● Ἡ ρήξη Ποιμένων καί Λαοῦ τοῦ Θεοῦ εἶναι γεγονός.
● Τά σχίσματα εἶναι πλέον θέμα χρόνου.
ὑπό Δημ. Κυρ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου
Πρίν ἀπό μερικές ἡμέρες (23 & 24 Νοεμβρίου τρ. ἔτους), συνεκλήθη ἐκτάκτως ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μέ ἀποκλειστικό θέμα τῆς ἡμερησίας διατάξεως αὐτῆς τήν περιβόητη σύνοδο τῆς Κρήτης καί τίς ἀποφάσεις της. Ἡ ἐν λόγω συνεδρίαση ἀνεμένετο ἀπό τόν πιστό λαό μέ μεγάλη ἀγωνία προκειμένου νά πληροφορηθεῖ τήν ἐπίσημη καί ὑπεύθυνη θέση τῶν Ποιμένων του γιά τή φερομένη ὡς "Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο" τῆς Κρήτης. Καί τοῦτο ἦτο εὔλογο, διότι ἀφ' ἑνός μέν ἡ πραγματοποίησή της σχεδιαζόταν καί προετοιμαζόταν ἐπί δεκαετίες, ἀφ' ἑτέρου δέ, διότι τόσον ὁ τρόπος συγκλήσεως καί λειτουργίας της, ὅσο καί, κυρίως, οἱ ἀποφάσεις της προκάλεσαν μεγάλη ἀναστάτωση ἤ μᾶλλον σκανδαλισμό στόν λαό τοῦ Θεοῦ. Πλῆθος δημοσιευμάτων, ἄρθρων καί κριτικῶν, ἐκ μέρους θεολόγων, Κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν, παρεῖχαν σέ κάθε ἐνδιαφερόμενο τή σχετική πληροφόρηση καί ἐνημέρωση κυρίως ὡς πρός τή δομή, τή λειτουργία καί τίς ἀποφάσεις της, ὥστε νά διαμορφώσει κανείς, βάσει τῆς Πίστεως καί διδασκαλίας, ἀλλά καί τῆς διαχρονικῆς πράξεως τῆς Ἐκκλησίας, τά ἀνάλογα συμπεράσματα περί αὐτῆς. Ἐξάλλου, πέραν τῶν διαφόρων κριτικῶν προσεγγίσεων, ἀπόψεων καί θέσεων περί αὐτῆς, οἱ ὁποῖες διετυπώθησαν ὑπό διαφόρων, ὁ κάθε πιστός εἶχε, χάρι στήν τεχνολογία καί τά διάφορα μέσα ἐνημερώσεως, τή δυνατότητα νά ἀποκτήσει ἰδία γνώμη περί τῶν γενομένων καί κυρίως περί τῶν ὑπ' αὐτῆς ἀποφασισθέντων.
Παραμονές τῆς συνεδριάσεως τῆς ἐκτάκτου Ἱεραρχίας ἐλήφθη, ὡς διέρρευσε ἀπό καλά πληροφορημένες ἐκκλησιαστικές πηγές, μήνυμα ἐκ Βοσπόρου, δίκην τελεσιγράφου προειδοποιήσεως, πρός τούς συνερχομένους ἐπισκόπους καί τόν προεδρεύοντα νά μή ἀποτολμήσουν νά ἐπικρίνουν συνοδικῶς τήν " σύνοδο-προκάτ" τῆς Κρήτης, οὔτε νά ἀπορρίψουν τίς προειλημμένες ἀποφάσεις της. Ἐπίσης, ἐκ τῆς ἰδίας προελεύσεως ἐξῆλθε μήνυμα πρός τούς ζωηροτέρους καί ἀτιθάσους ἐπισκόπους νά ἡρεμήσουν, ἐάν θέλουν τήν κεφαλή των στή θέση της!
Ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, φαίνεται ὅτι οἱ ἀπειλές τοῦ Βοσπόρου ἔπιασαν τόπο. Ὄχι, βεβαίως, ὅτι ὑπῆρχε καμμία σοβαρή ὁμολογιακή διάθεση στό σῶμα τῶν Ἱεραρχῶν.
Ἔτσι ἡ εἰδικῶς συγκληθεῖσα ἐπί τοῦ θέματος ἔκτακτη Ἱεραρχία ὡς μοιραία καί ἄβουλος, μᾶλλον δέ ὡς σχεδόν πλήρως ἀλλοτριωμένη τῆς ὑψηλῆς ἀποστολῆς της, συντάχθηκε καί εὐθυγραμμίσθηκε στή γραμμή τοῦ Φαναρίου. Ἐμμέσως πλήν σαφῶς ἀπεδέχθη καί ἀνεγνώρισε τήν ὑπό τῶν πραγματικῶς πιστευόντων συνειδητῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ἤδη ἀποκηρυχθεῖσα ληστρική σύνοδο τῆς Κρήτης, τήν ὁποία τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως κατεσκεύασε καί προσπαθεῖ νά ἐπιβάλλει σέ ὅλες τίς τοπικές ὀρθόδοξες ἐκκλησίες ὡς "Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο".
Ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης, ἡ ὁποία μεμαρτυρημένως καί ἀποδεδειγμένως εἶναι ὡς πρός τή δομή καί λειτουργία της ἀντικανονική καί ὡς πρός τίς ἀποφάσεις της ἀντορθόδοξη, παρουσιάσθηκε μέσω τῆς σχετικῆς εἰσηγήσεως τοῦ Μητροπολίτου Σερρῶν κ. Θεολόγου ὡς ἕνα σπουδαῖο γεγονός, τό ὁποῖο ἤδη ἔχει λάβει τή θέση του στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Πρόκειται γιά μία εἰσήγηση σαφῶς κατώτερη τῆς βαρύτητος τοῦ ζητήματος, ἐντελῶς ἀκατάλληλη πρός διαπραγμάτευση ἑνός μεγάλων κανονικῶν, ἐκκλησιολογικῶν καί θεολογικῶν διαστάσεων θέματος.
Μέ τίς καθιερωμένες γενικές καί ἀόριστες θεολογικές καί Πατερικές ἀναφορές, διανθισμένες μέ κολακευτικές ἀναφορές στό Πατριαρχεῖο καί τόν προκαθήμενό του,ἀλλά καί τήν παράθεση τοῦ ἱστορικοῦ πλαισίου τῆς διοργανώσεωςκαί τῆς τελικῆς διαχειρίσεως τῶν προσυμπεφωνημένων κειμένων τῆς συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου, ὁ κ. Θεολόγος ἐπεχείρησε νά διαπεράσει "ἀβρόχοις ποσί" κάθε οὐσιαστική προβληματική περί τήν σύγκληση, λειτουργία καί τίς ἀποφάσεις τῆς συνόδου τῆς Κρήτης,εἰσηγούμενος μεταξύ ἄλλων: τήν " νηφάλιον μελέτην, αγιοπατερικήν εμβάθυνσιν, διασαφήνισιν, ποιμαντικήν ωρίμανσιν, ανάλυσιν και αξιοποίησιν" τῶν "σχετικῶν ἀποφάσεων τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου"!
Τί εἴδους, ὅμως, ἁγιοπατερική ἐμβάθυνση καί ἀξιοποίηση μπορεῖ νά γίνει σέ μία ἀντικανονική σύνοδο, τῆς ὁποίας οἱ ἀποφάσεις ἐμπεριέχουν κακοδοξίες καί οὐσιαστικῶς προωθοῦν καί προβάλλουν τό πνεῦμα καί τίς θέσεις τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ἡ ἀξιοποίηση μιᾶς ληστρικῆς συνόδου, γιά νά μή κοροϊδευόμαστε, ἕνα πράγμα σημαίνει: ἀναγνώρισή της καί συμμετοχή στήν ἀντικανονικότητα καί ἀντορθοδοξία της!
Δυστυχῶς, ἀποδεχομένη ἡ Ἱεραρχία τήν ἐν λόγῳ ὕπουλη εἰσήγηση τοῦ κ. Θεολόγου ἀνέλαβε τήν εὐθύνη τῆς ρήξεως μέ τόν πιστό λαό, ὁ ὁποῖος μέ τήν ἐνημέρωση πού ἔλαβε καί τήν γνώμη πού ἐσχημάτισε ἐξ ἰδίας ἀντιλήψεως, διαβάζοντας τά κείμενα τῶν ἀποφάσεων τῆς διαβοήτου αὐτῆς συνόδου καί ἀκούγοντας μέ τά αὐτιά του τόν προεδρεύοντα αὐτῆς Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως νά ἀποκαλεῖ (ὑποτίθεται) ἐν Συνόδω τούς παριστάμενους (κατά τήν ἔναρξη καί λήξη αὐτῆς) ἐκπροσώπους τῶν αἱρέσεων ὡς "ἐργάτες τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου" καί τίς αἱρετικές ὁμάδες των ὡς "ἀδελφές Ἐκκλησίες", ἀπορρίπτει καί ἀποκηρύσσει ὡς ληστρική τή σύνοδο τῆς Κρήτης καί τήν παραγωγή της, θέλων νά παραμείνει πιστός στήν Παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας.
Δυστυχῶς, τό μεῖζον ζήτημα τῆς συνόδου τῆς Κρήτης, καίτοι προβάλλεται ὑπό τῶν διοργανωτῶν καί ὑπερασπιστῶν της ὡς συνέχεια τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί πάντως ὡς δῆθεν πανορθοδόξου κύρους σύνοδος, ἀντιμετωπίζεται σκοπίμως μέ ὕπουλο καί διπλωματικό τρόπο καί ὄχι ὡς ὄφειλε νά ἀντιμετωπισθεῖ μέ σοβαρότητα καί εὐθύτητα ὡς ζήτημα Πίστεως, τό ὁποῖο δέν ἐπιδέχεται παραπλανητικές διπλωματίες καί προπαγανδιστικούς σχεδιασμούς ἐπιβολῆς.
Ἡ σοβαρότητα ἤ μᾶλλον ἡ αὐστηρότητα τῶν Ποιμένων φαίνεται ὅτι θά ἐμφανισθεῖ ὅταν θά χρειασθεῖ νά ἀντιμετωπισθοῦν κληρικοί, μοναχοί καί πιστοί, οἱ ὁποῖοι δικαίως καί κανονικῶς θά θελήσουν νά διαχωρίσουν τή θέση των ἀπό αἱρετίζοντες ἐπισκόπους. Καί τέτοιοι πρέπει νά θεωροῦνται ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ πονηροί, πνευματικῶς διεφθαρμένοι ἤ καί ἁπλῶς ἐπιπόλαιοι ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι ἀποδέχονται ἀδιαμαρτυρήτως τήν ἀναγνώριση τῆς ληστρικῆς συνόδου τῆς Κρήτης, ὡς δῆθεν "Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου" τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκλησίας.
Βάσει τῶν ὅσων μέχρι σήμερον ἔχουν δημοσιευθεῖ περί τῆς συνόδου τῆς Κρήτης καί τῶν ἀποφάσεών της εἶναι ἀδύνατον ἀπό ὀρθοδόξου, κανονικῆς καί θεολογικῆς ἀπόψεως νά ἀναγνωρισθεῖ ὡς ὀρθόδοξος Σύνοδος. Ἀντιθέτως ἐπιβάλλεται ἡ ἀποδοκιμασία, καταδίκη καί ἀποκήρυξή της, πρωτίστως ἀπό τούς ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι θεωροῦνται φύλακες τῆς Πίστεως καί προστάτες τοῦ ποιμνίου ἀπό τίς αἱρέσεις.
Κατ' ἐπέκταση καί ἡ στάση τῆς Ἱεραρχίας διά τῆς ὁποίας σαφῶς γίνεται ἀποδεκτή ἡ ληστρική σύνοδος τῆς Κρήτης καί ἐμμέσως πλήν σαφῶς ἀναγνωρίζεται αὐτή ὡς "Ἁγία καί Μεγάλη", δέν εἶναι δυνατόν νά γίνει ἀνεκτή ἀπό τό ὀρθόδοξο πλήρωμα. Πολλῶ δέ μᾶλλον, διότι ἡ στάση αὐτή εἶναι παντελῶς ἀδικαιολόγητος, ἐφ' ὅσον ὅπως γνωρίζομε ἀκούσθηκε, κατά τήν ἐπίμαχη ἔκτακτη σύγκλησή της, ἡ ὀρθόδοξη τοποθέτηση καί τεκμηριωμένη κριτική, διά στόματος τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου Βλάχου.
Ἡ παρέμβαση τοῦ τελευταίου, ὁ ὁποῖος φαίνεται ὅτι βιώνει ἰδιαιτέρως δραματικές καί ἐπώδυνες καταστάσεις ὑπερασπιζόμενος τήν ἀλήθεια καί τά αὐτονόητα ἐν μέσω τῶν ἀδιαφόρων συναδέλφων του, λόγω τῆς ἀδιασείστου τεκμηριώσεως καί τῆς χειρουργικῆς ἀκριβείας καταδείξεως τοῦ ἐλλείματος Ὀρθοδοξίας τῆς ἐν λόγω συνόδου (τῆς Κρήτης) - παρά τήν ὑπερβολική του εὐγένεια καί τήν ἐπιμέρους ἀνοχή ἤ ὑποτίμηση σημαντικῶν ἐπιμέρους προβλημάτων - συνιστᾶ ἐκ τῶν πραγμάτων ἔλεγχο καί ἀπόδειξη τῆς πεπλανημένης καί ἀντορθοδόξου στάσεως τῆς ἐκτάκτου Ἱεραρχίας, ἔναντι τῆς συνόδου τῆς Κρήτης καί τῶν ἀποφάσεών της.
Εἶναι χαρακτηριστική ἡ, κατά τή γνώμη μας, πεμπτουσία τῆς παρεμβάσεως, κατά τήν ὡς ἄνω Συνεδρίαση, τοῦ ἐπισκόπου Ἱεροθέου περί τῆς συνόδου τῆς Κρήτης: " Μάλιστα, ὅταν δημοσιευθοῦν τά Πρακτικά τῆς Συνόδου, ὅπου ἀποτυπώνονται οἱ αὐθεντικές ἀπόψεις αὐτῶν πού ἀποφάσισαν καί ὑπέγραψαν τά κείμενα, τότε θά φανῆ καθαρά ὅτι στήν Σύνοδο κυριαρχοῦσαν ἡ θεωρία τῶν κλάδων, ἡ βαπτισματική θεολογία καί κυρίως ἡ ἀρχή τῆς περιεκτικότητος, δηλαδή ἡ διολίσθηση ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἀποκλειστικότητος στήν ἀρχή τῆς περιεκτικότητος." Τά σχόλια περιττεύουν!
Μόνο πού, κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας νά "ἀξιοποιήσει", κατά τίς προτάσεις τῆς εἰσηγήσεως, τήν σύνοδο τῆς Κρήτης καί τίς ἀποφάσεις της, ἀποτελεῖ σαφῶς καί ἀναντιρρήτως ὄχι μόνο ἀνοχή, ἀλλά καί υἱοθέτηση τῶν κακοδοξιῶν της. Τό δέ ἔργο τῆς προβολῆς καί καθιερώσεώς της, πάντα κατά τίς προτάσεις τῆς εἰσηγήσεως τοῦ Μητρ/του Σερρῶν, τήν ὁποία ἐπικρότησε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί κάλεσε ἐν συνεχείᾳ ὅλη τήν Ἱεραρχία νά τήν ἀποδεχθεῖ, ὅπερ καί ἐγένετο, συνιστᾶ ἀνοσιούργημα.
Ἡ ἐλπίδα τῶν πιστῶν καί ἡ ἀγωνία των γιά τήν τελική στάση καί τοποθέτηση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στό ζήτημα τῆς ληστρικῆς συνόδου τῆς Κρήτης, μετεβλήθησαν σέ ἐφιάλτη καί τραγική ἀπογοήτευση. Τό προμήνυμα τῆς δυσαρέστου αὐτῆς ἐκβάσεως εἶχε δώσει ἡ κυκλοφορία ἑνός κειμένου τοῦ Μητρ/του Μεσσηνίας, ὁ ὁποῖος, ὅπως ἔπραξε καί πρό τῆς ἐνάρξεως τῶν ἐργασιῶν τῆς συνόδου τῆς Κρήτης, ἔτσι καί τώρα, ἐπεχείρησε νά δικαιολογήσει μέ τή γνωστή ἐπιστημονικοφανή δημιουργική του ἀσάφεια, τίς θεολογικῶς ἀδικαιολόγητες ἐκκλησιολογικές θέσεις της περί Ἐκκλησίας καί ἑνότητος.
Παρά τήν κονιορτοποίηση αὐτῶν ὑπό τοῦ Σεβ. Ναυπάκτου μέ τήν παρέμβασή του καί τήν ὑπ' αὐτοῦ ἀπόδειξη τῶν σαθρῶν βάσεων καί ἐπιχειρημάτων τοῦ γνωστοῦ οἰκουμενιστοῦ Μητροπολίτου κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου, Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ὁ πολύς λαός λόγω τοῦ ἐπικρατοῦντος φόβου καί τῆς ἐνόχου σιωπῆς ὅλων σχεδόν τῶν ὑπολοίπων συνεπισκόπων του,παραμένει ἀνενημέρωτος περί τῆς ἐνεργουμένης σέ βάρος τῆς Πίστεώς του προδοσίας.
Εἶναι, πλέον, ἐπιτακτική ἡ ἀνάγκη νά ἔλθουν ὅλα στό φῶς καί ἐπιπλέον νά εἰπωθοῦν τά πράγματα μέ τό ὄνομά των. Πρέπει ἐπιτέλους καί ἡ κακοδοξία νά ἐπισημαίνεται καί οἱ φορεῖς καί ὑπερασπιστές της νά κατονομάζονται, γιά νά προστατεύονται οἱ πιστοί. Δέν ὑπάρχει αἵρεση χωρίς αἱρετικό καί αἱρετικός χωρίς αἵρεση! Ἡ σκόπιμη ἐγκατάλειψη καί ἀποφυγή χρήσεως αὐτῶν τῶν ὅρων δέ σημαίνει τήν ἀνυπαρξία των, ἀλλά τήν προσπάθεια τῆς συγκαλύψεως καί ἀμνηστεύσεώς των. Δέν εἶναι τυχαῖο τό ὅτι στό λεξιλόγιο καί τά κείμενα τῶν οἰκουμενιστῶν ἀπουσιάζουν οἱ λέξεις: αἵρεση, αἱρετικός, μετάνοια, ἐπιστροφή, ἀκόμη καί οἱ λέξεις ἁμαρτία, πλάνη καί διάβολος.
Ὁ πιστός λαός δικαιοῦται καί ἐπιβάλλεται νά πληροφορηθεῖ ὅσον ἀφορᾶ στήν ἔκτακτη Ἱεραρχία, ἡ ὁποία συνεζήτησε τό θέμα τῆς συνόδου τῆς Κρήτης, ποιά ἦταν ἡ θέση ἑνός ἑκάστου τῶν Ἱεραρχῶν ἐπ' αὐτοῦ καί πῶς τοποθετήθηκε εἷς ἕκαστος ἐν προκειμένω, ἔναντι τόσον τῆς σχετικῆς εἰσηγήσεως, ὅσον καί τῆς παρεμβάσεως τοῦ Σεβ. κ. Ἱεροθέου. Ἐφ' ὅσον, ὅπως ἔχομε διδαχθεῖ, ὁ Ἐπίσκοπος ὀφείλει νά ἐκφράζει καί ἐκπροσωπεῖ τήν τοπική ἐκκλησία τήν ὁποία διαποιμαίνει, πρέπει νά διαπιστωθεῖ ποιοί ἐξέφρασαν τίς ἀνησυχίες τῶν πιστῶν καί ποιοί ἐσιώπησαν ἤ διαστρέβλωσαν τήν πραγματικότητα καί τήν ἀλήθεια, ἐνεργήσαντες ὄχι ὡς μέλη Ἱεραρχίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλά ὡς μέλη Μασωνικῆς Στοᾶς.
Ἐάν ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης ἀποβαίνει τελικῶς καταλύτης στή μετατροπή τῆς Ἑλλαδικῆς Ἰεραρχίας, ἐν τόπω καί χρόνω, σέ σύλλογο ἐπιόρκων ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ἐπιλέγουν τήν ἐπίσημη συμπόρευση μετά τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στήν ὀλέθρια οἰκουμενιστική του πορεία, τότε θά πρέπει νά ἀνακαλέσουμε στή μνήμη μας ὅσα συνέβησαν στίς ἀρχές τοῦ περασμένου αἰῶνος. Οἱ ὁμοιότητες μέ τίς τρέχουσες ἐξελίξεις εἶναι συγκλονιστικές.
Στίς ἀρχές τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος, τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ἐκδίδει τήν περιβόητη Ἐγκύκλιο τοῦ 1920, διά τῆς ὁποίας ἀπευθύνεται στίς διάφορες χριστιανικές αἱρέσεις τίς ὁποῖες, ὅμως, γιά πρώτη φορά στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία, τίς ὀνομάζει "Ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ", θέτοντας ἔτσι τό βλάσφημο θεμέλιο τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀκολουθεῖ, τό 1923, τό ὡς πανορθόδοξο συγκληθέν, πλήν ληστρικό ἀποδειχθέν Συνέδριο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τό ὁποῖο, μεταξύ ἄλλων ἀντικανονικῶν καί ἀντορθοδόξων, ἀπεφάσισε τήν ἐπιβολή τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου. Τότε, τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως διά τοῦ Μασώνου καί ματαιόδοξου νεωτεριστοῦ Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη ἐπηρέασε καί ἐπέβαλε τήν ἀντικανονική ἀλλαγή στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία διά μιᾶς ἀντικανονικῆς ἀποφάσεως τῆς Ἱεραρχίας της υἱοθέτησε τήν Καινοτομία, μέ ἄμεσο τραγικό ἀποτέλεσμα τό μέχρι σήμερα ἀθεράπευτο ἡμερολογιακό σχίσμα.
Σήμερα, πάλι τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, συνεχίζοντας τήν πρωτοφανή οἰκουμενιστική του πορεία πού ἄρχισε τότε, ὅπως τοῦτο ἐπισημαίνεται καί διαπιστώνεται πλέον ἀπό ὅλους ὅσοι ἀντιτίθενται στόν Οἰκουμενισμό, τό ὁποῖο κατεσκεύασε τήν καινοτομία τῆς συνόδου τῶν προκαθημένων τῆς Κρήτης, ὡς δῆθεν ἁγία καί μεγάλη σύνοδο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, προσπαθεῖ νά ἐπιβάλλει σέ κάθε τοπική ὀρθόδοξο ἐκκλησία καί ἐν προκειμένω στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὄχι πλέον μία Καινοτομία, ἀλλά τόν ἴδιο τόν πατέρα τῶν Καινοτομιῶν, τόν Οἰκουμενισμό μέ δῆθεν Συνοδική (γιά πρώτη φορά) καί Πανορθόδοξη ἐπικύρωση. Τά ἀποτελέσματα εἶναι βέβαιο ὅτι θά εἶναι ἀνάλογα καί δέν θά εἶναι ἄλλα ἀπό πολλά καί ὀδυνηρά σχίσματα μέσα στό χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας!
Ὁ σπουδαῖος Σέρβος Δογματολόγος καί Ἅγιος τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς,ὁ ὁποῖος πρῶτος ἐχαρακτήρισε τόν Οἰκουμενισμό ὡς Παναίρεση,μέ ἐκπληκτική διορατικότητα εἶχε ἤδη πρό 40ετίας καί πλέον ἐπισημάνει,σέ σχετικό ὑπόμνημά του πρός τήν Σερβική Ἱεραρχία,ὅτι ἡ ἀπό τότε προετοιμαζομένη σύγκληση,πάντοτε μέ πρωτοβουλία τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως,"Μεγάλης Συνόδου" θά ἦταν καλό,ἐλλείψει ὀρθοδόξων προϋποθέσεων, νά μή πραγματοποιηθεῖ, ἐφ' ὅσον δέ συγκληθεῖ (ὅτι) θά προκαλέσει σχίσματα καί ἁπώλεια δυσαριθμήτων ψυχῶν!
Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀποδεχθεῖσα κατόπιν προτάσεως τοῦ Προέδρου της καί Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου (ὑπευθύνου τῆς ἀλλοιώσεως καί καταφρονήσεως τῆς Ἀποφάσεως τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Μαΐου τοῦ 2016 περί ὑποστηρίξεως διορθώσεων τῶν ἐπιμάχων ἀντορθοδόξων σημείων τῶν πρός ἔγκριση Κειμένων τῆς συνόδου τῆς Κρήτης) τίς προτάσεις τῆς ἀτυχοῦς εἰσηγήσεως τοῦ Μητροπολίτου Σερρῶν περί τῆς συνόδου τῆς Κρήτης, σύμφωνα μέ τήν ὁποία θά πρέπει νά ἐκδωθεῖ σχετική ἐνημερωτική Ἐγκύκλιος πρός τόν λαό γιά τήν διάδοση καί καθιέρωσή της, παρέδωσε τή σκυτάλη τῆς νομιμοποιήσεως καί ἀναγνωρίσεως τῆς ληστρικῆς αὐτῆς συνόδου στή Διαρκή Ἱερά Σύνοδο.
Ἐν ἀναμονῆ, λοιπόν, αὐτῆς τῆς ἐπισήμου ἐνημερώσεως τοῦ λαοῦ καί ἀσχέτως τοῦ ἰδιαιτέρου περιεχομένου της, δεδομένου ὄντος ὅτι ἔχει καθιερωθεῖ ἡ διπλωματία καί ἡ ἀσάφεια τῶν κειμένων πρός παραπλάνηση τῶν ἀφελῶν καί ἀνυποψιάστων, θά πρέπει ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ νά εἶναι ἕτοιμος νά ἀρθεῖ τουλάχιστον αὐτός στό ὕψος τῶν περιστάσεων. Καί, ἐφ' ὅσον οἱ φύλακες ἀποφάσισαν νά προδώσουν, τόν λόγο πλέον θά τόν ἔχει ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, ὁ τελικός ὑπερασπιστής τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἔσχατος φύλακας τῆς Πίστεως, γιά νά βροντοφωνάξει μέσα στούς Ἱερούς Ναούς μέ παρρησία καί ὁμολογιακό σθένος τό στῶμεν καλῶς!
Ὅπως μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐν καιρῶ κινδυνευούσης Πίστεως καί μάλιστα προδοσίας αὐτῆς ὑπό τῶν Ποιμένων, τόν λόγο ἔχουν οἱ εὐσεβεῖς Ἱερεῖς, οἱ μοναχοί καί οἱ λαϊκοί. Τά παραδείγματα στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία εἶναι πάμπολλα καί ἀναμφισβήτητα. Πρόκειται γιά τίς περιπτώσεις ἐκεῖνες γιά τίς ὁποῖες ὁ μέγας Βασίλειος λέγει:"τό γάρ ἐφησυχάζειν ἐν τοιούτοις ἀρνήσεως ἴδιον, τό δέ ἐλέγχειν ὁμολογίας εἰλικρινοῦς". Μόλις δέ πού χρειάζεται νά ἀναφέρωμε ὅτι οἱ προφασιζόμενοι τήν ἑνότητα καί ἀποδίδοντες τή μομφή τοῦ σχίσματος σέ ὅσους ἀρνοῦνται τήν ὑπακοή καί συμμόρφωση σέ ἐντολές ἀποστασίας, ἔχουν ἀποστομωθεῖ διαχρονικῶς ὑπό τοῦ χρυσορρήμονος Ἁγίου Πατρός λέγοντος: "Ἔστι σχισθῆναι καλῶς. Ἔστι γάρ καί κακή ὁμόνοια καί καλή διαφωνία." Καθώς ἐπίσης: "Μή προτίμα τήν ὁμόνοιαν τῆς ἀληθείας, ἀλλ' ἵστασο γενναίως ἕως θανάτου.".
Ἡ Ὀρθοδοξία στηρίζεται πάντοτε στήν ἀλήθεια, ἡ ὁποία ἐλευθερώνει. Ὁ Οἰκουμενισμός στηρίζεται στό ψεῦδος καί στό φόβο, τά ὁποῖα ὑποδουλώνουν τή συνείδηση καί τή σκέψη τοῦ ἀνθρώπου.
Ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης δέν νεκρώθηκε, οὔτε ἐτάφη, ὅπως ἔσπευσαν ὁρισμένοι ἐπιπολαίως νά διακηρύξουν. Μάχεται νά καθιερωθεῖ ἤ μᾶλλον μάχονται οἱ κατασκευαστές καί θιασῶτες της νά τήν καθιερώσουν ἔστω καί μέ πλήγματα.
Τά κατ' αὐτῆς γραφόμενα μόνο σχετική ἀξία ἔχουν, ὅταν δέν συνοδεύονται ἀπό ἀσυμβίβαστο ἀγώνα γιά τήν ἀκύρωση καί ἀποκήρυξή της. Καί, κυρίως, τοῦτο ἐπιτυγχάνεται μέ τήν ἀπομάκρυνση ἀπό ὅσους τήν ἀναγνωρίζουν καί τήν διακοπή τῆς μετ' αὐτῶν κοινωνίας, κατά τά κανονικῶς προβλεπόμενα καί τά καθολικῶς, ὑπό τῶν Γραφῶν καί ὅλων τῶν Πατέρων, διδασκόμενα διαχρονικῶς.
Ὅσοι ἀναμένουν ἀπό ἐκείνους πού ἀπουσίασανκαί δέν συμμετεῖχαν στίς ἐργασίες της (συνόδου τῆς Κρήτης) νά δώσουν λύση, μᾶλλον θά ἀπογοητευθοῦν. Καί τοῦτο θά συμβεῖ διότι τό περισσότερο πού μποροῦν καί διατίθενται αὐτοί νά κάνουν εἶναι νά ἐπικρίνουν τίς ἀποφάσεις καί τόν τρόπο λειτουργία της. Αὐτά, ὅμως, εἶναι ἀκίνδυνα γιά τήν πορεία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐκ φύσεως δέν ἐνοχλεῖται ἀπό ὅσουςδιαφωνοῦν ἀλλά ἐξακολουθοῦν νά συμπορεύονται καί κοινωνοῦν μαζί του, ἐνοχλεῖται δέ καί παρεμποδίζεται μόνον ἀπό ὅσουςτόν καταγγέλουν, ἀρνούμενοι ὅμως συγχρόνως τήν κοινωνία του!
Ἡ βάση καί ὁ στόχος τῆς συνόδου τῆς Κρήτης φαίνεται ὅτι δέν ἔχει γίνει ἀκόμη ἀντιληπτός, οὔτε καί σέ αὐτούς ἀκόμη τούς ἀντι-οἰκουμενιστές. Καί αὐτό πρέπει νά προσεχθεῖ ἰδιαιτέρως. Ὁ σκοπός τῆς συνόδου τῆς Κρήτης δέν ἦταν καί δέν εἶναι μόνο ἡ πανορθόδοξη καί συνοδική νομιμοποίηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί μάλιστα διά μιᾶς. Τά πράγματα εἶναι πολύ βαθύτερα καί δολιότερα, κατά τήν ταπεινή μας ἄποψη.
Ὁ Οἰκουμενισμός ἐργάζεται μεθοδικῶς καί χωρίς βιασύνη. Πρῶτα καλλιεργεῖ τό ἔδαφος καί μετά ἐφορμᾶ. Ἐπί δεκαετίες ἀλλοιώνει τή θεολογία, τίς παραδόσεις, τά ὀρθόδοξα ἤθη καί ἔθιμα μέ χίλιες δύο λογικές καί εὐλογοφανεῖς προφάσεις. Προσεταιρίζεται πρόσωπα καί ὑπεισέρχεται μέσω αὐτῶν σέ δομές, ὥστε νά προωθεῖ τά σχέδια καί τίς θεωρίες του.
Ὁ Οἰκουμενισμός, ἡ ἔσχατη αὐτή ἐφεύρεση τοῦ διαβόλου κατά τῆς ἀληθείας καί τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, προβάλλει καί διεκδικεῖ τό ρόλο τοῦ ἐργάτου τῆς ἑνότητος καί τῆς καταλλαγῆς, πάντοτε βεβαίως προσηλωμένος στό στόχο του πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν ἀκύρωση τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς τῆς μοναδικῆς ὀρθῆς Πίστεως καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἀντικατάστασή των ἀπό ἕνα φρικτό συνοθύλευμα αἱρέσεων, μία πραγματική "ἐκκλησία" τοῦ ἀντιχρίστου!
Ποιός εἶναι, ὅμως, ὁ μεσοπρόθεσμος στόχος του καί ὁ τακτικός σχεδιασμός του; Ἡ ἑνότητα καί ἡ ἀλληλοαναγνώριση τῶν κοινωνούντων μετ' αὐτοῦ! Ἤ μᾶλλον ἡ ἀπάτη τῆς ἑνότητος ἄνευ ἀληθείας καί ἀσχέτως αὐτῆς. Αὐτός ἦταν καί εἶναι ὁ στόχος τῆς συγκλήσεως καί τῶν ἀποφάσεων τῆς ληστρικῆς συνόδου τῆς Κρήτης. Αὐτός εἶναι καί ὁ σχεδιασμός τοῦ Φαναρίου μέχρι τόν πλήρηπνευματικό ἐξανδραποδισμό τῶν ὀρθοδόξων καί τήν πολυπόθητη γι΄αὐτό ἕνωση (καί φανερή) μέ τόν Παπισμό!
Μόνον ὁ λαός τοῦ Θεοῦ καί ὁ εὐλαβής Κλῆρος καί, βεβαίως, οἱ ἡρωϊκοί μοναχοί μποροῦν νά ἀνατρέψουν τήν σταδιακή μετάλλαξη τῆς Ἐκκλησίας καί νά ἀνακόψουν τήν πορεία του καλπάζοντος Οἰκουμενισμοῦ ἀποτελεσματικά. Αὐτή δέ τή στιγμή καί σ' αὐτή τήν κρίσιμη συγκυρία μόνον ἡ πρωτοβουλία τριῶν ἤ ἔστω ἑνός Ἱεράρχου νά ἠγηθοῦν τοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος σέ συνδυασμό μέ τήν ἄμεση διακοπή τῆς κοινωνίας μέ τούς φορεῖς καί πρωτεργάτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, θά μποροῦσε νά ἀναχαιτίσει τήν προέλασή του καί νά ἀφυπνίσει τίς ὑπνώττουσες συνειδήσεις τῶν πιστῶν.
Κάτι τέτοιο, ὅμως, ὑπό τόν ἀσφυκτικό κλοιό τοῦ Φαναρίου καί τήν δῆθεν κανονική πρωτοκαθεδρία του, παπικοῦ τύπου, ἐπί ἀκυρώσει ὅλων τῶν λοιπῶν Θρόνων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στήν πράξη, δέν εἶναι εὔκολο καί δέν διακρίνεται στόν ἐκκλησιαστικό ὁρίζοντα.
Τά ἀδύνατα, ὅμως, παρ' ἀνθρώποις, εἶναι δυνατά στόν Θεό. Δέν εἶναι δέ τοῦτο ἀκατόρθωτο, ἐπιπλέον, διότι τό Φανάρι εἶναι πνευματικῶς, ἠθικῶς καί θεολογικῶς σαθρό καί ἀνίσχυρο, παρότι στηρίζεται ἀπό τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς. Καί πάντως οἱ ἔνοικοί του, ὡς ἀνάξιοι ἐπικαθήμενοι Θρόνων ἁγίων Πατέρων καί ὡς ἀρνητές τῆς παραδοθείσης Πίστεως, δέν ἔχουν καμμία προοπτική.
Ὅσο μάλιστα παραμένουν ἀμετανόητοι, θά ἰσχύουν γι' αὐτούς οἱ φοβεροί λόγοι τοῦ Θεοφόρου Ἰγνατίου, λέγοντος πρός πάντας ἡμᾶς, πρός γνῶσιν ὅλων καί συμμόρφωσιν: "Μή πλανᾶσθε, ἀδελφοί μου, οἰκοφθόροι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν. Εἰ οὖν οἱ κατά σάρκα ταῦτα πράσσοντες ἀπέθανον, πόσω μᾶλλον, ἐάν τις πίστιν Θεοῦ ἐν κακῆ διδασκαλία φθείρη, ὑπέρ ἧς Ἰησοῦς Χριστός ἐσταυρώθη;Ὁ τοιοῦτος, ρυπαρός γενόμενος, εἰς τό πῦρ τό ἄσβεστον χωρήσει, ὁμοίως καί ό ἀκούων αὐτοῦ."! (P.G. 5, 657B )
ΠΗΓΗ