Μόνο ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης έχει το προνόμιο και την εξουσία να βγάζει το Άγιο Φως. Κατά καιρούς έχουν γίνει απόπειρες και από άλλα δόγματα να βγάλουν το Άγιο Φως αλλά αυτό στάθηκε αδύνατον.
Για παράδειγμα το 1549μ.Χ. σύμφωνα πάντα με ιστορικές καταγραφές, οι Αρμένιοι δωροδόκησαν τον σουλτάνο Μουράτ για να τους δώσει την άδεια να εισέλθουν στον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως και να βγάλουν αυτοί από τον Πανάγιο Τάφο το Άγιο Φως. Πράγματι, ο σουλτάνος τους έδωσε την άδεια και οι Αρμένιοι μπήκαν μέσα στον Ναό και τον κλείδωσαν. Γεμάτος απελπισία ο Ορθόδοξος Πατριάρχης όταν είδε τους Αρμένιους να βρίσκονται μέσα στον Πανάγιο Τάφο, γονάτισε έξω στην είσοδο του Ναού κοντά σε μία από τις κολόνες. Ξαφνικά η κολόνα σχίστηκε και βγήκε το Άγιο Φως ανάβοντας τις λαμπάδες του Πατριάρχη. Ο Αγαρηνός Εμίρης παρακολουθούσε τα γεγονότα από τον μιναρέ του τζαμίου που βρίσκονταν απέναντι από τον Ναό.
Μόλις είδε τα γεγονότα φώναξε "Μεγάλη η πίστη των Χριστιανών! 'Ενας είναι ο αληθινός Θεός, ο Θεός των Χριστιανών. Πιστεύω στον Αναστάντα εκ νεκρών Χριστόν. Τον προσκυνώ ως Θεό μου".
Μετά από αυτή την ομολογία του πήδησε από τον μιναρέ, ή κατα μια άλλη πιο πιθανή εκδοχή, μαινόμενο πλήθος μουσουλμάνων ανέβηκαν και τον γκρέμισαν απο τον μιναρέ. Κατά την πτώση του όμως δεν έπαθε τίποτα. Τότε οι μουσουλμάνοι τον έπιασαν και τον αποκεφάλισαν. Το άγιο λείψανό του φυλάσσεται μέχρι και σήμερα στην Ιερά Μονή της Μεγάλης Παναγίας των Ιεροσολύμων.
Το Άγιο Φως συμβολίζει αλλά και υπενθυμίζει με θαυματουργικό τρόπο την Ανάσταση του Χριστού. Είναι ένα Θεόσταλτο θαύμα δια μέσου των αιώνων από το Φως του κόσμου, που είναι ο Χριστός, για τον κόσμο.
Ο κ. Χαράλαμπος Σκαρλακίδης, Αρχιτέκτων και καθηγητής σχεδιαστικών προγραμμάτων μέσω Η/Υ στο βιβλίο του, «Άγιον Φως. Το θαύμα του Μεγάλου Σαββάτου στον Τάφο του Χριστού· σαράντα δύο ιστορικές μαρτυρίες (9ος - 16ος αι.)», αναφέρει τα εξής:
"Το Πάσχα του 2008, η ρωγμή του κίονα αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης του Αντρέι Βολκόβ. Ο Ρώσος φυσικός απέστειλε υψηλής ανάλυσης φωτογραφίες της ρωγμής σε έναν συμπατριώτη του ειδικό επιστήμονα, τον καθηγητή Εβγκένι Μιχάηλοβιτς Μορόζοβ, ο οποίος θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ερευνητές στον κόσμο στο επιστημονικό πεδίο της Μηχανικής των Θραύσεων (Fracture Mechanics) και της Φυσικής της Αντοχής των Υλικών (Physics of Strength of Materials).
Η Μηχανική των Θραύσεων είναι η επιστήμη που ασχολείται με τη μελέτη των θραύσεων και του σχηματισμού ρωγμών στα υλικά. Χρησιμοποιεί μεθόδους αναλυτικής μηχανικής για να υπολογίσει τη δύναμη που ασκείται κατά τον σχηματισμό μιας ρωγμής, καθώς και πειραματικές μεθόδους που υπολογίζουν την αντοχή ενός υλικού στη θραύση και τη ρηγμάτωσή του.
Ο καθηγητής Εβγκένι Μορόζοβ και το τελευταίο επιστημονικό σύγγραμμά του, με τίτλο Ελαστοπλαστική Μηχανική των Θραύσεων,10 το οποίο παρουσιάζει τα αποτελέσματα της σύγχρονης εργαστηριακής έρευνας σχετικά με την θεωρία των ρωγμών και εξετάζει ζητήματα συμπεριφοράς των σωμάτων που έχουν υποστεί ρωγμές – από τα κριτήρια ανάπτυξής τους μέχρι πιο περίπλοκα προβλήματα της Μηχανικής των Θραύσεων.
Ο καθηγητής Εβγκένι Μορόζοβ, αφού εξέτασε αναλυτικά τις φωτογραφίες της ρωγμής, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτή θα μπορούσε να παραχθεί μόνο ως αποτέλεσμα ηλεκτρικής εκκένωσης!
Ο Αντρέι Βολκόβ, ο οποίος συνεργάστηκε με τον Εβγκένι Μορόζοβ για το συγκεκριμένο ζήτημα, αναφέρει τα εξής σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Βέρα:
Вот это совпадение, что именно на Пасху, когда Огонь не сошёл, появилась трещина, – разве не чудо? Можно, конечно, усомниться, мол, всё было подстроено и трещину на колонне сделали искусственным путём. Мы обратились за консультацией к Евгению Михайловичу Морозову – он ведущий специалист в области механики разрушения не только в России, но и в мире, автор более 800 научных работ по этой теме. Евгений Михайлович исследовал предоставленные ему подробные снимки трещины и однозначно заключил, что она могла появиться только в результате электрического разряда, такова её структура. О чём это говорит? Что подделать трещину никак не могли: это ж какой электрогенератор нужно иметь, да ещё в XVI веке, когда о существовании электричества понятия не имели!11
«Αυτή η σύμπτωση, ότι το Πάσχα ακριβώς, όταν δεν κατήλθε το Φως, εμφανίστηκε η ρωγμή – δεν είναι ένα θαύμα; Βεβαίως, μπορεί να πει κανείς, ότι όλα ήταν στημένα και ότι η ρωγμή στον κίονα είχε παραχθεί με τεχνητό τρόπο. Απευθυνθήκαμε για πληροφορίες στον Εβγκένι Μιχάηλοβιτς Μορόζοβ που είναι κορυφαίος ειδικός στον τομέα της Μηχανικής των Θραύσεων όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο και έχει γράψει πάνω από 800 επιστημονικά συγγράμματα για το θέμα αυτό. Ο Εβγκένι Μιχάηλοβιτς εξέτασε τις αναλυτικές φωτογραφίες της ρωγμής και δήλωσε ρητά ότι αυτή μπορούσε να εμφανιστεί μόνο ως αποτέλεσμα ηλεκτρικής εκκένωσης, τέτοια είναι η δομή της. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ήταν πλήρως αδύνατον να κατασκευάσει κανείς τη ρωγμή αυτή: φανταστείτε, πόσο δυνατό μετασχηματιστή θα έπρεπε να είχε κανείς, και ιδίως τον 16ο αιώνα, όταν οι άνθρωποι δεν είχαν ιδέα για την ύπαρξη της ηλεκτρικής ενέργειας!»
Η επιστημονική άποψη του Εβγκένι Μορόζοβ έχει αναμφισβήτητα μεγάλη βαρύτητα. Ήθελα να έχω όμως και μία δεύτερη γνώμη επί του θέματος. Γι’ αυτό, αποτάθηκα σε έναν από τους κορυφαίους Έλληνες επιστήμονες του κλάδου της Μηχανικής των Θραύσεων, τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, Γεώργιο Α. Παπαδόπουλο,12 στον οποίο απέστειλα αναλυτικές φωτογραφίες της ρωγμής.
Αυτή τη συνδυασμένη καταπόνηση του κίονα –ηλεκτρική εκκένωση+σεισμικό κύμα– την θεωρεί ανεξήγητη και γι’ αυτό καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «θα μπορούσε κανείς να ομιλεί περί θαύματος και μόνο»!
Από πού προήλθε η εκκένωση, επιστημονικώς, παραμένει άγνωστο.
Ο καθηγητής Παπαδόπουλος, σε απαντητική του επιστολή, μετά από σχετικό αίτημά μου μέσω email, αναφέρει τα εξής:
«Αγαπητέ κύριε Σκαρλακίδη,
Σας ευχαριστώ για το e-mail σας την 31/1/2010. Πιστεύω να βοηθήσω στο αξιόλογο έργο σας. Επί 35 έτη ασχολούμαι με την Πειραματική Μηχανική των Θραύσεων στο Εργαστήριο Αντοχής των Υλικών του ΕΜΠ και πιστεύω ότι εκεί που δεν υπάρχει επιστημονική εξήγηση υπάρχει Θαύμα.
Δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω το χειρόγραφο της βιβλιοθήκης του Μονάχου του έτους 1634 όπου αναφέρεται ο θαυματουργικός τρόπος σχισίματος του κίονα καθώς και τα επακόλουθα· δηλαδή το ότι ο Έλληνας πατριάρχης άναψε τη δάδα του από το Φως αυτό. Ένα θαύμα δεν νομίζω ότι είναι δυνατόν να αμφισβητηθεί και μάλιστα όταν υπάρχουν σχετικές μαρτυρίες, όπως αναφέρετε.
Παρατηρώντας από τις φωτογραφίες τη ρωγμή θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι είναι αποτέλεσμα μιας μικτής καταπόνησης. Συνδυασμός ηλεκτρικής εκκένωσης (πιθανώς ισχυρός κεραυνός) και ισχυρής σεισμικής δόνησης. Η ηλεκτρική εκκένωση, λόγω υψηλής στιγμιαίας θερμοκρασίας, ψαθυροποίησε το υλικό του κίονα κατά μήκος μιας στενής ζώνης (γενέτειρας). Το επιφανειακό σεισμικό κύμα καταπόνησε τον κίονα σε στρεπτική ταλάντωση (κόπωση). Η ταυτόχρονη αυτή καταπόνηση είχε σαν αποτέλεσμα να ξεκινήσει η ρωγμή από τη βάση του κίονα προς τα επάνω με ζικ-ζακ πορεία (όπως φαίνεται στη φωτογραφία η πορεία της ρωγμής δεν είναι ευθύγραμμη) κατά μήκος της ψαθυροποιημένης από την ηλεκτρική εκκένωση ζώνης. Εάν πράγματι συνέβησαν τα ανωτέρω, ανεξήγητο παραμένει κατά την άποψή μου η ταυτόχρονη αυτή μικτή (συνδυασμένη) καταπόνηση του κίονα.
Επομένως, θα μπορούσε κανείς να ομιλεί περί θαύματος και μόνο.
Αγαπητέ κύριε Σκαρλακίδη σας συγχαίρω για την προσπάθειά σας και σας εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία.
Με εκτίμηση,
Γεώργιος Παπαδόπουλος
Καθηγητής Μηχανικής
Εργαστήριο Αντοχής των Υλικών
Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο
Το ταξίδι μας ξεκίνησε περί το έτος 330 περίπου, με την αναφορά της ανάφλεξης της κανδήλας που τοποθετήθηκε στον Τάφο του Χριστού από τον Άγιο Γρηγόριο τον Φωτιστή, και ολοκληρώθηκε στο έτος 1579, με το γεγονός που μόλις εξετάσαμε.
Παρατέθηκαν συνολικά 45 μαρτυρίες, που ο καθένας μπορεί να τις αξιολογήσει κατά τη δική του κρίση. Εξετάζοντας συνοπτικά αυτές τις μαρτυρίες, αξίζει να επισημάνουμε τρία ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Σε όλες τις διηγήσεις υπάρχει μία κοινή παράμετρος: η αναφορά περί ενός φωτός ή μιας φλόγας-φωτιάς ή μιας αστραπής, η οποία κατέρχεται από τον ουρανό ενώπιον του πλήθους, σε μια εποχή που δεν υπάρχει ούτε ηλεκτρισμός ούτε η δυνατότητα τεχνητής αναπαραγωγής ενός τέτοιου φαινομένου!
Το δεύτερο σημαντικό χαρακτηριστικό είναι η ανάφλεξη της ακοίμητης κανδήλας και η φωταγώγηση ενός άδειου, σκοτεινού και σφραγισμένου Τάφου! Γεγονός που λάμβανε χώρα επί τουλάχιστον έξι αιώνες. Η φωταγώγηση του εσωτερικού του Τάφου δεν πραγματοποιόταν βεβαίως μόνο από τη λάμψη της ακοίμητης κανδήλας, αλλά κυρίως από το Φως που αναδυόταν από το ίδιο το πέτρωμα στο οποίο αποτέθηκε το σώμα του Ιησού.
Το τρίτο σημαντικό χαρακτηριστικό που αναφέρεται σε πολλές διηγήσεις είναι ο συγχρονισμός των δύο ανωτέρω φαινομένων –δηλαδή, η κάθοδος του ουρανίου Φωτός και η ταυτόχρονη ανάφλεξη της κανδήλας και φωταγώγηση του εσωτερικού του Τάφου. Συγχρονισμός που θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με θεϊκή επενέργεια.
Έχει ήδη αναφερθεί ότι στο παρόν σύγγραμμα δεν περιλαμβάνονται μαρτυρίες μετά το 1579 (αν και υπάρχουν πολλές), αλλά ούτε και νεότερες, αφενός επειδή θα υπάρξει κορεσμός στοιχείων, αφετέρου επειδή για κάτι τέτοιο απαιτείται πολύ μεγάλος χώρος. Επιπλέον, η δομή του συγγράμματος είναι καθαρά ιστορική και ο προσανατολισμός στραμμένος αποκλειστικά στους πρώτους αιώνες που καταγράφεται το θαύμα.
Παρ’ όλα αυτά, κρίθηκε αναγκαίο να συμπεριληφθούν έντεκα νεότερες μαρτυρίες οι οποίες παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Οι δύο πρώτες προέρχονται από δύο αυτόπτες μάρτυρες: τον Μολδαβό μοναχό Παρθένιο (1846) και τον Άγγλο αρχαιολόγο Ουόρεν ο οποίος βίωσε το θαύμα τέσσερις συνεχόμενες χρονιές, την περίοδο 1867-1870. Με αυτές τις δύο διηγήσεις ο συνολικός αριθμός των ιστορικών μαρτυριών ανέρχεται στον αριθμό 45.
Οι επόμενες επτά μαρτυρίες προέρχονται από πέντε Έλληνες πατριάρχες και δύο επισκόπους, οι οποίοι υπήρξαν επικεφαλής της τελετής και περιγράφουν το θαύμα όπως ακριβώς το βίωσαν μέσα στον άγιο Τάφο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στο ίδιο το μνημείο τη στιγμή που εμφανίζεται το Άγιο Φως.
Μια δέκατη νεότερη μαρτυρία, που επίσης παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, προέρχεται από τον μοναδικό άνθρωπο που βίωσε το θαύμα μέσα στον Τάφο, χωρίς όμως να έχει δικαίωμα για κάτι τέτοιο. Πρόκειται για τον Έλληνα μοναχό Μητροφάνη ο οποίος, το Μεγάλο Σάββατο του 1926, κρύφτηκε στην οροφή του αγίου Τάφου με σκοπό να βιώσει το θαύμα από κοντά.
Η ενδέκατη και τελευταία νεότερη μαρτυρία είναι του γράφοντος και αφορά στο Μεγάλο Σάββατο του 2008.
