ΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΜΕ ΔΟΣΗ ΟΜΩΣ ΙΣΧΥΡΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ...
Ένας εξωτερικός εχθρός κατακτά την πατρίδα μας με …ειρηνικό τρόπο, χωρίς πόλεμο, με την προδοτική συνεργασία του πολιτικού προσωπικού της Ελλάδας. (Ίσως και να μην είναι τόσο «φανταστικό» το σενάριο: Κάτι παρόμοιο άλλωστε δεν υφίσταται, εδώ και 7 χρόνια, με την «τρόικα», τα μνημόνια, και τους «θεσμούς»;)
Αυτός, λοιπόν, ο δόλιος και καμουφλαρισμένος εχθρός παίρνει στα χέρια του την πολιτική και στρατιωτική διοίκηση της χώρας και έχει πλήρη κυριαρχία στα Μ.Μ.Ε., στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο, ούτως ώστε παντού να ακούγεται μόνο η δική του άποψη και προπαγάνδα.
Οι πολιτευτές όλων των κομμάτων γνωρίζουν πολύ καλά ότι αν μιλήσουν και πουν την αλήθεια, αν αποκαλύψουν στο λαό ότι η χώρα είναι υπό Κατοχή, δεν υπάρχει πιθανότητα ούτε μία στο εκατομμύριο να γίνουν κάποτε βουλευτές.
Οι δε δήμαρχοι, νομάρχες, Περιφερειάρχες, κ.λ.π. σιωπούν από φόβο διότι γνωρίζουν ότι αν εναντιωθούν στο Καθεστώς, όχι μόνο θα χάσουν την «καρέκλα» τους, αλλά και θα εκτοπιστούν σε ξερονήσια, καί άς έχουμε τώρα μιά "εικονική δημοκρατία !
+++++++++++++++
Το φασιστικό, Οργουελιανό, ολοκληρωτικό καθεστώς προκειμένου να εδραιώσει για πάντα την εξουσία και την κυριαρχία του στη χώρα, εισάγει και μάθημα στα σχολεία με το οποίο προπαγανδίζεται η δική του ιδεολογία, οι δε αντίπαλες απόψεις στιγματίζονται ως «ακραίες», «οπισθοδρομικές» και «φανατικές». Κάνει, λοιπόν, πλύση εγκεφάλου στη νεολαία· ένα νέο, μοντέρνο και εκσυγχρονισμένο παιδομάζωμα!
Παντού υφίσταται Χουντική λογοκρισία. Όλες οι φωνές αντίστασης κατά του κατακτητή καταπνίγονται εν τη γενέσει τους! Μέσα, λοιπόν, σ’ αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα εμφανίζεται, για παράδειγμα, πχ. στη Βέροια, κάποιος που έχει κύρος και σημαίνουσα θέση στην τοπική κοινωνία (π.χ έχει ένα αξίωμα και μια ραδιοφωνική εκπομπή) και γράφει ένα άρθρο με το οποίο, εμμέσως πλην σαφώς, κατακρίνει όποιον τολμά να ασκήσει κριτική στο Καθεστώς, συνιστώντας στους πολίτες να κοιτάζουν τις οικογένειές τους και τις δουλειές τους και «να μην κρίνουν τους άλλους».
«Μην μου μιλάς για το “κακό” και τους κακούς ανθρώπους. Πάψε να ασχολείσαι μ’ αυτά. Δεν θα δικαιωθείς σαν άνθρωπος διότι πολέμησες το κακό και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, αλλά διότι ζούσες το καλό!» Αυτό είναι το κήρυγμά του!
Σας ερωτώ τώρα: Πώς θα χαρακτηρίζατε τη στάση αυτού του ανθρώπου; Δεν θα την χαρακτηρίζατε προδοτική; Δεν θα λέγατε ότι, με τον τρόπο του, υποβοηθάει το φασιστικό Καθεστώς αποκοιμίζοντας το λαό της τοπικής κοινωνίας της Βέροιας για να μην αντισταθεί ποτέ και να αποδεχτεί το δηλητήριο της προπαγάνδας του;
ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ …ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ!
Όλα όσα αναφέρθηκαν «εικονικά», παραπάνω, για την Ελλάδα, ισχύουν, δυστυχώς, για την Ορθόδοξη Εκκλησία! Είναι πραγματικότητα!
Την Εκκλησία μας, αυτά τα χρόνια, τη λυμαίνεται η φοβερή αίρεση του Οικουμενισμού που έχει αιχμαλωτίσει την εκκλησιαστική ηγεσία και έχει επιβάλει παντού μία συνωμοσία σιωπής. Αυτός ο φόβος και η αφωνία είναι συνέπεια του ότι φορείς αυτής της σύγχρονης αίρεσης είναι Αρχιερείς, Αρχιεπίσκοποι και Πατριάρχες!
( σσ. Έφθασε στό σημείο νεόκοπος Μητροπολίτης να λέει ότι "ρώτησα τούς πιστυούς μου για τον "Οικουμενισμό" καί με κοίταζαν με απορία λέγοντάς μου "Οικουμενισμός;, Τί είναι αυτό; Κομμουνισμός;". Καί αντί να συναισθανθεί την ευθύνη του ότι σαν Μητροπολίτης έχει τον πιστό λαό του ακατήχητο απέναντι του Οικουμενισμού, τής Παγκοσμιοποίησης και των Αιρέσεων και γι΄αυτό του λένε ότι δεν ξέρουν τίποτα, αυτός το πήρε ότι επειδή δεν υπάρχει τέτοιο θέμα γι΄αυτό και δεν το ξέρουν ( οι ακατήχητοι ) της Μητροπόλεώς του...)
Οι περισσότεροι μητροπολίτες δεν μιλούν γιατί φοβούνται μήπως χάσουν το θρόνο τους. Οι δε ιερείς σιωπούν γιατί φοβούνται τους Δεσποτάδες!
Οι αρχιμανδρίτες, πάλι, δεν μιλούν γιατί ξέρουν ότι αν τολμήσουν να εναντιωθούν στην αίρεση του Οικουμενισμού θα μπουν στη «μαύρη λίστα» και δεν θα έχουν ούτε μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να προταθούν κάποτε για επίσκοποι!
Ακόμη και η λέξη «Οικουμενισμός» είναι «απαγορευμένη» και υφίσταται λογοκρισία στους εκκλησιαστικούς ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς! Σε πολιτικό επίπεδο, η λογοκρισία σταμάτησε το 1974, ενώ σε εκκλησιαστικό υφίσταται, δυστυχώς, μέχρι σήμερα!
Έτσι, ο πιστός λαός του Θεού παραμένει στο σκοτάδι! Η αίρεση προελαύνει, έχει αλώσει τις θεολογικές σχολές που παράγουν οικουμενιστές θεολόγους και ιερείς για τα σχολεία και τις ενορίες μας. Το ραδιόφωνο της Εκκλησίας της Ελλάδος βρίσκεται, κι αυτό, στα χέρια τους, γιατί ο Αρχιεπίσκοπος είναι Οικουμενιστής. Αυτός ευθύνεται και για την έκδοση του αντίχριστου περιοδικού «Θεολογία», που κατηχεί τους ιερείς μας στην αίρεση.
Το, δήθεν, «εκκλησιαστικό» κανάλι 4Є, έχει «προσκυνήσει» κι αυτό την αίρεση, παίζει το παιχνίδι της, διαφημίζει τους Οικουμενιστές (αρχιερείς και θεολόγους) και τα εμφανίζει όλα «ρόδινα» μέσα στην Εκκλησία! Τέλος, πλύση εγκεφάλου θα υφίστανται, από την τρέχουσα σχολική χρονιά, και τα παιδιά μας αφού το μάθημα των θρησκευτικών αλλάζει ―σε δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο― και γίνεται οικουμενιστικό! Αυτό το έχει καταγγείλει επανειλημμένα η «Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων»2 (Π.Ε.Θ.) Πνευματικός γενιτσαρισμός! Νέο παιδομάζωμα!
ΚΑΙΡΟΣ Ν΄ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥΣ...
Από τους ιερείς του Υψίστου, αυτούς που θεωρούμε αληθινούς και όχι μισθωτούς Ποιμένες (δηλ. «επαγγελματίες»), θα περιμέναμε να ανοίξουν το στόμα τους και να πουν έστω και μία λέξη, αφυπνιστική του λαού, απέναντι στη θύελλα της αιρέσεως. Ο μητροπολίτης Γόρτυνος έχει πει ότι «Σήμερα, όποιος δεν μιλάει για τον Οικουμενισμό δεν είναι πνευματικός άνθρωπος».
Αντί γι’ αυτό, όμως, βλέπουμε τους ιερείς μας όχι μόνο να σιωπούν αλλά, ακόμη χειρότερα, κάποιοι απ’ αυτούς να σιγοντάρουν την αίρεση και να παίζουν το παιχνίδι της! Κάτι τέτοιο έπραξε ο π. Παύλος Παπαδόπουλος με το άρθρο που δημοσίευσε. Εμμέσως, «φωτογράφησε» τους πιστούς που αγωνίζονται, διαμαρτύρονται και ομολογούν εναντίον του Οικουμενισμού. Επέκρινε την ομολογία αυτών των χριστιανών γράφοντας τη λέξη εντός εισαγωγικών («ομολογία»).
Άφησε να εννοηθεί ότι αυτοί οι άνθρωποι κοιτάνε μόνο να κρίνουν τους άλλους αλλά όχι τον εαυτό τους· ότι παραμελούν την πνευματική τους ζωή. Και καταλήγει ως εξής: «Μην μου μιλάς λοιπόν για το κακό και τους κακούς ανθρώπους, πάψε να ασχολείσαι μ’ αυτά. Δεν θα σωθείς διότι πολέμησες τον κακό, τους αιρετικούς, τον αντίχριστο, αλλά διότι ζούσες το καλό».5 Ας πάψουμε, λοιπόν, να ασχολούμαστε με την αίρεση του Οικουμενισμού, υπονοεί ο π. Παύλος! Ας την αφήσουμε να κατακτήσει τα πάντα: την Εκκλησία μας, τις ψυχές μας, τις οικογένειές μας, τα παιδιά μας, την πατρίδα μας κι ας κατρακυλήσουμε, όλοι μαζί, στο γκρεμό της Κόλασης!
Ακόμη πιο επικριτικός, απέναντι στους χριστιανούς που αγωνίζονται κατά του Οικουμενισμού, ήταν ο π. Παύλος Παπαδόπουλος σε ένα προηγούμενο, αξιολύπητο άρθρο του με τον ειρωνικό τίτλο: «Εσχατολογία και κατάκριση: οι αγαπημένες συνήθειες των “Στύλων της Ορθοδοξίας”» (που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα της μητρόπολης Βέροιας!).
Εκεί γράφει τα εξής απαράδεκτα: «Σημείο των καιρών μας δεν είναι ούτε ο Οικουμενισμός (αν και εφόσον υφίσταται), ούτε οι ηλεκτρονικές ταυτότητες»!6 Άκουσον, άκουσον! Δεν είναι σημάδι ότι είμαστε στα έσχατα χρόνια η αίρεση του Οικουμενισμού που οργιάζει, ούτε το σύμβολο του Αντίχριστου που μπήκε στα προϊόντα και επίκειται να το βάλουν στην ταυτότητα και στο σώμα μας! Και τότε, τι είναι όλ’ αυτά; Είναι «πρόοδος» και «εκσυγχρονισμός»; Εγώ λέω ότι “Σημείο των Καιρών” είναι να υπάρχουν ρασοφόροι που, στην πράξη, γίνονται συνήγοροι της αίρεσης, δηλαδή συνήγοροι του Διαβόλου, κυριολεκτικώς και όχι μεταφορικώς! Μάλιστα, ο αρχιμανδρίτης της Βέροιας, έφτασε σε σημείο να γράψει, για τους χριστιανούς που διαμαρτύρονται και ομολογούν, ότι «έχουν εδώ και καιρό αποκοπεί από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία με την ζωή και τις επιλογές τους»!
«Εκτός Εκκλησίας» είναι τα όσα απίθανα και αθεολόγητα γράφει ο π. Παύλος. Αν ο π. Παύλος Παπαδόπουλος αγωνιζόταν κατά του Οικουμενισμού θα εδικαιούτο να γράψει ένα άρθρο για να επιστήσει την προσοχή στους συναγωνιστές του ότι μαζί με την Ομολογία θα πρέπει να προσέξουν και την πνευματική τους ζωή. Από τη στιγμή όμως που δεν εκφράζεται κατά του Οικουμενισμού (και απ’ ό,τι φαίνεται δεν τον αναγνωρίζει καν σαν αίρεση) δεν έχει και το δικαίωμα να κρίνει τους ανθρώπους.
Όλοι οι χριστιανοί, όταν βαπτισθήκαμε στην Ιερά κολυμβήθρα, δώσαμε ―δια μέσου του νονού μας― τη διαβεβαίωση: «συντάσσομαι με το Χριστό και αποτάσσομαι τον Σατανά και πάντα τα έργα αυτού». Ο π. Παύλος Παπαδόπουλος, όμως, ευαγγελίζεται έναν άλλον χριστιανισμό που κάνει μόνο το ένα: καλεί τους πιστούς να συνταχθούν με το Χριστό χωρίς όμως να αποταχθούν το Σατανά και τα έργα του, δηλαδή τη σύγχρονη αίρεση του Οικουμενισμού! Η εκκλησιολογία του είναι κολοβωμένη και εσφαλμένη.
Εξ άλλου, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είπε: «Το “Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε” περί βίου εστίν, ου περί Πίστεως».8 O Άγιος ξεκαθαρίζει, ότι η εντολή του Κυρίου “μην κατακρίνετε για να μην κατακριθείτε”(Ματθ. 7:1), αφορά το βίο, την καθημερινή ζωή μας και όχι τα θέματα που άπτονται της Πίστεως.
Εκεί επιβάλλεται να μιλούμε και να κρίνουμε τα κακώς κείμενα και όσους τα πράττουν, γιατί αν δεν μιλήσουμε η αίρεση θα κερδίσει έδαφος και θα πλανήσει ψυχές. Εδώ έχουν μεγάλη ευθύνη και οι πνευματικοί, γιατί συνιστούν στα πνευματικά τους παιδιά να μην ασχολούνται με τα θέματα της Πίστεως αλλά μόνο «με την ψυχή τους»!
Οι Άγιοί μας, όμως, λέγουν ότι «δεν ωφελεί να έχεις ενάρετη ζωή αν τα δόγματα είναι αλλοιωμένα»9 (Χρυσόστομος). Κάθε πιστός θα πρέπει να επιμελείται με ζήλο όχι μόνο την εργασία των αρετών αλλά συγχρόνως και τη διαφύλαξη της ορθής Πίστεως. «Όπως η ψυχή προέχει έναντι του σώματος έτσι και τα δόγματα προέχουν έναντι της ενάρετης ζωής»10 (Όσιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης) Πάνω απ’ όλα, λοιπόν, είναι τα δόγματα και μετά η σωστή πνευματική ζωή, η οποία δεν έχει νόημα αν εκείνα διαστραφούν.
Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, λέγει ότι ακόμη και ο πιο φτωχός άνθρωπος που κάνει αγώνα επιβίωσης κι έτσι δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτ’ άλλο παρά μόνο το πώς θα βρει λίγη τροφή για να μην λιμοκτονήσει η οικογένειά του, ακόμη κι αυτός θα κολασθεί αν δεν διαμαρτυρηθεί όταν κηρύσσεται αίρεση μέσα στην Εκκλησία;11
Όταν πρόκειται για ηθικά ζητήματα, ακόμη κι αν είμαστε άγιοι δεν έχουμε το δικαίωμα να κατακρίνουμε ούτε τον καντηλανάφτη της ενορίας μας. Όταν όμως πρόκειται για θέματα Πίστεως έχουμε όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να διαμαρτυρηθούμε και να κρίνουμε ακόμη και τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως!
Για παράδειγμα, το 429 μ.Χ. ένας λαϊκός, μέσα στον μεγαλοπρεπή Ναό της Αγίας Σοφίας διέκοψε τη Θεία Λειτουργία και αποδοκίμασε τις κακοδοξίες του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου για τη Θεοτόκο! Αμέσως μετά, τοιχοκόλλησε έξω από το Ναό ένα γραπτό λίβελλο-έλεγχο της αιρέσεως του Πατριάρχη!
Ο Άγιος Κύριλλος όχι μόνο δεν αποδοκίμασε την ενέργειά του χαρακτηρίζοντάς τον «ακραίο», «φανατικό», και «ανυπάκουο στην Εκκλησία», όπως θα έκαναν σήμερα πολλοί κληρικοί και επίσκοποι (ίσως κι ο π. Παύλος), αλλά, αντιθέτως, τον εγκωμίασε και του αναγνώρισε: «θερμό και φιλόθεο ζήλο».12 Αργότερα, ο λαϊκός αυτός έγινε και επίσκοπος (Δορυλαίου) και το όνομά του γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ιστορία της Εκκλησίας!
Ο π. Παύλος οφείλει να πει, επιτέλους, την αλήθεια στον πιστό λαό της Βέροιας· να πάψει να τον αποκοιμίζει. Μετά τη Σύνοδο της Κρήτης τα ψέματα τελείωσαν. Θα πρέπει όλοι οι κληρικοί μας να πάρουν θέση, να αποφασίσουν και να διαλέξουν με ποια πλευρά θα συνταχθούν: Με την αλήθεια ή με το Ψέμα; Με την Εκκλησία ή με την αίρεση; Με το Αρνίο ή με το Θηρίο; Με το Χριστό ή με τον Διάβολο;
Βασίλειος Π. Κερμενιώτης
ΠΗΓΗ
