«Ως λειτούργημα διακονίας εσχήκασι»
(Μ. Αθανάσιος – Προς απανταχού Μοναχούς – ΒΕΠΕΣ 31,259)
Αναμφίβολα, ποτέ οι άγιοι (μάρτυρες) δεν ανέπτυξαν μια αυτόνομη φιλοσοφία–θεολογία. Βρίσκονται στον αντίποδα μιας «αναίσθητης» ζωής, που θεωρείται–χαρακτηρίζεται από τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος ως «νεκρωμένη αίσθησις εκ χρονίας νόσου και αμελείας εις αναισθησίαν καταλήξασα» (Λόγος 17).
Τίποτε δεν εξυγιαίνει την ανθρώπινη κοινωνία εάν οι συνειδήσεις των πιστών δεν κινητοποιηθούν στον άξονα–ζήλο των αγίων.
Ο Αστέριος Αμασείας (ομιλία 10), υπογραμμίζει:
«Ουκ ίστε, ως αρχιμάρτυς Χριστός, πρώτος παθών, και τοις δούλοις τον ζήλον αφείς;» (P.G. 40, 324 D -, 325A).
Ο ζήλος αυτός αποτρέπει τα υπαρξιακά ναυάγια, την τραγωδία της απώλειας της ψυχής, την κατάφαση στο ψεύδος της αμαρτίας, τον εγκλωβισμό στην αίρεση.
Ο Άγιος Νείλος, υπογραμμίζει: «Αναγίνωσκε την Νέαν Διαθήκην, Μαρτυρικά και τους βίους των Πατέρων» (P.G. 79).
Η θεολογική–ιστορική αλήθεια της ομολογίας των Αγίων είναι επικίνδυνο όπλο στα χέρια των πιστών. Γι’ αυτό αποκρύπτεται με επιμέλεια. Στο μεγάλο μέρος των Ορθοδόξων είναι γνωστά μόνο όσα επιλεκτικά και εκ των προτέρων αποφάσισαν γι’ αυτούς οι «σύγχρονοι» ποιμένες.
Οι αγορεύσεις–κηρύγματα όλων των σημερινών επισκόπων, ηγουμένων, ιερέων, ιεροκηρύκων και χριστιανικών οργανώσεων, κηρύττουν ακατάπαυστα την αγάπη προς το Χριστό και το βάθος της πνευματικής ζωής, αλλά η σύγχρονη ιστορία αποδεικνύει τα αντίθετα, δηλ. τον βαθύ τρόμο τους απέναντι στο μαρτυρικό Ευαγγέλιο.
Οι φιλοοικουμενιστές πνευματικοί καθοδηγητές, η νοοτροπία τους, είναι απαράμιλλα χαμηλή. Ευλογημένη επιβεβαίωση το κείμενο του Μ. Αθανασίου.
«Προς τον Θεόν αναβλέψαντες ούτε απειλήν βασιλέως εφοβήθησαν ούτε ξίφους γυμνουμένου προδεδώκασιν», αλλά «και τον εξορισμόν ως λειτούργημα διακονίας εσχήκασι· διερχόμενοι γαρ κατά τόπον και κατά πόλιν, καί περ εν δεσμοίς όντες, ευηγγελίζοντο, την μεν ευσεβή πίστιν κηρύττοντες, την δε αρειανήν αίρεσιν αναθεματίζοντες…».
Ερώτημα: Σε ποια Ι. Μονή, σε ποιο Ι. Ναό, σε ποιο Αρχονταρίκι, σε ποιο κύκλο Γραφής ή σε ποια Ι. Μητρόπολη, αναθεματίζουν την αίρεση του οικουμενισμού;
Στη σημερινή διαστρωμάτωση του Εκκλησιαστικού Σώματος, ο γενικός πνευματικός προσανατολισμός είναι φιλοοικουμενιστικός, ο οποίος απορρίπτει την «καλλοποιό άθληση» του μαρτυρικού Ευαγγελίου, μιας και απορρίπτει τον «Εξορισμό ως λειτούργημα διακονίας», πλην εξαιρέσεων.
Παραλλάσσοντας μια παρατήρηση του Παν. Κονδύλη για τους φιλοσόφους, κατά την οποία: «ως παραγωγοί ή διαχειριστές του νοήματος, θα μπορούσαν παράλληλα να αποκληθούν παραγωγοί ή διαχειριστές της ισχύος», λέμε ότι οι σημερινοί Ορθόδοξοι αντι-οικουμενιστές ποιμένες και πιστοί, διαχειρίζονται απλά το θεολογικό νόημα της Ορθοδοξίας και όχι την πνευματική ισχύ της, όπως την ενεργοποίησαν οι Πατέρες.
Ο π. Σπυρίδων Μπιλάλης, γράφει:
«Εις τον ομολογητικόν γάμον της μαρτυρικής παλαίστρας προσκαλούνται, υπό του αγωνοθέτου Αρχιμάρτυρος Χριστού, οι έχοντες καρδίαν πεπληρωμένην αγάπης προς τον Θεόν και τον πλησίον, οι τω πνεύματι ζέοντες, οι διακονούντες αόκνως τους αδελφούς, οι ακολουθούντες το Αρνίο όπου αν υπάγη». Επίσης υπογραμμίζει:
«Ο Θεός τιμά τους ομολογητάς, καλών αυτούς εις την μαρτυρικήν δοκιμασίαν και εις εκδήλωσιν της τελείας αγάπης των» (ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΤΟΜΟΣ Α, σελ. 298).
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ