Σήμερα, που ο οικουμενισμός εγείρει αξιώσεις απόλυτου πνευματικού κύρους, η διερεύνηση – μίμηση του βίου των αγίων, ως μια από τις μήτρες της Ορθοδοξίας, χαρίζει νηφαλιότητα, υψηλό πνευματικό (ορθόδοξο) ήθος και ευρύτερη βιωματική εκκλησιολογική προσέγγιση της διδασκαλίας των αγίων Πατέρων, οσίων και ομολογητών της Ορθοδόξου πίστεως και ζωής.
Ταυτόχρονα, όμως, συνειδητοποιείς και την σημερινή μοναξιά των Ορθοδόξων, που δεν συμβιβάζονται με την αίρεση και ακολουθούν την οριοθετημένη – ευλογημένη οδό των Πατέρων.
Θα αποτελούσε παρανόηση, αν αυτή η μοναξιά ερμηνευθεί ως βίωμα «εκτός εκκλησίας». Αντίθετα, χαρισματικά, ωθεί στην εκ νέου προσωπική πνευματική ανέλιξη!
Αυτοί οι λίγοι, ολότητα στην πραγματικότητα, που αντιστέκονται Πατερικά στην παραπλάνηση του οικουμενισμού, γεφυρώνουν – καλύπτουν το σημερινό κενό, που δημιουργεί η ολιγοπιστία των σημερινών Ορθοδόξων. Αποτελούν μια ολότητα, προβλεπόμενη από τον 15ο Κανόνα της Α-Β Συνόδου, διότι εκφράζουν την καθολική περιεκτική κρίση της Εκκλησίας έναντι της αιρέσεως και των φορέων της.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, διασαφηνίζει για το θεμελιώδες (διαχρονικά) πνευματικό κεφάλαιο των αγίων, ως παραδείγματα προς μίμηση: «τι γαρ αν έχοις ειπείν, μη διορθούμενος; Οικ οίσθα γράμματα, ουδέ Γραφαίς ενέκυψαν, ίνα μάθης των παλαιών τας αρετάς; Μάλιστα μεν και τούτο έγκλημα, της εκκλησίας διηνεκώς ανεωγμένης, μη εισιέναι και μετέχειν των καθαρών εκείνων ναμάτων» (ομιλία στο Ματθ. – ΟΒ΄).
Μετάφραση: «Τι λοιπόν θα ημπορέσης να ειπής, όταν δεν διορθώνεσαι; Δεν γνωρίζεις γράμματα, ούτε εμελέτησες τας Γραφάς, δια να μάθεις τας αρετάς των παλαιών; Αυτό κατ’ εξοχήν είναι έγκλημα, ενώ είναι η Εκκλησία συνεχώς ανοικτή, συ δεν εισέρχεσαι και δεν μετέχεις των καθαρών εκείνων ναμάτων».
Το σημερινό σύστημα πνευματικής εξουσίας, που αποτελείται από οικουμενιστές επισκόπους και πλήρωμα αγκαλιά με τον οικουμενισμό, λειτουργούν σε πλήρη συνεργασία σε βάρος της Ορθοδοξίας.
Δεν γνωρίζουν «των παλαιών τας αρετάς;» ερωτά ο Ι. Πατήρ. Το φρόνημα των «παλαιών» αγίων συναινεί ως προς την απόκλιση που δημιουργεί μεταξύ Γραφής και πατερικής παραδόσεως ο οικουμενισμός;
Γιατί εκλαμβάνουν την πατερική παράδοση (15ος Κανόνας) ως μη δεσμευτική;
Τόνισε ο Ι. Πατήρ: «Μάλιστα μεν και τούτο έγκλημα, της Εκκλησίας διηνεκώς ανεωγμένης, μη εισιέναι και μετέχειν των καθαρών εκείνων ναμάτων» δηλ. «Αυτό κατ’ εξοχήν είναι έγκλημα, ενώ είναι η Εκκλησία συνεχώς ανοικτή, σε δεν εισέρχεσαι και δεν μετέχεις των καθαρών εκείνων ναμάτων».
Είναι αλήθεια, πως ο ορθόδοξος λόγος της συνεχούς αδιάσπαστης πατερικής παράδοσης, από τους αρχαίους Πατέρες έως σήμερα, τα «καθαρά νάματα», δηλ. η ακέραια και αψεγάδιαστη ηθική πνευματική ζωή και η πατερική καθοδήγηση, βρίσκονται εντός της Εκκλησίας, όπως τονίζει ο Ι. Πατήρ.
Η εμπειρία στα μυστήρια του Χριστού και η διείσδυση στη σοφία των αγίων Πατέρων, γίνεται μέσα στην Εκκλησία, που είναι «διηνεκής ανεωγμένη».
Έγκλημα είναι, υπογραμμίζει ο Ι. Πατήρ, η αληθινή Εκκλησία να μην είναι κέντρο της ζωής των ανθρώπων, «μη εισιέναι» δηλ. Οι σημερινοί αποστάτες, διαλογιστές οικουμενιστές, όχι μόνο απορρίπτουν – αλλοιώνουν τα σωτήρια νάματα της Εκκλησίας αλλά, το χειρότερο, έχουν αναλάβει το εντατικό έργο των δούλων του επερχομένου Αντιχρίστου!
Οι άγιοι, οι μέτοχοι της εκκλησιαστικής εμπειρίας, απαντούσαν και απαντούν σε κάθε αίρεση, σε κάθε εποχή.
Μέσα στην εκκλησία, η παράδοση των αγίων είναι οργανωμένη, εν πνεύματι αγίω, πάνω στην Ορθόδοξη διδαχή, επάνω στην άσκηση, ως αίσθηση ζωής αιωνίου. Η ορθότητα τη πίστεως είναι κρυσταλλωμένη σ’ όλη τη διδασκαλία τους, έτσι ώστε η όποια ανταρσία – αίρεση να είναι εμφανής, ως ψελλίσματα του πονηρού. Τα οικουμενιστικά ιδεολογήματα έχουν μεγεθύνει αποδοτικά την αίρεση εξ αιτίας της αδιαφορίας, παγίωσης και της στασιμότητας του ποιμνίου έναντι της ομολογιακής πρακτικής των Πατέρων. Παγίωση και στασιμότητα, δυο χαρακτηριστικά στοιχεία του θανάτου, που καλύπτουν την αδράνεια του ποιμνίου.
Στη συνέχεια ο Ι. Πατήρ, διευκρινίζει:
«πλην αλλ’ ει και τους απελθόντας ουκ έγνως δια των Γραφών, τους ζώντας τούτους ιδείν εχρήν» δηλ. «πλην όμως και αν ακόμη δεν εγνώρισες μέσω των Γραφών αυτούς που έφυγαν από την γην, έπρεπε να προσέξεις αυτούς που ζουν».
Δεν ομιλεί ο Ι. Χρισόστομος για μια οποιαδήποτε παρουσία επισκόπου, ιερέως, μοναχού ή λαϊκού. Ομιλεί για τις ξεχωριστές παρουσίες Ορθόδοξης πνευματικότητας και πρακτικής, που είναι η ζωντανή συνέχεια του Ευαγγελίου και των αγίων.
Η δίψα μας η σημερινή, μας φέρνει στο νου τον π. Αυγουστίνο Καντιώτη, τον αγ. Ιουστίνο Πόποβιτς, τον π. Φιλόθεο Ζερβάκο, τον άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη, τον αγ. Πορφύριο, τον αγ. Ιάκωβο και πολλούς άλλους, που πνευματικά – νοηματικά είχαν απορρίψει τα ψελλίσματα της δυτικής θρησκευτικής υπανάπτυξης – αίρεσης και τους είχε αναδείξει ο Θεός καταφύγιο των Ορθοδόξων.
Σε ανώτερη (απόκρημνη) νοηματική δίψα, στον νου έρχονται, οι χαρισματικοί Πατέρες: αγ. Μάρκος Ευγενικός, αγ. Μάξιμος Ομολογητής, Μ. Φώτιος, αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς, αγ. Γρηγόριος Θεολόγος, Μ. Βασίλειος, αγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης και φυσικά ο Ι. Χρυσόστομος.
«Γενεά ευθέων (δικαίων) ευλογηθήσεται», τονίζει προφητικά ο Ψαλμός 111,2.
Η δικαιολογία της αδράνειας του ποιμνίου είναι: Αναζητούμε το Θεό ως μυστική εμπειρία, στις πράξεις (Μυστήρια) λατρείας, με προσοχή, καθαρότητα και πίστη.
Ο π. Δανιήλ Κατουνακιώτης (1844 - 1929), στο βιβλίο του «Συμβουλευτικόν περί χριστιανικής τελειότητας», υπογραμμίζει:
- «Γι’ αυτό πρέπει να αποφεύγετε όσα θεολογικά ζητήματα φέρνουν διαμάχες και παρεξηγήσεις. Όσα όμως εξηγούνται από τους αγίους της Εκκλησίας Πατέρες, αυτά πρέπει να τα πιστεύετε με όλη σας τη καρδιά και, όσο περνά ο χρόνος και προοδεύετε στη χριστιανική ζωή και καθαρίζετε την καρδιά σας, τότε, χωρίς να το καταλαβαίνετε, το Πανάγιο Πνεύμα θα σας διδάξει τη θεολογική ακρίβεια» (Σελ. 39).
- «Καλύτερα να κατηγορηθεί από τους συγγενείς και φίλους ως φανατικά Χριστιανός παρά να εγκωμιάζεται ως ασεβής κοσμικός» (Σελ. 38).
- «αν οι ένδοξοι μεγαλομάρτυρες, ο Γεώργιος, ο Δημήτριος, ο Αρτέμιος, η Παρασκευή και η Μαρίνα, δεν είχαν εκ των προτέρων πίστη ζωντανή και ενεργό με τη γνήσια εφαρμογή των εντολών του Χριστού, θα μπορούσαν να αψηφήσουν τον θάνατο και να κηρύξουν με θάρρος την ευσέβεια; Ποτέ!» (Σελ. 23).
Η αληθινή πνευματική ζωή, νομοτελειακά, όπως υπογραμμίζει ο π. Δανιήλ, οδηγεί σε αποφασιστικότητα, θάρρος και μαρτυρική διάθεση για την πίστη.
Ερώτημα: Η σημερινή σιωπή του ποιμνίου έναντι του οικουμενισμού είναι καρπός υψηλής πνευματικής ζωής, μια θεολογική ακρίβεια; Ασφαλώς όχι!
Ο Ι. Χρυσόστομος αφαιρεί τις ένοχες δικαιολογίες:
«Πλην όμως και αν ακόμη δεν εγνώρισες μέσω των Γραφών αυτούς που έφυγον από την γην, έπρεπε να προσέξης αυτούς που ζουν. Μήπως όμως δεν υπάρχει κανείς να σε οδηγήση; Έλα προς εμένα και εγώ θα σου δείξω τα καταγώγια αυτών των αγίων. Έλα και μάθε κάτι χρήσιμον από αυτούς», διότι «Λύχνοι πανταχού της γης εισίν ούτοι λάμποντες».
Σήμερα, οι αντιδράσεις των πιστών, σε πλήρη ανάπτυξη του 15ου Κανόνα της Α-Β Συνόδου ως μίμηση των αγίων, πράγματι αποτελούν «Λύχνους», κατά τον Ι. Χρυσόστομο.
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ
