Η υμνολογία της Εκκλησίας μάς βεβαιώνει αδιάψευστα
τη γνησιότητα και τα όριά της
Σάββας Ηλιάδης, δάσκαλος
Μέσα στη βαβελιανή σύγχυση της εποχής μας, την οποία έχει επιβάλει το οικουμενιστικό ρεύμα, σαστισμένος ο λαός του Θεού βρίσκεται να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα, αδυνατώντας να επισυναγάγει τον νου και την καρδιά και να συγκροτήσει σκέψη, ώστε να επιβεβαιωθεί σε ποια πίστη τέλος πάντων είναι ταγμένος, απ` όσες «κυκλοφορούν». Γι` αυτό επικρατεί και απόλυτη σιωπή εν πλήρη απορία, παρ` όλο που το «μεγάλο γεγονός» της συνόδου θα έπρεπε να είχε ξεκαθαρίσει τα πράγματα.
Ανατράπηκαν άρδην παραδοσιακά πράγματα, πάτριες διδασκαλίες και παρακαταθήκες. Παραγκωνίστηκαν οι αποκεκαλυμμένες στους αγίους αλήθειες, θεωρήθηκαν ως μη χρειαζούμενες πλέον - μεταπατερική παράκρουση - και προωθούνται ανυπόστατα γεννήματα της υπεροψίας και εφευρήματα της «επιστήμης» της θεολογίας, από αφώτιστα κεφάλια, κυρίως από τα υψηλά επίπεδα, μέσα στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Διότι οι οικουμενιστές διακονούν το μεγάλο κίνημα της παγκοσμιοποίησης.
Η εκκοσμίκευση, αυτή η μεγάλη «πόρνη», προσφέρεται και ικανοποιεί όλα τα πάθη του ανθρώπου. Έχει τους τρόπους της, τα κλειδιά, για να ανοίγει τις καρδιές και να τις κλέβει κυριολεκτικά και από τα υψηλά διακονήματα, για τα οποία τάχτηκαν και, αλίμονο, έδωσαν όρκο να τα φυλάξουν έως θανάτου. Θλιβερή αλήθεια!
Χωρίς πάσης αμφιβολίας, επικρατεί πνευματικό χάος και σύγχυση ανάμεσα στους χριστιανούς, στο πλήρωμα της Αγίας μας Εκκλησίας. Το παρελθόν είναι πολύ μακριά και τα θησαυρίσματά του έχουν περάσει στο περιθώριο. Τίποτε δεν εννοείται ως δεδομένο, καθώς το μάθαμε τόσα χρόνια από τους αγίους και φυσικά δεν είναι αυτονόητο, ακόμη και μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Τίποτε, ούτε και αυτό το Άγιο Όνομά της.
Σήμερα μιλούν για Εκκλησία και συμπεριλαμβάνουν στην έννοια αυτή, όχι μόνο τους αιρετικούς, που είναι χαρακτηριστική, χοντροκομμένη περίπτωση προδοσίας, αλλά προσδίδουν σ` αυτήν και άλλες «καινοτόμες», καινοφανείς και δαιμονικές ονομασίες και φοβερά προσδιοριστικά εγκεφαλοκατασκευάσματα, ακατανόητα στον κόσμο βέβαια, εκτός από τους σοφούς κατασκευαστές της νέας Βαβέλ. Κατασκευαστές, οι οποίοι ασχολούνται μόνο με τον εγκέφαλό τους, χωρίς να έχουν διαβάσει ποτέ Βίους Αγίων, ακολουθίες Μηναίων, Παρακλητικής και των λοιπών βιβλίων της λατρείας της Εκκλησίας.
Ναι, κάτι τέτοιοι, λεγόμενοι καθηγητές, παντός είδους, εκτός από το κακό που κάνουν στα παιδιά, στους φοιτητές, βγαίνουν και στις ενορίες και στα πνευματικά κέντρα των Μητροπόλεων και πουλάνε «επιστήμη». Εξαπολύουν με τις ώρες τις εξυπνάδες τους, υπό την ανοχή και αποδοχή των οικείων επισκόπων, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με τις εμπειρίες των αγίων και κάνουν ζημιά και στους απλούς και καλοπροαίρετους χριστιανούς. Όλο αυτό το παιχνίδι των οικουμενιστών προκαλεί πνευματική σύγχυση και γενικότερα εσωτερική αναστάτωση, με απειλούμενη την ενότητα των πιστών. Και αυτό είναι που πονάει.
Κλειδί ασφαλείας για την φιλότιμη και αγνή ψυχή σ` αυτήν την κατάσταση, πέρα από τη μελέτη της Αγίας Γραφής, είναι άπασα η υμνολογία η περιεχόμενη στα βιβλία της Εκκλησίας μας. Ακόμη δεν τα «πείραξαν» οι οικουμενιστές, αν και προβλέπεται, μ` όλα αυτά που διδάσκουν, πως αυτά θα είναι ο επόμενος στόχος τους στο άμεσο μέλλον. Διότι δεν μπορεί να παραμένουν ως έχουν, καθότι θα αποκαλύπτουν ως μάρτυρες της Αληθείας την πλάνη και τις κακοδοξίες τους. Εκεί θα καταφύγουμε, για να βρούμε την απάντηση στα ερωτήματά μας.
Διότι οι ύμνοι είναι στην ουσία «μεταποίηση» των Γραφών και προσφορά στους πιστούς σε ποιητική μορφή, πάντα με τη χάρη και τη φώτιση του Θεού, η οποία προσφέρεται στους υμνογράφους. Εκεί υπάρχει ξεκάθαρη η Αλήθεια. Και γίνεται εύκολα κατανοητή και καθοδηγητική στις δύσκολες ημέρες που περνάμε. Ας κλείσουμε τα αυτιά μας στις προφάσεις ότι είναι δυσνόητοι. Πέρα από τις ακολουθίες στην Εκκλησία, ας τα διαβάσουμε και κατά μόνας, ξεκινώντας από το Ψαλτήρι, το οποίο δε λείπει από καμιά προσευχή της και θα νιώσουμε την ψυχική αγαλλίαση που προσφέρουν. Διότι είναι τραγούδια της Εκκλησίας του Χριστού των Πατέρων μας.
Εν κατακλείδι, θα `ρθει καιρός, αν δεν έχει έρθει ήδη, που θα λέμε μεταξύ μας τις λέξεις «Εκκλησία», «Χριστός», «Θεός», όντας μέσα στην Εκκλησία, και δεν θα μπορούμε να συνεννοηθούμε. Άρα, μία είναι η Εκκλησία, σήμερα, που μπορούμε να την ονοματίζουμε με ασφάλεια: «Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΗΜΩΝ».
Κατά συνέπεια, εδώ που καταντήσαμε, κατά τον παρόντα καιρό, ο οπουδήποτε επικαλούμενος Χριστός και Θεός, ο Τριαδικός Θεός, θα είναι αληθινός, όταν αναφέρεται ως «ο Χριστός των Πατέρων ημών» και «ο Θεός των Πατέρων ημών», όπως λέει και το απολυτίκιο: «Ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν ὁ ποιῶν ἀεὶ μεθ' ἡμῶν κατὰ τὴν σὴν ἐπιείκειαν, μὴ ἀποστήσῃς τὸ ἔλεος σου ἀφ' ἡμῶν, ἀλλὰ ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις , ἐν εἰρήνῃ κυβέρνησον τὴν ζωὴν ἡμῶν».
