Την Κυριακή 1 /10/2017, στις 6 μμ,
ο π.Μωυσής (διωγμένος από το μοναστήρι του στην Πρέβεζα)
θα μιλήσει στην Περαία Θεσσαλονίκης, οδός Ρωμανού 9
στην αίθουσα Σύλλογος φίλων Θερμαϊκού " Απόλλων ".
ΛΥΠΗΣΟΥ ΜΑΣ ΚΥΡΙΕ! ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΣΟΥ ΧΑΝΕΤΕ!
ΜΩΥΣΗΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΕΚ ΠΡΕΒΕΖΗΣ
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να μεταθέσω τα βουνά που μου κλείνουν το δρόμο παρά μόνο, ότι είναι δική μου ευθύνη το αδιέξοδο. Το να πιστεύω ότι ανέβηκα στον σταυρό και δεν με ανέβασαν άλλοι. Το να αναλαμβάνω την αιτία της συμφοράς μου, το να ομολογώ την αμαρτία μου.
Όπως έγινε με τον ληστή, των εκ δεξιών του Χριστού. Δέστε και οι δύο κατάκριτοι. Ο ένας βλασφημεί και ο άλλος μετανοεί. Ήταν ελεύθεροι να επιλέξουν και ο Κύριος περίμενε έως το τελευταίο λεπτό. Χωρίς έργα μετανοίας ο εκ δεξιών ανοίγει τον παράδεισο. Η αναγνώριση της ενοχής του ήταν αρκετή για τον Ιησού.
Τρία χρόνια μαθητής του Χριστού ο Ιούδας και την αγάπη του λυτρωτού του, δεν την ένοιωσε και απολέσθηκε, αφού δεν μετανόησε. Τρεις φορές αρνήθηκε τον Κύριο ο Πέτρος, τα δάκρυα της μετανοίας όμως συγκίνησαν τον Ιησού και απεκατεστάθη.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο ισχυρό από τον άνθρωπο που αναγνωρίζει την αμαρτία του. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ισχυρό από τον άνθρωπο που νιώθει ανάξιος να εισακουσθεί και να βρει έλεος και γι΄ αυτό βρίσκει.
Πως καταντήσαμε έτσι αδέρφια μου, να επιρρίπτουμε όλοι στους άλλους τις ευθύνες για την σημερινή δουλεία που υφιστάμεθα. Γι΄ όλα φταίνε οι εκάστοτε πολιτικοί ηγέτες. Ποιοι τους ανέδειξαν, όμως; Και ποιους σταύρωσαν και σταυρώνουν αυτοί; Εσάς που τους ψηφίσατε. Και εσείς επιμένετε να αναζητάτε την σωτηρία από ‘’αντίχριστους και μισέλληνες σωτήρες’’.
Αφού για όλα φταίνε οι άλλοι, άραγε, όλοι είμαστε ανένοχοι. Τι τρέλα μας έχει πιάσει; Με αυτό το σκεπτικισμό δεν θα ελευθερωθούμε ποτέ. Βρισκόμαστε πάνω στο σταυρό σαν τον ληστή των εξ΄ αριστερών.
Και δεν θα βρεθεί κάποιος να μας κατεβάσει από τον σταυρό, αν δεν προλάβουμε, όσο αναπνέουμε ακόμα, να κραυγάσουμε στον σταυρωθέντα Ιησού: «Συγχώρεσέ μας Κύριε».
Η ζωή μας παίζετε κορώνα γράμμα και εσείς ασχολείστε ακόμα με αυτούς που δεν υπάρχουν. Ναι! δεν υπάρχουν, αφού απέρριψαν την ΖΩΗ και νομίζουν ότι ζουν.
Επιστρέψτε στον εαυτό σας, γιατί εκεί μέσα είναι κρυμμένο το μυστικό της ευτυχίας που ψάχνετε σε λάθους δρόμους, σε σκοτεινά μονοπάτια, που μόνο σε γκρεμούς οδηγούν.
Ο πατρικότατος Χριστός είναι εδώ! Στα σκοτάδια μας, στις φυλακές μας, στα αδιέξοδα, στη
ζωή και στο θάνατο! Αν δεν τον βλέπετε είναι γιατί δεν μετανοείτε.
Στη ζωή όλων μας έρχονται ώρες που όλες οι πόρτες κλείνουν, όλα τα φώτα σβήνουν. Όμως Αυτός είναι πάντα εδώ, κλεισμένος μέσα στην άδυτα της ψυχής μας, γιατί η ψυχή μας είναι Αυτός. Είναι δική Του. Και εσείς αυτό δεν το σκεφτήκατε ποτέ. Και τρέχετε έξω, σ΄ όλο τον κόσμο να βρείτε την χαρά, και η Σταυρωμένη χαρά αγωνιά, και περιμένει.
Ακόμα ζει ανάμεσά μας, κάποιος αρκετά πιστός αδελφός, που μέσα στο καμίνι των προσωπικών του συμφορών, μόλις που κατάφερε νοερά να φωνάξει στον Χριστό: «Είναι δυνατόν να ακούγεται η φωνή μου, αποκλείεται να ακούγεται η φωνή μου στη βρώμικη κατάσταση που είμαι, το πολύ-πολύ κάποιος άγγελος να σου τη μεταφέρει κάποια στιγμή αφού είσαι άχρονος». Αμέσως χτύπησε το κινητό με κάποιο μήνυμα. Ο αποστολέας άγνωστος, το μήνυμα ξεκάθαρο, και μάλιστα υπογεγραμμένο: «Πως είναι δυνατόν Εγώ που έφτιαξα το αυτί σου, να μην μπορώ να ακούσω την φωνή σου - ΘΕΟΣ».
Στην αρχή της προσευχής δειλά-δειλά, με αίσθημα ενοχής, παλεύουμε με τον χειρότερο εχθρό: τον εαυτό μας, το ράθυμο και απρόθυμο να αναζητήσει τον Θεό του. Δοκιμαζόμαστε κάθε στιγμή στην αγάπη Του. Μέσα από την έμπρακτη μετάνοια της νύκτας, να αναζητήσουμε να μας αποκαλύψει ο Κύριος πόσο πολύ τον πικραίνουμε κάθε στιγμή, πόσο πολύ αμαρτάνουμε όλη την ημέρα, σε όλη τη ζωή μας. Η ανάγκη να συγχωρεθούμε, η αναζήτηση του ελέους, μέσα από αυτή την πάλη με τον εαυτό μας, θα μας οδηγήσει, στην αγάπη Του και σιγά σιγά σε αναστεναγμούς ευχαριστίας και δοξολογίας, αφού θα έχουμε νιώσει την άφεση.
Όλα τα άκουσε, όλα τα δέχτηκε και ανταποδίδει. Εκεί είναι ο παράδεισος, εκεί, στη ημισκότεινη γωνιά του κελιού μας, που αναζητάμε τον Πατέρα μας. Εκεί που τα δάκρυα του πόνου και της συμφοράς Αυτός τα μετατρέπει σε δάκρυα, ανεκλάλητης χαράς και παρηγοριάς.
Η κατάστασή μας εκπέμπει S.O.S. Είτε το πιστεύουμε είτε όχι, δεν υπάρχει κανείς που να το ακούει. Στηριχθήκατε σε ανθρωπίνους και υλικούς παράγοντες και παραθεωρήσατε τον Πανταχού Παρών. Τώρα μόνο Αυτός μας έμεινε και μόνο Αυτός θα ακούσει το σήμα.
Οι ‘’αντίχριστοι και οι μισέλληνες σωτήρες’’ είναι έτοιμοι να μας ρίξουν στον γκρεμό. Μα εμείς, έστω και την τελευταία στιγμή να φωνάξουμε τον Πατέρα μας, που οι γείτονες μας δεν τον γνωρίζουν, για να μας λυτρώσει από αυτούς και το κακό μας παρελθόν.
Όταν έχετε μεγάλη ανάγκη, τρέχετε σαν παλαβοί και μπορεί να μπείτε και σε λάθος πόρτα. Μην ξεχνάτε όμως ότι η πόρτα του Ουρανίου Πατρός γράφει πάνω στο πρέκι της: ‘’Σας αγαπώ’’ όλους πέρα ως πέρα.
Μετανοήστε όλοι και μπείτε όλοι χωρίς διάκριση μέσα. Πηγαίνετε σε άλλη πόρτα να το βρείτε αυτό! Οι άλλοι σας αγαπούν με ψεύτικη αγάπη αλλά και με πολλή διάκριση. Γιατί η αγάπη τους προς εσάς είναι υλική και σ΄ αυτές τις λάθος πόρτες , την αγάπη την πληρώνετε. Αλλά στην πόρτα του Θεού, την αγάπη την παίρνεις δωρεάν και με πολλά δώρα από τον ίδιο τον Θεό, προς τον αγαπητό πιστό που μπαίνει μέσα.
Γι΄ αυτό αδέρφια μου, προσέξτε! Στις ώρες, στις ημέρες, στον χρόνο που έρχεται. Να μην είστε ορφανοί από Πατέρα. Και εάν κάπου τον χάσετε, βρείτε τον γρήγορα. Πάντοτε σας περιμένει. Τα μάτια Του είναι στραμμένα προς την πόρτα και το παράθυρο. Θυμηθείτε το άσωτο υιό για να καταλάβετε.
Αυτοί που μας κυβερνάνε, και ακυβέρνητοι είμαστε, είναι η προσωποποίηση του μίσους. Αν υπήρχαν χειρότεροι, αυτοί θα μας άξιζαν. Θερίζουμε ανάλογα με τον καρπό που σπείραμε.
Χάθηκαν οι ηγέτες, οι ποιμένες, οι ήρωες, οι μανάδες, οι σύζυγοι, τα Ελληνόπουλα. Δεν υπάρχουν πια ιδανικά. Κανείς δεν βγαίνει μπροστά, κανείς δεν έχει την διάθεση να θυσιαστεί. Λυπήσου μας Θεέ μου! Το Έθνος σου χάνεται!
Πως καταντήσαμε, αλλά και πως μας κατάντησαν.
Για άλλη μια φορά η Μητέρα μας η Παναγία έχει απλώσει το μαφόριο της πάνω από την Ελλάδα. Είναι η Αρχόντισσα που συνδέει γη και ουρανό. Είναι η Μάνα που δεν ξεχνάει τα παιδιά της. Με τις παρακλήσεις της πάλι πήγανε τα γεγονότα πίσω. Αλλά πόσο άραγε ακόμα; Μας χαρίζετε πολύτιμος χρόνος. Αξιοποιήστε το παιδιά μου!
Στην κολόνα που δέσανε τον Κύριο μας οι Ρωμαίοι, που τώρα υπάρχει μόνο η βάση της, κάποιοι ευλαβείς χριστιανοί, βάζοντας το αυτί τους κοντά, ακούνε τα μαστιγώματα να σφυρίζουν και να πέφτουν πάνω στην ευαίσθητη σάρκα του Κυρίου μας. Ακούγονται οι βαθιοί αναστεναγμοί Του από τους πόνους Του. Ακούγονται οι βρισιές των Ρωμαίων στρατιωτών και τα γρονθοκοπήματα που δεχόταν στο πρόσωπο και στο κεφάλι.
Τα μαστίγια των Ρωμαίων, από βούνευρα, με τρίγκιστρα και αστεράκια πάνω τους, ξέσκιζαν τις σάρκες Του, που πέφτανε ενίοτε κατά γης. Σύμφωνα με τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, οι στρατιώτες που τον μαστιγώνανε και αλλάζανε κάθε 15 λεπτά γιατί κουράζονταν, ήταν εξήντα τον αριθμό. Είχε καταντήσει όλος μια πληγή. Και όμως δεν γόγγυσε, τα υπέμεινε όλα με καρτερία.
Μας άφησε Ιερή Παρακαταθήκη, τι σημαίνει αληθινή αγάπη. Να μη κρατάς τίποτα για τον εαυτό σου. Την θυσία.
Κανένας θνητός μετά από τέτοια βασανιστήρια, δεν θα μπορούσε να σηκώσει στο διαλυμένο του σώμα 8 μέτρα σταυρό. Και όμως, και όμως και αυτό ακόμα ποθούσε ο Θεός μας να το περάσει. Άλλος στη θέση Του θα είχε πάθει ανακοπή. Εκεί μόνο άφησε τη Θεότητα Του να επέμβει στην ανθρώπινη φύση Του, δηλαδή, στο να παρατείνει το χρόνο των βασανιστηρίων Του.
Η απανθρωπιά μας κατάντησε τον ωραιότερο άνθρωπο που πέρασε πάνω στη γη, όλον μια πληγή, που πάνω στο Σταυρό, δεν είχε μορφή ανθρώπου.
Του πρόσφεραν χολή με ξύδι πριν τη σταύρωση, ως ναρκωτικό, για να υποφέρει τους πόνους. Δεν το δέχτηκε, γιατί η αγάπη Του για μας τον έκανε να ποθεί και άλλο πόνο. Ζήτησε νερό, αφού το σώμα του είχε στραγγίσει από νερό. Γυμνά τα κόκαλά Του, μετριόταν. Του δώσανε ξύδι, που έχει τις αντίθετες ιδιότητες από το νερό. Και όμως το ήπιε και αυτό το ‘’ποτήρι’’. Γιατί πάνω απ΄ όλα ο Κύριος μας διψούσε τη σωτηρία μας.
Ο παράξενος ιδρώτας, ως πηχτοί κόκκοι αίματος, στον κήπο της Γεσθημανής, δεν ήταν τόσο για την αγωνία Του που έβλεπε ως Θεός ότι πάνω στο σταυρό θα σήκωνε όλες τις αμαρτίες των ανθρώπων ανά τους αιώνες, αλλά ο πόνος Του γιατί ήξερε ότι τα παιδιά Του ακόμα και μετά από μια τέτοια θυσία δεν θα μετανοούσαν και θα χανόντουσαν τα περισσότερα.
Παράπονο από το στόμα Του δεν βγήκε, παρά μόνο ένα την στιγμή που ήταν ακόμα επάνω στον Σταυρό. Όλοι οι περαστικοί τον κορόιδευαν, ως να ήταν ο χειρότερος κακούργος, ενώ κουνάγανε εμπαικτικά το κεφάλι τους. Αλλοίμονο σε σένα που έλεγες ότι θα σώσεις τον κόσμο, δεν μπόρεσες ούτε τον εαυτό σου να σώσεις, του έλεγαν. Έτσι σκέφτονταν οι ανόητοι. Πόνεσε η ευαίσθητη ψυχή του Κυρίου μας, γιατί δε βρέθηκε ούτε ένας να τον παρηγορήσει κάτω από το Σταυρό, Ψ.68,20-22. Ένα άφωνο παράπονο.
Δεν ζήτησε τίποτα άλλο από εμάς και δεν ζητάει και τώρα τίποτα για τον εαυτό Του, γιατί είναι ανενδεής, αυτάρκης. Ένα όμως περιμένει και σήμερα που τον ξανασταυρώνουμε με τις άπειρες αμαρτίες μας. Την ευγνωμοσύνη μας για τις τόσες θυσίες Του.
Αχ! Αδερφοί μου, η καρδιά μας έγινε σαν από πέτρα, η αμαρτία τύφλωσε τη συνείδησή μας και χάσαμε το πραγματικό Φως μας. Ας επιστρέψουμε στην στοργική αγκαλιά Του. Είναι πάντοτε ανοικτή και για τον χειρότερο αμαρτωλό.
Να είμαστε έτοιμοι να ανταποκριθούμε σε αυτή την αγάπη Του.
Κάποιοι από εσάς που διαβάζετε τούτες τις γραμμές, ίσως χρειαστεί να θυσιαστείτε γι΄ Αυτόν αύριο, ο καιρός πλησιάζει. Όταν θα ξεσπάσει ο τυφώνας, θα θυμηθείτε τούτα τα λόγια.
Σας αγαπώ παιδιά μου με την αγάπη που μου χαρίζει Αυτός.
Ζω ανάμεσά σας και είμαι έτοιμος να σας βοηθήσω, στο πρόσωπό σας βλέπω το Θεό μου, είναι χρέος μου. Γι΄ αυτό σας προετοιμάζω και αφυπνίζω τον χαμένο εαυτό σας. Γιατί έτσι θέλει Εκείνος.
Ο δούλος του Θεού, αλλά και δικός σας,