ΒΡΑΖΕΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Οι γελοίοι θέλουν με δόλο να προσβάλλουν το ορθόδοξο αίσθημα των ΕΛλήνων. ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ευθύνες δεν έχει μόνο ο Τσίπρας και η παρέα του. Από αυτούς το αναμέναμε. Ευθύνη και μάλιστα την μεγαλύτερη έχει ο Ιερώνυμος, ο Αρχιεπίσκοπός μας που τα έχει κάνει πλακάκια με την αριστερή Κυβέρνηση. Ούτε μία ανακοίνωση διαμαρτυρίας. Έστω. Κάτι!…

Ακόμα και την κορυφαία στιγμή της Ορθοδοξίας αποφάσισαν να πολεμήσουν οι πανάθλιοι εθνομηδενιστές που έχουν καταλάβει την εξουσία και εφαρμόζουν σταλινικές μεθόδους.

Εδώ και λίγη ώρα, η Ορθοδοξία στα πέρατα της γης βράζει καθώς με «εντολή άνωθεν» υποβαθμίζεται φέτος για πρώτη φορά στην ιστορία του Ελληνικού Έθνους, η Τελετή Υποδοχής του Αγίου Φωτός, για το οποίο τη τελευταία στιγμή αποφασίστηκε ότι δεν θα φτάσει στο Αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, αλλά στο στρατιωτικό αεροδρόμιο Ελευσίνας.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος, ο οποίος παραλαμβάνει παραδοσιακά το Άγιο Φως ενημερώθηκε για την αλλαγή αργά χθες το βράδυ, ενώ ο Μητροπολίτης Μεγάρων κ. Κωνσταντίνος στη περιφέρεια του οποίου τελικά θα αφιχθεί το Άγιο Φως ενημερώθηκε για τη εξέλιξη αυτή από το Πρακτορείο Ορθοδοξία.

Μπάχαλο επιεικώς. Ευθύνες δεν έχει μόνο ο Τσίπρας και η παρέα του. Από αυτούς το αναμέναμε. Ευθύνη και μάλιστα την μεγαλύτερη έχει ο Ιερώνυμος, ο Αρχιεπίσκοπός μας που τα έχει κάνει πλακάκια με την αριστερή Κυβέρνηση. Ούτε μία ανακοίνωση διαμαρτυρίας. Έστω. Κάτι!…

Μιλώντας στο Πρακτορείο Ορθοδοξία ο Μητρ. Μεσογαίας δεν έκρυψε την απογοήτευσή του για την εξέλιξη αυτή, έκανε λόγο για περιφρόνηση και εμπαιγμό της Εκκλησίας, και για το λόγο αυτό -τόνισε- αρνήθηκε να συμμετάσχει στην όλη διαδικασία και δεν επιβιβάστηκε το πρωί στο αεροσκάφος.

Αίσθηση προκαλεί και το γεγονός ότι κανένα επίσημο έγγραφο δεν έχει αποσταλεί ούτε στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας.

Με λίγα λόγια η άφιξη του Αγίου Φωτός για τη χώρα μας φέτος είναι ίδιας σημασίας με το να μεταφέρει το αεροσκάφος την αλληλογραφία των ΕΛΤΑ! Καμία απολύτως διαφορά.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η αλλαγή αυτή δημιουργεί πολλά προβλήματα στη μεταφορά του Αγίου Φωτός ανά την Ελλάδα, καθώς η Aegean είχε προγραμματίσει 14 έκτακτα δρομολόγια, ενώ το πρόγραμμα είναι στον αέρα. Τελικά, και αυτή η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν έτυχε έστω του στοιχειώδους σεβασμού με αποτέλεσμα, η εταιρεία να μεταφέρει το Αγιο Φως με ελικόπτερο από την Ελευσίνα στο Ελ. Βενιζέλος και από εκεί σε όλη την Επικράτεια.

Οι γελοίοι αναρχοάπλυτοι θέλουν με δόλο να προσβάλλουν το ορθόδοξο αίσθημα των ΕΛλήνων. Χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος, αναστατώνουν ακόμα και αυτή την διαδικασία του Αγίου Φωτός. Δρόμο τώρα όσο τα πράγματα είναι ακόμα στη θέση τους!!!!

Επίσης, γνωστοποίησε ότι η αστυνομία του αεροδρομίου ενημερώθηκε μετά τις 12 το μεσημέρι και ανακοίνωσε ότι αίρονται όλα τα έκτακτα μέτρα ασφαλείας.

Αίσθηση προκαλεί και το γεγονός ότι κανένα επίσημο έγγραφο δεν έχει αποσταλεί ούτε στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας.

Επίσης, εξέφρασε την απορία του αλλά και τη δυσαρέσκειά του για το γεγονός ότι ο κόσμος που είχε λάβει σχετικές άδειες για να παραστεί στο αεροδρόμιο δεν έχει ειδοποιηθεί. Αδεία να μπουν στο χώρο του αεροδρομίου για να παραστούν στην τελετή έλαβαν 120 αυτοκίνητα και 14 πούλμαν.

Ερωτηθείς αν θεωρεί ότι η κίνηση αυτή αποτελεί ουσιαστικά μια «απάντηση» της κυβέρνησης στην στάση της Εκκλησίας σχετικά με τις προωθούμενες αλλαγές, απάντησε «εσείς μπορείτε να τα λέτε αυτά».

ΟΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ ΧΤΥΠΗΣΑΝ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ! ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΦΤΑΣΕΙ ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΙ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ ΤΡΟΧΕΙΟΔΡΟΜΗΣΕ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ ΑΝΤΙ ΣΤΟ ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΣΤΙΣ 8 ΚΑΙ 20

Απίστευτη προχειρότητα, που είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξει κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή το πρόγραμμα για την έλευση και ακολούθως τη μεταφορά του Αγίου Φωτός σε όλη την Ελλάδα, επέδειξαν οι οργανωτές από το υπουργείο Εξωτερικών.

Το Αγιο Φως φέτος θα φτάσει στην Ελλάδα στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας, αντί για το «Ελευθέριος Βενιζέλος», όπου θα μεταφερθεί με ιδιωτικό ελικόπτερο, προκειμένου εν συνεχεία να ταξιδεύσει με 14 πτήσεις της Aegean σε όλη τη χώρα.

Η αλλαγή έγινε ξαφνικά το πρωί και είναι χαρακτηριστικό ότι ο αρμόδιος υφυπουργός, Μάρκος Μπόλαρης, ο οποίος ταξίδευσε στα Ιεροσόλυμα, δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει γιατί άλλαξε το πρόγραμμα, ενώ, εξαιτίας της αλλαγής αυτής, δεν επιβιβάσθηκε στο αεροσκάφος ο μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος. Αν το έπραττε, όπως επισημαίνουν καλά πληροφορημένες πηγές, τότε θα νομιμοποιούσε με την παρουσία του και ενδεχόμενες άλλες αλλαγές στο πρόγραμμα μετά την άφιξη του Αγίου Φωτός.

Πάντως, αυτό που τόνιζαν οι ίδιες πηγές, είναι ότι η αλλαγή στο πρόγραμμα επιφέρει καθυστέρηση στη μεταφορά του Αγίου Φωτός στις μητροπόλεις της υπόλοιπης Ελλάδας, αφού η καθυστέρηση που συνεπάγεται η μεταφορά από το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» μετακυλίεται και στο υπόλοιπο πρόγραμμα.

«Σε κάποιες εκκλησίες είναι πιθανό να μην φθάσει εγκαίρως» έλεγαν χαρακτηριστικά, το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου, ενώ επισήμαιναν ότι η ξαφνική αλλαγή στο πρόγραμμα δείχνει ανεξήγητο οργανωτικό μπάχαλο, τη στιγμή μάλιστα που πιστοί είχαν ναυλώσει πούλμαν για το αεροδρόμιο της Αθήνας, ώστε να είναι παρόντες στην υποδοχή του Αγίου Φωτός και την απόδοση τιμών αρχηγού κράτους, όπως γίνεται κάθε χρόνο.

Τελικά, το κυβερνητικό αεροσκάφος με την ελληνική αποστολή που μεταφέρει το Άγιο Φως αναχώρησε στις 18:10, με καθυστέρηση μεγαλύτερη της μίας ώρας, από το αεροδρόμιο του Τελ Αβίβ, με προορισμό την Αθήνα. Η υποδοχή του Αγίου Φωτός θα πραγματοποιηθεί στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας, στην 112η Πτέρυγα Μάχης της Πολεμικής Αεροπορίας, περίπου στις 8 το βράδυ, με τιμές αρχηγού κράτους.

Στη συνέχεια το ‘Αγιο Φως θα μεταφερθεί στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος με ιδιωτικό ελικόπτερο, όπου με πτήσεις της Aegean, της Olympic Air και της Sky Express θα ταξιδέψει σε όλες τις γωνιές της ελληνικής επικράτειας.

Την αντιπροσωπεία αποτελούν ο υφυπουργός Εξωτερικών, αρμόδιος και για θέματα εκκλησιαστικής διπλωματίας, Μάρκος Μπόλαρης και ο Έξαρχος του Παναγίου Τάφου στην Ελλάδα κ. Δαμιανός. Στην αντιπροσωπεία μετέχουν επίσης οι βουλευτές Γεωργία Γιαννιά, Γιάννης Μιχελογιαννάκης και Γιάννης Καραγιάννης και ως εκπρόσωποι της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης της Ορθοδοξίας οι βουλευτές Μάξιμος Χαρακόπουλος και Θανάσης Μπούρας.

ΠΗΓΗ

Μέγα Σάββατο πρωὶ - Κύριος ἐν παντί! (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

7ος λόγος τοῦ σταυροῦ

Κύριος ἐν παντί!

«Πάτερ, εἰς χεῖράς σου παρατίθεμαι τὸ πνεῦμά μου»

(Λουκ. 23,46 - Ψαλμ. 30,6)

«Καὶ κλίνας τὴν κεφαλὴν παρέδωκε τὸ πνεῦμα» (Ἰω.

 19,30)

(Ομιλία του †Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Μετά, ἀγαπητοί μου, μετὰ ἀπὸ πέντε περίπου ὡρῶν ἀγωνία καὶ πόνο ἐπάνω στὸ σταυρὸ ὁ μέγας Μάρτυς τοῦ Γολγοθᾶ ἐκπνέει.

Μέγα Σάββατο πρωὶ.Κύριος ἐν... by on Scribd

ΠΗΓΗ

Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ: Ο Ιερός Νιπτήρας, το Μυστικό Δείπνο, η προσευχή στη Γεθσημανή και η προδοσία του Κυρίου.

Ὁ Νυμφίος Χριστός μᾶς προσκάλεσε στήν μυστική εὐωχία τῶν γάμων Του, ἐνῶ αὐτή τήν ἡμέρα μᾶς χαρίζει, χωρίς περιορισμούς τίς δωρεές Του. Καί ὄχι μόνο τίς δωρεές Του, ἀλλά τόν Ἴδιο τόν Ἑαυτό Του, πού εἶναι ἡ πηγή κάθε ἀγαθοῦ.

Τέσσερα μεγάλα γεγονότα ἑορτάζουμε αὐτή τήν ἡμέρα:

-τόν Ἱερό Νιπτῆρα,

-τόν Μυστικό Δεῖπνο,

-τήν προσευχή τῆς Γεθσημανῆ καί

-τήν προδοσία τοῦ Κυρίου.

Ὅλα εἶναι θεῖα γεγόνοτα, γεμᾶτα ἀπό μυστήριο καί ἀχώρητα στόν νοῦ μας.

«Τῇ μυστικῇ ἐν φόβῳ τραπέζῃ, προσεγγίσαντες πάντες, καθαραῖς ταῖς ψυχαῖς, τόν ἄρτον ὑποδεξώμεθα, συμπαραμένοντες τῷ Δεσπότῃ, ἵνα ἴδωμεν τούς πόδας πῶς ἀπονίπτει τῶν Μαθητῶν, καί ἐκμάσσει τῷ λεντίῳ καί ποιήσωμεν ὥσπερ κατίδωμεν, ἀλλήλοις ὑποταγέντες, καί ἀλλήλων τούς πόδας ἐκπλύνοντες· αὐτός γάρ ὁ Χριστός οὕτως ἐκέλευσε, τοῖς αὐτοῦ μαθηταῖς …»(Οἶκος)

Ἡ πλύσις τῶν ποδῶν τῶν μαθητῶν μᾶς δείχνει τό ἀδιανόητο εἰς βάθος μυστήριο τῆς ταπεινώσεως τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος, λόγῳ τῆς ἀμετρήτου ἀγαθότητος, μᾶς ἐχάραξε τήν τελεία ὁδό σωτηρίας, δηλαδή, τήν ὁδό τῆς ταπεινώσεως.

Ἀλλ᾿ ὅταν ἑτοιμάζεται νά πλύνη τά πόδια τους, γιατί δέν λέγουν τίποτε οἱ Μαθητές Του; Γιατί δέν ἀντιδροῦν, ἀφοῦ αὐτό τό ἔργο δέν ἦτο φυσικό καί συνηθισμένο νά γίνεται ἀπό τόν Διδάσκαλό τους; Μόνο ὁ μεγαλύτερος στήν ἡλικία Πέτρος ἀντιλαμβάνεται τό γεγονός καί ἀντιδρᾶ λέγοντας: «Οὐ μή νίψῃς τούς πόδας μου εἰς τόν αἰῶνα»!

Ἔστω ὅτι οἱ Μαθητές δέχονται νά τούς πλύνη τά πόδια! Ἀλλά κατόπιν γιατί κανένας ἀπ᾿ αὐτούς δέν σπεύδει νά πλύνη τούς πόδας τοῦ Δεσπότου; Γιατί οὔτε καί ὁ Πέτρος; Οἱ Μαθητές αἰσθάνονται εὐχαρίστησι μέ τόν δροσισμό καί τήν πλύσι τῶν ποδιῶν τους, ἀλλά τοῦ Διδασκάλου γιατί κανείς δέν τοῦ δροσίζει τά πόδια;!

Μᾶς χαρίζει ὁ Κύριος τόσες δροσιστικές παρηγοριές, τόσες ἀδιάκοπες χαρές σέ κάθε ἐποχή κι ἐμεῖς δέν Τόν χαροποιοῦμε σέ τίποτε! Κανείς δέν προθυμοποιεῖται νά τοῦ πλύνη τά κουρασμένα καί σκονισμένα Πόδια ἀπό ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς! Μόνον ἀχαριστία, λησμονιά καί ἀγνωμοσύνη.
Λοιπόν, ὁ Διδάσκαλος ἔγινε δοῦλος τῶν Μαθητῶν Του! «Οὐκ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι, μᾶς λέγει, «Καί ἐγώ εἰμι ὡς ὁ διακονῶν«. Συνεχῶς προνοεῖ καί φροντίζει γιά ἐμᾶς, τά παιδιά Του. Γι᾿ αὐτό καί ἡ πλύσις τῶν ποδιῶν τῶν Μαθητῶν Του δέν μᾶς φαίνεται τόσο ἀσυνήθιστο γεγονός.

Ὡστόσο ἐδῶ ὑπάρχει ἕνα βαθύ μυστήριο, τό ὁποῖον ὑπηρέτησαν οἱ Μαθητές Του, χωρίς καί νά τό ἀντιληφθοῦν. Ὁ Κύριος ἦλθε γιά νά πλύνη ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀπό τόν μολυσμό τῆς ἁμαρτίας, ἐνῶ Αὐτός, ὡς τελεία καθαρότης καί ἁγιότης, δέν ἔχει ἀνάγκη καθάρσεως. Ἡ ἀνθρωπότης ὅμως, χωρίς αὐτό τό λουτρό Του, δέν ἠμπορεῖ νά ἔχει μέρος μαζί Του. «Ἐάν μή νίψω σε, οὐκ ἔχεις μέρος μετ᾿ ἐμοῦ» (Ἰωάν.13,8).

Στό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας, γίνεται ἡ ἀκολουθία τοῦ Ἱεροῦ Νιπτῆρος.Παλαιότερα αὐτή ἐτελεῖτο σ᾿ ὁλόκληρη τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία· τώρα διατηρεῖται μόνο στά Ἰεροσόλυμα, στήν Ρώμη, στήν Νῆσο Πάτμο, ἴσως καί ἀλλοῦ. Τελεῖται ἐπίσης κατά τρόπο μυστικό στά ὀρθόδοξα Μοναστήρια μας καί στίς καρδιές πολλῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν μας, οἱ ὁποῖοι ζοῦν μέ θαυμασμό καί κατάνυξι τήν ἀνέκφραστη ταπείνωσι τοῦ Κυρίου μας.

Δέν ἠμπορῶ νά ξεχάσω τόν θαυμασμό πού δοκίμασα, ὅταν μία γυναῖκα, γριά ἀπό τήν Ρουμανία, κάποια Μεγάλη Πέμπτη, εἶχε ἐπισκεφθῆ μία κατάκοιτη στό κρεββάτι. Τῆς ἔδωσε τά δῶρα της καί τῆς ἔπλυνε τά πόδια!

Ἔλεγε αὐτή ἡ γυναῖκα: «Σήμερα ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός νά πλένει τά πόδια τῶ Μαθητῶν Του κι ἐγώ νά μή κάνω τίποτε; Δόξα τῷ Θεῷ πού ἔκανα κι ἐγώ αὐτό τό ὀλίγο».
Τό μεγαλύτερο μάθημα τῆς ταπεινώσεως, τό ὁποῖον μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριος πλένοντας τά πόδια τῶν Μαθητῶν Του, μάθημα διακονίας πρός τόν πλησίον, «μυστήριον τοῦ ἀδελφοῦ», «ἦλθον ὡς ὁ διακονῶν», μόλις τώρα μετά ἀπό δύο χιλιετηρίδες, ἀρχίζει νά τό διδάσκεται ὁ Χριστιανισμός.

Ἀπό τόν Μυστικό Δεῖπνο ἀρχίζουν ἤδη τά Ἅγια Πάθη: «Λάβετε, φάγετε, τοῦτο ἐστι τό Σῶμα μου, τό ὑπέρ ὑμῶν κλώμενον…». «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες τοῦτο ἐστι τό Αἷμα μου, τό ὑπέρ ὑμῶν ἐκχυνόμενον…». Ἀπό τώρα ἀρχίζει τό Σῶμα νά μελίζεται καί τό Αἷμα νά ἐκχύνεται μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων: «Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τήν ἐμήν ἀνάμνησιν»!

Ἀτερμάτιστη ἡ ἀγάπη καί βαθυτάτη ἡ ταπείνωσις τοῦ Κυρίου στόν Μυστικό Δεῖπνο! Στήν γέννησι, στήν ξενιτεία πρός τούς οἰκείους, στόν Γολγοθᾶ, Θεός ὄντας ἐνδύθηκε τό ὅμοιο μέ τούς ἀνθρώπους σῶμα, σπαργανώθηκε σέ μιά φάτνη, κρατήθηκε ὡς βρέφος στήν ἀγκάλη μιᾶς θνητῆς Παρθένου γυναικός, «ὁ ἄνθρωπος τῶν ὀδυνῶν». Στήν Θεία Κοινωνία ὅμως εἶναι τελείως κρυμμένος, καί μέ τήν μορφή τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου, μᾶς προσφέρεται ὅλος καί τέλειος, χωρίς δυσκολία, «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν τήν αἰώνιον».

Ἡ ἐπί τοῦ Σταυροῦ Θυσία εἶναι πλήρης καί ὁριστική ἐξαγορά τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν θάνατο καί τήν ἁμαρτία. Αὐτός ἔφερε μέσα του τά σημάδια τῆς φθορᾶς ἀπό τήν ἁμαρτία, εἶχε ὑποταχθῆ στόν θάνατο καί τώρα ἡ θεία Εὐχαριστία στό ἀνθρώπινο φθαρτό σῶμα ρίχνει τόν σπόρο τῆς ἀναστάσεως, τόν ἀρραβῶνα τῆς αἰωνίου ζωῆς, «τό φάρμακον τῆς ἀθανασίας», κατά τόν λόγο τῶν Πατέρων· διότι μᾶς ἐμπιστεύθηκε ὁ Κύριος τήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς, λέγοντας: «Ὁ τρώγων μου τό Σῶμα καί πίνων μου τό Αἷμα, ἔχει ζωήν αἰώνιον καί ἐγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ». (Ἰωάν.10,54).

Ἡ εὐχαριστιακή Λειτουργία εἶναι ἡ λειτουργία τῆς ταπεινώσεως τοῦ Κυρίου, ἡ λειτουργία τῆς ἀγάπης Του, ἡ διαθήκη τῆς φιλανθρωπίας Του: «Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τήν ἐμήν ἀνάμνησιν»! Καί πράγματι, σέ κάθε θεία Λειτουργία, ἐπιτελεῖται ἡ ἴδια θυσία πρός ἀνάμνησιν τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος πάντοτε θυσιάζεται γιά νά μᾶς ἁγιάση καί προσελκύσει πρός τόν Ἑαυτό Του. Ἀλήθεια δέν ὑπάρχει μεγαλύτερο ἔργο στόν κόσμο ἀπ᾿ αὐτό. Ἔργο θεϊκό, θαῦμα συνεχές, πέτρα σκανδάλου.

-Βλέπεις ψωμί καί κρασί καί λαμβάνεις Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ!

-Πλησιάζεις σάν ἕνα σύντριμμα τῆς ἁμαρτίας καί γίνεσαι ὅλος καινή κτίσις!

-Ὑπάρχει σ᾿ αὐτό ἐδῶ τό ἅγιο Θυσιαστήριο καί συγχρόνως σ᾿ ὅλα τά Θυσιαστήρια τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τοῦ κόσμου.

Θαῦμα θεῖον τό ὁποῖον τελειοῦται κατά τήν ἐπίκλησι τοῦ ἱερουργοῦντος ἱερέως. Ὁ Θεός ὡς Παντοκράτωρ εἶναι πάντοτε στήν ὑπηρεσία τοῦ ἀνθρώπου.

Παντοτεινό θαῦμα, ἀμέτρητη ἀγάπη, ἄφθαστη ταπείνωσις τοῦ Θεοῦ, τά ὁποῖα βλέπουμε κάθε ἡμέρα στήν Ἁγία Τράπεζα. Καί ὥστόσο….οἱ λειτουργοί Του τελοῦν τό Μυστήριο χωρίς ἐνίοτε τήν πρέπουσα προσοχή καί εὐλάβεια. Λησμονοῦν τό μεγαλεῖο του καί περιφέρονται μέσα στό Ἅγιο Βῆμα, χωρίς φόβο Θεοῦ, συζητώντας μερικές φορές καί ἀκατάλληλα γιά τόν χῶρο πράγματα. Τί γίνεται τότε στό Ἅγιο Βῆμα; Σταυρώνουμε καί πάλι καί πάλι τόν Σωτῆρα μας Χριστό, ὄχι γιά τήν σωτηρία μας, ἀλλά γιά τήν τιμωρία μας, γιά τήν ψυχική μας ἀπώλεια.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας πού εἶναι ἐξ ὁλοκληρου εὐχαριστιακή, δέν μπορεῖ νά ἐπιστρέψη στήν παλαιά της αἴγλη καί δύναμι, παρά μόνον ὅταν οἱ ποιμένες της θ᾿ ἀνθίσουν μέ τά ἄνθη τῆς ἀγάπης πρός τόν Χριστό τῆς Εὐχαριστίας· ὅταν οἱ καρδιές μας θά γίνουν ἀναμμένες λαμπάδες καί θυμιατήρια μέ ἀρωματικό θυμίαμα μπροστά στά πόδια τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ.

«Τοῦ δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ σήμερον Υἱέ Θεοῦ, κοινωνόν με παράλαβε…».

Μέ τήν προσευχή στήν Γεθσημανῆ καί στήν σύλληψι τοῦ Ἰησοῦ εἰσήλθαμε ἤδη στήν Μεγάλη Παρασκευή τῶν ἁγίων καί Φοβερῶν Παθῶν Του.


ΠΗΓΗ

"Ο ΠΑΝΑΓΙΟΣ ΤΑΦΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ"

1ον) Τίτλος κειμένου: "Ο ΠΑΝΑΓΙΟΣ ΤΑΦΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ"

2ον) Φωτογραφία γερόντισσας που προσκυνά . Ο ΦΡΙΚΤΟΣ ΓΟΛΓΟΘΑΣ)

3ον)Τέλος το κείμενο γραμμένο ιδιοχείρως από την εν λόγω γερόντισσα Εὐπραξία Ζεϊμπέογλου(του Αγ.Λουκά Ευαγγελιστού-μετόχι της Ι.Μ.Ιεροθέου -Μεγάρων)

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Σήμερα: Μεγάλη Τετάρτη - Τής αλειψάσης τόν Κύριον μύρω..

Μεγάλη Τετάρτη: Τι γιορτάζουμε – Ποια η σημασία της ημέρας
Η Μεγάλη Τετάρτη, το μέσον της Μεγάλης Εβδομάδας, είναι αφιερωμένη στη μνήμη της αμαρτωλής γυναίκας,που μετανόησε, πίστεψε στον Ιησού Χριστό κι άλειψε τα πόδια Του με μύρο.
Η Μεγάλη Τετάρτη είναι αφιερωμένη στην μετάνοια, την προδοσία ενώ σηματοδοτεί και την αρχή του τέλους για τον Ιησού με τον Μυστικό Δείπνο.

Την σημερινή ημέρα η Εκκλησία είναι ανοιχτή από το πρωί καθώς τελείται ο εσπερινός της Μεγάλης Τετάρτης και η Θεία Λειτουργία. Κατά την διάρκεια της σημερινής ημέρας αναφέρεται η μετάνοια και η μεταστροφή της πόρνης που άλειψε με μύρο τα πόδια του Ιησού, ο Μυστικός Δείπνος, δηλαδή η παράδοση της Θείας Ευχαριστίας, η προσευχή του Χριστού στο Όρος των Ελαίων και η προδοσία του Ιούδα.

Κατά την διάρκεια του Εσπερινού της Μεγάλης Τετάρτης διαβάζεται η περικοπή από το ευαγγέλιο του Ιωάννη, όμως το περιεχόμενο και η υμνολογία της ημέρας είναι εμπνευσμένη από την περικοπή του ευαγγελίου του Λουκά. Σύμφωνα με το ευαγγέλιο του Ιωάννη, ο Ιησούς προσκλήθηκε σε δείπνο στο σπίτι του Σίμωνος που ανήκε στην τάξη των Φαρισαίων. Επίσης στην πόλη βρισκόταν μία πόρνη, που μόλις έμαθε ότι ο Ιησούς ήρθε στην πόλη, θέλησε να μάθει σε ποιο σπίτι ήταν προκειμένου να τον συναντήσει.

Ενώ ο Ιησούς έτρωγε και συζητούσε με τους υπόλοιπους παρεβρισκόμενους, μπήκε ξαφνικά στο σπίτι η γυναίκα, κρατώντας στα χέρια της αλαβάστρινο δοχείο γεμάτο με μύρο. Προχώρησε στο μέρος του Ιησού και αφού στάθηκε πίσω του, γονάτισε και άρχισε να κλαίει και να οδύρεται γοερά. Η γυναίκα άνοιξε το δοχείο και άρχισε να ρίχνει μύρο και να πλένει τα πόδια του Ιησού, ενώ ταυτόχρονα έπεφταν τα δάκρυα της, που έτρεχαν σαν ποτάμι από τα μάτια της. Αφού άδειασε το δοχείο ξέπλεξε τα μαλλιά της και σκούπισε με αυτά τα πόδια του Ιησού, ενώ τα φιλούσε αδιάκοπα.

Αμέσως ο Ιησούς γύρισε προς την γυναίκα και της είπε: «Σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου». Έπειτα όλοι οι παραβρισκόμενοι άρχισαν να διερωτώνται ποιος είναι αυτός που μπορεί να συγχωρέσει αμαρτίες και ο Χριστός γύρισε ξανά προς την γυναίκα και της είπε: «Η πίστη σου σε έσωσε, πήγαινε στο καλό».

Η παράδοση της Εκκλησίας χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο περιστατικό, συγκρίνοντας τη μετάνοια της πόρνης με το ολίσθημα του Ιούδα και παραλληλίζει τις δύο ψυχικές καταστάσεις. Η πόρνη ελευθερώνεται από την αμαρτία και μετανοεί, ενώ ο Ιούδας αιχμαλωτίζεται από τη φιλαργυρία και αποχωρίζεται απ’ το Θεό.

Νωρίς το απόγευμα ψάλλεται η Ακολουθία του Ευχελαίου. Ο ιερέας χρίει τους πιστούς με Μύρο, που είναι η απτή απόδειξη της Χάριτος του Θεού, προκειμένου να συγχωρηθούν οι αμαρτίες τους. Το βράδυ ψάλλεται στις Εκκλησίες ο Όρθρος της Μεγάλης Πέμπτης. Στην υμνολογία κυριαρχούν τα γεγονότα της νίψεως των ποδών των αποστόλων υπό του Κυρίου, του Μυστικού Δείπνου, της προσευχής του Κυρίου προς τον πατέρα του στην Γεθσημανή πριν από την σύλληψή του και της προδοσίας του Κυρίου από τον Ιούδα. Το βασικό τροπάριο της ημέρας, «Ότε οι ένδοξοι μαθηταί», αποδίδεται στον Ρωμανό τον Μελωδό.

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

«Τη Αγία και Μεγάλη Τρίτη της των δέκα παρθένων παραβολής, της εκ του Ιερού Ευαγγελίου μνείαν ποιούμεθα»

Μεγάλη Τρίτη. Ευαγ. ανάγν. Όρθρου: Ματθ. , ΚΒ΄ 15, ΚΓ΄ 39.

Πνευματική πορεία προς το Πάσχα από το Συναξάρι της ημέρας.

«Ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός, όταν ανέβαινε στα Ιεροσόλυμα και πλησίαζε προς το εκούσιο Πάθος, έλεγε στους μαθητές Του ορισμένες παραβολές για να τους προετοιμάσει. Μερικές, μάλιστα, τις έλεγε για να καυτηριάσει και να χτυπήσει τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους.

Μία από αυτές λοιπόν, την παραβολή των δέκα παρθένων, την είπε για να τους παρακινήσει όλους προς την ελεημοσύνη, αλλά και για να τους διδάξει ότι πρέπει να είναι έτοιμοι πριν τους προλάβει το τέλος του θανάτου. Κι επειδή έχει πολλή δόξα η παρθενία (πραγματικά, είναι μεγάλο κατόρθωμα!), τους έλεγε πολλά γι’ αυτήν και για τους «ευνούχους» της Βασιλείας του Θεού.

Για να μη βρεθεί, λοιπόν, κάποιος, που κατορθώνει αυτό το μεγάλο έργο, αλλά παραμελεί τα άλλα και ιδίως την ελεημοσύνη -γιατί μόνο μ’ αυτήν λάμπει ζωηρότερα η λαμπάδα της παρθενίας- γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο το Ιερό Ευαγγέλιο μας προβάλλει σήμερα αυτή την παραβολή.

Έτσι το Ευαγγέλιο τις μεν πέντε παρθένες τις ονομάζει φρόνιμες, επειδή αυτές κοντά στην αρετή της παρθενίας φρόντισαν να έχουν άφθονο και πλουσιοπάροχο και το λάδι της ελεημοσύνης. Τις άλλες πέντε όμως τις ονομάζει μωρές, επειδή, παρόλο που είχαν αποκτήσει κι αυτές την παρθενία, δεν είχαν ωστόσο την ανάλογη ελεημοσύνη. Επομένως γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ήταν μωρές, γιατί, ενώ κατόρθωσαν το δυσκολότερο, παραμέλησαν το ευκολότερο κι έτσι δε διέφεραν πλέον καθόλου από τις πόρνες παρόλη την «παρθενία» τους. Γιατί οι πόρνες νικώνται από το σώμα τους, ενώ οι ανελεήμονες καρδίες από το χρήμα…!

Κι επειδή, ως γνωστόν, τρέχει πολύ γρήγορα η νύχτα της παρούσας ζωής, νύσταξαν όλες οι παρθένες και κοιμήθηκαν, δηλαδή πέθαναν, γιατί ο θάνατος λέγεται και ύπνος. Καθώς, λοιπόν, κοιμόντουσαν, ακούστηκε μία δυνατή φωνή στη μέση της νύχτας, που έλεγε: «Νάτος ο Νυμφίος, έρχεται! Βγείτε όλες να Τον προϋπαντήσετε!». Τότε οι πέντε παρθένες που είχαν φροντίσει να έχουν άφθονο λάδι, συνάντησαν το Νυμφίο και μπήκαν μέσα μαζί Του, όταν ανοίχτηκαν οι πύλες. Αντίθετα οι άλλες πέντε που δεν είχαν αρκετό λάδι, όταν ξύπνησαν ζητούσαν λίγο από τις φρόνιμες. Εκείνες ήθελαν, βέβαια, να τους δώσουν, αλλά δε μπορούσαν να το κάνουν, προτού βεβαιωθούν ότι θα μπουν κι οι ίδιες μέσα.

Γι’ αυτό τους αποκρίθηκαν λέγοντας: «Φοβούμαστε μήπως δε φτάσει και για σας και για μας. Πηγαίνετε, λοιπόν, σ’ αυτούς πού το πουλούν, δηλαδή στους φτωχούς, και αγοράστε λίγο». Όμως αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο, γιατί μετά το θάνατο κάτι τέτοιο είναι εντελώς αδύνατο. Αυτό ακριβώς μας προειδοποιεί κι ο Αβραάμ στη γνωστή παραβολή για τον πλούσιο και το φτωχό Λάζαρο. Παρόλα αυτά όμως, οι μωρές παρθένες πηγαίνουν αφώτιστες και σκοτεινές, χωρίς λάδι στο λυχνάρι τους, χτυπούν τις πύλες και φωνάζουν:«Κύριε, Κύριε, άνοιξε μας!». Τότε ο ίδιος ο Κύριος τους δίνει μία φρικτή απάντηση: «Πηγαίνετε», τους λέει, «δε σας γνωρίζω. Δε μπορείτε να δείτε το Νυμφίο, γιατί δεν έχετε για προίκα σας την ελεημοσύνη».

Έτσι η παραβολή των δέκα παρθένων ορίσθηκε απ’ τους θεοφόρους Πατέρες να αναγιγνώσκεται σήμερα, για να μας διδάξει ότι πρέπει να βρισκόμαστε πάντοτε σε εγρήγορση κι ότι πρέπει να ετοιμαστούμε για να συναντήσουμε τον αληθινό Νυμφίο της ψυχής μας. Μάλιστα μας λέει ότι αυτό θα το πετύχουμε μόνο με τις καλές μας πράξεις και κυρίως με την ελεημοσύνη, γιατί μας είναι άγνωστη η ημέρα και η ώρα του θανάτου μας.

Το ίδιο και την προηγούμενη μέρα, τη Μεγάλη Δευτέρα, με το παράδειγμα του πάγκαλου Ιωσήφ μας διδάσκουν οι «Άγιοι Πατέρες να επιδιώκουμε την εγκράτεια και τη σωφροσύνη. Κι ακόμα με την παραβολή της άκαρπης συκιάς που διαβάζεται κι αυτή τη Μεγάλη Δευτέρα, μας παροτρύνουν να ποθούμε κυρίως τους πνευματικούς καρπούς. Γιατί όποιος τυχόν κατορθώσει μία αρετή – έστω μεγάλη – αλλά δε φροντίσει και για τις άλλες και ιδίως για την ελεημοσύνη, δε μπορεί να μπει μαζί με το Χριστό στην αιώνια ανάπαυση και γυρίζει πίσω ντροπιασμένος. Και τίποτα δεν είναι πιο λυπηρό και πιο ντροπιαστικό από μία «παρθένο» που νικιέται απ’ τον έρωτα των χρημάτων.

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Μεγάλη Δευτέρα.!

Η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία καλεί σήμερα τους πιστούς να εισέλθουν στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα. Λέγεται «Μεγάλη», όχι γιατί εμπεριέχει περισσότερων ωρών ακολουθίες, αλλά επειδή τα γεγονότα που καλούνται οι πιστοί να ζήσουν είναι, θεολογικά, σπουδαία και πανίερα.

Σήμερα η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Ιωσήφ του Παγκάλου και υπενθυμίζει, σύμφωνα με την ευαγγελική περικοπή, το γεγονός της καταρασθείσης και ξηρανθείσης συκής. Ο Ιωσήφ ο Πάγκαλος, ο ενδέκατος γιός του Πατριάρχη Ιακώβ και ιστορικό πρόσωπο της Παλαιάς Διαθήκης προβάλλεται ως παράδειγμα σωφροσύνης.

Ο Ιωσήφ βρέθηκε στην Αίγυπτο, ένεκα του φθόνου των αδελφών του. Ερμήνευσε τα όνειρα του Φαραώ και έγινε σπουδαίος άρχοντας. Στο τέλος διακόνησε τους οικείους του, τους οποίους φιλοξένησε στην Αίγυπτο και τους φρόντισε στα δύσκολα χρόνια της πείνας. Ο περιφρονημένος Ιωσήφ αναδείχθηκε, με τη χάρη του Θεού, σε άρχοντα της Αιγύπτου.

Εδοξάσθη με το άφθαρτο στεφάνι της τιμιότητας από το Θεό, ο οποίος διείδε την αντίσταση του Ιωσήφ απέναντι στις προκλήσεις «της δευτέρας Εύας», της Αιγυπτίας γυναίκας, συζύγου του Πετεφρή.

Την ίδια ημέρα προβάλλεται, μέσα από το Ευαγγέλιο, η διδασκαλία του Ιησού με το γεγονός της ξηρανθείσης συκής. Η ακαρπία και ξηρότητα της τυπολατρίας της παλαιάς διδασκαλίας καταργείται με την παρουσία του Θεανθρώπου Λυτρωτή. Οι πιστοί καλούνται με αγώνα και προσευχή να αποκτήσουν καρπούς πνευματικούς, με την πίστη, την άσκηση και την ταπείνωση, ενθυμούμενοι τον κίνδυνο εκκοπής από το πνευματικό σώμα της Εκκλησίας, λόγω πνευματικής ακαρπίας και αλαζονείας.

Σήμερα το πρωί τελείται ο Εσπερινός με Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων και το απόγευμα ο Όρθρος της Μεγάλης Τρίτης, με τον οποίο η Εκκλησία υπενθυμίζει την παραβολή των δέκα παρθένων, οι οποίες ετοίμασαν τις λαμπάδες τους και περίμεναν το Νυμφίο. Οι μεν πέντε ήσαν φρόνιμες και ανέμεναν με εγρήγορση, οι δε άλλες πέντε ήσαν αμελείς και δεν είχαν την ανάλογη υπομονή και πνευματική εγρήγορση, και έτσι όταν ήρθε ο Νυμφίος δεν ήσαν έτοιμες για την υποδοχή. Γι’ αυτό η αμέλειά τους τις κράτησε εκτός του νυμφώνος.

Συνεπώς, οι πιστοί προτρέπονται να παραμένουν έτοιμοι, επιμελείς και σε εγρήγορση, για να μην μείνουν «έξω του Νυμφώνος Χριστού», διότι δεν ξέρουν την ώρα και την ημέρα που ο Νυμφίος Χριστός θα έρθει.

Έτσι, εξηγείται γιατί τις πρώτες τρεις ημέρες η ακολουθία του όρθρου λέγεται και Νυμφίος: διότι ξεκινά με το τροπάριο «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός …».

Επίσης, στο ιερό Ευαγγέλιο απόψε, στην ακολουθία του όρθρου της Μεγάλης Τρίτης, θα ακουστούν τα «ουαί» του ελέγχου από μέρους του Χριστού της τυπολατρίας και υποκρισίας των ανθρώπων του νόμου. Αλίμονο, και τότε και σήμερα, σε όσους ευρίσκονται μακριά από το αληθινό θέλημα του Θεού. Ο Χριστός δέχεται τους ταπεινούς και αυθεντικούς και όχι τους αλαζόνες και υποκριτές ανθρώπους.

Ακολουθώντας την πορεία των παθών, μαζί με το Νυμφίο Χριστό, οι πιστοί εντείνουν τον αγώνα, ώστε να είναι σε εγρήγορση, για να συναντήσουν επάξια το Νυμφίο της Εκκλησίας και όχι να βρεθούν, λόγω πνευματικής αμέλειας, ανάξιοι αυτής της ευλογίας.


ΠΗΓΗ

Τί εορτάζουμε κάθε ημέρα της Μ. Εβδομάδας.

Τι είναι Μεγάλη Εβδομάδα;
Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εβδομάδα πριν το Πάσχα (από την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ μέχρι το Μ. Σάββατο) και ονομάζεται «Μεγάλη», όχι γιατί έχει περισσότερες μέρες ή ώρες από τις άλλες εβδομάδες, αλλά γιατί τα γεγονότα όπου τελούνται και βιώνονται στους Ιερούς Ναούς είναι κοσμοσωτήρια για τον άνθρωπο!

Πώς βιώνεται ο λειτουργικός χρόνος τη Μεγάλη εβδομάδα;
Η Εκκλησία από την μεγάλη της φιλανθρωπία, για να μπορέσουν όσο είναι δυνατόν περισσότεροι πιστοί να συμμετέχουν στις Ακολουθίες, επέτρεψε από την αρχή της Μ. Εβδομάδας, να ψάλλεται ο Όρθρος της επόμενης ημέρας. (π.χ. την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ ψάλλεται ο Όρθρος της Μεγάλης Δευτέρας).

Τι τελείται τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας;
Οι τέσσερις πρώτες ημέρες μας προετοιμάζουν πνευματικά για το θείο δράμα και οι Ακολουθίες ονομάζονται «Ακολουθίες του Νυμφίου».

Μεγάλη Δευτέρα (Κυριακή Βαϊων βράδυ):
Την Μεγάλη Δευτέρα κυριαρχούν δύο γεγονότα:
α) Η ζωή του Ιωσήφ του 11ου γιού του Πατριάρχη Ιακώβ, του ονομαζόμενου Παγκάλου, δηλαδή του ωραίου στο σώμα και τη ψυχή. Ο Ιωσήφ προεικονίζει με την περιπέτειά του (που πουλήθηκε σκλάβος στην Αίγυπτο) τον ίδιο τον Χριστό και το πάθος Του.
β) Το περιστατικό της άκαρπης συκιάς που ξέρανε ο Χριστός (Ματθ. 21, 18-22):
Συμβολίζει την Συναγωγή των Εβραίων και γενικά την ζωή του Ισραηλιτικού λαού που ήταν άκαρποι από καλά έργα.

Μεγάλη Τρίτη (Μεγάλη Δευτέρα βράδυ):
Την Μεγάλη Τρίτη θυμόμαστε και ζούμε δύο παραβολές:
α) Των δέκα παρθένων (Ματθ. 25,1-13) που μας διδάσκει να είμαστε έτοιμοι και γεμάτοι από πίστη και φιλανθρωπία.
β) Των Ταλάντων (Ματθ. 25,14-30), που μας διδάσκει να είμαστε εργατικοί και πρέπει να καλλιεργούμε και να αυξήσουμε τα πνευματικά μας χαρίσματα.

Μεγάλη Τετάρτη (Μεγάλη Τρίτη βράδυ):
Η Μεγάλη Τετάρτη είναι αφιερωμένη στην αμαρτωλή γυναίκα (Λουκ. 7,47), που μετανιωμένη άλειψε τα πόδια του Κυρίου με μύρο και συγχωρήθηκε για τα αμαρτήματά της, γιατί έδειξε μεγάλη αγάπη και πίστη στον Κύριο. Ψάλλεται το περίφημο τροπάριο (δοξαστικό) της Υμνογράφου Μοναχής Κασσιανής.

Μεγάλη Πέμπτη (Μεγάλη Τετάρτη βράδυ):
Την Μεγάλη Πέμπτη γιορτάζουμε 4 γεγονότα :
α) Τον Ιερό Νιπτήρα, το πλύσιμο δηλαδή των ποδιών των μαθητών από τον Κύριο, δείχνοντας για το ποια πρέπει να είναι η διακονία των πιστών στην Εκκλησία.
β) Τον Μυστικό Δείπνο, δηλαδή την παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.
γ) Την Προσευχή του Κυρίου, στο Όρος των Ελαιών και
δ) την Προδοσία του Ιούδα, δηλαδή την αρχή του Πάθους του Κυρίου.

Μεγάλη Παρασκευή (Μεγάλη Πέμπτη βράδυ):
Την Μεγάλη Παρασκευή έχουμε την Κορύφωση του θείου δράματος, τελείται η «Ακολουθία των Παθών» και θυμόμαστε και βιώνουμε τα Σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου και Θεού μας. Δηλαδή:
α) Τα πτυσίματα
β) τα μαστιγώματα
γ) τις κοροϊδίες
δ) τους εξευτιλισμούς
ε) τα κτυπήματα
στ) το αγκάθινο στεφάνι και κυρίως την
ζ) Σταύρωση και
η) τον θάνατο του Χριστού μας.

Μεγάλο Σάββατο (Μεγάλη Παρασκευή πρωϊ και βράδυ):
Το Μεγάλο Σάββατο το πρωϊ γιορτάζουμε:
α) την Ταφή Του Κυρίου και
β) την Κάθοδο Του στον Άδη, όπου κήρυξε σε όλους τους νεκρούς. Έτσι Μεγάλη Παρασκευή το πρωϊ (ημερολογιακά), τελούνται οι εξής ακολουθίες: Ακολουθία των Μεγάλες Ωρών και στις 12.00 το μεσημέρι της Αποκαθηλώσεως, δηλαδή την Ταφή Του Κυρίου από τον Ιωσήφ τον Αριμαθαίας και το Νικόδημο τον Φαρισαίο, μέλος του Μ. Συμβουλίου και κρυφό μαθητή του Κυρίου.
Την Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ (ημερολογιακά) ψάλλονται τα Εγκώμια και έχουμε την περιφορά του Επιταφίου!

Κυριακή του Πάσχα (Μ. Σάββατο πρωϊ και νύχτα από τις 12.00 π.μ):
Το Μεγάλο Σάββατο (ημερολογιακά) το πρωϊ, έχουμε την λεγόμενη «1η Ανάσταση», δηλαδή το προανάκρουσμα της Αναστάσεως που μεταδίδουν οι ύμνοι και της προσμονής της λυτρώσεως όλης της κτίσεως από την φθορά και τον θάνατο!

Το Μεγάλο Σάββατο στις 12.00 (δηλαδή ουσιαστικά την Κυριακή), έχουμε την ζωηφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας, την ήττα του θανάτου και της φθοράς και την αφή του Αγίου Φωτός στον κόσμο από το Πανάγιο Τάφο.

Κυριακή του Πάσχα στις 11.00 π.μ. ή το απόγευμα, τελείται ο «Εσπερινός της Αγάπης», όπου σε πολλές γλώσσες διαβάζεται το Ιερό Ευαγγέλιο και διατρανώνεται παγκοσμίως η νίκη του θανάτου και η εποχή της Καινούριας Διαθήκης, της χαράς και της Αναστάσιμης ελπίδας.

Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα των Παθών και της Αναστάσεως για όλους εμάς τους Πίστους;

Οι πιστοί βιώνουμε τα πάθη και την ανάσταση του Χριστού συμμετέχοντας ενεργά σε αυτά με «συμπόρευση», «συσταύρωση» και «συνανάσταση»! Ο Χριστός με την θέληση του (εκουσίως), έπαθε και ανέστη για να σωθούμε όλοι εμείς! Αυτό σημαίνει ότι δεν λυπούμαστε «μοιρολατρικά» για το Πάθος του, αλλά για τις δικές μας αμαρτίες και αφού μετανοιώνουμε ειλικρινώς μπορούμε την αντικειμενική σωτηρία που χάραξε ο Χριστός να την κάνουμε και υποκειμενική - προσωπική σωτηρία!

ΠΗΓΗ

Κυριακή των Βαΐων.

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Κυριακή των Βαΐων - Μύρα καί βάγια.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ : Ἰωάν. ιβ΄ 1-18
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Φιλιπ. δ΄ 4-9

ΜΥΡΑ ΚΑΙ ΒΑΓΙΑ

1. Τὸ δικό μας μύρο;

Δύο ἱερὰ γεγονότα ἐκθέτει τὸ σημερινὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα: τὸ δεῖπνο τῆς Βηθανίας καὶ τὴ θριαμβευτικὴ εἴσοδο τοῦ Κυρίου στὴν Ἱερουσαλήμ, ἀπὸ τὴν ὁποία ἔχει λάβει τὸ ὄνομά της ἡ σημερινὴ Κυριακὴ καὶ στὴν ὁποία εἶναι ἀφιερωμένη ἡ ὑμνολογία τῆς ἡμέρας.

Οἱ ἀδελφὲς τοῦ Λαζάρου ἔκαναν τραπέζι στὸν Κύριο· τραπέζι εὐγνωμοσύνης, διότι ἀνέστησε τὸν ἀδελφό τους – ἦταν παρὼν καὶ ἐκεῖνος. Ἡ Μάρθα διακονοῦσε, ὥστε νὰ εἶναι ὅλα φροντισμένα καὶ περιποιημένα. Ἡ Μαρία ἀντίθετα, ἔχοντας ἀγοράσει ἕνα ἀγγεῖο μὲ ἀνόθευτη νάρδο, πανάκριβο μύρο, ἄλειψε μὲ αὐτὸ τὰ ἄχραντα πόδια τοῦ Κυρίου. Κατόπιν τὰ σφούγγισε μὲ τὰ μαλλιά της, δείχνον­τας τὴ βαθιὰ ταπείνωσή της· κι ὅλο τὸ σπίτι γέμισε ἀπὸ τὴν εὐωδία τοῦ μύρου. Στὴν ὑποκριτικὴ ἀντίδραση τοῦ Ἰούδα γιὰ τὴ σπατάλη ὁ Κύριος ἀπάν­τησε: «Ἀφῆστε την. Τὸ ἔκανε γιὰ τὸν ἐ­πικείμενο ἐνταφιασμό μου, στὸν ὁποῖο δὲν θὰ μπορεῖ νὰ συμμετάσχει».

Εὐλογημένη καὶ ἀξιομίμητη ἡ πράξη τῆς Μαρίας. Ἀλλὰ πῶς μποροῦμε νὰ τὴ μιμηθοῦμε; Ποιὸ μύρο νὰ προσφέρουμε στὸν Κύριο γιὰ τὶς ἄπειρες εὐεργεσίες Του καὶ μάλιστα γιὰ τὸ Πάθος Του, ποὺ σὲ λίγες ἡμέρες θὰ ἑορτάσουμε; Κάτι νὰ Τοῦ προσφέρουμε, κάτι ποὺ νὰ μᾶς κοστίζει. Δὲν τὸ ἔχει ἀνάγκη, ἀλλὰ τὸ περιμένει. Προσφορὰ στὸν ἐνταφια­σμό Του. Μύρο εἰλικρινοῦς εὐγνωμοσύ­νης, μύρο καρδιακῆς λατρείας, μύρο βαθιᾶς ταπεινώσεως ἀπέναντί Του.

2. Λείπει ἡ διάθεση

Εἶχε διαδοθεῖ τὸ καταπληκτικὸ θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου, ποὺ συν­έβη τέσσερις ἡμέρες μετὰ τὸν θάνατό του, τὸ ὁποῖο προκάλεσε πολὺ μεγάλη ἐντύπωση στὸν λαό. Ἔτρεχαν στὴ Βηθανία, ποὺ ἦταν κοντὰ στὴν Ἱερουσαλήμ, πολλοὶ Ἰουδαῖοι γιὰ νὰ δοῦν μὲ τὰ ἴδια τους τὰ μάτια καὶ τὸν Κύριο καὶ τὸν Λάζαρο. Οἱ ἀρχιερεῖς ὅμως, ὅταν τὸ διαπίστωσαν αὐτό, ἀποφάσισαν «ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἀποκτείνωσι»· νὰ θανατώσουν καὶ τὸν Λάζαρο!

Πόσο σκοτισμένες ψυχές! Τί πωρωμένες καρδιές! Οἱ ἀρχιερεῖς εἶχαν μπροστά τους ὁλοφάνερο θαῦμα – ἀπόδειξη τῆς θεότητος τοῦ Κυρίου, γιὰ τὸ ὁποῖο ὑπῆρχαν πολλοὶ αὐτόπτες μάρτυρες καὶ κανεὶς δὲν τὸ ἀμφισβητοῦσε, ἀλλὰ ὅλοι τὸ συζητοῦσαν μὲ ἔκπληξη. Καὶ ὅμως δὲν διερωτήθηκαν: «Μήπως τελικὰ ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Μεσσίας; Μήπως κάναμε λάθος;». Ὄχι, ἐπέμεναν. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι πλάνος. Καὶ ὁ Λάζαρος αὐξάνει τὴ δημοτικότητα τοῦ Ἰησοῦ· καὶ γι᾿ αὐτὸ κι ἐκεῖνος πρέπει νὰ ἐξοντωθεῖ.

Μὰ Αὐτὸς ποὺ ἀνέστησε πεθαμένο μὲ φυσιολογικὸ θάνατο, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀναστήσει φονευμένο; Τί λύσσα, τί μανία! Αὐτὸ ἦταν ἐπανάσταση κατὰ τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, ποὺ θαυματουργοῦσε ἐνώπιόν τους!

Σὲ κάθε ἐποχὴ δὲν λείπουν τὰ θαύματα καὶ τὰ γεγονότα ποὺ μαρτυροῦν τὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεως. Αὐτὸ ποὺ λείπει ἀπὸ ὅσους ἐπιμένουν στὴν ἀπιστία, εἶναι ἡ διάθεση νὰ παραδεχθοῦν τὴν πλάνη τους, νὰ ταπεινώσουν τὸν ἐγωι­σμό τους, γιὰ νὰ ἀνταποκριθοῦν στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φυλάξει ἀπὸ τέτοιο κατάντημα.

3. Μὲ «βαΐα ἀρετῶν»

Ὁ Κύριος ἀπὸ τὴ Βηθανία πορεύεται πρὸς τὴν ἁγία Πόλη. Τὰ πλήθη τῶν προσκυνητῶν συγκλονισμένα ἀπὸ τὴν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου σπεύδουν γιὰ τὴν ὑποδοχή Του. Τὸν ἀναμένουν ὡς τὸν Μεσσία ποὺ ἔρχεται νὰ ἐγκαθιδρύσει ἐπίγεια βασιλεία, νὰ ἀναστήσει τὸ δοξασμένο κράτος τοῦ Δαβίδ. Ἔκοψαν λοιπὸν κλαδιὰ ἀπὸ τοὺς φοίνικες, τὶς χουρμαδιὲς ποὺ ἦταν φυτευμένες κατὰ μῆκος τοῦ δρόμου, καὶ βγῆκαν νὰ Τὸν ὑποδεχθοῦν μὲ ἀσυγκράτητο ἐνθουσιασμό, φωνάζοντας: «ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ»· δόξα καὶ τιμὴ σ᾿ Αὐτὸν ποὺ ὑποδεχόμαστε. Εὐλογημένος καὶ δοξασμένος νὰ εἶναι Αὐτὸς ποὺ ἔρχεται ἀπεσταλμένος ἀπὸ τὸν Κύριο. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἔνδοξος Βασιλιὰς τοῦ Ἰσ­ραήλ, ποὺ τόσο καιρὸ περιμέναμε.

Ὁ Κύριος δὲν συγκινεῖται ἀπὸ τὴ με­γαλειώδη ὑποδοχή. Ὡς καρδιογνώστης βλέπει ὅτι ὁ ἐνθουσιασμός τους δὲν ἔχει βάθος. Γνωρίζει ὅτι σὲ ἐλάχιστες ἡμέρες τὰ ἴδια στόματα θὰ φωνάζουν· «σταύρωσον αὐτόν». Γνωρίζει ὅτι πορεύεται πρὸς τὸ Πάθος. Εἰσέρχεται στὴν Ἱερουσαλὴμ γιὰ νὰ ἐνθρονισθεῖ ὄντως· ὄχι ὅμως σὲ χρυσὸ θρόνο, ἀλλὰ στὸν Σταυρό. Στὴ Θυσία Του θὰ θεμελιώσει τὴν πνευματικὴ Βασιλεία Του. Μὲ τὴν Ἄκρα Ταπείνωσή Του θὰ καταδείξει τὴ βασιλικὴ κηδεμονία Του γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ θὰ καταγάγει τὴ βασιλικὴ νίκη Του ἐναντίον τοῦ κράτους τοῦ θανάτου.

Γι᾿ αὐτὸ κι ἐμεῖς, ἂν θέλουμε νὰ εἴμαστε ἀληθινὰ δικοί Του, ἔτσι νὰ Τὸν ὑποδεχθοῦμε: ὄχι ὡς ἐπίγειο Βασιλιά, ποὺ δῆθεν ἔρχεται νὰ ἱκανοποιήσει ἀνθρώπινες ἐπιθυμίες, ἀλλὰ ὡς τὸν Βασιλέα τῶν καρδιῶν, τὸν «ἐρχόμενον ἐπὶ τὸ ἑκούσιον Πάθος» γιὰ νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ τύραννο, τὸν διάβολο, καὶ νὰ μᾶς ἀναδείξει θεοὺς κατὰ χάριν. Νὰ Τοῦ προσφέρουμε «βαΐα ἀρετῶν», «κεκαθαρμένοι τὰς ψυχάς»1. Νὰ Τὸν ὑ­ποδεχθοῦμε «αἴροντες τὸν σταυρόν» Του2, μὲ ἀπόφαση νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε στὸν Γολγοθᾶ. Γιατὶ μόνο ἔτσι θὰ ἔχουμε μετοχὴ στὸν θρίαμβο τῆς Ἀναστάσεως.

………………………………….

1. Τριῴδιον, Κυριακὴ Βαΐων, Στιχηρὸν τοῦ Μικροῦ Ἑσπερινοῦ καὶ Κάθισμα τοῦ Ὄρθρου ἀντίστοιχα.
2. Τριῴδιον, ὅ.π., Στιχηρὸν τοῦ Μεγάλου Ἑ­σπερινοῦ.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

ΠΗΓΗ

BINTEO (16-4-2019) :RADIO SYMBAN ΜΕ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΑΒΒΑ ΤΟΝ ΛΑΥΡΙΩΤΗ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ.

Η ΕΛΕΝΑ MATΣOYKA ΜΕ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑΣΑΒΒΑ ΤΟΝ ΛΑΥΡΙΩΤΗ .

ΒΙΝΤΕΟ:(16-4-2019) Με τον Γέροντα Σάββα τον Λαυριώτη στο RADIO SYMBAN Η ΕΚΠΟΜΠΗ *Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ*.Θέμα:ΟΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΠΑΣΧΑ

Η ορθοδοξία σήμερα στην σύγχρονη κονωνία και τα πνευματικά προβλήματα της εποχής μας.

Ολόκληρη η συνέντευξη είναι πάρα πολύ εποικοδομητική και σας προτείνουμε να την ακούσετε.

ΒΙΝΤΕΟ

Καλή σας ακρόαση.

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

«ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ ΘΕΟΥ, Πίστεως και Αγάπης.....προσέλθετε.»(2ο μέρος από τα 4)

(2ο μέρος από τα 4)

Η Γραφή μας λέει: «Θα τα κάνεις όλα όπως πρέπει, και μετά βίας θα σωθείς». Χάρη μας δίνεται ούτως ή άλλως.

Και πάλι μας λέει: «Δεν κάνεις τίποτα παραπάνω από αυτά που είσαι υποχρεωμένος να κάνεις».

Στις μωρές παρθένες, αυτό το ένα που τους έλειπε, έγινε η αιτία στέρησης της Βασιλείας των ουρανών ,ενώ τα είχαν κάνει όλα όπως έπρεπε.

Ο Άγιος Νικήτας Στηθάτος μας λέει κάτι συγκλονιστικό ,όχι για να μας απογοητεύσει αλλά για να μας αφυπνίσει:

«Πολλοί καλλιέργησαν με μεγάλη επιμέλεια τα χωράφιά τους και έσπειραν καθαρό σπόρο σε αυτά ,αφού προηγουμένως έκοψαν τα αγκάθια και έκαψαν τα τριβόλια με τη φωτιά της μετάνοιας, αλλά επειδή δεν έβρεξε πάνω σ’ αυτά ο Θεός βροχή Πνεύματος Αγίου με την κατάνυξη, δε θέρισαν τίποτε απ’ αυτά. Γιατί από την ξηρασία ξεράθηκαν και δεν καρποφόρησαν μέσα τους άφθονο το στάχυ της Γνώσεως του Θεού. Γι’ αυτό και πέθαναν, αν και όχι πεινασμένοι για λόγο Θεού, πάντως φτωχοί από γνώση Θεού και μ’ άδεια χέρια, λίγα μόνο εφόδια παίρνοντας για τροφή τους από εισφορά άλλων.» (Φιλοκ. Δ’ σελ.: 136,κεφ.84).

Μας λέει πάλι ο Κύριος «εάν η Πίστη μας ήταν ως κόκκος σινάπεως θα κάναμε μεγαλύτερα θαύματα από τον Κύριο».

Ο καθένας μας τώρα ας κατατάξει που βρίσκεται η Πίστη του και όποιος κρίνει ότι έχει μεγαλύτερη του κόκκου σινάπεως τον θερμοπαρακαλώ να μας το πει για να τον ακολουθήσω.

Ακούγοντας όλα αυτά η ψυχή μου συγκλονίζεται και διερωτάται …πόσο σίγουρη είναι ότι απέφυγε τον κίνδυνο;

Πόσο σίγουρη είναι ότι ακολουθεί το σωστό δρόμο και όχι τον δρόμο της πλάνης;

Ποιός μπορεί να μείνει άφοβος στη σκέψη του πυρός της αιωνίου κολάσεως;

«Όταν βασιζόμενοι στα έργα του Νόμου διατελούμε υπό κατάραν αφού δύσκολα θα εκτελέσουμε επακριβώς αυτά με σταθερότητα, τα γραμμένα εις το βιβλίον του Νόμου» (Γαλ. Γ’10).

Όταν επίσης ακούμε ότι «ο δίκαιος θα ζήσει και θα σωθεί δια της Πίστεως», πώς μπορώ να αναπαυθώ χωρίς φόβο μη γνωρίζοντας πόσο δίκαιος και πιστός είμαι, αφού μετά βεβαιότητος γνωρίζω ότι η ακριβής τήρησης του Νόμου είναι δύσκολη;

Πώς να μείνω αδιάφορος στο:

«Τοις δε δειλοίς και απίστοις και ευδελυγμένοις και φονεύσι και πόρνοις και φαρμακοίς και ειδωλολάτρας και ΠΑΣΙ ΤΟΙΣ ΨΕΥΔΕΣΙ το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω, ο έστιν ο θάνατος ο δεύτερος»; (Αποκ. ΚΑ’8).

Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους οι Άγιοι λένε ότι μέχρι να βγει η ψυχή από το σώμα ο άνθρωπος κινδυνεύει.

Στην προσευχή μας προς τον Άγιο άγγελό μας τον παρακαλούμε:

«..ίνα μη εν τίνι αμαρτήματι παροργίσω τον Θεόν ,και πρέσβευε υπέρ εμού προς τον Κύριόν του επιστηρίξαι με ΕΝ ΤΩ ΦΟΒΩ ΑΥΤΟΥ …»

Οι έχοντες επίγνωση του κινδύνου κατέχονται από φόβο Θεού, μήπως στενοχωρήσουν ή και παροργίσουν τον Θεό.

Ο Μέγας Αντώνιος όταν έφτασε στο κέντρο του Παραδείσου, είπε στον διάβολο: «Τώρα …έλα να με πιάσεις!»

Όταν συλλογίζομαι αυτά, όχι απλώς φοβάμαι τον Θεό, αλλά τρέμω στην ιδέα ότι θα μείνω απ’ έξω μη γνωρίζοντας αν τελικά ευαρεστώ ή παροργίζω τον Θεό, αφού με ζώνουν εκτός των εκουσίων και πλήθος ακουσίων αμαρτιών. Πόσο μάλλον να σκεφτώ, δεν λέω να πράξω, αλλά, μόνο να σκεφτώ να αλλοιώσω τα επί 2000 έτη αναλλοίωτα και με αναίδεια να καταλύσω ΑΥΤΑ που ο ίδιος ο Θεός προείπε για την Σωτηρία μας. Να ο φόβος του Θεού μήπως δεν καταστούμε τηρητές του: «Πλην ο έχετε κρατήσατε άχρις ου αν ήξω.»

Ο προαναφερθείς φόβος έχει να κάνει με την προσωπική μας Σωτηρία λόγω ανθρώπινης αδυναμίας στην ιδέα της αιωνίου κολάσεως. Καλός είναι και αυτός ο φόβος ως αρχή κατά τους Πατέρες.

Υπάρχει και ο φόβος που απορρέει από την Πίστη και την αγάπη προς τον Πατέρα, μήπως και Τον στενοχωρήσουμε χωρίς να το θέλουμε. Αυτός ο φόβος έχει μέσα του μεγάλη αρχοντιά. Αυτή η αδιάρρηκτη σχέση αποδεικνύει την ακλόνητη Πίστη και Αγάπη που τρέφει η ψυχή προς τον δημιουργό και ευεργέτη της. Αυτός ο φόβος νικάει και τον φόβο της κολάσεως, γιατί λένε οι Πατέρες ότι :

«Εάν μου το πει ο Κύριος και στην κόλαση θα πάω με χαρά, αλλά, να μου το πει ο Θεός μου.»

Τόση μεγάλη αγάπη, εμπιστοσύνη και υπακοή έχουν προς τον Θεό.

Και πάλι ακούμε : «Εάν μπορούσα να βγάλω από την κόλαση δέκα ανθρώπους και να έμπαινα εγώ, θα το έκανα με χαρά.»

Όταν φοβάσαι τον Θεό γίνεσαι προσεκτικός.

Ο Θεός αυτόν τον φόβο, που σε άλλες περιπτώσεις θεωρείται αμαρτία, θαυμαστώ τω τρόπω τον μετατρέπει σε αφοβία, τόλμη, αυταπάρνηση και ομολογία. Εναντιώνεται και αντιστέκεται προς κάθε κοσμικό φρόνημα. Με αγωνιστικότητα η άφοβη ψυχή τάσσεται εναντίον του μισόκαλου, εναντίον των κακών παρακινήσεων του κόσμου και εναντίον των κακών συνηθειών και κλήσεων του εαυτού της.

Προσέχει μάλιστα να μη γίνει σωματοκτόνος, αλλά , παθοκτόνος. Πώς λοιπόν μια τέτοια άφοβη, γενναία ψυχή θα δείξει φόβο και ατολμία, ιδιαίτερα στην υπεράσπιση του οίκου του Πατρός της;

«Ότι ο Κύριος έδειξε τοιούτον ζήλον υπέρ του οίκου του Θεού, δεν ήτο η μεγαλυτέρα απόδειξις αρετής;… Αλλά το να διακινδυνεύσει ήτο πολύ τολμηρόν. Διότι δεν ήτο καθόλου τυχαίον να παραδώση τον εαυτόν του εις την τόσην οργήν ανθρώπων…» (ΕΠΕ.ομ.Χρυς.ΚΓ΄2)

Μας διδάσκει ότι αφού ο Κύριος δεν φοβάται, πώς είναι δυνατόν να φοβηθεί η ομοιότητά Του;

Πώς είναι δυνατόν να φοβούνται τα τέκνα Του, αφού ως συγκληρονόμους Του, μας θέλει όμοιούς Του;

Όσο μεγαλώνει ο φόβος του Θεού, τόσο μεγαλώνει η αφοβία προς ο,τιδήποτε άλλο.

Όταν δεν φοβάσαι τον Θεό, υπάρχει ο φόβος για τη ζωή μας, ακόμα και να μιλήσουμε φοβόμαστε.

Και ενώ μας παραγγέλλει «αυτά που μας είπε να τα κηρύξουμε από τις ταράτσες…», εμείς φοβόμαστε να τα πούμε και μεταξύ μας.

Μη γένοιτο τέτοια χριστιανική χλιαρότητα!!

Όταν δεν υπάρχει φόβος Θεού για τον έλεγχο που θα υποστούμε, σχετικά με την υποστήριξη του οίκου του Πατρός μας, τότε αφήνουμε μια κυριολεκτικά μικρή σέκτα, μία φατρία να αναπτύσσεται ως καρκίνωμα και να λυμαίνεται τις ψυχές των Χριστιανών, υποκινώντας τες ψευδώς να ακολουθούν τάχα την «γνώμη των πλειόνων».( Ιερωνύμου του μεγαλύτερου προδότη μέχρι σήμερα στην ελλαδική εκκλησιαστική ιστορία).

«…κατά τον προ της δευτέρας παρουσίας χρόνον θα υπάρχουν άνθρωποι, που θα εμπαίζουν τα ιερότατα,… Αυτοί είναι οι δημιουργούντες τα σχίσματα και τας διαιρέσεις εις την Εκκλησίαν..»(Ιουδ.18,19)

Πέρασαν χρόνια και κατανόησα αυτό που αφάνταστα με ενοχλούσε από μικρό παιδί, όταν άκουγα το: «τι θα πει ο κόσμος;»

Φοβόμαστε για το τι θα πει ο κόσμος και δεν φοβόμαστε για το τι θα πει ο Θεός.

Δεν φοβόμαστε για το αν είμαστε προετοιμασμένοι για την συγκλονιστική ώρα της κρίσεως. Μας ενδιαφέρει να τα έχουμε καλά με τον κόσμο και όχι με τον Θεό.

Μας ενδιαφέρει η γνώμη του κόσμου και όχι η γνώμη του Θεού. Μη γένοιτο!

Αυτός που έχει φόβο Θεού θα ανατρέξει στις Άγιες Γραφές και μέσα σ’ αυτές θα βρει τον ίδιο τον Θεό. Τότε θα συμβούν δύο καλά.

Το πρώτο είναι ότι ο Κύριος θα καθαρίσει τα πάθη μας και θα μας ελευθερώσει από αυτά, αν εμείς το θέλουμε. Τούτο φαίνεται στο:

« Γνώσεσθε την Αλήθειαν, και η Αλήθεια ελευθερώσει υμάς.»(Ιωαν.Η’32)

Και το δεύτερο καλό είναι, ότι κανένας ξένος απατεώνας δε θα μας παραπλανήσει! Αυτό φαίνεται στο:

«Πρέπει κανείς να αντισταθεί και να αντιδράσει όχι μόνον εις τας κακάς παρακινήσεις των ανθρώπων…»(Ματθ.Ζ’14) στις οποίες συγκαταλέγονται πρωτίστως οι κακοδοξίες και οι αιρέσεις ,που επηρεάζουν συνήθως τις ακατήχητες ψυχές καταστρέφοντας όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ίδια την ψυχή αιωνίως!

Η σωτηρία του ανθρώπου είναι άκρως προσωπική υπόθεση, οι δε καλοπροαίρετες ψυχές αντιλαμβάνονται εσωτερικά, ότι όσο μεγαλώνει ο φόβος του Θεού, τόσο μεγαλώνει η Πίστη, η Αγάπη και ο Σεβασμός προς τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον εξαγοράσαντά μας, εις τον Οποίον ανήκουν τα πάντα… και η τιμή και η δόξα εις τους αιώνας.

Καλόν πνευματικόν αγώνα με θείο ζήλο και Πίστη.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Με εν Χριστώ αγάπη και ενδιαφέρον

Γεώργιος Φλώρος «ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ ΘΕΟΥ, ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ …. ………..ΠΡΟΣΕΛΘΕΤΕ.»(1ο μέρος από τα 4).Πατήστε ΕΔΩ

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

ΕΤΣΙ ΘΑ ΕΛΘΕΙ Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!!!π.Αθ.Μυτιληναίος «ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΗΜΕΡΕΣ ΝΩΕ»

ΕΤΣΙ ΘΑ ΕΛΘΕΙ Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!!!π.Αθ.Μυτιληναίος «ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΗΜΕΡΕΣ ΝΩΕ»

ΒΙΝΤΕΟ

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Η Νέα Ηλεκτρονική Ταυτότητα και το ΧΑΡΑΓΜΑ ΣΤΟ DNA - ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ. Ηλεκτρονική σκλαβιά.

Η Νέα Ηλεκτρονική Ταυτότητα και το ΧΑΡΑΓΜΑ ΣΤΟ DNA - ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ Ηλεκτρονική σκλαβιά.

ΠΟΙΑ ΥΠΕΡΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ, ΘΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΡΑΓΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ;

BINTEO

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

«Πλανάσθε μη ειδότες τας γραφάς μηδέ την δύναμη του Θεού»

«Πλανάσθε μη ειδότες τας γραφάς μηδέ την δύναμη του Θεού» 

(Ο Κύριος – Ματθ. Κβ΄, 29) 

Θεμελιώδη αναφορά περί πλάνης διαβάζουμε στο Δευτερονόμιο (ια΄, 26 – 28): «Ιδού εγώ δίδωμι ενώπιον υμών σήμερον την ευλογίαν και την κατάραν· την ευλογίαν, εάν ακούσητε τας εντολάς Κυρίου του Θεού υμών, όσας εγώ εντέλλομαι υμίν σήμερον, και την κατάραν, εάν μη ακούσητε τας εντολάς Κυρίου του Θεού ημών, όσα εγώ εντέλλομαι υμίν σήμερον και πλανηθήτε από της οδού, ής ενετειλάμην υμίν, πορευθέντες λατρεύειν θεοίς ετέροις, ους ουκ οίδατε».

Μετάφραση: «Ιδού, εγώ σας δίδω σήμερον και παραθέτω ενώπιόν σας την ευλογίαν μου και την κατάραν μου· Την ευλογίαν, εάν υπακούσετε εις τας εντολάς Κυρίου του Θεού σας, όσας εγώ σήμερον παραγγέλω προς σας. Την κατάραν δε, εάν δεν υπακούσετε εις τας εντολάς Κυρίου του Θεού μας, τας οποίας εγώ σήμερον σας δίδω, εάν παρεκκλίνετε και απομακρυνθήτε από την οδόν, την οποίαν σας διέταξα, και πορευθήτε να λατρεύσετε θεούς άλλους, τους οποίους προηγουμένως δεν γνωρίζατε».

Με σαφήνεια ο Κύριος στα κεφάλαια του Δευτερονομίου διατυπώνει τις σημασιολογικές αποχρώσεις των εντολών του.

Διευρύνει τη σωτηριολογική τους κλίμακα με φράσεις κλειδιά, στις οποίες συνυφαίνονται οι πνευματικές αξιώσεις Του, το νόημα της πνευματικής ζωής και η ηθική της, όπως για παράδειγμα η φράση «Πρόσεχε σεαυτώ» (Δευτ. Κεφ. Δ, 9 – ΣΤ, 12 – ΙΒ, 13, 30 – ΙΕ, 9).

Η πνευματική διαστρωμάτωση των Κεφαλαίων παρουσιάζει μια συμπύκνωση, ως ύψιστη πνευματική βαθμίδα ζωής, στο Κεφ. 11 (ευλογίες υπακοής), ως η κύρια βάση προσωπικής και εθνικής ευημερίας, που συνεπάγεται η συμμόρφωση με τις εντολές του Θεού.

Να υπογραμμίσουμε, το βαθύτερο νόημα – ορισμό της πλάνης στο χωρίο (ια΄, 26 – 28) του Δευτερονομίου, που το υπενθύμισε ο Κύριος στο Ματθ. κβ΄, 29.

Όπως τονίζεται στο Δευτερονόμιο, η πλάνη προσκρούει στην Αλήθεια, στην ακρίβεια, στην πνευματική αυστηρότητα και στον πνευματικό κάματο, που καθόρισε το Άγιο Πνεύμα ως όρους ζωής μέσα στην Εκκλησία. Ποτέ, ό,τι κι αν γίνει, η πλάνη δεν έχει θέση στην Εκκλησία. Και ήρθαν καιροί (αποστασίας), που πιστεύεται ότι η πλάνη της συνύπαρξης Ορθοδοξίας και οικουμενισμού, είναι φωνή των καιρών, φωνή «οικονομίας»!

Ο τεράστιος όγκος της αίρεσης των Σαδδουκαίων (η πλάνη τους) αντανακλούσε την αποσυναρμολόγηση του πνευματικού μηχανισμού της υπακοής, όπως σκιαγραφείται στο χωρίο ΙΑ, 26 – 28 του Δευτερονομίου.

Ο Κύριος πριν τους απαντήσει (προς μετάνοια), ανέδειξε πλήρως την αιτία της εσχατολογικής πλάνης τους (είδωλο): «πλανάσθε μη ειδότες τας γραφάς μηδέ την δύναμιν του Θεού» (Ματθ. κβ΄,29). Αυτή η σημερινή «οικονομία» της συνύπαρξης Ορθοδοξίας και οικουμενισμού, αυτό το έλλειμμα Πατερικού εργαλειακού χειρισμού στην αντιμετώπιση της αίρεσης, ενεργοποιεί την καταγγελία – έλεγχο του Κυρίου, διότι η δύναμη του Θεού δημιούργησε (διαχρονικά) την αποτελεσματική πρακτική των Πατέρων έναντι των αιρέσεων. Σήμερα, πολλοί γνωρίζουν τις γραφές αλλά την δύναμιν του Θεού; Ο Μ. Βασίλειος στην ομιλία του «πρόσεχε σεαυτώ», τονίζει: «Δυσθήρατος εστίν ο της αληθείας λόγος, ραδίως δυνάμενος εκφεύγειν τους μη προσέχοντας, ούτω του πνεύματος οικονομήσαντος συνεσταλμένον αυτόν είναι τη μνήμη παρακατασχέσθαι» δηλ. «Ο λόγος της αληθείας είναι δύσκολον θήραμα, διότι εύκολα ημπορεί να ξεφύγει αυτούς που δεν προσέχουν, αφού έτσι το Πνεύμα οικονόμησε να είναι σύντομος και βραχύς, ώστε να δηλώνει πολλά εις ολίγα και με την συντομίαν να είναι εύκολον να διατηρηθεί εις την μνήμην» (Σελ. 215, Ε.Π.Ε., 6). Και υπογραμμίζοντας την δύναμη του Θεού, διδάσκει: «Ασεβές ούν το λέγειν αδύνατα είναι τα του Πνεύματος παραγγέλματα» (Σελ. 220, Ε.Π.Ε., 6).

Η «σύνοδος» της Κρήτης, ριζικά αναθεωρητική – ανατρεπτική, γι’ αυτό χρησιμοποίησε «συνεσταλμένον και βραχύν λόγον», ώστε «να δηλώνη πολλά εις ολίγα», όπως γράφει ο Μ. Βασίλειος, αλλά σε αντίθετη κατεύθυνση, ώστε το πλήρωμα να μην κατορθώνει να συλλάβει το αληθινό νόημα – ρόλο της «συνόδου», τον οικουμενιστικό στοχασμό της!

Ο Ορθόδοξος πιστός κατανοεί τον «συνεσταλμένον και βραχύν λόγον» του Πνεύματος ανεβαίνοντας, αναβαθμό τον αναβαθμό, στα υψηλά επίπεδα του Πνεύματος, με την βοήθεια των Πατέρων ενώ τον «βραχύ λόγον» του οικουμενισμού τον αναλύουν οι οικουμενιστές επίσκοποι ως μεταπατερική πραγματικότητα!

Επεκτείνει ο Μ. Βασίλειος τον λόγο του, στο «πρόσεχε σεαυτώ»: «Εν γαρ τη μεγάλη οικία τη Εκκλησία ταύτη ου μόνον σκεύη εστί παντοδαπά, χρυσά και αργυρά και ξύλινα και οστράκινα, αλλά και τέχναι παντοίαι.

Έχει γαρ ο οίκος του Θεού, «ήτις εστίν Εκκλησία Θεού ζώντος», θηρευτάς, οδοιπόρους, αρχτέκτονας, οικοδόμους, γεωργούς, ποιμένας, αθλητάς, στρατιώτας. Πάσι τούτοις εφαρμόσει το βραχύ τούτο ρήμα (πρόσεχε σεαυτώ), εκάστω και ακρίβειαν του έργου και σπουδήν της προαιρέσεως εμποιούν» (Σελ. 226, Ε.Π.Ε., 6).

Τονίζει ο Μ. Βασίλειος, ότι στο «πρόσεχε σεαυτώ», εμπεριέχεται και η διαφύλαξη της Δογματικής, ομολογιακής, Λειτουργικής και Ασκητικής λειτουργίας της Εκκλησίας, για να μην πλανηθούν οι πιστοί.

Επεξηγεί και ερμηνεύει ο Ι. Πατήρ:

- Θηρευτής: Ο με τον λόγο της αληθείας συλλαμβάνων τους «υπό της κακίας αγριωθέντας».

- Οδοιπόρος: Ο βαδίζων την βασιλικήν οδόν της πνευματικής ζωής, χωρίς να κλίνη προς τα δεξιά ή αριστερά.

- Αρχιτέκτων: Ο έχων στη βάση της ζωής τον θεμέλιον της πίστεως, που είναι ο Ιησούς Χριστός.

- Οικοδόμος: Αυτός που οικοδομεί το κάλλος το άγιον με υλικά σωτηρίας.

- Ποιμήν: «Το πεπλανημένον επίστρεφε, το συντετριμμένον επίδησον, το νοσούν ίασαι».

- Γεωργός: Που σκάβει το δένδρο της σωτηρίας και το βοηθά στην καρποφορία.

- Στρατιώτης: «Συγκακοπάθησον τω Ευαγγελίω».

- Αθλητής: «Μιμού τον Παύλον και τρέχοντα και παλαίοντα και πυκτεύοντα».

Συμπερασματικά, ο Μ. Βασίλειος υπογραμμίζει:

«Ο λόγος του Θεού τέτοιον σε θέλει να είσαι· όχι τεμπέλην και κοιμισμένον, αλλά νηφάλια και άγρυπνα προϊστάμενον του εαυτού σου» (Σελ. 229 Ε.Π.Ε. 6).

Αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα από το Δευτερονόμιο και τις προεκτάσεις του Μ. Βασιλείου («πρόσεχε σεαυτώ»), ότι η Ορθόδοξη συνείδηση καθορίζεται από την ενότητα της Αγιογραφικής αλήθειας και της εμπειρίας Θεού (Δύναμη).

Τα σώματα, τα αίματα και τα κατορθώματα των Αγίων, είχαν ως βάση τους δύο αυτούς άξονες. Γι’ αυτό και αυτοί κρίνουν τους σημερινούς Ορθοδόξους.

Ό,τι «οικονομούν», σήμερα, οι λεγόμενοι αντι-οικουμενιστές, ελέγχεται από τον λόγο του Κυρίου: «πλανάσθε μη ειδότες τας γραφάς μηδέ την δύναμιν του Θεού».

Αγία Γραφή και εμπειρία Θεού, παρηγορία και ίασις για όλους. «Ο Θεός (ως Αλήθεια και Δύναμη) εν βουλή Αγίων», υπογραμμίζει ο Ψαλμωδός.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ 

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Κυριακή Ε' Νηστειών - Ο Κύριος πορεύεται προς τα Ιεροσόλυμα.

Ευαγγέλιο: Μάρκ. ι΄32-45
Ο Κύριος πορεύεται προς τα Ιεροσόλυμα και έχει το πρόσωπό του στραμμένο στην ιερή πόλη. Οι μαθητές εκστατικοί απορούν βλέποντας τον Κύριο τόσο άφοβα να προχωρεί σταθερά προς τον τόπο του μαρτυρίου, προς την πόλη όπου πρόκειται να πάθει τόσα πολλά. Τον βλέπουν να μην αποφεύγει τον σταυρικό θάνατο, αλλά να σπεύδει προς αυτόν για τη σωτηρία του κόσμου. Και φοβούνται καθώς Τον ακούν κάποια στιγμή να τους λέει όσα πρόκειται να συμβούν στα Ιεροσόλυμα· ότι εκεί θα παραδοθεί στους αρχιερείς και θα Τον καταδικάσουν σε θάνατο και θα Τον παραδώσουν στους Ρωμαίους κι αυτοί θα Τον εμπαίξουν και θα Τον μαστιγώσουν και θα Τον φονεύσουν. Αλλά Αυτός την τρίτη μέρα θα αναστηθεί.

Οι μαθητές, όμως, φαίνεται πως δεν κατανοούν τα λόγια του Κυρίου. Ενώ ο Κύριος τους μιλάει για πάθος, αυτοί ζουν σ’ άλλο κόσμο, επιζητούν τη δόξα! Δυο μάλιστα από αυτούς, ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης, πλησιάζουν τον Κύριο και Του ζητούν τιμές και αξιώματα, Του ζητούν να καθίσουν δεξιά και αριστερά στον βασιλικό θρόνο Του!

Μόλις αντιλαμβάνονται το αίτημα των δύο οι άλλοι δέκα, αγανακτούν. Γιατί άραγε; Αισθάνονται μήπως πόσο ολέθριο πάθος είναι η φιλοδοξία των δύο μαθητών; Όχι ασφαλώς. Οι δέκα αγανακτούν διότι είναι και οι ίδιοι φιλόδοξοι, θέλουν κι αυτοί τιμές και αξιώματα και αισθάνονται ότι παραγκωνίζονται. Βέβαια είναι κατανοητή αυτή τους η εκτροπή. Διότι δεν έχουν λάβει ακόμη τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό διακατέχονται όχι μόνο από τη μάταιη φιλοδοξία και προσδοκία υλικών αμοιβών, αλλά και από αντιζηλίες και πνεύμα ανταγωνισμού. Πόσο λίγο κατάλαβαν οι μαθητές τι είναι το ταπεινό φρόνημα που τους δίδασκε επί τρία χρόνια ο Κύριος με τομ λόγο του και με τη ζωή του! Δεν ήθελαν ούτε να σκεφθούν ένα ταπεινωτικό μαρτύριο! Ο νους τους πήγαινε στη συνέχεια των γεγονότων, στη δόξα! Ο Κύριος, όμως, με μεγάλη υπομονή αντιμετωπίζει τη φιλοδοξία των μαθητών και στοργικά στιγματίζει τα εγκόσμια φιλόδοξα ελατήριά τους.

Δεν αρνείται, βέβαια, ο Κύριος τη δόξα, αλλά δίνει την πραγματική της διάσταση: Όσοι θέλουν να δοξασθούν, τους λέει, πρέπει πρώτα να ταπεινωθούν, να αγιασθούν και να θυσιασθούν. Και διδάσκει έτσι όλους μας ότι ο δρόμος προς την αληθινή δόξα ξεκινάει από τα ανηφορικά μονοπάτια της ταπεινώσεως, της αγιότητος και της θυσίας. Αυτή είναι η πραγματική δόξα, η δόξα του Κυρίου και των Αγίων της Εκκλησίας μας, δόξα αιώνια και αληθινή. Διότι δεν είναι μία ανθρώπινη επιβράβευση, είναι δώρο του Θεού· γι’ αυτό και έχει αιώνια αξία.

Όλοι λοιπόν οι πιστοί ακολουθώντας το παράδειγμα του Κυρίου και των Αγίων μας, πρέπει να πορευόμαστε στον δρόμο της ζωής μας σταθερά προσηλωμένοι στην αληθινή δόξα. Να μην κολλάει η ψυχή μας στα μάταια και τα φθηνά, να μην επιζητούμε επίγειες τιμές και αξιώματα, αλλά να προσβλέπουμε στην πραγματική δόξα, που είναι η αιώνια δόξα, την οποία θα απολαύσουν οι άνθρωποι του χρέους, της ταπεινώσεως και της θυσίας.

Η εσφαλμένη αυτή επιδίωξη της εγκόσμιας δόξας από τους μαθητές έδωσε την αφορμή στον Κύριο να τους εξηγήσει ότι στη δική του βασιλεία, που είναι βασιλεία πνευματική, δεν έχουν θέση νοοτροπίες εξουσίας και κυριαρχίας. Μεταξύ σας, είπε, δεν επιτρέπεται να συμπεριφέρεσθε όπως κάνουν οι κοσμικοί άνθρωποι. Αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας, να είναι υπηρέτης σας. Και όποιος θέλει να γίνει πρώτος, να γίνει ταπεινός δούλος όλων.

Αυτό ακριβώς, άλλωστε, έκανε και ο Ίδιος. Έγινε άνθρωπος όχι για να Τον υπηρετούν οι άνθρωποι, αλλά για να μας υπηρετήσει. Έλαβε μορφή δούλου για να μας διακονήσει. Έγινε δούλος των δούλων Του. Έγινε άνθρωπος, για να μας προσφέρει την ύψιστη διακονία, να δώσει τη ζωή Του για να σωθούμε όλοι εμείς οι σκλάβοι της αμαρτίας.

Η βασιλεία του Θεού, λοιπόν, είναι βασιλεία διακονίας και όχι εξουσίας και κυριαρχίας. Αυτό πρέπει να το προσέξουμε όλοι μας, όλα τα μέλη της Εκκλησίας. Δεν έχουμε δικαίωμα λόγω της θέσεώς μας να επιζητούμε προβολή και κυριαρχία πάνω σε άλλους πιστούς, αλλά έχουμε καθήκον να υπηρετούμε τους άλλους. Να γινόμαστε δούλοι των δούλων, να είμαστε πρόθυμοι και για τις πιο ταπεινές διακονίες αγάπης προς τους αδελφούς μας. Έτσι θα οικοδομούμε ο ένας τον άλλον. Μεγάλοι στην Εκκλησία δεν είναι όσοι έχουν κάποια περίοπτη θέση, αλλά οι ταπεινοί, αυτοί που δέχονται με χαρά να επιτελούν ταπεινές διακονίες, και να είναι παραγκωνισμένοι για το καλό των άλλων. Αυτούς τιμά ο Θεός και αυτούς θα δοξάσει. Κάποτε και σ’ αυτή τη ζωή, πάντοτε όμως στην ένδοξη αιωνιότητα.

Γεώργιος Σαββίδης


ΠΗΓΗ

Αν ζούσε ο Αυγουστίνος δεν θα συνέβαινε ποτέ αυτό το ανοσιούργημα.

Εικόνες-σοκ! Γκρέμισαν εκκλησία με μπουλντόζα
Εικόνες βαρβαρότητας από το χωριό Μαυροπηγή Πτολεμαΐδας! Ουδείς αρμόδιος επέδειξε στοιχειώδη σεβασμό

Ασέβεια απέναντι στο σύμβολο της χριστιανικής θρησκείας, τον σταυρό, επέδειξαν τα μέλη συνεργείου στην ακριτική Εορδαία, που κατεδάφισαν το περασμένο Σαββατοκύριακο μια εκκλησία στο εγκαταλειμμένο χωριό Μαυροπηγή Πτολεμαΐδας, ρίχνοντας το καμπαναριό μαζί με τον σταυρό!
Η αδιαφορία τους να απομακρύνουν τον σταυρό πριν γκρεμίσουν το κτίριο είναι, δυστυχώς, ανάλογη του ζήλου με τον οποίο οι Ταλιμπάν και ο ISIS γκρεμίζουν χριστιανικούς ναούς, καταστρέφοντας εικόνες και σταυρούς.
Το περιστατικό αυτό καθιστά επιτακτική την ανάγκη να οριστεί ένα συγκεκριμένο πρωτόκολλο ανάλογων διαδικασιών.

Τις θλιβερές εικόνες του γκρεμίσματος της εκκλησίας κατέγραψε κάτοικος της περιοχής και το βίντεο έκανε τον γύρο του διαδικτύου. Τα καρέ που κατέγραψε προκαλούν πόνο και θλίψη.

Η μπουλντόζα γκρεμίζει το καμπαναριό, που πέφτει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης. Δυστυχώς μαζί με το καμπαναριό γκρεμίστηκε και ο σταυρός που στεφάνωνε τη σκεπή του Αγίου Δημητρίου.

Αδιαφορία

Από το 2014, όταν έκλεισε η εκκλησία, και μέχρι το περασμένο Σάββατο κανένας αρμόδιος δεν φρόντισε να απομακρύνει με τον σεβασμό που του αρμόζει το σύμβολο της χριστιανικής θρησκείας από το καμπαναριό. Ούτε ο εργολάβος ούτε οι εργάτες που προχώρησαν στην κατεδάφιση φρόντισαν να αφαιρέσουν τον σταυρό.
Το περιστατικό συνέβη στο χωριό Μαυροπηγή. Ο οικισμός ήταν χτισμένος πάνω σε ρήγμα των λιγνιτωρυχείων και το σαθρό έδαφος διαρκώς υποχωρούσε, εγκυμονώντας κινδύνους για τη σωματική ακεραιότητα των κατοίκων. 

Με απόφαση των τοπικών Αρχών και της ΔΕΗ οι κάτοικοι αποζημιώθηκαν και κλήθηκαν να εγκαταλείψουν υποχρεωτικά τις εστίες τους, όπως και την εκκλησία του χωριού τους, τον Αγιο Δημήτριο. Ο Αγιος Δημήτριος ήταν κατασκευασμένος από μπετόν και ήταν τρίκλιτη βασιλική άνευ τρούλου με ενσωματωμένο το κωδωνοστάσιο στην πρόσοψη. 

Λειτουργήθηκε τελευταία φορά το 2014, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, από τον μητροπολίτη Φλωρίνης Θεόκλητο. Λόγω της επικείμενης εκκένωσης του χωριού τότε η Μητρόπολη Φλωρίνης είχε φροντίσει να άρει την ιερότητα του ναού, αποσύροντας τα ιερά λείψανα από την Αγία Τράπεζα και όλα τα υπόλοιπα λειτουργικά σκεύη από την εκκλησία.


ΠΗΓΗ

Ο Ακάθιστος Ύμνος.

Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος εἶναι «Κοντάκιον». «Κοντάκια» παλαιότερα ἐλέγοντοὁλόκληροι ὕμνοι, ἀνάλογοι πρὸς τοὺς «Κανόνες». Ἡ ὀνομασία ὀφείλεται μᾶλλον στὸ κοντὸ ξύλο ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἐτυλίσσετο ἡ μεμβράνη ποὺ περιεῖχε τὸν ὕμνο. Τὸπρῶτο τροπάριο ἐλέγετο «προοίμιο» ἢ «κουκούλιο» καὶ τὰ ἀκολουθοῦνταἐλέγοντο «οἶκοι», ἴσως διότι ὁλόκληρος ὁ ὕμνος θεωρεῖτο ὡς σύνολο οἰκοδομημάτων ἀφιερωμένων στὴ μνήμη κάποιου ἁγίου. Κοντάκιο λέγεται συνήθως σήμερα τὸ πρῶτο τροπάριο ἑνὸς τέτοιου ὕμνου.

Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος περιέχει προοίμιο καὶ 24 «οἴκους». Τὸ προοίμιό του σήμερα εἶναι τό: «Τὴ Ὑπερμάχω Στρατηγῶ».
Ἡ «ἀκροστιχίδα» τοῦ ὕμνου εἶναι ἀλφαβητική, δηλαδὴ ἀκολουθεῖ τὴ σειρὰτῶν γραμμάτων Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄ ἕως Ω΄.

«Ἐφύμνιο» λέγεται ἡ τελευταία φράσις τοῦ ὕμνου ποὺ ἐπαναλαμβάνει ὁλαός. «Ἐφύμνια» ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος ἔχει δυό: Τὸ «Χαῖρε, Νύφη ἀνύμφευτε» στοὺς περιττοὺς «οἴκους» (1,3,5,7,κτλ) καὶ τὸ «Ἀλληλούϊα» στοὺς ἀρτίους (2,4,6,8 κτλ).

Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος ἀρχίζει μὲ τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου καὶ ἔπειταἀναφέρεται σὲ ἄλλα γεγονότα, ὅπως τῆς σαρκώσεως τοῦ Ποιητὴς ποὺ νὰ μὴνἐπιδέχεται ἀντιρρήσεις δὲν δόθηκε μέχρι σήμερα. Οἱ περισσότεροι θεωροῦν τὸνὝμνο ὡς ἔργο τοῦ Ρωμανοῦ τοῦ Μελῳδοῦ.

Κατὰ τὸ ἔτος 626 ἡ Κωνσταντινούπολη πολιορκήθηκε ἀπὸ τοὺς Πέρσες καὶἈβάρους. Ὁ βασιλέας Ἡράκλειος ἀπουσίαζε στὴ Μικρὰ Ἀσία σὲ πόλεμο κατὰτῶν Περσῶν. Τότε ὁ φρούραρχος Βῶνος μαζὶ μὲ τὸν Πατριάρχη Σέργιοἀνέλαβαν τὴν ὑπεράσπιση τῆς αὐτοκρατορίας. Ὁ Πατριάρχης περιέτρεχε τὴπόλη μὲ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ ἐνεθάρρυνε τὰ πλήθη καὶ τοὺς μαχητές. Ξαφνικὰ ἔγινε φοβερὸς ἀνεμοστρόβιλος ποὺ κατέστρεψε τὸν ἐχθρικὸ στόλο καὶτὴ νύκτα τῆς 7ης πρὸς τὴν 8η Αὐγούστου, ἀναγκάσθηκαν νὰ φύγουν ἄπρακτοι.Ὁ λαὸς πανηγυρίζοντας τὴ σωτηρία του, συγκεντρώθηκε στὸ Ναὸ τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν καὶ ὅλοι ὄρθιοι ἔψαλλαν τὸν ἀπὸ τότε λεγόμενο «Ἀκάθιστο» Ὕμνο στὴν Παναγία, ἀποδίδοντας τὰ «νικητήρια» καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη τους στὴν «Ὑπερμάχω Στρατηγῶ».

Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος ψάλλεται ἀπὸ τότε τμηματικὰ στὶς πρῶτες τέσσερις Παρασκευὲς τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς καὶ ὁλόκληρος τὴν Πέμπτη ἑβδομάδα τῶν Νηστειῶν. 

Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος εἶναι ἕνα ἀριστούργημα τῆς παγκοσμίου θρησκευτικῆς ποιήσεως καὶ δημοφιλέστατος.

Ἄγγελος πρωτοστάτης,

οὐρανόθεν ἐπέμφθη,

εἰπεῖν τῇ Θεοτόκω τὸ Χαῖρε·

καὶ σὺν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ,

σωματούμενόν σε θεωρῶν, Κύριε,

ἐξίστατο καὶ ἵστατο,

κραυγάζων πρὸς Αὐτὴν τοιαῦτα·

Χαῖρε, δ' ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει,

χαῖρε, δι' ἧς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει.

Χαῖρε, τοῦ πεσόντος Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις,

χαῖρε, τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις.

Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον ἀθρωπίνοις λογισμοῖς,

χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον καὶ ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς.

Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις Βασιλέως καθέδρα,

χαῖρε, ὅτι βαστάζεις τὸν βαστάζοντα πάντα.

Χαῖρε, ἀστὴρ ἐμφαίνων τὸν ἥλιον,

χαῖρε, γαστὴρ ἐνθέου σαρκώσεως.

Χαῖρε, δι' ἧς νεουργεῖται ἡ κτίσις,

χαῖρε, δι' ἧς βρεφουργεῖται ὁ Κτίστης.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Βλέπουσα ἡ Ἁγία,

ἑαυτήν ἐν ἁγνείᾳ,

φησὶ τῷ Γαβριὴλ θαρσαλέως·

τὸ παράδοξόν σου τῆς φωνῆς,

δυσπαράδεκτόν μου τῇ ψυχῇ φαίνεται·

ἀσπόρου γὰρ συλλήψεως,

τὴν κύησιν πὼς λέγεις κράζων·

Ἀλληλούια.

Γνῶσιν ἄγνωστον γνῶναι,

ἡ Παρθένος ζητοῦσα,

ἐβόησε πρὸς τὸν λειτουργοῦντα·

ἐκ λαγόνων ἁγνῶν,

υἷον πῶς ἔσται τεχθῆναι δυνατόν;

λέξον μοι.

Πρὸς ἥν ἐκεῖνος ἔφησεν ἐν φόβῳ,

πλὴν κραυγάζων οὕτω·

Χαῖρε, βουλῆς ἀπορρήτου μύστις,

χαῖρε, σιγῆς δεομένων πίστις.

Χαῖρε, τῶν θαυμάτων Χριστοῦ τὸ προοίμιον,

χαῖρε, τῶν δογμάτων αὐτοῦ τὸ κεφάλαιον.

Χαῖρε, κλῖμαξ ἐπουράνιε, δι' ἧς κατέβη ὁ Θεός,

χαῖρε, γέφυρα μετάγουσα ἀπὸ γῆς πρὸς οὐρανόν.

Χαῖρε, τὸ τῶν Ἀγγέλων πολυθρύλητον θαῦμα,

χαῖρε, τὸ τῶν δαιμόνων πολυθρήνητον τραῦμα.

Χαῖρε, τὸ φῶς ἀρρήτως γεννήσασα,

χαῖρε, τὸ πῶς μηδένα διδάξασα.

Χαῖρε, σοφῶν ὑπερβαίνουσα γνῶσιν,

Χαῖρε, πιστῶν καταυγάζουσα φρένας.

Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Δύναμις τοῦ Ὑψίστου,

ἐπεσκίασε τότε,

πρὸς σύλληψιν τῇ Ἀπειρογάμω·

καὶ τὴν εὔκαρπον ταύτης νηδύν,

ὡς ἀγρὸν ὑπέδειξεν ἡδὺν ἅπασι,

τοῖς θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν,

ἐν τῷ ψάλλειν οὕτως·

Ἀλληλούια.

Ἔχουσα θεοδόχον,

ἡ Παρθένος τὴν μήτραν,

ἀνέδραμε πρὸς τὴν Ἐλισάβετ.

Τὸ δὲ βρέφος ἐκείνης εὐθὺς ἐπιγνόν,

τὸν ταύτης ἀσπασμὸν ἔχαιρε,

καὶ ἅλμασιν ὡς ἄσμασιν,

ἐβόα πρὸς τὴν Θεοτόκον·

Χαῖρε, βλαστοῦ ἀμάραντου κλῆμα,

χαῖρε, καρποῦ ἀκήρατου κτῆμα.

Χαῖρε, γεωργὸν γεωργοῦσα φιλάνθρωπον,

χαῖρε, φυτουργὸν τῆς ζωῆς ἠμῶν φύουσα,

Χαῖρε, ἄρουρα βλαστάνουσα εὐφορίαν οἰκτιρμῶν,

χαῖρε, τράπεζα βαστάζουσα εὐθηνίαν ἱλασμῶν.

Χαῖρε, ὅτι λειμῶνα τῆς τρυφῆς ἀναθάλλεις,

χαῖρε, ὅτι λιμένα τῶν ψυχῶν ἑτοιμάζεις.

Χαῖρε, δεκτὸν πρεσβείας θυμίαμα,

χαῖρε, παντός τοῦ κόσμου ἐξίλασμα.

Χαῖρε, Θεοῦ πρὸς θνητοὺς εὐδοκία,

χαῖρε, θνητῶν πρὸς Θεὸν παρρησία.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Ζάλην ἔνδοθεν ἔχων,

λογισμῶν ἀμφιβόλων,

ὁ σώφρων Ἰωσὴφ ἐταράχθη·

πρὸς τὴν ἄγαμόν σὲ θεωρῶν,

καὶ κλεψίγαμον ὑπονοῶν Ἄμεμπτε·

μαθὼν δέ σου τὴν σύλληψιν,

ἐκ Πνεύματος Ἁγίου,

ἔφη·

Ἀλληλούια.

Ἤκουσαν oἱ ποιμένες,

τῶν Ἀγγέλων ὑμνούντων,

τὴν ἔνσαρκον Χριστοῦ παρουσίαν·

καὶ δραμόντες ὡς πρὸς ποιμένα,

θεωροῦσι τοῦτον ὡς ἀμνὸν ἄμωμον,

ἐν γαστρὶ τῆς Μαρίας βοσκηθέντα,

ἥν ὑμνοῦντες εἶπον·

Χαῖρε, Ἀμνοῦ καὶ Ποιμένος Μῆτερ,

χαῖρε, αὐλὴ λογικῶν προβάτων.

Χαῖρε, ἀοράτων ἐχθρῶν ἀμυντήριον,

χαῖρε, Παραδείσου θυρῶν ἀνοικτήριον.

Χαῖρε, ὅτι τὰ οὐράνια συναγάλλεται τῇ γῇ,

χαῖρε, ὅτι τὰ ἐπίγεια συγχορεύει οὐρανοῖς.

Χαῖρε, τῶν Ἀποστόλων τὸ ἀσίγητον στόμα,

χαῖρε, τῶν Ἀθλοφόρων τὸ ἀνίκητον θάρσος.

Χαῖρε, στερρὸν τῆς πίστεως ἔρεισμα,

χαῖρε, λαμπρὸν τῆς Χάριτος γνώρισμα.

Χαῖρε, δι' ἧς ἐγυμνώθη ὁ Ἅδης,

χαῖρε, δι' ἧς ἐνεδύθημεν δόξαν.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Θεοδρόμον ἀστέρα,

θεωρήσαντες Μάγοι,

τῇ τούτου ἠκολούθησαν αἴγλῃ·

καὶ ὡς λύχνον κρατοῦντες αὐτόν,

δι' αὐτοῦ ἠρεύνων κραταιὸν Ἄνακτα,

καὶ φθάσαντες τὸν ἄφθαστον,

ἐχάρησαν αὐτῷ βοῶντες·

Ἀλληλούια.

Ἴδον παῖδες Χαλδαίων,

ἐν χερσὶ τῆς Παρθένου,

τὸν πλάσαντα χειρὶ τοὺς ἀνθρώπους·

καὶ Δεσπότην νοοῦντες αὐτόν,

εἰ καὶ δούλου μορφὴν ἔλαβεν,

ἔσπευσαν τοῖς δώροις θεραπεῦσαι,

καὶ βοῆσαι τῇ Εὐλογημένῃ·

Χαῖρε, ἀστέρος ἀδύτου Μήτηρ,

χαῖρε, αὐγὴ μυστικῆς ἡμέρας.

Χαῖρε, τῆς ἀπάτης τὴν κάμινον σβέσασα,

χαῖρε, τῆς Τριάδος τοὺς μύστας φωτίζουσα.

Χαῖρε, τύραννον ἀπάνθρωπον ἐκβαλοῦσα τῆς ἀρχῆς,

χαῖρε, Κύριον φιλάνθρωπον ἐπιδείξασα Χριστόν.

Χαῖρε, ἡ τῆς βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας,

χαῖρε, ἢ τοῦ βορβόρου ρυομένη τῶν ἔργων.

Χαῖρε πυρὸς προσκύνησιν παύσασα,

χαῖρε, φλογὸς παθῶν ἀπαλλάττουσα.

Χαῖρε, πιστῶν ὁδηγὲ σωφροσύνης,

χαῖρε, πασῶν γενεῶν εὐφροσύνη.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Κήρυκες θεοφόροι,

γεγονότες οἱ Μάγοι,

ὑπέστρεψαν εἰς τὴν Βαβυλῶνα,

ἐκτελέσαντές σου τὸν χρησμόν,

καὶ κηρύξαντές σε τὸν Χριστὸν ἅπασιν,

ἀφέντες τὸν Ἡρώδην ὡς ληρώδη,

μὴ εἰδότα ψάλλειν·

Ἀλληλούια.

Λάμψας ἐν τῇ Αἰγύπτῳ,

φωτισμὸν ἀληθείας ἐδίωξας,

τοῦ ψεύδους τὸ σκότος·

τὰ γὰρ εἴδωλα ταύτης Σωτήρ,

μὴ ἐνέγκαντά σου τὴν ἰσχὺν πέπτωκεν,

οἱ τούτων δὲ ρυσθέντες,

ἐβόων πρὸς τὴν Θεοτόκον·

Χαῖρε, ἀνόρθωσις τῶν ἀνθρώπων,

χαῖρε, κατάπτωσις τῶν δαιμόνων.

Χαῖρε, τὴν ἀπάτης τὴν πλάνην πατήσασα,

χαῖρε, τῶν εἰδώλων τὴν δόξαν ἐλεγξασα.

Χαῖρε, θάλασσα ποντίσασα Φαραὼ τὸν νοητόν,

χαῖρε, πέτρα ἡ ποτίσασα τοὺς διψῶντας τὴν ζωὴν.

Χαῖρε, πύρινε στῦλε ὁδηγῶν τοὺς ἐν σκότει,

χαῖρε, σκέπη τοῦ κόσμου πλατυτέρα νεφέλης.

Χαῖρε, τροφὴ τοῦ μάνα διάδοχε,

χαῖρε, τρυφῆς ἁγίας διάκονε.

Χαῖρε, ἡ γῆ τῆς ἐπαγγελίας,

χαῖρε, ἐξ ἧς ρέει μέλι καὶ γάλα.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Μέλλοντος Συμεῶνος,

τοῦ παρόντος αἰῶνος,

μεθίστασθαι τοῦ ἀπατεῶνος,

ἐπεδόθης ὡς βρέφος αὐτῷ,

ἀλλ' ἐγνώσθης τούτω καὶ Θεὸς τέλειος·

διόπερ ἐξεπλάγη σου τὴν ἄρρητον σοφίαν,

κράζων·

Ἀλληλούια.

Νέαν ἔδειξε κτίσιν,

ἐμφανίσας ὁ Κτίστης,

ἡμῖν τοῖς ὑπ' αὐτοῦ γενομένοις·

ἐξ ἀσπόρου βλαστήσας γαστρός,

καὶ φυλάξας ταύτην,

ὥσπερ ἦν ἄφθορον,

ἵνα τὸ θαῦμα βλέποντες,

ὑμνήσωμεν αὐτὴν βοῶντες·

Χαῖρε, τὸ ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας,

χαῖρε, τὸ στέφος τῆς ἐγκρατείας.

Χαῖρε, ἀναστάσεως τύπον ἐκλάμπουσα,

χαῖρε, τῶν Ἀγγέλων τὸν βίον ἐμφαίνουσα.

Χαῖρε, δένδρον ἀγλαόκαρπον, ἐξ οὗ τρέφονται πιστοί,

χαῖρε, ξύλον εὐσκιόφυλλον, ὑφ' οὗ σκέπονται πολλοί.

Χαῖρε, κυοφοροῦσα ὁδηγὸν πλανωμένοις,

χαῖρε, ἀπογεννῶσα λυτρωτὴν αἰχμαλώτοις.

Χαῖρε, Κριτοῦ δικαίου δυσώπησις,

χαῖρε, πολλῶν πταιόντων συγχώρησις.

Χαῖρε, στολὴ τῶν γυμνῶν παρρησίας,

χαῖρε, στοργὴ πάντα πόθον νικῶσα.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Ξένον τόκον ἰδόντες,

ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου, τὸν νοῦν εἰς οὐρανὸν μεταθέντες·

διὰ τοῦτο γὰρ ὁ ὑψηλὸς Θεός,

ἐπὶ γῆς ἐφάνη ταπεινὸς ἄνθρωπος·

βουλόμενος ἑλκύσαι πρὸς τὸ ὕψος,

τοὺς αὐτῷ βοώντας·

Ἀλληλούια.

Ὅλως ἦν ἐν τοῖς κάτω,

καὶ τῶν ἄνω οὐδόλως ἀπῆν,

ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος·

συγκατάβασις γὰρ θεϊκή,

οὐ μετάβασις τοπικὴ γέγονε,

καὶ τόκος ἐκ Παρθένου θεολήπτου,

ἀκουούσης ταῦτα·

Χαῖρε, Θεοῦ ἀχωρήτου χώρα,

χαῖρε, σεπτοῦ μυστηρίου θύρα.

Χαῖρε, τῶν ἀπίστων ἀμφίβολον ἄκουσμα,

χαῖρε, τῶν πιστῶν ἀναμφίβολον καύχημα.

Χαῖρε, ὄχημα πανάγιον τοῦ ἐπὶ τῶν Χερουβείμ,

χαῖρε, οἴκημα πανάριστον τοῦ ἐπὶ τῶν Σεραφείμ.

Χαῖρε, ἡ τἀναντία εἰς ταὐτὸ ἀγαγοῦσα,

χαῖρε, ἡ παρθενίαν καὶ λοχείαν ζευγνῦσα.

Χαῖρε, δι' ἧς ἐλύθη παράβασις,

χαῖρε, δι' ἧς ἠνοίχθη παράδεισος.

Χαῖρε, ἡ κλεὶς τῆς Χριστοῦ βασιλείας,

χαῖρε, ἐλπὶς ἀγαθῶν αἰωνίων.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Πᾶσα φύσις Ἀγγέλων,

κατεπλάγη τὸ μέγα,

τῆς σῆς ἐνανθρωπήσεως ἔργον·

τὸν ἀπρόσιτον γὰρ ὡς Θεόν,

ἐθεώρει πᾶσι προσιτὸν ἄνθρωπον,

ἡμῖν μὲν συνδιάγοντα,

ἀκούοντα δὲ παρὰ πάντων οὕτως·

Ἀλληλούια.

Ρήτορας πολυφθόγγους,

ὡς ἰχθύας ἀφώνους,

ὁρῶμεν ἐπὶ σοὶ Θεοτόκε·

ἀποροῦσι γὰρ λέγειν,

τὸ πῶς καὶ Παρθένος μένεις,

καὶ τεκεῖν ἴσχυσας·

ἡμεῖς δὲ τὸ μυστήριο ν θαυμάζοντες,

πιστῶς βοῶμεν·

Χαῖρε, σοφίας Θεοῦ δοχεῖον,

χαῖρε, προνοίας αὐτοῦ ταμεῖον.

Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα,

χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα.

Χαῖρε, ὅτὶ ἐμωράνθησαν οἱ δεινοὶ συζητηταί,

χαῖρε, ὅτι ἐμαράνθησαν οἱ τῶν μύθων ποιηταί.

Χαῖρε, τῶν Ἀθηναίων τὰς πλοκὰς διασπῶσα,

χαῖρε, τῶν ἁλιέων τὰς σαγήνας πληροῦσα.

Χαῖρε, βυθοῦ ἀγνοίας ἐξέλκουσα,

χαῖρε, πολλοὺς ἐν γνώσει φωτίζουσα.

Χαῖρε, ὁλκὰς τῶν θελόντων σωθῆναι,

χαῖρε, λιμὴν τῶν τοῦ βίου πλωτήρων.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Σῶσαι θέλων τὸν κόσμον,

ὁ τῶν ὅλων κοσμήτωρ,

πρὸς τοῦτον αὐτεπάγγελτος ἦλθε·

καὶ ποιμὴν ὑπάρχων ὡς Θεός,

δι' ἡμᾶς ἐφάνη καθ' ἡμᾶς ἄνθρωπος·

ὁμοίῳ γὰρ τὸ ὅμοιον καλέσας,

ὡς Θεὸς ἀκούει·

Ἀλληλούια.

Τεῖχος εἶ τῶν παρθένων,

Θεοτόκε Παρθένε,

καὶ πάντων τῶν εἰς σὲ προστρεχόντων.

Ὁ γὰρ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς,

κατεσκεύασέ σε ποιητής, Ἄχραντε,

οἰκήσας ἐν τῇ μήτρα σου,

καὶ πάντας σοι προσφωνεῖν διδάξας·

Χαῖρε, ἡ στήλη τῆς παρθενίας,

χαῖρε, ἡ πύλη τῆς σωτήριας.

Χαῖρε, ἀρχηγὲ νοητῆς ἀναπλάσεως,

χαῖρε, χορηγὲ θεϊκῆς ἀγαθότητος.

Χαῖρε, σὺ γὰρ ἀνεγέννησας τοὺς συλληφθέντας αἰσχρῶς,

χαῖρε, σὺ γὰρ ἐνουθέτησας τοὺς συληθέντας τὸν νοῦν.

Χαῖρε, ἡ τὸν φθορέα τῶν φρενῶν καταργοῦσα,

χαῖρε, ἡ τὸν σπορέα τῆς ἁγνείας τεκοῦσα.

Χαῖρε, παστάς ἀσπόρου νυμφεύσεως,

χαῖρε, πιστοὺς Κυρίῳ ἁρμόζουσα.

Χαῖρε, καλὴ κουροτρόφε παρθένων,

χαῖρε, ψυχῶν νυμφοστόλε ἁγίων.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Ὕμνος ἅπας ἡττᾶται,

συνεκτείνεσθαι σπεύδων,

τῷ πλήθει τῶν πολλῶν οἰκτιρμῶν σου·

ἰσαρίθμους γὰρ τῇ ψάμμῳ ὠδάς,

ἂν προσφέρωμέν σοι, Βασιλεῦ ἅγιε,

οὐδὲν τελοῦμεν ἄξιον,

ὧν δέδωκας ἡμῖν τοῖς σοὶ βοῶσιν·

Ἀλληλούια.

Φωτοδόχον λαμπάδα,

τοῖς ἐν σκότει φανεῖσαν,

ὁρῶμεν τὴν ἁγίαν Παρθένον·

τὸ γὰρ ἄυλον ἅπτουσα φῶς,

ὁδηγεῖ πρὸς γνῶσιν θεϊκὴν ἅπαντας,

αὐγῇ τὸν νοῦν φωτίζουσα,

κραυγῇ δὲ τιμωμένη ταῦτα·

Χαῖρε, ἀκτὶς νοητοῦ ἡλίου,

χαῖρε, βολὶς τοῦ ἀδύτου φέγγους.

Χαῖρε, ἀστραπὴ τὰς ψυχὰς καταλάμπουσα,

χαῖρε, ὡς βροντὴ τοὺς ἐχθροὺς καταπλήττουσα.

Χαῖρε, ὅτι τὸν πολύφωτον ἀνατέλλεις φωτισμόν,

Χαῖρε, ὅτι τὸν πολύρρυτον ἀναβλύζεις ποταμόν.

Χαῖρε, τῆς κολυμβήθρας ζωγραφοῦσα τὸν τύπον,

χαῖρε, τῆς ἁμαρτίας ἀναιροῦσα τὸν ρύπον.

Χαῖρε, λουτὴρ ἔκπλυνων συνείδησιν,

χαῖρε, κρατὴρ κιρνῶν ἀγαλλίασιν.

Χαῖρε, ὀσμὴ τῆς Χριστοῦ εὐωδίας,

χαῖρε, ζωὴ μυστικῆς εὐωχίας.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Χάριν δοῦναι θελήσας,

ὀφλημάτων ἀρχαίων,

ὁ πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων,

ἐπεδήμησε δι’ἑαυτοῦ,

πρὸς τοὺς ἀποδήμους τῆς αὐτοῦ Χάριτος·

καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον,

ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως·

Ἀλληλούια.

Ψάλλοντές σου τὸν τόκον,

ἀνυμνοῦμέν σε πάντες,

ὡς ἔμψυχον ναόν, Θεοτόκε.

Ἐν τῇ σῇ γὰρ οὶκήσας γαστρί,

ὁ συνέχων πάντα τῇ χειρὶ Κύριος,

ἡγίασεν, ἐδόξασεν, ἐδίδαξε βοᾶν σοὶ πάντας·

Χαῖρε, σκηνὴ τοῦ Θεοῦ καὶ Λόγου,

χαῖρε, Ἁγία ἁγίων μείζων.

Χαῖρε, κιβωτὲ χρυσωθεῖσα τῷ Πνεύματι,

χαῖρε, θησαυρὲ τῆς ζωῆς ἀδαπάνητε.

Χαῖρε, τίμιον διάδημα βασιλέων εὐσεβῶν,

χαῖρε, καύχημα σεβάσμιον ἱερέων εὐλαβῶν.

Χαῖρε, τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἀσάλευτος πύργος,

χαῖρε, τῆς Βασιλείας τὸ ἀπόρθητον τεῖχος.

Χαῖρε, δι' ἧς ἐγείρονται τρόπαια,

χαῖρε, δι' ἧς ἐχθροὶ καταπίπτουσι.

Χαῖρε, χρωτὸς τοῦ ἐμοῦ θεραπεία,

χαῖρε, ψυχῆς τῆς ἐμῆς σωτηρία.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Ὦ πανύμνητε Μῆτερ,

ἡ τεκοῦσα τὸν πάντων ἁγίων,

ἁγιώτατον Λόγον·

δεξαμένη γὰρ τὴν νῦν προσφοράν,

ἀπὸ πάσης ρῦσαι συμφορᾶς ἅπαντας,

καὶ τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως,

τοὺς σοὶ βοῶντας·

Ἀλληλούια.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ’. Αὐτόμελον.

Τὸ προσταχθὲν μυστικῶς λαβὼν ἐν γνώσει, ἐν τῇ σκηνῇ τοῦ Ἰωσὴφ σπουδῇἐπέστη, ὁ Ἀσώματος λέγων τῇ Ἀπειρογάμῳ· Ὁ κλίνας τῇ καταβάσει τοὺς οὐρανούς, χωρεῖται ἀναλλοιώτως ὅλος ἐν σοί· ὃν καὶ βλέπων ἐν μήτρᾳ σου, λαβόντα δούλου μορφήν, ἐξίσταμαι κραυγάζειν σοι· Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Αὐτόμελον.

Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια

Ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια

Ἀναγράφω σοι ἡ πόλις σου Θεοτόκε.

Ἀλλ’ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον

Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,

Ἴνα κράζω σοι· Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Μεγαλυνάριον.

Ὕμνοις ἐν αΰπνοις οἱ εὐσεβεῖς, ἀκαθίστῳ στάσει, ἀνυμνοῦμεν πανευλαβῶς, τὴν πρὸς τὸν λαόν σου, θερμήν σου προστασίαν, Παρθένε Θεοτόκε, ἡμῶν βοήθεια.

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ