Γράφει ο Αριστείδης Π. Δασκαλάκης
Χαίρετε εν Κυρίω, αγαπητοί μου αδελφοί,
άρτι αφιχθείς από την Ιερουσαλήμ του Αιγαίου όπως είχε πει ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Βενέδικτος για την μαρτυρική Τήνο, αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου.
Στις 3/9 και ημέρα Κυριακή ταπεινός προσκυνητής ανηφόρησα μετά της συζύγου μου, την οδό Μεγαλόχαρης, τον ματωμένο απ’ τα γόνατα και τον πόνο των προσκυνητών ανήφορο , με δέος , ελπίδα και προσμονή.
Ελπίδα ότι η Παναγιά η αρχιστράτηγος του έθνους μας θα συνδράμει στον προσωπικό πόνο του καθ’ ενός μας , αλλά και στα προβλήματα και τους κινδύνους του έθνους και της εκκλησίας μας.
Ο πόνος δεν γνωρίζει ηλικία ή φύλο . Νέοι , ηλικιωμένοι , υγιείς , ασθενείς κουβαλούσαν στην πλάτη τους τα βάσανά τους ,ανηφορίζοντας προς την εικόνα της Μεγαλόχαρης με αιτήματα ή ευχαριστίες.
Αρχιερατικό συλλείτουργο χοροστατούντος του Μητροπολίτη Φθιώτιδος κ.κ Νικολάου .
Το κήρυγμά του -δεν κρύβω – με ανάπαυσε και με εμψύχωσε .
Μίλησε για τους κυβερνώντες χαρακτηρίζοντάς τους ‘Πονηρούς ανθρώπους και γόητες’ για ‘ανθρώπους που θέλουν να μετατρέψουν την Πατρίδα μας σε άθρησκο κράτος’.
Παρομοίασε τους πολιτικούς με τους κακούς γεωργούς της παραβολής .
Μίλησε για τις αιρέσεις που ταλανίζουν την Εκκλησία μας παλαιόθεν (έως και σήμερα) βλέποντας και στο πρόσωπο των αιρετικών , τους κακούς γεωργούς της παραβολής.
Μην σας κουράζω όμως άλλο με το κήρυγμα. Μπορείτε να το βρείτε στο διαδίκτυο.
Εμπνεόμενος απ’ την ομιλία του Σεβασμιότατου θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις.
Κατ΄αρχήν αυτό το κήρυγμα μου θυμίζει τη ρύση του μεγάλου Παπαδιαμάντη ότι ‘η ηχώ της συνείδησης όσο και αν πιεσθεί όσο και αν συμπηγεί μιλάει πάντοτε και σπάνια επιστομίζεται’.
Ζούμε σε μια εποχή που η ανισορροπία χαρακτηρίζεται προοδευτισμός. Που η ανωμαλία και η αμαρτία , ελευθερία και πολιτισμός.
Αυτός ο εισαγόμενος δυτικός πολιτισμός από την εποχή του Κοραή και εντεύθεν που αρνείται τις αρχές του μεγαλειώδους αρχαιοελληνικού πνεύματος , που κατακλέβει τον ιδρώτα των εργαζομένων, που αλλοιώνει και διαστρεβλώνει την ιστορία και την αλήθεια , που νομιμοποιεί κόμματα ομοφυλοφιλίας , παιδοφιλίας ή κτηνοβασίας, που προσβάλει τις πανανθρώπινες αξίες , τον λόγο του Ευαγγελίου και την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας στο όνομα μιας όλο και περισσότερης δημοκρατίας κι ελευθερίας .
Αυτού του ‘πολιτισμού’ της βαρβαρικής δύσης που δεν είναι αντικείμενο επιλογής αλλά επιβολής με απώτατο στόχο – ψυχανεμίζομαι – όχι την αφαίρεση των δημοκρατικών , κοινωνικών και προσωπικών δικαιωμάτων μας αλλά την άρνηση τελικά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Και ο λαός αποσβολωμένος μην μπορώντας να καλύψει τις βιοτικές του ανάγκες , παρασύρεται από το ρεύμα της εποχής μην προλαβαίνοντας τις ‘εξελίξεις’ . Μην μπορώντας να αντιδράσει. Μην γνωρίζοντας τι πρέπει να πράξει . Συγχυσμένος ιεραρχεί λαθεμένα τα πράγματα.
Απευθύνω έκκληση ως ταπεινός κι ελάχιστος Έλλην ορθόδοξος, στην Ιεραρχία .
Πατέρες μιλήστε!
Πατέρες αντιδράστε!
Μην πτοήστε από απειλές και πιέσεις .
Μην εξυπηρετείτε με την σιωπή σας ή την απραξία σας , ηθελημένα ή μη, την νέα τάξη πραγμάτων .
Μια διάστασή της είναι η πολιτική και μια άλλη η Εκκλησία και οι θρησκείες. Σηκώστε το μπαϊράκι της επανάστασης σαν άξιοι απόγονοι του Γρηγορίου του Ε΄ , του Παλαιών Πατρών Γερμανού, του Γρηγόρη Δικαίου ή Παπαφλέσσα, του Αθανασίου Διάκου, του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού και πολλών άλλων που μάτωσαν το ρασάκι τους, όταν η πατρίδα και η πίστη απειλήθηκαν.
Στην εποχή μας πλέον που οι εξελίξεις μας προσπερνούν δεν φτάνουν μόνο τα εμψυχωτικά κηρύγματα . Πρέπει να υπάρχει συνέπεια λόγων και έργων. Ο λαός δεν περιμένει τίποτα απ’ την πολιτική .
Τίποτα από την επίπλαστη δημοκρατία τους . Περιμένει όμως απ’ το ράσο . Γιατί βλέπει σ’αυτό, ακόμα μια μικρή φλόγα που σιγοκαίει . Περιμένει αυτή η φλόγα να γίνει πυρκαγιά . Να φυσήξει ούριος Θεϊκός άνεμος . Να εξαπλωθεί και να κατακάψει τα αγριόχορτα που έσπειραν στα σπαρτά οι εντεταλμένοι υπάλληλοι της παγκοσμιοποίησης και της πανθρησκείας.
Κι εμείς ο πιστός λαός, περιμένοντας ο Θεός να αναδείξει τους ‘καλούς γεωργούς’ θα προτάξουμε τα στήθη μας στα πυρά της οποιασδήποτε εξουσίας και των λυμεώνων που επιβουλεύεται τα ιερά και όσια της Πατρίδας μας.
Πατέρες πρέπει να αφυπνίσετε τον λαό του Θεού να αντισταθεί στην μετάλλαξη της Ελλάδας σε ένα άθρησκο κράτος , που εικόνες αποκαθηλώνονται από σχολεία και υπηρεσίες , που ο σταυρός απαγορεύεται να φαίνεται σε επίσημες φωτογραφίες για έκδοση ταυτοτήτων, που η προσευχή στα σχολεία σιγά-σιγά καταργείται, που η σημαία μας διασύρεται, που εορτάζεται στα σχολεία το ‘halloween’ ενώ βαδίζουμε στην κατάργηση των αργιών των τριών Ιεραρχών αλλά και άλλων εορτών,
που τα γενέθλια εορτάζονται από τις οικογένειες με κάθε επισημότητα ενώ οι ονομαστικές εορτές περνούν στα αζήτητα, που η κατήχηση στα σχολεία μέσω του μαθήματος των θρησκευτικών αποχρωματίζεται σε θρησκειολογία, που ψάχνεις με το μικροσκόπιο να βρεις ορθόδοξο ακαδημαϊκό στα πανεπιστημιακά θεολογικά ιδρύματα, που εάν εναντιωθείς στα τεκταινόμενα βασιζόμενος στο λόγο του Ευαγγελίου (εάν μιλήσεις ενάντια στην ομοφυλοφιλία και όχι στους ομοφυλόφιλους ή εάν εναντιωθείς στο σύμφωνο συμβίωσης) διαπράττεις αδίκημα, που εάν ακολουθήσεις τις επιταγές των αγίων Πατέρων της εκκλησίας μας, παύεσαι, καθαιρείσαι ή διώκεσαι με οποιονδήποτε τρόπο (ως ιερέας) ή απειλείσαι με αφορισμό ή ονειδίζεσαι από του ιερού βήματος (ως λαϊκός) .
Σε μια εποχή που έχουν έρθει τα πάνω κάτω…
Τι άλλο περιμένετε Πατέρες;
Σήμερα Πατέρες, φοβόμαστε μην χάσουμε την περιουσία μας , τα αξιώματά μας , την βόλεψή μας . Μην στενοχωρήσουμε τους άλλους. Μην τους θίξουμε . Μην ενοχλήσουμε την καθεστηκυία τάξη.
Μην ταράξουμε τα νερά.
Τον Θεό πόσο τον φοβόμαστε;
Όπως είπε και ο μέγας Κόντογλου: «ποτέ δεν φοβόταν ο άνθρωπος τόσο πολύ την αρρώστια , την φτώχια και τον θάνατο όσο σήμερα που δεν φοβάται τον Θεό»
Τελειώνω με ένα ποίημά μου (σονέτο) για την Ελλάδα μας που είχα γράψει παλαιότερα με πόνο καρδιάς . Είθε και πάλι να γράψει ιστορία.
Άμοιρη χώρα μα και καύχημα του Αιγαίου
Έδωσες πνεύμα , βούληση , πνοή
Σ’ αυτή την ήπειρο παράδειγμα αγοραίου
Που έχασε καρδιά και λογική.
Στέκεται αχάριστη και σε κοιτάει με δόλο
Αγέρωχη που στέκεις μα γυμνή
Τέτοιο κατάντημα σαν δέντρο φυλλοβόλο
Στου φθινοπώρου σου την γκρίζα τη θανή
Έφταιξες, μα η αιτία είναι άλλη
Πάντα σε ζήλευε χωρίς περιστολή
Ποτέ δεν έφτασε τα άφθονα τα κάλλη
Που πάντα απλόχερα σκορπούσες στην ζωή
Ανασυντάξου , άδραξε την ευκαιρία
Ήρθε η ώρα για να γράψεις ιστορία.
Συγχωρήστε με εάν έθιξα ή στενοχώρησα κάποιους από εσάς .
Ο Θεός μαζί μας δια των πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου .
Αριστείδης Π. Δασκαλάκης