του Απόστολου Σαραντίδη,
δασκάλου στην Καβάλα και πολιτικού επιστήμονα
Βρισκόμαστε πλέον στο τέλος της χρονιάς αυτής, της τόσο καθοριστικής για τα εκκλησιαστικά πράγματα, κυρίως στο δεύτερο μισό της.
Η λεγομένη «Αγία και Μεγάλη Σύνοδος» έγινε στην Κρήτη υπό την προστασία των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, με τη συνεπικουρία της άθεης κυβέρνησης, σύμφωνα πάντα με δηλώσεις της πλειοψηφίας των μελών της, αλλά και με την ικανοποίηση των λεγομένων ετεροδόξων, που άνοιξε όπως είπανε «Νέα Εποχή» στις σχέσεις των «εκκλησιών» στον λοιπό χριστιανικό κόσμο, αποδέχθηκε την ιστορική ονομασία και άλλων «ετερόδοξων χριστιανικών εκκλησιών», ευλόγησε τους μεικτούς γάμους αλλά σε όσες επισκοπές γίνονται αποδεκτοί και μας είπε ότι Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία είναι μεν η Ορθόδοξη η οποία όμως συμμετέχει ισότιμα στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (ΠΣΕ) μαζί με πολλές άλλες «εκκλησίες» για να επιτευχθεί σύντομα με αγάπη η ενότητα της Εκκλησίας! Και όλα αυτά υπογράφοντάς τα, δέκα (10) από τους χιλιάδες ορθοδόξους επισκόπους, μην επικυρώνοντας προηγούμενες Οικουμενικές Συνόδους, μη λαμβάνοντας υπόψη πρόσφατη σαφή απόφαση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος περί μη αναγνώρισης των αιρετικών ως εκκλησιών και συμπροσευχόμενοι με παρατηρητές αιρετικούς που ούτε μία κεραία από τις πλάνες τους δεν έχουν αποβάλλει. Ακατανόητα πράγματα!
Ειλικρινά αδυνατούμε να καταλάβουμε πώς οι έχοντες έτερα δόγματα, άλλη πίστη, δηλαδή αίρεση, συνιστούν Εκκλησία! Το επιχείρημα του technikus terminus θεωρούμε πως είναι αφελέστατο. Η ονομασία και μάλιστα σε δογματικά κείμενα αποτελεί ουσία και όχι τεχνητό όρο. Ή πώς είναι δυνατόν ένας συνειδητοποιημένος πιστός να ψάχνει να βρει Μητρόπολη που να αποδέχεται να τελέσει γάμο μεικτό και πώς κατόπιν θα επικοινωνεί εκκλησιαστικά με τον ή την σύντροφό του στη ζωή;
Και να το θέλαμε να γίνει, δεν υπάρχουν ιεροί κανόνες που το απαγορεύουν; Όχι από παραξενιά αλλά επειδή απλά, δεν γίνεται. Και πώς η Ορθόδοξη αφού είναι η Μία αληθινή Εκκλησία, αναζητά μέσα στο ΠΣΕ την ενότητά της με άλλες «εκκλησίες»;
Πόσο αγαπάμε πλανεμένους αιρετικούς όταν τους λέμε ότι βρίσκονται εντός της Εκκλησίας;
Είναι φανερό πως κάτι δεν πάει καλά.
Σε τι παραλογισμό έχουμε μπει;
Πόσο ανεκτικός μπορεί να είναι κάποιος σε αυτή την παράνοια; Αν αυτά δεν είναι δαιμονική κατάσταση τότε τι είναι; Πόσο θεολογική νοητική υστέρηση υπάρχει για να γίνονται αποδεκτά και να προσπαθούν να τα περάσουν με διαβολές στους πιστούς, που δεν καταλαβαίνουν ακόμη τι έχει γίνει; Υπερβολές; Φανατισμός; Δογματισμός; Ή λογικές απορίες;
Ούτε είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τη στρατηγική που ακολουθούν πλέον κατά της οικουμενιστικής παναίρεσης σεβαστοί ιεράρχες και θεολόγοι λαϊκοί που πολύ ορθά μας τα λένε και μας τα γράφουν και τα ομολογούνε χρόνια τώρα δημόσια και είναι άξιοι για το θάρρος τους, αλλά στον τρόπο αντιμετώπισης δίνουνε συνεχώς πίστωση χρόνου. Ίσως και να κάνουμε λάθος, ουδείς αλάθητος, δεν βλέπουν όμως ότι το πράγμα δεν έχει έτσι προοπτική και δημιουργείται μεγαλύτερη σύγχυση;
Τουλάχιστον ας βγούνε με παρρησία να πούνε έναν λόγο θετικό συμπαράστασης για όσους ελάχιστους τολμούν και κινδυνεύουν από διώξεις, αφού και οι ίδιοι αυτοί επίσκοποι επικαλούνται τους ιερούς κανόνες και τον σαφέστατο ΙΕ΄ της ΑΒ του 861.
Όλα καλά, αλλά αποτείχιση από την αίρεση να μη γίνει ακόμη αν και πάει κατά συνείδηση και δεν απαγορεύεται, όπως ορθά λένε. Το δικαιολογούν - εσφαλμένα κατά την άποψή μας - φοβούμενοι σχίσματα σαν των Παλαιοημερολογητών - καμία σχέση - και πως αυτό για να γίνει είναι μια τεράστια πνευματική απόφαση που απαιτεί χαρισματούχες άγιες μορφές π.χ σαν τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, και που ακόμη λένε κάποιοι, ότι δεν βλέπουνε τέτοιες μορφές.
Δηλαδή τον άγιο Μάξιμο τότε οι άλλοι τον έβλεπαν ότι ήταν άγιος; Δελτίο τύπου έβγαζε; Μα αν τον παραδέχονταν ως άγιο θα λύνονταν και το πρόβλημα!
Χειρότερα κι από τον τελευταίο τρελό της γειτονιάς τον αντιμετώπιζε, μια ολόκληρη αυτοκρατορία. Και γιατί να στερηθεί η Εκκλησία από του νυν, αγίους ομολογητές που δεν ενισχύονται ή και καταδικάζονται από άλλους που διαμαρτυρόμενοι λένε ακριβώς τα ίδια; Οι ίδιοι οι διαμαρτυρόμενοι το λένε, ότι σήμερα υπάρχουν πάρα πολλοί αφανείς ομολογητές της πίστεως που θα τους οικονομήσει η χάρις του Θεού όταν έλθει η ώρα. Ποιός θα κρίνει αν ήλθε ή δεν ήλθε η ώρα για ομολογητές λαϊκούς, κληρικούς και μοναχούς;
Μέχρι να βγουν άγιοι ομολογητές ή έως ότου συνέλθει ορθόδοξη σύνοδος να καταδικάσει την αίρεση, προτείνουν να μνημονεύουμε κανονικά και παράλληλα να διαμαρτυρόμαστε με σθένος. Ορθά, ως ένα σημείο. Δεν είναι κακό να το κάνουν αυτό οι πολλοί που δεν έχουν την τόλμη ή τη φώτιση. Οι άλλοι, οι πιο σπάνιοι για την ώρα όμως, τι είδους σχίσμα κάνουν μη μνημονεύοντας αιρετικό ή κοινωνούντα με αιρετικό, επίσκοπο; Αν δεν το αντέχει η συνείδησή τους, πού το πρόβλημα;
Από πότε όποιος τολμά να μη μνημονεύει αιρετικό ή κοινωνούντα αδιαμαρτύρητα με αιρετικό ή διώκτη ορθόδοξου ομολογητή δημιουργεί σχίσμα; Ούτε ο άτολμος βέβαια δημιουργεί αίρεση, υπό προϋποθέσεις βέβαια. Αν είναι επίσκοπος έχει τεράστια ευθύνη να προστατεύσει το ποίμνιο. Τουλάχιστον ας διαμαρτύρεται δημόσια. Ούτε κι αυτό; Από πότε η Εκκλησία μας έγινε από χριστοκεντρική επισκοποκεντρική ώστε να απαιτεί αδιάκριτα ενότητα με τον επίσκοπο ό,τι κι αν πράττει αυτός;
Απορίες πιστού ή πιστών που θεωρούμε ότι είναι ανάγκη να ακούγονται. Όλοι σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία αγωνιστές είμεθα. Μην αφήνουμε τον πονηρό να σπέρνει διχόνοια σε όσους ορθόδοξουςμαχητές σηκώνουν το μεγάλο βάρος, είτε μνημονεύουν ακόμη είτε όχι. Φυσικά με απροκάλυπτα αιρετικό δεν κοινωνούμε ποτέ. Ας μην επιτρέψουμε ποτέ μεταξύ μας ψευδοδιλλήματα για δήθεν ψευδοδιαμαρτυρόμενους ή τάχα σχισματικούς. Κατά τη συνείδηση του καθενός εμπόνως με πνεύμα ταπεινοφροσύνης, διά Πνεύματος Αγίου στη θέση που τον έχει τάξει, και με στόχο κοινό: Την προστασία από την αίρεση για την πλήρωση της καινής πόλεως των αναστημένων, η πραγμάτωση της οποίας τελειούται εν Χριστώ μέσα στην Εκκλησία.