του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Βυζαντινής Ιστορίας
Χριστούγεννα του 2017. Άλλοι καιροί πια. Καιροί χαλεποί, καιροί αποστασίας. Φαινομενικά, λίγα πράγματα ίσως δείχνουν να άλλαξαν γύρω μας σε σύγκριση με άλλα, παλαιότερα χρόνια. Πάλι πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, πάλι φωταγωγήθηκαν οι πόλεις, πάλι στολίστηκαν τα σπίτια και τα μαγαζιά στην αγορά. Στην πραγματικότητα όμως, όλα είναι διαφορετικά πλέον. Άλλοι καιροί ζύγωσαν πια - και άλλα ήθη…
Κάθεσαι να γράψεις κάτι για τα Χριστούγεννα, μα μόνο πικρά σχόλια σού έρχονται πλέον. Πικρά σχόλια για το πραγματικό (και τόσο τραγικά ξεχασμένο) νόημα της μεγάλης εορτής μας.
Σχόλια για την ανόητη φενάκη των ρεβεγιόν, για τη μάταιη και κούφια λάμψη στα φωταγωγημένα μπαλκόνια, για την κενότητα στις ευχές, για την κατάθλιψη στα γλέντια των απηνώς συνευαζόντων.
Πικρά σχόλια για μια εορτή που εδώ και πολλά χρόνια κατάντησε πλέον ανέορτη. Νεκρή και άλογη, χωρίς τον Λόγο. Απάνθρωπη, χωρίς τον Ενανθρωπήσαντα. Κενή, δίχως τον Κενωθέντα.
Κι έτσι γέρνεις καταπτοημένος για μια ακόμη φορά από τον ακάματο ζόφο του τόπου της εξορίας.
Από τον ζόφο όλης αυτής της εξωστρέφειας και της διασκόρπισης, των ανούσιων δώρων και των ευχών (εν ονόματι ποιας κρύας κι άχρωμης αγάπης άραγε;) κι όλων όσων ακόμη πράττουμε με μανική απόγνωση, καθώς περιφέρουμε τις ζωές μας εις το διηνεκές, απρόσωποι και διασπασμένοι, τραγικοί δεσμώτες σ’ έναν ατελεύτητο φαύλο κύκλο, ανακυκλώνοντας τα βύθια αδιέξοδα της ύπαρξής μας, γλεντώντας τον θρήνο της παρακμής και του πνευματικού θανάτου μας κι αναζητώντας εις μάτην αντίδοτα και υποκατάστατα.
Διαλυμένοι και ανίδεοι, σωρηδόν σκύβαλα καταπίοντες και ειδωλόθυτα κατεσθίοντες, λαός εδώ και πολύ καιρό της παραφροσύνης και της αποστασίας. Και πάνω απ’ όλα βέβαια, λαός της αμετανοησίας.
Χριστούγεννα του 2017. Η Παρθένος σήμερον εν σπηλαίω έρχεται αποτεκείν απορρήτως τον προαιώνιον Λόγον.
Και την ίδια ώρα, ενώ το σκοτάδι πλανάται βαρύ πάνω από την υπό κατοχή πατρίδα, κάποιοι υιοί της Απωλείας εν αδύτοις συνευρίσκονται αποτεκείν (απορρήτως και αυτοί) τα ζοφοπνεμένα τους σχέδια για την πνευματική ισοπέδωση και υλική εξόντωση των λαών και για την επιβολή της Πανθρησκείας και της παγκόσμιας πολιτικής κυριαρχίας. Και τα όργανά τους είναι εδώ, ανάμεσά μας. Δουλικοί υπηρέτες, τυφλά και άθλια υποχείρια, που φορούν ράσα, τηβέννους, κοστούμια ή άλλους συστημικούς μανδύες εικονικής πολιτικής νομιμότητας και στα χέρια τους κραδαίνουν πρωτόφαντα όπλα καταστροφής: φόρους και μνημόνια, έγγραφα που υποθηκεύουν και διαλύουν χώρες ολόκληρες, που καταλύουν το παρόν και το μέλλον ολόκληρων λαών, νεοταξίτικα νομοσχέδια που κυοφορούν πνευματικό θάνατο, δημογραφική εξόντωση, εθνική διάλυση, κοινωνική κατάρρευση. Και πάνω απ’ όλα, σχέδια «ενωτικά», εκστρατείες αγαπολογίας, κείμενα και δράσεις που ετοιμάζουν τη Νέα Εποχή. Όλα τους είναι όπλα εξουθένωσης, μέσα καταρράκωσης, όργανα καταισχύνης. Κι όλοι τους είναι εδώ ολόγυρα κι ακόμη μας παραπλανούν, ακόμη τους ανεχόμαστε, ακόμη συνεχίζουμε να βουλιάζουμε στην απάθεια και την ατονία. Κι ούτε μπορεί κανείς να πει πότε (και αν) θα ξημερώσει επιτέλους η πολυπόθητη εκείνη μέρα της ανάνηψης…
Χριστούγεννα του 2017. Η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιον τίκτει.
Κι εσύ ν’ ακροβατείς ανάμεσα στην άρρητη ωραιότητα του Γλυκασμού των αγγέλων και στον αποτροπιασμό για τις καταιγιστικές εξελίξεις ολόγυρα. Ν’ ακροβατείς ανάμεσα στη ζήδωρη γαλήνη του σπηλαίου, εν ω ανεκλίθη ο Αχώρητος, και στην οργή για τους πνευματικούς και πολιτικούς Εφιάλτες που κατάστρεψαν μεθοδικά εδώ και δεκαετίες τον τόπο σου και που τώρα πλέον τον αποτελειώνουν, έχοντας αποβάλει ανερυθρίαστα όλα τα προσχήματα κι έχοντας πετάξει όλα τα προσωπεία. Με όλη φυσικά τη δική μας συνέργεια, ανοχή και συνενοχή. Όποια κι αν ήταν τα ζοφερά σχέδια, όσο μεθοδικά κι οργανωμένα βυσσοδομήθηκαν κι εφαρμόστηκαν, πάνω απ’ όλα δική μας δεν είναι τελικά η ευθύνη, που τ’ αφήσαμε (και τ’ αφήνουμε) να συμβούν;
Χριστούγεννα του 2017. Τελευταίες ημέρες της Πομπηίας. Να ’ναι ωστόσο άραγε, λες, απ’ την άλλη, η ευκαιρία γι’ αυτόν τον λαό τον αμνησιακό και μπερδεμένο; Η ευκαιρία για να ξανάβρει μέσα απ’ τη βαθιά κατάπτωση και παρακμή το ίσο του, κείνο το συνάμφω υψιπετές και χοϊκό ισοκράτημα του προαιώνιού του Τρόπου, κείνη την επί πτερύγων ανέμων άναρχη περπατηξιά του, που του την κολόβωσαν και την ευνούχισαν μερικές δεκαετίες εκσυγχρονιστικής χυδαιότητας και υλόφρονης εξηλιθίωσης; Να ’ναι θεόθεν δοκιμασία για τα χάλια μας, επιτίμιο άξιο και δίκαιο για τον εθελούσιο εκτροχιασμό μας προς τρόπους αλλότριους κι απατηλούς, κανόνας πνευματικός για τον εθελότρεπτο καλπασμό μας σε οδούς ειδωλολατρείας, σαρκολατρείας και πλάνης;
Χαραυγή του 2018. Μακάρι να ’ναι πράγματι τέτοια δοκιμασία. Γιατί αυτό από μόνο του κρύβει μέσα του ελπίδα καταφανή, ελπίδα ότι ίσως έρθουμε πάλι κάποια στιγμή στα συγκαλά μας και ανανήψουμε. Ως λαός ανθρωπίνως δείχνουμε φυσικά να βαδίζουμε ολοταχώς προς το ιστορικό μας Τέλος. Ας μην τρέφουμε άλλες αυταπάτες: είναι τέτοιος πλέον ο κατήφορος που καμιά υλική, εγκόσμια δύναμη δεν μπορεί να τον αποτρέψει. Ανθρωπίνως όμως πάντα. Αν ωστόσο δεν είναι το Τέλος, αλλά μια άγρια μπόρα απλώς, τότε θα ξαναβγεί κάποια στιγμή κι ο ήλιος. Ναι, αυτή είναι η ελπίδα - η μόνη άλλωστε που μας απέμεινε. Ου πεποίθαμεν επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία. Καιρός δεν είναι πλέον άλλωστε;
Χαραυγή του 2018. Τελευταίες μέρες της Πομπηίας. Φαινομενικά τουλάχιστον. Ασφαλώς είναι δεδομένο ότι νέοι καιροί, άγριοι και δύσβατοι, ζυγώνουν. Είναι απολύτως σίγουρο ότι καιροί οργής και θλίψης και οδύνης ανοίγονται μπροστά μας. Αυτούς δεν πρόκειται να τους γλιτώσουμε. Μα υπάρχει και κάτι που φεγγίζει μες στο σκότος, κάτι παυσίλυπον. Δεν είναι άλλο από το φως του εκ Παρθένου τεχθέντος. Και δεν θα λάμψει ποτέ μέσα μας καταναγκαστικά, αλλά μόνο αν το θελήσουμε ειλικρινά και το ζητήσουμε εμπράκτως. Είναι πάντως το μοναδικό που μπορεί να διασπάσει τα ερέβη και να καταυγάσει το ζοφερό τοπίο.
Καλά Χριστούγεννα! Φωτεινά, πνευματικά και εν μετανοία…
ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ
