ΓΑΛΛΙΑ: Γέμισε Ιούδες η καθολική εκκλησία. Προδίδει το ποίμνιό της και το οδηγεί στην αγκαλιά (ή στο στόμα) του ισλάμ .

Ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι πιο πολύτιμες αξίες μας δεν σημαίνουν πλέον τίποτα στους ανθρώπους των οποίων η δουλειά είναι να είναι θεματοφύλακες αυτών των αξιών, η αποστολή των οποίων ήταν για δύο χιλιάδες χρόνια να διαφυλάττουν, να τιμούν και να ενσαρκώνουν τις αρχές του Χριστιανισμού. Η «επίσημη» Εκκλησία συνειδητά και εθελοντικά συνθηκολογεί και παραδίδεται στο ιστορικό αντίθετό της, το Ισλάμ.
Η γη αλλάζει το δέρμα της, αφαιρώντας το παλιό, καθώς προετοιμάζεται για τη «νέα εποχή» που εκτείνεται μπροστά της, μια καινούργια δισχιλιετία που έχει ήδη αρχίσει να απορροφά τα επιτεύγματα των τελευταίων δύο χιλιάδων χρόνων που αποκτήθηκαν με αγώνες και κόπο, και όλες πλέον οι αξίες, τα έθιμα και οι πεποιθήσεις απορρίπτονται σαν σκουπίδια, προκειμένου να έρθει η μεγάλη αντικατάσταση.

Πόστερ που διαφημίζει άλλον ένα "Διάλογο" μωαμεθανών - χριστιανών πάντα για το "καλό της κοινωνίας", βεβαίως...

Μια αρθογράφος του Riposte Laïque που ονομάζεται SophieDurand θέτει το ερώτημα: το 2018 θα είναι το έτος που η(Καθολική) Εκκλησία θα τεθεί μια και για πάντα υπό τις διαταγές του Ισλάμ;
Το 2018, θα είναι η χρονιά που η Καθολική Εκκλησία, θα μετακομίσει για να πάει να μείνει με τον ισλαμικό εχθρό;
Επειδή αυτό έχει ήδη αρχίσει: έχουμε μια Εκκλησία από dhimmitude (υποτελείς στο ισλαμική εξουσία. Λέξη από το αραβικό dhimma που σημαίνει «προστασία υπό όρους», δηλαδή ταπείνωση και εξευτελισμός) σε όλη της την φρίκη και ήδη πολλοί Χριστιανοί αισθάνονται προδομένοι.

Όλοι οι ιερείς της Εκκλησίας δεν είναι προδότες, φυσικά. Κάποιοι– μπορείς να τους μετρήσεις στα δάχτυλα του ενός χεριού -αντιστέκονται. Οι πιο γνωστοί από αυτούς είναι ο Henri Boulad, ο Αιγύπτιος Ιησουίτης (φώτο).
Άλλοι υποφέρουν σιωπηλά, αλλά δεν τολμούν να μιλήσουν. Ωστόσο, ο Άγιος Παύλος λέει ότι πρέπει να διορθώνουμε τους εαυτούς μας και να διδάσκουμε ο ένας τον άλλον. Οι Χριστιανοί μπορούν επομένως να διορθώσουν τον Πάπα, όταν αυτός είναι λάθος.

Όμως, μια τεράστια πλειοψηφία Καθολικών έχει ακολουθήσει τα βήματα του Φραγκίσκου. Είναι τόσο εύκολο να τον κηρύξεις αλάθητο, ακόμα και στην πολιτική, που προφανώς δεν είναι. Είναι τόσο εύκολο να υπακούσεις χωρίς να σκέφτεσαι. Και τότε, ο Φραγκίσκος θα θέσει εκείνους που δεν κάνουν ερωτήσεις, στους dhimmis, στους συνεργάτες της προδοσίας, σε εκείνους που ενδιαφέρονται για μια συμπαιγνία με το Ισλάμ.

Κάποιοι θα πουν: «Τι τους νοιάζει στο Riposte Laïque για το τι σκέφτονται οι Καθολικοί;». Είναι λάθος, επειδή οι Καθολικοί αντιπροσωπεύουν μια δύναμη και ψηφίζουν. Ενεργούν. Πολλοί είναι υπέρ της μετανάστευσης από ηλιθιότητα ή σνομπισμού. Και λόγω των θέσεων του Φραγκίσκου.

Σημείωση: Θεωρητικά, το Riposte Laïque είναι αντι-θρησκευτικό και προωθεί τον πλήρη διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους. Με τα χρόνια το RL έχει αλλάξει την θέση του και το όραμά του για τη θρησκεία στην κοινωνία. Ο ιστότοπος έχει καταστεί συμπαθής προς τους χριστιανούς, ιδιαίτερα εκείνους που διώκονται, και αφιερωμένος στην απομάκρυνση του Ισλάμ από τη Γαλλία. Η συνειδητοποίηση της σπουδαιότητας της Εκκλησίας στην ιστορία και την επιβίωση της Γαλλίας αποτέλεσε σημαντική αλλαγή στο περιεχόμενο και τον τόνο των άρθρων τους.

Βλέπουμε όλο και περισσότερες "οικουμενικές" προσευχές όπου Καθολικοί και Μουσουλμάνοι αναμειγνύονται. Οι μουσουλμάνοι προσκαλούνται να «απαγγείλουν» το Κοράνι μέσα στις εκκλησίες. Χριστιανοί τρώνε το φαγητό που προφέρεται μετά τις μουσουλμανικές νηστείες στα τζαμιά. Υπάρχουν προσκυνήματα "Ισλαμό-Χριστιανικά". Οι Ενορίες μοιράζονται τις εγκαταστάσεις τους με μουσουλμάνους της γειτονιάς. Με λίγα λόγια, ένας σχετικισμός που εισάγει τον μουσουλμανικό λύκο στην καθολικό ποίμνιο.
Σημείωση: Αυτό αντιπροσωπεύει μια βίαιη ρήξη με το παρελθόν. Μια κατάσταση που σημαίνει ότι γεννιέσαι σε έναν κόσμο χωρίς πολιτιστική κληρονομιά, ένα λευκό χαρτί, άδειο: μια μαύρη τρύπα που κρύβεται στις ψυχές αυτών των πρώην καθολικών παρακαλά να γεμίσει με κάτι διαφορετικό από τον Χριστιανισμό. Κάθε διάκριση έχει  εξαλειφθεί. Αυτό θα ήταν αδιανόητο ακόμα και πριν από πενήντα χρόνια.

Φώτο: Μια σκηνή από την πομπή των “Sept-Saints” (επτά άγιοι), ένα ετήσιο "Ισλαμό-Χριστιανικό" γεγονός στη Βρετάνη.
Και οι επίσκοποι; Αξιολογούμε επαρκώς τον ρόλο των επισκόπων στην επικοινωνία; ... Υπάρχει ο επίσκοπος που λέει ότι δεν τον ενοχλεί να απαγγέλλει το chahada (το μουσουλμανικό πιστεύω) και ο επίσκοπος που ανέχεται το «αλλάχ ακμπάρ» στον καθεδρικό ναό του. Αυτός που λέει ότι η κατανάλωση φαγητού halal δεν τον ενοχλεί. Ή αυτός που αισθάνεται ότι πρέπει να διδάξουμε τα παιδιά στο σχολείο το ισλάμ και να δημιουργήσουμε αίθουσες προσευχής μουσουλμάνων στις καθολικές σχολές, επειδή "το μέλλον είναι με το Ισλάμ".
Εδώ υπάρχει ιερέας του οποίου η εκκλησία έπρεπε να ξαναχτιστεί επειδή χτυπήθηκε από κοκτέιλ μολότοφ (μαντέψτε ποιος τις πέταξε!) και που δεν τολμούσε να ανοικοδομήσει τον καμπαναριό "για να μην προσβάλει τους μουσουλμάνους".

Και πάνω από όλους υπάρχει ο Πάπας, ένας υπέροχος dhimmi. Δεν περνάει μια μέρα που να μην εκστασιαστεί με το Ισλάμ, την «τόσο όμορφη πνευματική θρησκεία». Που να μην παροτρύνει τους Καθολικούς να δεχθούν όλο και περισσότερους μετανάστες, προβάλλοντας μια σχεδόν ειδωλολατρία του μουσουλμάνου μετανάστη, όταν ο ρόλος του ως ποιμένα του κοπαδιού του θα έπρεπε να είναι να υπερασπιστεί τα πρόβατά του από το να δεχθούν επίθεση.
Όμως, προς τους χριστιανούς της Ανατολής που εξαφανίζονται, δεν φαίνεται να έχει το παραμικρό ενδιαφέρον.
Γιατί έχει μήπως για τους χριστιανούς στη Δύση; Υπό την δική του βασιλεία, οι εκκλησίες εκκενώνονται όπως ποτέ άλλοτε. Οι χριστιανοί φεύγουν σε συμπαγή πλήθη, για να μην επιστρέψουν ποτέ.
Αφού το Ισλάμ και ο Χριστιανισμός δεν διαφέρουν μεταξύ τους, γιατί οι Καθολικοί δεν γίνονται μουσουλμάνοι; Οι dim θέλουν να θέσουν τέτοιες ερωτήσεις, αγνοώντας τις βαθιές και ασυμβίβαστες ασυμβατότητες που υπάρχουν μεταξύ των δύο θρησκειών.

Οι μουσουλμάνοι θα πετούσαν από χαρά. Θα έλυναν το πρόβλημα της εύρεσης χώρων λατρείας. Θα καταλάβουν τις εκκλησίες ... χωρίς μάχη.
Το 2018 θα υπάρξει όλο και περισσότερη μετατόπιση, περισσότερος συμβιβασμός. Όλο και περισσότεροι Καθολικοί θα πουν ότι το Ισλάμ είναι μια «όμορφη θρησκεία αγάπης και ειρήνης». Θα μιλάνε όλο και περισσότερο με πάθος για το Ισλάμ.
Θα θολώνουν όλο και περισσότερο τις διαφορές μεταξύ του Ιησού και του Issa (των μουσουλμάνων), μεταξύ της Παρθένου Μαρίας και της Μαριάμ (των μουσουλμάνων).
Οι χριστιανές θα φορούν το πέπλο, ως «αλληλεγγύη» προς τους μουσουλμάνους. Θα φοβούνται ολοένα και περισσότερο τους μουσουλμάνους που θα απολαμβάνουν να τις παρακολουθούν. Επειδή ο φόβος δημιουργεί ένα τρεμάμενο dhimmi.
Θα καταλήξουν να πιστεύουν, όπως και ο Φραγκίσκος, ότι η ατομική ασφάλεια των μεταναστών έχει προτεραιότητα έναντι της εθνικής ασφάλειας. Και ξαφνικά, οι Καθολικοί θα γίνουν μουσουλμάνοι, μια ολόκληρη ενορία τη φορά, ξεκινώντας από το Βατικανό ...
Άλλωστε, πολλοί Χριστιανοί έγιναν μουσουλμάνοι με την βία στο παρελθόν. Οι Χριστιανοί του Μαγκρέμπ, για παράδειγμα. Έτσι οι Χριστιανοί θα μπορούσαν να γίνουν μουσουλμάνοι μια μέρα με την ελεύθερη θέλησή τους, έτσι για αλλαγή! ... Γιατί όχι;

Φώτο: Μία ισλαμο-χριστιανική "χορωδία", ψέλνει την "ώρα του ελέους", στη βασιλική του Longport-sur-Orge. Το «έλεος» λέει το συνοδευτικό κείμενο, είναι μια έννοια «κοινή» και στο ισλάμ.

Φώτο: Η «Κοινότητα Taizé» στην Βουργουνδία, μια οικουμενιστική χριστιανική κοινότητα που δέχθηκε μουσουλμάνους για πρώτη φορά την Άνοιξη του 2017.

Πέρα από την τεμπελιά, τον φόβο, την παρεξηγημένη φιλανθρωπία, τη νοοτροπία να ταυτίζεσαι με τον ηγέτη, υπάρχει και η επιθυμία να είσαι στη μόδα (γιατί το Ισλάμ είναι η μόδα της εποχής μας). Έτσι οι Καθολικοί θα μπορούσαν να πηδήξουν στην άβυσσο φωνάζοντας το Inch'Allah. Θα μπορούσαν να κάνουν συμμαχία με τον διάβολο.

Ακόμη πιο τρομακτικά τα λέει στο βιβλίο του “Église etimmigration: le grand malaise” (εκκλησία και μετανάστευση: η μεγάλη κακουχία), ο δημοσιογράφος και κριτικός μουσικής,Laurent Dandrieu, καθώς πιστεύει ότι όταν έρθει η ημέρα που η Ευρώπη θα ξυπνήσει και θα αποφασίσει να πάρει πίσω τον έλεγχο του πεπρωμένου της στον αγώνα εναντίον του εξισλαμισμού, η καθολική εκκλησία θα είναι ο πιο αποφασισμένος εχθρός της. Η Εκκλησία θα ξεσηκωθεί για να μας εμποδίσει να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας από την προγραμματισμένη εξόντωσή μας. Η Καθολική Εκκλησία, ο νο 1 εχθρός του γαλλικού λαού;
Το έτος 2018 θα είναι το έτος όλων των φόβων, όλων των προδοσιών, όλων των Ιούδων; Θα ξέρουμε αρκετά σύντομα.

Gallia Watch / ΚΟ
ΚΟ / πηγή

ΠΗΓΗ

Οι Τρεις Ιεράρχες – Οι ασυμβίβαστοι (30 Ιανουαρίου)

Οι Τρεις Ιεράρχες πρώτευσαν σε όλους τους τομείς της πνευματικής ζωής. Κατέκτησαν με τον προσωπικό τους αγώνα και την βοήθεια της θείας Χάριτος τις κορυφές της αγιότητος και καλούσαν τους πιστούς να ανεβαίνουν στις ωραίες πνευματικές αναβάσεις.

Άσκησαν στον ύψιστο βαθμό την φιλανθρωπία και ανακούφισαν τον πόνο χιλιάδων αναξιοπαθούντων.

Δίδασκαν καθημερινά τους πιστούς αναλύοντάς τους τις θεόπνευστες αλήθειες της Πίστεώς μας και διαφωτίζοντάς τους για τα μεγάλα θέματα, που απασχολούν την ψυχή κάθε ανθρώπου.

Καθόρισαν συστηματικά την λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, για να μπορούν να λατρεύουν οι πιστοί θεάρεστα τον Κύριο.

Συνέγραψαν θαυμάσια συγγράμματα, τα οποία ξεπέρασαν τη φθορά του χρόνου και ισχύουν και για τις μέρες μας. Ο εθνικός μας ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γράφει ότι με τα συγγράματά τους οι Τρεις Ιεράρχαι «απετελέσαν εποχήν λόγου νέαν, μεγάλην και ένδοξον διά το ανθρώπινον γένος»(Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. 2ος, μέρος Β’ σελ. 1, 6).

Πολύ εύστοχα ελέχθη γι’ αυτούς ότι ήταν «εύγλωττοι κατά τον λόγον, ευγλωττότεροι κατά τον βίον, ευγλωττότατοι κατά τον θάνατον».

Βασικό στοιχείο της αγιότητος και των τριών είναι ότι ήταν ασυμβίβαστοι με το κακό, την αμαρτία και την αίρεση. Δεν γνώριζαν τη γλώσσα των συμβιβασμών και της διπλωματίας. Προτιμούσαν να χάσουν τη θέση τους και αυτή τη ζωή τους, παρά να συμβιβαστούν σε θέματα αρχών και πίστεως. Δε σκέφτηκαν ποτέ εάν αντίπαλοί τους ήσαν αυτοκράτορες ή σοφοί διάφοροι ή ισχυροί κατά κόσμον. Έμειναν ακλόνητοι στην ορθή πίστη και ζωή αψηφώντας τις συνέπειες.

Εμείς, έπαρχε Μόδεστε, είπε στον απεσταλμένο του αρειανού αυτοκράτορα Ουάλη ο Μ. Βασίλειος, είμαστε ήρεμοι και πράοι άνθρωποι και υποχωρούμε όταν πρόκειται για προσωπικά μας θέματα. Όταν όμως πρόκειται για την πίστη μας στον Θεό, «ὅταν Θεός ᾖ τό κινδυνευόμενον» δεν υπολογίζουμε τίποτε, αγωνιζόμαστε μέχρι θανάτου, χωρίς να φοβόμαστε οποιοδήποτε βασανιστήριο. «Ἀκουέτω ταῦτα καί βασιλεύς». Να τα πεις και να τ’ ακούσει αυτά κι ο βασιλιάς (PG 36, 561).

Και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, αφού νίκησε τους αρειανούς και πήρε πίσω τους Ναούς της Κωνσταντινούπολης, που τους είχαν καταπατήσει αυτοί, και ενώ είχε φίλο του τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο τον Μέγα και μαζί του το μεγαλύτερο μέρος του πιστού λαού, όταν μερικοί ζηλόφθονες επισκόπου αμφισβήτησαν την εκλογή του, παρητήθη αμέσως. Δε θέλησε να έλθει σε συμβιβασμούς με μοχθηρούς ανθρώπους. Παρητήθη και από την προεδρία της Β’ Οικουμενικής Συνόδου και από τον Πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Αντί της θέσεως προτίμησε την ακεραιότητα και το ασυμβίβαστο του χαρακτήρος του. Δεν γνώριζε τους διπλωματικούς ελιγμούς, αλλά γνώρισμά του ήταν όπως έγραφε, το «μή παρασυρῆναι», να μη παρασύρεται και να έχει «παρρησίαν» (PG 37, 32-33).

Και ο ιερός Χρυσόστομος, όταν έγινε Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και θέλησε να καθαρίσει την Εκκλησία από αναξίους κληρικούς, οι οποίοι είχαν την προστασία της αυτοκράτειρας Ευδοξίας, δεν εδίστασε να ελέγξει και την αυτοκράτειρα για τη ζωή της. Δεν συμβιβάστηκε μαζί της. Γι’ αυτό και εξορίστηκε και πέθανε εξόριστος μέσα σε αφάνταστες κακουχίες, με πνεύμα όμως απτόητο και αδούλωτο. Χαρακτηριστικό του γενναίου και ασυμβίβαστου φρονήματός του βλέπουμε στην ομιλία, που εκφώνησε φεύγοντας για την εξορία: «Πολλά τά κύματα καί χαλεπόν τό κλυδώνιον· ἀλλ’ οὐ δεδοίκαμεν (δεν φοβόμαστε) μή καταποντισθῶμεν· ἐπί γἀρ τῆς πέτρας ἑστήκαμεν. Μαινέσθω ἡ θάλασσα, πέτραν διαλῦσαι οὐ δύναται· ἐγειρέσθω τά κύματα, τοῦ Ἰησοῦ τό πλοῖον καταποντίσαι οὐκ ἰσχύει» (PG 52, 427).

Τέτοιους άγιους, γενναίους και ασυμβίβαστους με το κακό και την αίρεση εκκλησιαστικούς ηγέτες χρειαζόμαστε και σήμερα. Και ας παρακαλούμε την Ιδρυτή της Εκκλησίας μας να μας τους χαρίζει.

«Η Δράσις μας», τεύχος 465, Ιανουάριος 2009

πηγή: https://xfd.gr

ΠΗΓΗ

Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ (30 Ιανουαρίου)

Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ (30 Ιανουαρίου)

Στις 30 Ιανουαρίου, κάθε χρόνο, γιορτάζουμε τη μνήμη των Τριών Ιεραρχών, όπως καθιερώθηκε από το 1100 μ.Χ.. Η γιορτή τους, από το 1842, λέγεται και Γιορτή των Γραμμάτων, μια και οι Τρεις Ιεράρχες ήταν Μεγάλοι Δάσκαλοι αλλά και Πατέρες της Εκκλησίας.

Οι Τρεις Ιεράρχες είναι: ο Μέγας Βασίλειος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος.

Η γιορτή τους είναι γιορτή της παιδείας και των γραμμάτων, γιορτή των δασκάλων και των μαθητών.

Είναι γιορτή τόσο Σχολική όσο και Χριστιανική.

Σχολική είναι, γιατί οι Τρεις Ιεράρχες, ήταν άνθρωποι μορφωμένοι, σοφοί δάσκαλοι, φημισμένοι ρήτορες και συγγραφείς. Πρόσφεραν πάρα πολλά στα γράμματα, διαθέτοντας ολόκληρη την περιουσία τους.

Χριστιανική είναι, γιατί και οι τρεις ήταν ευσεβείς Ιεράρχες, επιφανείς θεολόγοι, με κοινωνική προσφορά και φιλανθρωπικό έργο, που διέθεσαν τη ζωή τους στην πίστη τους για το Χριστό.

Μελέτησαν τους αρχαίους κλασικούς συγγραφείς και φιλοσόφους, και κατόρθωσαν να συμφιλιώσουν το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα με την Χριστιανική Πίστη. Απέρριψαν τα ειδωλολατρικά στοιχεία και κράτησαν τις αρχές της διαλεκτικής σκέψης της ελληνικής παιδείας, ακολουθώντας τη συμβουλή του Αποστόλου Παύλου «να δοκιμάζουμε τα πάντα αλλά να κρατάμε το καλό».

Έστησαν έτσι γέφυρες ανάμεσα στο κλασικό και το σύγχρονο, ανάμεσα στη γνώση και την αρετή, ανάμεσα στην αναζήτηση της επιστημονικής αλήθειας και την πραγματική αλήθεια της αγάπης, ανάμεσα στη θεωρία και στην πράξη, τον Ελληνισμό και το Χριστιανισμό.

Δικαιολογημένα η εποχή τους ονομάστηκε: «Χρυσός Αιώνας της Εκκλησίας».

Το έργο των Τριών Ιεραρχών είναι πολύ μεγάλο. Όλοι οι φτωχοί, οι άρρωστοι, τα ορφανά και οι ηλικιωμένοι έβρισκαν καταφύγιο κοντά τους. Η μεγάλη τους καρδιά και η χριστιανική ψυχή τους γίνονταν στέγη για όσους είχαν ανάγκη.

Ήταν τόση η καλοσύνη και η φιλανθρωπία τους, που δεν υπολόγισαν τα πλούτη και τα χρήματά τους. Τίποτα δεν κράτησαν για τον εαυτό τους. Όλα τα υπάρχοντά τους τα διέθεσαν για να δώσουν χαρά στους συνάνθρωπούς τους.

Πολλές φορές οι Ιεράρχες με τα ίδια τους τα χέρια, έδεναν τις πληγές των αρρώστων. Τίποτε δεν τους φόβιζε. Ακόμη και τους λεπρούς περιποιούνταν.

Οι Τρεις Ιεράρχες ήταν και ιεραπόστολοι. Δίδασκαν τη Χριστιανική θρησκεία και το Λόγο του Θεού με πάθος, γεγονός που σε συνδυασμό με τη μεγάλη τους μόρφωση, τους έφερε αντιμέτωπους και εχθρούς με βασιλιάδες και άρχοντες.

Δίκαια, λοιπόν, ονομάστηκαν Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας και Προστάτες των Γραμμάτων και των Σχολείων.

Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ή ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ

Γεννήθηκε στη Νεοκαισάρεια του Πόντου γύρω στο 330 μ.Χ, αλλά μεγάλωσε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Γονείς του ήταν η ενάρετη Εμμέλεια που ήταν κόρη μάρτυρα και ο ονομαστός ρήτορας Βασίλειος. Από την ευλογημένη αυτή οικογένεια αναδείκτηκαν άγιοι της Εκκλησίας μας γιαγιά, μητέρα και τέσσερα παιδιά.

Οι πλούσιοι γονείς του φρόντισαν να πάρει μεγάλη μόρφωση. Σπούδασε στην Καισάρεια και κατόπιν στην Κωνσταντινούπολη, στην Αλεξάνδρεια και στην Αθήνα όπου συνδέθηκε με τον αδελφικό του φίλο Γρηγόριο, το Ναζιανζηνό.

Ο Βασίλειος ύστερα από τις λαμπρές σπουδές του γύρισε στην Καισάρεια. Εκεί άσκησε το επάγγελμα του ρήτορα και αφού βαφτίστηκε σε μεγάλη ηλικία, όπως συνηθιζόταν τότε, αποφάσισε να γίνει μοναχός.

Για να γνωρίσει μεγάλους ασκητές της εποχής του επισκέπτηκε την Αίγυπτο την Παλαιστίνη αλλά και άλλες χώρες. Γοητευμένος, μοίρασε τα υπάρχοντά του στους φτωχούς και μόνασε σ’ένα ερημικό μέρος του Πόντου.

Όταν είδε ότι οι αιρετικοί κατατάραζαν την Εκκλησία δέκτηκε το μεγάλο αξίωμα της ιεροσύνης. Έγινε διάκονος, ιερέας και αργότερα επίσκοπος Καισάρειας απ’ όπου καταπολέμησε σθεναρά τον αρειανισμό.

Ιστορική έμεινε η απάντηση που έδωσε στο φιλαρειανό απεσταλμένο του αυτοκράτορα, ύπαρχο Μόδεστο, όταν τον απείλησε αυστηρά με δήμευση της περιουσίας, εξορία, βασανιστήρια και θάνατο: «Τίποτε από αυτά δε φοβάμαι» απάντησε ο Βασίλειος, «γιατί περιουσία δεν έχω παρά μόνο τα φτωχά μου ρούχα και λίγα βιβλία. Εξορία δε φοβάμαι, γιατί όλοι σ’ αυτή τη ζωή είμαστε σαν τα πουλιά χωρίς μόνιμη στέγη. Βάσανα δε λογαριάζω, γιατί το ασθενικό μου σώμα γρήγορα θα πεθάνει. Κι ο θάνατος θα με φέρει κοντά στο Θεό, για τον οποίο ζω και εργάζομαι».

Ο Μέγας Βασίλειος θεμελίωσε τη Χριστιανική του Θεολογία, αντλώντας επιλεκτικά από την αρχαιοελληνική και κυρίως από την πλατωνική φιλοσοφία.

Καθημερινά δίδασκε τους ανθρώπους εξηγώντας το Ευαγγέλιο.

Συμβούλευε τη νεολαία να διαβάζει την ελληνική ιστορία, μυθολογία, ποίηση και φιλοσοφία.

Έγραψε πολλά βιβλία, επιστολές, κηρύγματα, ομιλίες, προσευχές και τη Θεία Λειτουργία που φέρει το όνομά του.

Ολόκληρη πόλη, την περίφημη Βασιλειάδα, αποτελούν τα φιλανθρωπικά του ιδρύματα: νοσοκομεία, ορφανοτροφεία, ξενώνες, εργαστήρια, σχολεία κ.α. για τα οποία διέθεσε όλα του τα υπάρχοντα.

Πέθανε το 379, σε ηλικία 49 χρονών. Η Εκκλησία μας τον ονόμασε « Οικουμενικό και Μέγα διδάσκαλο». Τον τιμάει ως άγιο την 1η Ιανουαρίου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Ονομάστηκε Χρυσόστομος για τις ρητορικές του ικανότητες. Γεννήθηκε το 345 στην Αντιόχεια της Συρίας. Γονείς του ήταν ο ανώτερος αξιωματικός Σεκούνδος και η ευσεβής Ανθούσα. Πολύ νωρίς έμεινε ορφανός από τον πατέρα του και το βάρος της ανατροφής και μόρφωσής του έπεσε στην ενάρετη Ανθούσα.

Ύστερα από τη γενική εκπαίδευση, ο Ιωάννης, σπούδασε ρητορική στη σχολή του περίφημου δασκάλου της εποχής εκείνης, του εθνικού Λιβάνιου.

Μετά τις λαμπρές φιλοσοφικές και νομικές σπουδές του, ο Ιωάννης άσκησε στην Αντιόχεια το επάγγελμα του δικηγόρου. Γρήγορα όμως τον τράβηξαν οι θεολογικές σπουδές και όταν βαπτίστηκε, άρχισε να ζει ασκητική ζωή.

Ύστερα από μερικά χρόνια ασκητικής ζωής, ο Ιωάννης δέχτηκε τη χάρη της ιεροσύνης και υπηρέτησε την Εκκλησία. Με τα λαμπρά του κηρύγματα και κυρίως μα το έξοχο παράδειγμά του μαγνήτιζε τις ψυχές των πιστών. Είχε κατορθώσει να τρέφει καθημερινά πάνω από 3.000 φτωχούς.

Η φήμη και το καλό όνομά του έγιναν γνωστά σε όλη τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και ο βασιλιάς Αρκάδιος τον πήρε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί τον εξέλεξαν Αρχιεπίσκοπο.

Στα φλογερά του κηρύγματα καλούσε σε ηθική εξυγίανση της κοινωνίας και ασκούσε αυστηρή κριτική στον κλήρο και στους κυβερνώντες προκαλώντας τις αντιδράσεις της αυτοκράτειρας Ευδοξίας και των εκκλησιαστικών κύκλων. Εκθρονίστηκε και καταδικάστηκε σε εξορία. Αλλά ο λαός πέτυχε την ματαίωσή της.

Σύντομα όμως ακολούθησε άλλη μόνιμη και μαρτυρική στην Αρμενία και αργότερα στην Πιτυούντα του Πόντου.

Στο δρόμο κι ενώ βρισκόταν στα Κόμανα του Πόντου, πέθανε από τις κακουχίες και τις στερήσεις στις 14 Σεπτεμβρίου του 407.

Παρά ταύτα όμως, αναγνωρίστηκαν οι πολύτιμες υπηρεσίες του και αποκαταστάθηκε η μνήμη του.

Ύστερα από 30 χρόνια το λείψανό του μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη και τοποθετήθηκε στο ναό των Αγίων Αποστόλων.

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος διακρίθηκε για τη ρητορική του τέχνη. Τα λόγια, η διδασκαλία και το κήρυγμά του συγκινούσαν όλους τους ανθρώπους. Γι αυτό τον ονόμασαν «Χρυσόστομο», δηλαδή στόμα χρυσό.

Ακόμα και σήμερα, «των αρετών το θησαύρισμα», καθώς τον ονόμασαν, εξακολουθεί να μας φωτίζει με τα πολλά του συγγράμματα. Ανάμεσα σ’ αυτά ιδιαίτερη θέση κατέχει η Θεία Λειτουργία που φέρει τ’όνομά του.

Η Εκκλησία μας τιμάει την μνήμη του στις 13 Νοεμβρίου, στις 27 Ιανουαρίου (Ανακομιδή) και στις 30 Ιανουαρίου μαζί με τους άλλους δύο Ιεράρχες.

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ

ή ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΝΑΖΙΑΝΖΙΝΟΣ

Ο Άγιος Γρηγόριος γεννήθηκε το 329 μ.Χ. στην Αριανζό, κοντά στη Ναζιανζό της Καππαδοκίας γι αυτό και ονομάστηκε Ναζιανζηνός. Όπως και ο Άγιος Βασίλειος καταγόταν από παλιά και πλούσια οικογένεια του τόπου του. Οι ευσεβείς γονείς του, η Νόννα και ο επίσκοπος Γρηγόριος του έδωσαν χριστιανική ανατροφή.

Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στη Ναζιανζό και κατόπιν στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Εκεί γνωρίστηκε με το Βασίλειο, που είχαν σχεδόν την ίδια ηλικία και συνδέθηκαν με αδελφική φιλία και εκτίμηση που έμεινε ζωντανή και δυνατή σε όλη τους τη ζωή.

Ο Γρηγόριος συνέχισε τις σπουδές του στην Καισάρεια της Παλαιστίνης και στην Αλεξάνδρεια. Σπούδασε και στην Αθήνα μαζί με το φίλο του Βασίλειο.

Μετά τις τόσο λαμπρές σπουδές του γύρισε στην Ναζιανζό. Τότε, καθώς φαίνεται, δέχτηκε το άγιο Βάπτισμα. Κατόπιν μόνασε, όπως είδαμε, για ένα διάστημα στον Πόντο μαζί με το Βασίλειο.

Αργότερα ο Γρηγόριος ήρθε κοντά στο γέροντα πατέρα του και τον βοηθούσε στα ποιμαντικά του έργα. Με απαίτηση όμως των Χριστιανών και χωρίς να το θέλει ο ίδιος, καθώς θεωρούσε πολύ μεγάλο το αξίωμα της ιεροσύνης, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος.

Ύστερα από μερικά χρόνια, μπροστά στην επιμονή του φίλου του και αρχιεπισκόπου Καισαρείας Βασιλείου, δέχτηκε και χειροτονήθηκε από τον ίδιο, επίσκοπος της κωμόπολης των Σασίμων.

Εκείνο που ανέδειξε το Γρηγόριο μεγάλο δάσκαλο και ποιμένα της εκκλησίας ήταν η υπεράσπιση της Ορθοδοξίας, που πέρναγε δύσκολες μέρες, από τον κίνδυνο των Αρειανών.

Στην Κωνσταντινούπολη, μόνο ένας μικρός ναός είχε απομείνει στους ορθοδόξους, που τον ονόμαζαν συμβολικά Αγία Αναστασία, ελπίζοντας πως εκεί θα αναστηθεί ξανά η Ορθοδοξία.

Σ’ αυτόν το ναό ο Γρηγόριος εκφώνησε τους περίφημους πέντε λόγους για τη θεότητα του «Υιού και Λόγου» του Θεού, με θαυμαστά αποτελέσματα.

Γι αυτή τη σοφία και ευλάβεια στα θεία, δίκαια η εκκλησία μας τον ονόμασε «Θεολόγο», πρώτον αυτόν ύστερα από τον Άγιο Ιωάννη τον Ευαγγελιστή.

Σε λίγο στέφτηκε αυτοκράτορας ο Μέγας Θεοδόσιος καθιερώνοντας με διάταγμα την Ορθοδοξία.

Τότε αναδείχτηκε ο Γρηγόριος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και Πρόεδρος της Β’ Οικουμενικής Συνόδου. Από αυτή τη θέση, το 381, μαζί με άλλους άρχοντες της Εκκλησίας στερέωσαν την Πίστη και την Ορθοδοξία συμπληρώνοντας το Σύμβολο της Πίστεως που άρχισε η Α’ Οικουμενική Σύνοδος.

Για να εξασφαλίσει όμως την ειρήνη της Εκκλησίας, με μια ηρωική πράξη, παραιτήθηκε από τον αρχιεπισκοπικό θρόνο και την προεδρία της Συνόδου και επέστρεψε στον τόπο του όπου πέρασε την υπόλοιπη ζωή του με προσευχή, διάβασμα και συγγραφή βιβλίων. Πέθανε το 390 μ.Χ.

Ο Γρηγόριος διακρίθηκε για τον αγνό του χαρακτήρα και τις πολλές αρετές καθώς και για το τεράστιο συγγραφικό του έργο, που περιλαμβάνει λόγους, επιστολές και ποιήματα. Η Εκκλησία μας τον κατέταξε ανάμεσα στους αγίους της και τον τιμά ξεχωριστά στις 25 Ιανουαρίου καθώς και στις 30 του ίδιου μήνα, γιορτή των Τριών Ιεραρχών.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Οι Τρεις Ιεράρχες έδειξαν με τη ζωή και το έργο τους ότι η πίστη προς το Θεό και η αγάπη προς το συνάνθρωπο συμβαδίζουν. Νοημάτισαν τον αρχαίο κλασικό κόσμο και διέσωσαν αξίες με πανανθρώπινο περιεχόμενο.

Οι ίδιοι είναι και θα είναι οδηγοί προς την αληθινή γνώση και μόρφωση, αγαθά πρότυπα κάθε νέου ανθρώπου.

Απολυτίκιο :

Τους τρεις μεγίστους φωστήρας της τρισηλίου Θεότητος, τους την οικουμένην ακτίσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας, τους μελιρρύτους ποταμούς της σοφίας, τους την κτίσιν πάσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας, Βασίλειον τον μέγαν, και τον Θεολόγον Γρηγόριον, συν τω κλεινώ Ιωάννη, τω την γλώτταν χρυσορρήμονι, πάντες οι των λόγων αυτών ερασταί, συνελθόντες ύμνοις τιμήσωμεν· αυτοί γαρ τη Τριάδι, υπέρ υμών αεί πρεσβεύουσιν.

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ .

(που είναι υπεύθυνο για όλα τα κακά της ανθρωπότητας και την έλευση …

του αντι-χρίστου)!

ΠΟΙΟΥΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΩΣ ΟΡΓΑΝΑ ΤΟΥ! 

Ας προσέξουν κυρίως οι αντιπρόσωποι των Ορθοδόξων Εκκλησιών να μη γίνουν συνεργάτες του ΑΝΤΙ-χριστου Οικουμενισμού και νεκροθάπτες πολλών Ορθοδόξων ψυχών.


Αν δεν προσέξουν όμως, γίνονται υβρισταί του Θεού, προδότες της Πίστεώς μας και συνεργάτες των εχθρών του Χριστού!

Ας δούμε τώρα, ποιους χρησιμοποιεί ο οικουμενισμός ως όργανά του.

Ας δούμε ποιοι είναι εκείνοι, που, είτε εν γνώσει τους είτε εν αγνοία τους, βοηθούν το μακρόπνοο σατανικό σχέδιο του οικουμενισμού.

Ας δούμε τους θλιβερούς συνοδοιπόρους του, που έχουν αγκαλιάσει την ενωτική αυτή κίνηση, χωρίς να γνωρίζουν ποίων αντιχρίστων δυνάμεων τα καταχθόνια σχέδια υπηρετούν…

1ον) Τους αιρετικούς 

Πρώτοι και καλύτεροι συνεργάται του αθέου οικουμενισμού στο αντιχριστιανικό του σχέδιο είναι οι αιρετικοί, εκείνοι δηλαδή που ξεφεύγουν από την αληθινή Πίστη και μένουν προσκολλημένοι πεισματικά στην πλάνη τους.

Αγκαλιάζει ο οικουμενισμός, σαν παιδιά του αγαπημένα ,όλους τους οπαδούς των αιρέσεων και κάνει το παν για να ξεφυτρώνουν και ν’ αναπτύσσονται νέες αιρέσεις. Χρησιμοποιεί ως συμμάχους όλους τους εχθρούς του Χριστού και της Εκκλησίας Του. Επιστρατεύει καταλλήλως τους αντιπάλους της Αληθείας, του φωτός, της Ορθοδοξίας…

2ον) Κοσμικούς άρχοντας 

Για την προώθησι και επιτυχία του χριστιανομάχου σχεδίου του, χρησιμοποιεί τους ΑΣΕΒΕΙΣ ΗΓΕΤΑΣ και δυνάστας των Εθνών.

Χρησιμοποιεί ως όργανά του ΜΑΣΟΝΟΥΣ ή ψευτοχριστιανούς κυβερνήτας των κρατών.

Με την δύναμι τους πλήττει την Εκκλησία. Με την κοσμική απολυταρχική εξουσία τους, κατορθώνει ο οικουμενισμός να δονή, να καταπατή ή ακόμη και να καταργή το θείον Δίκαιον της Εκκλησίας!

Με την βοήθεια μερικών ισχυρών, που προδίδουν την Ορθοδοξία, προσπαθεί ο οικουμενισμός να υποβιβάση την Εκκλησία του Χριστού, να της δώση κοσμικό περιεχόμενο, να την κάνη σαν Υπηρεσία Κρατική, να την κάνη Σωματείο, Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου!

Προωθεί ο οικουμενισμός αρνητάς της Πίστεως του Χριστού σε υψηλά αξιώματα των Κρατικών μηχανισμών.

Και με την δύναμι τους έπειτα επιχειρεί και κατορθώνει ενίοτε να νομοθετή αντίθετα προς το πνεύμα και το γράμμα του θείου Δικαίου της Εκκλησίας.

Οι κοσμικοί άρχοντες, τους οποίους καταλλήλως κατευθύνουν οι οικουμενισταί, νομίζουν, με τον εγωϊσμό και με την άγνοια, που τους συνοδεύει, ότι μπορούν να οδηγήσουν την Εκκλησίαν, όχι εκεί που την προόρισεν ο Χριστός αλλά εκεί, που κατά την γνώμην τους βρίσκεται το πολιτικό τους συμφέρον. Θέλουν τον χριστιανισμό να υπηρετή τις βλέψεις τους, την διπλωματία τους και τα συμφέροντά τους.

ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, για να μπορούν έτσι να έχουν μια «Εκκλησία» έρμαιο στις πολιτικές δυνάμεις του κόσμου.

Σφυρηλατούν δεσμά εναντίον Της, ώστε να την κάνουν υπηρέτη του κόσμου τούτου.
Έστω ως παράδειγμα το Εκκλησιαστικό Ν.Α.Τ.Ο περί του οποίου εγένετο λόγος πρό τινων ετών και εις την Βουλήν των Ελλήνων.

Ηθέλησαν ,υποκινούμενοι από τας αοράτους δυνάμεις, να κάμουν και ένα εκκλησιαστικό Ν.Α.Τ.Ο για την άμυνα κατά του Κομμουνισμού.

Τους έπεισαν οι σκοτεινές δυνάμεις, ότι με ένα θρησκευτικό Ν.Α.Τ.Ο, με ένα θρησκευτικά δηλαδή ενωμένο λαό της Ευρώπης, θα σχηματίσουν ένα τείχος κατά του Σλαβισμού.

Πόσο όμως φοβερή και δραματική είναι η παρεξήγησις!

Μα δεν μπορούν να καταλάβουν οι άνθρωποι αυτοί, ότι ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΟΥΤΕ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΘΕΣΙ ΣΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΤΥΠΟΥ ΒΑΡΣΟΒΙΑΣ ΚΑΙ Ν.Α.Τ.Ο;

Δεν κατάλαβαν την πεπονόφλουδα, που τους έβαλε ο οικουμενισμός, για να πετύχη το σχέδιον «ΜRA »,που είναι η ένωσις των εκκλησιών και αργότερα των θρησκειών;

Δεν αντελήφθησαν, ότι αυτό εξυπηρετεί μ ό ν ο ν το σατανικόν και καταλυτικόν σχέδιον του οικουμενισμού;

Δεν βλέπουν, ότι η Ένωσις των Εκκλησιών είναι αδύνατος και ότι με την «Ένωσι» αυτή, που σχεδιάζουν κάποιοι πολιτικοί εγκέφαλοι της Δύσεως, δεν θα επιτευχθή ισχυροποίησις της αμύνης, αλλά τούναντίον θα επέλθη χλιαρότης, αδιαφορία και κάμψις της αγωνιστικότητος;

Και θα είναι, ασφαλώς, βέβαιο επακόλουθο η χλιαρότης, διότι ένας οικουμενισμός, μια δηλαδή ένωσις Ορθοδόξων και Ετεροδόξων θα έχη σαν συνέπεια την διάσπασι, τα μίση ,τον διχασμό και τις έριδες σε κάθε Έθνος.

Και όταν τα έθνη σπαράσσωνται από έριδες και μίση, όταν σείωνται από τον κλονισμό της Πίστεως, τότε απονευρώνεται η μαχητικότης τους…

Τα γνωρίζουν, βέβαια, όλα αυτά οι Οικουμενισταί, αλλά δείχνουν πως τάχα ενδιαφέρονται για το καλό της ανθρωπότητος…

Είμεθα όμως υποχρεωμένοι να τους πληροφορήσωμε ότι, όταν ένας αγώνας διεξάγεται για την Ορθοδοξία, τουλάχιστον για μας τους Έλληνες, έχει αστείρευτες πηγές δυνάμεως. Είναι αγώνας για την ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ και όχι για τις πλάνες, τις αιρέσεις και την ειδωλολατρία, όπου μας προορίζει ο Οικουμενισμός…

Θα υπενθυμίσωμε ακόμη στους σκοτεινούς πράκτορας του Οικουμενισμού και σε όσους εθελοτυφλούν μπροστά στην Αλήθεια, ότι εμείς οι Έλληνες στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν μας κτύπησαν την Έλλη, το πλοίο μας, κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας στην Τήνο, με την ιερή φλόγα της Πίστεως στην Αγία Ορθοδοξία ξεσηκωθήκαμε και ωρθώσαμε ανάστημα στην βδελυρό θεομάχο Άξονα. Ο Ορθόδοξος Λαός μας ετιμώρησε την υπεροψία των αντιχρίστων εισβολέων. Ανέτρεψε το σχέδιο των Μουσολίνι και Χίτλερ. Και παλεύοντας με την σιδερένια ορδή των αντιπάλων, έδωσε την μεγάλη νίκη της πίστεως.

Ποιος όμως Ορθόδοξος Έλληνας θα πολεμούσε υπέρ του Πάπα ή του αντιχρίστου Οικουμενισμού;

ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΝ ,ΛΟΙΠΟΝ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ ΤΑ ΣΑΘΡΑ ΚΑΙ ΔΟΛΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ, πως πρέπει να ενωθούμε ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ,για να ενισχύσωμε τάχα την άμυνα της Δύσεως!

ΑΛΛΟΥ ΝΑ ΤΑ ΠΟΥΝΕ ΑΥΤΑ!!

3ον) Τους χλιαρούς εκκλησιαστικούς ηγέτας 

Το πιο φοβερό είναι, ότι ο ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ εξυπηρετεί συχνά τα σχέδιά του με την ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

Μη σας φαίνεται αυτό παράξενο, διότι ο οικουμενισμός, με την βοήθεια «δικών του» ΚΟΣΜΙΚΩΝ ΑΡΧΟΝΤΩΝ, ανεβάζει με αυθαιρεσία και παράνομη επιρροή Πατριάρχας, Αρχιεπισκόπους και Επισκόπους εις τους θρόνους των και αυτούς τους «ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΥΣ» τους χρησιμοποιεί κατόπιν δια να φέρη εις πέρας το σχέδιό του. 

(Θρόνο που ετοίμασαν για την ενθρόνιση του αντιχρίστου) 

(βλέπε: http://www.triklopodia.gr/%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%B1-%CF%88%CE%B5%CF%85%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%B7%CF%83/ )

Είναι γνωστόν, άλλωστε, ότι στην εποχή μας τα διάφορα Πατριαρχεία και οι Αρχιεπισκοπές δέχονται μεγάλες πιέσεις από τους κοσμικούς άρχοντας, από τους πολιτικούς και τους τυράννους.

Το Πατριαρχείον π.χ. της Μόσχας, όχι απλώς επηρεάζεται, αλλά στην κυριολεξία κατευθύνεται από τους τυράννους του Κρεμλίνου. Και εάν μπήκε στο Π.Σ.Εκκλησιών, τούτο οφείλεται, όπως είδαμε πιο πάνω, στην πίεσί τους την αφόρητη.

Αλλά και το Πατριαρχείον της Κωνσταντινουπόλεως επηρεάζεται αφάνταστα από την δυτικήν πολιτικήν. Η επιρροή αυτή πολύ συνετέλεσε στην επαφή του Πατριαρχείου με το προτεσταντικό «Οικουμενικό Συμβούλιο των Εκκλησιών».

Δυστυχώς ευρίσκονται Κληρικοί, που δέχονται την βοήθειαν, δια να αναρριχηθούν εις τους θρόνους των και κατόπιν δέχονται τον επηρεασμό, την υποταγή στις πολιτικές δυνάμεις.

Αλλά Επίσκοπος και οιοσδήποτε Κληρικός, που ξέχασε, ότι ανήκει στη «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία», που ξέχασε ότι είναι Ορθόδοξος και παραβιάζει φανερά τους Ιερούς Κανόνας και γίνεται Έ ν α με τους αιρετικούς οικουμενιστάς, αυτός βρίσκεται ίσως στην αγκαλιά της κοσμικής εξουσίας, είναι όμως πολύ μακριά από τον Χριστόν και την Εκκλησία Του.

Αυτός δεν έχει σκοπό του το: Ελθέτω η Βασιλεία του Θεού, αλλά το : ελθέτω η βασιλεία του αντιχρίστου επί της γης.

                *ΣΥΜΒΟΛΑ -ΒΙΤΡΩ- ΘΡΟΝΟΣ 

{Όλοι οι «ιεράρχες» που παρευρέθηκαν στην ΨΕΥΔΟ-σύνοδο πρώτα πέρασαν μπροστά από το ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ,το είδαν (και μην πει κάποιος ότι δεν το είδε), υποκλίθηκαν και δέχτηκαν εκουσίως να εισέλθουν στο «μαγαζί» που πουλάει αυτό που διαφημίζει με την ταμπέλα του στην είσοδο και να συνομιλήσουν με το διάβολο!

Ας δικαιολογηθούν λοιπόν και ας μας πουν τι νόημα είχε το σύμβολο των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών (πανθρησκείας) στην είσοδο και η κενή πολυθρόνα πάνω από το κεφάλι του Βαρθολομαίου. Αδελφοί μου, λάβετε υπόψιν σας ότι τα σύμβολα είναι η γλώσσα των σημάτων και μια εικόνα είναι χίλιες …λέξεις!!}

ΑΞΙΟΘΡΗΝΗΤΟΙ ΟΙ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΙ… 

Πώς να δικαιολογήση κανείς την συνεργασίαν μερικών Ορθοδόξων ταγών της Εκκλησίας, με τον οικουμενισμό, ο οποίος πολεμάει την Εκκλησία;

Τι ελαφρυντικό να τους βρη, αφού εκείνοι βοηθούν τους οικουμενιστάς στην εφαρμογή του σατανικού τους σχεδίου;

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΑΦΡΥΝΤΙΚΟ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΕΡΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥΣ.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ.

Αφού μπαίνουν στον οικουμενισμό, σημαίνει, ότι συμφωνούν με τα σχέδιά του που στρέφονται εναντίον του Χριστού, εναντίον της Ορθοδόξου Πίστεως.

Αρνούνται επομένως, ότι ο Χριστός είναι Θεός αληθινός.

Παραδέχονται, όπως και οι αιρετικοί, ότι ο Χριστός είναι «κτίσμα» του Θεού.

Συμφωνούν με τους μασόνους, που ονομάζουν τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν «μύστην» και «μυσταγωγόν». Λαμβάνοντας, λοιπόν,μέρος και συνεργαζόμενοι με τον οικουμενισμό οι Ορθόδοξοι, οδηγούνται κατευθείαν στην άρνησι του Χριστού. Παραδέχονται, ότι ο Κύριος δεν ήλθε ακόμη στη γη και ότι επομένως δεν έφερε την λύτρωσι, την σωτηρία και την Αλήθεια. Είναι σαν να περιμένουν κάποιον άλλον «Σ ω τ ή ρ α».

Με όλα αυτά όμως γίνονται υβρισταί του Θεού, προδότες της Πίστεώς μας και συνεργάτες των εχθρών του Χριστού!

Με αυτόν τον τρόπον βοηθούν οι Ορθόδοξοι τον Οικουμενισμό, ο οποίος προσπαθεί να αφαιρέση την Θεότητα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και να την δώση στον εχθρό του Χριστού, τον ΑΝΤΙχριστο.

Το βλέπομε πλέον σήμερα καθαρά, ότι ο οικουμενισμός γίνεται σύμμαχος των εχθρών της Εκκλησίας του Χριστού και αγωνίζεται συστηματικά να υποκαταστήση τον Χριστόν κατ’ αρχάς με τους Θεούς των ειδώλων και στο τέλος να δώση το θρόνο του Χριστού σε ένα θεό, που θα είναι κατασκεύασμα ανθρώπων. Θα είναι ο άρχων του σκότους , ο «κ ο σ μ ο κ ρ ά τ ω ρ τ ο υ α ι ώ ν ο ς τ ο ύ τ ο υ».

Ας προσέξουν επομένως οι συνεργάτες και οι συνοδοιπόροι του οικουμενισμού.

Ας αναλογισθούν τις τρομερές ευθύνες τους απέναντι του Θεού, της Ανθρωπότητος και της Ιστορίας.

Ας προσέξουν κυρίως οι αντιπρόσωποι των Ορθοδόξων Εκκλησιών να μη γίνουν συνεργάτες του ΑΝΤΙ-χριστου Οικουμενισμού και νεκροθάπτες πολλών Ορθοδόξων ψυχών.

Το κ ρ ί μ α τους θα είναι τρομερό και ασυγχώρητο. Επειδή όμως υπάρχουν και πολλοί που ανύποπτα και καλοπροαίρετα συνεργάζονται με τον οικουμενισμό, χωρίς ίσως να γνωρίζουν και χωρίς να υποπτεύωνται καν, το απώτερο σχέδιό του, γι’ αυτό, αξίζει το παρόν ξεσκέπασμα του Οικουμενισμού.

Προς Θεού! Λοιπόν, αδελφοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, Όσιοι Πατέρες και Μοναχοί ,σεβάσμιοι Ιερείς και σεβασμιώτατοι Αρχιερείς… Μακρυά από το αντίχριστο κίνημα του Οικουμενισμού, τώρα τουλάχιστον, που τον αντικρύζετε χωρίς μάσκα. Θα σας κάμη προδότας του Χριστού και λύκους του ποιμνίου Του.

+ του Αρχιμ. ΧΑΡΑΛ. Δ. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ 

«Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ 

ΧΩΡΙΣ ΜΑΣΚΑ» 

Σας μεταφέρει ταπεινά με εν Χριστώ αγάπη και ενδιαφέρον

ο Γεώργιος Φλώρος

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (25 Ιαν): μικρό αφιέρωμα...

Ο μέγας αυτός Άγιος Γρηγόριος ο Τριαδικός Θεολόγος και ιεράρχης γεννήθηκε στη Αριανζώ το 329 μ.Χ, ένα μικρό χωριό της Καππαδοκίας, κοντά στη κωμόπολη Ναζιανζώ, εξ ου αναφέρεται και ως Ναζιανζηνός. Οι γονείς του ήτον ευγενείς και δίκαιοι, Γρηγόριος και Νόννα ονόματι, σεβόμενοι εξ αγνοίας τα είδωλα. Αφ'ότου δε εγέννησαν τον Γρηγόριο, ανεγεννήθησαν και αυτοί και εβαπτίσθησαν Χριστιανοί. Ο πατέρας του μάλιστα έγινε αρχιερεύς της Ναζιανζού. Έτσι, ο νεαρός Γρηγόριος ανατρέφεται, μέσα σε χριστιανικό περιβάλλον. Από την παιδική του ηλικία φανέρωσε τα σπάνια χαρίσματα του. Αγάπησε με πάθος τα γράμματα και λόγω της καλής οικονομικής κατάστασης των γονιών του μπόρεσε και σπούδασε στα καλύτερα σχολεία της εποχής του.

Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στην Αθήνα γνώρισε το Μέγα Βασίλειο και στην Αλεξάνδρεια συνάντησε για πρώτη φορά το Μέγα Αθανάσιο και το Μέγα Αντώνιο. Το 365 μ.Χ., ο Βασίλειος έφυγε από την Αθήνα, αλλά ο Γρηγόριος έμεινε και δίδασκε ρητορική για ένα χρόνο. Μετά άφησε κι αυτός την Αθήνα και επέστρεψε στη Ναζιανζώ. Όταν επέστρεψε, βαπτίστηκε χριστιανός από τον πατέρα του και έγραψε για το μυστήριο του βαπτίσματος. Ο Γρηγόριος συνιστά το νηπιοβαπτισμό και διδάσκει στους νέους της Ναζιανζού τη χριστιανική διδασκαλία. Ο πόθος του ήταν να ασκητέψει στον Πόντο κοντά στο φίλο του Βασίλειο, όπου και πήγε. Εκεί με το Βασίλειο έγραψε πολλά συγγράμματα.

Περί τα τέλη του 360 μ.Χ., μετά από παράκληση του πατέρα του αφήνει την έρημο του Πόντου και πηγαίνει στην πατρίδα του. Εκεί κατατάσσεται στις τάξεις του κλήρου, αλλά και πάλι φεύγει στην έρημο με σκοπό να προσευχηθεί, να δυναμώσει πνευματικά και να μπορέσει να φέρει σε πέρας το δύσκολο έργο του κληρικού. Ώριμος πλέον επιστρέφει και υπηρετεί το λαό ως ιερέας βοηθώντας τους φτωχούς και τους αρρώστους. Την περίοδο αυτή ο Ιουλιανός ο Παραβάτης κήρυξε σφοδρό διωγμό εναντίον των χριστιανών. Εναντίον του Ιουλιανού αντέδρασαν οι δύο αγωνιστές της εποχής, ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος. Οι λόγοι του Γρηγορίου χτυπούν σκληρά τον παραβάτη και χριστιανομάχο αυτοκράτορα, αλλά το αίμα των χριστιανών χύνεται αλύπητα.

Όταν πέθανε ο Ιουλιανός και σταμάτησε ο διωγμός, ο Γρηγόριος εργάζεται δίπλα στον πατέρα του και τον βοηθά με ζήλο στο κοινωνικό του έργο. Έτσι, η φήμη του Γρηγόριου απλώθηκε σε όλο το χριστιανικό κόσμο. Όταν πέθανε ο πατέρας του, φεύγει πάλι ο Γρηγόριος και πηγαίνει στο μοναστήρι της Αγίας Θέκλας με μοναδικό έργο την προσευχή και τη συγγραφή. Όταν κινδύνευε η Κωνσταντινούπολη από τις αιρέσεις, κάλεσαν το Γρηγόριο να πάει εκεί και να βοηθήσει την εκκλησία. Δεν μπορούσε ν’ αρνηθεί μπροστά στον κίνδυνο της ορθόδοξης πίστης. Πήγε εκεί και με τους πύρινους λόγους του και τα επιχειρήματα του έφερε σε δύσκολη θέση τους αιρετικούς και μετά από σκληρό αγώνα ελευθερώθηκε η εκκλησία. Εκείνο που ανέδειξε το Γρηγόριο μεγάλο δάσκαλο και ποιμένα της εκκλησίας ήταν η υπεράσπιση της ορθοδοξίας, που πέρναγε δύσκολες μέρες, από τον κίνδυνο των Αρειανών.

Στην Κωνσταντινούπολη, μόνο ένας μικρός ναός είχε απομείνει στους ορθοδόξους, που τον ονόμαζαν συμβολικά Αγία Αναστασία, ελπίζοντας πως εκεί θα αναστηθεί ξανά η Ορθοδοξία. Σ’ αυτόν το ναό ο Γρηγόριος εκφώνησε τους περίφημους πέντε λόγους για τη θεότητα του «Υιού και Λόγου του Θεού», με θαυμαστά αποτελέσματα. Η εκκλησία μας με βάση τα υψηλά θεολογικά του κηρύγματα και συγγράμματα τον τίμησε με τον τίτλο του Θεολόγου. Σε λίγο στέφθηκε αυτοκράτορας ο Μέγας Θεοδόσιος καθιερώνοντας με διάταγμα την ορθοδοξία. Τότε αναδείχτηκε ο Γρηγόριος, Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και Πρόεδρος της Β’ Οικουμενικής Συνόδου. Από αυτή τη θέση, το 381μ.Χ., μαζί με άλλους άρχοντες της εκκλησίας στερέωσαν την πίστη και την ορθοδοξία συμπληρώνοντας το Σύμβολο της Πίστεως που άρχισε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος. Όμως η κακία και ο φθόνος δεν άφησαν για πολύ καιρό το Γρηγόριο στον πατριαρχικό θρόνο, επειδή μερικοί επίσκοποι από φθόνο αντέδρασαν στην εκλογή του. Η ευαίσθητη ψυχή του δεν το ανέχθηκε αυτό και για να εξασφαλίσει όμως την ειρήνη της εκκλησίας, με μια ηρωική πράξη, παραιτήθηκε από τον αρχιεπισκοπικό θρόνο και την προεδρία της συνόδου και επέστρεψε στον τόπο του,τη Ναζιανζό και πρόσφερε τις υπηρεσίες του από το βαθμό του επισκόπου περνώντας την υπόλοιπη ζωή του με προσευχή, διάβασμα και συγγραφή βιβλίων.

Ένα πρωινό, στις 25 Ιανουαρίου το 391 μ.Χ., άφησε τα γήινα, για να πάει αιώνια κοντά στον αγαπημένο του Κύριο. Η αγία κάρα του βρίσκεται στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου στο Άγιον Όρος. Ο Γρηγόριος διακρίθηκε για τον αγνό του χαρακτήρα και τις πολλές αρετές καθώς και για το τεράστιο συγγραφικό του έργο, που περιλαμβάνει λόγους, επιστολές και ποιήματα. Η Εκκλησία μας τον κατέταξε ανάμεσα στους αγίους της και τον τιμά ξεχωριστά στίς 25 Ιανουαρίου καθώς και στις 30 του ίδιου μήνα, γιορτή των Τριών Ιεραρχών.

Ἀπολυτίκιον (Ἦχος α')

Ὁ ποιμενικὸς αὐλὸς τῆς θεολογίας σου, τὰς τῶν ῥητόρων ἐνίκησε σάλπιγγας· ὡς γὰρ τὰ βάθη τοῦ Πνεύματος ἐκζητήσαντι, καὶ τὰ κάλλη τοῦ φθέγματος προσετέθη σοι. Ἀλλὰ πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, Πάτερ Γρηγόριε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

ΖΕΣΤΑΘΗΚΕ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΕ ΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ .

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ 

Τί ήταν αυτό που ζήσαμε στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης για την Μακεδονία; Εθνική παλιγγενεσία να το ονομάσω; Αναζωπύρωση της εθνικής μας αυτοσυνειδησίας να το αξιολογήσω ή πατριωτική άνοιξη να το πω; Όπως και να το διατυπώσει κανείς ένα είναι το βέβαιο ότι γλυκοχαράζει το εθνικό μας όραμα με την αγάπη για την γλυκιά μας πατρίδα! Διότι, τί ήταν εκείνο που έκανε τόσο λαό να μεταβεί στην συμπρωτεύουσα να διατρανώσει την βούλησή του για το ζήτημα της παραχάραξης της ιστορίας της Μακεδονίας; Υπήρχαν προϋποθέσεις να πετύχει αυτό το συλλαλητήριο με όλη την πολεμική που προηγήθηκε από τα μέσα της μαζικής ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης; Όντως, διαπιστώσαμε με λύπη οσοι παρευρέθηκαμε σε αυτόν τον μεγάλο αγώνα, εκείνο που αναρτήθηκε στο «ΑΚΤΙΝΕΣ» με τίτλο «Η Μακεδονία ξεσκέπασε το ψευτορωμαίικο» ότι ρίξανε εσκεμμένα τα δίκτυα της κινητής τηλεφωνίας. Δεν λειτουργούσε κανένα δίκτυο. Δεν λειτουργούσε σχεδόν καθόλου κάποιο πάροχο δεδομένων στα κινητά του κόσμου προφανώς να μην γίνονται κοινοποιήσεις και αναρτήσεις! Τα κανάλια μα κυρίως τα κρατικά που τα πληρώνουμε εμείς οι φορολογούμενοι πολίτες δεν δείξανε ούτε ένα πλάνο! Κλείσανε τα μοναδικά κρατικά διόδια στα Μάλγαρα με εντολή από το υπουργείο συγκοινωνιών για να εμποδίσουν την διέλευση του κόσμου στο συλλαλητήριο. 

Μόλις και μετά βίας ορισμένοι μητροπολίτες που παρεβρέθησαν -δυστυχώς όμως όχι της δυτικής Μακεδονίας- διέσωσαν το κύρος της Εκκλησίας. Μετά ισχυρίζονται ότι εμείς δεν σεβόμαστε τους θεσμούς. Διότι παρ’ ολίγον να εξευτελισθούν συνολικά με όλα όσα δήλωναν, τα οποία όμως ενεργοποίησαν την άμεση αντίδραση του πραγματικού θεματοφύλακα της ιστορίας και των αξιών του Έλληνα και έφεραν το εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα που προέκυψε αναπάντεχα, αφού ο ελληνικός λαός, ο οποίος είναι απρόβλεπτος, πολύ σωστά, τους αγνόησε. Το να συγκαλούν εκ των υστέρων, τώρα, οι μητροπολίτες ιερατικές συνάξεις και να ανακοινώνουν τα ψηφίσματά τους για το Μακεδονικό δεν έχει και πολύ αξία διότι γίνεται, κατόπιν εκδηλώσεως της βουλήσεως του λαού, για να περισώσουν το κύρος τους και όχι την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Αν είχαν και οι ίδιοι, ως πνευματικοί ηγέτες, την αυτή βούληση θα έπρεπε να βγουν στον αγώνα πρώτοι παροτρύνοντας και το ποίμνιό τους. Τί έλεγε ο Μακαριστός Κονίτσης;«Παράδοσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι νά ὑπερμαχεῖ τῶν δικαίων τοῦ Γένους! Κι ὅταν ἡ Ἐκκλησία βλέπει ὅτι τά δίκαια αὐτά, ὁ πολιτικός κόσμος τά παραμερίζει καί τά παραγκωνίζει, ἡ Ἐκκλησία θά γίνει σημαιοφόρος καί πρωτοπόρος». Η θέσις του αυτή κονιορτοποιεί την ενδοτική στάση των εκκλησιαστικών ταγών! Η βούληση των μητροπολιτών να αγωνισθούν με όποιο κόστος έχοντας ως γνώμονα την συνείδησή τους και όχι το τί συνενοήθησαν συνολικώς και στο τέλος να εκτεθούν ομαδικώς, ιδιαίτερα οι της δυτικής Μακεδονίας, των οποίων η απουσία υπήρξε κραυγαλέα, όπως και η συντονισμένη απουσία του ποιμνίου τους, θα τους εξύψωνε στα μάτια του ποιμνίου τους αλλά και θα σφράγιζε το αδυσώπητο στην εκχώρηση των εθνικών μας δικαιωμάτων. Αυτό θα είχε αξία! Όμως βλέποντας ο λαός πολιτικούς και Εκκλησία να παραδίδουν την ιστορία του θεώρησε επιτακτική την ανάγκη να διατρανώσει ο ίδιος την βούλησή του στους εντολοδόχους της διακυβέρνησης αλλά και τους πνευματικούς του πατέρες που λησμόνησαν τις θυσίες των προκατόχων τους, μπαίνοντας ο ίδιος μπροστά. Έτσι κινούμενος αυθόρμητα και με γνώμονα την γεμάτη πατριωτισμό ψυχή του, κάτι που δεν έχουν ούτε οι πολιτικοί ούτε οι δεσποτάδες, έδωσε σαφές μήνυμα, ότι δεν θα σας ακολουθήσουμε στην προδοσία ούτε της πατρίδος - και εμείς συμπληρώνουμε - ούτε της πίστεως με όσα έγιναν με τα μνημόνια και με όσα υπογράφτηκαν στο Κολυμβάρι για την εξίσωση των αιρέσεων με την Ορθοδοξία. Αλήθεια, δόθηκε ένα ισχυρό και εκκωφαντικό όπως σχολιάσθηκε «ράπισμα από το συλλαλητήριο σε πολιτικούς, ιεράρχες και μιντιάρχες. Τί δεν καταλαβαίνουν όσοι προσπάθησαν να υποβαθμίσουν την αντίδραση της ελληνικής ψυχής». 

Σε τούτη την λαοθάλασσα, πάντως, όλοι νιώσαμε το σφρίγος και την ψυχή του Έλληνα. Διαπιστώσαμε να ξεπετιέται και πάλι η ακατάλυτη ελληνική φύτρα. Ζήσαμε συγκίνηση και μεγαλείο μαζί, χαρά και λύπη αντάμα. Λύπη για την προδοσία, την ασυνέπεια στην ιστορία και την τιμή προς τις θυσίες και τα αίματα των προγόνων μας που έπεσαν υπέρ βωμών και εστιών, των οποίων τους αγώνες δεν τιμούμε εν τη πράξει. Χαρά διότι διαπιστώσαμε ότι ο Έλληνας δεν έχασε την αυτοσυνειδησία του. Απαγοήτευση απ’ όσους τάχα εκπροσωπούν την βούληση του λαού και τους πνευματικούς μας ταγούς που δεν φάνηκαν αντάξιοι των περιστάσεων, όπως οι μεγάλοι Πατέρες ούτε καν αντάξιοι των συγχρόνων προκατόχων τους, αλλά θέλουν μόνο να κρατούν θεσμικά την όποια εξουσία χωρίς όμως αίσθημα αυτοθυσίας ή τουλάχιστον ξεβολέματος. Οπωσδήποτε, σήμερα για να πείσει κανείς τον λαό πρέπει να αποδείξει ότι αγαπά την πίστη και την πατρίδα, όχι εκφράζοντά το με λόγια αλλά εν τη πράξει. Πέρασε ο καιρός που ήταν δεδομένος ο σεβασμός και η αναγνώριση προσφοράς. Τώρα δεν χρειάζεται να παρουσιάζει κανείς σε καταλόγους το έργο της προνοίας αλλά να είναι στην καρδιά των ανθρώπων, μάλιστα των πιστών, βλέποντας τον να συμπάσχει μαζί τους και να τους υπερασπίζεται ως λέων. Ο καιρός των κηρυγμάτων -χωρίς πνευματικό αντίκρισμα- και του χαρτοπολέμου φαίνεται να περνά ανεπιστρεπτί. Χρειαζόμαστε άνδρες που θα μας εμπνεύσουν αντριοσύνη, φιλοπατρία και πίστη! Ο σκοπός δε της Εκκλησίας δεν είναι το κοινωνικό έργο και το «θεαθήναι». Δεσποτάδες και παπάδες που σπούδασαν θεολογία ακόμη δεν κατάλαβαν ότι μόνο η αγία πίστις όπως μας την παρέδωσε η Ορθοδοξία αγιάζει τον άνθρωπο μαζί με τα άγια μυστήρια και ότι, όταν δεν υπάρχει αγία πίστις δεν υπάρχει ούτε εν πνεύματι και αληθεία λατρεία ούτε εν Χριστώ ζωή! Γιατί σιωπούν γι’ αυτό που έγινε στο Κολυμβάρι και δεν ενημερώνουν τους πιστούς; Όσοι πιστοί, πάλι, διαλέξαμε να πάρουμε την ανηφόρα των διωγμών προκειμένου να μην νοθεύσουμε ότι μας εμπιστεύθηκαν οι άγιοι, ας αγωνισθούμε με μια ψυχή, με γενναίο φρόνημα και με αίσθημα θυσίας για αυτήν την αληθινή πίστη της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Μια φορά ζει ο άνθρωπος σε ετούτη την γη. Και αν η πατρίδα του είναι η Ελλάς ένας λόγος παραπάνω να δείξει γενναιότητα για να συνεχίσει την ιστορία των προγόνων του.

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

«ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ (ΜΟΝΟΘΕΛΗΤΙΣΤΩΝ-ΜΟΝΟΕΝΕΡΓΗΤΩΝ) ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΑΥΤΩΝ.»

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ ΑΥΤΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΜΑΞΙΜΟ;

Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

Τα πρώτα χρόνια

O Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη την βασιλίδα των Πόλεων, στα τέλη του 6ου αιώνα γύρω στο 580 μ. X. από ευγενείς και ευσεβείς γονείς. Από μικρό παιδί αγαπούσε πολύ τον Θεό. Οι γονείς του, λόγω του ότι ήταν πολύ εύποροι, φρόντισαν και του έδωσαν πλούσια παιδεία. Ο Άγιος Μάξιμος σπούδασε πολλές επιστήμες, όπως ρητορική, φιλοσοφία, γραμματική, μουσική, ποίηση και άλλες πολλές τέχνες της εποχής εκείνης. Τόσο πολύ δε διαδόθηκε η φήμη του, τα χαρίσματά του, το τάλαντό του, η ρητορεία του, τα γραπτά του, η ευσέβειά του και γενικά η όλη προσωπικότητα του Αγίου Μαξίμου, όπου γρήγορα ο βασιλεύς Ηράκλειος, που ήταν Αυτοκράτορας την εποχή εκείνη, τον συμπάθησε, τον αγάπησε και τον πήρε κοντά του για να τον έχει ως αρχιγραμματέα του και σύμβουλό του, στα διάφορα θέματα του.

Όμως, ο Άγιος Μάξιμος, ενώ είχε τα πάντα δίπλα στον Αυτοκράτορα, και παρ’ όλες αυτές τις δόξες, τις τιμές και τα μεγαλεία που είχε, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν στάθηκαν ικανά να τον συγκινήσουν, και να τον δελεάσουν, για να παραμείνει κοντά στην κοσμική και υλική αυτή ζωή. Αλλά, εγκαταλείποντάς τα όλα, έφυγε από τα ανάκτορα για να πραγματοποιήσει αυτό το οποίο ήθελε και επιθυμούσε από μικρό παιδί και ήταν, το να προσέλθει κοντά στο Θεό, και να τον υπηρετήσει. Να απαρνηθεί τα εγκόσμια, τα υλικά και προσωρινά αγαθά, και να αγωνιστεί για τα πνευματικά και αιώνια αγαθά. Έτσι λοιπόν, αφού πήρε την άδεια από τον Αυτοκράτορα, έφυγε και πήγε και έγινε Μοναχός, σ’ ένα Μοναστήρι απέναντι από την Κωνσταντινούπολη, στην Χρυσούπολη, στο σημερινό Σκούταρι, (Ουσκουδάρι, στὰ τουρκικά). Εκεί λοιπόν εκάρη Μοναχός (δηλαδή έγινε μοναχός) και μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα έφτασε σε πολύ υψηλά μέτρα αγιότητας, μέσα από μεγάλη άσκηση. Τόσο, που οι Μοναχοί οι οποίοι ήταν στο μοναστήρι τον αγάπησαν και τον σεβάστηκαν τόσο πολύ, που τον παρακαλούσαν συνέχεια να δεχθεί να γίνει ο Πνευματικός τους Πατέρας και Καθηγούμενός τους, για να τους καθοδηγεί «εις εύδιον λιμένα».

O Άγιος Mάξιμος όμως από ταπείνωση δεν ήθελε να δεχτεί, αλλά αρνιόταν αυτή την πρόσκληση και την τιμή, ώσπου κάποια στιγμή συγκινήθηκε από την αγάπη των αδελφών του, των μοναχών και σκέφτηκε ότι, δεν έχει το δικαίωμα να κρύπτει όλη αυτή τη χάρη και την ευλογία την οποία του είχε χαρίσει ο Θεός και τα χαρίσματα και όλες αυτές τις αρετές, αλλά έπρεπε, όπως τοποθετούμε το φως πάνω στο τραπέζι και φωτίζει όλο το δωμάτιο, έτσι και εκείνος έπρεπε να φωτίσει τον κόσμο ολόκληρο και να σταθεί ψηλά, ως άλλος Άτλας θα λέγαμε, ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, και να σώσει εκείνη τη περίοδο την Εκκλησία από την ύπουλη, φοβερή και τρομερή αίρεση των Μονοθελητών και Mονοενεργητών.

Η αίρεση των Mονοθελητών και Mονοενεργητών

και η διδασκαλία της

Τι ακριβώς συνέβει εν συντομία;

Τον 7ο αιώνα, το 617 περίπου, ο βασιλεύς Ηράκλειος γνώριζε κάποιον μεγάλο, επίσημο αρχιερέα στην Αντιόχεια, του οποίου είχε μολυνθεί η καρδιά, με την αίρεση αυτή των Μονοθελητών και Mονοενεργητών. Tί είναι αυτή η αίρεση; Eίναι εκείνοι οι αιρετικοί οι οποίοι πρέσβευαν ότι ο Xριστός μας είχε μόνο μία θέληση και μόνο μία ενέργεια. Όπως ξέρουμε ο Xριστός είχε δύο Φύσεις. Την Θεία και την Ανθρώπινη. Ήταν τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Λίγο πιο πριν, τον 5ο αιώνα υπήρχε η αίρεση των Mονοφυσιτών, που έλεγαν ότι ο Xριστός είχε μόνο μία Φύση. Και άλλοι μέν από τους Mονοφυσίτες έλεγαν ότι είχε μόνον την Ανθρώπινη Φύση, άλλοι δε έλεγαν ότι είχε μόνο την Θεϊκή Φύση, και ότι τελικά η Θεία Φύση Του απορρόφησε την Ανθρώπινη και έμεινε μόνο η Θεϊκή.

Aυτή λοιπόν η αίρεση των Mονοφυσιτών, εκλόνησε και ταλαιπώρησε την Εκκλησία για πολλά χρόνια, δημιουργώντας πολλά και διάφορα προβλήματα, σε όλη την Αυτοκρατορία. Επειδή λοιπόν υπήρχε μεγάλη αντιπαράθεση μεταξύ των πιστών, κληρικών και λαϊκών, κάποιοι "σοφοί" κληρικοί και λαϊκοί, κυρίως όμως αρχιερείς, για να κατευνάσουν δήθεν τα πνεύματα και για να ηρεμήσουν τις παρατάξεις αυτές, τους ορθοδόξους και τους αιρετικούς, βρήκαν αυτή την δοξασία, αυτό το ψευδό-δόγμα, του Μονοθελητισμού και Μονοενεργητισμού.

Έλεγαν λοιπόν, ότι: Εντάξει! Δεχόμαστε, συμβιβαζόμαστε ότι ο Χριστός είχε δύο Φύσεις, ήταν και τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος. Το πιστεύουμε αυτό το δόγμα. Μην μας λέτε όμως ότι είχε και δύο θελήσεις και δύο ενέργειες, ως Θεός και ως Άνθρωπος. Ότι είχε δηλαδή και την θεϊκή θέληση και την ανθρώπινη θέληση και ότι είχε την θεϊκή ενέργεια και την ανθρώπινη ενέργεια και ότι ενεργούσε και σαν Θεός, ενεργούσε και σαν άνθρωπος. Αυτό δεν το δεχόμαστε με τίποτε! Και έτσι γεννήθηκε, δημιουργήθηκε, η μεγάλη αυτή αίρεση των Μονοθελητών και των Mονοενεργητών που πίστευαν δηλαδή μόνο σε μία θέληση και μία ενέργεια του Χριστού. Και βέβαια, το δόγμα αυτό ήταν τελείως βλάσφημο και ξένο με την Αλήθεια και την Ορθοδοξία. Ήταν δε ταυτόχρονα τόσο ανόητο και αστείο, που ο Άγιος Μάξιμος τους αποστόμωνε μόνο με μία του φράση. Δεν σας λέμε πολλά γιατί δεν είναι επί του παρόντος, επειδή ο χρόνος κυλάει, μόνο αυτό να θυμηθείτε που τους είπε ο Άγιος Mάξιμος:

«Oὐκ ἔστι φύσις ἀνενέργητος καί ἐνέργεια ἄνευ φύσεως». Δηλαδή, «δεν υπάρχει καμμία φύση που δεν έχει ενέργεια και ούτε πάλι μπορεί να υπάρξει καμμά ενέργεια χωρίς φύση».

Εύστοχα παραδείγματα εναντίον της αιρέσεως

από τον Άγιο Μάξιμο

Βρείτε μου, τους έλεγε ο Άγιος Μάξιμος, μία φύση η οποία να είναι «ἀνενέργητος» δηλαδή, ανενεργός. Δεν υπάρχει καμμιά περίπτωση. Οποιοδήποτε πράγμα πάρετε επί της γης, γήινο, που έχει μία ουσία, αποτελείται από μία ουσία, ταυτόχρονα έχει και κάποια ενέργεια. H φωτιά παραδείγματος χάριν. Η φύση, η ουσία της φωτιάς είναι αυτή που γνωρίζουμε, δηλαδή η ελεγχόμενη καύση για την παραγωγή ενέργειας. Ποια όμως είναι η ενέργεια; H ενέργεια της φωτιάς είναι το φως, η ζέστη, είναι το κάψιμο και άλλα παράγωγα που βγαίνουν από τη φωτιά, και την ενέργεια της. Έχουμε το νερό. Η φύση του νερού είναι αυτή που γνωρίζουμε, είναι η ένωση του υδρογόνου και του οξυγόνου. Έχει όμως και την ενέργεια του. Τρέχει, κυλάει, ανεβαίνει, κατεβαίνει, είναι δροσερό, κρύο, ζεστό, πικρό, γλυκό, αλμυρό κ.λπ. Έτσι και η ανθρώπινη φύση, η δική μας φύση. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μία φύση, μία ουσία. Αυτή η φύση-ουσία λοιπόν, έχει και ενέργεια. Ποια είναι η ενέργεια; Μιλάμε, ενεργούμε. Γράφουμε, ενεργούμε. Προχωράμε, ενεργούμε. Τρώμε, ενεργούμε. Χτυπάμε παλαμάκια, ενεργούμε, και άλλα πολλά που πράττει και ενεργεί ο άνθρωπος στην ζωή του.

Έτσι λοιπόν, τους έλεγε ο Άγιος Μάξιμος, δεν μπορεί να υπάρξει φύσις ανενέργητος δηλαδή, ανενεργός. Και άρα λοιπόν, αφού δέχεστε ότι είχε δύο φύσεις, πρέπει να δεχθείτε ότι είχε και δύο θελήματα και δύο ενέργειες. Εάν δεν δέχεστε ότι είχε δύο θελήσεις και δύο ενέργειες δεν μπορείτε να λέτε και να δέχεστε ότι είχε και δύο Φύσεις. Ή δέχεσθε λοιπόν και τα μεν και τα δε, ή μην δεχτείτε τίποτε από τα δύο και πηγαίνετε στην ευχή του Θεού. Αυτό όμως, δυστυχώς δεν ήθελαν να το καταλάβουν όλοι οι τότε αρμόδιοι και υπεύθυνοι. Και τι έγινε; Προσέξτε τι έγινε. Μιλάμε τώρα για φοβερά πράγματα, τα οποία ίσως να τα βρούμε μπροστά μας και γι’ αυτό σας τα λέμε αυτά τα πράγματα, γιατί θα τα βρούμε μπροστά μας και σύντομα και ίσως γι’ αυτό να σας κουράζουμε. Μπορεί να έχετε ορισμένοι κουραστεί, αλλά δεν πειράζει, εμείς θα συνεχίσουμε σήμερα. Αλλά αυτά όμως που θα ακούσετε θα είναι πολύ σημαντικά και όσοι θέλετε κάποια στιγμή θα τα χρησιμοποιήσετε και θα τα εφαρμόσετε, προς ωφέλεια πνευματική και σωτηρία της ψυχής σας. Όσοι δεν θέλετε είναι δικαίωμά σας. Tί έγινε, προσέξτε! Μιλάμε τώρα για φοβερές εξελίξεις, αφού όλα τα τότε Πατριαρχεία, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, τα Πατριαρχεία Aλεξανδρείας, Aντιοχείας, Iεροσολύμων και το Πατριαρχείο Pώμης, όταν η Ρώμη ήταν ενωμένη με την Ανατολή, τα πέντε τότε Πρεσβυγενή Πατριαρχεία, αυτά ήταν τα μόνα Πατριαρχεία τότε, όλα λοιπόν αυτά τα Πατριαρχεία με τους Πατριάρχες τους, με τους αρχιερείς τους, με τους κληρικούς τους, με τον λαό τους, όλα μα όλα είχαν πέσει στην αίρεση αυτή!

Η αίρεση μάστιζε το πλήρωμα της Εκκλησίας

επί εξήντα ολόκληρα χρόνια

Όλα, τα Πατριαρχεία και οι κατά τόπους Εκκλησίες, - για κάποιο διάστημα εξαιρείτο μόνο το Πατριαρχείο της Ρώμης με τον Πάπα τον Άγιο Μαρτίνο που θα πούμε πώς έγινε αυτό - έπεσαν στην αίρεση. Όλοι στην αίρεση λοιπόν, προσέξτε, όλοι στην αίρεση, όλοι οι Πατριάρχες, όλοι οι κληρικοί, όλοι οι λαϊκοί, ασπάσθηκαν και δέχθηκαν την αίρεση αυτή και έγιναν αιρετικοί. Όχι για ένα χρόνο, όχι για δύο, όχι για τρία, όχι για δέκα, όχι για είκοσι, όχι για τριάντα, όχι για σαράντα, αλλά για 60 ολόκληρα χρόνια! Εξήντα ολόκληρα χρόνια όλα τα Πατριαρχεία όλες οι εκκλησίες επί της γης, ήταν αιρετικές. Mα θα μου πείτε: Εάν πράγματι ήταν έτσι τότε πού ήταν η Εκκλησία του Χριστού την εποχή εκείνη; Έπαψε να υπάρχει; Και τότε πώς ο Κύριός μας λέγει· «καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς», δηλαδή· «και οι πύλες του Άδη δε θα υπερισχύσουν εναντίον της.»; (Ματθ. ΙΣΤ΄, 18) E! Εδώ είναι η ουσία. Εδώ είναι όλη η ουσία του θέματος και ο λόγος που σας αναφέρουμε όλα τα ανωτέρω. Γιατί; Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν εσφαλμένη ιδέα και εντύπωση για το τι είναι ΕΚΚΛΗΣΙΑ του Χριστού!

Στην Εκκλησία του Χριστού είναι και ανήκουν όλοι όσοι είναι μέσα στην Αλήθεια και τηρούν ανόθευτη την διδασκαλία του Ιησού Χριστού. Δυστυχώς, σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των πιστών νομίζουν και πιστεύουν ότι Εκκλησία είναι οι παπάδες και οι δεσποτάδες, οι κατά τόποι ιερές Σύνοδοι, τα κτήρια, οι Αρχιεπισκοπές, οι Μητροπόλεις τα Πατριαρχεία κλπ. Όλα αυτά ή κάποια απ’ αυτά, νομίζουν ότι είναι Εκκλησία. Και όταν οι πιστοί δεν ανήκουν ή δεν είναι μέσα σε μια τέτοια Εκκλησία ή δεν βρίσκονται κάτω κάποια ιερά Σύνοδο ή κάποιο Πατριάρχη, Αρχιεπίσκοπο, Αρχιερέα ή Ιερέα, ή δεν έχουν κάποιο Ναό νομίζουν και πιστεύουν ότι είναι και βρίσκονται εκτός Εκκλησίας. Φυσικά και δεν είναι έτσι τα πράγματα! Και βέβαια όσοι πιστεύουν κάτι τέτοιο κάνουν μεγάλο λάθος, όπως αποδεικνύεται μέσα από την Εκκλησιαστική ιστορία, αλλά και την ζωή του Αγίου Μαξίμου.

Εάν ήταν έτσι τα πράγματα - όπως πιστεύουν όλοι αυτοί - τότε για ποιόν λόγο ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής επί 40 ολόκληρα χρόνια (από το 620-660 μ.Χ. που κοιμήθηκε) δεν ήταν μέσα σ’ αυτή την εκκλησία; Για ποιο λόγο αρνιόταν να επικοινωνήσει πνευματικά μαζί με όλους αυτούς; Γιατί όλους αυτούς τους αιρετικούς κληρικούς και μάλιστα πριν ακόμη καταδικαστούν ή τους καταδικάσει κάποια Οικουμενική Σύνοδο δεν τους αποδεχόταν ως αληθινούς ιερείς και αρχιερείς της Εκκλησίας του Χριστού; Και εάν είχαμε περισσότερο χρόνο θα μπορούσαμε να σας πούμε πολλά πράγματα για την ιστορία του Αγίου Μαξίμου και τους διαλόγους που έγιναν μεταξύ του Αγίου και όλων των αιρετικών Πατριαρχών και Βασιλέων καθώς και των αντιπροσώπων τους για να δείτε και να διαπιστώσετε τι χρήσιμα, ωφέλιμα και σωτήρια διδάγματα βγαίνουν μέσα από εκεί! Εάν λοιπόν είχαν έτσι τα πράγματα, τότε ο Άγιος Μάξιμος δεν ανήκε και δεν ήταν μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, και κακώς είπε όλα αυτά που είπε, και κακώς έπραξε όλα αυτά που έπραξε! Και βέβαια κατ’ επέκταση κακώς πράττουμε που τον τιμάμε και τον εορτάζουμε ως Άγιο και μάλιστα τρεις φορές τον χρόνο. Μία στις 21 Ιανουαρίου, ημέρα της Κοιμήσεώς του, μία στις 12 Αυγούστου, ημέρα της ανακομιδής των λειψάνων του, και μία στις 20 Σεπτεμβρίου, τιμής ένεκεν, μαζί με τον Πάπα Μαρτίνο και τους δύο μαθητές του, τους Αναστάσιους. Γιατί ή είναι Άγιος και όλα αυτά που είπε και που έκανε καλώς τα είπε και τα έκανε και γι’ αυτό τον τίμησε η Εκκλησία μας και τον κατέταξε στον Χορό των Αγίων, ή όχι και κακώς, τον τιμούμε ως Άγιο και μάλιστα ως Ομολογητή.

Άραγε γιατί η Εκκλησία μας του χάρισε τον τίτλο του Ομολογητή; Έτσι για τα μάτια ή τυχαία; Φυσικά και όχι, αλλά γιατί ΟΜΟΛΟΓΗΣΕ την ΑΛΗΘΕΙΑ και την γνήσια πίστη του Χριστού! Ποια; Ότι η αλήθεια δεν ήταν αυτή που δήλωναν όλοι οι Πατριάρχες και οι αρχιερείς και ιερείς και οι κατά τόπους εκκλησίες, ότι δηλαδή ο Χριστός είχε ΜΙΑ ενέργεια και ΜΙΑ θέληση, αλλά η αλήθεια ήταν ότι ο Χριστός είχε ΔΥΟ θελήσεις και ΔΥΟ ενέργειες. Αυτή ήταν και είναι η Αλήθεια και γι’ αυτό ονομάστηκε ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ!

Τα μέσα που μηχανεύεται ο Διάβολος,

για να αλλάξει τη γνώμη των Αγίων

Ας δούμε όμως τί απάντησε ο Άγιος Μάξιμος για το θέμα ακριβώς αυτό, όταν πήγαν και τον βρήκαν, -στην εξορία και στην φυλακή που τον έβαλαν ο Αυτοκράτορας και ο Πατριάρχης- δύο απεσταλμένοι τους. Ο ένας μάλιστα εκ των δύο ήταν και Αρχιερέας. Στην αρχή προσπάθησαν με κολακείες και έπειτα με εκφοβισμούς και απειλές να τον κάνουν να αλλάξει γνώμη, αλλά δεν τα κατάφεραν. Στην συνέχεια του έταξαν πολλά δώρα, χρήματα, τιμές, να τον κάνουν Δεσπότη και άλλα πολλά, αλλά και πάλι δεν τα κατάφεραν. Έπειτα αφού είδαν ότι ο Άγιος δεν δεχόταν με τίποτε να δεχθεί τα όσα αιρετικά πίστευαν αυτοί, ούτε δεχόταν να επικοινωνήσει πνευματικά και εκκλησιολογικά μαζί τους, άρχισαν να τον ειρωνεύονται και να τον κοροϊδεύουν λέγοντάς του: «Είσαι καλά Μάξιμε; Μήπως έχεις τρελαθεί και δεν το ξέρεις; Δηλαδή, θέλεις να μας πεις, μετά απ’ όλα αυτά που συζητήσαμε, ότι εσύ ένας φτωχός και ταπεινός καλόγερος, (γιατί εκτός των άλλων, ήταν απλός Μοναχός, δεν ήταν καν ιερομόναχος ο Άγιος Μάξιμος, παρ’ όλο που ήταν και ηγούμενος) εσύ λοιπόν ένας απλός Μοναχός, ΜΟΝΟΣ σου χωρίς κανένα άλλον μαζί, έχεις την αλήθεια και μείς όλοι οι άλλοι, όλα τα Πατριαρχεία και όλες οι κατά τόπους εκκλησίες, όλοι οι Πατριάρχες, οι αρχιερείς, όλοι οι κληρικοί, όλος ο λαός, όλη η οικουμένη είναι στην πλάνη και στην αίρεση και είμαστε εκτός Εκκλησίας; Δηλαδή εσύ μόνο σε όλη την οικουμένη έχεις την αλήθεια; Εσύ μόνος σου είσαι η Εκκλησία; Τρελάθηκες τελείως; Για έλα στα συγκαλά σου, και έλα γρήγορα μαζί μας, πριν είναι πολύ αργά, για να ανήκεις και συ στην Εκκλησία του Χριστού, γιατί τώρα, αφού δεν επικοινωνείς μαζί μας, είσαι έξω από την εκκλησία, και σίγουρα θα χαθείς έτσι που πας».

Τι όμως τους απάντησε σε όλα αυτά τα φληναφήματα και ψευτοδιλήμματα ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής; «Εκκλησία, όπως είπε ο Χριστός μας, δεν είναι ούτε τα κτίρια, ούτε τα ντουβάρια, ούτε οι κληρικοί, ιερείς και αρχιερείς, ούτε τίποτε άλλο. Αλλά Εκκλησία τι είναι; Είναι ο ίδιος ο Χριστός και η Αλήθειά Του, το Ευαγγέλιο Του, η Ορθή Πίστη, η ορθή δόξα. Αυτή είναι η Εκκλησία! Και όπου υπάρχει αυτή η αλήθεια, η ορθή δόξα, εκεί είναι και η Εκκλησία του Χριστού. Όπου δεν υπάρχει αυτή η ορθή δόξα, η ορθή ομολογία και η αλήθεια, εκεί δεν υπάρχει ούτε Εκκλησία του Χριστού». Γι’ αυτό λέγει και ένας άλλος μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (σπουδαίος Πατέρας, άφθαρτα τα λείψανά του στην Θεσσαλονίκη), τι λέει, μετά από τόσους αιώνες από τον Άγιο Mάξιμο, 7ος αιώνας ο Άγιος Mάξιμος, 14ος αιώνας ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Mετά από 6-7 αιώνες λέει περίπου τα ίδια πράγματα. Tι; Ακούστε: «Καί γάρ οἱ τοῖς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσίν, οἱ δέ μή ὄντες τῆς ἀληθείας οὐδέ τοῖς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσίν». Δηλαδή, «Αυτοί που είναι μέσα στην αλήθεια είναι και μέσα στην Εκκλησία του Χριστού. Ενώ αυτοί που είναι έξω από την αλήθεια δεν είναι ούτε μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, αλλά είναι έξω από αυτήν».

Και πώς το απέδειξε αυτό ο Άγιος Mάξιμος ο Oμολογητής, τα λόγια που σας είπαμε προηγουμένως που είναι τα ίδια με του Aγίου Γρηγορίου; Έφερε απόδειξη μέσα από το Ευαγγέλιο. Και τι είπε; «Θυμάστε, -λέει ο Άγιος Μάξιμος- τι είπε ο Κύριός μας, στους μαθητές Του σαν απάντηση όταν τους ρώτησε, τί πιστεύουν και τι λένε οι άλλοι άνθρωποι γι’ Αυτόν; Και άλλοι μεν λέγανε, ότι είναι ένας προφήτης, άλλοι δε κάποιος διδάσκαλος, άλλοι το ένα και άλλοι το άλλο. Και τότε είπε ο Χριστός στους Μαθητές Του; Εσείς, τι λέτε ότι είμαι εγώ; Και πετάχτηκε ο Πέτρος και είπε: «Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». Δηλαδή, «Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Μεσσίας, ο κεκρισμένος, ο Yιός του ζώντος Θεού, του αληθινού-πραγματικού Θεού, αφού δεν υπάρχει άλλος θεός και όλοι οι άλλοι είναι ανύπαρκτοι θεοί». Μέσα σε λίγες λέξεις όλη η Θεολογία της Πίστεώς μας. Και τότε τι είπε ο Χριστός στον Πέτρο; Εδώ προσέξτε τώρα! «Μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ᾿ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Ακούσατε τι λέγει ο ίδιος ο Κύριός μας; Ότι την Εκκλησία Του την οικοδόμησε επάνω σε μία πέτρα. Ποια πέτρα; Την πέτρα της πίστεως. Τον ίδιο τον Χριστόν και την Αλήθειά Του. Την πέτρα της ομολογίας του Πέτρου. Σ’ αυτή την πέτρα λέει, της ομολογίας, σ’ αυτή την αλήθεια που είπες τώρα, ότι εγώ είμαι ο Yιός του Θεού του ζώντος, εκεί πάνω εγώ θα στηρίξω την Εκκλησία μου και αυτή θα είναι η αληθινή Εκκλησία του Χριστού, και αυτήν την Εκκλησία κανείς δεν θα μπορέσει να εξαφανίσει και να καταργήσει, ούτε ο ίδιος ο Άδης και ο Διάβολος!» (Ματθ. ΙΣΤ΄ 13-19)

Ο Χριστός και η διδασκαλία Του,

είναι η ορθή Πίστη και η ορθή Δόξα

Να λοιπόν ποια είναι και τι είναι η αληθινή Εκκλησία του Χριστού! Ο ίδιος ο Χριστός και η Αλήθεια Του! Η Ορθή Πίστη και Δόξα! Δεν είναι ούτε τα ντουβάρια, ούτε οι μήτρες, ούτε οι πατερίτσες, ούτε οι αρχιερείς ούτε οι πατριάρχες ούτε κανένας. Κανείς, απ’ όλους αυτούς, εκτός εάν έχουν μαζί τους τον Χριστό και την Αλήθεια Του! Αν λοιπόν δεν έχουμε την αλήθεια και δεν είμαστε μέσα στην Ορθοδοξία, δεν είμαστε ούτε μέσα στην Εκκλησία άσχετα αν πηγαίνουμε σε ναούς, άσχετα αν κάνουμε μνημόσυνα, λειτουργίες, κοινωνάμε, βγάζουμε λόγους και κάνουμε οτιδήποτε. Προσέξτε λοιπόν αυτή την σημαντική λεπτομέρεια, γιατί θα έρθουν δύσκολες μέρες, και δεν θα μπορέσουμε να ξεχωρίσουμε καταστάσεις. Θα μπερδευτούμε, θα υπάρχει μεγάλη σύγχυση, γιατί οι περισσότεροι θα ακολουθούν τους πολλούς, είναι το σύνδρομο της μάζας βλέπετε, πού πάει ο πολύς κόσμος. Γιατί θα λένε όλοι, είναι δυνατόν, όλοι αυτοί να έχουν άδικο και μόνο ένας ή δύο ή μια χούφτα άνθρωποι να έχουν δίκαιο;

Προσέξτε όμως τώρα! Πείτε π.χ. ότι ζούσατε εκείνη την εποχή, του Αγίου Μαξίμου του Oμολογητού, τον 7ο αιώνας, γύρω στο 650 (το 660 πέθανε ο Άγιος Μάξιμος) και σας έλεγε ο Άγιος Μάξιμος όλα αυτά τα πράγματα και βλέπατε λοιπόν να είναι μόνος του και όλοι οι άλλοι να είναι ενωμένοι, τι θα λέγατε τότε; Tι θα λέγατε; Ποιος θα είχε το δίκιο, ο ένας; Λογικό δεν είναι; Πολύ δύσκολο να πει κανείς ότι ο ένας, ένας καλόγερος είχε το δίκιο και όλοι οι άλλοι είχαν την πλάνη και ήταν μέσα στην αίρεση. Κι όμως τελικά αποδείχθηκε ότι ο Άγιος Μάξιμος είχε το δίκιο. Μετά από 60 ολόκληρα χρόνια από τότε που ξεκίνησε η αίρεση αυτή, και 20 ολόκληρα χρόνια μετά τον θάνατο του Αγίου το 660 κοιμήθηκε, το έτος 681 μ.Χ. έγινε η 6η Οικουμενική Σύνοδος η οποία αναθεμάτισε όλους τους αιρετικούς Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, τον Σέργιο, τον Πύρρο, Παύλο, Πέτρο, αναθεμάτισε τον Πατριάρχη Αντιοχείας τον Κύρο, αναθεμάτισε τον Πατριάρχη Αντιοχείας τον Αθανάσιο, αναθεμάτισε τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, αναθεμάτισε όλους εκείνους οι οποίοι πρέσβευαν αυτές τις πλάνες και αυτές τις αιρέσεις και δικαίωσε και μεγάλυνε και λάμπρυνε τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή. Πότε όμως; Μετά από 20 χρόνια από την κοίμησή του και 60 χρόνια από το ξεκίνημα του μοναχικού και μεγάλου αγώνα του!

Πρέπει να φυλάξουμε την Πίστη μας ανόθευτη και ως κόρην οφθαλμού. Τι δίδαγμα βγαίνει λοιπόν από τον Άγιο Μάξιμο; Ότι πρέπει να φυλάξουμε, σαν κόρη οφθαλμού, όπως μας λέει αλλού ο ίδιος «το πρώτο και μέγα της σωτηρίας ημών φάρμακο, την καλή λέγω της πίστεως κληρονομία». Και μετά όλα τ’ άλλα και αν είμαστε μέσα στην αλήθεια, αν είμαστε μέσα στην Ορθοδοξία τότε δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε έστω κι αν είμαστε μόνοι μας, θυμηθείτε και τους Τρεις Παίδες εν τη καμίνω. Τρεις ήταν μόνο εκείνοι που δεν προσκύνησαν την εικόνα του Ναβουχοδονόσορα. Όλοι οι άλλοι προσκύνησαν και φρονούσαν τα ίδια. Μόνο αυτοί οι τρεις αντιστάθηκαν να μην προσκυνήσουν το άγαλμα του Nαβουχοδονόσορα, όλοι οι άλλοι είχαν προσκυνήσει, μόνο αυτοί οι τρεις αντιστάθηκαν. Σκεφτείτε επίσης την εποχή του Νώε, πόσοι σώθηκαν; Μόνο 8 άτομα, όλους τους άλλους τους πήρε ο κατακλυσμός και εξαφανίστηκαν. Μην σας ξεγελάει λοιπόν το πλήθος αλλά να κοιτάτε πού βρίσκεται η αλήθεια. Ποιος έχει την ΑΛΗΘΕΙΑ!

Αυτό το σπουδαίο και μεγάλο μήνυμα και δίδαγμα βγαίνει από τη ζωή και το βίο του Αγίου Μαξίμου. Κλείνοντας θα θέλαμε σαν επίλογο να υπενθυμίσουμε στην αγάπη σας ότι ζούμε σε εσχατολογικά και ίσως σε χρόνια του Αντίχριστου. Ίσως, δεν είμαστε Θεός δεν είμαστε προφήτης, δεν γνωρίζουμε, ο Θεός γνωρίζει, πάντως τα σημεία των καιρών βοούν, ότι είμαστε πολύ κοντά. Ας έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας, ας είμαστε πάντοτε σε εγρήγορση, ας μην παρασυρόμαστε από μεγάλα λόγια, ας μην παρασυρόμαστε από το πλήθος, δεν βρίσκεται πάντοτε η αλήθεια μέσα στο πλήθος, ας μην μας τρομάζει ότι κάποιοι είναι μεγάλοι και τρανοί, είτε πολιτικοί, είτε εκκλησιαστικοί ηγέτες, και πώς είναι δυνατόν αυτοί δεν θέλουν να σωθούν, και δεν γνωρίζουν;

Σας θέτουμε και εμείς αμέσως το ερώτημα: Καλά, τότε στην εποχή των αιρέσεων, δεν ήθελε να σωθεί ο μεγάλος αιρεσιάρχης Άρειος ο Αλεξανδρινός και οι άλλοι αιρετικοί κληρικοί; Δεν ήθελαν να σωθούν οι Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως που αναφέραμε προηγουμένως, ο Σέργιος, Πέτρος, Παύλος κ.λπ.; Αυτοί δεν ήθελαν να σωθούν, αυτοί δεν ήξεραν, δεν είχαν μόρφωση; Κι όμως ήταν αιρετικοί, κι όμως καταδικάστηκαν, όπως καταδικάστηκαν και τόσοι άλλοι αιρετικοί. Ας μην μας φοβίζει λοιπόν και μας δελεάζει το πλήθος, ή οι μεγάλοι ηγέτες, είτε θρησκευτικοί, είτε πολιτικοί. Ας έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας. Ας προσπαθούμε να είμαστε πάντοτε κοντά στο Θεό και πάντοτε κοντά στην αλήθεια και ας προσευχόμαστε όλοι, μέρα νύχτα, ο Θεός να μας κρατάει κοντά του, να μας κρατάει μέσα στην Εκκλησία Του, μέσα στην ΑΛΗΘΕΙΑ Του, μέσα στην ορθή δόξα, γιατί χωρίς Ορθοδοξία, χωρίς την αληθινή Πίστη μας, χωρίς την Αλήθεια του Χριστού μας, δεν υπάρχει καμία ελπίδα σωτηρίας.

Ταῖς τοῦ Ὁσίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Η έμπρακτη Ορθόδοξη διδαχή του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού

Άρθρο από τους : ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ

Τ.Θ. 76 - ΚΑΡΥΑΙ

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ