Φεύγετε αυτούς, αδελφοί, και την προς αυτούς κοινωνίαν. Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός.

«Φεύγετε αυτούς, αδελφοί, και την προς αυτούς κοινωνίαν. 

«Φεύγετε αυτούς, αδελφοί, και την προς αυτούς κοινωνίαν.Οι γαρ τοιούτοι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού. Και ου θαυμαστόν. Αυτός γαρ ο σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός. Ου γαρ ουν, ει και οι διάκονοι αυτού μετασχηματίζονται ως διάκονοι δικαιοσύνης, ων το τέλος έσται κατά τα έργα αυτών… Στήσετε, κρατούντες τας παραδόσεις, ας παρελάβατε, τας τε εγγράφους και αγράφους, ίνα μη τω των αθέσμων πλάνη συναπεχθέντες εκπέσητε του ιδίου στηριγμού». 

Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Όσο θα ζούμε την περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής ως περίοδο πνευματικής λύπης και πένθους, τόσο η χαρά του Χριστού θα μας γεμίζει.

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

Το θέμα φαίνεται οξύμωρο, αφού η Μεγάλη Σαρακοστή είναι συνδυασμένη με τη λύπη, την άσκηση, τη σιωπή, τη νηστεία. Αυτό δηλαδή που ονομάζουμε «πνευματικό πένθος».

Πράγματι, την περίοδο αυτή καλούμαστε να συνειδητοποιήσουμε την κατάστασή μας, που χαρακτηρίζεται από την αμαρτία, την αδυναμία, τη νωθρότητα, την αδιαφορία.

Να συνειδητοποιήσουμε πως ο Θεός δεν είναι, δυστυχώς, το Α και το Ω της ζωής μας. Και, στη συνέχεια, να επανατοποθετηθούμε έναντι του εαυτού μας, που ζητά την ουσία της ζωής, το αληθινό πνευματικό βίωμα.Αυτό βασικά οδηγεί στη μετάνοια που εκφράζεται με την εσωτερική ανάγκη «να κάνουμε κάτι», για να βγούμε από το αδιέξοδο της ύπαρξής μας, όσο οι δυνάμεις και τα χρόνια μας το επιτρέπουν. Ήδη «το τέλος εγγίζει» και «ο καιρός είναι ευπρόσδεκτος» για μια τέτοια αλλαγή.
Όλα αυτά φέρνουν την κατάνυξη, τον προβληματισμό, τη συστολή, τη συντριβή της καρδίας, τον καρδιακό πόνο. Αυτό που οι φιλοκαλικοί πατέρες ονομάζουν «την κατά Θεόν λύπη».

Όμως, ξέρουμε πως υπάρχει και η άλλη λύπη, που φέρνει διάλυση των δυνάμεων,
απόγνωση κι απογοήτευση. Αυτή η «άλλη λύπη» έχει ως αιτία την αμαρτία και τα πάθη μας που ριζώνουν στο νου και στην καρδία. Ακόμα, πηγάζει από τις δύσκολες συνθήκες της ζωής μας, στην οικογένεια, στα οικονομικά και στο επάγγελμά μας. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις των προσωρινών ή μόνιμων δοκιμασιών που έρχονται απρόσμενα και αλλάζουν την πορεία της ζωής.

Η Μεγάλη Σαρακοστή μας αποκαλύπτει τη λύπη μέσα από το πρίσμα της εκκλησίας, δηλαδή «του ετέρως οράν τα πράγματα» (της διαφορετικής θεώρησης της ζωής).

Με τα λόγια που είπε ο Χριστός στους μαθητές Του, την τελευταία νύχτα για την αναχώρησή Του και το πάθος Του, «η λύπη πεπλήρωκεν την καρδία τους» (Ιω.16,6). 

Τους βεβαίωσε όμως πως θα Τον δουν πάλι και θα χαρεί η καρδία και την χαρά αυτή κανείς δεν θα μπορέσει να τους την αφαιρέσει (Ιω.16,22).

Η χαρά του Χριστού είναι πολύ μεγάλη. Περνά όμως μέσα από πολύ πόνο, είτε σωματικό είτε ψυχικό.Γιατί ο πόνος «καθαίρει» από τα περιττά, απ' όσα μας εμποδίζουν να δούμε το φως, να χαρούμε τις δωρεές Του, να πετάξουμε ...;
Η Μεγάλη Σαρακοστή, με τον τρόπο που μας καλεί η εκκλησία να τη ζήσουμε -δηλαδή τη νηστεία, την άσκηση, τη σιωπή, τις πολλές και μακρές Ακολουθίες- γίνεται οδός προς τη χαρά, την ουσιαστική, την εσωτερική, τη μένουσα χαρά.

Όσο θα ζούμε την περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής ως περίοδο πνευματικής λύπης και πένθους, που εκφράζεται με τον πόνο γι' αυτό που είμαστε και δεν θα έπρεπε ή γι' αυτό που δεν είμαστε και θα έπρεπε ως τέκνα Θεού, τόσο η χαρά του Χριστού θα μας γεμίζει.

Τότε όλη η περίοδος θα χαρακτηρίζεται από το «χαροποιόν πένθος», τη «χαρμολύπη» των Αγίων, με αποκορύφωμα το Πάσχα, την εορτή των εορτών, όπου θ' ακούμε συνεχώς ότι είναι «η ημέρα ήν εποίησεν ο Κύριος» γι' αυτό «αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή».

πηγή

ΠΗΓΗ

Σχόλιο Φωτιά, για την προκλητικότατη βράβευση του Προέδρου της Δημοκρατίας υπο της Διοικούσης Εκκλησίας του Λυκούργου Νάνη ιατρού .

"ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΠΟΛΛΟΙ ΔΙΑΦΘΕΙΡΑΝ ΤΟΝ ΑΜΠΕΛΩΝΑ ΜΟΥ"!

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΤΑΤΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΥΠΟ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΟΥΣΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Λυκούργος Νάνης, ιατρός

Ο διά τας πολλάς και φρικτάς μας αμαρτίας κατέχων τον προεδρικό θώκο, διά της θέσεως της υπογραφής του κάτωθεν τρισ-αισχίστων νομοθετημάτων, προαγόντων τον ηθικό εκτραχηλισμό και τη σοδομοποίηση της νεοελληνικής κοινωνίας και τη διάλυση της οικογένειας, κατέστη ένοχος υψίστης πνευματικής προδοσίας των ιδανικών του Έθνους.

Και οι ανάξιοι ποιμένες μας σήμερα, ανήμερα την Κυριακή της Ορθοδοξίας, στον καθεδρικό ναό Αθηνών, εν πληθούση Εκκλησία, τον...επιβράβευσαν προκαλώντας αφόρητα το θρησκευόμενο ελληνικό λαό! Τον τίμησαν με την από του αρχιστρατήγου της ήττας Ιερωνύμου του Β' επίδοση των διασήμων και του διπλώματος της Ανωτάτης Τιμητικής Διακρίσεως του Μεγαλόσταυρου του Αποστόλου Παύλου της Εκκλησίας της Ελλάδος!

Τι παραγγέλει και τι εντέλλεται, εν προκειμένω, Μακαριώτατε και Σεβασμιώτατοι ο απόστολος Παύλος; "Τους αμαρτάνοντας ενώπιον πάντων έλεγχε, ίνα και οι λοποί φόβον έχωσι"! Όχι "τίμησον και επιβράβευσον τον μέγα ένοχον!

Kαι δεν βρέθηκε ΕΝΑΣ (ΑΡΙΘΜΟΣ 1) λεβέντης επίσκοπος εκ των συμμετασχόντων στη σημερινή λειτουργία να διαχωρίσει σαφώς τη θέση του και να αποχωρήσει διαμαρτυρόμενος!

Να μιμηθεί τον Τίμιο Πρόδρομο, τον ιερό Χρυσόστομο, τον άγιο Αμβρόσιο Μεδιολάνων και να πει ένα πελώριο ΟΧΙ στη βράβευση του ανθρώπου που παρά τις κατά καιρούς μεγαλόστομες περί Ορθοδοξίας δηλώσεις, την πρόδωσε στην πράξη με τις ένοχες υπογραφές του.

Και το χείριστον όλων! Βρέθηκαν σήμερα στον καθεδρικό ναό των Αθηνών "χριστιανοί" που αναφώνησαν το "άξιος", άμα τω πέρατι της προδοτικής και επαισχύντου τελετής βραβεύσεως του μεγάλου ενόχου! ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥΣ ΤΗ ΝΙΟΣΤΗ για τα διεστραμμένα αξιολογικά τους κριτήρια!

Δεν μας έφθανε το Κολυμπάρι, δεν μας έφθανε ο διωγμός ομολογητών κληρικών, δεν μας έφθανε η επαίσχυντη και προδοτική τους στάση με τα Θρησκευτικά και τη νομοθετική επιδρομή των αντιχρίστων κυβερνώντων, δεν μας έφθανε η απραξία τους (πλην επαινετέων εξαιρέσεων) στην περίπτωση των πρόσφατων θεατρικών βοθρολυμάτων, σήμερα μας κατασκανδάλισαν, αρχή της τεσσαρακοστής, με την επαίσχυντη βράβευση του Π.Παυλόπουλου. Ως πότε θα μας σκανδαλίζετε σεβασμιώτατοι; Ως πότε θα προσθέτετε πληγές στο σώμα της Εκκλησίας; Ως πότε και μεις θα σας ανεχόμαστε;

"ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΠΟΛΛΟΙ ΔΙΑΦΘΕΙΡΑΝ ΤΟΝ ΑΜΠΕΛΩΝΑ ΜΟΥ"!

………………………………………………

ΟΙ ΣΥΝΟΔΙΚΟΙ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ ΣΤΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗ

Για την Ιστορία και όχι μόνο! Τα ονόματα των αρχιερέων που συμμετέσχον σήμερα στην τελετή βραβεύσεως του Π.Παυλόπουλου: αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος,Σύρου Δωρόθεος, Σιατίστης Παύλος, Νέας Σμύρνης Συμεών, Δράμας Παύλος, Θήρας Επιφάνιος, Κερκύρας Νεκτάριος, Γλυφάδας Παύλος, Χαλκίδος Χρυσόστομος, Λαγκαδά Ιωάννης, Πρεβέζης Χρυσόστομος, Χίου Μάρκος και ο Επίσκοπος Μεθώνης Κλήμης. Παλαιότερα τον είχαν βραβεύσει Ο Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς και ο Πατρών.

Είναι όλοι τους ένοχοι εσχάτης προδοσίας της αποστολής τους!

ΠΗΓΗ

ΕΚΤΑΚΤΟ - ΕΠΕΙΓΟΝ: Επεισόδια με αναρχικούς αυτή την ώρα έξω από το ΑΚΡΟΠΟΛ (μετά από προγραμματισμένη συγκέντρωση τους). ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑ της ΕΛ.ΑΣ.

ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:
διευκρίνηση: Γράψαμε ότι και σήμερα Κυριακή έγιναν επεισόδια. Δεν είμαστε σε θέση να το επιβεβαιώσουμε.
Πιθανότατα έγινε σύγχυση σε αναγνώστες με τα χθεσινά επεισόδια.
Όπως πληροφορούμαστε και σήμερα 30 περίπου πιστοί βρέθηκαν μπροστά από το θέατρο και διαμαρτυρήθηκαν για την βλασφημία. Εύγε σε όλους τους έναν προς έναν. Η Παναγιά και ο Κύριος μας να τους το ανταποδώσουν με πνευματική ευλογία.

Όπως διαβάσαμε σε ορθόδοξο ιστολόγιο (εδώ) αναρχικοί πήγαν και κατέλαβαν τον χώρο έξω από το θέατρο ΑΚΡΟΠΟΛ

Εντύπωση προκαλεί που αυτό έγινε μετά από "προγραμματισμένη διεθνικιστική συγκέντρωση" τους (για άσχετο θέμα σε κοντινό σημείο), που σημαίνει ότι η ΕΛ.ΑΣ. ΓΝΩΡΙΖΕ την παρουσία των αναρχικών και δεν έκανε το παραμικρό για να αποτρέψει τυχόν επεισόδια με διαμαρτυρομένους ορθοδόξους πιστούς.

ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ η ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑ της ΕΛ.ΑΣ. 

η οποία προφανώς επιδιώκει ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ, να τραμπουκιστούν και να ξυλοκοπηθούν άγρια οι Ελληνορθόδοξοι πιστοί που θα πάνε στο θέατρο για να διαμαρτυρηθούν, όπως ακριβώς έκανε και πριν 2-3 μήνες στο σταθμό στο Μοναστηράκι (δείτε εδώ).
Υπενθυμίζουμε ότι τότε τραυματίστηκαν σοβαρά αρκετά άτομα, που κατέληξαν στο νοσοκομείο, κάποια νοσηλεύθηκαν και κάποιοι χρειάστηκε να περάσουν μεγάλη ταλαιπωρία με εγχειρίσεις κλπ.

Μία ακόμη απόδειξη ότι
τα πάντα έγιναν με την πλήρη ανοχή της ΕΛ.ΑΣ.:

Ας γνωρίζουν ότι μια μέρα η ΧΟΥΝΤΑ της Νέας Τάξης θα φύγει, και οι 

πραιτοριανοί που σήμερα παριστάνουν την ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ , που
συλλαμβάνουν ελληνορθοδόξους και αφήνουν ανεξέλεγκτους τους αναρχικούς να τραμπουκίζουν, να "καθαρίζουν" εκ μέρους τους,
θα κληθούν ΝΑ ΑΠΟΛΟΓΗΘΟΥΝ, όπως και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι.

Βάλαμε (εδώ) ένα πολύ ενδιαφέρον βίντεο:
Αναρχικοί, με κράνη και παλούκια, όχι μόνον ΔΕΝ επιτίθενται σε σταματημένο περιπολικό, αλλά το διευκολύνουν να φύγει με ασφάλεια ανάμεσα τους! Δείτε:

https://youtu.be/aTtQwaws8_s

Εδώ και πολύ καιρό η αστυνομία έπαψε να είναι ο προστάτης του φιλήσυχου πολίτη.
Εχθρός του συστήματος είναι όσοι πάνε κόντρα στα σχέδια της Νέας Τάξης:
Πρέπει να μάθεις να ΑΝΕΧΕΣΑΙ να βλασφημάνε τον Θεό σου και να μην διαμαρτύρεσαι.
Προς το παρόν το πείραμα πάει σύμφωνα με τα σχέδια τους.

Μία ακόμη μαρτυρία πολίτη:
"... στην αρχη μονο ενα περιπολικο με 3-4 αστυνομικους,
οι οποίοι κανανε πως δεν βλεπανε οταν οι αναρχικοι σπρωχνανε βιαια αδερφους
για να τους διωξουνε,
τους βλαστημουσανε τα Θεια
και σε εναν αδελφό, τον γιατρο κ. Παπαγεωργιου, του αρπαξανε το εικονισμα που είχε καρφιτσωμενο στο μπουφαν.
Σε λιγακι εξαφανιστηκαν κι αυτοι οι λιγοι αστυνομικοι και οι καμια εικοσαρια αναρχικοι φασιστες μεινανε μονοι, με ντουντουκα να λενε τα γνωστα τους.
Δεν ητανε μονο μπροστα στο θεατρο,
αλλα ειχανε πιασει τις γωνιες Ιπποκρατους & Πανεπιστημιου,

όπως και Ιπποκρατους & Σολωνος

Κι ενας αδελφος αναγνωρισε εναν εξ΄αυτων ως ασφαλιτη"

(ως ιστολόγιο βεβαιώνουμε την ισχύ της παραπάνω καταγγελίας. Να δούμε, θα βρεθεί κάποιος εισαγγελέας υπηρεσίας να διώξει τον επικεφαλή της αστυνομικής επιχείρησης για την αδράνεια του;
Ή την ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. που έδινε τις διαταγές;)

Δεύτερη μαρτυρία 

για τις επιθέσεις των αναρχικών

σε πιστούς ΜΠΡΟΣΤΑ 

στα μάτια των αστυνομικών :

Ακούστε :

https://youtu.be/UPVasktPaxs

Τρίτη μαρτυρία:

ΑΠΟ Γ.Μ.: Μας πήρανε παραμάζωμα 15 άτομα και ήμασταν τρείς γυναίκες με τα παιδιά. Τον ενός το παιδί του μάτωσε το στόμα επειδή μας σπρώχνανε και σηκώσανε και τις σημαίες, τις γυρίσανε ανάποδα για να μας χτυπήσουνε.

Ιπποκρατους & Ακαδημιας (όχι Σολωνος) ειναι απο την πανω μερια, αλλα περισσοτεροι "αναρχικοι" βρισκονταν στην γωνια Ιπποκρατους & Πανεπιστημιου κι ειδικα στη μερια που ειναι η προσβαση του Μετρο, καθως προφανως γνωριζαν τις ανακοινωσεις μας.

25-30 πρεπει να ητανε, όχι μονο 20 και το θεμα ητανε οτι εμεις προσερχομασταν μεμονωμενοι ή 2-3 μαζι κι οχι την ιδια ωρα, αφου ο κοσμος ξεκινούσε να προσερχεται απο τις 5 μεχρι τις 6 κι ακομα πιο αργα (κι εκεινοι ως θρασυδειλοι την "πεφτανε" καμια δεκαρια μαζι σε 1-2 άτομα, με τα κονταρια για οπλα)

(σχόλιο ο Παιδαγωγός: ο "στρατός" των υποτιθέμενων 'αρνητών στράτευσης' δουλεύει με απίστευτη πειθαρχία και παίρνοντας όλα τα μέτρα ασφαλείας για τον εχθρό (πάντα με την ανοχή του κράτους).
Κάποιοι πάνε πριν από το "πέσιμο" στο χώρο και κόβουν κίνηση, και με το τηλέφωνο ειδοποιούν αν είναι όλα οκ.Αν ο εχθρός είναι προετοιμασμένος, με κράνη, σημαίες-κοντάρια κλπ, η "επαναστατική γυμναστική" αναβάλλεται μέχρι να έρθουν τα ΜΑΤ. Τότε, και μόνον με την ασφάλεια του κράτους, συγκεντρώνονται για να κάνουν αντισυγκέντρωση.
Γενικά πιάνουν διάφορα στενά και παραδρόμους. 4-5 άτομα κάθε φορά τουλάχιστον, και περιμένουν να περάσει κάποιος αμέριμνος αντιφρονούντας να τον ξυλοκοπήσουν, να τον ληστέψουν κλπ.
Συνήθως -πέρα από τα χτυπήματα στο κεφάλι για να σε αφήνουν λιπόθυμο- σου αφαιρούν όλα τα σημαντικά προσωπικά είδη (κλειδιά, πορτοφόλι, ταυτότητες κλπ). Σε μια Αθήνα που σε κάθε δρόμο έχει 10 κάμερες είναι φανερό ότι η ΕΛ.ΑΣ. ΔΕΝ θέλει να τους βρει. Γιατί απλά επιτελούν ότι δεν μπορεί να κάνει νόμιμα το επίσημο κράτος.)

Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας 

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΚΡΟΠΟΛ.

θα συνεχιστούν :

(πλέον όσοι πρωτοστατούν στον δρόμο γνωρίζονται και μπορούν απευθείας να συνεννοηθούν.

Σε περίπτωση που θελήσουν να κάνουν δημόσια κάλεσμα με ημέρα και ώρα, 

φυσικά το ιστολόγιο μας είναι στη διάθεση τους).

Αύριο είναι ο εορτασμός της Κυριακής της Ορθοδοξίας.
Στους ναούς θα εξιστορίσουνε μία ακόμη φορά τους αγώνες των Πατέρων μας,
με τους οποίους "τρέφονται", σαν να είναι συμμέτοχοι εκείνων των αγώνων,
ενώ στην πραγματικότητα οι ίδιοι δεν έχουνε να επιδείξουνε τίποτα, αλλά αντιθέτως πρέπει να δώσουνε λόγο για την σημερινή προδοσία της πίστεως...

ΟΧΙ στην νέα βλάσφημη ταινία.

Το σύνθημα πλέον είναι ΕΝΑ :

2 Νέα βίντεο με ΝΕΕΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΠΗΛΑΚΙΣΜΟΥΣ :

Στα γύρω στενά ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΝΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛ.ΑΣ., υπήρχαν αναρχικοί (σε μικρές ομάδες) για να προπηλακίζουν διερχόμενους ορθοδόξους πιστούς.

Η κυρία καταγγέλλει ότι ΜΠΡΟΣΤΑ σε 3 αστυνομικούς

(ήταν δίπλα σε ανακριτικό όχημα της αστυνομίας)

αναρχικοί την προπηλάκισαν καθώς και ένα από τα ανήλικα παιδιά

που είχε μαζί της (η φωτογραφία του παιδιού από εδώ). 

ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΤΗΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΠΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑΤΑΚΙ ΤΟΥ.... 

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ.Π ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΣΤΑ ΧΘΕΣΙΝΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ "ΑΚΡΟΠΟΛ" ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ,ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΧΤΥΠΗΣΑΝ , ΕΣΥΡΑΝ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΠΡΟΠΗΛΆΚΙΣΑΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΟΡΘΔΟΞΟΥΣ , ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΟΥΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ " JESUS CHRIST SUPERSTAR "....... (πηγή)

Συγκλονιστικό βίντεο μαρτυρία 

για το τι έγινε:

https://youtu.be/CjcDhmjSloo

Δείτε μετά το 3ο λεπτό (μαρτυρία και εκτενής σχολιασμός πιστού για τα επεισόδια του Σαββάτου):

https://youtu.be/qJ0fldnt9f4

Ομάδα Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

ΠΗΓΗ

Κυριακή της Ορθοδοξίας .

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

Λόγος εις την Α' Κυριακή των Νηστειών 

Την πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής η Αγία μας Εκκλησία πανηγυρίζει το θρίαμβο της Ορθοδοξίας, της ορθής πίστεως, η οποία καταπάτησε όλες της αιρέσεις και στερεώθηκε για πάντα. Γι' αυτό η Κυριακή αυτή καλείται Κυριακή της Ορθοδοξίας. Οι αιρέσεις φάνηκαν ήδη απαρχής του χριστιανισμού. Οι ίδιοι οι Απόστολοι του Χριστού προειδοποιούσαν τους συγχρόνους τους, και μαζί τους και εμάς, για τον κίνδυνο από τους ψευδοδιδασκάλους.

Ο Άγιος Απόστολος Πέτρος στη Β' Καθολική επιστολή γράφει το εξής: «Εγένοντο δε και ψευδοπροφήται εν τω λαώ, ως και εν υμίν έσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας, και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι, επάγοντες εαυτοίς ταχινήν απώλειαν, και πολλοί εξακολουθήσουσιν αυτών ταις ασελγείαις, δι' ους η οδός της αληθείας βλασφημηθήσεται» (Β' Πετ. 2, 1-2).

Ο Άγιος Παύλος, επιστρέφοντας στην Παλαιστίνη από την Ελλάδα, έκανε στάση στην Έφεσο. Εκεί στους χριστιανούς κατοίκους της πόλεως έλεγε: «Εγώ γαρ οίδα τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαροίς εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου, και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών» (Πραξ. 20, 29-30).

Πολλοί τέτοιοι ψευδοδιδάσκαλοι και σχισματικοί υπήρχαν στους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού. Μερικές αιρέσεις τάραζαν την Εκκλησία ολόκληρους αιώνες, όπως για παράδειγμα οι αιρέσεις του Αρείου, του Μακεδονίου, του Ευτηχούς, του Διοσκόρου, του Νεστορίου και επίσης η αίρεση της εικονομαχίας. Οι αιρέσεις αυτές προκάλεσαν πολλές διαταραχές στην Εκκλησία και την βασάνισαν πολύ. Υπήρχαν πολλοί ομολογητές και μάρτυρες που έχυσαν το αίμα τους υπερασπιζόμενοι την αληθινή πίστη στον αγώνα κατά των ψευδοδιδασκάλων και των αιρετικών.

Υπήρχαν επίσης και πολλοί και μεγάλοι ιεράρχες οι οποίοι και αυτοί υπέφεραν πολλούς διωγμούς και πολλές φορές εξορίστηκαν. Ο Άγιος Φλαβιανός, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, για παράδειγμα, σε μία σύνοδο υπό την προεδρία του Διοσκόρου, η οποία καλείται «λειστρική», χτυπήθηκε τόσο άγρια που μετά από τρεις ημέρες πέθανε.

Η τελευταία στη σειρά των αιρέσεων, η αίρεση της εικονομαχίας, ήταν αυτή που επέφερε τα περισσότερα βάσανα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Η αίρεση αυτή εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα χρόνια του αυτοκράτορα Λέοντος του Ισαύρου, ο οποίος ανέβηκε στο θρόνο το 717. Ανέβηκε στο θρόνο με τη βοήθεια του στρατού όπου υπήρχαν πολλοί αντίπαλοι της προσκυνήσεως των αγίων εικόνων. Επειδή ήθελε να ευαρεστήσει το στρατό άρχισε σκληρό διωγμό κατά των εικονοφίλων.

Ο διωγμός αυτός συνεχίστηκε και στα χρόνια του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Κοπρωνύμου, ο οποίος διαδέχτηκε στο θρόνο τον Λέοντα. Η κόπρος σημαίνει τα κόπρανα. Ονομάστηκε Κοπρώνυμος διότι κατά την βάπτισή του μόλυνε την κολυμβήθρα. Οι δύο αυτοί αυτοκράτορες για πολλά χρόνια είχαν την εξουσία στα χέρια τους και προκάλεσαν πολλά δεινά στην Εκκλησία. Μετά από αυτούς υπήρχαν και άλλοι αυτοκράτορες εικονομάχοι, οι οποίοι συνέχισαν το έργο των προκατόχων τους και βασάνισαν την Εκκλησία επί ολόκληρα χρόνια.

Δεν μπορούμε να περιγράψουμε τα βάσανα που υπέφερε η Εκκλησία στα χρόνια της εικονομαχίας και ιδιαίτερα οι μοναχοί οι οποίοι βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα των ιερών εικόνων. Οι αυτοκράτορες εικονομάχοι έκλεισαν πολλά μοναστήρια, πολλές εκκλησίες όπου υπήρχαν εικόνες τις έκαναν αποθήκες. Τους μοναχούς τους βασάνιζαν άγρια: τους έβγαζαν μάτια, τους έκοβαν μύτες, έσπαζαν εικόνες πάνω στο κεφάλι τους. Τους αγιογράφους με τα πυρακτωμένα σίδερα τους έκαιγαν τα δάκτυλα.

Μόνο, τότε, όταν στο θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε η αυτοκράτειρα Ειρήνη, σταμάτησε ο διωγμός αλλά όχι οριστικά. Το 787 η Ειρήνη συγκάλεσε την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο, η οποία διατύπωσε την ορθόδοξη διδασκαλία περί της τιμητικής προσκύνησης των ιερών εικόνων. Αλλά και μετά τη σύνοδο υπήρχαν αυτοκράτορες εικονομάχοι, όπως, για παράδειγμα, ο Μιχαήλ και άλλοι. Η αίρεση αυτή συντρίφτηκε οριστικά μόνο επί της θεοσεβέστατης Αυγούστας Θεοδώρας, όταν το 842 συγκλήθηκε η τοπική σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη η οποία επικύρωσε την ορθόδοξη διδασκαλία. Η σύνοδος αυτή αναθεμάτισε όλους αυτούς που τολμούν να λένε ότι η προσκύνηση των ιερών εικόνων είναι ειδωλολατρία και οι ορθόδοξοι χριστιανοί είναι ειδωλολάτρες.

Και εδώ οι αιρετικοί μας λένε ακριβώς αυτό το πράγμα. Τολμούν να αποκαλούν τις εικόνες μας είδωλα και εμάς ειδωλολάτρες. Και μέχρι που φτάνει το θράσος τους; Θα σας πω ένα περιστατικό που έγινε πρόσφατα σε μία πόλη της Σιβηρίας. Την ώρα της λειτουργίας δύο βαπτιστές μπήκαν μέσα στην εκκλησία και άρχισαν εκεί να φωνάζουν ότι οι ορθόδοξοι είναι ειδωλολάτρες και οι εικόνες τους είδωλα. Τι ανοησία!

Πως τολμούν αυτοί να ανοίγουν το ακάθαρτο στόμα τους και να λένε αυτά τα λόγια που στάζουν δηλητήριο, αποκαλώντας μας ειδωλολάτρες και τις εικόνες μας είδωλα; Αυτό δείχνει πως δεν έχουν κατανοήσει σωστά την δεύτερη εντολή του Μωσαϊκού νόμου: «ου ποιήσεις σ' εαυτώ είδωλον ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γή κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γής. Ου προσκυνήσεις αυτοίς ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς» (Εξ. 20,4).

Τι σημαίνει αυτή η εντολή; Νομίζω ότι το νόημά της είναι ξεκάθαρο. Η εντολή αυτή απαγορεύει αντί να προσκυνάμε τον Ένα, Μοναδικό και Αληθινό Θεό να κατασκευάζουμε είδωλα και να τα προσκυνάμε. Όπως το έκαναν οι αρχαίοι λαοί: οι Ασσύριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι και άλλοι...

Αυτή είναι η ειδωλολατρία. Η δική μας όμως η προσκύνηση των ιερών εικόνων μοιάζει σε τίποτα με την ειδωλολατρία; Ασφαλώς όχι. Τα είδωλα απεικόνιζαν κάτι που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, που είναι καρπός φαντασίας. Οι δικές μας εικόνες εικονίζουν την πραγματικότητα. Πραγματικά, δεν ζούσε μεταξύ μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός, τον Οποίον δοξάζουμε και τις εικόνες του Οποίου προσκυνάμε; Δεν ζούσε μεταξύ μας η Παναγία, την οποία ζωγράφισε ο Άγιος απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς; Την εικόνα του αυτή την ευλόγισε η ίδια η Θεοτόκος, λέγοντας ότι η χάρη της θα είναι πάντα μ' αυτή την εικόνα. Ξέρετε πόσα θαύματα γίνονται από τις εικόνες της Παναγίας.

Και οι άλλες εικόνες, δεν εικονίζονται σ' αυτές πραγματικά πρόσωπα των αγίων του Θεού που ζούσαν εδώ πάνω στη γή; Οι εικόνες τους αυτές είναι τα πορτραίτα τους και με κανένα τρόπο δεν είναι είδωλα. Μόνο ασεβές και ακάθαρτο στόμα τολμά να λέει ότι οι εικόνες μας είναι είδωλα και εμείς είμαστε ειδωλολάτρες. Να σιωπήσουν οι ασεβείς διότι η Οικουμενική Σύνοδος απήγγειλε το ανάθεμα εναντίον τους.

Να το ξέρετε, να το θυμάστε και να μην συναναστρέφεστε με τους αιρετικούς. Να μην απομακρύνεστε από την Εκκλησία, μη σχίζετε το χιτώνα του Χριστού. Να θυμάστε ότι ο Χριστός στην αρχιερατική του προσευχή παρακαλούσε τον Πατέρα Του, λέγοντας: «ίνα πάντες έν ώσι, καθώς συ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν έν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύσει ότι συ με απέστειλας» (Ιω. 17, 21). Ο Κύριος θέλει ενότητα της Εκκλησίας. Οι σχισματικοί, οι οποίοι βρίσκουν σφάλματα στη διδασκαλία της Εκκλησίας, απομακρύνονται απ' αυτήν και πιστεύουν ότι θα βρούν τη σωτηρία στις αιρετικές τους οργανώσεις.

Ξέρετε όμως τι έλεγαν οι μεγάλοι άγιοι για τους ανθρώπους που σχίζουν το χίτώνα του Χριστού; Ο Άγιος Κυπριανός, επίσκοπος Καρθαγένης, είπε ότι οι άνθρωποι οι οποίοι απομακρύνονται από την Εκκλησία και δεν έχουν κοινωνία μαζί της και μάρτυρες να είναι, ακόμα και με το αίμα τους, δεν καθαρίζουν την αμαρτία τους διότι η βαριά αυτή αμαρτία της διαίρεσης της Εκκλησίας δεν καθαρίζεται ούτε με το αίμα. Και ο άγιος ιερομάρτυρας Ιγνάτιος ο Θεοφόρος είπε ότι αυτός που προκαλεί σχίσμα στην Εκκλησία δε θα κληρονομήσει την βασιλεία του Θεού.

Όλοι οι αιρετικοί, όμως, είναι κήρυκες του σχίσματος. Ενώ ο απόστολος λέει: «Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, σκοπείν τους τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα παρά την διδαχήν ήν υμείς εμάθετε ποιούντας, και εκκλίνατε απ' αυτών» (Ρωμ. 16, 17). Και στην άλλη επιστολή του λέει το εξής: «εί τις υμάς ευαγγελίζεται παρ' ό παρελάβετε, ανάθεμα έστω» (Γαλ. 1, 9). Και όλοι οι αιρετικοί ευαγγελίζουν όχι αυτό που ευαγγελίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία μας γέννησε πνευματικά.

Θυμηθείτε και τον λόγο του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο Οποίος είπε στους αποστόλους και μέσω αυτών σε μας τους διαδόχους τους: «Ο ακούων υμών εμού ακούει, και ο αθετών υμάς εμέ αθετεί· ο δε εμέ αθετών αθετεί τον αποστείλαντά με» (Λκ. 10, 16).Τρομερά είναι αυτά τα λόγια του Κυρίου. Να τα θυμάστε πάντοτε. Να μην ξεχνάτε και αυτήν την ημέρα, την ημέρα του θριάμβου της ορθοδόξου πίστεως. Η πίστη αυτή διατυπώθηκε οριστικά στην Ζ' Οικουμενική Σύνοδο η οποία στερέωσε την Ορθοδοξία και καταπάτησε όλες τις αιρέσεις και τα σχίσματα.

Πάνω από χίλια χρόνια πέρασαν από τότε που έγινε η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος και δεν έχουν ξαναγίνει Οικουμενικές Σύνοδοι.* Γιατί; Οι λόγοι είναι πολιτικοί. Δεν υπήρχε δυνατότητα να συγκληθούν. Αλλά να μην λυπόμαστε που δεν έγιναν άλλες και δεν γίνονται σήμερα οι Οικουμενικές Σύνοδοι. Αυτές οι επτά που έχουμε, τακτοποίησαν όλα τα ζητήματα και έλυσαν όλα τα προβλήματα που είχε η Εκκλησία με τις αιρέσεις και στερέωσαν την ορθόδοξη πίστη.

Θα πείτε πως σήμερα έχουμε πολλές καινούριες αιρέσεις και σχίσματα. Ναι, έχετε δίκαιο. Αλλά πρέπει να ξέρουμε πως οι καινούριες αυτές αιρέσεις δεν λένε τίποτε καινούριο αλλά επαναλαμβάνουν αυτά που ήδη έχουν πει οι παλαιοί αιρετικοί. Και όλες αυτές οι αιρέσεις αναθεματίστηκαν από την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο. Γι' αυτό μας αρκούν οι αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων και ιδιαίτερα της Εβδόμης. Γι' αυτό και χαιρόμαστε και πανηγυρίζουμε σήμερα το θρίαμβο της Ορθοδοξίας τη οποία εξέφρασε και στερέωσε η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος.

Ακριβώς γι' αυτό το λόγο ορίστηκε αυτή την ημέρα να ψάλλεται δοξολογία ως ευχαριστία στο Θεό για την στερέωση της Ορθοδοξίας. Και αυτή την δοξολογία θα ψάλλουμε τώρα.

* Έχει επικρατήσει- ίσως και μέσω προπαγάνδας- στην Ορθοδοξία να ομιλούμε γιά 7 Οικουμενικές Συνόδους. Ασφαλώς ο Άγιος δεν αγνοεί ή μειώνει τις άλλες δύο Οικουμενικές Συνόδους απλώς ακολουθεί το συνήθειο και τονίζει την μεγάλη σπουδαιότητα τις Εβδόμης.

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας - Λόγοι και Ομιλίες τόμος Α'

Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

ΠΗΓΗ

Οι Δεσποτάδες της Κρήτης μαγαρίζουν την Κυριακή της Ορθοδοξίας!

π. Σπυρίδων: "Φτάνει πιά"!

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΗΣ Ι. ΕΠΑΡΧΙΑΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ 

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

γιὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας!

Ἀφοῦ πρόδωσαν πρῶτα διὰ τῆς Κολυμπαρίου Συνόδου τῆς Κρήτης τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, τώρα μὲ ἕνα κείμενο ὑποκρισίας καὶ …. ἐκκλησιαστικῆς ἀναλγησίας συνεχίζουν τὴν δόλια προπαγάνδα, μὲ σκοπὸ νὰ πείσουν τὸν Λαὸ τοῦ Θεοῦ, ὅτι οἱ προδότες εἶναι οἱ …θεματοφύλακες τῆς Πίστεως!

Λάβαμε καὶ δημοσιεύουμε τὴν Ἐγκύκλιο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης, ποὺ μᾶς ἀπεστάλη ἀπὸ τὸν ταπεινὸ λευΐτη π. Σπυρίδωνα Δαμανάκη, ποὺ μετὰ τὴν ληστρικὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης διέκοψε τὴν μνημόνευση τοῦ τοπικοῦ Μητροπολίτη.

Ὁ π. Σπυρίδων δηλώνει ὅτι θλίβεται ποὺ κυκλοφόρησε ἕνα τέτοιο προπαγανδιστικὸ κείμενο στὴν λεβεντογέννα Κρήτη, διὰ τοῦ ὁποίου οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης ἐπιτίθενται κατ’ ἐκείνων ποὺ παραμένουν πιστοὶ στὴν παραδεδομένη ὀρθόδοξη Πίστη.

Θλίβεται καὶ ἀγανακτεῖ γιὰ τὴν Ἐγκύκλιο αὐτή, διὰ τῆς ὁποίας οἱ Ἐπίσκοποι, ἐπικαλούμενοι κάποια Σύναξη Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων στὴν Πολωνία, χαρακτηρίζουν «θρησκευτικὸ φονταμενταλισμό» καὶ «ἀπολυτοποίηση τοῦ δόγματος» τὴν ἐμμονὴ στὴν «φίλη Ὀρθοδοξία», γιὰ τὴν ὁποία, οἱ Ὁμολογητὲς Ἅγιοι, ἀφοῦ ὑπεβλήθησαν σὲ σκληρὰ βασανιστήρια, θυσίασαν τὴν ζωή τους γιὰ τὴν διατήρηση της.

Δυστυχῶς μὲ τὸ κείμενο αὐτὸ τῆς Ἐγκυκλίου προπαγανδίζεται εὐσχήμως καὶ δολίως ἡ οἰκουμενιστικὴ διαφορετικότητα, ἐκφοβίζονται καὶ καταδικάζονται στὰ μάτια τοῦ Ποιμνίου ὡς νοσηροί, νάρκισοι, φανατισμένοι, ἐγωϊστὲς καὶ φίλαυτοι ἐκεῖνοι, ποὺ μένουν ἑδραῖοι στὴν πίστη ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ὁ ΜΟΝΟΣ δρόμος σωτηρίας. Καὶ καταλήγει ὁ π. Σπυρίδων:

«Αλήθεια, “η διατήρηση της Χάριτος μέσα στην ψυχή” μας –για την οποία ομιλείτε στην Εγκύκλιό σας, Σεβασμιώτατοι– πραγματοποιείται με την απόδοση εκκλησιαστικότητας Συνοδικά στους αιρετικούς; Η “διατήρηση της Χάριτος μέσα στην ψυχή”, πραγματοποιείται με την Συνοδική έγκριση για τέλεση μικτών γάμων; Ο “θρίαμβος της Ορθοδοξίας” για σας είναι η υπακοή στις μεθοδεύσεις του Φαναρίου, δια των οποίων στο Κολυμπάρι αχρήστευσε το Συνοδικό μας σύστημα και διέγραψε την λέξη “αίρεση” από τις αποφάσεις της κακόδοξης Συνόδου σας; Εσείς που πήρατε ένα σβηστήρι και σβήσατε την λέξη “αίρεση” και κάθε αναφορά στους αιρετικούς, μπορείτε με ήρεμη συνείδηση να γιορτάσετε τον “θρίαμβος της Ορθοδοξίας”; Δεν φοβάσθε μήπως μ’ αυτή σας την ενέργεια ταυτίζεσθε με τους αιρετικούς, οπότε τα αυριανά αναθέματα που θα διαβάσουν στις Εκκλησίες, όσοι Ορθόδοξοι ιερείς έμειναν, θα απευθύνονται και σε σας;

Δυστυχώς, δεν μπορούμε να σας ανεχθούμε άλλο, να σας λέμε Ποιμένες της Κρήτης. Φτάνει πια! Δεν είστε Ποιμένες αλλά η ντροπή της Κρήτης. Έχετε αυτοκαθαιρεθεί από μόνοι σας.

Ιερέας

Σπυρίδων Δαμανάκης

Σκαλωτή Σφακίων»

ΠΗΓΗ

Το δια κολλύβων θαύμα του Αγ. Θεοδώρου του Τήρωνος (24 Φεβρουαρίου)

Κατά το Α’ Σάββατο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία μας εορτάζει ένα γεγονός που έλαβε χώρα γύρω στα μέσα του 4ου αιώνος, τον καιρό της βασιλείας του Ιουλιανού, ανιψιού του Μεγάλου Κωνσταντίνου.

Ο Ιουλιανός, ο επιλεγόμενος και παραβάτης ή αποστάτης, αν και ήταν χειροθετημένος αναγνώστης, μόλις ανέβηκε στο θρόνο των Ρωμαίων, αρνήθηκε το άγιο βάπτισμα. Άρχισε διωγμό κατά της Εκκλησίας, κρυφό αλλά και φανερό και προσπάθησε να επαναφέρει σε ισχύ την ειδωλολατρική θρησκεία.

Γνωρίζοντας ότι οι χριστιανοί άρχιζαν τη νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, θέλησε να τους μολύνει. Διέταξε λοιπόν, κρυφά, όλες οι τροφές στην αγορά να ραντισθούν με αίματα ειδωλολατρικών θυσιών.

Όμως με Θεία ενέργεια, φάνηκε στον ύπνο του τότε Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως Ευδόξίου, ο μάρτυρας Θεόδωρος και φανέρωσε το πράγμα.

Παρήγγειλε να ενημερωθούν όλοι οι χριστιανοί, να μην αγοράσουν καθόλου τρόφιμα από την αγορά και για να αναπληρώσουν την τροφή να βράσουν σιτάρι και να φάνε τα λεγόμενα κόλλυβα, όπως τα έλεγαν στα Ευχάϊτα, την πατρίδα του αγίου.

Έτσι και έγινε και ματαιώθηκε ο σκοπός του ειδωλολάτρη αυτοκράτορα να εμπαίξει τους χριστιανούς και τις λατρευτικές τους συνήθειες.

Και το Σάββατο τότε, ο ευσεβής λαός που διαφυλάχθηκε αμόλυντος στην καθαρά εβδομάδα, απέδωσε ευχαριστίες στον μάρτυρα. Από τότε, η Εκκλησία τελεί κάθε έτος την ανάμνηση αυτού του γεγονότος εις δόξαν Θεού και τιμή του μεγαλομάρτυρα αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος.

Τα κόλλυβα λοιπόν ή το βρασμένο στάρι, σήμερα διακοσμημένο και με άλλα υλικά, αποδίδεται μεν στην νουθεσία του αγίου Θεοδώρου και γι’ αυτό τιμητικά προσφέρουμε κόλλυβα και στην μνήμη του , αλλά και στη μνήμη άλλων αγίων.

Είναι κόλλυβα τιμής αυτά και διαφέρουν από τα κόλλυβα τα προσφερόμενα εις μνημόσυνο των ευσεβώς κεκοιμημένων. Γιατί, όντως τα κόλλυβα και το σιτάρι συνδέονται με την κοίμηση των χριστιανών και την πίστη στην ανάσταση των νεκρών, την ίδια εκείνη πίστη που ομολογούμε στο Σύμβολο λέγοντας: «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών».

Ο βρασμένος σίτος πού είναι κατά κάποιον τρόπο «νεκρός» μας φέρνει στο νου τα λόγια του Χριστού πρό της θυσίας και του ζωοποιού του θανατου: «αμην αμην λεγω υμιν εαν μη ο κοκκος του σιτου πεσων εις την γην αποθανη αυτος μονος μενει εαν δε αποθανη πολυν καρπον φερει».

Έτσι , λοιπόν και οι κεκοιμημένοι αδελφοί μας «σπείρονται» στην γη εν φθορά, αλλά πρόκειται να αναστηθούν εν δόξη και αφθαρσία. Σύμβολο της ανάστασης μας είναι τα κόλλυβα, της εσχατολογικής μας αφύπνισης από τον ύπνο του θανάτου.

Το όφελος των κολλύβων λοιπόν είναι το εξής: Τα μεν προσφερόμενα εις τιμήν και μνήμην αγίων μας δίδονται για αγιασμό και ευλογία και ανάμνηση ότι εκείνοι νίκησαν τον θάνατο της αμαρτίας και πρόκειται να αναστηθούν και να σταθούν στα δεξιά του Θεού εν ημέρα Κρίσεως.

Τα κόλλυβα υπέρ των κεκοιμημένων έχουν διδακτικό σκοπό και ομολογιακό ύφος: πιστεύουμε και ομολογούμε με τα κόλλυβα του σίτου, την τελική ανάσταση των κεκοιμημένων και ευχόμαστε να αναστηθούν εν αφθαρσία.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι το λειτουργικό βιβλίο της περιόδου αυτής, το γνωστό Τριώδιο, περιλαμβάνει μια ωραία ακολουθία για την ευλογία των κολλύβων προς τιμήν του αγ. Θεοδώρου. Η αντίληψη λοιπόν ότι«το Σάββατο των αγ. Θεοδώρων είναι το τρίτο ψυχοσάββατο», όπως αδαώς επικρατεί στις μέρες μας, είναι εντελώς αστήρικτη και εσφαλμένη.

Ας αναλογιστούμε ότι το Σάββατο είναι ημέρα για τους κεκοιμημένους καθ’ όλο τον χρόνο, εκτός από το Σάββατο του Λαζάρου, το Μέγα Σάββατο, το Σάββατο της Διακαινησίμου (του Πάσχα), αλλά κι όταν συμπέσει Δεσποτική (του Χριστού) ή Θεομητορική (της Παναγίας) εορτή το Σάββατο.

Μπορούμε, επομένως, να προσφέρουμε κόλλυβα για τους κεκοιμημένους κάθε Σάββατο, με τις εξαιρέσεις που αναφέραμε, πέρα από τα δύο επίσημα Ψυχοσάββατα – της Απόκρεω και της Πεντηκοστής.

Ας αφιερώσουμε αυτό το Σάββατο της Α’ εβδομάδος της Τεσσαρακοστής, τιμώντας τον Άγιο Θεόδωρο – κι όχι τους νεκρούς μας – για να έχουμε τις πρεσβείες του στον Θεό και να στοιχιζόμαστε στην αγιοπαράδοτη ευσέβεια της Εκκλησίας μας, που θέλει «πάντα ευσχημόνως και κατά τάξιν γινέσθω».

Πηγή: Παναγία Παλατιανή

Εικόνα από: pravoslavie.ru

το «σπιτάκι της Μέλιας»

ΠΗΓΗ

Αγγλία: Δείτε τους λόγους που δεν ήθελαν τις ηλεκτρονικές ταυτότητες ενώ οι δικοί μας προδότες βιάζονται να μας φακελώσουν.

Δείτε τον αγώνα ενός Βρετανού πολιτικού που έδωσε μάχη για να καταστραφούν οι βάσεις δεδομένων τις οποίες τώρα βιάστηκε κι ετοίμασε η κατοχική κυβέρνηση..

ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ. Ποια είναι τα κυριότερα στοιχεία του; Γιατί ψάλλεται μέσα στην Μ. Τεσσαρακοστή;

Ο ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ

Με την Ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου εκδηλώνονται ευχαριστίες και εγκώμια στο πρόσωπο της Παναγίας. Αποτελείται, κατά βάση, από τον Ακάθιστο Ύμνο και τον Κανόνα του Ακάθιστου Ύμνου, πλαισιωμένα με ψαλμούς, απολυτίκια και ευχές. Και τα δύο χαρακτηρίζονται ως αριστουργήματα της Βυζαντινής υμνολογίας , που εξαίρουν το έργο και το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου , με θεολογικό βάθος, κομψότητα λόγου, μουσικό κάλλος, αγιοπνευματική έμπνευση.

Δημιουργοί

Ο Κανόνας του Ακάθιστου είναι έργο των Ιωάννου Δαμασκηνού (οι ειρμοί) και Ιωσήφ Ξένου του Υμνογράφου (τα τροπάρια) . Πηγές του Ύμνου είναι η Αγία Γραφή και οι Πατέρες της Εκκλησίας ενώ ο συνθέτης, ο χρόνος και η αιτία της σύνθεσης του Ύμνου, παραμένουν ακόμα ανεξακρίβωτα από τους μελετητές. Ένα είναι το αδιαμφισβήτητο στοιχείο, που μας δίνουν οι σχετικές πηγές , ότι ο ύμνος εψάλλετο ως ευχαριστήριος ωδή προς την υπέρμαχο στρατηγό του Βυζαντινού κράτους.

Περιεχόμενο

Ο «Κανόνας» (τα Τροπάρια των Χαιρετισμών), με εννέα ωδές , οι ειρμοί των οποίων είναι:α) Ανοίξω το στόμα μου και πληρωθήσεται πνεύματος,γ΄) Τούς σούς υμνολόγους Θεοτόκε, δ') Ό καθήμενος εν δόξη επί θρόνου θεότητος, ε΄) Εξέστη τά σύμπαντα, επί τή θεία δόξη σου, στ΄) Την θείαν ταύτην καί πάντιμον, ζ΄) Ουκ ελάτρευσαν, τή κτίσει οι θεόφρονες, η΄)Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω, θ΄) Άπας γηγενής, σκιρτάτω τώ πνεύματι,

Ο «Ακάθιστος Ύμνος»: περιλαμβάνει το Απολυτίκιο «Το προσταχθέν μυστικώς λαβών εν γνώσει,» , το Κοντάκιο «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια,» , τους 24 Οίκους (στροφές) σε αλφαβητική ακροστιχίδα (Α - Ω) και δύο Εφύμνια (η τελευταία φράση του ύμνου που επαναλαμβάνει ο λαός) το «Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε» και το «Αλληλούια».

Δομή

Οι περιττοί Οίκοι (αυτοί που αρχίζουν από τα στοιχεία Α, Γ, Ε, Η, κλπ.) αποτελούνται από 18 στίχους , οι 5 πρώτοι στίχοι περιέχουν την διήγηση , οι επόμενοι 12 στίχοι αποτελούν τους Χαιρετισμούς στη Θεοτόκο και ο 18ος είναι το εφύμνιο « Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε» . Οι άρτιοι Οίκοι (που αρχίζουν από τα στοιχεία Β, Δ, Ζ, Θ, κλπ.) έχουν 5 στίχους ως διήγηση και το εφύμνιο «Αλληλούϊα» .

Τους χαιρετισμούς αυτούς τους απευθύνουν: ο Αρχάγγελος Γαβριήλ (Α, Γ), ο Ιωάννης ο Πρόδρομος ως έμβρυο ακόμα (Ε), οι ποιμένες (Η), οι Μάγοι (Ι), οι πιστοί που ερύσθησαν από τα είδωλα (Λ), οι πιστοί γενικά (Ν, Ο, Ρ, Τ, Φ, Ψ).

Ο Ύμνος διακρίνεται σε δύο ενότητες χωρίς όμως να λείπουν από κάθε ενότητα και στοιχεία της άλλης :

Α) Α-Μ, που αποτελεί το ιστορικό τμήμα

Ο πρωτοστάτης άγγελος, ο Γαβριήλ, έρχεται και φέρνει το θεϊκό μήνυμα, το «χαῖρε», στην Θεοτόκο (Α)

Εκείνη απορεί για τον παράδοξο τρόπο της συλλήψεως (Β)·

Ο Γαβριήλ της εξηγεί την απόρρητο βουλή του Θεού (Γ)

Και η δύναμις του Υψίστου επισκιάζει την απειρόγαμο Παρθένο και συλλαμβάνει τον Υιό του Θεού (Δ).

Η Θεοτόκος επισκέπτεται την συγγενή της Ελισάβετ, την μέλλουσα μητέρα του Προδρόμου, και ανταλλάσσουν προφητικούς λόγους (Ε).

Ο Ιωσήφ, ο μνηστήρ της Παρθένου, ταράσσεται από την ζάλη των αμφιβόλων λογισμών, αλλά πληροφορείται από τον άγγελο το μυστήριο της συλλήψεως (Ζ).

Ο Χριστός γεννάται και οι ποιμένες προσκυνούν τον αμνό του Θεού (Η).

Ο θεοδρόμος αστέρας δείχνει τον δρόμο στους μάγους της Ανατολής (Θ), αυτοί τον προσκυνούν (Ι)

Και δι᾿ άλλης οδού αναχωρούν για την Βαβυλώνα, οι θεοφόροι κήρυκες (Κ).

Στην Αίγυπτο ο φυγάς Κύριος συντρίβει τα είδωλα και με τον φωτισμό της αληθείας διώχνει το σκότος του ψεύδους (Λ).

Και ο Συμεών δέχεται στην αγκάλη του ως βρέφος τεσσαρακονθήμερο τον τέλειο Θεό καί λαμβάνει την ποθητή απόλυσι (Μ)

Β) Ν-Ω, που αποτελεί το δογματικό-θεολογικό τμήμα

Η νέα κτίσις, που δημιουργεί ο Λόγος του Θεού με την σάρκωση Του, δοξολογεί τον δημιουργό (Ν).

Ο παράξενος -«ὁ ξένος» - τόκος προτρέπει τους ανθρώπους να ξενωθούν από τον κόσμο και να μεταθέσουν τον νού των στον ουρανό (Ξ).

Όλος ήταν στην γη ο δοξολογούμενος Λόγος, αλλά και από τον ουρανό δεν απουσίαζε (Ο).

Οι άγγελοι θαύμασαν το έργο της ενανθρωπήσεως και την κοινωνία του Θεού και των ανθρώπων (Π).

Οι σοφοί και ρήτορες του κόσμου έμειναν άφωνοι, μη μπορώντας νά εξηγήσουν το μυστήριο του παρθενικού τόκου (Ρ).

Ο Ποιμήν -Θεός γίνεται πρόβατο –άνθρωπος θέλοντας να σώσει τον κόσμο (Σ).

Η Παρθένος γίνεται φυλακτήριο τείχος των παρθένων και όλων των πιστών (Τ).

Κανείς ύμνος δεν μπορεί να πληρώσει τον φόρο του χρέους στον Σαρκωθέντα Βασιλέα (Υ).

Η Θεοτόκος είναι η φωτοδόχος λαμπάδα, που μας καθοδηγει στην γνώση του Θεού (Φ).

Ο Χριστός ήρθε στο κόσμο για να του δώσει χάρη και συγχώρηση (Χ).

Η δοξολογία προς τον Υιό συνδέεται και προς την ανύμνηση του έμψύχου ναού Του, της Θεοτόκου (Ψ).

Ο Ύμνος κλείνει με μία θαυμαστή αποστροφή προς την Παρθένο: «Ὦ πανύμνητε μῆτερ ἡ τεκοῦσα τόν πάντων ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον,..»

Γιατί όμως ψάλλεται την Μεγάλη Τεσσαρακοστή;

Ο Ακάθιστος Ύμνος δεν συνδέεται άμεσα με την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής , αλλά με την εορτή του Ευαγγελισμού, που εμπίπτει όμως πάντοτε μέσα στη κατανυκτική αυτή περίοδο.
Είναι η μόνη μεγάλη εορτή, που λόγο του πένθιμου χαρακτήρος της Τεσσαρακοστής, στερείται προεορτίων καί μεθεόρτων. Αυτήν ακριβώς την έλλειψη έρχεται να καλύψη η ψαλμωδία του Ακαθίστου, τμηματικώς κατά τα Απόδειπνα των Παρασκευών και ολόκληρος κατά το Σάββατο της Ε' εβδομάδος. Το βράδυ της Παρασκευης ανήκει λειτουργικώς στο Σάββατο, ημέρα που μαζί με την Κυριακή είναι οι μόνες ημέρες της εβδομάδος των Νηστειών, κατά τις οποίες επιτρέπεται ο εορτασμός χαρμόσυνων γεγονότων, και στις οποίες, μεταφέρονται οι εορτές της εβδομάδος.

Άλλωστε αυτή την Ακολουθία την τελούμε και άλλες περιόδους του έτους (στα μοναστήρια κάθε βράδυ μαζί με το Μικρό Απόδειπνο διαβάζουν και τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας). Αντίθετα όλες τις άλλες Ιερές ακολουθίες (Προηγιασμένη, Μ. Απόδειπνο, Μ. Κανών) τις συναντούμε μόνο την περίοδο της Σαρακοστής.

ΠΗΓΗ: http://www.imkby.gr/greek/sarakosti/akol/xeretismoi/xeret2.htm

ΠΗΓΗ

Α. ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ ΜΑΣ .

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ                                                      

Αυτό που λέμε πνευματική ζωή αποτελεί μυστήριο και οπωσδήποτε διακρίνεται από την ψυχική ζωή, όπως την εννοεί ο Απόστολος Παύλος, κατά την οποία ενεργούμε κυρίως ζωϊκά, ως ζωντανές υπάρξεις όχι όμως και πνευματικά, αν δεν έχουμε αναγεννηθεί εν Χριστώ.Πνευματική ζωή δεν είναι ούτε η όποια διανοητική μας δραστηριότητα, αφού και πάλι αναφέρεται στον ψυχικό άνθρωπο και όχι στο πνεύμα το οποίο υπάρχει ενωμένο με την ψυχή του ανθρώπου και τα δύο είναι ένα. Θα μπορούσαμε να διατυπώσουμε ότι πνευματική ζωή είναι κάτι άλλο που ενώ συνδέεται από την βιολογική μας ζωή και και εξαρτάται από την διανοητική μας εκπαίδευση των οποίων η υγεία και η ποιότητα ασφαλώς επηρεάζει τον αγώνα μας στην πνευματική σφαίρα, εν τούτοις διαφέρει απ’ αυτά αφού δεν γνωρίζεται αισθητικά, σαρκικά και διανοητικά. Πνευματική ζωή είναι η αίσθησις της ψυχής που βιώνεται όταν ενεργεί η Χάρις (ως η κοινή ενέργεια των τριών υποστάσεων της μίας Θεότητος), με τα διάφορα μέσα και τους τρόπους που μας χάρισε ο Θεός να επικοινωνούμε μαζί Του, δια των αγίων Μυστηρίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, της προσευχής, της χριστοκεντρικής άσκησης και δια των αρετών που αγωνιζόμαστε να αποκτήσουμε στην εν Χριστώ ζωή. Γράφει ο άγιος Διάδοχος Φωτικής: ”Εκείνος που αγαπά το Θεό με αίσθηση καρδιάς, εκείνος είναι γνώριμος του Θεού(Α΄ Κορ. 8, 3). Γιατί όσο περισσότερο δέχεται κανείς με αίσθηση ψυχής την αγάπη του Θεού, τόσο περισσότερο αυξάνει την αγάπη του στο Θεό. Ο άνθρωπος αυτός δεν παύει ποτέ με έναν σφοδρό έρωτα να επιθυμεί να γνωρίσει περισσότερο το Θεό, μέχρις ότου τον αισθανθεί και με αυτή την αίσθηση των οστών του. Δεν γνωρίζει πλέον τον εαυτό του, αλλά είναι ολόκληρος αλλοιωμένος από την αγάπη του Θεού. Αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται σ' αυτό τον κόσμο, αλλά και δεν βρίσκεται σ' αυτόν. Βρίσκεται σ' αυτόν με το σώμα του, αλλά ζει με την αγάπη έξω από τον κόσμο, καθώς η ψυχή του κινείται ακατάπαυστα προς το Θεό. Καθώς λοιπόν καίγεται ολοένα η καρδιά του από τη φωτιά της αγάπης, κάποιος πόθος τον σπρώχνει να προσκολληθεί στο Θεό, μια και βγήκε έξω από την αγάπη του εαυτού του εξαιτίας της αγάπης προς το Θεό. «Είτε βγήκαμε από τον εαυτό μας, το κάναμε για το Θεό, λέει ο Απόστολος· είτε σωφρονούμε, το κάνομε για σας»(Β΄ Κορ. 5, 13)”.

Χωρίς αυτή την πνευματική αίσθηση της πίστεως δεν υπάρχει και δεν είναι δυνατόν να ξεκινήσει η εν Χριστώ ζωή.Ο Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ σε συνομιλία του με κάποιον κτηματία Νικόλαο Μοτοβίλωφ δίνει το στίγμα τί ακριβώς είναι η πνευματική ζωή και ποιό είναι το ζητούμενο σ’ αυτήν.Να τι έγραψε σχετικά ο Μοτοβίλωφ στο σημειωματάριο του, το οποίο βρέθηκε στο αρχείο της μονής Ντιβιέγιεβο, όπου είχε γίνει μοναχή η χήρα Ελένη Μοτοβίλοβα:

“Η ημέρα ήταν συννεφιασμένη, η γη είχε καλυφθεί από παχύ στρώμα χιονιού, το οποίο έπεφτε συνεχώς, όταν ο στάρετς Σεραφείμ με έβαλε να καθήσω δίπλα του σ’ ένα πεσμένο κορμό δένδρου.

«Ο Κύριος μου αποκάλυψε, μου είπε, ότι στην παιδική σας ηλικία επιθυμούσατε να μάθετε ποιός είναι ο σκοπός της χριστιανικής ζωής.Σας συμβούλευαν να εκκλησιάζεσθε, να προσεύχεσθε, να κάνετε καλές πράξεις, διότι σ’ αυτά, σας έλεγαν, συνίσταται ο σκοπός της χριστιανικής ζωής.Αυτή η απάντηση όμως δεν μπορούσε να σας ικανοποιήσει.Όντως η προσευχή, η νηστεία, η αγρυπνία, όπως και όλη η χριστιανική άσκηση είναι καλά καθ’ εαυτά. Αλλά ο σκοπός της ζωής μας δεν είναι μόνο να εκπληρώσουμε αυτά, διότι αυτά είναι μόνο μέσα. Ο πραγματικός σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι αποκτήσουμε το Άγιο Πνεύμα.Πρέπει να γνωρίζετε ότι μόνο εκείνο το καλό έργο που έχει γίνει από αγάπη προς το Χριστό φέρει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος.Σύμφωνα μ’ αυτά η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος είναι ο σκοπός της ζωής μας».

«-Με ποια έννοια λέτε ότι πρέπει να κερδίσουμε το Άγιο Πνεύμα; (ερώτησα εγώ), δεν το καταλαβαίνω καλά αυτό».

«-Κερδίζω σημαίνει αποκτώ, (μου απάντησε).

Εσείς γνωρίζετε σίγουρα τι σημαίνει αποκτώ χρήματα.

Αυτό το ίδιο ισχύει και για το Άγιο Πνεύμα.

Ο σκοπός της επίγειας ζωής για τον κοινό άνθρωπο είναι να κερδίσει χρήματα ή ν’ αποκτήσει τιμές, διακρίσεις και βραβεία.

Το Άγιο Πνεύμα είναι επίσης κεφάλαιο και μάλιστα το αιώνιο κεφάλαιο και ο μοναδικός θησαυρός, αστείρευτος στον αιώνα.

Κάθε έργο, που έγινε από αγάπη Χριστού, φέρει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, όμως τούτο κατορθώνεται ευκολότερα με την προσευχή διότι αυτή αποτελεί το όργανο που διαθέτουμε.

Μπορεί να τύχη να θέλετε να πάτε στην εκκλησία, αλλά η εκκλησία να μη είναι κοντά ή να έχει τελειώσει η ακολουθία.

΄Η έχετε ενδεχομένως επιθυμία να ελεήσετε κάποιον πτωχό, αλλά πτωχός δεν υπάρχει.

Ίσως επιθυμείτε να γίνετε απαθής, αλλά δεν έχετε γι’ αυτό δυνάμεις.

Για την προσευχή όμως υπάρχει πάντοτε δυνατότητα, αυτή είναι προσιτή τόσο στον πλούσιο, όσο και στον πτωχό, τόσο στον εγγράμματο, όσο και στον απλοϊκό, στον ισχυρό, όσο και στον αδύναμο, στον υγιή όσο και στον ασθενή, στον δίκαιο όσο και στον αμαρτωλό.

Η δύναμη της προσευχής είναι τεράστια και περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο αυτή ελκύει το Άγιο Πνεύμα.»

«-Γέροντα, (είπα), όλη την ώρα μιλάτε για την χάρη του Αγίου Πνεύματος, την οποία πρέπει ν’αποκτήσουμε, αλλά πώς και πού μπορώ να την δω;

Τα καλά έργα είναι ορατά. Αραγε το Αγιο Πνεύμα μπορεί να γίνη ορατό;

Πώς μπορώ να γνωρίζω αν Αυτό είναι μαζί μου ή όχι;»

«-Η χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία μας έχει δοθεί στο βάπτισμα, λάμπει στην καρδιά μας παρά τις αμαρτίες και τα σκοτάδια που μας περικυκλώνουν.Αυτή εμφανίζεται μέσα σε άρρητο φως σ’ εκείνους, με τους οποίους ο Κύριος αναγγέλλει την παρουσία Του.Οι άγιοι Απόστολοι αισθάνθηκαν χειροπιαστά την παρουσία του Αγίου Πνεύματος.»

Εγώ τότε ρώτησα:

«-Πώς θα μπορούσα να γίνω και εγώ προσωπικά μάρτυρας αυτού του πράγματος;»

Ο π. Σεραφείμ με αγκάλιασε και μου είπε:

«-Αγαπητέ μου, εμείς είμαστε και οι δύο τώρα εν Πνεύματι.

Γιατί δεν με κοιτάζετε;»

«-Γέροντα, δεν μπορώ να σας κοιτάξω διότι το πρόσωπό σας έγινε φωτεινότερο από τον ήλιο και τα μάτια μου έχουν θαμβωθεί.»

«-Μη φοβήσθε, διότι και εσείς έχετε γίνει τώρα φωτοφόρος όπως και εγώ.

Έχετε και εσείς τώρα πληρωθεί από το Άγιο Πνεύμα, αλλοιώς δεν θα μπορούσατε να με δήτε έτσι όπως με βλέπετε».

Και σκύβοντας κοντά μου, μου ψιθύρισε: «-Παρακαλούσα τον Κύριο με όλη μου την καρδιά να σας αξιώσει να δήτε με τα σωματικά σας μάτια αυτή την κάθοδο του Αγίου Του Πνεύματος.

Και να, με το μέγα Του έλεος παρηγόρησε την καρδιά σας, όπως θάλπει η μητέρα τα παιδιά της.

Λοιπόν αγαπητέ μου, γιατί δεν με κοιτάζετε; Μη φοβήσθε τίποτε, ο Κύριος είναι μαζί σας!»

Τον κοίταξα και με διαπέρασε ρίγος. Φαντασθήτε τον ήλιο στην πιο δυνατή λάμψη της μεσημβρινής ακτινοβολίας του και στο κέντρο του ηλίου να βλέπετε πρόσωπο ανθρώπου, ο οποίος συνομιλεί μαζί σας.

Βλέπετε τις κινήσεις των χειλιών του, την έκφραση των ματιών του, ακούτε τη φωνή του, αισθάνεσθε ότι το ένα του χέρι είναι απλωμένο γύρω από τον ώμο σας, αλλά δεν βλέπετε ούτε αυτό το χέρι ούτε το πρόσωπο, παρά μόνο το εκτυφλωτικό φως που απλώνεται παντού γύρω σας και φωτίζει με τη λάμψη του το χιόνι που καλύπτει το ξέφωτο και τις χιονονιφάδες που πέφτουν.

«-Τι αισθάνεσθε;» με ερώτησε.

«-Ησυχία και ειρήνη ανέκφραστη», είπα.

«-Και τι ακόμη αισθάνεσθε;»

«-Να γεμίζει η καρδιά μου από άρρητη χαρά.»

«-Αυτή η χαρά που αισθάνεσθε είναι μηδαμινή όταν συγκριθεί με εκείνη τη χαρά για την οποία έχει γραφεί: οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν.

Σε μας δόθηκε μία σκιά μόνο της χαράς αυτής, τι να πει κανείς για την πραγματική χαρά;

Τι αισθάνεσθε ακόμη φιλόθεε;»

«-Ανέκφραστη θερμότητα», είπα.

«-Τι είδους θερμότητα;

Είμαστε στο δάσος, τώρα είναι χειμώνας και παντού γύρω μας χιόνι…

Τι είδους θερμότητα είναι αυτή που αισθάνεσθε;»

Και εγώ αποκρίθηκα:

«-Όπως όταν λούζωμαι με ζεστό νερό.

Αισθάνομαι ακόμη ευωδία τέτοια που ποτέ μέχρι τώρα δεν έχω αισθανθεί.»

«-Ξέρω, ξέρω, είπε εκείνος, σας ερωτώ επίτηδες.

Αυτή η ευωδία που αισθάνεσθε είναι η ευωδία του Αγίου Πνεύματος.

Και αυτή η θερμότητα για την οποία μιλάτε δεν υπάρχει στην ατμόσφαιρα, αλλά μέσα μας. Θερμαινόμενοι από αυτήν οι ερημίτες δεν φοβούνταν τον χειμώνα διότι φορούσαν τον χιτώνα της χάριτος ο οποίος αντικαθιστούσε το ένδυμα.

Η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστιν.

Η κατάσταση στην οποία τώρα βρισκόμαστε το αποδεικνύει.

Να τι σημαίνει να είσαι πλήρης Πνεύματος Αγίου.»

«-Θα θυμάμαι το έλεος αυτό που μας επισκέφθηκε σήμερα;» ερώτησα.

«-Πιστεύω ότι ο Κύριος θα σας βοηθήσει να το διαφυλάξετε στην καρδιά σας, διότι αυτό δόθηκε όχι μόνο για μας, αλλά διά μέσου ημών και για τον υπόλοιπο κόσμο. Πορεύεσθε εν ειρήνη!

Ο Κύριος και η Παναγία ας είναι μαζί σας!»

Όταν τον άφησα το όραμα δεν είχε παύσει: ο γέροντας βρισκόταν στην ίδια θέση που είχε στην αρχή της συνομιλίας μας και το άρρητο φως που είχα ιδεί με τα μάτια μου συνέχιζε να τον περιβάλλει»(Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, «΄Οσιος Σεραφείμ του Σαρώφ»)
.
Η πνευματική, λοιπόν, αυτή αίσθησις του εσωτερικού μας κόσμου αντιλαμβάνεται ότι είναι πνευματικό, και στρέφει με ενδιαφέρον και θέρμη την διάθεσή μας σε ότι συγγενεύει με το πνεύμα, το οποίο μας ενεφύσησε ο Δημιουργός την στιγμή που μας έφερε ως ανθρώπινο γένος στην ύπαρξη, στο πρόσωπο του προπάτορά μας Αδάμ κατά τη πλάση μας. Αυτό το πνεύμα που μας κάνει να διαφέρουμε από τα ζώα, αναζητά τον Θεό και βρίσκει ανάπαυση μόνο κοντά του. Διψά για λόγο Θεού, πεινά για μέθεξη της Χάριτος, γι’ αυτό και θέλει να λατρεύσει τον Κύριο. Και πάλι ο άγιος Διάδοχος θα πει: «Όπως οι αισθήσεις του σώματος μας παρακινούν με βίαιο τρόπο προς αυτά που μας φαίνονται καλά, έτσι και η αίσθηση του νου, όταν γευθεί τη θεία αγαθότητα, συνηθίζει να μας οδηγεί προς τα αόρατα αγαθά. Το καθένα από αυτά ορέγεται εκείνα με τα οποία συγγενεύει. Η ψυχή ως ασώματη επιθυμεί τα ουράνια αγαθά, ενώ το σώμα ως χώμα που είναι επιθυμεί την επίγεια απόλαυση. Λοιπόν, τότε θα δοκιμάσομε χωρίς πλάνη την άϋλη αίσθηση, όταν μπορέσομε να λεπτύνομε την ύλη (το σώμα) με τους κόπους της ασκήσεως». Όταν όμως ο άνθρωπος καταστεί πνευματικά αναίσθητος επειδή έδειξε αμέλεια στα πνευματικά και πέρασε τον καιρό του στην αμαρτία παραλύει και δεν έχει όρεξη για τίποτε το πνευματικό, ούτε καν να ακούσει θέλει κάτι τέτοιο, αφού ζεί για να ικανοποιεί μόνο τις βιολογικές του ανάγκες και τις σαρκικές του ορέξεις, κινουμένος κυρίως μεταξύ των αισθήσεων και της φαντασίας, πηγαίνοντας από το κακό στο χειρότερο, έχοντας συνάμα όμως και τέτοια βαρυθυμία που δυσκολεύεται ακόμη και που ζει. Η αλλοπρόσαλλη αυτή πνευματική κατάσταση του πιστού που έχασε την Χάρι δεν του επιτρέπει ούτε καν να αναλογισθεί με νηφαλιότητα από πού και για ποιό λόγο εξέπεσε. Επομένως, αγνοεί τί πρέπει να πράξει και γι αυτό δέχεται αλλαπάλληλα χτυπήματα από τον δαίμονα με ολοένα και σφοδρότερους πειρασμούς και έχοντας σειρά πνευματικών πτώσεων φτάνει ακόμη και στην απόγνωση. Αισθάνεται, καθώς είναι πληγωμένος, ότι κάτι πρέπει να κάνει αλλά η διάχυση του νοός από τον ακατάσχετο μετεωρισμό της διανοίας και η παγίωση της ψυχικής αναισθησίας από την προηγούμενη αδιάφορη και συνοδευμένη με πνευματική αμέλεια ζωή δεν τον αφήνουν καν να βάλει αρχή. Διαπιστώνει την έκταση της πνευματικής του αναισθησίας στην οποία περιήλθε, όμως μόνος του δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα και να φέρει το αποτέλεσμα. Και πώς να αρχίσει, αφού ούτε καν γνωρίζει το σημείο απ’ το οποίο πρέπει να εκκινήσει. Έτσι παραδίδεται καθημερινά στους πειρασμούς που κερδίζουν ολοένα και περισσότερο έδαφος στην ενδοχώρα του, αφού η αμαρτία που χρονίζει στην ψυχή δημιουργεί το αντίστοιχο πάθος. Ως εκ τούτου περιπλέκεται σε τέτοια κατάσταση ο άνθρωπος που για να εξέλθει χρειάζεται θεία επέμβασις ώστε να ενεργήσει η Χάρις. Πώς, όμως να ενεργήσει η Χάρις στον άνθρωπο που έχει ελεύθερη βούληση και είναι αυτεξούσιος, αν δεν το ζητήσει; Οπωσδήποτε, βασική προϋπόθεση είναι το πού θα στραφεί η θέλησίς του! Ο Θεός ζητά από μας καρπούς θελήσεως, γι αυτό και δεν καταργεί την ελευθερία μας αλλά θέλει και εμείς να συνεργήσουμε, για να έχει Αυτός το δικαίωμα να επέμβει. Έτσι, δεν ισχύει η τυχαιότητα ούτε, βέβαια, η “άδικη” μοίρα μας αλλά ευθυνόμαστε οι ίδιοι για τις ενσυνείδητες κακές επιλογές μας. Η ζωή μας υφαίνεται από τον προσωπικό μας αργαλειό επί των κληρονομικών μας καταβολών και των επιδράσεων που δεχθήκαμε στην πορεία του βίου μας από την όποια παιδεία, στο σπίτι, στο σχολείο, στην ανώτερη ή ανώτατη εκπαίδευση, τον χώρο εργασίας, το κοινωνικό μας περιβάλλον και όχι μόνο. Σαφώς όλα αυτά μας επηρέασαν καθοριστικά, δίχως όμως την ελεύθερη αναζήτηση της οδού στην οποία τελικά καταλήξαμε ως αποτέλεσμα συνειδητών επιλογών ή την αυτοπροαίρετη προσωπική μας συγκατάθεσή δεν υπήρχε περίπτωση να συρθούμε άκοντες εκεί όπου δεν μας ήταν αρεστό. Συνεπώς αυτοπροσδιοριζόμαστε με βάση την κρίση και την συνείδησή μας γι’ αυτό ας μην επιρρύπτουμε ευθύνες στους άλλους. Οπωσδήποτε, όσο ζούμε καθορίζουμε διαρκώς την εξέλιξή μας, γι’ αυτό ας μην φτάνουμε στην απόγνωση και ας ξεκινούμε επαναπροσδιορίζοντας την πορεία μας, ξανά και ξανά, μέχρι να βρούμε τον δρόμο μας!

Δεν θα ανταπτύξω στο σημείο αυτό τις περιπτώσεις που κάποιος δεν βαπτίσθηκε, ούτε και το αν δεν έζησε τίποτε το πνευματικό, όπως το εννοεί η Ορθόδοξος Εκκλησία. Γιατί, το τί θεωρεί κανείς πνευματικό, υποκειμενικά, διαφέρει όσο ο ουρανός με την γη! Το θέμα είναι αντικειμενικά ή, πιο σωστά, πόσο αληθινά ανακαλύψαμε μέσα μας την πνευματική μας φύση και τις λειτουργίες της και, αν κάναμε κάτι σε αυτό το επίπεδο για να μορφοθούμε, να φτάσουμε δηλαδή από το “κατ’ εικόνα” στο “καθ’ ομοίωσιν”. Διότι, η εκπαίδευσή μας σήμερα με πολλές γνώσεις και πλούσια πληροφορία καλλιεργούν τον άνθρωπο από την αίσθηση μέχρι την διάνοια. Ο άνθρωπος όμως δεν είναι μόνο αυτό.Υπενθυμίζω, ότικαι μόνο οι γνωστικές δυνάμεις της υπάρξεώς μας -διότι υπάρχουν και άλλες ομάδες δυνάμεων- από κάτω προς τα πάνω είναι: η αίσθησις, η φαντασία, η κρίση (γνώμη), η διάνοια αλλά και ο νους. Ο νους όμως δεν είναι η διάνοια, όπως εσφαλμένα πολλοί θεωρούν, αλλά είναι η ανώτερη γνωστική δύναμη της ψυχής που έχει δύο ενέργειες μία προς τα πάνω να θεωρεί, να ορά τον Θεό με την εποπτική δύναμη που έχει ως οφθαλμός της ψυχής και μία προς τα κάτω να κατοπτεύει τον εσωτερικό μας κόσμο ως ηγεμόνας νους και να κυβερνά την πολυμέριστη ζωή μας. Αυτή λοιπόν η δύναμη, η οποία ανήκει και στην τριάδα του κατ’ εικόνα, άλλη ομάδα, με την οποία όμως τριάδα δυνάμεων δεν συνδέονται μόνο οι γνωστικές δυνάμεις δια μέσου του νου στον οποίο έχουν την αναφορά τους αλλά και οι ζωτικές που λέγονται και ορεκτικτικές -κάποιοι το αρχαίο ελληνικό “ορεκτικαί” το μεταφράζουν θελητικές- δια μέσου του πνεύματος αλλά το παθητικό της ψυχής, θυμικό και επιθυμητικό, δια μέσου του λόγου που συνιστά το λογιστικό μας. Για να καταστήσω πιο σαφές αυτό που επισημαίνω, από την προσωπική μου έρευνα στην νηπτική γραμματεία, όπου βρήκα την ομαδοποίηση των δυνάμεων όχι όμως και τον μεταξύ τους συσχετισμό άμεσα και συστηματοποιημένο, κατέληξα στο ότι από την τριάδα του κατ’ εικόνα νου, λόγου και πνεύματος ξεκινούν τρεις “κλίμακες”, ομάδες δυνάμεων διαβαθμισμένες που κάθε μία φθάνει στις διανοητικές και σωματικές λειτουργίες αφικνούμενη από την κορυφή της τριάδος ως εξής:

. Νους↔Διάνοια↔Δόξα↔Φαντασία↔Αίσθηση

. Λόγος↔Θυμικό↔Επιθυμητικό

. Πνεύμα↔Θέληση↔Βούληση↔Προαίρεση

Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά καθώς αυτές οι δυνάμεις -και όχι μόν αυτές αλλά και οι υπόλοιπες που θα σημειωθούν έπειτα- σχετίζονται με πολλούς τρόπους μεταξύ τους αλλά και όλες μαζί και ομαδικώς και μεμονομένως με το σώμα, τον βιολογικό μας οργανισμό, και αυτός πάλι με αυτές, αντίστροφα, επηρεαζόμενος και επηρεάζοντας αυτές, διότι ο άνθρωπος είναι και τα δύο μαζί και όχι μόνο το ένα. Και αυτό φαίνεται απ’ το ότι, όταν χωριστεί το ένα από το άλλο δεν έχουμε τελικά τον άνθρωπο. Και αυτό είναι ο βιολογικός θάνατος!

Πάντως, όταν από υπαιτιότητα δική μας χάσουμε την Χάρι που είναι η ζωή της ψυχής μας και δοκιμάζουμε τα οψώνια της αμαρτίας που είναι ο πνευματικός μας θάνατος χρειάζεται τρόπος για να επιστρέψουμε με μετάνοια στον Θεό. Και λέω τρόπο, αν και τρόποι και οδοί μετανοίας υπάρχουν πολλοί, διότι το πρώτο πρόβλημα που θα συναντήσουμε είναι το να μην θέλουμε να κάνουμε τίποτα από τα πνευματικά. Τότε, όμως, από που να αρχίσει κανείς; Αναζήτηση και απαισιοδοξία μαζί. Ένα μαρτύριο χωρίς τελειωμό και χωρίς ελπίδα. Φαύλος κύκλος! Η κατάσταση αυτή είναι μια πρόγευση της κολάσεως από την οποία όμως δεν θέλει να κάνει και κάτι, το στοιχειώδες, για να βγει. Που να μπορέσει ο άνθρωπος αυτός να μελετήσει Αγία Γραφή ή να προσευχηθεί, πολύ περισσότερο πώς να μπορέσει να βρει την δύναμη να εκκλησιασθεί αν δεν συμβεί κάτι αναπάντεχο ή δεν τον ελκύσει έκτακτα η Χάρις. Όταν αποστρεφόμαστε αυτό, το οποίο θα μας φέρει σε σχέση με τον Θεό από πού και πώς θα ξεκινήσουμε; Ποιό είναι εκείνο που χρειάζεται; Υπάρχει; Αν θέλουμε να το δεχτούμε υπάρχει! Πριν όμως ψάξει κανείς για πνευματικό εξομολόγο χρειάζεται καθοδήγηση άνωθεν για να βρει πραγματικό οδηγό και όχι κανέναν αφώτιστο και τελικά δεν μπορέσει να βγει πέρα στην πνευματική ζωή. Μεγάλο θέμα που δεν θα αναπτύξω σε αυτή την συνάφεια. Τώρα, θέλω να σημειώσω μόνο ότι τις όποιες επιλογές μας να μην τις κάνουμε δίχως πολύ και θερμή προσευχή και νηστεία. Και θα ξεκινήσω με την νηστεία διότι αυτή πρώτα δίνει πνευματική αίσθηση στο πως να ενεργήσει ο άνθρωπος.

Όταν ο άνθρωπος κινείται αποκλειστικά στην ζωϊκή διάσταση χρειάζεται κάτι που θα του ανοίξει μια άλλη προοπτική, αυτό το πετυχαίνει με τον καλύτερο τρόπο η νηστεία που αναπτερώνει το φρόνημα, ξυπνά μέσα μας την μνήμη του πνευματικού κόσμου και καθιστά εποπτικότερο τον νου διότι μας μας χαρίζει πνευματική διαύγεια. Η νηστεία επομένως δεν είναι απλώς νόμος για την κοιλιά αλλά κυρίως νόμος για τον νου. Γι΄ αυτό είναι ανάγκη να νηστεύουμε αλλά να νηστεύουμε σωστά. Και για να νηστεύουμε σωστά πρέπει η νηστεία μας να είναι και πνευματική και σωματική. Και τα δύο πρέπει να ασκούμε σωστά. Οπωδήποτε, όλος ο αγώνας συνίσταται σε τούτο, να βρούμε αυτή την κοινή ενέργεια των τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδος. Όταν βρούμε αυτή την ενέργεια της Χάριτος η ίδια στην συνέχεια γίνεται οδηγός, και ο πνευματικός πατήρ στέκεται δίπλα μας για να διακρίνει τί είναι της Χάριτος και πως πρέπει να ενεργούμε για να την κρατήσουμε. Πολλές φορές η μεγάλη πίεση που δέχεται ο χριστιανός από τον πειρασμό τον κάνει να αντιδρά με μεγάλη και απότομη πνευματική άσκηση ή ακόμη με αποφάσεις και ενέργειες που δεν είναι των δυνατοτήτων του και δεν μπορεί να τις φέρει σε πέρας. Γι΄ αυτό το καλύτερο είναι να εισέρχεται κανείς στον αγώνα φιλότιμα όχι όμως αδιάκριτα. Σ΄αυτό, βέβαια, θα βοηθήσει ο πνευματικός, χρειάζεται όμως και ο πιστός να παίρνει από λόγια και να μην κάνει ότι του κατέβει. Αποτελεσματικότερο διαπιστώνεται να βάλει κανείς στην καθημερινότητά του τα πνευματικά για να επικοινωνεί με τον Θεό με ένα τρόπο που δεν θα κλωτσήσει η ψυχή του και δεν θα νιώσει κούραση από τον κορεσμό πνευματικής ενασχόλησης. Γι’ αυτό ας αφήσουμε τον ίδιο τον εαυτό μας να βρίσκει τί θέλει και σε ποιό μέτρο. Χρήσιμο αλλά και οφέλιμο είμαι να υπάρχει ένας συνδυασμός δραστηριοτήτων: εργασίας και μελέτης, προσευχής και εργοχείρου, άσκησης και ψυχαγωγίας, μόνωσης και επικοινωνίας, ενημέρωσης και σιωπής με επιφυλακή στις αισθήσεις με τέτοιο τρόπο που να φέρνει καρπό, διότι αυτό τελικά είναι το ζητούμενο.

Ξεκινώντας από την σωματική νηστεία που αφορά τις τροφές μαζεύει ο άνθρωπος και τις σεξουαλικές του ορέξεις και συνεπώς η μία νηστεία δημιουργεί τις προϋποθέσεις και για την άλλη, και πάλι οι δύο μαζί αυτές οδηγούν στην πνευματική άσκηση της νηστείας που δεν είναι μόνο αποχή από ορισμένες τροφές αλλά είναι συνάμα και κάθαρση από τα πάθη του επιθυμητικού, του θυμικού και του λογιστικού της ψυχής. Χωρίς όμως την νηστεία και από τροφές ούτε εγκράτεια στην φαντασία έχουμε, ούτε νήψη στις αισθήσεις, επομένως δεν έχουμε τις προϋποθέσεις για ξεκινήσουμε με τάξη και με σειρά τον αγώνα ενάντια στα πάθη. Γιατί όμως χρειάζεται να νηστέψει κανείς προκειμένου να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μετάνοια με την οποία ο άνθρωπος καθαίρεται; Ορισμένες καταστάσεις στην πνευματική ζωή -όπως επισημάναμε και άλλοτε σε παλαιότερα άρθρα μας- περισσότερο βιώνονται παρά εξηγούνται! Δυστυχώς, δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί κάτι πνευματικό, το οποίο όμως αν δοκιμάσει κανείς έχει πλέον άμεση εμπειρία για το αποτέλεσμα μιας ενέργειας. Έτσι και με την νηστεία. Πώς να καταλάβει κανείς ότι όταν νηστεύει σωστά γίνεται όλος φως και οφθαλμός; Πώς θα καταλάβει όποιος δεν δοκίμασε να νηστέψει με πίστη, ότι δεν πέφτουν οι δυνάμεις αλλά ανανεώνεται ψυχικά αλλά και σωματικά; Πώς να εξηγηθεί ότι ο άνθρωπος που νηστεύει με ορθόδοξο τρόπο έχει σφρίγος και όρεξη για ζωή; Μήπως πολλοί συνάνθρωποί μας δεν έχουν ψυχική και σωματική υγεία επειδή δεν νηστεύουν τις διατεταγμένες νηστείες και, βέβαια, δεν έχουν και καλή διατροφή τον υπόλοιπο καιρό. Ίσως να εκφράσετε την ερώτηση: Η ψυχική και η σωματική υγεία είναι απόρροια της διατροφής; Οπωσδήποτε, όχι μόνο της διατροφής και της νηστείας αλλά κατά ένα μεγάλο ποσοστό οφείλεται στην κακή διατροφή και την απουσία της νηστείας! Δεν έλεγε ο Ιπποκράτης ότι «η τροφή σου είναι το φάρμακό σου». Δεν έχουμε όλοι υπ’ όψιν μας από την καθημερινή μας εμπειρία ότι υπάρχουν τροφές που μας βλάπτουν όταν μάλιστα χρησιμοποιούνται κατά κόρον ή ακόμη και όταν τρώμε σε ώρες που μειώνεται ο μεταβολικός ρυθμός; Λοιπόν, αν η ίδια η εμπειρία μας διδάσκει για το ένα γιατί δεν μπορεί να μας διδάξει και για το άλλο, πόσο ωφέλιμη είναι η νηστεία;

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ