ΟΔΟΣ, ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ

( Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΣΤΟ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙ )

ΜΟΥΖΟΥΡΙΔΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ

Α΄ Ο Δ Ο Σ
Η Εκκλησία μας οδεύει ασφαλέστατα προς τα έσχατα, σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού. Κανείς δεν μπορεί να ανακόψει την πορεία της ή να ματαιώσει το σχέδιο του Θεού.

Στην πορεία της αυτή καθοδηγείται « εις πάσαν την αλήθειαν » υπό του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό « και πύλαι ΄Αδου ου κατισχύσουσιν αυτής ».Η Εκκλησία, που είναι το σώμα του Χριστού, ο ίδιος ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνες, ζει και πορεύεται συνοδικά, ως θεανθρώπινη κοινωνία. Σύνοδος (συν+οδός) κατά μίαν έννοιαν σημαίνει συμπόρευση. ΄Ολο το πλήρωμα της Εκκλησίας ( κλήρος και λαός, « συν πάσι τοις αγίοις » ) οδεύει ακολουθώντας το Χριστό, ο οποίος είπε οτι « χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Ουδείς πράττει κατά το θέλημά του, που είναι αμαρτωλό και εγωΐστικό .

΄Αλλωστε ο Χριστός ήλθε στον κόσμο για να γιατρέψει το αρρωστημένο θέλημα του ανθρώπου. Γι’ αυτό στο « Πάτερ ημών μας δίδαξε να προσευχώμαστε ώστε να πράττουμε πάντοτε το θέλημα του Θεού ( « γενηθήτω το θέλημα Σου »). Και ψάλλουμε στην Εκκλησια: « Στερεωθήτω η καρδία μου, εις το θέλημά Σου Χριστέ ο Θεός …» ( Ωδή Γ΄ της Θεοτόκου ). Ο Θεάνθρωπος Χριστός επί γης « διήλθεν ευεργετών και ιώμενος », ως ιατρός των ψυχών και των σωμάτων. Κάλεσε τους Αποστόλους θεραπεύοντας κάθε αδυναμία και πάθος. Οι Απόστολοι ακολουθώντας - συμπορευόμενοι - τον Χριστό δεν έπρατταν τίποτε που να είναι αντίθετο με το θέλημά Του.
΄Ελαβαν το ΄Αγιο Πνεύμα κατά την ημέρα της Πεντηκοστής και ο πρώτος καρπός ήταν η ενσωμάτωση στην Εκκλησία, δια της πίστεως στο Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού και δια του Βαπτίσματος, τριών χιλιάδων ψυχών( Πραξ. 2 , 41).

΄Ετσι, η Ορθόδοξη Εκκλησία συμπορεύεται ενωμένη αχωρίστως με το Χριστό εν Αγίω Πνεύματι ανά τους αιώνες. Στη συμπόρευση αυτή όποιος δεν ακολουθεί το Χριστό, αλλά ακολουθεί τους δικούς του λογισμούς με το αμαρτωλό θελημά του, μένει αλύτρωτος. Αυτομάτως χωρίζεται ( αφορίζεται ) από το σώμα της Εκκλησίας. ΄Οπως ο Ιούδας, ενώ ήταν δίπλα στο Χριστό, απολέστηκε στη δίνη των δικών του σκοτισμένων λογισμών.

Το Χριστό ακολουθούμε στην οδό της Αλήθειας και της Ζωής. Η οδός που οδηγεί στο Χριστό είναι ο τρόπος βίωσης της εν Χριστώ αλήθειας. Αυτός ο τρόπος είναι ασκητικός, σταυρικός, μυστηριακός. Αυτήν την οδό έταμε ο Χριστός εν υπακοή, εν ταπεινώσει, εν αγάπη και ακολούθησαν όλοι οι Απόστολοι και όλοι οι΄Αγιοι. ΄΄Ο Χριστός μας χάρισε την πίστη σ’ Αυτόν για να ζήσουμε΄΄ (όσιος Θαλάσιος). Επομένως, « δια πίστεως περιπατούμεν, ου δια είδους » όπως λέει ο Απόστολος Παύλος. Και σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου « ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται». Η πίστις σώζει. « Η πίστις σου σέσωκε σε... » . Ο δρόμος προς το Χριστό είναι συγκεκριμένος, προδιαγεγραμμένος από τον ίδιο το Χριστό, που ακολούθησαν οι Απόστολοι, οι Πατέρες των Οικουμενικών Συνόδων και οι ΄Αγιοι. Αυτός ο δρόμος είναι των δογμάτων, δηλαδή της ορθής πίστεως και των θείων μυστηρίων, διότι κατά τον ΄Αγιο Νικόλαο Καβάσιλα « η Εκκλησία δια των μυστηρίων σημαίνεται». Εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία.

΄Οσοι δεν μετέχουν στα μυστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας, υπό προΰποθέσεις, δεν μπορούν να έχουν τον αρραβώνα του Αγίου Πνεύματος και δεν έχουν τη δυνατότητα της κάθαρσης, του αγιασμού, του φωτισμού και της θέωσης. Η διαφορά μεταξύ των αιρετικών, ετεροδόξων, αλλοθρήσκων και Ορθοδόξων Χριστιανών δεν έγκειται μόνον στο δόγμα(δηλαδή την ορθή πίστη) αλλά και στην πνευματικότητα (πνευματική λειτουργική ζωή). Οι αιρετικοί και ετερόδοξοι (παπικοί, προτεστάντες κλπ.) είναι άκαρπα, αποξηραμένα, αποκομμένα, νεκρωμένα κλαδιά από την ΄Αμπελο, που είναι ο Χριστός. Επειδή αλλοίωσαν και έχασαν το δόγμα δεν έχουν οργανική, ζωντανή σύνδεση με το Χριστό. Γι’ αυτό λέει ο Μέγας Αθανάσιος «΄Οποιος θέλει να σωθεί, είναι αναγκαίο, πρώτα απ’όλα να τηρεί την καθολική πίστη. ΄Οποιος δεν την φυλάξει πλήρη και απαραβίαστη, σίγουρα θα χαθεί αιώνια». Η πίστη, λοιπόν, είναι σωστική, σωτήρια. « Η πίστις σου σέσωκέ σε... » .

Β' Α Λ Η Θ Ε Ι Α
Ο αλάθητος φορέας και θεματοφύλακας της ορθής πίστης είναι μόνο η ορθόδοξη Εκκλησία (κλήρος και λαός). Αυτή μόνο έχει τη δυνατότητα να διατυπώνει, με τις Οικουμενικές Συνόδους, τη δογματική διδασκαλία. Οι αλήθειες της πίστεώς μας είναι αποκεκαλυμμένες και παραδόθηκαν « άπαξ τοις αγίοις» ( Ιούδ. 3 ) για τις οποίες μας προτρέπει να αγωνιζόμαστε ο Απόστολος Ιούδας. Είναι, οι αλήθειες της πίστεώς μας, η μορφοποιός δύναμη της ιεράς Παραδόσεώς μας και μόνο μ’ αυτές έχουμε τη δυνατότητα να μετέχουμε στη δόξα του Θεού ή τη Βασιλεία Του. Αυτή, η Θεία δωρεά της μέθεξης είναι αποκαλυπτική, σωστική, αγιαστική και θεωτική. Δεν επινοούμε και εφευρίσκουμε την Αλήθεια, αλλά «Εκείνος εξηγήσατο, ο ων εν τοις κόλποις του Πατρός ». Αυτή είναι η ιερά Παρακαταθήκη της πίστεώς μας και της ορθόδοξης ιεράς Παραδόσεώς μας. Ο δέκτης, ο φύλακας και ο μεταδότης αυτής της θείας δωρεάς είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία, κλήρος και λαός (Προφήτες, Απόστολοι, ΄Αγιοι). 

Η δύναμη, όμως, αυτής της θεωτικής δωρεάς είναι η άκτιστη χάρη στο σαρκωθέντα Θεό Λόγο. Αυτή, η χάρη του Θεού, καθιστά δυνατή την αποδοχή, τη φύλαξη και τη μετάδοση ή παράδοσή της. Η ιερά Παράδοση δεν είναι μια άψυχη, μουσιακή και ανενέργητη Παρακαταθήκη, αλλά ενεργείται εν Αγίω Πνεύματι στην Εκκλησία. Ο Χριστός είναι η Εκκλησία «ην εφύτευσεν ο Θεός δια της Βασιλείας Αυτού» και κατέστρεψε το κράτος του θανάτου και ανιστά τις ψυχές των κεκαθαρμένων, των πεφωτισμένων και θεουμένων. Ο Χριστός είναι η ΄Αμπελος και οι πιστοί τα κλήματα. Το αποκομμένο από την ΄Αμπελο άκαρπο και ξερό κλήμα παύει να είναι φορέας της Παρακαταθήκης.

Η Παρακαταθήκη δεν μπορεί να ταυτισθεί με το άκαρπο και αποκομμένο, νεκρό κλήμα. ΄Ολοι οι αιρετικοί: Παπικοί, Προτεστάντες, Αγγλικανοί, λοιποί ετερόδοξοι, αλλόθρησκοι (που δεν έχουν μπολιαστεί στην « καλλιέλαιον ») είναι αποκομμένοι από την ΄Αμπελο, χωρίς αγιαστική χάρη, χωρίς καρπούς, με άκυρα τα μυστήρια και τις τελετές τους. Δεν έχουν δυνατότητα σωτηρίας, διότι έχασαν το δόγμα, δηλ. την ορθή πίστη. Αλλοίωσαν το βασικότερο δόγμα, το δόγμα της Αγίας Τριάδος. Πώς είναι δυνατόν να συναντήσουν και να ενωθούν με το Χριστό, που είναι η Αυτοαλήθεια; Η ιερή μας Παράδοση είναι ολόκληρη η ΄Αμπελος με τα καρποφόρα κλήματα, δηλαδή ο σαρκωμένος Λόγος του Θεού μαζί με τους μετόχους του σώματος και της Βασιλείας Αυτού αγίους και πιστούς.

Γ΄ Ζ Ω Η
Η εν Χριστώ ζωή τελειούται με τη χάρη του Θεού, που δίδεται με τα μυστήρια της Εκκλησίας μας. Το ορθόδοξο δόγμα οδηγεί προς τα μυστήρια. Γι αυτό πριν από το Μυστήριο του Βαπτίσματος έχουμε τις Κατηχήσεις, τη διδασκαλία της πίστεώς μας. Στους άπιστους που δεν δέχονται τα της πίστεως, τα μυστήρια δεν είναι αποτελεσματικά. ΄Αλλωστε ο άπιστος δεν οδηγείται προς τα Μυστήρια(Βάπτισμα, Χρίσμα, Θεία Ευχαριστία, Γάμο κ.λ.π.), διότι δεν ομολογεί « Τριάδα ομοούσιο και αχώριστο ». ΄Οπου δεν υπάρχει το ορθόδοξο δόγμα, η Εκκλησία δεν αποφαίνεται για την εγκυρότητα των Μυστηρίων.

Κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας μας το δόγμα δεν χωρίζεται από την πνευματικότητα(ορθόδοξο βίωμα). Δόγμα και ζωή είναι άρρηκτα συνδεδεμένα.΄Οπου έχουμε αλλοιωμένο δόγμα, υπάρχει λαθεμένη πνευματικότητα και αντιθέτως. Πάντως το κριτήριο της εγκυρότητας των μυστήριων είναι το ορθόδοξο δόγμα. Ενώ για τους ετερόδοξους η Αποστολική διαδοχή. Η Αποστολική, όμως, διαδοχή, χωρίς το ορθόδοξο δόγμα δε λέει τίποτε. ΄Οπου υπάρχει ορθή διδασκαλία, εκεί υπάρχει και ορθή πράξη. Χωρίς το ορθόδοξο δόγμα δεν μπορεί να φθάσει κάποιος στην κάθαρση ( Βάπτισμα ) και στο φωτισμό ( Χρίσμα ). Ορθόδοξος σημαίνει: ορθή δόξα(πίστη - διδαχή) - ορθή πράξη (βίωμα-ζωή). Το ορθόδοξο δόγμα πηγάζει από την Αγία Γραφή. Η βίωση του ορθόδοξου δόγματος συμβαίνει παραδοσιακά στο μοναχισμό. Οι όσιοι και όλοι οι ΄Αγιοι της Εκκλησίας μας βάδισαν αυτή την οδό της Αλήθειας και της εν Χριστώ Ζωής. Μαρτύρισαν και έχυσαν το αίμα τους γι αυτήν την πίστη και την αλήθεια.

Ο ΄Αγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος(ασκητής της ερήμου) λέγει ότι οι χριστιανοί, που δεν έχουν την Ε Υ Χ Η, δεν διαφέρουν ουσιαστικά από τους άλλους ανθρώπους, άλλων θρησκειών. Η διαφορά τους είναι ότι οι χριστιανοί δέχονται τα δόγματα διανοητικά, χωρίς να τα βιώνουν, ενώ οι άλλοι δεν τα δέχονται. Η διανοητική πίστη που είναι δυτικόφερτη και δυτικόπληκτη ή δυτικότροπη, δεν ωφελεί, διότι δεν οδηγεί στη θεραπεία της καρδιάς από τα πάθη. Η Εκκλησία είναι το μέγα Νοσοκομείο, που δέχεται αδιακρίτως όλους τους ανθρώπους. Η διαφορά τους έγκειται στο ότι οι ορθόδοξοι δέχονται να πάνε στο Νοσοκομείο, ενώ οι άλλοι δεν δέχονται. Κανέναν δεν αναγκάζει ο Θεός. Το κλειδί για τη σωτηρία είναι η συνεργασία του ανθρώπου με τη χάρη του Θεού. 

«΄Οστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι». Ο σταυρός είναι ο ενεργός αγώνας, που αναλάμβανει ο πιστός για να απαρνηθεί το θέλημά του(τον παλαιό εαυτό) και να τηρήσει μέχρι θανάτου την υπακοή στο θέλημα του Θεού, με την οποία φθάνει στη θέωση. Η συμπόρευση με το Χριστό στη σταύρωση μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε φίλο Θεού και κατά χάρη Θεό.

Δ΄ Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΣΤΟ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙ
Η αλήθεια δεν είναι στατιστική, αλλά ποιοτική. ΄Ελεγε ο Μέγας Βασίλειος: « ο μη ων μετ εμού, ουκ έστι μετά της Αληθείας». ΄Ηταν βεβαιωμένος από την Αγιοπνευματική χάρη για την αποκαλυπτική αλήθεια. Επομένως, τι κι αν κάποιοι προκαθήμενοι έλαβαν κάποιες αποφάσεις. Εάν αυτές δεν συμφωνούν και δεν τάσσονται με τους Αγίους Αποστόλους, τους Αγίους Πατέρες των Οικουμενικών Συνόδων και όλους τους Αγίους, δεν γίνονται δεκτές από το λαό του Θεού.

Το πολίτευμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν είναι δημοκρατικό, αλλά συνοδικό. ΄Ολος ο λαός του Θεού «συν πάσι τοις αγίοις » πορεύεται εν Αγίω Πνεύματι και καθοδηγείται « εις πάσαν την αλήθειαν ». Το θέλημα του Θεού, που εκφράζεται στο Ευαγγέλιο, δεν προσαρμόζεται, δεν μεταλλάσεται και δεν ερμηνεύεται με την κοσμική λογική, με το πνευμα και τα κριτήρια της κάθε εποχής, σύμφωνα με τις αξίες και τις απαιτήσεις του κόσμου. ΄Οποιος το κάνει αυτό είναι έξω από την εν Χριστώ πραγματικότητα και γίνεται επίορκος, όσον αφορά στις υποσχέσεις που έδωσε, πως θα ακολουθήσει το Χριστό στο Βάπτισμα, στο Χρίσμα και στη Θεία Ευχαριστία. Δεν μπορεί, λοιπόν, κανένας κατά κόσμον σοφός, είτε θεολόγος είτε κληρικός, να θέσει κάτω από το μαχαίρι της κριτικής και να αφαιρέσει η να προσθέσει κάτι από τη διδασκαλία των θεουμένων, οι οποίοι εμπειρικά γνώρισαν το μυστήριο του Σταυρού και της Αναστάσεως.
Κατά τον λόγον του Κυρίου, ως προς τη γνώση των μυστηρίων, υπάρχουν τρεις κατηγορίες:

 1) Εκείνοι που διδάσκονται για τη Βασιλεία του Θεού με παραβολές « ότι βλέποντες, ου βλέπουσι και ακούοντες, ουκ ακούουσι, ουδέ συνιούσιν». 2) Εκείνοι « οις δέδοται γνώναι τα μυστήρια της Βασιλείας των ουρανών» και 3) Εκείνοι που βλέπουν δια της θεώσεως την Βασιλεία και δόξα του Χριστού(όπως συνέβη στο Βαπτισμα του Κυρίου, στη Μεταμόρφωση, στην Πεντηκοστή, στον πρωτομάρτυρα Στέφανο στον λιθοβολισμό του, στον Απόστολο Παύλο στο δρόμο για τη Δαμασκό κ.λ.π. ).

Υψίστης σημασίας, λοιπόν, είναι η αληθινή διδασκαλία για την πνευματική ζωή, που είναι καρπός του μυστηρίου του Σταυρού και της Αναστάσεως και αποκαλύπτεται στους θεουμένους αγίους και φίλους του Χριστού. Η διακοπή από την παράδοση της θεώσεως σημαίνει και αποκοπή από την αποστολική διαδοχή, δηλαδή από την κοινωνία του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού και έχει ως αποτέλεσμα την πτώση από την αλήθεια και την παράδοση της Εκκλησίας μας.
Η Σύνοδος στο Κολυμπάρι δεν τάχθηκε με τους αγίους Πατέρες των Οικουμενικών Συνόδων που είπαν « έδοξε γαρ τω Αγίω Πνεύματι και ημίν », διότι αναίρεσε κανόνες (π.χ. 72ο Πενθ. κλπ.). Οι Πατέρες κάθε ορθ. Συνοόδου έπονταν « τοις αγίοις Πατράσιν ».

Δεν ακούστηκε στο Κολυμπάρι η λέξη αίρεση για να καταδικαστεί ο Οικουμενισμός ως παναίρεση. ΄Ετσι, αποβαίνει μια Ψευδοσύνοδος. ΄Εθεσε στην άκρη τις Οικουμενικές Συνόδους και τους Αγίους Πατέρες με την μεταπατερική της θεολογία. Ετερόδοξες Εκκλησίες. Δεν υπάρχουν άλλες Εκκλησίες. Η Εκκλησία είναι μία, ο Χριστός. Ο Χριστός, δηλ. η Εκκλησία, δεν τεμαχίζεται, ούτε διαιρείται. « Μεμέρισται ο Χριστός; » .

Οι παπικοί, οι προτεστάντες, οι Αγγλικανοί και άλλοι ετερόδοξοι αλλοίωσαν το βασικότερο δόγμα περί της Αγίας Τριάδος και δεν έχουν την ορθή πίστη, σύμφωνη με το Ευαγγέλιο, τους Αποστόλους, τις Οικουμενικές Συνόδους, τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Είναι αιρετικοί και δεν έχουν έγκυρα μυστήρια. Οι Οικουμενικές Σύνοδοι απέκοπταν και απέρριπταν ως σάπια( σεσηπώτα) και νεκρά μέλη τους αιρετικούς.

Η ψευδοσύνοδος του Κολυμπαρίου απορρίπτει ευθέως τον 72ο Κανόνα της εν Τρούλλω Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου (692)«περί μικτών γάμων», που κωλύονται απολύτως και εισάγει μια αντικανονική και ψευδώνυμη «οικονομία» δια της οποίας αποδέχεται επίσημα τους « μικτούς γάμους », που απαγορεύει απολύτως η Οικουμενική Σύνοδος.

Τα ίδια ισχύουν και για τη νηστεία την οποία καταργεί και ευθυγραμμίζεται με το εκκοσμικευμένο και αντιασκητικό πνεύμα του Οικουμενισμού. Με μια παράξενη « οικονομία » καταλύονται οι ιεροί κανόνες για τη νηστεία.
Στην ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου δεν συμμετείχε το σύνολο των Ορθοδόξων Επισκόπων, αλλά μόνο « αντιπροσωπίες ». Απουσίαζαν τέσσερις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες (4 Πατριαρχεία: Ρωσσίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας, Αντιοχείας). Δεν έχει καμμία ομοιότητα με τις προηγούμενες Ορθοδόξες Οικουμενικές και Τοπικές Συνόδους.΄Ηταν, η Σύνοδος Κολυμπαρίου, μια ΄΄νέου τύπου ΄΄ Σύνοδος, κατά τον Αναστάσιο Αλβανίας, με αποτέλεσμα να καταλύεται το συνοδικό σύστημα της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

«Ενότητα εν τη ετερότητι ». Μπορούν να ενωθούν δυο πράγματα ανόμοια; Μπορεί να ενωθεί το φως με το σκοτάδι; Η φωτιά με το νερό; Η αλήθεια με το ψεύδος; Πώς μπορεί να ενωθεί το σιτάρι με την άμμο, να αλεσθούν και να γίνουν ψωμί; Ο Θεός προετοίμασε το δοχείον της καθαρότητος, την Παναγία, για να προσλάβει ανθρώπινη σάρκα, να την αγιάσει και να την θεώσει. Ο άνθρωπος για να ενωθεί με τον καθαρότατο Κύριο περνάει από το στάδιο της κάθαρσης (Βάπτισμα) του αγιασμού-φωτισμού (Χρίσμα) και της θέωσης (Θεία Ευχαριστία). Εάν δεν βαδίσει την συγκεκριμένη ΟΔΟ, που ορίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία, για την ΑΛΗΘΕΙΑ και τη ΖΩΗ, μένει αθεράπευτος και αλύτρωτος.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, « ενότητα εν τη ετερότητι » εκκλησιαστικώς. Εκτός εάν το έτερον ακολουθήσει το Δρόμο της Αλήθειας και τους όρους της Ζωής, που καθορίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία.

ΜΟΥΖΟΥΡΙΔΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ
ΘΕΟΛΟΓΟΣ

ΠΗΓΗ