ἀκούγεται μία ὑπερκόσμια ὑμνωδία, σὰν ἐκείνη ποὺ ψέλνανε οἱ ἄγγελοι τὴ νύχτα ποὺ γεννήθηκε ὁ Κύριος, «ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων». […]

(ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ «Τὸ Ἀϊβαλὶ ἡ πατρίδα μου»)

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Ο άγιος Κοσμάς ο Πρώτος καί οι σημερινοί αγιορείτες.

Ο άγιος Κοσμάς ο Πρώτος καί οι σημερινοί αγιορείτες.

Σκανδαλισμένος αγιορείτης μοναχός.

Καί φέτος γιορτάστηκε στό Πρωτάτο τών Καρυών από τήν Ιβηρίτικη Ιερά Επιστασία ο άγιος οσιομάρτυς καί ομολογητής Κοσμάς ο Πρώτος ο οποίος φονεύθηκε από τόν Οικουμενικό Πατριάρχη Κων/λεως Ιωάννη Βέκκο τό 1275, ο οποίος ενώθηκε μέ τόν Πάπα καί ζήτησε νά τόν δεχθούν καί οι αγιορείτες οι οποίοι δέν τό δέχθηκαν,διότι δέν μπορεί νά ενωθεί η αλήθεια μέ τό ψέμα καί η ορθοδοξία μέ τήν βλασφημία καί τήν αίρεση καί γι αυτό ο Πατριάρχης έκαψε τούς Ζωγραφίτες καί τούς Κουτλουμουσιανούς,έπνιξε τούς Ιβηρίτες καί τούς Ξενοφωντινούς,αποκεφάλισε τούς Καρυώτες καί κρέμασε τούς Βατοπαιδινούς καί τόν Πρωτεπιστάτη.

Στίς μέρες μας πάλι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος κάνει πολλές ενέργειες «γυμνή τή κεφαλή» γιά νά ενωθεί μέ τόν αιρετικό Πάπα μέ αποτέλεσμα νά αλωθεί καί νά αλλοιωθεί η Ορθοδοξία.

Άραγε οι σημερινοί αγιορείτες αντιστέκονται όπως οι παλαιότεροι μοναχοί η προφασίζονται προφάσεις;Ο Ιβηρίτης Πρωτεπιστάτης εκφώνησε λόγο ομολογιακό εγκωμιάζοντας τούς οσιομάρτυρες, όμως ο Γέροντας τής Ιβήρων π.Βασίλειος Γουντικάκης έγραψε εγκύκλιο γιά τήν Σύνοδο τής Κρήτης στήν οποία καθησύχαζε τούς χριστιανούς,τήν οποία υπέγραψαν οι Ηγούμενοι καί οι Αντιπρόσωποι τών Μονών καί μόνο τά Μοναστήρια τού Εφραίμ Φιλοθειτη καί η Μονή Γρηγορίου δέν συμφώνησαν,διότι σ’αυτή τήν Σύνοδο τέθηκαν συνοδικά καί σχεδόν πανορθόδοξα τά θεμέλια τού Οικουμενισμού πού θά οδηγήσει στήν πανθρησκεία καί τήν παγκοσμιοποίηση τών Εβραίων Σιωνιστών Μασόνων.

Ο Ηγούμενος τής Σταυρονικήτα πνευματικό τέκνο τού Γουντικάκη υπεραμύνεται καί εγκωμιάζει τήν Σύνοδο άν καί τόσοι Ιεράρχες,Ιερείς καί Θεολόγοι σ’όλες τίς ορθόδοξες χώρες τήν κατηγορούν ώς αιρετική,αντικανονική καί απαράδεκτη.

Τήν επαίνεσαι καί ο Βατοπαιδινός Εφραίμ,αλλά λέγετε ότι θά τόν κάνουν Μητροπολίτη Αγίου Όρους ή Θες/κης,όμως ο άγιος Σταυρονικήτα τί επιδιώκει,νά κρατάει τόν μανδύα τού Βαρθολομαίου όταν θά φιλιέται μέ τόν Πάπα;

Μετά τήν Σύνοδο πολλά Μοναστήρια εκάλεσαν στίς πανηγύρεις τους Μητροπολίτες τού Πατριαρχείου,μάλλον γιά νά δείξουν τήν ευπείθειά τους.Συγκεκριμένα στήν Κουτλουμουσίου εκάλεσαν τόν Λαμψάκου καί όταν τού έδειξαν τίς τοιχογραφίες μέ τά μαρτύρια τών αγιορειτών ομολογητών απάντησε «νά τί παθαίνουν όσοι κάνουν παρακοή στόν Πατριάρχη».

Ο υποτακτικός τού μακαριστού π.Μωυσή κάλεσε στήν πανήγυρή του τόν Μητροπολίτη Νέας Κρήνης ο οποίος στό τέλος ευχήθηκε«τού χρόνου στό Βατικανό».

Άγιοι πατέρες,άν δέν μπορείτε νά μιμηθήτε τούς αγίους οσιομάρτυρες καί νά σταθείτε στό ύψος τών περιστάσεων,τουλάχιστον μή γίνεστε μιμητές τού Βέκκου διώκοντας τούς πατέρες πού αντιδρούν στόν ξέφρενο οικουμενιστικό χορό τού Βαρθολομαίου.

Δυστυχώς αυτό τό κάνουν οι Λαυριώτες καί η Ρουμάνικη Σκήτη οι οποίοι διώχνουν τούς πατέρες, τούς διαγράφουν από τά μοναχολόγια,τούς αφαιρούν τίς ταυτότητες,τήν ελληνική υπηκοότητα,τήν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη καί οποιαδήποτε άλλη εξυπηρέτηση.

Μήπως θέλουν νά κρατήσουν τήν παράδοση τής Λαύρας η οποία δέχθηκε τόν Βέκκο καί συλλειτούργησε μέ τούς παπικούς μέ αποτέλεσμα νά βρυκολακιάσουν οι Ιερείς καί νά μείνουν τά σώματά τους ζωντανά 750 χρόνια μέ τά μάτια ανοιχτά,φρικτό θέαμα στούς ορώντες, τά οποία έκρυψαν καί δέν τό παραδέχονται,διότι ώς φαίνεται ακολουθούν αμετανόητοι τό παράδειγμά τους;

Κύριε Ιησού Χριστέ,ίλεως γενού καί στείλε θεία φώτιση γιά ότι οφείλουμε νά πράξουμε.

Υπεραγία Θεοτόκε βοήθησε τό Περιβόλι σου νά λάμψει μέ τήν πίστη του καί τήν θυσιαστική αγάπη του πρός τόν Υιόν σου.

Αμήν.

Σκανδαλισμένος αγιορείτης μοναχός.

ΠΗΓΗ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΑΛΟΥΜΕΝΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΠΡΕΣΠΩΝ ΚΑΙ ΕΟΡΔΑΙΑΣ κ.κ ΘΕΟΚΛΗΤΟΝ .

η φωτογραφία λήφθηκε στην Βέροια, αμέσως μετά την ψευδοΣύνοδο της Κρήτης 

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΑΛΟΥΜΕΝΟΝ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΠΡΕΣΠΩΝ ΚΑΙ ΕΟΡΔΑΙΑΣ

κ.κ ΘΕΟΚΛΗΤΟΝ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ «ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑ, 21 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2017

Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε.

Νιώθουμε την ανάγκη να επικοινωνήσουμε διά της επιστολής αυτής με το πρόσωπό σας για να εκφράσουμε τον πόνο και την λύπη μας αφενός για τις παράνομες - αιρετικές ενέργειες υψηλόβαθμων κληρικών που γίνονται εν τη Εκκλησία και αφετέρου για την προσωπική σας στάση απέναντι αυτών αλλά και έναντι των αποτειχισμένων πατέρων εν τη Μητρόπολη Φλωρίνης. Οι καμπάνες χτυπούν την ώρα αυτή και ως φωνές αγγελικές προσκαλούν τον πιστό λαό να μπει μόνο αυτός μέσα στο Ναό που είναι ο Οίκος του Θεού για να λατρεύσει τον μόνο αληθινά σαρκωθέντα Θεό ημών, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό που και σήμερα γεννάται για τον ίδιο ΣΚΟΠΟ, «Ίνα πας (άνθρωπος) ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. γ’ 13).

Αν και γνωρίζετε πολύ καλά πως «Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν προαιώνιον Λόγον, ἐν Σπηλαίῳ ἔρχεται, ἀποτεκεῖν ἀποῤῥήτως…», και ότι η Ορθοδοξία μας που είναι «Παρθένος» έρχεται στο ιερό Σπήλαιο που είναι μόνο ο Ορθόδοξος Ναός για να Τον γεννήσει μυστικά, και πάλι γνωρίζετε πως όταν η Οικουμένη άκουσε για πρώτη φορά το νέο αυτό Ευαγγέλιο από τους Αποστόλους χόρευε και δόξαζε μαζί με τους Αγγέλους και τους Βοσκούς Αυτόν, τον «προ αιώνων Θεόν»… Αλλ’ αν γνωρίζετε αυτά αλλά και πολλά περισσότερα, διατί ανέχεστε ανόητους ανθρώπους να εισάγουν καινές διδασκαλίες περί ενός Οικουμενικού Μεσσία που δήθεν γεννιέται σε όλους τους θρησκευτικούς στάβλους που όζουν ως «τετραήμεροι» λόγω του ότι αρνούνται τον Ένα της Τριάδος, τον Σωτήρα Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, τον υιό της Παρθένου και τον τετράκτινο Τίμιο Σταυρό Του;

Τι άλλο γνωρίζετε; Εκτός από τις πεντακόσιες και πλέον προφητείες για Αυτόν που είναι η «Προσδοκία των εθνών» γνωρίζετε πολύ καλά πως ο Οικουμενικός πατριάρχης γιόρτασε μέσα στο 2017 τα πεντακόσια χρόνια από την μεταρρύθμιση του Λούθηρου (1517) και τίμησε αυτόν ως «Άγιο» αλλά και αργότερα την 11η Οκτωβρίου που εμείς οι Ορθόδοξοι γιορτάσαμε την Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο και την καταδίκη των εικονομάχων αυτός ο καλούμενος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, τέλεσε Ορθόδοξη Λειτουργία μέσα σε ακάθαρτο σπήλαιο, μέσα σε αιρετικό ναό που τιμούν όχι είδωλα αλλ’ αυτόν τον αντίχριστο, μέσα δηλ. σε Λουθηρανικό «ναό» δίχως εικόνες και με πλήθος αιρετικών ανθρώπων τους οποίους και «κοινωνούσαν» αδιάκριτα!


Ίσως εδώ αυτό που δεν βλέπετε, είναι ότι ο Πατριάρχης μας είναι βλάσφημος και (ως νέος Ιούδας) προδότης Εκείνου που θέλησε να μας φανερωθεί ως Παιδίον Νέον. Δυστυχώς έχετε ακόμη πίστη -εμπιστοσύνη στον Βαρθολομαίο και όχι σε ΕΚΕΙΝΟΝ που σε λίγες ημέρες θα εορτάσουν πολλοί αλλά θα τιμήσουν ολίγοι (ενν. οι αποτειχισμένοι αδελφοί και πατέρες). Αν είστε ανεκτικός ως προς την αμαρτία των ανθρώπων, μάθετε ότι ο Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ αθετούν τη Θεότητα, τουτέστιν βλασφημούν κατά του Θείου Βρέφους και εναντίον όλων των μικρών παιδιών και μαθητών μας λόγω των οικουμενιστικών μυθευμάτων που ήδη διδάσκουν στα σχολεία οι καλούμενοι θεολόγοι του «Καιρού» στο δήθεν μάθημα των θρησκευτικών.Η μεγαλύτερη προσβολή της εορτής των Χριστουγέννων πιστεύουμε πως βρίσκεται στις προθέσεις του ανθρώπου αυτού και των συν αυτώ οικουμενιστών, που μετά από την ψευδοσύνοδο της Κρήτης συνεχίζουν να τελούν Θείες Λειτουργίες πάνω σε ακάθαρτα θυσιαστήρια. Το «Αντιμήνσιο» το οποίο 

αντικαθιστά μόνο τον ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, μιας και «φέρει την παράσταση της ταφής του Κυρίου και έχει ραμμένα επάνω άγια λείψανα» δεν φτάνει να σκεπάσει για να αγιάσει τις προθέσεις των οικουμενιστών. Αν και το Αντιμήνσιο τοποθετείται μόνο πάνω σε άγιο Θυσιαστήριο δεν αγνοούμε ότι τα ΤΙΜΙΑ ΔΩΡΑ που προσφέρονται αποκλειστικά από Ορθοδόξους προετοιμάζονται και προαγιάζονται μυστικά στην Πρόθεση, στην κόγχη της Ιεράς Προθέσεως «η οποία συμβολίζει το ιερό σπήλαιο της Γεννήσεως του Κυρίου». Αυτό το ιερό σπήλαιο υπάρχει μόνο σε Ορθοδόξους Ναούς! Τα άλλα «σπήλαια» συντηρούν ληστές (ενν. της θεολογίας) και είναι αυτά που μυστικά τίκτουν τον μέλλοντα να γεννηθεί (ενν. Αντίχριστο)... Τέρμα η οικονομία, πάτερ Θεόκλητε. Οι καιροί είναι πονηροί όσο ποτέ άλλοτε. Η μνημόνευση του ονόματός σας από τους ιερείς της Μητροπόλεως Φλωρίνης ομοιάζει στο εξής με τη μνημόνευση του Ποντίου Πιλάτου στο Σύμβολο της Πίστεως ημών για να θυμούνται οι πιστοί όλων των αιώνων σε ποιόν καιρό ξανα-σταυρώθηκε ο Κύριος, έπαθε και ετάφη. Αλλοίμονο!

Τι άλλο γνωρίζετε; Γνωρίζετε πολύ καλά τη φωνή του π. Αυγουστίνου και τα προφητικά του λόγια (που ήδη φανερώθηκαν - εκπληρώθηκαν): «Ο παπισμός είναι θηρίο της Αποκαλύψεως…. Τί εστί παπισμός; Σύνολο αιρέσεων. Και φοβούμαι δυστυχώς, ότι θα δούμε στη Μητρόπολη (των Αθηνών) - εγώ δεν πηγαίνω στη Μητρόπολη - θα δείτε στην επίσημη εορτή της 25ης Μαρτίου…, μπροστά - μπροστά, πρώτον …σαν κόκορα, με τα φτερά του τα κολωτά να στέκεται δίπλα στον πρωθυπουργό - δεν ξέρω ποιός θα είναι τότε - ένας καρδινάλιος». Επίσης γνωρίζετε ότι παλαιότερα αλλά και πρόσφατα στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου εν ώρα Θείας λειτουργίας παρίσταντο πλήθος καρδιναλίων!

Είμαστε σίγουροι ότι γνωρίζετε πολύ περισσότερες κανονικές παρανομίες του εν λόγω κληρικού κι ότι σας πονούν προσωπικά αλλά αυτό που σας καθιστά παράνομο και ξένο Χριστού είναι ότι κλείσατε τα αυτιά σας σε μια άλλη προφητεία του γέροντά σας, τη σχετική με την Μητρόπολη Φλωρίνης! Αλήθεια, έχετε προγραμματίσει ήδη την επίσκεψη καρδιναλίων σε αυτήν και μάλιστα εν ώρα Θείας Λειτουργία, ή όχι ακόμη; Αν πάλι διαφωνείτε με αυτό το παράνομο εκκλησιαστικό είδος και ήθος του ανθρώπου αυτού, γιατί σιωπάτε και δεν προειδοποιείτε τον αρχιαιρεσιάρχη και βλάσφημο αλλά αντίθετα αποδίδετε τιμές στο πρόσωπό του με την ονομαστική επίκληση του ονόματός του, και πλέον τούτου, διώκετε τους ορθοδόξως αποτειχισμένους; Επιτέλους, ποιόν υμνείτε εσείς οι επίσκοποι, τον Χριστό ή τον Αντίχριστο;

Ο Θεός ήρθε επί της γης για να σηκώσει τον πεσμένο άνθρωπο, να ζωοποιήσει αυτόν ως νεκρωθέντα από την αμαρτία, να τον συγχωρήσει ως αμαρτήσαντα, αλλ’ όχι ως βλασφημούντα. Η αίρεση διαστρέφει τον δρόμο της αλήθειας και οδηγεί τους λαούς σε έναν άλλον Μεσσία, στον αντίχριστο των ημερών τους. Εμείς είμαστε αποφασισμένοι όσοι ως αποτειχισμένοι, να μην σας ακολουθήσουμε πλέον.

Πτολεμαΐδα, Χριστούγεννα 2017

Με φόβο Θεού, 

Το Δ.Σ.

ΠΗΓΗ

Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΠΟΥ ΠΡΟΣΛΑΜΒΑΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΕΝΘΡΩΠΙΣΗ Δ’ ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

Κάθε εορτή του εκκλησιαστικού έτους που αναφέρεται στα γεγονότα του Θεανθρώπου αποτελεί έναν ξεχωριστό σταθμό μέσα στο ενιαίο έργο της Θείας Οικονομίας, έχει συγκεκριμένο θεολογικό περιεχόμενο και έναν ιδιότυπο πνευματικό χαρακτήρα, ώστε να βιώνεται με διαφορετική εμπειρία και όχι πάντοτε με την ίδια αίσθηση καρδιάς ούτε και με την ίδια πνευματική ένταση.Είναι ευκολότερο να βιώσει κανείς την Χάρη στις ποικίλες εκφάνσεις της, παρά να τις εξηγήσει. Ό,τι νιώθει λοιπόν ο άνθρωπος εν Θεώ δεν είναι πάντοτε δυνατόν και να το εκφράσει. Γράφει περί αυτού ο όσιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «Χρὴ οὖν τὸν περὶ Θεοῦ λέγειν ἢ ἀκούειν βουλόμενον σαφῶς εἰδέναι, (πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίζει καλά αυτός που θέλει να μιλά ή να ακούει για τον Θεό) ὡς οὐδὲ πάντα ἄρρητα οὐδὲ πάντα ῥητά, τά τε τῆς θεολογίας τά τε τῆς οἰκονομίας (πως ούτε όλα είναι ανέκφραστα ούτε όλα μπορούν να διατυπωθούν, και αυτά που αφορούν την θεολογία, δηλαδή την ενδοτριαδική σχέση των Προσώπων της Αγίας Τριάδος αλλά και αυτά που αφορούν την Θεία Οικονομία, ήτοι,την επέμβαση του Θεού στην ανθρώινη ιστορία) οὔτε μὴν πάντα ἄγνωστα, οὔτε πάντα γνωστά·(ούτε, βέβαια πάλι, όλα είναι άγνωστα, ούτε όλα γνωστά)· ἕτερον δέ ἐστι τὸ γνωστὸν καὶ ἕτερον τὸ ῥητόν, ὥσπερ ἄλλο τὸ λαλεῖν καὶ ἄλλο τὸ γινώσκειν (καθώς άλλο είναι αυτό που γνωρίζουμε και άλλο αυτό που μπορούμε να εκφράσουμε, όπως άλλο είναι το να ομιλούμε από το να γνωρίζουμε για κάτι).Πολλὰ τοίνυν τῶν περὶ Θεοῦ ἀμυδρῶς νοουμένων οὐ καιρίως ἐκφρασθῆναι δύναται (Ως εκ τούτου, πολλά απ’ αυτά που αναφέρονται στον Θεό, επειδή δεν νοούνται με ευκρίνεια δεν μπορούμε και να τα διατυπώσουμε με σαφήνεια), ἀλλὰ τὰ καθ᾿ ἡμᾶς ἀναγκαζόμεθα ἐπὶ τῶν ὑπὲρ ἡμᾶς λέγειν (αλλά αναγκαζόμαστε να τα παρουσιάζουμε ανθρώπινα)». Ο γνωστός, πάλι, συγγραφέας Φώτης Κόντογλου εκφράζοντας αυτήν ακριβώς την αλήθεια γράφει για μια Χριστουγιαννιάτική του εμπειρία: «… Διάβαζα τ᾿ ἀρχαῖα τροπάρια, καὶ βρισκόμουνα σὲ μιὰ κατάσταση ποὺ δὲν μπορῶ νὰ τὴ μεταδώσω στὸν ἄλλον. Πρὸ πάντων ὁ ἰαμβικὸς Κανόνας «Ἔσωσε λαόν», μὲ κεῖνες τὶς παράξενες καὶ μυστηριώδεις λέξεις, μ᾿ ἔκανε νὰ θαρρῶ πὼς βρίσκουμαι στὶς πρῶτες μέρες τῆς δημιουργίας, ὅπως ἦταν πρωτόγονη ἡ φύση ποὺ μ᾿ ἔζωνε, ὁ θεόρατος βράχος, ποὺ κρεμότανε ἀπάνω ἀπὸ τὴ μικρὴ ἐκκλησιά, ἡ θάλασσα, τ᾿ ἄγρια δέντρα καὶ τὰ χορτάρια, οἱ καθαρὲς πέτρες, τὰ ρημονήσια ποὺ φαινότανε πέρα στὸ πέλαγο, ὁ παγωμένος βοριὰς ποὺ φυσοῦσε κ᾿ ἔκανε νὰ φαίνουνται ὅλα κατακάθαρα, τ᾿ ἀρνιὰ ποὺ βελάζανε, οἱ τσομπάνηδες ντυμένοι μὲ προβιές, τ᾿ ἄστρα ποὺ λάμπανε σὰν παγωμένες δροσοσταλίδες τὴ νύχτα! Ὅλα τά ῾βλεπα μέσ᾿ ἀπὸ τοὺς χριστουγεννιάτικους ὕμνους, μέσ᾿ ἀπὸ τὰ ἰαμβικὰ ἐκεῖνα ἀποκαλυπτικὰ λόγια, σὰν καὶ τοῦτα»…

Πάντως, ο Δημιουργός και Βασιλέας του κόσμου Θεός, που είναι πάνω από κάθε ανθρώπινη ύπαρξη και νόηση, επειδή είναι αγαθός και υπέρκαλλος εξ αρχής δημιούργησε τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική Του εικόνα,“κατ᾿ ἰδίαν εἰκόνα πεποίηκε” για να χωρέσει το αρχέτυπο με την Θεία ενανθρώπιση.Τον δημιούργησε ο ίδιο ο Θεός Λόγος και τον κατασκεύασε όμοιο με τον εαυτό Του, “διὰ τῆς πρὸς αὐτὸν ὁμοιώσεως”, για να μπορεί να μελετά και να γνωρίζει όλα τα δημιουργήματα, επομένως και τον εαυτό του. Τον προίκισε με τη δυνατότητα να γνωρίζει πρωτίστως την αϊδιότητα του Θεού. Και, έτσι, να διατηρεί την ομοιότητα με το Θεό και ποτέ να μην ξεφεύγει από την ορθή περί του Θεού αντίληψη. Να χαίρεται να συνομιλεί με το Θεό και να το κάνει αυτό με τη δύναμη του Θεού. Να βιώνει την ανώδυνη και ευτυχισμένη ζωή που δεν γνωρίζει θάνατο.

Σ΄αυτή την γνώση του Θεού τίποτε, πριν την πτώση, δεν τον εμπόδιζε. Πρὶν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἐπειδὴ ἄστραφτε τὸ κατ’ εἰκόνα, εἶχε τὴν δυνατότητα ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸ νοῦ του, στρέφοντάς τον στὸν ἑαυτό του, νὰ θεᾶται τὸν Θεὸ μὲ τὴν θεωρία. Λέει ὁ Μέγας Ἀθανασίος· «ὅτε γὰρ οὐ συνομιλεῖ τοῖς σώμασιν ὁ νοῦς ὁ τῶν ἀνθρώπων, οὐδέ τι τῆς ἐκ τούτων ἐπιθυμίας μεμιγμένον ἔξωθεν ἔχει, ἀλλ’ ὅλος ἐστιν ἄνω ἑαυτῷ συνὼν ὡς γέγονεν ἐξ ἀρχῆς· τότε δή, τὰ αἰσθητὰ καὶ πάντα τὰ ἀνθρώπινα διαβάς, ἄνω μετάρσιος γίνεται, καὶ τὸν Λόγον ἰδών, ὁρᾶ ἐν αὐτῷ καὶ τὸν τοῦ Λόγου Πατέρα, ἡδόμενος ἐπὶ τῇ τούτου θεωρία, καὶ ἀνακαινούμενος ἐπὶ τῷ πρὸς τοῦτο πόθῳ». Δηλαδή,«όταν ο νους των ανθρώπων υπερβαίνοντας τα ανθρώπινα, επειδή δεν καταγίνεται με τα σωματικά ούτε και έχει αφομοιώσει κάτι από την επιθυμία των σαρκικών που εισέρχονται απ’ έξω με τις αισθήσεις, τότε μεταρσιώνεται ψηλά και βλέποντας τον Λόγο καθορά σ’ Αυτόν και τον Πατέρα Του Λόγου νιώθοντας αγαλλίαση και ανανεώνεται ο πόθος του γι’ αυτό». Όταν ο άνθρωπος ζει και κινείται σε μια τέτοια πνευματική προοπτική η Γέννηση του Σωτήρος οπωσδήποτε παρέχεται ως Χάρι όχι μόνο η δυνατότητα της σωτηρίας του μεταπτωτικού ανθρώπου αλλά και η ευδοκία της θεώσεως μας,«αὐτός γάρ ἐνηνθρώπησε, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν».

Ενώ όμως ο άνθρωπος μέσα στον Παράδεισο είχε με τον Θεό αυτή την άμεση κοινωνία, επειδή δεν εκτίμησε την δωρεά Του, παραμελώντας τα υψηλότερα «κατολιγωρίσαντες τῶν κρειττόνων», και δείχνοντας οκνηρία σε ό,τι αφορούσε στο να τα κρατήσουν, «ὀκνίσαντες περὶ τὴν τούτων κατάληψιν», καθώς σημειώνει ο ιερός Πατήρ, αναζήτησε αυτὰ που βρίσκονται περισσότερο κοντά του· καὶ αὐτά ἦταν τὸ σῶμα καὶ οἱ αἰσθήσεις του. Ἀπὸ ἐκεῖ λοιπὸν ἄρχισε τὸ κακό. Γιατὶ ὅσο καιρὸ ὁ πρῶτος ἄνθρωπος εἶχε τὸ νοῦ του πρὸς τὸν Θεὸ είχε καὶ τὴν θεωρία Του γι’ αυτό ἀποστρεφόταν τὴν σαρκική θεωρία τοῦ σώματος του και γενικά των σωμάτων, ὅταν ὅμως «συμβουλία τοῦ ὄφεως» ἀπεμάκρυνε τὴν διάνοιά του ἀπὸ τὸν Θεὸ, καὶ ἄρχισε νὰ γνωρίζει σαρκικά τὸν ἑαυτό του, δηλαδή, εμπαθώς, τότε οι πρωτόπλαστοι ἔπεσαν στὴν ἐπιθυμία τοῦ σώματος καὶ αἰσθάνθηκαν γυμνοὶ, ὄχι τόσο ἀπὸ ἔνδυμα ἀλλὰ ἀπ’ τὸ ὅτι γυμνώθηκαν, ἀπὸ τὸ νὰ βλέπουν τὰ θεῖα καὶ ἔστρεψαν τὴν διάνοιά τους στὰ ἀντίθετα. Ἂς δοῦμε ὅμως πιό ἀναλυτικὰ τὴν ἀλλοτρίωση ποὺ ὑπέστησαν οἱ φυσικὲς δυνάμεις τῆς ψυχῆς, οἱ ὁποῖες ὀνομάζονται καὶ γνωστικὲς ποὺ χαρακτηρίζονται ἐπίσης καὶ αἰσθήσεις τῆς ψυχῆς, μία πρὸς μία καὶ πῶς συγκεκριμένα ἐπηρέασαν τὸ τριμερές της:

α. Τὸ πονηρὸ πνεῦμα, ὁ διάβολος μὲ μορφὴ ὄφεως δελέασε τὴν Εὔα πρῶτα μὲ τὴν αἴσθηση. Ἀφοῦ χρησιμοποίησε τὸν ὄφι, γιὰ νὰ τὴν πλησιάσει, τῆς μίλησε προσβάλλοντας, μέσω τοῦ αἰσθητηρίου τῆς ἀκοῆς, τὴν ψυχή της μὲ τὸν δόλο καὶ τὴν πανουργία. Ἂν ἡ Εὔα δὲν εἶχε ὁλιγωρία, ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος καὶ βρισκόταν σὲ κατάσταση θεωρίας δὲν θὰ δεχόταν περισπασμὸ καὶ δὲν θὰ ἔδινε προσοχὴ στὰ λόγια του ποὺ ἦταν διαβολὴ πρὸς τὸν Θεό. Ἐπειδὴ ὅμως, λόγῳ τῆς ἀπροσεξίας της, ἀφοῦ δὲν εἶχε νήψη, ἀνέχθηκε νὰ ἀκούσει καὶ ἔδωσε προσοχὴ στὰ λόγια ἐκείνου ποὺ οὔτε κἂν γνώριζε καὶ ποὺ μὲ τόσο θράσος ἀντιτάχθηκε στὸ θέλημα καὶ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, πέρασε ἡ προσβολὴ στὴν ψυχή της μὲ τὴν ἐμπιστοσύνη ποὺ τοὺ ἔδειξε. Συνάμα μὲ τὴν προσβολὴ μέσω τῆς ἀκοῆς, καθῶς δηλητηριαζόταν ἡ ψυχή της μὲ τὰ πονηρὰ λόγια, φούντωνε καὶ ἡ ἐπιθυμία της ἀπὸ τὸ ὁρώμενο και γιὰ τὸ ὁρώμενο. Ἡ ἐπιθυμία ἐρεθιζόταν ὅχι μόνο ἀπὸ τὴν ἀκοὴ ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ὅραση. Ἡ Εὔα ἔβλεπε ὅτι οἱ ἀπαγορευμένοι καρποὶ εἶναι ἐλκυστικοί. Πρόκειται γιὰ τὸ πρῶτο στάδιο τῆς πτώσεως κατὰ τὸ ὁποῖο προσβλήθηκε ἡ αἴσθηση τῆς ψυχῆς δια των αἰσθήσεων τοῦ σώματος ποὺ ἐπηρέασε τὸ ἐπιθυμητικό. Οι αισθήσεις υπήρξαν στον άνθρωπο από την αρχή, όμως αυτό δεν ήταν αιτία πτώσεως. Δεν ήταν το πρόβλημα στην όραση, ούτε στην ακοή, ούτε βέβαια και σε καμμία από τις άλλες αισθήσεις εν όσω ο άνθρωπος είχε στραμμένο τον νού εις τον Θεό. Οι αισθήσεις εισήγαγαν ως θυρίδες την προσβολή όταν ο νους αποπρασαναλίσθηκε από την θεωρία του.

Πάντως, σύμφωνα με τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό:«αἴσθησίς ἐστι δύναμις τῆς ψυχῆς ἀντιληπτικὴ τῶν ὑλῶν» καὶ δείχνει, ὅτι ὁ νοῦς, διὰ μέσου τῶν αἰσθήσεων ποὺ ἔχει τὸ αἰσθητικὸ τῆς ὑπάρξεώς μας, κατέρχεται στὸν αἰσθητὸ κόσμο καὶ τὸν γνωρίζει. Ο Δαμασκηνὸς διασαφηνίζει ὅτι· «αἰσθητικὸν δὲ τὸ ζῷον τὸ ἔχον τὴν αἴσθησιν». Συνεπῶς αἰσθητικὸ δὲν εἶναι αὐτὴ καθ’ ἑαυτὴν ἡ αἴσθησις, οὔτε αὐτὸ ποὺ λέμε «οἱ αἰσθήσεις», οὔτε πάλι τὰ αἰσθητήρια, ἀλλὰ ἡ ζῶσα ὕπαρξη ποὺ ἔχει ὅλα αὐτά. Ἂν δὲν ὑπῆρχε τὸ αἰσθητικὸ τῆς ψυχῆς, ὁ νοῦς ὡς νοερὸς καὶ ἀσώματος, θὰ εἶχε τὴν χάρη ἀκοινώνητη καὶ ἄμικτη. Θὰ ἦταν ἀδύνατη ἡ ἔκφρασίς του χωρὶς τὰ αἰσθητὰ μέλη. Οἱ αἰσθήσεις εἶναι μία ἐπίνοια γιὰ νὰ φανερωθεῖ ἡ κίνησίς του. Ὁ νοῦς κατανέμει τὸν ἑαυτό του στὶς αἰσθητικὲς δυνάμεις καὶ μὲ τὴν καθεμιά τους προσλαμβάνει καταλλήλως τὴ γνώση τῶν ὄντων. Γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης· «Βλέπω τὸ ἐσωτερικὸ τοῦ νοῦ σὰν μία εὐρύχωρη πόλι ποὺ δέχεται τοὺς εἰσερχομένους σ’ αὐτὴν ἀπὸ διάφορες εἰσόδους», τὶς αἰσθήσεις δηλαδή. Ὁ νοῦς, ξεχωρίζοντας καὶ ἐξετάζοντας τὸ καθένα ἀπὸ τὰ εἰσερχόμενα τὰ τοποθετεῖ στοὺς κατάλληλους τόπους τῆς γνώσεως. Ἀπὸ τὰ διάφορα αἰσθητήρια συνάγεται σ’ ἐμᾶς μία γνῶσις, διότι τὸ ἴδιο πρᾶγμα μοιράζεται στὶς αἰσθήσεις μὲ ποικίλους τρόπους. Ἀντιστρόφως πάλι εἶναι δυνατὸν ἀπὸ μία αἴσθηση νὰ μάθουμε πολλὰ καὶ ποικίλα ποὺ δὲν ἔχουν καμμιὰ σχέση μεταξύ τους. Χάρη στὸ αἰσθητικὸ, λοιπὸν, τῆς ψυχῆς ὑπάρχει κοινωνία ἀνάμεσα στὸ νοῦ καὶ τὸ σῶμα, ἤτοι τὸ νοερὸ τῆς ψυχῆς καὶ τὸ βιολογικό.

Ἑπομένως, γίνεται σαφὲς ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἂν καὶ ἀποτελεῖται ἀπὸ δύο φύσεις δὲν λειτουργοῦν αὐτὲς ἀνεξάρτητα ἡ μία ἀπὸ τὴν ἄλλη ἐν’ ὅσῳ ἀκόμη αὐτὸς βρίσκεται στὴ ζωὴ ἁπλὰ, διότι ἡ ὀντότητά μας ἀποτελεῖ ἀρμονικὸ κρᾶμα. «Ἡ ψυχὴ, ἔχοντας οἰκειοποιθεῖ τὶς ἀνάγκες τοῦ σώματος, θεωρεῖ τὴν ἰκανοποίησή τους δική της ὑπόθεση καὶ ἔτσι ἐνδιαφέρεται γιὰ φαγητὸ, ὕπνο, ἐνδυμασία, κατάλυμα καὶ ἄλλα παρόμοια». «Λόγῳ τῆς στενῆς συνάφειάς τους, ὅλες οἱ ἀνάγκες τοῦ σώματος θεωροῦνται ἀνάγκες καὶ τῆς ψυχῆς. Γι’ αὐτὸ λέμε -ἡ ψυχή μας τὸ λέει, ὄχι τὸ σῶμα- “θέλω νὰ φάω, νὰ πιῶ, νὰ κοιμηθῶ”, “χρειάζομαι κίνηση, περπάτημα, δουλειά”, “θέλω νὰ δῶ, ν’ ἀκούσω κ.τ.λ.”». Γράφει σχετικὰ ὁ Μελέτιος Μοναχὸς στὸ «περὶ φύσεως τοῦ ἀνθρώπου» ἔργο του ποὺ ἐντάσσεται τόσο στὴν ἰατρικὴ ὅσο καὶ στὴ θεολογικὴ πραγματεία· «δὲ θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ πεῖ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀκριβῶς τὶς ἴδιες ἰδιότητες μ’ ἐκεῖνες ποὺ ἔχει ξεχωριστὰ ἡ ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα, ἀλλὰ ὅτι ἔχει κάποιες ἄλλες ἰδιότητες, διότι ὁ ἄνθρωπος ὑπάρχει βέβαια λόγῳ τῆς σχέσης ψυχῆς καὶ σώματος, ἀποτελεῖ ὅμως, μιὰ τρίτη, νέα ὕπαρξη. Καὶ αὐτὸ γίνεται φανερό, ὅταν ἀποχωριστοῦν τὰ μέρη, ποὺ τὸ δημιούργησαν· τότε, ἂν δηλαδὴ γίνει αὐτὸς ὁ ἀποχωρισμός, μένει μὲν τὸ σῶμα καὶ διατηρεῖ τὰ γνωρίσματά του, ἐπειδὴ εἶναι δυνατὸ νὰ γίνει αὐτὴ ἡ τριπλὴ διάκριση, ψυχῆς, σώματος καὶ ἀνθρώπου, ὅμως, τὸ σῶμα εἶναι νεκρὸ· παρόμοια, ἡ ψυχὴ παραμένει λογικὴ καὶ νοερή, παρ’ ὅλο ποὺ ἀποχωρίστηκε ἀπὸ τὸ σῶμα. Ὅμως, ὡς ἀποτέλεσμα παραμένει ὅτι χάθηκε ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἦταν ἀποτέλεσμα συνύπαρξης δύο ξεχωριστῶν στοιχείων, τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος». Συνεπώς, ας μην έχουμε μονοφυσιτική θεώρηση για τον άνθρωπο, διότι έτσι δεν βοηθούμε ούτε τον εαυτό μας ούτε και τους άλλους, αφού στην πραγματικότητα με αυτή την νοοτροπεία ποτέ δεν θα τον γνωρίσουμε. Ὁ τρόπος γιὰ νὰ γνωρίσουμε τὴν πνευματική μας φύση εἶναι νὰ τὸν δοῦμε ἀληθινὰ μέσα στὸ φῶς τοῦ ἀρχετύπου, τῆς Ἁγίας Τριάδος. Για να βοηθήσουμε, μάλιστα, ως κληρικοί, ιατροί, ψυχίατροι, ψυχολόγοι, πολιτικοί και όχι μόνο αλλά και ως γονείς πρέπει να γνωρίζουμε πώς λειτουργεί η ψυχή του ανθρώπου σε σχέση με το σώμα του και το αντίστροφο και, βέβαια, τον τρόπο θεραπείας. Αν, πάλι, θέλουμε να λειτουργούμε ως πρόσωπα πνευματικά, επειδή ως σάρκα φορούντες και τον κόσμο οικούντες είμαστε εύαλωτοι, θα πρέπει οπωσδήποτε να προσέχουμε τις αισθήσεις, και εφ’ όσον ζούμε σε κοινωνία με πρόσωπα -ένας λόγος παραπάνω- να έχουμε τον νου μας ως οφθαλμό της ψυχής στραμμένο στον Θεό. Αν αυτός είναι ο στόχος μας, η θεωρία, το να κατοπτεύουμε το άκτιστο, οπωσδήποτε θα λυθούν πολλά θέματα για την ύπαρξή μας, την κοινωνία στο στενό άμεσο περιβάλλον μας αλλά και το ευρύτερο, την πατρίδα μας. Διότι, πότε ανταποκρινόμαστε την αποστολή μας και τιμούμε το έργο μας; Ασφαλώς, όταν κινούμαστε στην προοπτική μας! Λοιπόν, όπως μας παραγγέλλει ο Απόστολος Παύλος:«τὰ ἄνω φρονεῖτε, μὴ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς. ἀπεθάνετε γάρ, καὶ ἡ ζωὴ ὑμῶν κέκρυπται σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ· ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ἡμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ. Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία, δι’ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας, ἐν οἷς καὶ ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε, ὅτε ἐζῆτε ἐναὐτοῖς· 8 νυνὶ δὲ ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν· μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν, ὅπου οὐκ ἔνι ῞Ελλην καὶ ᾿Ιουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός»(Κολ. 3,2-11).

Μέχρι όμως να φτάσουμε στην θεωρία χρειάζεται περισσότερο να έχουμε “φυλακή”, δηλαδή, προσοχή των αισθήσεων. Βέβαια, η φυλακή των αισθήσεων δεν ειναι εύκολη για τον άνθρωπο που δεν έχει μέτρο στο φαγητό, τον ύπνο, το ποτό άλλες ουσίες που δημιουργούν εξάρτηση και μία παθολογική κατάσταση. Ούτε είναι δυνατό να πετύχει ο άνθρωπος ευκοσμία των ηθών, ευταξία των αισθήσεων και την ευπρέπεια των αρετών, αν δεν έχει μιά πνευματική τάξη, μία σειρά δια της οποίας θα ζει με μετάνοια, φιλοκαλική άσκηση και αγιοσύνη. Έτσι θα προσοικειωθούμε τον Θεό και θα γίνουμε κατά Χάρι γενεά του Χριστού που γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο γεννάται! Αυτή είναι η νηπτική ζωή. Οι δε Πατέρες που πρόσεχαν τις αισθήσεις και τις κινήσεις της ψυχής τους, ονομάζονται νηπτικοί Πατέρες, ενώ το συγγραφικό τους έργο, ως είδος της πατερικής γραμματείας, αποτελεί τη νηπτική γραμματεία, η οποία στην πραγματικότητα θα λέγαμε ότι το περιεχόμενό της αντιστοιχεί στην επιστήμη της ψυχολογίας, ουσιασιαστικά στον κλάδο της γνωστικής ψυχολογίας ή της οντολογίας της ψυχής, αν θέλουμε να την προσδιορίσουμε φιλοσοφικά.

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Κάποτε ο κόσμος γιόρταζε Χριστούγεννα! Κάποτε! Τότε που είχε η ζωή σκοπό, και νόημα ο αγώνας .

Τότε που οι Χριστιανοί λαχταρούσαν τα Χριστούγεννα, ετοιμάζονταν για τα Χριστούγεννα: Νήστευαν τη Σαρακοστή, προσεύχονταν, εξομολογούνταν, πρόσμεναν…

Τότε που η δασκάλα, ο δάσκαλος κρεμούσαν απ᾿ τα χείλη τους τα μάτια των παιδιών και στάλαζαν μες στην ψυχή το όνειρο: Να ᾿μουν κι εγώ εκεί· να ᾿μουν εκεί, στη Βηθλεέμ, στο στάβλο· «να ᾿μουν του στάβλου εν’ άχυρο…»!

Τότε που τα παιδιά ήταν παιδιά και μελωδούσαν με τους βοσκούς τα κάλαντα μες στη νυχτιά και περπατούσαν δρόμους και στενά πάνω στων Μάγων τ᾿ άλογα.

Τότε που μάζευ᾿ η γιορτή τα πλοία στην Πατρίδα απ᾿ τους λωτούς της ξενιτιάς κι έφερνε σπίτι τον πατέρα, στη μαύρη μάνα το παιδί, τον άντρα στη γυναίκα.

Έπειτα ήρθε λίβας δυτικός, το εμπόριο, και τα ᾿καψε· έκανε στάχτη τη γιορτή, τα όνειρα κουρέλι. Έδιωξε από τη Φάτνη τον Χριστό κι έβαλε τον χρυσό στη θέση του. Τα δώρα, τα ψώνια, τα ταξίδια σε άλλους τόπους μακρινούς έγιναν της γιορτής ο μόνος κι άχαρος σκοπός. Έγινε η γιορτή απόδραση, λες σαν φυλακισμένων, προς τα βουνά, στα χιόνια, σ᾿ άλλους λαούς και τόπους. Στους πέντε ανέμους σκόρπισε η Φάτνη της Βηθλεέμ, κι η φαμελιά κατάντησε «το σπίτι των ανέμων».

Τώρα η ιστορία αυτή φτάνει στο τέλος της. Μετά την ύπουλη υπονόμευσή της τόσων δεκαετιών, η εορτή δέχεται πια το χτύπημα κατάστηθα: Η δυτική δαιμονολατρία, την ώρα που κάποιο διπλανό παρανοϊκό σύστημα αντικαθιστούσε τα Χριστούγεννα με τα Σταλινούγεννα, μετέτρεψε τη Γέννηση του Χριστού σε γέννηση του οποιουδήποτε· Σήμερα δε η βρικολακιασμένη Ευρώπη, δήθεν για να μην ενοχλούνται οι αλλόθρησκοι, απαγορεύει ήδη σε μια μετά την άλλη τις μεγάλες πόλεις της εορταστικό διάκοσμο που να υπενθυμίζει τη ­Γέννηση του Χριστού. Φώτα μόνο, χωρίς το ­­­­­­Άστρο των Μάγων, χωρίς Φάτνη, αγ­­γέλους και βοσκούς.
Εορτάζει τα γενέ­θλια όλων και καταργεί σταδιακά τη Γέννηση του Σωτήρος. Καθιερώνει παγ­κόσμιες ημέρες για τα πιο γελοία πρά­γματα: ­­ύπνου, χορού, κέικ, ­μπύρας, γέλιου, ο­­­μοφυλοφοβίας, αριστερόχειρων κ.τ.λ., σβήνει δε τη μόνη άξια τιμής ημέρα του Χριστού.

Θαρρεί κανείς πως ακούει από τα βάθη των αιώνων τη μανιακή κραυγή των αφρόνων: «δεύτε και καταπαύσωμεν πάσας τας εορτάς του Θεού από της γης» (Ψαλ. ογ΄ [73] 8).

Εκ πρώτης όψεως αυτή η εξέλιξη φαν­τάζει αρνητική. Και αναμφιβόλως είναι θλιβερή, αφού ο κόσμος μας χάνει και το ελάχιστο χριστουγεννιάτικο χρώμα που του είχε απομείνει. Γεγο­νός που δεν μπορεί παρά να προκαλεί πόνο και θλίψη.

Στην πραγματικότητα όμως η ­ραγδαί­­ως εξελισσόμενη αυτή ­αρνητική α­­­­τμό­­σφαιρα αποτελεί το ­καταλληλότερο περιβάλλον για να ανακαλύψουμε τα αληθινά Χριστούγεννα. Είναι ­πλεο­νέ­κτημα και προνόμιο να ζει ­κανείς σ’ αυ­τή τη δραματική καμπή της ιστο­ρίας.

Πλεονέκτημα και προνόμιο, διότι ­δυ­σ­­κολότερα σ᾿ αυτές τις συνθήκες θα α­­­ποπροσανατολισθούμε, και φυσικότερα θα κινηθούμε στο βάθος και την ουσία της Εορτής. Ευκολότερα πλέον θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από τον επιδερμικό εορτασμό των φωταψιών και των εδεσμάτων, και θα αναζητήσουμε το αληθινό «φως το της γνώσεως» που ανατέλλει από το Σπήλαιο της Βηθλεέμ· θα ποθήσουμε την «τροφήν του παντός κόσμου», τον εν­ανθρωπήσαντα Θεό.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

ΠΗΓΗ

Τι είναι Αίρεση, Προτεσταντισμός .Π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ .(ΒΙΝΤΕΟ)

Π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ

ΤΡΕΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΘΕΜΑ ΑΙΡΕΣΗ - ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ

Σε τρείς ομιλίες, ηχητικά αρχεία σε μορφή mp3, ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος εξηγεί και αναλύει με σοφό και απλό τρόπο δίδοντας σπουδαίες πληροφορίες για τις αιρέσεις και κυρίως για τον Προτεσταντισμό. Αξίζει να ακούσει με προσοχή κάθε Χριστιανός διότι η γνώση αυτή θα μας προστατέψει από τις παγίδες των αιρετικών. Παρακάτω μπορείτε να δείτε κατάλογο με τα θέματα τα οποία πραγματεύεται ο ομιλιτής.

* Τι είναι αίρεσις
* Διάβολος και ανθρώπινος εγωισμός: οι γεννήτορες της αιρέσεως.
* Ο διεφθαρμένος βίος αιτία αιρέσεως
* Η υπερηφάνεια αιτία αιρέσεως
* Η αίρεσις διακρίνεται σε τρεις τομείς
* Τα όπλα της Εκκλησίας κατά των αιρέσεων
* Η επάρκεια των όπλων της Εκκλησίας
* Η Ουνία
* Η μέθοδος του δουρείου ίππου
* Αντιμετώπισης αυτών των αιρέσεων
* Λεπτόν πράγμα η αίρεσις
* Η έξαρσις του Προτεσταντισμού
* Πως προέκυψε ο Προτεσταντισμός
Τα αίτια
Η αφορμή
Η Ρώμη αφορίζει τον Λούθηρο - Έναρξις του Προτεσταντισμού
Απορρίπτουν και τα Μυστήρια
Δεν αποδέχονται όλα τα βιβλία του Κανόνος της Αγίας Γραφής
Πιστεύουν εις τον απόλυτον προορισμόν
Ερμηνεύουν υποκειμενικά την Αγίαν Γραφήν
Πολλαπλασιάζουν τον πάπαν
Διαιρούνται διαρκώς
Αρνούνται και το δόγμα της Αγίας Τριάδος!....
Προτεσταντική εκκλησία: ένας λανθασμένος όρος
Η εξάπλωσις του Προτεσταντισμού
Η δράσις των Προτεσταντών εις την Ορθόδοξον Ανατολήν
Η δράσις των Προτεσταντών εις την Ελλάδα
Μέτρα της Εκκλησίας κατά του Προτεσταντισμού
* Η εγκύκλιος της εν Κων/πόλει Συνόδου του 1836 -Ο Μοναχισμός ανιχνευτής των αιρέσεων
* Η στάσις μας απέναντι στους ποικίλους αιρετικούς

Όσοι έχουν διαβάσει το συγκεκριμένο άρθρο συνήθως διαβάζουν επίσης τα παρακάτω:

Ο Προτεσταντισμός

Ομιλία του π. Αθανασίου Μυτηλιναίου με θέμα ο Προτεσταντισμός. Σε μορφή ακουστική και κειμένου. (8/11/09)

ΗΧΗΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ:

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος - Τί είναι Αίρεσις (1)
Ηχητικό αρχείο mp3- Διάρκεια 00:58:20-Μέγεθος 26,7MB (3/11/2010)

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος - Τί είναι Αίρεσις (2)
Ηχητικό αρχείο mp3- Διάρκεια 01:21:53-Μέγεθος 37,4MB (3/11/2010)

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος - τι είναι Αίρεσις (3)
Ηχητικό αρχείο mp3- Διάρκεια 01:15:15-Μέγεθος 34,4MB (3/11/2010)
ΠΗΓΗ

Ο Άγιος Λουκάς ο Ιατρός για τη νηστεία των Χριστουγέννων .

Δυστυχώς πολλοί Χριστιανοί δεν έχουν κατανοήσει το νόημα της νηστείας, φαγητού και πνεύματος, που ο ίδιος ο Χριστός έχει δείξει πως είναι ύψιστης σημασίας.

Με διάκριση και με την ευχή του Πνευματικού μας πατέρα, όλοι οφείλουμε να τηρούμε τις νηστείες που η Εκκλησία μας έχει καθορίσει, αν λοιπόν κάποιος δεν ακολουθεί την νηστεία των Χριστουγέννων ας ξεκινήσει από αύριο κιόλας.*

Αναφέρει ο Άγιος Λουκάς ο Ιατρός

Αυτά τα λόγια του Χριστού οι άνθρωποι που δεν θέλουν να νηστεύουν τα ερμηνεύουν με τον δικό τους τρόπο. Λένε πως δεν υπάρχουν φαγητά ακάθαρτα, γι’ αυτό και δεν νηστεύουν. Είναι σωστό αυτό που λένε;

«Ουδέν εστιν έξωθεν του ανθρώπου εισπορευόμενον εις αυτόν ο δύναται αυτόν κοινώσαι, αλλά τα εκπορευόμενα εστί τα κοινούντα τον άνθρωπον» (Μρ. 7, 15).

Όχι, καθόλου δεν είναι σωστό. Λέγοντας αυτό η αγία μας Εκκλησία δεν εννοεί ότι υπάρχουν φαγητά που κάνουν τον άνθρωπο ακάθαρτο, ότι υπάρχουν τρόφιμα ακάθαρτα.

Τίποτα απ’ αυτά που δημιούργησε ο Θεός δεν είναι ακάθαρτο, όλα είναι καθαρά και καλά λίαν», αν τα δεχόμαστε με ευχαρίστηση, και κανένα φαγητό που μπαίνει στο στόμα μας δεν μας κάνει ακάθαρτους, διότι τίποτα που μπαίνει στον άνθρωπο από έξω δεν μπορεί να τον κάνει ακάθαρτο.

Ποια είναι αυτά που μπαίνουν μέσα μας;

Είναι οι επιδράσεις που δεχόμαστε από τους άλλους ανθρώπους.

Αν οι άνθρωποι μας βρίζουν, μας προσβάλλουν, μας ταπεινώνουν αυτό δεν μας κάνει ακάθαρτους.

Ας τους αφήσουμε να μας βρίζουν, να μας κακολογούν και να μας συκοφαντούν, δεν πρέπει αυτό να μας ενοχλεί και να μας κάνει ακάθαρτους.

Μας κάνουν ακάθαρτους εκείνα που βγαίνουν από μέσα μας.

Ποια είναι αυτά που βγαίνουν από μέσα μας;

Πρώτα απ’ όλα είναι τα λόγια μας. Αν τα λόγια αυτά είναι άσχημα, αν το στόμα μας, με το οποίο λαμβάνουμε το άχραντο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Χριστού ανοίγει για να λέμε διάφορες βρισιές και αισχρολογίες, αυτό μας κάνει ακάθαρτους. Ο άνθρωπος που βρίζει, τον εαυτό του βρίζει, και αυτός που συκοφαντεί τον πλησίον του, τον εαυτό του συκοφαντεί και φανερώνει μ’ αυτό τον τρόπο την ρυπαρότητα και την ακαθαρσία της ψυχής του. Αυτός που βρίζει, μιαίνει τον εαυτό του και όχι εκείνον που βρίζει.

Μας κάνουν ακάθαρτους όλα εκείνα που βγαίνουν από μέσα μας. Και από μέσα μας βγαίνουν όχι μόνο τα λόγια αλλά και οι πράξεις και γενικά όλη η συμπεριφορά μας. Τα λόγια, τα έργα, ακόμα το βλέμμα μας φανερώνουν την κατάσταση που βρίσκεται η ψυχή μας. Αν τα λόγια μας είναι γεμάτα κακίες και συκοφαντίες, αν τα έργα μας δεν είναι καθαρά και όλη η συμπεριφορά μας δείχνει την κακία, την υπερηφάνεια, τη μεγαλομανία και την τάση να προβάλλουμε τον εαυτό μας, αυτό μας κάνει ακάθαρτους.

Γινόμαστε ακάθαρτοι όταν η ζωή μας μοιάζει με τη ζωή των ανθρώπων, για τους οποίους ο άγιος προφήτης Δαβίδ λέει στον 72ο ψαλμό του: «Διά τούτο εκράτησεν αυτούς η υπερηφανία, περιεβάλοντο αδικίαν και ασέβειαν εαυτών, εξελεύσεται ως εκ στέατος η αδικία αυτών, διήλθον εις διάθεσιν καρδίας· διενοήθησαν και ελάλησαν εν πονηρία, αδικίαν εις το ύψος ελάλησαν· έθεντο εις ουρανόν το στόμα αυτών, και η γλώσσα αυτών διήλθεν επί της γης» (Ψα. 72, 6-9).

Υπάρχουν άνθρωποι που η γλώσσα τους είναι τόσο μεγάλη που σαρώνει την γη. Αν λοιπόν είμαστε σαν τούς ανθρώπους που περιγράφει στον ψαλμό του ο προφήτης Δαβίδ, αν η γλώσσα μας σαρώνει την γη, αν οι πράξεις μας φανερώνουν την υπερηφάνια, την έπαρση και την αναισθησία, αν ο νους μας δεν είναι συγκεντρωμένος και γυρίζει παντού, αν όλους τους ανθρώπους τους ειρωνευόμαστε, τους συκοφαντούμε και τους κουτσομπολεύουμε, τότε κάνουμε τους εαυτούς μας ακάθαρτους.

Οι πράξεις μας αυτές που βγαίνουν από μέσα μας, όχι μόνο από το στόμα μας βγαίνουν, αλλά μέσα από τον ίδιο τον εαυτό μας, από το πνεύμα μας και αποκαλύπτουν στους άλλους ανθρώπους την πνευματική μας υπόσταση. Την ακαθαρσία του πνεύματος μας την βλέπουν οι άνθρωποι. Αυτή μας κάνει ακάθαρτους. Οι άνθρωποι μας βλέπουν μέσα στο θολό φως, μέσα στο σκοτεινό φως της ψυχής μας. Αυτό το σκοτεινό φως μας μιαίνει.

Αντίθετα πρέπει να ζούμε και να ενεργούμε έτσι ώστε να εκπέμπουμε το Φως του Χριστού, την ευωδία του και όχι την κακία, την υπερηφάνεια, την έπαρση, την συκοφαντία, που όλα αυτά είναι ακαθαρσία. Αυτό να θυμόμαστε. Τίποτα απ’ αυτά που μπαίνουν μέσα μας από το στόμα μας δεν μπορούν να μας κάνουν ακάθαρτους. Μας κάνουν ακάθαρτους αυτά που βγαίνουν από το στόμα μας και κάνουν φανερό στους άλλους το εσωτερικό μας είναι. Να το θυμάστε, να είστε πράοι και ταπεινοί για να εκχέεται από μέσα σας το Φως και η ευωδία του Χριστού. Αμήν.

*Σχόλιο και πηγή orthodoxia.online

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας Λόγοι και Ομιλίες Τόμος Β’ Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»

ΠΗΓΗ

Μαρτυρία του Αγίου Παϊσίου για τον ομολογητή Γέροντα Μάξιμο Καραβά!

Μαρτυρία του Αγίου Παϊσίου για τον ομολογητή Γέροντα Μάξιμο Καραβά!

Του Βασιλείου Π. Κερμενιώτη

Ο γράφων και ο νυν Πρωτοσύγκελος της μητροπόλεως Φλωρίνης, π. Νικηφόρος Μανάδης, έχουμε ένα κοινό φίλο που ονομάζεται Χαριζόπουλος Κωνσταντίνος του Δημητρίου και κατοικεί στο χωριό Δασύλλιο Γρεβενών. Ο Κώστας είναι 52 ετών και έχει, μέχρι και σήμερα, στενή πνευματική αλλά και φιλική σχέση με τον π. Νικηφόρο.

Παλαιότερα, ο Κώστας διέμενε στην Πτολεμαΐδα. Είχε πάει κάποτε (το 1992) στο Άγιο Όρος συνοδεύοντας τον συγχωρεμένο τον πατέρα του, ο οποίος αντιμετώπιζε ένα πολύ σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα. Ο κάθε πονεμένος άνθρωπος επισκέπτονταν τον σοφό Γέροντα Παΐσιο για τα σοβαρά ζητήματα που τον απασχολούσαν. Ο Άγιος Παΐσιος είχε επάνω του όλα τα υπερφυσικά Χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος (διορατικό, προορατικό, προφητικό, ιαματικό, κ.ά.).

Η μαρτυρία που θα αναφέρουμε, παρακάτω, θα συμπεριληφθεί στην νέα έκδοση του βιβλίου «μαρτυρίες προσκυνητών» του επισμηναγού ε.α. Νικόλαου Ζουρνατζόγλου.

Πράγματι, πατέρας και γιός συνάντησαν τον Πατέρα Παΐσιο στην καλύβα του, στην Παναγούδα και άδραξαν την ευκαιρία να τον συμβουλευτούν. Ο Άγιος συνέστησε στον πατέρα του Κώστα να πάει να εξομολογηθεί για να τον βοηθήσει ο Θεός στο σοβαρό πρόβλημα που αντιμετώπιζε. Εκείνος, υποσχέθηκε στον Άγιο ότι θα άκουγε τη συμβουλή του· μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν αρνητικός απέναντι στο μυστήριο της εξομολογήσεως. Τότε, πήρε το λόγο ο φίλος μου, ο Κώστας, και ρώτησε τον Άγιο Παΐσιο:

― «Γέροντα, να τον πάω στον πνευματικό μου, τον π. Νικηφόρο;».

― «Όχι! Να τον πας στον Γέροντα Μάξιμο. Είναι πολύ καλός πνευματικός!» απάντησε με κοφτό και κατηγορηματικό τρόπο ο Πατήρ Παΐσιος και επανέλαβε με έμφαση: «Ο Γέροντας Μάξιμος είναι…» και έκανε μια χαρακτηριστική κίνηση με το χέρι του που έδειχνε μεγάλο σεβασμό και εκτίμηση!

Υπ’ όψιν ότι ο 82χρονος, σήμερα, π. Μάξιμος Καραβάς επαύθη από ηγούμενος της Ι. Μονής Αγίας Παρασκευής Εορδαίας (μετά από 44 χρόνια ηγουμενίας) επειδή αναγκάστηκε, για λόγους Πίστεως, να προβεί στην ευλογημένη, αγιοπαράδοτη και ιεροκανονικώς επιτρεπόμενη διακοπή της μνημονεύσεως του μητροπολίτη Φλωρίνης Θεοκλήτου.

Πτολεμαΐδα, 19/12/2017

Βασίλειος Π. Κερμενιώτης.

Kermeniotis_b@yahoo.gr

Υ.Γ. Για τον όποιο δύσπιστο αναγνώστη μπορώ να δώσω το τηλέφωνο του ανθρώπου αυτού, για να επιβεβαιώσει τη μαρτυρία.

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ