Η ΠΑΡΟΥΣΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΝ

Η ΠΑΡΟΥΣΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΝ

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

Όπως στους χρόνους του Μεγάλου βασιλείου ξέσπασε σάλος με τις αιρέσεις του Αρείου και του Σαβελλίου και δοκιμάζονταν και σε πρακτική βάση στην καθημερινότητά τους οι ορθόδοξοι με τις δυσκολίες που προέκυψαν έτσι και σήμερα όσοι θέλουν να κρατήσουν την ορθόδοξη πίστιν τους μακριά από τους αιρετικούς Οικουμενιστές περνούν με δυσκολία την πνευματική τους ζωή επειδή υπάρχει διάσπαση ακόμη και σ’ αυτούς που αγωνίζονται ή που νομίζουν ότι αγωνίζονται. Είναι τόσο χαρακτηριστική και αντιπροσωπευτική η περιγραφή που κάνει ο Μέγας Βασίλειος στο τελευταίο κεφάλαιο της πραγματείας του “Περί Αγίου Πνεύματος” που έχει κανείς την αίσθηση ότι γράφει για την εκκλησιαστική κατάστση στις ημέρες μας.

«Με τι λοιπόν να παρουσιάσουμε την παρούσα κατάσταση; Μοιάζει πράγματι με ναυτικό πόλεμο, τον οποίον διοργάνωσαν φιλοπόλεμοι και ναυμάχοι άνδρες, αφού άφησαν μέσα τους να αυξηθεί το μίσος έναντι αλλήλων, λόγω παλαιών συγκρούσεων. Φαντάσου λοιπόν στην εικόνα αυτή να εφορμά ο στόλος με σφοδρότητα και από τις δύο πλευρές, κατόπιν, ενώ η οργή έχει φτάσει στο αποκορύφωμα, να έχουν αλληλοπλευριστεί τα πλοία και να μάχονται οι άνδρες. Υπόθεσε, αν θέλεις, ότι τα πλοία συγκλονίζονται, συγχρόνως από βίαιη καταιγίδα και ότι η μαυρίλα από τα σύννεφα σκοτεινιάζει το κάθε τι, ώστε να μην μπορεί κανείς να διακρίνει κανείς εχθρούς και φίλους, διότι τα χαρακτηριστικά σύμβολα τους δεν διακρίνονται μέσα στην σύγχυση. Για να κάνουμε πλέον σαφή την εικόνα ας προσθέσουμε και φουσκωμένη θάλασσα που να στριφογυρίζει τα νερά της από τον βυθό μέχρι επάνω, και το νερό να πέφτει από τα σύννεφα ορμητικό, και να δημιουργείται από την τρικυμία φοβερή θαλασσοταραχή. Έπειτα τους ανέμους να φυσούν από όλες τις κατευθύνσεις προς το ίδιο σημείο και να συνταράζουν ολόκληρο τον στόλο, και εκ των αντιπάλων άλλους μεν να καταπροδίδουν την παράταξη τους και να ενώνονται παρά την αγωνία για την έκβαση προς τους άλλους, άλλους δε και να αγωνίζονται να κυβερνήσουν τα σκάφη που φέρονται εδώ κι εκεί από τους ανέμους για να αντεπιτεθούν στους εφορμώντες, και να αλληλοφονεύονται λόγω ανταρσίας την οποία δημιούργησε ο φθόνος προς τον υπερέχοντα στην μάχη και η επιθυμία να νικήσει ο καθένας μόνος του".

Αυτό το σημείο είναι η Αχίλλειος πτέρνα των εκκλησιαστικών ανδρών ακόμη και των αντιοικουμενιστών. Ξεκίνησε ένας αγώνας, μολονότι καθυστερημένα -δεν είναι του παρόντος να εκθέσω τί έπρεπε να γίνει στο εγγύς ή απώτερο παρελθόν- και αντί ορισμένοι αδελφοί να σεβαστούν τόν όποιο αγώνα μας, ο οποίος σημειωτεόν, αν δεν γινόταν δεν γνωρίζω αν θα υπήρχε αποτείχισις σήμερα ή αν οι ίδιοι θα έβγαιναν ποτέ σε αποτείχισι. Εκείνο που γνωρίζω καλά είναι ότι ενώ επωμισθήκακαμε έναν αγώνα και με προσωπικό κόστος που τουλάχιστον δεν είναι το ίδιο για όλους, βγαίνουν στο διαδύκτιο τώρα και σε ομιλίες τους όχι μόνο μας αδικούν αλλά εκφράζουν και ανοησίες. Βγήκε κάποιος και είπε προσωπικά γι τον υπογραφόμενο ότι «πάμε ντουγρού για σχίσμα», χωρίς να συνειδητοποιεί ότι σε σχίσμα είναι ο ίδιος, διότι όταν αποκόπτεσαι μόνο από τον μητροπολίτη σου και κοινωνείς με τους άλλους που δεν ξεχώρισαν μα διακοπή κοινωνίας από την αίρεση είναι διπλό το κακό. Πρώτον στην πραγματικότητα δεν έχεις κάνει αποτείχισι αφού δεν διέκοψες κοινωνία με την αίρεση, διότι κοινωνείς με άλλους που μνημονεύουν. Δεύτερον αποκόπτεσαι από τον μητροπολίτη σου, ο οποίος θα σου καταλογήσει πώς κοινωνείς λ.χ. με τον Πειρεώς και δεν κοινωνείς με τον Θεσσαλονίκης, αφού και οι δύο μνημονεύουν. Εδώ είναι το σχίσμα. Εμείς διακόψαμε κοινωνία από όλους όσους μνημονεύουν, διότι ακόμη και αν εκφράζονται λεκτικά και γραπτά εναντίον του Οικουμενισμού, ωστόσο κοινωνούν μαζί τους, επέτρεψαν να ταχθεί η Σύνοδος της Ιεραρχίας υπέρ της Κολυμβάριας ψευτοσυνόδου, και αυτά περί ευσεβών αρχιερέων που κοινωνούν με οικουμενιστές τα ακούμε “τζάμπα και βερεσέ”, μάταια δηλαδή, χωρίς αποτέλεσμα καμώματα. Όλοι αυτοί οι ευσεβείς αρχιερείς είναι οι πρώτοι υπόδικοι, διότι ενώ τους έχουν πολλοί πιστοί εμπιστοσύνη δεν έκαναν το αρχιερατικό τους καθήκον. Δεν θέλω πλέον να ακούω για “ευσεβείς” μητροπολίτες, διότι, αν έτσι ήταν οι ευσεβείς στο παρελθόν της εκκλησιαστικής ιστορίας σήμερα δεν θα υπήρχε Ορθοδοξία. Δυστυχώς μόνο για λόγια είναι!

Για να μην μείνω όμως στους “ευσεβείς” μητροπολίτες αλλά και τους Ιερομονάχους, οι οποίοι συμπασείρονται από τους πρώτους, και απ’ αυτούς όλο μαζί το σύστημα κληρικών και λαϊκών που έκτισαν ένα πρότυπο πνευματικής ζωής καθαρά προτεσταντικό -φαίνεται αυτό από τον τρόπο που τοποθετούνται-θεωρώ ότι υπήρξε πλάνη στα μέχρι τώρα περί δυνητικού του 15ου κανόνος της πρωτοδευτέρας επί Φωτίου Συνόδου, διότι δεν μπόρεσαν να αμφισβητήσουν τα όσα έγραψα περί του συγκεκριμένου κανόνος όχι μόνο οι της Μητροπόλεως Φλωρίνης αλλά ούτε και όσοι θεωρούνται ότι έχουν μια πατερική παιδεία. Συνεπώς είστε εκτεθημένοι στο ποίμνιο, διότι με την κακή ερμηνεία του 15ου κανόνας συμπαρασείρατε μέχρι τώρατους πιστούς ή να μην βγουν μέχρι τώρα στην αποτείχιση ή να βγουν με ένα τρόπο που δεν είναι σωστός και δεν είναι τελεικά αυτό η αποτείχισις και γι' αυτό πρέπει, είστε υποχρεωμένοι να ανακαλέσετε! Δηλαδή κοινωνείτε με την αίρεση, και μην κοροϊδεύετε το χριστεπώνυμο πλήρωμα και την Εκκλησία του Χριστού η οποία κάποια μέρα θα σας δικάσει για να αποδώσει δικαιοσύνη.

Δεν θα αναφερθώ καθόλου στις ραδιουργίες ορισμένων που κατάφεραν να διασπάσουν τους Αγιορείτες. Δεν θα αναφερθώ, στην συνάφεια αυτή, ούτε σε εκείνους που θέλουν να μείνουμε εσαεί στο νέο ημερολόγιο και όλος ο αγώνας εστιάστηκε μόνο εναντίον του παλαιού ημερολογίου ίσα ίσα μέχρι που έκαναν την ζημιά να διασπαστούμε οι αποτειχισμένοι. Το κρατώ αυτό! Όσοι συνήργησαν για την διάσπαση δεν θα είμαστε καθόλου επιεικείς μαζί τους. Όσοι πάλι απορρίπτουν την αγιότητα του π. Παϊσίου του Αγιορείτου επειδή συνέβη να γίνει η αγιοκατάταξη από τους Οικουμενιστές και να τον ταυτίζουν με τον μελλοντικό «άγιο πατριάρχη Αθηναγόρα» θεωρώ ότι ξέφυγαν. Όντως υπάρχει σκοπιμότητα με τις αγιοκατατάξεις, όντως βρήκαν αφελείς που επειδή αγιοκατατάσσουν τους γέροντάς των θεωρούν ότι δεν πρέπει να αντιπαλαίουν με τα στραβά του οικουμενικού θρόνου, δεν θα φτάσουμε μέχρι εκεί όμως, έστω και αν ακόμη έκανε κάποια λάθη ο άγιος Παῒσιος και κάποτε έβαζε μετάνοια στον Πατριάρχη και προωθούσε τον Γοντικάκη. Δεν γνωρίζω, αν σήμερα θα έκενε το ίδιο ή αν μετά απ’ όσα έγιναν προσεταιριζόνταν τους ηγουμένους στο άγιον Όρος που στηρίζουν γελοιωδώς, ακόμη, τον πατριάρχη. Προσωπικά δεν θεωρώ ότι βλασφημώ ούτε τον Γέροντά μου τον πρώην Φλωρίνης π. Αυγουστίνο εφ’ όσον θεωρώ ότι έκανε λάθος όταν άρχισε να μνημονεύει όπως και οι αγιορείτες έπειτα από την διακοπή μνημοσύνου που προηγήθηκε. Θεωρώ όμως και λάθος το να τα ισοπεδώνουμε όλα. Όποιος και αν είναι αυτός ο οποίος διαστρέφει την αποτείχιση είτε από δεξιά είτε από τα αριστερά παρακαλώ μην συνεχίσετε! Γιατί τουλάχιστον την ταπεινότητά μου θα την βρείτε απέναντί σας. Θα αναγκασθώ να ξεχωρίσω την θέση μου με όποιο κόστος, ακόμη και αν χρειασθεί να μείνω τελείως μόνος!

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΟΤΙ ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΟΚΟΥΝ.

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΟΤΙ ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΟΚΟΥΝ.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ “ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗΣ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΑΣΧΕΤΟΣΥΝΗΣ, ΣΚΟΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΝΟΟΣ ΕΝΕΚΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ Η’ ΠΡΟΔΟΤΙΚΗΣ ΑΠΕΜΠΟΛΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ;”

Β’

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ.

Με όσα επισημάναμε μέχρι τώρα διαπιστώνεται:

I. ότι ο όρος αποτείχιση σημαίνει οχυρώνομαι προς άμυνα μέσα στην Εκκλησία με την αλήθεια ξεχωρίζοντας την θέση μου από την αίρεση εφ’ όσον δεσπόζει στην διοίκηση και όχι βγαίνω απ’ έξω!

II. ο μητροπολίτης Θεόκλητος εν επιγνώσει και εν συνειδήσει μνημονεύει και ακολουθεί τον αιρεσιάρχη Βαρθολομαίο, αφού τα κείμενα που υπογράφει και οι ομιλίες του στην μετα-Κολυμβάρια περίοδο δεν εκφράζουν απλώς τους οικουμενιστές αλλά στηρίζεται στα αιρετικά αυτά φρονήματα για να ασκεί τις γνωστές διώξεις. Επομένως, είναι φρονήματα που έχει εμπεδώσει και ενώ του υποδείχθηκαν συγκεκριμένες κακοδοξίες και αιρέσεις στις θέσεις του συνεχίζει να υπεραμύνεται αυτών για να δικαιολογήσει τις διώξεις αυτές προσπαθώντας να αποδείξει ότι τα μυστήρια που τελούμε είναι άκυρα και δεν είναι αγιαστικά.

III. Ας περάσουμε τώρα στην ερμηνεία του όρου αποτείχισις σύμφωνα με τον 15ο κανόνα της πρωτοδευτέρας επί Μεγάλου Φωτίου Συνόδου για τον οποίο στοιχειώδης μόρφωση και λογική απαιτεί να κατανοήσει κανείς ότι διακρίνει δύο περιπτώσεις:

α. των κληρικών εκείνων, οι οποίοι «προφάσει τινῶν ἐγκλημάτων (αμαρτημάτων) τῶν οἰκείων ἀφισταμένων προέδρων καὶ σχίσμα ποιούντων καὶ τὴν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας διασπώντων»

≠

για όσους δεν ενθυμούνται αυτό σημαίνει το διάφορον (μαθηματικά δημοτικού σχολείου)

β. των κληρικών εκείνων, οι οποίοι «δι᾿ αἱρεσίν τινα τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες».

1. Αυτός ο κανόνας ορίζει:

(παραθέτουμε το κείμενο μαζί με μετάφραση για καλύτερη κατανόηση):

«Τὰ ὁρισθέντα ἐπὶ πρεσβυτέρων καὶ ἐπισκόπων καὶ μητροπολιτῶν, πολλῷ μᾶλλον καὶ ἐπὶ πατριαρχῶν ἁρμόζει.

Εκείνα όπου οι ανωτέρω Κανόνες όρισαν περί Επισκόπων και Μητροπολιτών, πολύ περισσότερο ισχύουν (είναι αρμόδια) και για τους Πατριάρχες.

Ὥστε, εἴ τις πρεσβύτερος ἤ ἐπίσκοπος ἢ μητροπολίτης τολμήσειεν ἀποστῆναι τῆς πρὸς τὸν οἰκεῖον πατριάρχην κοινωνίας καὶ μὴ ἀναφέρει τὸ ὄνομα αὐτοῦ, κατὰ τὸ ὡρισμένον καὶ τεταγμένον, ἐν τῇ θείᾳ μυσταγωγίᾳ, ἀλλὰ πρὸ ἐμφανείας συνοδικῆς καὶ τελείας αὐτοῦ κατακρίσεως σχίσμα ποιήσει, τοῦτον ὥρισεν ἡ ἁγία σύνοδος, πάσης ἱερατείας παντελῶς ἀλλότριον εἶναι, εἰ μόνον ἐλεγχθείη τοῦτο παρανομήσας.

Ώστε, όποιος πρεσβύτερος ή επίσκοπος ή μητροπολίτης τολμήσει να σταματήσει την (εκκλησιαστική) κοινωνία με τον πατριάρχη στον οποίο υπόκειται και δεν τον μνημονεύει ονομαστικώς, όπως είναι ορισμένο και διατεταγμένο, στην τέλεση της Θείας Λειτουργίας αλλά κάνει σχίσμα πριν από συνοδική σύγκληση και οριστική καταδίκη, αυτόν όρισε η αγία Σύνοδος (εννοεί την πρωτο-δευτέρα επί Φωτίου) να μην ιερουργεί καθόλου, εφ’ όσον ελεγχθεί αν όντως παρανόμησε.

Καὶ ταῦτα μὲν ὥρισται καὶ ἐσφράγισται περὶ τῶν προφάσει τινῶν ἐγκλημάτων τῶν οἰκείων ἀφισταμένων προέδρων καὶ σχίσμα ποιούντων καὶ τὴν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας διασπώντων.

Και, βέβαια, αυτά έχουν μεν ορισθεί και θεσμοθετηθεί για εκείνους που βρίσκουν πρόφαση να διακόψουν κοινωνία για πράγματα (αμαρτήματα) που εγκαλούνται οι δικοί τους ποιμένες και κάνουν σχίσμα και έτσι διασπούν την ενότητα της Εκκλησίας.

§. Οἱ γὰρ δι᾿ αἱρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ᾿ ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται.

Εκείνοι όμως που εξ αιτίας κάποιας αιρέσεως, η οποία καταδικάσθηκε από Άγιες Συνόδους και Πατέρες, ξεχώρισαν τον εαυτό τους από την (εκκλησιαστική) κοινωνία με τον ποιμένα τους, επειδή ακριβώς κήρυττε την αίρεση δημόσια και απροκάλυπτα, δηλαδή ξεδιάντροπα, αυτοί, όχι μόνο δεν υπόκεινται σε κανονικό επιτίμιο με το να αποτειχίζονται από την κοινωνία και προ συνοδικής σχετικής εξέτασης από τον κατ’ όνομα μόνο επίσκοπο αλλά πρέπει και να τους αποδοθεί τιμή που τους αξίζει!

Οὐ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι».

Διότι, όχι επισκόπους αλλά σε ψευδεπισκόπους και σε ψευδοδιδασκάλους εναντιώθηκαν για αίρεση και δεν κατατεμάχισαν με σχίσμα την ενότητα της Εκκλησίας αλλά έδειξαν εγρήγορση να γλιτώσει η Εκκλησία από σχίσματα και αντιμαχόμενες μερίδες (εξαιτίας του σκανδαλισμού)!

Ταλαίπωροι επίσκοποι, μόνο όσα σας βολεύουν κατανοείτε από τους κανόνες, όντως εθελοτυφλείτε. Το «δεύτερο σκέλος» του κανόνος που διαφοροποιεί τα πράγματα και εξηγεί και ορίζει ότι είναι άξιοι τιμής όσοι αντιστέκονται στην αίρεση κάνετε πως δεν το βλέπετε, εκτός αν έχετε τέτοια αγραμματοσύνη που δεν ξέρετε και να μεταφράσετε!

2. Πώς φαίνεται ότι ο κανόνας ορίζει και ότι δεν είναι δυνητικός.

Οι φράσεις και οι λέξεις σ’ αυτές τις φράσεις: «Τὰ ὁρισθέντα», «κατὰ τὸ ὡρισμένον καὶ τεταγμένον», « ὥρισεν ἡ ἁγία σύνοδος», «ταῦτα μὲν ὥρισται καὶ ἐσφράγισται»

δεν αφήνουν περιθώρια να δεχθούμε ως προαιρετικό και δυνητικό τον κανόνα αλλά με υποχρεωτικό χαρακτήρα και νόημα! Επομένως τα όσα λέγονται περί δυνητικού σαφώς δεν ισχύουν, πολύ απλά, διότι δεν ερίδονται ούτε στο κανονικό δίκαιο ούτε στον συγκεκριμένο κανόνα.

3. Τί ορίζει ο Κανών στο πρώτο μέρος και τί στο δεύτερο.

Α. Ο κανόνας με σαφήνεια ορίζει για τους κληρικούς εκείνους, οι οποίοι «προφάσει τινῶν ἐγκλημάτων (αμαρτημάτων) τῶν οἰκείων ἀφισταμένων προέδρων καὶ σχίσμα ποιούντων καὶ τὴν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας διασπώντων» να τιμωρούνται και το επιτίμιο που θα τους επιβάλλεται είναι να μην ιερουργούν καθόλου, εφ’ όσον ελεγχθεί ότι όντως παρανόμησαν.

Β. Είναι σαφές όμως, ότι ο κανόνας έχει και δεύτερο «μέρος» ή πιο σωστά διακρίνει μία άλλη περίπτωση, για τους κληρικούς εκείνους, οι οποίοι «δι᾿ αἱρεσίν τινα τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες», που αποτελεί την εξαίρεση σε όσα ορίσθηκαν παραπάνω, στην οποία όμως, επίσης ορίζεται και, μάλιστα, με ρηματικό τύπο μέλλοντα παθητικής φωνής το «ἀξιωθήσονται», ο οποίος δεν επιτρέπει να θεωρήσουμε, ότι το κείμενο σε αυτό το σκέλος που διακρίνει την περίπτωση μπορεί να έχει πλέον δυνητικό χαρακτήρα. Άλλωστε το «γάρ» στην φράση,«οἱ γὰρ δι᾿ αἱρεσίν τινα», καθώς εισάγει κύρια πρόταση συνδέει -έστω και σε εναντιωματική πρόταση- το πρώτο σκέλος με το δεύτερο και γι αυτό δεν αλλάζει ο χαρακτήρας του κειμένου που ορίζει ότι πρέπει να αξιωθούν της αρμόζουσας τιμής για λόγους δικαιοσύνης εκ μέρους των ορθοδόξων. Για όσους πραγματικά κατανοούν το κείμενο του κανόνα γίνενεται σαφής διάκριση για ποιά από τις δύο περιπτώσεις δεν μνημονεύει κανείς τον επισκοπό του και εδώ σαφώς υπάρχει αντιδιαστολή και βέβαια υπάρχουν λέξεις και φράσεις αντιθετικές-εναντιωματικές τονίζοντας αντίθετα προς το περιεχόμενο νοήματα. Και πράγματι θα ήταν το πλέον άδικο να μην προβλεπόταν εκ του κανονικού Δικαίου να διασφαλισθεί ένας κληρικός μαζί με το ποίμνιό του στην Ορθοδοξία, όταν ο επίσκοπός του ή ο Πατριάρχης ακολουθεί την αίρεση, και αυτός να είναι αναγκασμένος από τους κανόνες να τον ακολουθεί στην κακοδοξία του, εν τοιαύτη περιπτώσει, δεν θα ήταν Δίκαιο! Επισημαίνουμε εδώ τις φράσεις και τις λέξεις που δίνουν το στίγμα ότι πρέπει να διακρίνουμε τις περιπτώσεις στην αποτείχιση:«Καὶ ταῦτα μὲν ὥρισται καὶ ἐσφράγισται περὶ τῶν προφάσει τινῶν ἐγκλημάτων τῶν οἰκείων ἀφισταμένων προέδρων καὶ σχίσμα ποιούντων καὶ τὴν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας διασπώντων. Οἱ γὰρ δι᾿ αἱρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ᾿ ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται».

Σε αυτή την βάση είναι διατυπωμένος και ο ΛΑ’ 31ος Αποστολικός Κανών, ο οποίος ορίζει: «Εἴ τις πρεσβύτερος, καταφρονήσας τοῦ ἰδίου ἐπισκόπου, χωρὶς συναγάγῃ, καὶ θυσιαστήριον ἕτερον πήξῃ, μηδὲν κατεγνωκώς τοῦ ἐπισκόπου ἐν εὐσεβείᾳ καὶ δικαιοσύνῃ, καθαιρείσθω, ὡς φίλαρχος· τύραννος γάρ ἐστιν. Ὡσαύτως δὲ καὶ οἱ λοιποὶ κληρικοί, καὶ ὅσοι ἂν αὐτῷ προσθῶνται· οἱ δὲ λαϊκοὶ ἀφοριζέσθωσαν. Ταῦτα δὲ μετὰ μίαν, καὶ δευτέραν καὶ τρίτην παράκλησιν τοῦ ἐπισκόπου γινέσθω». Ο 31ος Αποστολικός Κανόνας ενώ όμως δεν επιτρέπει την παύση της «κοινωνίας» για ατομικές αμαρτίες κάθε προσώπου, ακόμα και του επισκόπου, που είναι προσωπική του υπόθεση λέει κάτι ακόμη – που αν το αγνοήσουμε θα αδικήσουμε την αλήθεια- το οποίο όσοι δεν είναι στον αγώνα υπέρ της αληθείας του κανόνα της πίστεως, δηλαδή της Ορθοδοξίας, δεν το αναφέρουν κάν, πολύ απλά διότι δεν τους αρέσει να λέγεται, «μηδὲν κατεγνωκώς τοῦ ἐπισκόπου ἐν εὐσεβείᾳ καὶ δικαιοσύνῃ».

Σαφώς υπονοεί ότι μή όντως του επισκόπου εν ευσεβεία και δικαιοσύνη, σ’ αυτή την περίπτωση προβλέπει την διακοπή κοινωνίας.Φαίνεται όμως ότι η δεν μελετάτε τους κανόνες ή ότι τους ερμηνεύετε με σκοπιμότητα και όπως σας συμφέρει! “Πουθενά βέβαια, ο Κανόνας δεν εξηγεί ποιοί είναι αυτοί οι λόγοι «ευσεβείας και δικαιοσύνης». Και πολύ σωστά επισημάνθηκε ότι οι μεγάλοι Κανονολόγοι του 12ου αιώνα δεν είναι καθόλου διαφωτιστικοί στο ζήτημα αυτό. Ο Ζωναράς εξηγεί ότι λόγοι «ευσεβείας» και «δικαιοσύνης» υπάρχουν, όταν ο επίσκοπος «σφάλλει περί την ευσέβειαν και ποιεί παρά το καθήκον». Ο Βαλσαμών ερμηνεύει ότι υπάρχουν οι λόγοι αυτοί, όταν ο επίσκοπος είναι «ασεβής και άδικος». Οι ερμηνείες αυτές είναι προσκολλημένες στο γράμμα του κανόνα. Δεν βοηθούν, όμως καθόλου στην ερμηνεία του Κανόνα. Οι ιεροί Κανόνες είναι έργο αγίων ανδρών. Έχουν τη δική τους δυναμική. Οι λέξεις που χρησιμοποιούνται σ’ αυτούς, είναι φορτισμένες με θεολογικό νόημα. Το νόημα αυτό, μόνο οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, που συνέταξαν του Κανόνες, μπορούν να το αποκαλύψουν. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, διδάσκει, ότι ευσέβεια είναι «η καθαρή πίστη και η σωστή ζωή». Ευσέβεια, λοιπόν, είναι τα ορθά δόγματα και η τήρηση των εντολών του Θεού. Η ορθή πίστη και η ορθή ζωή είναι η ευσέβεια. Αυτό όμως είναι και η Ορθοδοξία. Ορθοδοξία και ευσέβεια , ως έννοιες, ταυτίζονται. Γι’ αυτό, και ο άγιος Γρηγόριος ο θαυματουργός λέγει ότι, η ευσέβεια θεωρείται μητέρα των αρετών, γιατί είναι η αρχή και το τέλος τους. Πολύ ορθά επίσης ο Νικόδημος ο Αγιορείτης θεωρεί ως αιρετικό, αυτόν που δεν έχει «ευσέβεια»! Και σ’ αυτό, έχει απόλυτα δίκηο ο άγιος Νικόδημος, γιατί όποιος δεν ξέρει, ή δεν μπορεί να θεραπεύσει τη ψυχή του, για να φτάσει στην ευσέβεια, αυτός ακολουθεί λαθεμένο τρόπο θεραπείας. Ο λαθεμένος τρόπος θεραπείας είναι η αίρεση. Αντίθετα, ο σωστός τρόπος θεραπείας είναι η Ορθοδοξία. Ο Μέγας Αθανάσιος λέει ότι ο αιρετικός δεν μπορεί να ονομάζεται καν χριστιανός, γιατί εξέπεσε από την Ορθόδοξη αλήθεια! Ο Μέγας Βασίλειος συμπληρώνει, ότι εκπίπτει κάποιος από την αλήθεια, όταν αθετεί κάτι από όσα γράφει η αγία Γραφή και οι Πατέρες, ή διδάσκει κάτι «καινούργιο», ξένο απ’ την Παράδοση. ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ότι θα υπάρχουν ψευδοδιδάσκαλοι και ψευδοπροφήτες, που θα εισαγάγουν αιρέσεις απώλειας και θα «εξαγοράζουν τους πιστούς με υπερβολικά πλαστούς λόγους»! Από τέτοιους ανθρώπους, ακόμα κι’ αν είναι επίσκοποι, θέλει ο Κανόνας αυτός να προστατεύσει τους Ορθοδόξους. Προβλέπει τη διακοπή της «κοινωνίας» με αυτούς, ή αλλιώς, την «αποτείχιση».Οι Πατέρες δεν θεωρούν αιρετικούς μόνο αυτούς που διδάσκουν ξένα πράγματα απ’ την Ορθόδοξη Παράδοση, αλλά και όσους «κοινωνούν» με αυτούς. Γι’ αυτό η «κοινωνία» έχει τόση μεγάλη σημασία.

Οι Πατέρες εξηγούν, ότι το ίδιο πράγμα σημαίνει και η λέξη «δικαιοσύνη». Γιατί απαιτεί ο κανόνας δικαιοσύνη, άν, όπως παιδαριωδώς ισχυρίζεται ο Φλωρίνης, οι αποτειχισμένοι βγάζουν τον εαυτό τους εκτός Εκκλησίας; Τέτοια διαστροφή; Ίσως όμως προβάλλετε την ένστασή σας για την φράση του 15ου της πρωτοδευτέρας Συνόδου: «δι᾿ αἱρεσίν τινα τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον».Ήδη σε προηγόυμενο άρθρο μου κετέδειξα τους λόγους για τους οποίους γιατί ο πρόεδρος του Οικουμενικού θρόνου είναι αιρετικός! Δεν θα γράφουμε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια και δεν γνωρίζω αν μελετάτε όσα γράφω. Πάντως σε καθε τί που ισχυρισθήκατε δώσαμε θεολογικές απαντήσεις μαζί με τους Αγιορείτες πατέρες. Αυτά που γράφουμε εμείς δεν είναι για εφημερίδες που σήμερα δημοσιεύουν κάτι και αύριο δεν ισχύει αν όντως αναφερόμαστε στο έργο της Θεολογίας! Αντίθετα οι θεολόγοι του γλυκού νερού που έχετε κοντά σας αποδείχθηκε ότι μόνο για τραπέζια είναι. Καμμία θεολογικά απάντηση! Δείξτε μας έστω και μία! Αν δεν σας αρκεί σχετικά και με την άλλη φράση του 15ου «παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην» το ότι εφ’ όσον το μερικόν ως μεμενωμένη αίρεσις είναι κατεγνωσμένον και το σύνολον της παναιρέσως του Οικουμενισμού επίσης κατεγνωσμένος εστί αφού περιέχει καταδιακασμένες αιρέσεις, έχουμε να σας γράψουμε πολλά μην απελπίζεστε όμως!

Ο Χρυσόστομος, πάντως, λέει ότι η Γραφή, με τη λέξη «δικαιοσύνη», εννοεί την αρετή γενικά, την ευσέβεια στη ζωή. Αυτό άλλωστε, είναι και το νόημα των λόγων του Κυρίου στην επί του όρους ομιλία Του, όταν έλεγε «μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται». Η «ευσέβεια» και «δικαιοσύνη», μολονότι ως έννοιες, είναι ταυτόσημες. Όμως, η μεν ευσέβεια χρησιμοποιείται περισσότερο για να τονίσει την πίστη, η δε δικαιοσύνη για να τονίσει την απόκτηση της κάθε αρετής, επομένως και την ομολογία της ορθής και αληθινής πίστεως. Και γι’ αυτό το λόγο, στον Αποστολικό αυτό Κανόνα, χρησιμοποιούνται και οι δύο λέξεις. Αν υπάρχει κάτι που διέπει το κανονικό Δίκαιο αλλά και κάθε Δίκαιο είναι να εξετάζει και να ερμηνεύει τα πράγματα και τις ενέργειες στην βάση της δικαιοσύνης διαφορετικά δεν είναι “Δίκαιο” αλλά άσκηση“κυβερνητικής” και προπαγάνδα για να κατευθύνουμε τον άλλο σύμφωνα με τις ορέξεις μας και τα ιδιοτελή συμφέροντά μας. Είναι ορθόδοξη διαποίμανση αυτό, να κάνετε πώς δεν καταλαβαίνετε και να προωθείτε έτσι τον Οικουμενισμό και, μάλιστα, να μας διώκεται επειδή επισημαίνουμε τις πλάνες σας και τον σαθρό, ανθωποκεντρικό και ανθρωπάρεσκο τρόπο διαποίμανσης; Όλο το “Δίκαιο” είναι και πρέπει να αποσκοπεί στην δικαιοσύνη, εσείς έχετε ίχνος δικαιοσύνης που μας κρατήσατε με το ζόρι στην Μητρόπολη ενώ αρχικά είχα ζητήσει να πάω στον Μακαριστό πλέον Αντώνιο Σιατίστης και στην συνέχεια κατ εξακολούθησιν σας ζητούσα, μάλιστα, κάποια φορά υπέβαλλα και παραίτηση από τα καθήκοντά μου προκειμένου να μεταναστεύσω στην Αριζόνα, να λοιπόν ότι ούτε σε υπακοή Γέροντα μας αφήσατε να πάμε. Σαν να εγνώριζα τί επρόκειτο να συμβεί, και τώρα μας παύετε -ως νομίζετε- των ιερατικών μας καθηκόντων, αφού κυριολεκτικά μας βασανίζατε να ανεγείρουμε μόνοι μας, χωρίς καμμία βοήθεια εκ μέρους σας, την Μονή του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, και έχετε τώρα το θράσσος να μας εγκαλείτε ότι δεν κάναμε συνοδεία, αφού όταν ήρθε κάποιος ζητήσατε άμεσα να φύγει και από το πρωϊ έως το βράδυ τρέχαμε μόνο για εργασίες. Όσοι έχτισαν μοναστήρια γνωρίζουν τί σημαίνει ανέγερσις και μάλιστα για ένα άτομο. Λίγο ντροπή! Αφού, δεν αφήνετε ούτε τους ανθρώπους να μας πλησιάσουν καί όταν κάποτε σας είπα το τί γίνεται στην Μητρόπολη με με τις συνεχείς αναγέρσεις μου απαντήσατε ότι ο τάδε αρχιμανδρίτης έχει την μερίδα του λέοντος, και μας παύετε τώρα, επειδή θέλετε να τα έχετε καλά με τον αιρετικό πατριάρχη και να απεμπολήσουμε εμείς την Πίστιν μας. Έχετε στοιχειώδη σοβαρότητα; Θα ήταν δίκαιο να μας δικάσετε, άν είχαμε κάτι αξιοκατάκριτο. Και να γνωρίζετε ότι, αν υπήρχε κάτι τέτοιο μόνοι θα ερχόμασταν θα το ομολογούσαμε, όπως με ευθύτητα και ειλικρίνεια σας εμπιστευόμασταν οτιδήποτε μέχρι την Σύνοδο στο Κολυμπάρι και σας αποδίδαμε τον προσήκοντα σεβασμό. Τέλος αυτά, αν δεν επιστρέψετε στην μάνδρα του Χριστού! Αναφέρεστε στους άλλους επισκόπους και λέτε όλη η Εκκλησία είναι στην πλάνη; Ασφαλώς, η διοικούσα Εκκλησία -και όχι το σώμα του Χριστού- μαζί με τους συνεπισκόπους σας είστε στην κακοδοξία εφ’ όσον μνημονεύετε τους αιρετικούς και εγκρίνατε τις αποφάσεις της Κολυμβάριας ψευτοσυνόδου. Το ότι είστε πολλλοί σας απαλλάσσει; Δεν διαβάσατε ούτε εκκλησιαστική ιστορία για να διαπιστώσετε ότι Εκκλησίες ολόκληρες εξώκειλαν στην αίρεση;

4. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΟΡΙΑ ΠΟΥ ΝΑ ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΩΣ ΚΑΝΟΝΑ ΑΛΗΘΕΙΑΣ;

Είναι πολύ βασικό εδώ να θέσουμε ένα προβληματισμό τον οποίο και θα σχολιάσουμε. Υπήρχε περίπτωση η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού που έχει Κανόνα Αληθείας την διδασκαλία του Θεανθρώπου, όπως μας την παρέδωσε με το Ευαγγέλιό Του, και το κήρυγμα των Αποστόλων να μην έχει κανονικά όρια; Δηλαδή, για να καταλαβαίνουν και οι απλοί πιστοί, δεν υπάρχουν κανόνες που να ορίζουν τί πρέπει να γίνεται, τί πρέπει να κάνουμε οι υπόλοιποι κληρικοί αλλά και οι λαϊκοί, όταν κάποιος επίσκοπος η Πατριάρχης ξεφεύγει στην αίρεση, ώστε κάθε κληρικός είτε επίσκοπος είτε Πατριάρχης να μην αυτοσχεδιάζει και να μην ενεργεί κατά το δοκούν; Αν δεχτούμε κάτι τέτοιο αναιρούμε όλη την Ιερά Παράδοση. Και δεν είναι αυτό προτεστανισμός; Οι άγιοι Πατέρες ως οι θεούμενοι με την Χάριν του Θεού βιώνοντας τις άκτιστες ενέργειες δεν ερμήνευσαν αυθεντικά για να εκφράσουν κιόλας την γνησιότητα της διδασκαλίας που δεν αφορά μόνο την Πίστη ως κανόνα Αληθείας αλλά και τον τρόπο για να διασφαλισθεί αυτή η Πίστις; Διασφαλίζουν την κοινωνία μετά των επισκόπων οι κανόνες και διασφαλίζουν την κοινωνία με τον Κύριο Ιησού Χριστό που μας παρέδωσε συγκεκριμένη πίστη που οριοθέτησαν οι άγιοι Πατέρες με Συνόδος και με κανόνες τί αυτά που λέτε; Γιατί λέτε ότι ερμηνεύουμε τους κανόνες κατά το δοκούν άγιε Φλωρίνης; Εξ ιδίων κρίνετε τα αλλότρια; Όχι απλώς δεν επιτρέπετε να διαστρέψει κανείς τη δογματική διαδασκαλία της Εκκλησίας αλλά και μόνο να συμπροσευχηθεί με αιρετικούς και αλλοθρήσους δεν το επιτρέπουν οι κανόνες;

Έγραψα σχετικό άρθρο που κατέδειξα από τα λεχθέντα και τα πραχθέντα του πατριάρχου ότι τον καθιστούν, όχι απλώς έναν από τους αιρετικούς, αλλά τον μεγαλύτερο αιρετικό όλων των αιώνων, μήπως δεν το γνωρίζεται; Και γιατί βοούσε στα κηρύγμά του ο προκάτοχός σας π. Αυγουστίνος για να ρθείτε τώρα εσείς και να μας πείτε ότι ο πατριάρχης είναι ορθόδοξος; Δεν υπάρχουν κανόνες που δεν επιτρέπουν ούτε καν και την συμπροσευχή ακόμη με αιρετικούς και αλλοθρήσκους; Τί λέει ο ΞΕ' (65ος) ΚΑΝΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ; «Εί τις Κληρικός, ή Λαϊκος εισέλθοι εις συναγωγήν Ιουδαίων, ή αιρετικών προσεύξασθαι, και καθαιρείσθω, και αφοριζέσθω». Γίνεται αυτό ή δεν γίνεται; Προσέξτε, κάτι, αν υπάρχουν κάποιοι που πρέπει να καθαιρεθούν είστε εσείς οι επίσκοποι που τα ισοπεδώσατε όλα!

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Ο Φλωρίνης Θεόκλητος, ένας αμετανόητος υποστηρικτής και “ντελάλης” της οικουμενιστικής κακοδοξίας!

Αὐτὲς τὶς ἅγιες μέρες ὁ μητροπ.Φλωρίνης Θεόκλητος κατέδειξε, ἄλλη μιὰ φορά, τὸ μέγεθος τῆς ἀλλοιώσεως τῶν ὀρθοδόξων συνειδήσεων ἀπὸ τὸν λοιμώδη οἰκουμενιστικὸ ἰό, καὶ δὴ τῆς συνειδήσεως τῶν Ποιμένων καὶ Ἐπισκόπων.

Πασχαλιάτικα εἴδαμε ἀναρτημένο βίντεο μὲ πρόσφατη ὁμιλία τοῦ κ. Θεόκλητου, μὲ τὴν ὁποία ἀποδεικνύεται ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ πρῶτοι προστατεύουν τὴν Οἰκουμενιστικὴ παναίρεση, καὶ κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον τὴν εἰσάγουν-ἐμπεδώνουν στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, εἶναι οἱ Ποιμένες· δηλαδὴ ἐκεῖνοι ποὺ ἔπρεπε νὰ τὴν ἀποκρούσουν, νὰ τὴν ἀνατρέψουν καὶ νὰ τὴν ἐκδιώξουν.

Ἔτσι, εἶναι φανερὸ ὅτι οἱ ποιμένες δὲν προλαμβάνουν, ἀλλὰ συντελοῦν στὴν μόλυνση τοῦ λαοῦ καὶ ἀπ’ αὐτοὺς ἐπέρχεται ἡ συμφορά του λαού (ὅπως ἔγραψε ὁ πνευματικός του ἀδελφός, Ν. Σωτηρόπουλος): «Από τους ποιμένες και από τούς ιερείς προήλθε η μόλυνσις του λαού και ένεκα αυτών θα επέλθει η συμφορά του λαού. “Ω! Ποιμένες, ποιμένες, οι διασκορπίζοντες τα πρόβατα της ποίμνης”, φωνάζει ο Ιερεμίας! Και πάλι “ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον αμπελώνα μου, εμόλυναν την μερίδαν μου την επιθυμητήν, έδωκαν αυτήν εις έρημον άβατον, εις αφανισμόν και εις απώλειαν”. Πολλοί ποιμένες, λέει, κατέστρεψαν τον αμπελώνα μου, κατέστρεψαν την νοητή άμπελο, τον λαόν μου, έκαναν τον αμπελώνα μου έρημο, απάτητο, τον μετέβαλαν σε αφάνεια, σε καταστροφή»!

Δυστυχῶς ὁ Φλωρίνης Θεόκλητος ἔγινε “ντελάλης” τῆς οἰκουμενιστικῆς κακοδοξίας καὶ μάλιστα στεκόμενος μπροστὰ στὴν Ὡραία Πύλη τοῦ Ἱεροῦ Βήματος.

Ξεκίνησε τὸν λόγο του ἀπευθυνόμενος στοὺς ἐπίσημους κρατικοὺς φορεῖς ποὺ παρίσταντο στὸν Ναό καὶ τοὺς ρώτησε:

Κύριε βουλευτά, νὰ σᾶς κάνω μιὰ ἐρώτηση. Ἂν κάποιος βουλευτής, δὲν ὑπακούει στὸ καταστατικό σας, θὰ τὸν διαγράφατε, ἔτσι; [σ.σ.: Γελᾶ μόνος του παρατεταμένα καὶ αὐτο-ικανοποιημένος γιὰ τὸν "εὐρηματικό", ἀνόητο καὶ ἀθεολόγητο παραλληλισμὸ τῆς Ἐκκλησίας μὲ τοὺς κρατικοὺς φορεῖς!].

Λοιπόν ἔχουμε κι ἐμεῖς, δυστυχῶς, τέτοια πράγματα μέσ’ στὴν Ἐκκλησία. Τὸ ἴδιο θὰ συμβεῖ καὶ μὲ σᾶς, κ. περιφερειάρχα... [σ.σ.: Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἐξουσία κάνει βουβὸ διάλογο μὲ τὴν κρατική! Κι θεωρώντας δεδομένη τὴν καταφατική τους ἀπάντηση, συνεχίζει]. Λοιπόν, ἔχουμε κι ἐμεῖς ἕνα δυσάρεστο γεγονός [σ.σ.: Ἐννοεῖ τὴν διακοπὴ μνημοσύνου του ἀπὸ τοὺς τρεῖς ἀρχιμανδρίτες τῆς μητροπόλεως Φλωρίνης]. Σ’ ὅλη τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ καὶ ἰδιαίτερα κι σ’ ἐμᾶς, στὴν Μητρόπολή μας, ὑπάρχουν μερικοὶ κληρικοί, κατὰ τὰ ἄλλα καλοί, ἀλλὰ θέλησαν νὰ κάνουν μιὰ ἐπανάσταση, νὰ πᾶνε κόντρα μὲ τὴν διοικοῦσα Ἐκκλησία καὶ νὰ ποῦνε ὅτι ὅλοι εἶναι αἱρετικοί, πρῶτα ὁ Πατριάρχης, ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι, κι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, κι αὐτοὶ εἶναι…
[σ.σ.: Ὅπως βλέπετε, ὁ τετραπέρατος Μητροπολίτης, ταυτίζει ΟΛΕΣ τὶς περιπτώσεις διακοπῆς μνημοσύνου. ΟΛΟΥΣ, δηλαδή, ὅσους ἔχουν κάνει Διακοπὴ Μνημοσύνου καὶ Ἀποτείχιση, εἴτε ἀνήκουν σὲ βέρο Οἰκουμενιστὴ Μητροπολίτη, εἴτε σὲ κοινωνοῦντα μὲ Οἰκουμενιστές, εἴτε ἀνήκουν στὴν Διοίκηση τοῦ Πατριαρχείου κι ἔχουν διακόψει τὴν Μνημόνευση τοῦ Ἀρχι-αἱρεσιάρχη Βαρθολομαίου, τοὺς βάζει στὴν ἴδια μοῖρα! Ἔτσι ἀποδεικνύει ὅτι ἡ ἔνσταση ἐκείνων ποὺ λέγουν· “γιατί διέκοψαν οἱ τρεῖς ἱερωμένοι τὴν Μνημόνευση τοῦ Φλωρίνης Θεόκλητου, ποὺ εἶναι παραδοσιακὸς μητροπολίτης καὶ ἀντι-Οἰκουμενιστής;” εἶναι ἔνσταση ἀστήρικτη, ἀνυπόστατη καὶ ἐκ τοῦ πονηροῦ.

Ἀλλὰ φαίνεται ὅτι ὁ Φλωρίνης ἔχει πάθει πνευματικὸ ἀλτσχάϊμερ! Μιλᾶ γιὰ κόντρα μὲ τὴν διοικοῦσα Ἐκκλησία αὐτός, ποὺ ἔζησε κοντὰ στὸν κατ’ ἐξοχὴ μητροπολίτη τῆς «ἐπαναστάσεως», καὶ ἂν θέλει τῆς «κόντρας», μὲ τὴν Διοικοῦσα Ἐκκλησία! Τὸν ἀείμνηστο Καντιώτη ποὺ ἔφτασε μάλιστα στὸ σημεῖο –τότε, ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπῆρχε τὸ Πόρτο Ἀλέγκρε, ἡ Κολυμπάριος Σύνοδος κ.λπ. –νὰ κάνει διακοπὴ μνημοσύνου].
[σ.σ.: Ἐδῶ ὑψώνει τὴν φωνή]. Ὅταν, λοιπόν, γίνεται αὐτό, ἡ Ἐκκλησία διοικεῖται κι αὐτὴ μὲ τοὺς Ἱ. Κανόνας τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι τοὺς καταδικάζουν αὐτούς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς νόμους τοῦ κράτους, ποὺ κι οἱ νόμοι τοὺς καταδικάζουν. [σ.σ.: Πόσο θλιβερό! Ἕνας Ἐπίσκοπος νὰ ψεύδεται μπροστὰ στὴν «Ὡραία Πύλη» τοῦ Ἱ. Ναοῦ! Οἱ Ἱ. Κανόνες, ΟΧΙ μόνο δὲν καταδικάζουν ὅσους κάνουν διακοπὴ μνημοσύνου, ἀλλὰ τοὺς ἐπαινοῦν! Τί τραγικό, ἕνας Ἐπίσκοπος νὰ ὁδεύει πρὸς τὴν ἔξοδο ἀπ’ αὐτὴν τὴν ζωή, ψευδόμενος ἀσυστόλως, προκλητικῶς καὶ ἀμετανοήτως!!!].

Ὅπως ἕνας πνευματικὸς πατέρας, ὅταν πάει κάποιος κι ἐξομολογηθεῖ καὶ ἔχει κάποιο παράπτωμα, τοῦ βάζει ἕνα Κανόνα -τὸν κανονίζει λέμε- νὰ ἀπέχει ἀπὸ τὴν Θ. Λειτουργία γιὰ ἕνα χρονικὸ διάστημα, ἔτσι καὶ ὁ Ἐπίσκοπος, κι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, κι ὁ Πατριάρχης ἔχουν τὸ δικαίωμα [σ.σ.: Ἐδῶ ὑψώνει πάλι τὴν φωνή]ἀπὸ τοὺς Ἱ. Κανόνες τοὺς ὁποίους μᾶς παρέδωσαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ βρίσκουν κι αὐτοὶ μερικοὺς ἄλλους Κανόνες, τοὺς ἑρμηνεύουν κατὰ τὸ δοκοῦν, ὅπως θέλουν [σ.σ.: Καὶ πάλι διαστροφὴ τῆς πραγματικότητος. Αὐτὸς καὶ οἱ σιγονταροοικουμενιστὲς παρερμηνεύουν τοὺς Ἱ. Κανόνες, καὶ ἐπιρρίπτουν αὐτὴ τὴν κατηγορία, κι αὐτὸ τὸ ἁμάρτημα, στὶς πλάτες ὅσων διέκοψαν ΚΑΝΟΝΙΚΩΣ τὸ μνημόσυνο, γιὰ ὅσα αὐτοὶ κάνουν!] καὶ τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι νὰ ἔρχεται μιὰ ἀναστάτωση στὴν Ἐκκλησία. Γι’ αὐτὸ λοιπόν, αὐτοὺς τοὺς Πατέρες, οἱ ὁποῖοι λένε ἐξαποτειχίζονται, δηλαδή, ἀποκόπτουν ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τὸν ἑαυτό τους [σ.σ.: Ἄλλη φοβερὴ διαστροφὴ καὶ ψεῦδος τοῦ ἀλλοιωτῆ τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως μητροπολίτη Θεόκλητου –ποῦ φτάνει κανεὶς γιὰ νὰ δικαιολογήσει ἑαυτὸν καὶ τὶς προδοτικὲς τῆς Πίστεως πράξεις του!– Ἰσχυρίζεται ἀθεολόγητα (παρὰ τὴν σαφὴ διατύπωση τοῦ ΙΕ΄ Ἱεροῦ Κανόνος, ἀλλὰ καὶ ὁλοκλήρου τῆς ἁγιοπατερικῆς μας Παραδόσεως) νὰ λέγει ὅτι ὅποιος ἀποτειχίζεται ἀποκόπτεται ἀπὸ τὸ Σώμα τῆς Ἐκκλησίας, τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ Κανόνας λέγει ὅτι αὐτὸς εἶναι μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ προσπαθεῖ νὰ σώσει τὴν Ἐκκλησία ἀνθρωπίνως, ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς κι ὅσους (σὰν τὴν ἀφεντιά του) συνοδοιποροῦν μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές κι ἔτσι αὐτοί, Οἰκουμενιστὲς καὶ Οἰκουμενίζοντες, μὲ τὶς ἐπιλογὲς καὶ τὶς πράξεις τους ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας!].

Ἑπομένως πρέπει ἡ Ἐκκλησία νὰ ἐπιβάλει ἕνα Κανόνα. Καὶ ὁ κανόνας αὐτὸς εἶναι σὰν ἐπιτίμιο, τρόπον τινά, ὄχι ἀπὸ μῖσος, ὄχι ἀπὸ κακία, ἀλλὰ νὰ τοὺς συνεφέρει, ἕως ὅτου –ἂν δὲν συνέλθουν– νὰ ἐπιληφθοῦν τὴν ὑπόθεση αὐτή, τὴν λεπτοτάτη ὑπόθεση, τὰ λεγόμενα Συνοδικὰ δικαστήρια, τὰ ὁποῖα καὶ προστατεύονται κι ἀπὸ τοὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, κι ἀπὸ τοὺς νόμους τοῦ κράτους… Γι’ αὐτό, λοιπόν, αὐτοὺς τοὺς ἱερεῖς, μὲ μεγάλη λύπη, μὲ μεγάλη θλίψη, [σ.σ.: Ἐδῶ ὑψώνει καὶ πάλι τὴν φωνή] τοὺς ἐπιτιμήσαμε σύμφωνα μὲ τοὺς Κανόνες. Καὶ ἔχουν ἐπιτίμιο [σ.σ.: ἀπὸ τὴν ἡμετέραν οἰκουμενιστικὴ δεσποτικὴ ἐξουσία], δὲν μποροῦν νὰ κάνουν οὔτε λειτουργίες, οὔτε ἁγιασμούς, τίποτα δὲν μποροῦν νὰ κάνουν. Θὰ διαβάσουμε αὐτὴ τὴν ἀνακοίνωση τῆς Συνόδου τῆς Μητροπόλεώς μας, ἡ ὁποία ἰσχύει, κι ἂν θέλουν αὐτοὶ ἂς μὴν τὴν παραδεχθοῦν, ἀλλὰ ὁ Κανόνας εἶναι Κανόνας.

Ἀλήθεια, πῶς καταντᾶ τὸν ἄνθρωπο (Ποιμένα καὶ Ἐπίσκοπο) ἡ ἐμπλοκή του στὰ γρανάζια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Κι αὐτὸ ἀπὸ τὸν φόβο του μὴ χάσει τὴν ἐξουσία, τὴν πατερίτσα!

Μεταφέρουμε ἐδῶ τὶς κατάπτυστες γιὰ Ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο ἀπαντήσεις τοῦ κ. Θεόκλητου πρὸς δύο θεολόγους, ποὺ τὶς κατέθεσαν πρὶν ἀπὸ μιὰ περίπου πενταετία, πρὶν συμβοῦν ὅλα αὐτὰ στὴν Μητρόπολή του.

Σὲ ἐρώτηση καθηγητοῦ Πανεπιστημίου ποὺ ἔγινε πρὸς τὸν Μητροπολίτη Φλωρίνης Θεόκλητο, γιατί δὲν διαμαρτύρεται γιὰ τὶς Οἰκουμενιστικὲς ἐνέργειες τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ἡ ντροπιαστικὴ ἀπάντηση τοῦ Μητροπολίτη ἦταν:

Κύριε καθηγητά, τὸν φοβόμαστε!!!
Ἐπίσης σὲ ἀνάλογη ἐρώτηση γύρω ἀπὸ τὴν ἐξωφρενικὴ σιωπὴ τοῦ κ. Θεόκλητου σὲ θέματα Πίστεως καὶ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ τοῦ ἔκανε ἱερωμένος (σεβαστὸς καὶ ἁπλὸς στὴν καρδιά, ὁ ὁποῖος ἔζησε ἀπὸ κοντὰ τοὺς ἀγῶνες τοῦ γέροντά τους Αὐγουστίνου Καντιώτη), ὁ κ. Θεόκλητος εἶπε:

Ἂν κάνω αὐτά, ὅσα σὺ μοῦ λές, θὰ μὲ καθαιρέσει ὁ Βαρθολομαῖος!!!

Καὶ σὲ ἑπόμενη ἐρώτησή του: Σεβασμιώτατε, τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο τὸν καθαίρεσε Σύνοδος. Μήπως εἶναι γι’ αὐτὸ τὸ λόγο στὴν κόλαση; ὁ Ἐπίσκοπος Φλωρίνης απάντησε. Φυσικὰ καὶ δὲν εἶναι στὴν κόλαση, ἀλλὰ στὸν παράδεισο. Καὶ τότε ὁ ταπεινὸς ἱερωμένος εὐθαρσῶς τοῦ εἶπε: Ἂν πρόκειται γιὰ μιὰ καθαίρεση νὰ πάω στὸν παράδεισο, δέκα καθαιρέσεις νὰ μοῦ κάνουν! Ὁ γέροντάς μας Αὐγουστῖνος, ὅταν ἦταν ἱεροκήρυκας καὶ τοῦ ἔστειλε ἡ Σύνοδος χαρτὶ ὅτι θὰ τὸν καθαιρέσουν, ἀπάντησε: Γιὰ μένα καθαίρεση ἀπὸ τέτοιους Ἐπισκόπους θὰ εἶναι ἡ καλύτερη προαγωγή! (Ἐδῶ).


ΠΗΓΗ

Λάμπρος Κ. Σκόντζος, Άγιος Μαρτίνος Πάπας Ρώμης ο Ομολογητής.

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΣ ΡΩΜΗΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Το παλαίφατο και σεβάσμιο Πατριαρχείο της Ρώμης, πριν καταληφτεί από τους αιρετικούς Φράγκους (1009) και αποσχιστεί από την Μία και αδιαίρετη Εκκλησία (1054), έχει να επιδείξει μια πλειάδα αγίων παπών, ομολογητών της Ορθοδόξου Πίστεως. Υπήρξε για αιώνες ο θεματοφύλακας της σώζουσας αλήθειας. Ένας από αυτούς τους αγίους πάπες υπήρξε και ο άγιος Μαρτίνος Επίσκοπος Ρώμης ο θαυματουργός, ο οποίος έδωσε τη ζωή του για την σώζουσα ορθόδοξη πίστη.

Γεννήθηκε στις αρχές του 7ου αιώνα, στην πόλη Τόδι Ομβρικής, της κεντρικής Ιταλίας και έζησε στην εποχή που βασίλευε ο αυτοκράτορας Ηράκλειος (610-641), ο οποίος, όπως είναι γνωστό υποστήριζε την αίρεση του Μονοθελητισμού. Έζησε επίσης στα χρόνια του Κώνστα Β΄ (641-668), ο οποίος ακολούθησε την εκκλησιαστική πολιτική των προκατόχων του και μάλιστα έγειρε διωγμό κατά των Ορθοδόξων. Ο Κώνστας μάλιστα, μετά το θάνατο του αιρετικού Πατριάρχη Σεργίου, ευνοούμενο του Ηράκλειου, ανέβασε στον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως τον αιρετικό Πατριάρχη Παύλο Β΄ (641-653), θερμό υπέρμαχο του Μονοθελητισμού.

Η αίρεση αυτή ήταν η φυσική μετεξέλιξη της φοβερής αιρέσεως του Μονοφυσιτισμού, η οποία δεν δεχόταν τις δύο θελήσεις του Χριστού, διδάσκοντας ότι είχε μόνο μία θέληση, την θεία. Ταυτόχρονα υπήρχε και άλλη αίρεση ο Μονοενεργητισμός, ο οποίος δίδασκε πως ο Χριστός είχε μόνο μια ενέργεια, τη θεία. Και οι δύο αυτές αιρέσεις είχαν σοβαρότατες επιπτώσεις στην περί σωτηρίας διδασκαλία της Εκκλησίας, διότι αρνούνταν την ανθρώπινη φύση του Χριστού, η οποία είχε απορροφηθεί από τη θεία. Αλλά, αν ο Χριστός δεν ήταν αληθινός Θεός και άνθρωπος, δεν επιτέλεσε τη σωτηρία. Ότι η σωτηρία μας παραμένει ένα θεωρητικό σχήμα, όπως θεωρητική είναι και η ένωσή μας με το Χριστό. 

Δε γνωρίζουμε πολλά στοιχεία για την νεανική του ηλικία. Προφανώς ανήκε σε επιφανή οικογένεια και μάλλον έλαβε σοβαρή μόρφωση. Επρόκειτο για πιστό και συνετό άνδρα, του οποίου η φήμη έφτασε ως την Επισκοπή της Ρώμης η οποία τον όρισε αποκρισάριο (απεσταλμένο) του πάπα στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί έζησε από κοντά τα προβλήματα που δημιούργησε στην Εκκλησία η νέα αίρεση. Ο Μαρτίνος ήταν Ορθόδοξος και αντιτάχτηκε εξ’ αρχής κατά της αίρεσης του Μονοθελητισμού.

Τον Ιούνιο του 649 εκλέχτηκε Επίσκοπος Ρώμης και έθεσε ως πρώτη προτεραιότητά του την αντιμετώπιση του Μονοθελητισμού. Απέστειλε επιστολή στον αιρετικό Πατριάρχη Παύλο, προσπαθώντας, με συμβουλές αγάπης, να τον επαναφέρει στην Ορθοδοξία. Έστειλε επίσης και μια πλειάδα μορφωμένων Ρωμαίων κληρικών, ειδικών στην αντιμετώπιση των αιρέσεων, στη Βασιλεύουσα, προκειμένου να διαφωτίσουν τον κλήρο και το λαό, για την πλάνη της αιρέσεως και τις φοβερές συνέπειές της για τη σωτηρία.

Μάταια όμως. Η αίρεση του Μονοθελητισμού είχε την στήριξη της πολιτικής εξουσίας. Ο Πατριάρχης Παύλος, όχι μόνο δεν μεταστράφηκε, αλλά στράφηκε εναντίον των απεσταλμένων του Μαρτίνου. Απευθύνθηκε στον αυτοκράτορα και ζήτησε την τιμωρία τους. Τους συνέλαβαν, τους βασάνισαν αλύπητα και τους έστειλαν εξορία σε διάφορα νησιά.

Ο Μαρτίνος, μπροστά σε αυτή την κατάσταση συγκάλεσε Σύνοδο στη Ρώμη, την λεγόμενη Α΄ Σύνοδο του Λατερανού (649), στην οποία πήραν μέρος 105 Επίσκοποι από την Ιταλία, τη Σικελία και την Αφρική και η οποία καταδίκασε την αίρεση του Μονοθελητισμού και καθαίρεσε τους Πατριάρχες Σέργιο και Παύλο. Κατόπιν έστειλε τις αποφάσεις της Συνόδου στην Κωνσταντινούπολη. 

Ο αυτοκράτορας Κώνστας οργίστηκε από τις ενέργειες του Μαρτίνου και γι’ αυτό θέλησε να του κλείσει το στόμα. Έστειλε άνδρες στη Ρώμη, με επικεφαλής στρατιωτικό διοικητή, για να τον συλλάβουν και να τον πάνε δεμένο στη Κωνσταντινούπολη. Όμως οι Χριστιανοί της Ρώμης πληροφορούμενοι την άφιξη του αποσπάσματος, κύκλωσαν το Πατριαρχείο, περιφρουρώντας τον Επίσκοπό τους. Διαμήνυσαν στους άνδρες του αποσπάσματος, πως θα χυνόταν αίμα αν τολμούσαν να πλησιάσουν και να βάλουν χέρι στον Μαρτίνο. Εκείνοι φοβήθηκαν, ότι θα προκαλούνταν στάση στη Ρώμη και γι’ αυτό έφυγαν άπρακτοι για την Βασιλεύουσα.

Ο Κώνστας και οι άλλοι παλατιανοί περίμεναν να βρουν την κατάλληλη ευκαιρία να τον συλλάβουν, χωρίς να προκληθεί αναστάτωση και στάση του πιστού λαού. Πληροφορήθηκαν ότι ο Μαρτίνος είχε αρρωστήσει βαριά και είχε πέσει στο κρεβάτι. Έστειλαν τότε τον στρατιωτικό Θεόδωρο, με την ακολουθία του στη Ρώμη. Εισήλθαν με δόλο στο επισκοπείο, όπου τον απήγαγαν μαζί, με το κρεβάτι του και τον φυγάδευσαν κρυφά από τη Ρώμη. Μαζί του συνέλαβαν και τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, θερμό υπέρμαχο της Ορθοδοξίας και σφοδρό πολέμιο του Μονοθελητισμού, ο οποίος είχε καταφύγει, διωκόμενος στη Ρώμη. Τους οδήγησαν αρχικά στη Νάξο και κατόπιν στην Κωνσταντινούπολη.Ο αυτοκράτορας σκόπευε να τον θανατώσει, αλλά με την παρέμβαση του Πατριάρχη Παύλου επετράπη η θανάτωσή του και αποφασίστηκε να εξορισθεί. Μετά από απειλές, εξευτελισμούς και φυλακίσεις, τον έστειλε τον Μαρτίνο εξορία στη Χερσώνα της Κριμαίας. Από τις ταλαιπωρίες του και την πίκρα του κοιμήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου του 655. Ποίμανε την Εκκλησία της Ρώμης για έξι χρόνια και υπερασπίστηκε με πάθος και σθένος την ορθόδοξη πίστη. Για την προσήλωσή του στην Ορθοδοξία έδωσε τη ζωή του. Ο θάνατος τον βρήκε αγωνιζόμενο στις επάλξεις. Μαζί του στην Χερσώνα είχαν εξορισθεί και άλλοι δύο Επίσκοποι, οι οποίοι και αυτοί πέθαναν εκεί από τις κακουχίες και τις ταλαιπωρίες. 

Αργότερα, οι Χριστιανοί της Ρώμης αναζήτησαν τα τίμια λείψανα του αγίου Μαρτίνου και τα μετέφεραν στη Ρώμη, τα οποία επιτελούσαν άπειρα θαύματα, προσδίνοντάς του τον χαρακτηρισμό του θαυματουργού. Ανακηρύχτηκε άγιος και ομολογητής. Η μνήμη του τιμάται στις 13 Απριλίου.
Η διαφύλαξη της σώζουσας πίστης της Εκκλησίας μας υπήρξε έργο τιτάνιο των ομολογητών Πατέρων της Εκκλησίας μας. Η ορθόδοξη πίστη έφτασε ως εμάς μέσω απίστευτων ταλαιπωριών των Πατέρων. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Μαρτίνος.

ΠΗΓΗ

Η Εκκλησία μας τιμά σήμερα την εορτή της Ζωοδόχου Πηγής .

Με το όνομα Ζωοδόχος Πηγή του Μπαλουκλί ή Παναγία η Μπαλουκλιώτισσα φέρεται ιερό χριστιανικό αγίασμα που βρίσκεται στη Κωνσταντινούπολη έξω από τη δυτική πύλη της Σηλυβρίας, όπου υπήρχαν τα λεγόμενα «παλάτια των πηγών» στα οποία οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες παραθέριζαν την Άνοιξη. Πήρε την ονομασία του από το τουρκικό όνομα Balık (= ψάρι) και περιλαμβάνει το μοναστήρι, την εκκλησία και το αγίασμα.

Για την αποκάλυψη του Αγιάσματος υπάρχουν δυο εκδοχές:

α) Η πρώτη, που εξιστορεί ο Νικηφόρος Κάλλιστος αναφέρει ότι: Ο μετέπειτα Αυτοκράτορας Λέων ο Θράξ ή Λέων ο Μέγας (457 – 474 μ.Χ.), όταν ερχόταν ως απλός στρατιώτης στην Κωνσταντινούπολη, συνάντησε στη Χρυσή Πύλη έναν τυφλό που του ζήτησε νερό.

Ψάχνοντας γιά νερό, μιά φωνή του υπέδειξε την πηγή. Πίνοντας ο τυφλός και ερχόμενο το λασπώδες νερό στα μάτια του θεραπεύτηκε.

Όταν αργότερα έγινε Αυτοκράτορας, του είπε η προφητική φωνή, πως θα έπρεπε να χτίσει δίπλα στην πηγή μια Εκκλησία. Πράγματι ο Λέων έκτισε μια μεγαλοπρεπή εκκλησία προς τιμή της Θεοτόκου στο χώρο εκείνο, τον οποίο και ονόμασε «Πηγή». Ο Κάλλιστος περιγράφει τη μεγάλη αυτή Εκκλησία με πολλές λεπτομέρειες, αν και η περιγραφή ταιριάζει περισσότερο στό οικοδόμημα του Ιουστινιανού. Ιστορικά πάντως είναι εξακριβωμένο, ότι το 536 μ.Χ. στη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως, υπό τον Πατριάρχη Μηνά 536 – 552 μ.Χ.), λαμβάνει μέρος και ο Ζήνων, ηγούμενος «του Οίκου της αγίας ενδόξου Παρθένου και Θεοτόκου Μαρίας εν τη Πηγή».

β) Η δεύτερη, που εξιστορεί ο ιστορικός Προκόπιος, τοποθετείται στις αρχές του 6ου αιώνα και αναφέρεται στον Ιουστινιανό. Ο Ιουστινιανός κυνηγούσε σ’ ένα θαυμάσιο τοπίο με πολύ πράσινο, νερά καί δένδρα. Εκεί, σαν σε όραμα, είδε ένα μικρό παρεκκλήσι, πλήθος λαού και έναν ιερέα μπροστά σέ μιά πηγή. «Είναι η πηγή των θαυμάτων» του είπαν. Και έχτισε εκεί μοναστήρι με υλικά που περίσσεψαν από την Αγιά Σοφιά. Ο Ι. Κεδρηνός αναφέρει ότι χτίστηκε το 560 μ.Χ.

Χρονοδιάγραμμα κυριοτέρων γεγονότων και συμβάντων

626 μ.Χ. Επιδρομή των Αβάρων, αλλά οι βυζαντινοί σώζουν το ιερό αγίασμα.

790 μ.Χ. Ο Ψευδο-κωδινός αναφέρει ότι η αυτοκράτειρα Ειρήνη επισκεύασε την εκκλησία, που ειχε πάθει μεγάλη καταστροφή από σεισμό.

869 μ.Χ. Νέα επισκευή, ύστερα από νέο σεισμό, από τον Βασίλειο Α’ τον Μακεδόνα (867 – 886 μ.Χ.) κατα πληροφορία του Νικηφόρου Καλλίστου.

924 μ.Χ. Σε επιδρομή των Βουλγάρων ο Συμεών καίει την εκκλησία, αλλά αναστηλώνεται αμέσως αφού το 927 μ.Χ. έγιναν εκεί οι γάμοι του ηγεμόνος των Ρώσων Πέτρου με τη Μαρία, εγγονή του Ρωμανού Λεκαπηνού.

966 μ.Χ. Έχει διασωθεί η περιγραφή μιας επίσημης τελετής στη γιορτή της Αναλήψεως, στην οποία έλαβε μέρος ο Νικηφόρος Φωκάς (963 – 969 μ.Χ.) με όλη την αυλή. Η πομπή έφτανε με πλοίο και από τη Χρυσή Πύλη συνέχιζε με άλογα. Το συγκεντρωμένο πλήθος ζητωκραύγαζε και προσέφερε λουλούδια και σταυρούς. Όταν εμφανιζόταν ο αυτοκράτωρ ο Πατριάρχης τον ασπαζόταν και στη συνέχεια έμπαιναν μαζί στο ναό, όπου στο χώρο του ιερού είχε στηθεί εξέδρα, απ᾽ όπου ο αυτοκράτωρ παρακολουθούσε τη λειτουργία. Στο τέλος της γιορτής ο αυτοκράτωρ καλούσε τον Πατριάρχη σε επίσημο τραπέζι.

1078 μ.Χ. Η μονή της Πηγής θεωρείται τόπος εξορίας, αφού εκεί απομονώνεται ο Γεώργιος Μονομάχος.

1084 μ.Χ. Ο Αλέξιος Α’ Κομνηνός (1081 – 1118 μ.Χ.) περιόρισε τον φιλόσοφο Ιωάννη Ιταλό στη μονή της Πηγής για να καταπαύση ο αναβρασμός που είχε δημιουργηθεί από τις ιδέες του.

1204 – 1261 μ.Χ. Το ιερό της Πηγής περιέρχεται στους Λατίνους.

1328 μ.Χ. Ο νεαρός Ανδρόνικος Γ’ ο Παλαιολόγος (1328 – 1341 μ.Χ.) χρησιμοποιεί τη μονή ως ορμητήριο πριν καταλάβει την Κωνσταντινούπολη.

1330 μ.Χ. Ο Ανδρόνικος Γ’, που βρίσκεται ετοιμοθάνατος στο Διδυμότειχο, πίνει νερό από το αγίασμα της Πηγής που του έφεραν και γιατρεύεται.

1341 μ.Χ. Ιερέας της Πηγής, ονόματι Γεώργιος, είναι μάρτυρας σε νοταριακή πράξη.

1347 μ.Χ. Η Ελένη, κόρη του Ιωάννου Καντακουζηνού, παρουσιάζεται στο μέλλοντα σύζυγό της Ιωάννη Ε’ Παλαιολόγο (1341 – 1391 μ.Χ.) ντυμένη με την επίσημη ενδυμασία της αυτοκράτειρας, μέσα στον ιερό χώρο της Πηγής. Σύμφωνά με παλαιό έθιμο η μέλλουσα αυτοκράτειρα όταν έφθανε στην Πόλη από τα μέρη της ξηράς έπρεπε να συναντηθεί με τον αυτοκράτορα στην Πηγή.

1422 μ.Χ. Κατα τη διάρκεια της πολιορκίας της Κωνσταντινουπόλεως ο σουλτάνος Μουράτ Β’ εγκαταστάθηκε μέσα στην εκκλησία.

1547 μ.Χ. Ο Pierre Gylles σημειώνει το 1547 μ.Χ. ότι η εκκλησία δεν υπάρχει πια, αλλά οι ασθενείς εξακολουθούν να επισκέπτονται την Πηγή.

1727 μ.Χ. Ο μητροπολίτης Δέρκων Νικόδημος έχτισε ναΐσκο και ανανέωσε τη λατρεία. Οι Αρμένιοι ζητούσαν συμμετοχή στο ιερό της Πηγής, αλλά η μεγάλη παράδοση και τα σουλτανικά φιρμάνια αναγνώριζαν την κυριότητα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

1825 μ.Χ. Καταστροφή της πηγής από τους γενίτσαρους.

1827 μ.Χ. Ανεύρεση της Ιεράς εικόνας της Θεοτόκου εικονιζόμενη υπέρ της Ζωοδόχου Πηγής.

1833 μ.Χ. Ο πατριάρχης Κωνστάντιος Α’ (1830 – 1834 μ.Χ.), με άδεια του σουλτάνου, έχτισε τη σημερινή εκκλησία, της οποίας τα εγκαίνια έγιναν το 1835 μ.Χ. Σήμερα, εκτός από τη μεγάλη εκκλησία, λατρευτικό κέντρο του μεγάλου κτιριακού συγκροτήματος αποτελεί ο υπόγειος ναός της Ζωοδόχου Πηγής, όπου η δεξαμένη με το αγίασμα και τα ψάρια.

Γράφοντας τον 14ο αι. μ.Χ. για το αγίασμα της Πηγής ο Νικηφόρος Κάλλιστος παραθέτει, από διάφορες πηγές, ένα κατάλογο 63 θαυμάτων, από τα οποία τα 15 φθάνουν ως την εποχή του.

Σήμερα στην αυλή της Ζωοδόχου Πηγής βρίσκονται οι τάφοι των Οικουμενικών Πατριαρχών. Το δε αγίασμα βρίσκεται στον υπόγειο Ναό και αποτελείται από μαρμαρόκτιστη πηγή, το νερό της οποίας θεωρείται αγιασμένο. Απ’ εδώ διαδόθηκε ο τύπος της Παναγίας Ζωοδόχου Πηγής σε όλο τον ορθόδοξο κόσμο. Είναι αξιοσημείωτο ότι ψηφιδωτή παράσταση της εικόνας σώζεται στον εσωνάρθηκα της Μονής της Χώρας.

Σε ανάμνηση των εγκαινίων του Ναού από τον Αυτοκράτορα Λέοντα η Εκκλησία καθιέρωσε την κατ΄ έτος εορτή της Ζωοδόχου Πηγής, την Παρασκευή της Διακαινήσίμου Εβδομάδας.

Ο Ναός αυτός έμεινε γνωστός στην ιστορία ως το αγίασμα του «Μπαλουκλί». «Μπαλούκ» στα τουρκικά σημαίνει ψάρι και η παράδοση μας λέει πως εκεί δίπλα στο αγίασμα, στις 23 Μαΐου 1453 μ.Χ. ένας καλόγερος τηγάνιζε ψάρια, όταν κάποιος του έφερε την είδηση πως πήραν την Πόλη οι Τούρκοι. Ο καλόγερος απάντησε πως μόνο αν τα ψάρια που τηγάνιζε έφευγαν απ΄ το τηγάνι και έπεφταν μέσα στο αγίασμα θα πίστευε ότι έγινε κάτι τέτοιο. Και πραγματικά τα ψάρια ζωντάνεψαν και έπεσαν μέσα στην πηγή του αγιάσματος. Μέχρι σήμερα δε, μέσα στην δεξαμενή της Ζωοδόχου Πηγής διατηρούνται επτά ψάρια και μάλιστα σαν να είναι μισοτηγανισμένα απ΄ την μια πλευρά.

Το Μπαλουκλί (Τα ψάρια της Ζωοδόχου Πηγής),

ποίημα του Γεώργιου Βιζυηνού

Σαράντα μέρες πολεμά ο Μωχαμέτ να πάρη

την Πόλη την μεγάλη.

Σαράντα μέρες έκαμεν ο ‘γούμενος το ψάρι

στα χείλη του να βάλη.

Απ’ τες σαράντα κι ύστερα, πεθύμησε να φάγη

τηγανισμένο ψάρι.

– Αν μας φυλάγ’ η Παναγιά καθώς μας’ε φυλάγει,

την Πόλη ποιος θα πάρη;

Ρίχτει τα δίχτυα στον γιαλό, τρία ψαράκια πιάνει,

– Θεός να τα βλογήση!

Το λάδι βάλλει στην φωτιά μες στ’ αργυρό τηγάνι,

για να τα τηγανίση.

Τα τηγανίζ’ από την μια, και πά’ να τα γυρίση

κι από το άλλο μέρος.

Ο παραγιός του βιαστικά πετά να του μιλήση,

και τάχασεν ο γέρος!

– Μην τηγανίζης, γέροντα, και μόσχισε το ψάρι

στην Πόλη την μεγάλη!

Την Πόλη την εξακουστή οι Τούρκοι έχουν πάρει,

μας κόβουν το κεφάλι!

– Στην Πόλη Τούρκου δεν πατούν κι Αγαρηνού ποδάρια!

Με φαίνεται σαν ψεύμα!

Μ’ αν είν’ αλήθεια το κακό, να σηκωθούν τα ψάρια

να πέσουν μες στο ρεύμα!

Ακόμ’ ο λόγος βάσταγε, τα ψάρι’ απ’ το τηγάνι,

την μια μεριά ψημένα,

πηδήξανε κι επέσανε στης λίμνης την λεκάνη,

γερά, ζωντανεμένα.

Ακόμ’ ώς τώρα πλέουνε, κόκκιν’ από το μέρος,

όπου τα είχε ψήσει.

Φυλάγουν το Βυζάντιο ν’ αναστηθή κι ο γέρος

να τ’ αποτηγανίση.

Απολυτίκιο:

Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρ

Η αναβλύζουσα Θειον ύδωρ αθάνατον, η προχέουσα ρείθρα ζωής αέναα: τοις προστρέχουσι πιστώς τη Ζωοδόχο σου Πηγή και ταύτα αρυoμένοι, βραβεύεις νυν τε παρθένε ρώσιν και θεραπείαν, και συμφορών απολύτρωσιν.

https://www.youtube.com/watch?v=xE2tYADwi9Aχον Λόγον.

ΒΙΝΤΕΟ

ΠΗΓΗ

Η ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗΣ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΑΣΧΕΤΟΣΥΝΗΣ, ΣΚΟΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΝΟΟΣ ΕΝΕΚΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ Η’ ΠΡΟΔΟΤΙΚΗΣ ΑΠΕΜΠΟΛΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ;

Η ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗΣ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΑΣΧΕΤΟΣΥΝΗΣ, ΣΚΟΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΝΟΟΣ ΕΝΕΚΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ Η’ ΠΡΟΔΟΤΙΚΗΣ ΑΠΕΜΠΟΛΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ;

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

Είναι να απορεί κανείς όταν ακούει επίσκοπο και μάλιστα πνευματικό τέκνο του π. Αυγουστίνου να διαστρέφει την πατερική διδασκαλία! Ο μητροπολίτης Θεόκλητος θέλοντας να εξουδενώσει τους πατέρες που διέκοψαν κοινωνία μαζί του μη μνημονεύοντάς τον, επειδή ο ίδιος κοινωνωνεί με τον αιρετικό πατριάρχη Βαρθολομαίο, σε ομιλία του, μεταξύ άλλων, είπε για εμάς τους π. Μάξιμο, π, Ιγνάτιο και τον υπογραφόμενο:

«...οἱ ὁποῖοι λένε ἐξαποτειχίζονται, δηλαδή, ἀποκόπτουν ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τὸν ἑαυτό τους»

Και διερωτάται κανείς δεν παρακολουθεί καθόλου, τίποτα, από όσα δημοσιεύονται στο διαδύκτιο σχετικά με την αποτείχιση, ώστε να γνωρίζει τη έννοια του όρου; Δεν άνοιξε, τουλάχιστον, από περιέργεια ούτε το λεξικό του Δημητράκου να δει πως ερμηνεύεται η λέξις αποτείχισις; Μα, δεν άνοιξε ούτε καν το Ιερό Πηδάλιο για τον συγκεκριμένο 15ο κανόνα της Α’ & Β’ Συνόδου όπου βρίσκονται καταχωρημένοι όλοι οι ιεροί κανόνες για να δει προσεκτικά με ποιά σημασία χρησιμοποείται ο όρος αποτείχισις;

Πριν δούμε τα σχετικά με την ερμηνεία προτείνω να δείτε στο σχετικό video την έκφραση του προσώπου του για να καταλάβετε:

α. αν αυτός ο άνθρωπος υπάρχει περίπτωση να λέει αλήθεια;

β. την νοοτροπεία του να επιβάλλει ως δεσπότης αυτό που θέλει υψώνοντας και τον τόνο της φωνής -θα ήθελα να τον δω να υψώνει τον τόνο της φωνής του στον αρχιαιρεσιάρχη Βαρθολομαίο αλλά εκεί δεν τον παίρνει- έχοντας την αίσθηση πως από κάτω έχει ένα ποίμνιο που νομίζει ότι μπορεί να χάφτει ότι τους λέει. Βλέπετε οι επίσκοποι είναι θέλουν να λογίζονται αυθεντίες και εδώ είναι η παπική νοοτροπεία!

I. Ας έρθουμε τώρα στην συνάφεια της ερμηνείας. Αν δούμε στο λεξικό που μνημονεύσαμε αποτειχίζω σημαίνει αποφράσσω,οχυρώνω δια τείχους. Αποτειχίζομαι:αποχωρίζω δια μεσότοιχου. Και η λέξις αποτείχισμα σημαίνει:τείχος προς άμυναν.Συνεπώς, δεν δίνει το ερμηνευτικό λεξικό την σημασία ότι με την αποτείχιση βγαίνεις απ’ έξω, όπως ισχυρίζεται ο Φλωρίνης λέγοντας:«ἐξαποτειχίζονται,δηλαδή, ἀποκόπτουν ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τὸν ἑαυτό τους» αλλά ότι οχυρώνονται προς άμυνα από μέσα! Το“εξαποτειχίζονται” δεν μου έχει συμβεί προσωπικά να το συναντήσω, προφανώς, όπως είχε πει κάποιος υπουργός παιδείας ορισμένοι άνθρωποι είναι λεξιπλάστες! Και, βέβαια, θα ήταν άξιο θαυμασμού, αν η πρόθεσις του μητροπολίτου ήταν να αποδοθεί ένα νόημα το οποίο δεν θα μπορούσε να αποδοθεί διαφορετικά αλλά, βλέπετε, από την βαθιά και διακαή επιθυμία του Φλωρίνης να δώσει την εντύπωση, ότι οι πατέρες που προέβησαν στην διακοπή μνημοσύνου -όπως ο ίδιος νομίζει και προσπαθεί να πείσει και τους άλλους που τρέμει μην ενημερωθούν- πως έφυγαν από την Εκκλησία. Γι' αυτό βάζει πρόθεση εκεί που υπάρχει ήδη πρόθεση απο-τοίχισις και δημιουργεί άλλη νέα λέξη από δύο προθέσεις που είναι όντως έμπνευσις προς τούτο προκύπτει το "εξ-από-τειχίζονται". Και γεννάται το ερώτημα γιατί; Τόσο πολύ θέει να αποδείξει ότι είμαστε εκτός Εκκλησίας. Όμως “ἐκ τοῦ στόματός σου κρινῶ σε, πονηρὲ δοῦλε”(Λκ.19,22). Υπάρχει κάτι που λίγοι κατενόησαν ο Θεοκλήτος δεν είναι κάποιος που έχει απλώς κοινωνία με τον πατριάρχη τυπικά, για τα μάτια του κόσμου, αλλά εκ πεποιθήσεως προσπαθεί να αχρηστεύσει τα πνευματικά παιδιά του π. Αυγουστίνου επειδή δεν συμβιβάζονται μα την αίρεση.

II. Έτσι, καθίσταται εν επιγνώσει αιρετικός διότι:

1ον Κοινωνεί με τον αιρετικό πατριάρχη.
2ον Αποδέχθηκε τις αποφάσεις της Κολυμβάριας ψευτοσυνόδου σε Σύνοδο της Ιεραρχίας.
3ον Είναι ένθερμος υποστηρικτής του“Fermentum”. Υπάρχει απάντησις στην Δημοσίευση της εγκυκλίου εκ της Μητροπόλεως Φλωρίνης μέ ἀριθ. Πρωτ.1151, τήν 27η Ὀκτωβρίου 2016 με τίτλο“ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ” ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ” ΚΑΡΥΕΣ 28 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ (π.η)

4oν Ο Μητροπολ. Φλωρίνης χρησιμοποιεί την νέα ἐκκλησιολογία του Μητροπολ. Περγάμου. (Ενθ. Ανωτ. Μοναχού Παϊσίου Καρεώτη καθηγητού Αθωνιάδος Σχολής)

5ον Έχει παπική θεώρηση περί της ιεροσύνης αφού θεωρεί τον ιερέα αντιπρόσωπο του πρώτου επί της τοπικής Εκκλησίας(vicarius) τοῦ ἐπισκόπου(ένθ. Ανωτ.)

6ον Θεωρεί ότι χρειάζεται εκτός τον Ιησού Χριστό και άλλον εγγυητή για να είναι έγκυρο και αγιαστικό το μυστήριο (Βλέπε Απάντηση στην Εγκύκλιο της Ι. Μ. Φλωρίνης Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει 5-12-2016 ἐκ. ἡμ.Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου καὶ ἁγιορειτῶν Καρεωτῶν ὁσίων πατέρων Επιφανίου Μοναχού).

7ον Διότι εν επιγνώσει και εν συνείδησει προσπαθεί πλέον όχι απλώς να δικαιολογήσει τον αιρεσιάρχη πατριάρχη αλλά πλέον περίτρανα να αποδομήσει όσους αντιστέκονται σθεναρά εις την αίρεσιν! Αυτό φαίνεται από την στάσιν του, τα λεγόμενά του στα οποία ενώ έλαβε απαντήσεις ορθόδοξες εμμένει στις κακοδοξίες που του υποδείχθησαν. Επομένως, δεν γίνεται κάτι εν αγνοία του ούτε για την ένομη εκκλησιαστική τάξιν ως ισχυρίζεται ο ίδιος και όσοι ακόμη αδικαιολόγητα τον μνημονεύουν δι’ αυτό επισήμως διακόπτω κάθε εκκλησιαστικήν κοινωνία μαζί τους διότι συμπαρασύρονται και μολύνονται από την αίρεση και αφήνω ως Πνευματική μου Διαθήκη ότι αν δώσει ο Θεός την βιολογική μου τελευτή πριν από αυτούς που λογίζονται αδελφοί μου δεν επιτρέπω να λάβουν μέρος στης εξόδιο ακολουθία μου ούτε καν να παρεβρεθούν. Και βάβαια ας γνωρίζει ο μητροπολίτης μου ότι αν δεν αποκηρύξει δημοσία την αίρεση και την τακτική του αιρετικού πατριαρχού δεν θα μεταβώ ούτε στην κηδεία του! (Συνεχίζεται)

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Η χαρά τους για την εμπέδωση του Οικουμενισμού ...δεν κρύβεται!

Πασχάλιες επισκέψεις των ξένων δογμάτων στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων

Τήν Τρίτην τῆς Διακαινησίμου, 28ην Μαρτίου / 10ην Ἀπριλίου 2018, ἔλαβον χώραν αἱ ἐπισκέψεις τῶν ξένων Δογμάτων εἰς τό Πατριαρχεῖον ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ Πάσχα αὐτoῦ, συμφώνως πρός καθιερωθεῖσαν τάξιν, τήν διευκολύνoυσαν τήν εἰρηνικήν προσκυνηματικήν συνύπαρξιν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν. [σ.σ.: Ὅ,τι κακῶς καθιερώθηκε στὸ παρελθόν, σήμερα μετὰ ἀπὸ τόσες διαμαρτυρίες, ἔπρεπε νὰ σταματήσει. Ἐὰν βέβαια, αὐτοὶ οἱ "ὀρθόδοξοι" Ποιμένες, εἶχαν φόβο Θεοῦ καὶ σέβονταν τὸν Ὀρθόδοξο Λαό].

Αἱ ἐπισκέψεις αὗται ἔλαβον χώραν κατά τήν ἑξῆς σειράν:

Α΄ Ἡ Ἀδελφότης τῶν Φραγκισκανῶν, Κουστωδία τῆς Ἁγίας Γῆς.
Μετά τήν προσφώνησιν τοῦ Κουστωδοῦ π. Φραγκίσκου Πατόν ἀντεφώνησεν ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἀγγλιστί, ἴδε:
Β΄ Ὅλαι αἱ ἄλλαι Ὁμολογίαι ὁμοῦ, ἤτοι: τοῦ Λατίνου Πατριάρχου εἰς Ἱεροσόλυμα ἐξοχωτάτου Pierre Battista Pizzaballa, τῶν Κοπτῶν, Συριάνων, Αἰθιόπων, Λουθηρανῶν καί ἄλλων μικροτέρων Ὁμολογιῶν.
Πρός τούς προσφωνήσαντας ἐκ τῶν Ὁμολογιῶν τούτων ἀντιπροσεφώνησεν ὁ Μακαριώτατος διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ἀγγλιστί ὡς ἕπεται:
Ὡς ἐκ τῆς μή προσελεύσεως τῶν κληρικῶν τοῦ Ἀρμενικοῦ Πατριαρχείου δι’ ἐπίσκεψιν, ὁ Μακαριώτατος ἀπέστειλε πρός τήν Κοινότητα τῶν Ἀρμενίων τάς κάτωθι προσφωνήσεις Αὐτοῦ ἠλεκτρονικῶς, ἴδε ἠλεκτρονικούς συνδέσμους:
Μετά τάς ἐπισκέψεις ταύτας ἐπεσκέφθη ἀντιπρόσωπος τοῦ Μακαριωτάτου ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος τάς ἑορταζούσας τό Πάσχα αὐτῶν Ἐκκλησίας Συριάνων, Κοπτῶν καί Αἰθιόπων.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

ΠΗΓΗ

Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη .

Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος, Ειρήνη και οι συν αυτοίς

10 Απριλίου 2018

κινητή εορτή: Τρίτη της διακαινησίμου εβδομάδος 

(δηλ. δυο μέρες μετά το Άγιο Πάσχα)

μνήμη: στις 9 Απριλίου 

(μιας και μαρτύρησαν την Τρίτη της διακαινησίμου εβδομάδος του 1463

που τότε έπεφτε στις 9 Απριλίου)

Οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη συγκαταλέγονται στη χορεία των Νεοφανών Αγίων και μάλιστα εκείνων που μαρτύρησαν σχεδόν αμέσως μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Σχετικά με τον βίο τους γνωρίζουμε λίγα πράγματα. Οι πρώτες πληροφορίες για την ύπαρξη των Αγίων ιστορούνται με θαυματουργικό και αποκαλυπτικό τρόπο από το έτος 1959 μ.Χ. Από μία ανασκαφή που έγινε στη Θερμή της Λέσβου, ανακαλύφθηκε ο τάφος ενός αγνώστου προσώπου, που όπως αποκαλύφθηκε σε συνεχή οράματα, ανήκε στον Άγιο Ιερομάρτυρα Ραφαήλ, ο οποίος μαρτύρησε μαζί με τον Άγιο Οσιομάρτυρα Νικόλαο και την Αγία Ειρήνη. Ο τάφος και το λείψανο του Αγίου Νικολάου ανακαλύφθηκε στις 13 Ιουνίου 1960 μ.Χ.


Ο Άγιος Ραφαήλ καταγόταν από τους Μύλους της Ιθάκης και γεννήθηκε το έτος 1410 μ.Χ. Το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος Λάσκαρης ή Λασκαρίδης και ο πατέρας του ονομαζόταν Διονύσιος. Πριν γίνει κληρικός είχε σταδιοδρομήσει στο βυζαντινό στρατό και έφθασε μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Σε ηλικία τριάντα πέντε ετών γνώρισε ένα ασκητικό και σεβάσμιο γέροντα, τον Ιωάννη, ο οποίος τον προσείλκυσε στην εν Χριστώ ζωή. Κάποια Χριστούγεννα ο γέροντας κατέβηκε από τον τόπο της ασκήσεώς του, για να εξομολογήσει και να κοινωνήσει τους στρατιώτες και κήρυξε τον λόγο του Θεού. Τότε ο αξιωματικός Γεώργιος, όταν ο γέροντας κατέβηκε πάλι τα Θεοφάνεια, αποχαιρέτισε τους στρατιώτες και τον ακολούθησε.


Μετά την κουρά του σε μοναχό, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, αλλά τιμήθηκε και με το οφίκιο του αρχιμανδρίτη και του πρωτοσύγκελου. Μαζί δε με τις άλλες αποκαλύψεις, ο Άγιος Ραφαήλ αποκάλυψε ότι απεστάλη από τον Οικουμενικό Πατριάρχη στην Εσπερία, στην πόλη της Γαλλίας που ονομάζεται Μορλαί, για να εκπληρώσει την εντολή που του ανατέθηκε. Το γεγονός αυτό έλαβε χώρα λίγο πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Ακόμη απεκάλυψε ότι κήρυξε τον λόγο του Ευαγγελίου στην Αθήνα, στο λόφο που είναι το μνημείο του Φιλοπάππου.


Λίγα χρόνια πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, περί το έτος 1450 μ.Χ., ο Άγιος βρέθηκε μετά από περιπλανήσεις στην περιοχή της Μακεδονίας και μόναζε εκεί.


Κοντά στον Άγιο Ραφαήλ βρισκόταν εκείνο το διάστημα ο Άγιος Νικόλαος ως υποτακτικός. Ο Νικόλαος εκάρη μοναχός και στη συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος. Θεωρείται Θεσσαλονικεύς στην καταγωγή, αν και αναφέρεται ότι γεννήθηκε στους Ράγους της Μηδίας της Μικράς Ασίας. Ωστόσο μεγάλωσε και ανδρώθηκε στη Θεσσαλονίκη.


Μόλις έπεσε η Κωνσταντινούπολη στα χέρια των Τούρκων, οι οποίοι εισέβαλαν ορμητικά στη Θράκη και καταλύθηκε οριστικά η βυζαντινή αυτοκρατορία, ο φόβος για γενικούς διωγμούς κατά των Χριστιανών στάθηκε ως αφορμή να καταφύγει ο Άγιος Ραφαήλ με την συνοδεία του από το λιμάνι της Αλεξανδρουπόλεως, στη Μυτιλήνη. Εκεί εγκαταστάθηκε μαζί με άλλους μοναχούς στην παλαιά μονή του Γενεσίου της Θεοτόκου, η οποία στο παρελθόν ήταν γυναικεία και ήταν χτισμένη στο λόφο Καρυές, κοντά στο χωριό Θέρμη. Ηγούμενος της μονής εξελέγη στην συνέχεια ο Άγιος Ραφαήλ.


Έπειτα από μερικά χρόνια, το έτος 1463 μ.Χ., η Λέσβος έπεσε στα χέρια των Τούρκων, οι οποίοι σε μια επιδρομή τους στο μοναστήρι, συνέλαβαν τον Άγιο Ραφαήλ και τον Άγιο Νικόλαο, τη Μεγάλη Πέμπτη του ιδίου έτους. Ακολούθησαν σκληρά και ανηλεή βασανιστήρια και ο Άγιος Ραφαήλ μαρτύρησε διά σφαγής με πολύ σκληρό τρόπο. Τον έσυραν βιαίως τραβώντας τον από τα μαλλιά και την γενειάδα, τον κρέμασαν από ένα δένδρο, τον χτύπησαν βάναυσα, τον τρύπησαν με τα πολεμικά τους όργανα, αφού προηγουμένως τα πυράκτωσαν σε δυνατή φωτιά και τελικά τον έσφαξαν πριονίζοντάς τον από το στόμα.


Σε μερικές εμφανίσεις του ο Άγιος Ραφαήλ φαίνεται να συνοδεύεται από πολλούς, δορυφορούμενους τρόπον τινά, οι οποίοι διάνυσαν πριν από αυτόν τον ασκητικό βίο στη μονή των Καρυών, όπως είπε σε εκείνους που τα έβλεπαν αυτά. Αποκάλυψε επίσης, ότι η μονή αυτή, η οποία είναι γυναικεία, υπέστη επιδρομή από τους αιμοχαρείς πειρατές κατά το έτος 1235 μ.Χ. Κατά την επιδρομή εκείνη αγωνίσθηκε μαζί με τις άλλες μοναχές τον υπέρ του Χριστού καλό αγώνα η καταγόμενη από την Πελοπόννησο ηγουμένη Ολυμπία και η αδελφή της Ευφροσύνη. Η Ολυμπία τελειώθηκε αθλητικώς στις 11 Μαΐου του έτους 1235 μ.Χ., εμφανίσθηκε δε μαζί με τον μεγάλο και θαυματουργό Άγιο Ραφαήλ.


Ο Άγιος Νικόλαος πέθανε μετά από βασανισμούς, από ανακοπή καρδιάς, δεμένος σε ένα δένδρο.


Μαζί με τους Αγίους συνάθλησε και η μόλις δώδεκα χρονών νεάνιδα Ειρήνη, θυγατέρα του Βασιλείου, προεστού της Θέρμης, η οποία και εμφανίζεται μαζί τους. Αυτή μαρτύρησε ως εξής: Οι ασεβείς αλλόθρησκοι της απέκοψαν το ένα χέρι και ακολούθως την έβαλαν σε ένα πιθάρι και κατέκαυσαν την αγνή αυτή παρθένο, υπό τα βλέμματα των δύστυχων γονέων της, οι οποίοι και θρηνούσαν γοερά για τον φρικτό θάνατο του παιδιού τους.


Με τους Αγίους συνεμαρτύρησαν ο μνημονευθείς πατέρας της Αγίας Ειρήνης, Βασίλειος, η σύζυγός του Μαρία, το μόλις πέντε ετών παιδί τους Ραφαήλ, η ανεψιά τους Ελένη, ο δάσκαλος Θεόδωρος και ο ιατρός Αλέξανδρος, των οποίων τα οστά βρέθηκαν κοντά στους τάφους των Αγίων, μέσα σε ξεχωριστούς τάφους. Το μαρτύριό τους συνέβη την Τρίτη της Διακαινησίμου, στις 9 Απριλίου του έτους 1463 μ.Χ.


Έπειτα από θαυματουργικές υποδείξεις των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, έγινε γνωστή η ύπαρξη των λειψάνων τους και υποδείχθηκαν τα σημεία όπου βρίσκονταν οι τάφοι τους.


Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
(Τοῦ Ἁγίου Ῥαφαήλ)
Τῆς Ἰθάκης τὸν γόνον καὶ τῆς Λέσβου τὸ καύχημα, Ὀσιομαρτύρων τὴν δόξαν, Ῥαφαὴλ εὐφημήσωμεν, ἀρτίως γὰρ ἡμῖν φανερωθείς, ἰάματα πηγάζει τοῖς πιστοῖς, καὶ κατ’ ὄναρ καὶ καθ’ ὕπαρ ὑπερφυῶς ὀπτάνεται τοῖς κράζουσι· Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐκπληροῦντι διὰ σοῦ, ἡμῶν τὰ αἰτήματα.


Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Τὴ τῶν Μαρτύρων θαυμαστὴ προστασία, τῶν ἐν Θερμῇ ἠμὶν ἀρτίως φανέντων, ἀπὸ ψυχῆς προσπέσωμεν κραυγάζοντες· Ραφαὴλ μακάριε, καὶ Νικόλαε θεῖε, καὶ Εἰρήνη πάνσεμνε, πάσης ρύσασθε βλάβης, καὶ ἀναγκῶν καὶ πάσης ἀπειλῇς, τοὺς τὴ πρεσβεία ὑμῶν καταφεύγοντας.


Ἕτερον Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἐν Λέσβῳ, ἀθλήσαντες, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, αὐτὴν ἡγιάσατε, τῇ τῶν Λειψάνων ὑμῶν, εὑρέσει μακάριοι. Ὅθεν ὑμᾶς τιμῶμεν, Ῥαφαὴλ θεοφόρε, ἅμα σὺν Νικολάῳ καὶ παρθένῳ Εἰρήνῃ, ὡς θείους ἡμῶν προστάτας καὶ πρέσβεις πρὸς Κύριον.


Κοντάκιον
Ἦχος δ'. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Οἱ ἐμφανῶς ὑπὲρ Χριστοῦ ἠθληκοτες, καὶ ὑπὸ γῆν χρόνοις πολλοῖς κεκρυμμένοι, ξενοπρεπῶς ἡμῖν ἐφανερωθησαν, Ῥαφαὴλ Νικόλαος, καὶ Εἰρήνη ἡ θεία, καὶ οἱ συναθλήσαντες, μετ' αὐτῶν θεοφρόνως, οὓς ὡς προστάτας καὶ θαυματουργούς, Ὁσιομαρτυρας, πάντες τιμήσωμεν.


Μεγαλυνάριον
Τοὺς Ὁσιομάρτυρας τοῦ Χριστοῦ, Ῥαφαὴλ τὸν θεῖον, καὶ Νικόλαον τὸν σεπτόν, ἅμα σὺν Εἰρήνῃ, τῆς Λέσβου τοὺς προστάτας, ὡς πᾶσι βοηθοῦντας, ὕμνοις τιμήσωμεν.

Ακούστε το απολυτίκιο!


Παρακλητικός Κανόνας στους Νεοφανείς Μάρτυρες Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη


ΠΗΓΗ

Κύριε Ιωήλ και κύριε Θεόκλητε : "Χριστός Ανέστη". Σταματήστε να "δαγκάνετε" ως "λύκοι".

Όπως μας είπε πρόσφατα κάποιος:
"Τις Άγιες ημέρες, έχουμε την εντύπωση ότι ο διάβολος κάνει "υπερωρίες"".

1) Καμαρώστε τον μητροπολίτη Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας Θεόκλητο
με πόση "αγάπη" μιλάει για τους 3 ιερομονάχους της μητρόπολης του, που διέκοψαν την μνημόνευση του λόγω της ανοχής του στην αίρεση του Οικουμενισμού :

ΒΙΝΤΕΟ

https://youtu.be/oiV4AaF4FM8

Ο π.Θεόκλητος λοιπόν από "πατρική αγάπη"

.τους ΔΙΕΚΟΨΕ την μισθοδοσία , 

.διόρισε άλλους ηγουμένους(!) ενώ κτήτορες της μονής είναι οι ίδιοι (!)

.τους απαγόρευσε να τελούν και μυστήρια!

.Τώρα, γεμάτος "πατρική αγάπη" τους απειλεί με εκκλησιαστικά δικαστήρια.

Δείτε σχετικά στην ετικέτα μας "Δίωξη π.Μαξίμου Καραβά", ή κάντε κλικ εδώ

Σχετικά με τη δίωξη του ιερομόναχου π.Παϊσίου Παπαδόπουλου, δείτε την σχετική ετικέτα μας, εδώ

Ντροπή πατέρα Θεόκλητε.
Ποιος να το φανταζόταν.
Τελικά τη βγάζει τη φωνούλα του.
Τόσα χρόνια είχαμε παράπονο που δεν μιλάει, τώρα που ανέλαβε τις διώξεις των ομολογητών πατέρων, απέκτησε λαλιά!

κύριε Θεόκλητε, σου θυμίζουμε ότι
σύμφωνα με τον 15ο κανόνα, ιερείς που διακόπτουν την μνημόνευση του επισκόπου τους λόγω αιρέσεως, όχι μόνον δεν τιμωρούνται αλλά επαινούνται.
Αλλά με τα πολλά "σούρτα φέρτα" στο Φανάρι, μας φαίνεται άρχισες και εσύ να γράφεις τους Ιερούς Κανόνες στα παλιά σου τα παπούτσια..

Σου θυμίζουμε λοιπόν ότι και ο προκάτοχος σου π.Αυγουστίνος Καντιώτης, ΔΙΕΚΟΨΕ την μνημόνευση του οικουμενιστή Πατριάρχη Αθηναγόρα, και πάλι λόγο Οικουμενισμού.

Πάμε στον άλλο "θεοσεβούμενο" δεσπότη, τον 2)μητροπολίτη Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας Ιωήλ.


Προχθές, ανακοινώσαμε την δημόσια επιστολή (αποτείχισης) από τον μητροπολίτη της μοναχής Μαριάμ,

2 ακόμη μοναχές, αυτή τη Μ.Εβδομάδα, επέλεξαν τον ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά. Το σχόλιο μας.

Ακολουθεί η "συνέχεια", από εδώ.

Έτσι σέβονται οι "ευσεβείς" Επίσκοποι (Οικουμενιστές) το Πάσχα! Ασχημονούντες κατά αποτειχισμένων!

Πρόλαβαν οἱ Οἰκουμενιστὲς κι ἄλλαξαν τὶς κλειδαριές στὸ «Ἡσυχαστήριον Ἑπτάρυθμος Χάρις».

Εἶναι τὸ Ἡσυχαστήριο στὸ ὁποῖο διέμενε ἡ μοναχὴ Μαριάμ,
ἡ ὁποία διακόνησε τὸν μακαριστὸ Γέροντα Μελέτιο Αϊβαζίδη ποὺ ἀπὸ τὰ 11 ἕως τὰ 94 ἔτη ἦταν τυφλὸς καὶ ἀνέθρεψε 2.000 παιδιά (ὀρφανά)!!! (Δεῖτε στὴν συνέχεια).

Ἡ μοναχὴ Μαριὰμ τὴν ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ (3-04-2018) δημοσίευσε τὴν Δήλωση Ἀποτειχίσεως ἀπὸ τὸν μητροπολίτη ΕΔΕΣΣΗΣ - ΠΕΛΛΗΣ ΚΑΙ ΑΛΜΩΠΙΑΣ κ. ΙΩΗΛ (ἐδῶ).


Πηγαίνοντας σήμερα νὰ πάρει προσωπικά της ἀντικείμενα (πετσέτες, ἕνα λάδι ἀπὸ σπαθόχορτο ποὺ τὸ ἔχει γιὰ φάρμακο) ἀντικρυσε αὐτὴν τὴν κατάσταση:
Κατάληψη τοῦ Μοναστηριοῦ ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές!
ΑΛΛΑΞΑΝ τὶς ΚΛΕΙΔΑΡΙΕΣ καὶ τὴν κλείδωσαν ἔξω, «ἵνα μὴ μιανθῶσι» ἀπὸ τυχὸν ἐπιστροφή της καὶ «ἵνα φάγωσι (καθαροί) τὸ Πάσχα»!!!

Καλὴ Ἀνάσταση, Σεβασμιώτατε κ. Ἰωήλ!
Εὐτυχῶς προλάβατε!
Θὰ κάνετε Πάσχα ὡς καθαρὸς Οἰκουμενιστής, χωρὶς τὸν μολυσμὸ ἀπὸ τοὺς ἀντιστεκόμενους στὴν οἰκουμενιστικὴ πλάνη Ὀρθοδόξους καὶ ἰδίως ἀπὸ τὴν μοναχὴ Μαριάμ, ποὺ φαίνεται ὅτι ἡ ἀποτείχισή της σᾶς ταρακούνησε πολὺ καὶ σᾶς ἐξέθεσε στὰ μάτια τοῦ ἀρχι-Οἰκουμενιστῆ Πατριάρχη, τὸν ὁποῖον τόσο σέβεσθε
(αὐτὸν καὶ τὰ ἔργα του), ὅπως φαίνεται ἐδῶ κι ἐδῶ.

Ανατριχιαστικό! Ο τυφλός γέροντας που έγινε ζητιάνος για να σώσει πάνω από 2.000 ορφανά!!!
Έχει κάνει ησυχαστήριο που ονομάζεται«Ησυχαστήριον Επτάρυθμος Χάρις». Η αδερφή Μαριάμ ακούραστα τον υπηρετεί και τον φροντίζει.

Μέσα στους αιώνες πολλοί μοναχοί της Ορθόδοξης Εκκλησίας έγιναν παράδειγμα αγάπης και αφοσίωσης προς τους συνανθρώπους τους. Είναι αναρίθμητα τα περιστατικά ιερωμένων οι οποίοι με ιδιαίτερη αγάπη και ανιδιοτέλεια πρόσφεραν στις τοπικές κοινωνίες της Ελλάδας σε περιόδους πολέμων, φτώχειας και όχι μόνο.

Ένας σύγχρονος «άγιος» της εποχής μας υπήρξε και ο μοναχός Μελέτιος Αϊβαζίδης, γνωστός και ως «ορφανοτρόφος», ο οποίος πρόσφερε στα ορφανά, χωρίς όρια και συμβιβασμούς. Η έλλειψη της όρασής του δεν στάθηκε εμπόδιο στον αγώνα που έδωσε για τα ορφανά, τα οποία στερήθηκαν την αγάπη και τη φροντίδα των γονιών τους. Ο ελεήμων και διορατικός γέροντας με μεγάλη αυταπάρνηση επί σειρά ετών διηύθηνε ορφανοτροφεία στην Εδεσσα, στα Γιαννιτσά και στη Νάουσα.

Στις 20 Ιανουαρίου 2012 ο π. Μελέτιος Αϊβαζίδης εκοιμήθη σε ηλικία 94 ετών και περίπου 2.000 ορφανά, τα οποία στο πρόσωπό του βρήκαν την πατρική αγκαλιά και τη στοργή, θρήνησαν τον πατέρα τους. Η «Ορθόδοξη Αλήθεια» επιχειρεί να φέρει στο φως περισσότερες λεπτομέρειες για τη ζωή του π. Μελετίου και να αναφερθεί στον γεμάτο πίστη και προσφορά βίο του.

Ο μοναχός Μελέτιος Αϊβαζίδης γεννήθηκε στη Νικόπολη του Πόντου το 1918. Ο ίδιος και οι γονείς του ήρθαν πρόσφυγες κι εγκαταστάθηκαν στη Λεπτοκαρυά Γιαννιτσών. Αγαπούσε πολύ την Εκκλησία και από δύο ετών έψελνε το τροπάριο του Ιωάννη του Προδρόμου.

Ο π. Μελέτιος από τα παιδικά χρόνια του είχε στερηθεί την αίσθηση της όρασης, καθώς, βοηθώντας τους γονείς του στα καπνά, ένα παιδάκι πέταξε μια καπνοβελόνα, η οποία καρφώθηκε στο μάτι του μικρού Κυριάκου. Πρώτα έχασε το ένα μάτι του -σε ηλικία εννέα ετών- και στη συνέχεια απώλεσε ολοκληρωτικά την όρασή του.

Αυτός ο τυφλός στα μάτια των ανθρώπων έγινε ο πνευματικός οδηγός χιλιάδων ψυχών που στερήθηκαν σε τρυφερή ηλικία την αγάπη των γονιών. Ενας τυφλός που οδηγούσε μέσα από το φως του Θεού εκείνα τα ορφανά παιδιά σε ασφαλή μονοπάτια, ώσπου να περάσουν οι μπόρες που γέννησε η ιστορία του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και της Κατοχής. Η ιστορία του αποδεικνύει σε όλους μας ότι στις άπειρες δυσκολίες της ζωής παραμένει πάντοτε άπειρη και η αγάπη του Θεού για τους ανθρώπους.

Πηγή

Εκοιμήθη ο τυφλός πλην όμως διορατικός γέροντας Μελέτιος Αϊβαζίδης
20 Ιανουαρίου 2012

Σε ηλικία 94 ετών έφυγε από τη ζωή ο ιδιαίτερα αγαπητός - ιδίως στις περιοχές της Νάουσας και της Πέλλας - μοναχός Μελέτιος Αϊβαζίδης, ο τυφλός μοναχός που ίδρυσε ορφανοτροφείο στη Νάουσα και πρόσφερε τα μέγιστα σε πάνω από 2000 ορφανά παιδιά. Δικαίως, λοιπόν, του προσδόθηκε το επίθετο "ορφανοτρόφος".

Από την σελίδα που δημιούργησαν πνευματικά του παιδιά (www.meletiosaivazidis.gr), διαβάζουμε για τη ζωή του:

"Ο μοναχός Μελέτιος Αϊβαζίδης γεννήθηκε το έτος 1918, στην Νικόπολη του Πόντου. Ήρθε με τους γονείς του πρόσφυγας. Μετά από περιπλανήσεις εγκαταστάθηκαν οι γονείς του, στην Λεπτοκαρυά Γιαννιτσών. Από μικρός αγαπούσε την εκκλησία και δύο ετών έψελνε το τροπάριο του Ιωάννου του Προδρόμου. Βοηθώντας τους γονείς του που περνούσαν καπνά, ένα παιδί έριξε την βελόνα του καπνού και καρφώθηκε στο μάτι του. Έτσι έχασε το μάτι του και εν συνεχεία χάλασε και το άλλο μάτι. Από τα δέκα του χρόνια είναι παντελώς τυφλός.

Στα 18 του χρόνια εκάρη μοναχός στο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου στην Νάουσα ονομάσθηκε από Κυριάκος, Μελέτιος. Έκτοτε αν και τυφλός, σκορπάει γύρω του ισχυρό φως. Ιδρύει ορφανοτροφείο στην Νάουσα. Πέρασαν από τα χέρια του και μεγάλωσαν πλέον τα 2000 ορφανά. Το έργο του είναι πολύ μεγάλο. Έγινε πατέρας των ορφανών και βοηθός του κόσμου.


Τώρα (πριν την κοίμησή του) στα γηρατειά του, ζει στο χωριό του Λεπτοκαρυά Γιαννιτσών. Έχει κάνει ησυχαστήριο που ονομάζεται «Ησυχαστήριον Επτάρυθμος Χάρις». Η αδερφή Μαριάμ ακούραστα τον υπηρετεί και τον φροντίζει. Κοντά του, βρίσκουν παρηγοριά πολλές κουρασμένες ψυχές, τους συμβουλεύει, τους παρηγορεί και το ησυχαστήριό του λειτουργεί και σαν πτωχοκομείο.

Πολλοί περνούν και παίρνουν την συμβουλή του και την ευλογία του. Εμείς τα πνευματικά του παιδιά, θεωρήσαμε απαραίτητο, να ρίξουμε λίγο φως στο έργο του, που είναι έργο ανθρωπιάς, έργο Θεού. Οι προσευχές του είναι άπειρες, τα γραφόμενά του ατελείωτα. Στα ράφια του ησυχαστηρίου του βρίσκεις προσευχές και λόγους δικούς του με τις χρονολογίες που τις είπε.

Τα τελευταία 5 χρόνια, μας είπε και κάνουμε λειτουργίες στις πόλεις μας, μια φορά το μήνα, που είναι καλό για τις οικογένειές μας για την πόλη μας, για τους ιερείς και τους αρχιερείς μας.

Ακόμη μας υπαγόρευσε και πολλές προσευχές, χριστιανικά παραδείγματα και λόγους. Συγκεντρώνοντάς τα με τις ημερομηνίες που μας τα έλεγε, γράψαμε δύο βιβλία. Το πρώτο λέγεται «Προσευχές» Μοναχού Μελετίου Αϊβαζίδη του ορφανοτρόφου. Το δεύτερο βιβλίο λέγεται «Λόγοι φωτιστικοί» πατρός Μελετίου Αϊβαζίδη και σύντομα θα εκδοθεί και το τρίτο βιβλίο. Για μας ο γέροντας είναι ο πατέρας μας και τον αγαπάμε πολύ. Ακούμε τις συμβουλές του και θεωρήσαμε υποχρέωσή μας να φτιάξουμε ιστοσελίδα με τα βιβλία του. Έτσι οι προσευχές του και οι λόγοι του, θα διαβαστούν από όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, σε όλο τον κόσμο. Του ευχόμεθα έτη πολλά και ευλογημένα και στο ησυχαστήριό του να έρθουν και άλλες μοναχές, γιατί έχει έτοιμα και τα κελλάκια τους και όποια μοναχή θελήσει να πάει, θα είναι ευπρόσδεκτη.
Τα πνευματικά του παιδιά

Πηγή

Σχόλιο:Κλείνουμε με μια πολύ γενική σκέψη μας (αλάθητοι δεν είμαστε, μπορεί και να πέφτουμε έξω) :
Δεν είναι να "λυπάσαι" μερικούς "καχεκτικούς" ανθρώπους "χαμηλών τόνων"- ή κατά το κοινώς λεγόμενο "σιγανοπαπαδιές".
Σε κάποιες περιπτώσεις σου τη φέρνουν στο μέλλον, όπως πχ ο Εφιάλτης στην αρχαία Σπάρτη.

Από οίκτο, τους βοηθάνε όλοι να ανέβουν, συχνά παραπάνω απ' όσο αξίζουν, να πάρουν να πιάσουν "καρέκλες" και πτυχία κλπ,
και στο τέλος "κολλάνε σαν βδέλλα" στην εξουσία και ξεσαλώνουν.
Και τότε δεν τους αναγνωρίζει κανείς!
Το σενάριο νομίζουμε ότι το έχουμε δει πολλές φορές να επαναλαμβάνεται με ένα σωρό πρόσωπα.
Μπορεί και να κάνουμε λάθος.

Ομάδα Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

ΠΗΓΗ