ΑΝΘΗ ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΩΝ ΛΟΓΩΝ ΕΙΣ ΤΑ ΑΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
Ή Παρθένος σήμερον τον ύπερούσιον τίκτει...
Ώ! Φαιδρά πανήγυρις και ιερά πανδαισία, Δεύτε μεθέξωμεν!
Τά σύμπαντα χαράς πληρούνται!
Ό Λόγος σάρξ εγένετο. Ώ μυστήριον ξένον και θαυμαστόν!
Έτέχθη ημΐν Σωτήρ. Δεύτε λάβωμεν τά τού παραδείσου εντος τού σπηλαίου· δόξα τη συγκαταβάσει Σου, Κύριε Παμβασιλεύ, Άνοιξον το στόμα ημών των άμαρτωλών, διά νά σε ύμνούμεν.
Μεθ'ημών ό Θεός! Θεος το τεχθέν, η δε μήτηρ Παρθένος, τί άλλο μείζον καινον είδε η κτίσις;
Αντί τού ηλίου τον Ήλιον της Δικαιοσύνης βλέπω χωρήσαντα άπεριγράπτως εις την Παρθένον. Μη ζήτει το πώς, οπου γάρ βούλεται Θεός, νικάται φύσεως τάξις. Ηθέλησε κατηλθε καί έσωσε.
Σιγησάτω πάσα σάρξ βροτεία καί στηθι μετά φόβου καί τρόμου καί μηδέν γήϊνον εν έαυτη λογιζέσθω. Θεος σήμερον ό Ών καί προών γίνεται άνθρωπος! ό Λόγος, γεννηθείς προς αιώνων εκ τού Πατρός, σήμερον εκ της Παρθένου, έτέθη ύπέρ φύσιν. Ό παλαιός τών ήμερών παιδίον γέγονε. Νέον βρέφος εξ όρους της Παρθένου, εξηλθε Λόγος, εις άνάπλασιν λαών. Ό επί θρόνου καθήμενος, εν φάτνη τίθεται. ό άσώματος, ό διασπών τά δεσμά της άμαρτίας εμπλέκεται εις σπάργανα, επειδή τούτο θέλει. Έτεκε η Παρθένος τον Δεσπότην της φύσεως, ώς ό τεχθείς ήθέλησε τεχθηναι. Ώς Θεός, ξένον τρόπον γεννήσεως εισήγαγε. Έκ Παρθένου τίκτεται καί τήν παρθενίαν άλυτον φυλάττει, γιά νά γίνη εις ημάς ό ξένος τρόπος της γεννήσεως πρόξενος μεγάλης πίστεως. Ό άρχάγγ. Γαβριήλ εις τον Εύαγγελισμον είπεν: «Ιδού συλλήψη εν γαστρί καί τέξη Υίον καί καλέσεις το όνομα αύτού Ίησούν» καί είπε τη Μαριάμ: «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σέ καί δύναμις Ύψιστου επισκιάσει σοι».
Είσηλθεν άσαρκος ό Λόγος τού Θεού, εκυοφορήθη εννεαμηναΐον χρόνον εν τη κοιλία της Παρθένου. Είσηλθε ώς ήθέλησε, εκυοφορήθη ώς ηύδόκησε. Ού λέγομεν δύο υίούς, άλλ'ένα καί τον αύτον νοούμεν τον Λόγον τού Θεού καί τον Κύριον Ήμών Ίησούν Χριστόν.
Έν άρχη ην ό Λόγος καί ό Λόγος ην προς τον Θεον καί Θεος ην ό Λόγος. Ό Λόγος σάρξ εγένετο καί εσκήνωσεν εν ημΐν. Έσκήνωσε δηλ. συνανεστράφη ημΐν, διότι λέγει ό προφήτης Βαρούχ: «Ούτος ό Θεος ημών ού λογισθήσεται έτερος προς αυτόν, εξεύρε πασαν όδον επιστήμης, εδωκεν αυτήν Ιακώβ τώ παιδί αυτού και Ισραήλ τώ ήγαπημένω ύπ' αυτού. Μετά ταύτα επί γής ώφθη καί τοίς άνθρώποις συνανεστράφη»
Νυγείς εγώ δε, τώ βέλει τού τυραννούντος (διαβόλου), προσαυδώ (=ψάλλω) εις σε Χριστέ, τον άναιρέτην τών κακών.
« Ιδού εγώ επί σέ, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ... » (Ναούμ).
« Έγώ σείω τον ουρανον καί τήν γήν καί παντα τα εθνη...» (Άγγαίος)
« Έγνώρισε Κύριος το Σωτήριον Αυτού, άλλαλάξατε τώ Κυρίω πασα ή γή» (Ψ. 97) «Όφθήσεται ό Θεος εν Σιών... επίβλεψον εις τον πρόσωπον τού Χριστού σου» (Ψ.83).
Προ τού συλληφθήναι εν μήτρα Θεος εκλήθη το παιδίον, «Μεθ' ήμών ό Θεός». Άρα Θεοτόκος ή Αγία Παρθένος Μαρία!! Το παιδίον προ αιώνων ύπήρχε, αυτο τούς αιώνας εποίησεν, αυτο Δημιουργος πάσης τής κτίσεως. Ό ευαγγελιστής Ιωάννης, λέγει: «Πάντα δι' αυτού εγέντο καί χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονεν». ... εν τή κοιλία τής Παρθένου ήτο, άλλά ύπο τών άνω Δυνάμεων εδοξολογείτο καί επροσκυνείτο. Αυτο (το παδίον) τά πάντα εζωοποιούσε. Ό Ησαΐας βοα :
«Παιδίον εγεννήθη ήμίν Υίος καί εδόθη ήμίν, καί καλείται το
όνομα αυτού, Μεγάλης Βουλής άγγελος, θαυμαστος σύμβουλος, Θεος Ισχυρός, εξουσιαστής, άρχων ειρήνης, πατήρ τού μέλλοντος αιώνος». Ό προφήτης Δαυΐδ άνακράζει: «εκεί εξανατελώ κέρας τώ Δαυΐδ, ήτοίμασα λύχνον τώ Χριστώ μου» Ψαλ. 131. «Έκεί δηλ. εις Βηθλεέμ». Εις Β' Βασιλ. γράφει: «άναστήσω το σπέρμα Δαυΐδ, ος οικοδομήσει οίκον τώ ονόματι μου, καί άνορθώσω τον θρόνον Αυτού εις τον αιώνα» (Σπέρμα Δαυΐδ= ό Κ.Η.Ί.Χ.). Κύριος συνέτριψε πύλας χαλκας... άπέστειλε τον Λόγον αυτού καί ίάσατο αυτούς" (Ψαλμ. 106). Ή γέννησίς σου Χριστέ ό Θεος ήμών άνέτειλε τώ κόσμω το Φώς το τής γνώσεως. Δόξα σοι, Ζωοδότα
«Έπαίνει Ιερουσαλήμ τον Κύριον, αίνει τον Θεόν σου Σιών... ό άποστέλων τον Λόγον αυτού τή γή». Ψαλμ. 147)
Άνέτειλας Χριστέ εκ Παρθένου, νοητέ ήλιε τής Δικαιοσύνης καί άστήρ σέ ύπέδειξεν, εν σπηλαίω χωρούμενον τον άχώρητον.
Καί ό Προφήτης Άμώς, τον Χριστον όνομαστί προφητεύει : Έτοιμάζου τού επικαλείσθε τον Θεον Ισραήλ, διότι ό άπαγγέλλων εις άνθρώπους τον Χριστον αυτού κ.λ.π.»
«Αύτη η βίβλος τών προσταγμάτων τού Θεού καί ό νόμος ό ύπάρχων είς τον αίώνα. Πάντες οί κρατούντες αύτήν, είς ζωήν, οί δέ καταλειπόντες αύτήν άποθανούνται.» (Βαρούχ) (βίβλος δηλ. οτι επί γης ώφθη ό Θεός, Λύτρωσιν άπεστειλε τω λαω αύτού ό Θεός· οί τηρούντες τάς εντολάς αύτού κληρονομούσι τήν ΒασιΛείαν τού Ούρανών, οί δέ άσεβεΐς είς κόλασιν αίώνιον. «Έπιστράφου καί επιλαβού αύτης (ζωης δηλ. Χριστού) ... μή δως έτερω τήν δόξαν σου καί τά συμφέροντα σου έθνει άλλοτρίω. (=άπομάκρυνον έαυτον άπο τούς αίρετικούς). Μακάριοι εσμέν Ίσραήλ, οτι τά άρεστά τω Θεω γνωστά ημΐν εστί».
Δόξα εν ύψίστοις Θεω, καί επί της γης είρήνη εν άνθρώποις εύδοκία. Άγγελος προς τούς ποιμένας λέγει: « Μή φοβεΐσθε, ίδού γάρ εύαγγελίζομαι, χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τω λαω οτι ετέχθη ύμΐν σήμερον Σωτήρ, ος εστί Χριστος Κύριος. «Ό άγγελος Χριστον καί Κύριον λέγει, ημεΐς Χριστοτόκον καί Κυριοτόκον καί Σωτηριοτόκον καί Θεοτόκον τήν Αγίαν Παρθένον!!! Διημάς γάρ εγεννήθη Παιδίον νέον ό προ αίώνων Θεός!
Έκένωσε έαυτον γενόμενος ό Λόγος καί άνθρωπος. Είσηλθεν άσώματος, ενεδύσατο σώμα καθώς ήθέλησε καί κατεπόθη το θνητον ύπο της ζωης.
Ό Απόστολος Πέτρος άποκριθείς είπε: «Σύ εί ό Χριστός, ό υίος τού Θεού τού ζώντος.» Όπου δέ Κύριος εκεΐ καί Θεός. Ού χωρίζει το Κύριος Θεού ή Θεος Κυρίου. Λέγει είς Γένεσιν : «Έβρεξε Κύριος παρά Κυρίου» καί πάλιν: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου» καί πάλιν «άκουε Ίσραήλ, Κύριος ό Θεός σου, Κύριος είς εστί». καί Δαυΐδ: « Θεος Κύριος καί επέφανεν ημΐν.» καί ό άπόστολος Παύλος« «Έπεφάνη η Χάρις τού Θεού η σωτήριος πάσιν άνθρώποις παιδεύουσα ημάς ϊνα σωφρόνως καί δικαίως καί εύσεβώς ζήσωμεν εν τω νύν αίώνι...». Αλλά καί οί δαίμονες είς τήν χωραν τών Ιεργεσηνών έκραζον: «. τι ημΐν καί σοι Υίέ τού Θεού, ηλθες ώδε προ καιρού βασανίσαι ημάς;» «Οί δαίμονες έφριξαν καί ετρόμαξαν, ημεΐς καταφρονώμεν; «Έν εκείνη τη ημέρα κατοικιώ αύτούς επ' ελπίδι. καί ελεήσω τήν Ούκ ήλεημένην καί ερώ τω ού λαω μου· λαός μου εί σύ, καί αύτος ερεΐ· Κύριος ό Θεός μου εί Σύ» (Ώσηέ β'25). Εύλογείτω πάσα κτίσις τον Κύριον καί ύπερυψούτω είς πάντας τούς αίώνας». Βοα ό Προφήτης Αββακούμ: «εξηλθες είς σωτηρίαν λαού σου, σύν Χριστω σου» (PG. 22, 317). Έν ύψίστοις δόξα, τω γεννηθέντι άφράστως, εν Βηθλεέμ, εκ Παρθένου!!
«Έν τίνι καταλάβω τον Κύριον; Κύριος ζητεί, τού ποιειν Κρίμα καί άγαπαν ελεος καί έτοιμον είναι πορεύεσθαι όπίσω Αυτού». (Μιχαίας στ'8)1.
«Έσται επ εσχάτων τών ήμερών εμφανές το Όρος Κυρίου. επ αυτό πορεύσονται Έθνη πολλά καί ερούσι: «Δεύτε άναβώμεν εις το Όρος Κυρίου καί εις τον Οίκον τού Θεού. καί δείξουσι τήν όδον αυτού. Έκ Σιών εξελεύσεται Νόμος καί Λόγος Κυρίου εξ Ιερουσαλήμ» (Μιχαίας Δ'. 2).
«Ό ερχόμενος (ό Λόγος τού Θεού ώς άνθρωπος επί τής γής) ήξει ου μή χρονίσει, εαν ύποστειληται (=ώς ράθυμοι καί άνυπομονοι...) ουκ ευδοκεί ή ψυχή μου, ... ό δέ δίκαιος εκ πίστεως μου ζήσεται». (Άββακούμ Β'.3).
«Κύριε κατενόησα τά εργα σου καί εξέστην . εν μέσω δύο ζωών γνωσθήση... (Άββακ. Γ". 2).
Άν καί ή Όρθόδοξος παράδοσις τά ζώα βούν καί όνον ιστορεί ώς ό προφ. Ήσαΐας «βούς καί όνος εγνω τον κτησάμενον κ.λ.π. « Ό Χριστος εν μέσω δύο ζωών. Μιας τής κατά Θεον ζωής, καί άλλης τής κατ' άνθρωπον, τής μέν θνητής, τής δέ άθανάτου. Άμφοτέρων ό Κύριος διά πείρας ελθών λέγεται γνωσθήναι, «εν μέσω δύο ζωών».
Ώ! άγια Βηθλεέμ. οτι ου μόνον άπο τού γεννηθέντος εν σπηλαίω ήγιάσθης, άλλά καί άπο τού αίματος τών άδίκως θανατωθέντων νηπίων. Άφρων καί κακούργε Ήρώδη, νόμος καί προφήται, τον γεννηθέντα, Βασιλέα προεκήρυξαν! τι ταράσσεσαι; ; Ουκ ήκουσας τι λέγει Δαυΐδ; «μάτην ταράσσεται πας άνθρωπος ζών» καί τι τούτου ματαιότερον, οτι διώκεις τον άκατάληπτον;
Ό προφήτης Ιερεμίας άναφωνεί: «Φωνή εν ΓΡαμα ήκούσθη θρήνος καί κλαυθμος καί όδυρμος πολύς. Ραχήλ κλαίουσα τά τέκνα αυτής κ.λ.π.»
Ώ! μακαρίων νηπίων κατασφαζομένων!
Ώ! αιμάτων χεομένων άδίκως επί τής γής.
Βηθλεέμ. Βηθλεέμ, οπου εγεννήθη Χριστος ό μέγας Βασιλεύς τών Βασιλευόντων καί Κύριος τών κυριευόντων !!!
Ποίον παιδίον κατά φύσιν τεχθέν, εγένετο Εξουσιαστής, Θεος Ισχυρός; Ποίον παιδίον άστέρα καί μάγους εξ άνατολών εφερε προς προσκύνησίν του, δεχόμενον δώρα; Χρυσόν, ώς βασιλεύς, λίβανον, ώς Θεος καί σμύρναν, ώς άνθρωπον διά τον ενταφιασμόν Του. Καί το μέγιστον, ό Υίος τού Θεού, υίος άνθρωπου καί γίνεται καί πιστεύεται.
Ώ ξένον καί παράδοξον!!! Άγγελοι μεγαλοφώνως ύμνούσι, «Δόξα εν ύψίστοις Θεώ καί επί γής είρήνη...». Ό Λόγος σάρξ εγένετο». Τήν Θεότητα τού Λόγου ό Χριστος ονομάζει Πνεύμα Άγιον, τήν δέ άνθρωπότητα αυτού ονομάζει υίον άνθρωπου, διότι λέγει: «νύν εδοξάσθη ό υίος άνθρωπου». Όσοι είς το Πνεύμα δηλ. τήν Θεότητα βλασφημούντες ελεγον: «Έν βελζεβούλ εκβάλλει τά δαιμόνια», ό Κύριος λέγει: « Ή βλασφημία ουκ άφεθήσεται ούτε εν τώ νύν, ούτε εν τώ μέλλοντι αίώνι.» Ουκ είπε τώ βλασφημήσαντι καί μετανοήσαντι, ουκ άφεθησεται, άλλά τώ βλαφημοΰντι δηλ. είς αυτον πού επιμένει είς τήν βλασφημίαν, διότι ουκ εστιν άμαρτία άσυγχώρητος, άπο τον Θεον, είς οσους μετανοούν άξίως.
Ό Λόγος σαρκούται καί τού Πατρός ου χωρίζεται
« Ό Θεός άπο Θαιμάν ήξει» (Άββακ. Γ' .3 ). Θαιμάν έρμηνεύεται α) συντέλεια δηλ. ό Θεος επί συντελεία τού αίώνος καί εν ταύταις ταίς ήμέραις ώφθη σαρκί επί γής. β) Ουρανος δηλ. εξ ουρανού ό Λόγος τού Θεού καί εξ όρους κατασκίου δασέως δηλ. τής Θεοτόκου.
«Τάδε λέγει Κύριος, όπίσω δόξης άπέσταλκέ με επί τά εθνη. γνώσεσθε οτι Κύριος άπέσταλκέ με» (Ζαχαρίας). Βλέπεις τί λέγει ; Δύο Κυρίους, τον άποστείλαντα καί τον άποστελλόμενον Λόγον τού Θεού.
«Έξελεύσεται ύδωρ ζών εξ Ίερουσαλημ... καί το όνομα αυτού κυκλούν πασαν τήν γήν» (Ζαχαρίας). Ύδωρ ζών = το λογικον καί σωτήριον ποτον τής διδασκαλίας τού Χριστού, διότι προς τήν Σαμαρείτιδα ελεγε : «.εδωκεν άν σοί ύδωρ ζών». (όνομα κυκλούν κ.λ.π.= το κήρυγμα τών άποστόλων.)
«Ευφράνθητι ερημος διψώσα. ό λαός μου όψεται τήν δόξαν Κυρίου, . Ιδού ό Θεος ήξει καί σώσει ήμας.» (Ήσαΐας ). Έρημος=ή εξ εθνών εκκλησία. (ήξει, επί γής).
Ό Λόγος άνθρωπος γέγονε, μένων Θεος ίνα καί άνθρωπος γενόμενος, Θεος πιστευθή καί σώζει τούς πιστεύοντας εν μορφή άνθρώπου. « Άνοικοδομήσω τά πεπτωκότα καί. άποσταλάξει τά όρη γλυκασμόν.» (Άμώς Θ'. 13).
Ό Δημιουργος εγινε άνθρωπος είς ζωοποίησιν τού άνθρώπου καί καθαίρεσιν τού διαβόλου ό όποίος νικώμενος καί αίσχυνόμενος ελεγε : «Τις ούτος ό παραγενόμενος εξ Έδώμ (δηλ. εξ άνθρώπων) διαβαίνων βία μετά ίσχύος; ». Διά τούτο έλεγεν ό Κύριος: Έρχεται ό άρχων τού κόσμου τούτου καί εν εμοί εύρήσει ούδέν».
Έπτωχευσε δι ημάς πλούσιος ων, ίνα ημείς τη εκείνου πτωχεία πλουτίσωμεν. Πώς επτώχευσε ό Θεός; Ότι τήν πτωχεύσασαν φύσιν εν έαυτω έλαβε, ύπέρ άνθρώπων πάσχουσαν καί ύπέρ άνθρώπους ύπάρ- χουσαν.
«Όψονται πάντα τά άκρα της γης τήν σωτηρίαν παρά τού Θεού ημών» (Ήσαΐας ΝΒ' 10).
Μή είπης πώς ό άσαρκος εγεννήθη. Έχω είπεΐν άπο της Αγ. Γραφης οτι, ώς άπαύγασμα άπο της δόξης καί ώς είκών άπο τού πρωτοτύπου.
Τίνα τρόπον εν σαρκί η Θεότης; Ώς πύρ εν σιδήρω. Μέλας καί ψυχρος ό σίδηρος, όμως πυρακτωθείς λάμπει ώς πύρ καί δέν καταψύχει τήν φλόγα. Ή άνθρωπίνη σάρξ τού Κυρίου ούτω μετέσχε της Θεότητος. Έν σαρκί ό Θεος ίνα άποκτείνη τον εμφωλεύσαντα θάνατον. Τί το εργαστήριον της οίκονομίας ταύτης; Το σώμα Αγίας Παρθένου. Αί άρχαί της γεννήσεως, ποΐαι ; Το Πνεύμα το Άγιον καί η Δύναμις τού Ύψιστου. Ό άγγελος λέγει είς Ίωσήφ: «.το γεννηθέν εκ Πνεύματος Αγίου. Ούκ είπε το «κυηθέν», άλλά το «γεννηθέν». Το κυοφορούμενον ητο τέλειος άνθρωπος εύθύς εξ άρχης, ού κατά μικρον μορφωθέν. Ή Μαρία καί εν τω άγιασμω της Παρθενίας μένουσα καί τήν εύλογίαν της τεκνογονίας κληρονομούσα. «Έκζητήσατέ με καί ζήσεσθε λέγει Κύριος» (Αμώς Ε'. 4)
Ό Βαλαάμ πάλαι, προφητεύων έλεγε :
«Ανατελεΐ άστρον εξ Ίακώβ καί άναστήσεται άνθρωπος εξ Ίσραήλ».
Ακολουθούντες οί μάγοι τον άστέρα, πού άκολουθούσε " εξαίσιον δρόμον" (κατά τήν ύμνολογίαν) δηλ. εκινεΐτο ούχί κατά τήν τάξιν, άλλά εκ βορρά προς νότον, έφθασαν είς Ιερουσαλήμ. Ό άστήρ εκρύβη, ερωτήσαντες έμαθον, οτι «είς Βηθλεέμ γεννάται ό Χριστός».
Ό άστήρ πάλι εφάνη. Ώ τών θαυμασίων σου Κύριε. « Ίδόντες οί μάγοι τον άστέρα εχάρησαν χαράν μεγάλην»! έστη άνωθεν της οίκίας οπου ητο το νεογέννητο. Προσεκύνησαν δίδοντας τά δώρα των.
« Ό λαος ό καθήμενος εν σκότει ίδετε Φώς μέγα καί τοΐς καθημένοις εν σκότει καί σκια θανάτου Φώς άνέτειλεν» (Ήσαΐας. θ'2 & Ματθ. Δ'16) καί ό προφήτης Αβδιού (Α',17) λέγει : «Έν τω όρει Σιών έσται η σωτηρία».
«Κατακλιθείς ώς λέων καί σκύμνος άνεπαύσατο τις άναστήσει Αυτόν; ». (Γεν. ΜΘ'9). Διά μέν τού λέοντος δεικνύει ή Γραφή, το βασιλικόν, διά δέ τής κατακλίσεως, το ΠΑΘΟΣ , τον ΣΤΑΥΡΟΝ καί τήν είς αδου ΚΑΘΟΔΟΝ.
« Ό άδύνατος λεγέτω, οτι ίσχύω εγώ». (Ίωήλ δ', 10). Μνημονεύοντες Ίησούν Χριστον Έσταυρωμένον εν παντί καιρώ καί πάση ώρα λέγομεν το τού Άποστόλου: «Πάντα ίσχύω εν τώ ενδυναμούντι μοι Χριστώ». Ουδέν γάρ άδύνατον είς Σέ Ύπεραγία Θεοτόκε!! «Ου δύναται πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένη.» (Ματθ. ε'14)
Έδώ το μετέωρον καί ύψιπετές τού πολιτεύματος τής 'Εκκλησίας φανερούται. Άλλά καί ή Πόλις τού Θεού κατά τήν ύμνολογίαν, προς τήν πόλιν Βηθλεέμ ερχεται «εμβρυον φέρουσα Χρσιτόν. Ουδέν άδύνατον τή μεσιτεία Σου, Ώ Μήτερ άγνή τού Λόγου, επαξίως ευλογούμεν, σήν γαστέρα. Έτεκες τήν όντως Χαράν. Αυτήν τήν χαράν ευαγγελίζονται άγγελοι είς τούς ποιμένας, μετά μάγων προσκυνήσωμεν, μετά ποιμένων δοξάσωμεν, μετά άγγέλων χορεύσωμεν, «οτι ετέχθη ήμίν σήμερον Σωτήρ» ήλθε ίνα ελευθερώση το δουλοθέν. Κοινή έορτή πάσης τής κτίσεως, αύτη δωρείται τά ύπερκόσμια. Έορτάσωμεν τήν γενέθλιον ή μέρα τής άνθρωπότητος, Παιδίον εγεννήθη ήμίν καί λύεται ή καταδίκη τού Άδάμ.
Κατανόησε θεοπρεπώς, τήν ενανθρώπησίν Του!!!
Ό ήλιος καί εν βορβόρω λάμπων καί διερχόμενος ου μολύνεται .
«Έπεσκέψατο ή μας, εξ ύψους ό Σωτήρ ήμών, άνατολήν άνατο- λών.». Ου φέρει το μυστήριον ερευνα, Ώ Βάθος άγαθότητος Θεού. Δι'ύπερβολήν δωρεών άπιστούμεν είς τον Ευεργέτην. Μάγοι καί ποιμένες προσκυνούσι καί οί χριστιανοί συζητούν, πώς εν σαρκί ό Θεος. Σιγησάτω τά πέρατα, δοξαζέσθω τά πεπιστευμένα. Δόξα τή μεγαλοσύνη Σου Κύριε. Ύπεραγία Θεοτόκε πρέσβευε, τώ εκ Σού σαρκωθέντι σωθήναι ήμας. ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΔΟΞΑΣΑΤΕ.!!!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΞ ΟΥΡΑΝΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΑΤΕ. Χριστός επί γής Ύψώθητε!
Έν τρόμω καί χαρά άγαλλιασθε. Τρόμω διά τήν άμαρτίαν, χαρά διά τήν ελπίδα. Χριστός εκ Παρθένου. Γυναίκες παρθενεύετε, ίνα Χριστού μητέρες γένησθε. Ό λαός, ό καθήμενος, εν σκότει άγνοιας είδε Φώς επιγνώσεως. Τά άρχαία παρήλθεν, ίδού γέγονε καινά νά πάντα».
«Ύπεραρθήσεται ύπέρ τον Λίβανον, ό καρπος αύτού. Έσται το όνομα Αύτού, εύλογημένον είς τον αίώνα, προ τού ηλίου διαμενεΐ το όνομα αύτού καί ενευλογηθήσονται εν Αύτω πάσαι αί φυλαί της γης, πάντα τά έθνη μακαριούσιν Αύτόν» (Ψαλμ. 71). (Καρπος Χριστού = η Έκκλησία η εξ εθνών).
Ο ΑΣΑΡΚΟΣ ΣΑΡΚΟΥΤΑΙ...!!
«Ό άνιστάμενος άρχεΐν εθνών, επ' Αύτω έθνη ελπιούσι» (Ήσ. ΙΑ'10). (Ό Αναστάς τριήμερος εκ νεκρών αύτος εστίν η κεφαλή της εκκλησίας).
Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΟΡΑΤΑΙ... Ό Λόγος παχύνεται, ό άναρχος άρχεται.
Είς 131 Ψαλμ. λέγει« ού δώσω ύπνον τοΐς όφθαλμοΐς μου, έως ού
εύρω τόπον τω Κυρίω , σκήνωμα τω Θεω ... » (Σκήνωμα=το σώμα το γεγεννημένον εν Βηθλεέμ, εκ Παρθένου. « Έκεΐ (είς Βηθλεέμ), εξανατελώ κέρας τω Δαυΐδ.» (Κέρας ό Κ.Η.Ι.Χ. το κατά σάρκα) Βηθλεέμ, έρμηνεύεται, «Οίκος τού άρτου». Λέγει ό Κύριος: «Έγώ είμί, ό άρτος, ό εκ τού Ούρανού καταβάς.»
Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΥΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ.!!!
Ό Ιερεμίας κηρύττει: «Ίδού έρχονται ημέραι . καί άναστήσω τω Δαυΐδ Ανατολήν δικαίαν... Πνεύμα προσώπου ημών Χριστος Κύριος. εν τη σκια Αύτού ζησώμεθα.». Τούτο έοράζομεν σήμερον, επιδημία Θεού προς άνθρώπους, ίνα τον παλαιον άνθρωπον άποθέμενοι, τον νέον ενδυσώμεθα. Ώσπερ εν τώ Αδάμ άπεθάνομεν, ούτως εν Χριστω ζήσομεν. καί συσταυρούμενοι Χριστω καί συνθαπτώμενοι καί συν- ανιστάμενοι.
ΔΟΞΑ ΕΝ ΥΨΙΣΤΟΙΣ ΣΗΜΕΡΟΝ, ΤΩ ΕΝ ΣΠΗΛΑΙΩ ΤΕΧΘΕΝΤΙ!
Έορτάσωμεν μή πανηγυρικώς, άλλά θεϊκώς, μή κοσμικώς άλλ' ύπερκοσμίως, μή τά ημέτερα, άλλά τά τού Δεσπότου, μή τά της άσθενείας, άλλά τά της ίατρείας. Μή στολίσωμεν οίκίας καί σώματα μή χορούς καί χαρτοπαίγνια, ύμνους σατανικούς, θεάματα, άμαρτίας καί άκρασία. Ακρασία πάν έργον περιττον καί ύπέρ τήν χρείαν.
Έν λόγοις καί ύμνοις Θεού τρυφήσωμεν.
ΤΙΣ ΘΕΟΣ ΜΕΓΑΣ ΩΣ Ο ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ!
Δεύτε άγαλλιασώμεθα το παρον μυστήριον εκδιηγούμενοι. Θεος ών άληθινός, άνθρωπος γίνεται διά φιλανθρωπίαν.
Ώ! πανήγυρις ύπέρξενος!
Εύφραινέσθωσαν τά ούράνια, τά επίγεια καί καταχθόνια καί πάντα εν αύτοΐς. Μέγα το της Θείας οίκονομίας μυστήριον. Ό τού Θεού Λόγος, ό προαιώνιος, ό άόρατος, η άρχή της άρχης, το Φώς εκ τού
Φωτός, ή πηγή τής ζωής καί τής άθανασίας, σάρκα φορεί καί ψυχήν νοεράν, τώ όμοίω το ομοιον άνακαθαίρων. Καί πάντα γίνεται άνθρωπος, εκτος άμαρτίας. Έν εκ δύο εναντίων, σαρκος καί Πνεύματος, το μέν εθέωσε το δέ εθεώθη.
Ώ! Τής Καινής καί Παραδόξου Μίξεως!
Ό πλουτίζων πτωχεύει τήν εμήν σάρκα, ίνα εγώ πλουτίσω τήν αυτού Θεότητα. Μεταλαμβάνει τής σαρκός μου, ίνα καί τήν είκόνα σώση καί τήν σάρκα άθανατίση. Ήλθε επί το πλανώμενον, ό ΠΟΙΜΗΝ Ο ΚΑΛΟΣ, ό τιθείς τήν ψυχήν αυτού ύπέρ τών προβάτων. καί εύρε το πλανώμενον, επί τών ώμων άνέλαβεν καί επανήγαγεν επί τήν άνω ζωήν.
Λύτρωσιν άπέστειλε Κύριος τώ λαώ Αυτού.
Τώ λύχνω, τή φωνή, τώ νυμφαγωγώ (δηλαδή τον Πρόδρομον Ίωάννην) άκολουθεί το Φώς το ύπέρλαμπρον -Λόγος-Νυμφίος.! Έκοπίασε, επείνασε, εδίψησε, εδάκρυσε, εθρεψε πεινώντας, εθεράπευσε δαιμονιζομένους καί άσθενείς, άνέστησε νεκρούς
επαθε σαρκί εσταυρώθη , άνέστη τριήμερος, άνελήφθη εν δόξη,
εθεράπευσε δαιμονιζομένους καί άσθενείς, άνέστησε νεκρούς
επαθε σαρκί εσταυρώθη , άνέστη τριήμερος, άνελήφθη εν δόξη,
άπέστειλε το Πανάγιον Πνεύμα!!!
«Άγω τον δούλον μου Άνατολήν. λέγει Κύριος Παντοκράτωρ: Ιδού άνήρ, ΑΝΑΤΟΛΗ όνομα αυτώ.» (Ζαχαρ. Στ'12).
«Φωτίζου, φωτίζου Ιερουσαλήμ, ήκει το ΦΩΣ καί ή δόξα Κυρίου επί σέ άνατέταλκε...». Φωνή βοώντος εν τή ερήμω. Τί εβόα ό Πρόδρομος; "Ποιήσατε καρπούς άξιους μετανοίας. γεννήματα εχιδνών, τίς ύπέδειξεν φυγείν τής μελλούσης όργής, ερχεται ό ίσχυρότερός μου" (=ό Κ.Ή. Ί.Χ.).
«Κύριος ύψώσει ΚΕΡΑΣ Χριστού αυτού» (κέρας=βασιλεία τού Θεού). καί άναστήσω ίερέαν πιστον. καί διελεύσεται ενώπιον ΧΡΙΣΤΟΥ μου, πάσας τάς ή μέρας» (Α'Βασ. 2, 35)
Ώ ! Πόσαι πανηγύρεις ! Ώ ! Το κεφάλαιον πάντων τών μυστηρίων, ή εμή άνάπλασις καί τελείωσις καί επάνοδος προς τον πρώτον Άδάμ.
«Κύριος εκπορεύσεται εκ τού τόπου αυτού καί καταβήσεται επί τά ύψη τής γής. Ποιμανεί το ποίμνιον αυτού Κύριος εν Ίσχύϊ. » (Μιχαίας Α, 3).
Μετά άγγέλων ύμνησον καί χόρευσον, κοινή πανήγυρις επουρανίων καί επιγείων δυνάμεων! Διά πασών τών ηλικιών καί δυνάμεων Χριστού - ώς μαθητής τού Χριστού - βάδιζε άμέμπτως !!! Άν φεύγη είς Αίγυπτον Χριστός, άκολούθησον προθύμως. άν φραγελωθης καί τά λειπόμενα ζήτησον... γεύσαι χολης. όξος ποτίσθητι, δέχου άκάνθινον στέφανον, . περιβαλού κοκκίνη χλαμύδα, δέξαι κάλαμον, . τέλος συσταυρώθητι, συντάφητι προθύμως, ίνα συναναστηθης καί συνδοξασθης καί συμβασιλεύσης Αύτω αίωνίως. Ό Πρόδρομος Ίωάννης εν τη κοιλία μητρός του, εσκίρτησε εν άγαλλιάσει προσκυνώντας τον Χριστόν, ημεΐς δέ σκιρτάν καί θαυμάζειν καί εκπλήττεσθαι το μέγεθος της οίκονομίας, ύπερβαΐνον πάσαν διάνοιαν. «Καί σύ Βηλθεέμ, γη Ίούδα. εκ σού γάρ μοι εξελεύσεται ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ, οστις ποιμανεΐ τον λαόν μου Ίσραήλ.» βοα ό Προφήτης. Χριστος εν σπηλαίω !!! Προς τήν ύψοποιον Ταπείνωσιν συγκατέλθωμεν ίίνα καί συνανυψωθώμεν.
Χριστός ράκη σπαργανούται, ίνα λυθώμεν τών άμαρτιών καί ενδυθώμεν τήν θείαν αίγλην.
Το πύρ της θεότητος ούκ έφλεξε νηδύν της Παρθένου!
Χαΐρε, οτι τέτοκας παιδίον, οπερ παρίστανται χίλιαι χιλιάδες άγγέλων, κατά τον Προφήτην Δανιήλ!
Χαΐρε, οτι γεγέννηκας βρέφος τον τεχνουργον τών βρεφών καί συνοχέα τών ολων!
Χαΐρε, οτι γεγέννηκας βρέφος καί Ήρώδης θυμομαχών ταράττεται!
Χαΐρε, οτι γεγέννηκας βρέφος καί διά τούτο ό Παμμέγιστος ίερεύς Ζαχαρίας ό πατήρ τού Προδρόμου, μεταξύ τού ναού θανατούται!
Χαΐρε, οτι γεγέννηκας βρέφος καί διά τούτο νεογεννη βρέφη, μεληδον κατακόπτονται, το βρέφος τούτο, το λαξεύσαν τον νόμον Μωϋσέως εν πλαξί καί ύπο νόμον γενόμενον καί νομον εκπληρούν.!!!
Χαΐρε, Κεχαριτωμένη, η τεκούσα, τον πάντων άγιων Αγιώτατον Λόγον ύπερκόσμιον, τον άκοσμον κόσμον κοσμήσαντα!! Χαΐρε, δι'ής, ημΐν γεννάται ό αύτογενέθλιος καί φύεται ό αύτοφανής καί αύξάνεται ό τέλειος, πτωχεύει ό πλούσιος, νηπιάζει ό Ύψιστος, βαστάζεται ό βαστάζων τά πάντα, ό άμήτωρ άπάτωρ γίνεται!! Χαΐρε ω!! Κυρία Θεοτόκε, δι' ής, διηλθεν ό ώραΐος κάλλει παρά τούς υίούς τών άνθρώπων. Χαΐροις, μόνη Μήτηρ Θεού η τών επουρανίων καί επιγείων καί καταχθονίων μεγαλοπρεπής καί μεγαλόφωτος εύκλεια!! Χαίροις μόνη Μήτηρ Θεού, το μόνον όντως όνομα άληθώς πασιπόθητον. Χαίροις, οτι διά σού -καθώς λέγει ό Σολομών «παίς άγαθός ών, ήλθον είς σώμα άμίαντον» (Σ.Σολ Η'20). (Τις προ γεννήσεως ήτο άγαθός ; καί τις ήλθε είς σώμα άμίαντον; Περί τού Θεανθρώπου ταύτα εγράφησαν.)
Χαίρε Νύμφη Άνύμφευτε ή προσκυνητή είς τούς αίώνας καί επαινετή είς άπεράντους αίώνας ύπο άγγέλων καί άνθρώπων όμοφώνως εν φόβω μεγαλυνομένη.
Ό Ήσαΐας «Ιδού ή δάμαλις τέτοκε καί ου τέτοκε». Τούτο διά τήν Θεοτόκον εχει γραφεί. Χαίρε, οτι τον Χριστον τον Θεάνθρωπον άνάνδρως συνέλαβες καί άπόνως εκύησας. Ό Προφήτης Ιεζεκιήλ λέγει : « . Υίέ άνθρώπου ή πύλη αύτη κεκλεισμένη εσται καί ουδείς ου μή διέλθη δι' αυτής κ, οτι Κύριος ό Θεος Ισραήλ είσελεύσεται καί εξελεύσεται δι' αυτής καί εσται κεκλεισμένη». Χαίρε καί πάλιν ερώ, Χαίρε Κεχαριτωμένη, οτι διά σού ήμείς οί ταπεινοί Χριστού δευτέραν καί φωτοσωτήριον γέννησιν ευσεβοπρεπώς προσκυνούμεν, είς μίαν Αγίαν Καθολικήν καί Άποστολικήν Έκκλησίαν επολιτογραφήθημεν, τήν ψυχοσωτήριον καί φωτόμορφον πίστιν κατέχομεν,. τον πολυπροσκύνητον καί ίαματοποιον προσκυνούμεν Σταυρόν. Χαίρε, οτι διά σού Θεοτόκε, το τριφεγγές βαπτιζόμεθα Βάπτισμα καί τά Άγια Μυστήρια εν τή φρικτοτελή τραπέζη προσεγγίζειν τολμώντες, μετέχομεν άληθινού καί άθανάτου άρτου
«Σίδηρος σίδηρον όξύνει». -κατά τον Σολομώντα-Λόγοι δέ, θείων ύμνων προς Θεοτόκον, ψυχάς στηρίζουν καί άγιάζουν. «Αύτη ή Πύλη Κυρίου.» βοά Δαυΐδ. Τί ποθείς είσελθών εσω τής πύλης ; τί εύρες; τί θαυμάζεις; Χριστον λέγει εύρον, τήν οίκονομίαν είδον, τήν καινήν χάριν, τήν ξένην ευεργεσίαν, το ενδοξον πάθος, τήν άπόρρητον μυσταγωγίαν!! Ό Χριστος Θύρα προς τον Θεόν, διά φιλανθρωπίαν, θύρα καί ίερεύς κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ καί ό άμνός, ό αίρων τήν ά- μαρτίαν κόσμου. Χαίρε Κεχαριτωμένη, δι' ής οί φιλόχρυσοι γίνονται φιλόχριστοι, οί φιλάργυροι φιλάνθρωποι, οί φιλόπλουτοι γίνονται φιλόπτωχοι καί πολλοί πρότερον χρυσοφορούντες, μελανοφορούν καί τριχοφορούν Ώ Πανύμνητε Μήτηρ καταφυγή εγεννήθης ήμίν μεσιτολογείς ύπέρ ήμών τών πηλογενών προς τον Υίόν σου καί Θεόν σου καί Θεον ήμών. Έν Βηθλεέμ σήμερον, δεύτε λάβωμεν πλούτον άφθόνως μεριζόμενον καί ουδέποτε ουδαμώς δαπανώμενον. «Καινον το θαύμα καί θεοπρεπές, τής παρθένου τήν κεκλεισμένην πύλην διοδεύει Κύριος». . Σέ γεραίρομεν Αειπάρθενε, πληθύνοντες τήν ύμνολογίαν, ώς σύ τήν προστασίαν. . «Ήσαΐα χόρευε, η Παρθένος έσχε εν γαστρί καί έτεκε υίόν, τον Έμμανουήλ Θεόν τε καί άνθρωπον, Ανατολή όνομα αύτω». Ώ Δέσποινα, σύ είσαι η μυστική Έσθαολ οπου πάς καταφεύγων ώς άλλος Σαμψών είς σέ, δύναμιν εκ Θεού λαμβάνει.
(Έσθαολ, έρμηνεύεται, τόπος οπου μία γυναΐκα ίκετεύει). Οί τω γλυκεΐ βέλει τρωθέντες Αγνή, τού Αχράντου Τόκου σου, σού το κάλλος θαυμάζοντες, επαξίως μεγαλύνομεν. Διά σού εκπληρούται ό λόγος τού Μωϋσέως : «Προφήτην ώς εμέ, ύμΐν άναστήσει Κύριος. αύτού άκού- σεσθε κατά πάντα οσα άν λαλήση προς ύμάς, ος άν μή άκούση τού Προφήτου εκείνου εξολοθρευθήσεται.».
Έφριξε πάσα άκοή τήν άπόρρητον Θεού συγκατάβασιν Ή
Έκκλησία, ώς η Εύα δοξάζουσα τον Κύριον διά τήν γέννησιν τού Υίού της βοα χαρμοσύνως: « Έκτησάμην άνθρωπον διά Θεού, δηλ. τον Θεάνθρωπον Χριστόν».
« Ασπόρου συλλήψεως, ό τόκος άνερμήνευτος, μητρος άνάνδρου, άφθορος η κύησις, Θεού γάρ η γέννησις καινοποιεΐ τάς φύσεις». Ώ!! Άνασσα μητροπάρθενον κλέος! άπαν εύλαλον στόμα ού δύναται άξίως σέ δοξάζειν. Ή εκκλησία, ώς η Λεία κατά τον τοκετο τού πρωτοτόκου Ρουβήμ καυχωμένη άναφωνεΐ: «Ίδού είς υίος» (ούτω έρμηνεύεται η λέξις κατά τήν Έβραϊκήν). Ίδού είς ΥΙΟΣ, Ό Μονογεννής Υίος καί Λόγος τού Θεού, ό διά τήν ημετέραν σωτηρίαν σήμερον εν Βηθλεέμ γεννάται εκ Παρθένου. Αγαλλιασώμεθα τω Κυρίω. Καταπλήττει μου τον νούν καί εξιστα τον λογισμόν η δόξα σου Θεοτόκε τοΐς πάσιν εφαπλουμένη προς σωτηρίαν τών ψυχών ημών. Σέ τήν τον άχώρητον Λόγον, εν γαστρί χωρήσασα, τήν πλατυτέραν τών ούρανών εν ύμνοις μεγαλύνομεν. Χαΐρε Νύμφη Ανύμφευτε, άλληλούϊα. Ό τόκος σου άφθορος εδείχθη, Θεος εκ λαγόνων σου προηλθε, σαρκοφόρος ωφθη επί γης καί τοΐς άνθρώποις συνανεστράφη. Ό Ίακώβ κράζει: « Ώς φοβερος ό τόπος ούτος». Ώ άπορρήτων άκουσμάτων!! Ώ παραδόξων άποτελεσμάτων. Σέ τήν ύπερένδοξον Νύμφην καί Παναγίαν Θεοτόκον εν δάκρυσι ίκετεύομεν. Τί γλυκύτερον μέλιτος, τί ίσχυρότερον λέοντος; Αύτη η άπόκρισις είς το αίνιγμα τού Σαμψών, δι ημάς δέ καύχημα προς τον εν σπηλαίω τεχθέντα. Άγιος-Άγιος-Άγιος ό ων, ό ην καί ό ερχόμενος, άλληλούϊα. "Ύμνούμεν σέ Άχραντε, οτι τον ούράνιον στάχυν άνεβλάστησας, Χριστον τον Θεον ημών. Δόξα τη δόξη σου Δέσποινα. Πληρούται το στόμα ημών χαράς καί είρήνης λέγοντας: Σώσον ημάς Υίέ Θεού, ό εκ Παρθένου τεχθείς!!! Μετά τής προφήτιδος Δεββώρας βοήσωμεν το άσμα αυτής: «Διαιρέσεις Ρουβήμ, μεγάλοι άκριβασμοί καρδίας» (άκριβασμοί=εντολαί Θεού), γή εσείσθη καί ουρανος εξετάσθη (=εσταξε δρόσον)» Ώ ή ουράνιος δρόσος, ώς καί επί πόκου τού Γεδεών, τήν θείαν σάρκωσιν προμηνύουσα.
«Μή εκθαμβή, ω Μήτερ, καθορώσα ώς βρέφος, ον εκ γαστρος προ έωσφόρου ό Πατήρ τέτοκε»! Ίωήλ, ό μακαριώτατος κράζει: « Γή ευφραί- νου, οτι εμεγάλυνε Κύριος τού ποιήσαι σοι»! Γή τήν Θεοτόκον λέγει. Ώ Μήτερ άπείρανδρε Παρθένε Θεοτόκε, ή δανείσασα σάρκα τώ Λόγω χωρίον τού άπειρου Πλαστουργού σου, σέ μεγαλύνομεν!! Χαίρε νύμφη φαεινή, Μήτηρ τού Ζωοδότου ! διά Σού ώράθη βροτοίς Λόγος σεσαρκωμένος. Χαίρε, οτι εβάστασας τον καθήμενον επί τών χερουβείμ «Άλλότριον τών μητέρων ή παρθενία καί ξένον τοίς παρθένοις ή παιδοποιΐα, επί σοί Θεοτόκε άμφότερα ώκονομήθη». Ύπεραγία Θεοτόκε σώζε τούς σέ μεγαλύνοντας. Έπί σοί χαίρει Κεχαριτωμένη πασα κτίσις άγγέλων το σύστημα καί άνθρώπων το γένος. διά Σού πανύμνητε, τήν αίωνίαν Λύτρωσιν εύράμενοι εν παντί καιρώ καί πάση ώρα σέ μεγαλύνομεν!! Κυρίως Θεοτόκον σέ όμολογούμεν, οί διά σού σεσωσμένοι Παρθένε Αγνή». «Μυστικώς εί, Θεοτόκε Παράδεισος, άγεωργήτως βλαστήσασα Χριστόν»!! ΘΕΟΤΟΚΕ, Η ΕΛΠΙΣ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ, σκέπε, φρούρει, φύλαττε τούς ελπίζοντας είς σέ. Όλβιον σπήλαιον, εκστηθι φρίξον ίδού εντος ό Άκατάληπτος
ΔΟΞΑ ΤΗ ΕΝΔΟΞΩ ΚΑΙ ΦΡΙΚΤΗ ΣΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΥΡΙΕ!!
Ψυχαίς καθαραίς καί άρρυπώτοις χείλεσι, δεύτε μεγαλύνωμεν τήν άνκηλίδωτον καί ύπέραγνον Μητέρα τού Έμμανουήλ.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΔΟΞΑΣΑΤΕ !!
Μέγα καί φρικτον το μυστήριον ύπάρχει. Ότι Θεος τοίς άνθρώποις ώμοιώθη άμαρτίαν μή είδώς ό άνεύθυνος. Συγκαταβαίνων ό Σωτήρ τώ γένει τών άνθρώπων καταδέχεται σπαργάνων περιβολήν. Μέγας εί Κύριε καί θαυμαστά τά εργα σου καί ουδείς λόγος ίκανος προς ύμνον τών ύπέρ λόγων Μυστηρίων Σου. « Ή τον άχώρητον Θεόν, εν γαστρί χωρήσασα καί ΧΑΡΑΝ τώ κόσμω κηύσασα, σέ ύμνούμεν Παρθένε!!
Σήμερον γενναται! Έλευθέρα ή κτίσις γνωρίζεται, υίοί δέ φωτος οί πρίν εσκοτισμένοι. Λαμπρά καί παμφαή τά γενέθλια Χριστού, ύπο- γράφοντα το μυστήριον τής άνακαινίσεως τού μέλλοντος.
Γενναται σήμερον Χριστός, ό ταίς ευλογίαις ήμας λαμπρύνων!! αυτώ βοώμεν: «Κύριε Θεέ μου, φωτώνυμον ύμνον άσομαί σοι, εν τή άγια γεννήσει Σου, μυστικώς άναγεννώντι με καί προς τήν θείαν λαμπρότητα επαγαγόντι « Ώ Μεγαλόδωρε Κύριε! Δόξα τη φρικτη οίκονομία Σου, ύμνώ τήν ύπέρ νούν, διά σπλάχνα Λόγε συγκατάβασιν.»
Ύδωρ Ζωής εκ τού σπηλαίου άντλήσατε καί πίστει στερεωθή- σεσθε! ό Φωτισμός, η λύσις τών δεινών επεδήμησε! «Ίησούς ήκει λύσαι το κατάκριμα Αδάμ τού πρωτοπλάστου». ω! της ύπέρ νούν, τού Τόκου σου θαυμάτων, Νύμφη Πάναγνε, Μητερ εύλογημένη, τί το περί τούτο σεβάσμιον μυστήριον;; Χαΐρε θυγάτηρ τού Αδάμ καί τού Ύψιστου Μήτηρ, η μόνη άπλανής γέφυρα τών πιστών. . άγλαόμορφε Κόρη παντευλόγητε, Βασίλισσα, σέ τήν φαεινήν λαμπάδα, τήν άρίζηλον δόξαν άνυμνούμεν.
Ξενίας Δεσποτικής καί άθανάτου τραπέζης, εν πενιχρω σπηλαίω, δεύτε άπολαύσωμεν. «Νέον εξ Αδάμ, παιδίον φυράματος ετέχθη Υίός, . κρατών εξουσία της κτίσεως». «Ανάρχου Γεννήτορος, Υίος Θεού καί Κύριος, σαρκωθείς εκ Παρθένου ημΐν επέφανε, τά εσκοτισμένα φωτίσαι, συναγαγεΐν τά εσκορπισμένα»! Απειρόγαμε Παρθένε χαΐρε!! εξέστη τά σύμπαντα επί τη θεία δόξη σου, άπορεΐ πάσα γλώσσα εύφημεΐν προς άξίαν, ίλιγγια καί ύπερεκόσμιος νούς ύμνεΐν σε Θεοτόκε, ομως άγαθή ύπάρχουσα, τον ένθεον πόθον οίδας, δέχου ημών τών άμαρτωλών ταύτα τά πτωχά εγκώμια, ώς ό Υίός σου εδέχθη τότε της χήρας το δίλεπτον. Ή το χαΐρε δι'άγγέλου δεξαμένη καί τεκούσα το κτίστην τον ίδιον Παρθένε σωζε τούς σέ μεγαλύνοντας. Κυρίως ΘΕΟΤΟΚΟΝ σέ όμολογούμεν, οί διά σού σεσωσμένοι Παρθένε Αγνή!
Έξέστη επί τούτω ό ούρανος καί της γης κατεπλάγη τά πέρατα, οτι Θεος ωφθη τοΐς άνθρώποις σωματικώς. Χαΐρε οτι βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα ! Απειροπληθη εγκώμια εν τιμη άλληλοπροηγού- μενα παραχωρούσι θέσιν είς το άσματικον λόγιον: «Έγκαρδιώσας ημάς, άδελφή μου νύμφη εγκαρδιώσας»! Χαΐρε άδελφή η τού καλού άδελφού παρώνυμος καί πανέραστος, βρεφοτραφη γαλουχία μητροπρεπώς φέρουσα!! Έκαρδίωσεν ημάς ό εκ σού σαρκωθείς Θεος καί άνθρωπος τούς βαπτισθένας!! «Όσοι είς Χριστον εβαπτίσθητε Χριστον ενεδύσασθε» άλληλούϊα!!
Ό τρώγων τον Ούράνιον Άρτον καί πίνων το θεΐον Αίμα άξίως· καρδιούται ύπερλόγως μετά Παύλου άναφωνεΐ: «Ζώ δέ ούκέτι εγώ, ζεΐ δέ εν εμοί Χριστός»
Βλέπε τήν Ακρίβεια της Αγ. Γραφης, διά τον Αδάμ χρησιμοποιεΐ τήν λέξιν «πλάσις» διά τήν Εύα «οίκοδόμησιν». «Έλαβε μίαν τών πλευρών αυτού καί ώκοδόμησεν αυτώ είς γυναίκα»· ίνα άπ'αυτής δέ τής πλευρας οίκοδομηθήναι τήν Έκκλησίαν, εν τώ νυχθήναι αυτού τήν πλευράν καί τά μυστήρια αίματος καί ύδατος εν ύμίν λύτρα γενέσθαι.
«Ό Κύριος εβασίλευσε, ευπρέπειαν ενεδύσατο» ψάλλει Δαυΐδ - ίνα δείξη τήν είσοδον τού Θεού Λόγου άπο τών επουρανίων είς τον κόσμον ενδυομένην ευπρέπειαν, δηλ. τήν Σάρκα τήν γεγεννημένην άπο Παρθένου. Προστίθησι πάλι ό Δαυΐδ εκ δευτέρου το : «ενεδύσατο Κύριος Δύναμιν καί περιεζώσατο» ίνα δείξη το πρώτον ενδυμα άπο Μαρίας, τήν δέ δευτέρα ενδυσιν πάλι άπο τής άναστάσεως τών νεκρών.
Ό Κύριος εν τώ Σταυρώ άποθνήκει ίνα συστήση τήν διαθήκην τού θανάτου. Έν τώ Σταυρώ εθριάμβευσε άρχάς καί εξουσίας, εν τώ θανάτω κατέκρινε τήν άμαρτίαν, εν τώ ταφήναι εθαψε τήν άνομίαν καί κατελθών είς τον άδην εσωσε τούς εκεί πιστεύσαντας.
Όρας τήν διαθήκην τής ζωής εν δόξη; Λίθου εποκεκυλισμένου, πετρών ρυγνη μένων, μνημάτων άνοιχθέντων, γυναικών ευαγγελιζομένων, είρήνης διδομένης, Πνεύματος Αγίου παρά Κυρίου τοίς άποστόλοις διδομένου, Ευαγγελίου φωτίσαντος τήν Οίκουμένην; ; ;
«Έξέστη επί τούτω ό Ουρανος καί τής γής κατεπλάγη τά πέρατα οτι Θεος ώφθη τοίς άνθρώποις σωματικώς...».
« Έκεί (εν Βηθλεέμ) εύρέθη φρέαρ άνώρυκτον, ού πιείν Δαυΐδ επεθύμησε- εκεί Παρθένος τεκούσα Βρέφος, τήν δίψαν επαυσεν ευθύς» (οίκος Μηναίου 25 Δεκεμβρίου).
Είς β'Βασιλειών γράφει:« άλλόφυλοι ήσαν εν Βηθλεέμ καί επεθύμησε Δαυΐδ καί είπε: τις ποτιεί με ύδωρ εκ τού λάκκου τού εν
Βηθλεέμ , καί διέρρηξαν οί τρείς δυνατοί (ήρωες) εν τή παρεμβολή
άλλοφύλων καί ύδρεύσαντο ύδωρ. καί παρεγένοντο προς Δαυΐδ καί ουκ ήθέλησε αυτο πιείν καί εσπεισε αυτώ τώ Κυρίω καί είπεν: « "Ιλεως μοι, Κύριε, εί πίομαι αίμα τών άνδρών τών πορευθέντων...» καί ουκ ήθέλησεν ποιείν αυτό.».
Είς Α' Βασιλειών άναγράφεται οτι ό Σαμουήλ εκάλεσε ολον τον λαον είς πόλιν Μασσηφά. ύδρεύονται ύδωρ καί εξέχεαν ενώπιον Κυρίου επί τήν γήν .ενήστευσαν εν τή ήμερα εκείνη καί είπαν ήμαρτήκαμεν ενώπιον Κυρίου . Σαμουήλ ελαβε άρνα. καί άνήνεγκε όλοκαύτωσι . καί ενίκησαν τούς άλλοφύλους είς τον πόλεμον νίκην μεγάλην.Ερμηνεύει ό Άγ. Κύριλλος Άλεξανδρείας: ό Σαμουήλ εκ Πνεύματος Αγίου εγνω τήν ενανθρώπησιν τού Κ.Η.Ι.Χ. καί διά τής χύσεως τού ύδατος (άντλούντος τού λαού εκ φρεάτων) επί τήν γην (Σύμβολον ζωης το ύδωρ, σαρκος σύμβολον η γη) ό τύπος τού μεγάλου τούτου Μυστηρίου έσωσε το λαό. Θεότης η ζωοποιος καί εκ γης η άνθρωπότης καί εν συνεχεία διά της θυσίας τού άμνού μυστικώς προτυπώνει τήν Σταυρικήν θυσίαν τού Κυρίου!! . Αναπέμψωμεν εύχαριστηρίους ώδάς, οτι Αδάμ άναπλάττεται καί Εύα άνακαινίζεται καί η άρά διαλύεται .χορούς πανδήμους συστησώμεθα. Τις άξια Μήτηρ γενέσθαι Θεού καί σάρκα δανεΐσαι τω πλουτούντι τά σύμπαντα;
Σύ εί Θεοτόκε, το εμον ίλαστήριον καί προσφύγιον. Ή παραδόξως μέν εκ στεΐρας γεωργηθεΐσα· παραδοξότερον δέ τον στάχυν της ζωης ημΐν καρποφορήσασα. Τούς σούς ύμνητάς τού ούρανίου Νυμφώνος άξίωσον. ΑΜΗΝ.
Δεύτε φιλέορτοι έτι καί έτι προσοχήν είς τά προφητικά λόγια: «Ίούδα επί τά όρη (Βηθλεέμ) οί πόδες τού εύαγελιζομένου Είρήνην, . έόρταζε τάς έορτάς σου, σκόπευσον ΟΔΟΝ, άνδριζε τη ίσχύϊ σφόδρα» (Ναούμ β',1)
Το τάλαντον λαβόντες, τούτο πάση θυσία καί δυνάμει πολύπλασιάσωμεν, μετανοήσωμεν δάκρυα εκχέοντες, ίνα εκφύγωμεν το πύρ της κολάσεως. Μή εκκαύσωμεν όρεξιν κενοδοξίας. Γενώμεθα δόκιμοι τραπεζΐται, σωφροσύνην δι'εγκρατείας καί 'Ορθοδόξου όμολογίας καί ταπεινης καρδίας περιζωσώμεθα. Τούτο φρονείσθω εν ημΐν ο καί εν Χριστω Ίησού, οτι δηλ. εχθρούς ημάς ήγάπησε, έαυτον εταπείνωσε καί ταπεινώσας έαυτον έσωσεν.
Ταύτα προφητεύει ό Ίακώβ: «Αναπεσών εκοιμήθης ώς λέων. ούκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα, εως άν έλθη ω άποκειται, καί αύτος έσται ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΕΘΝΩΝ». (άπόκειται, δηλ. σ'αύτον πού θά εκπληρωθούν οί προφητεΐες διά τον Θεάνθρωπον. Ούτος, ό εν Βηθλεέμ τεχθείς (λέγει Ίακώβ), «Δεσμεύων προς άμπελον τον πώλον αύτού καί τη ελικι το ύποζύγιον της όνου. πλυνεΐ εν οίνω τήν στολήν αύτού.. χαροποιοί οί οφθαλμοί αύτού άπο οίνου καί λευκοί οί όδόντες αύτού η 1γάλα».
Άμπελος = Ό Κύριος ημών Ίησούς Χριστος , Έλιξ = η διδασκαλία της Αγίας Γραφης. Πώλος = η εκκλησία η εξ Έθνών.. («Πλυνεΐ εν οίνω» = το πάθος τού Σταυρού). Οφθαλμοί. όδόντες -διά τούτων το Μυστήριον της Θ. Μεταλήψεως φανερώνει. Άρτος καί οίνος =η Θεία Κοινωνία. Γάλα = το λαμπρον καί καθαρον της θείας Τροφης. «Ό δι' εμέ κατ'εμέ γεγονώς, άγιος εί Κύριε!
ΕΚ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ ΑΝΕΒΛΑΣΤΗΣΑΣ Ο ΑΫΛΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΣ!
Χαίροις Θεού θεοφόρον κειμήλιον, ή σαρκί χωρήσασα τον μηδαμώς χωρούμενον! Χαίρε, οτι τέτοκας παιδίον, περί τού όποίου ό πατρόθεος Δαυΐδ ψάλλει: « ζήσεται καί δοθήσεται αυτώ εκ τού χρυσίου τής Άραβίας».
Δώρα καί ήμείς είς το Θείον Βρέφος, κατά δύναμιν προσφέρωμεν, πίστιν, ελπίδα, άγάπην, σωφροσύνην, ελεημοσύνην, εξομολογούμενοι δακρύσωμεν τά οίκεία κακά πενθούντες. Έκτενείς ευχάς προσφέροντες, μετά καθαρού συνειδότος προσέλθωμεν είς τά Φρικτά Μυστήρια!
( Ινα μή επί πολύ χρόνον άφιστάμενοι τής Θείας Κοινωνίας, θηριάλωτοι ύπο τού διαβόλου γενώμεθα).
«Έπιστράφητε υίοί άφεστηκότες, λέγει Κύριος, νεώσατε έαυτοίς νεώματα, καί μή σπείρετε επ' άκάνθαις. διορθώσατε τάς όδούς ήμών. θρηνήσατε καί κλαύσατε ». (Ίερεμ.)
Έννόησον, ω άνθρωπε ποίας Τραπέζης εγγίζεις. Μνημόνευε οτι γή εί καί σποδος! Μεταλαμβάνεις Σώμα καί Αίμα Χριστού.
Ώ Φάρμακον σωτήριον τών ήμετέρων τραυμάτων!
Πλούτος εστίν άνεξάντλητος, πρόξενος Ουρανίου Βασιλείας! Βραχύς ό παρών βίος, μή ραθυμώμεν... «Έπικατάρατος πας ό ποιών τά εργα τού Κυρίου άμελώς». Βιάσωμεν έαυτούς είς τήν άδιάλειπτον ευχήν, είς αυτομεμψίαν, είς τήν όδον Θεοτοκοδρομίας καί Θεοτοκοφιλίας. «Έμνήσθην τού Θεού καί ευφράνθην» καί «Ώς ήγάπησα τον νόμον Σου Κύριε, ολην τήν ήμέραν μελέτη μου εστίν» - βοά Δαυΐδ.
Καί Σολωμών: «Έξεγείρου βορρα καί ερχου Νότε,2 διάπνευσον κήπον μου, καί ρευσάτωσαν άρώματα». (Βορρας = ή Θεοτόκος, Νότος=ό Χριστός, κήπος= ή Όρθοδοξία, Φυτά = οί άγ. μάρτυρες, πηγή = άγ. Βάπτισμα, φύλαξ =ό Τίμιος Σταυρός). Δαυΐδ πάλιν λέγει : «εκ στόματος νηπίων καί θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον». Προέλαβε ό χορον τών θανατωθέντων νηπίων επινικίους ύμνους.
Ταράττεται λίαν ό διάβολος καί Ήρώδης καί άπο διετούς καί κάτω κατασφάζει. Νήπιοι γάρ οί μή τή Αγία Τριάδι πιστεύσαντες. Διά τούτο ή Ραχήλ, ή εξ εθνών Έκκλησία τούτους πενθεί ώστε ή φωνή της άκούγεται εν Ταμα. Ταμά έρμηνεύεται ύψηλή δηλ. η άνω Ιερουσαλήμ παρά τω Ύψίστω Θεω, ω πρέπει πάσα δόξα καί κράτος είς τούς αίώνας τών αίώνων . Αμήν.
Δόξα τη Δόξη Σου Κύριε!
Βρέφος όρώ εν Φάτνη, μητέρα τίκτουσαν καί μήτραν μή άνοίγουσαν. Σωτηρα τικτόμενον! ω! Φάτνη ώς επουράνιος θρόνος!
Βούς καί όνος ώς χερουβείμ όμοιάζοντα!
ω! Βρέφος γαλουχούμενον καί τρέφοντα τά πάντα!
Τρέμω το θαύμα, εξίσταμαι το μυστήριον!
Μετά τού Γαβριήλ τολμώ λέγειν: Χαΐρε Κεχαριτωμένη! Χαΐρε Νύμφη Ανύμφευτε, άλληλούϊα!
Χαΐρε της άχωρήτου φύσεως εύρύχωρον χωρίον!
Χαΐρε άδαπάνητε θησαυρέ!
Χαΐρε ξένον άκουσμα!!
Χαΐρε λαμπάς κεκοσμημένη άρετών!!
Χαΐρε η νοερά θάλασσα, τον Ούράνιον έχουσα μαργαρίτην Χριστόν!
Ώ! Μυστήριον άληθώς επιγείου καί επουρανίου, όρωμένου καί μή φαινομένου. Ό γεννηθείς σήμερον Χριστος κρατούμενος, όρώμενος καί μή όρώμενος. όρώμενος κατά τήν σάρκα, άόρατος κατά το Πνεύμα. Χριστος εγεννήθη!
Ούρανος λαμπαδουχεΐται καί η γη τον καρπον αύτης επί φάτνης βαστάζει. Έπληρώθη τότε το γεγραμμένον: «Αλήθεια εκ της γης άνέτειλε». Αλήθεια γάρ λέγων τον Χριστον : « Έγώ είμί η όδος καί η άλήθεια». Έκ γης δηλαδή εκ της Παρθένου καί Θεοτόκου άνέτειλε κατά σάρκα ό Χριστός.
Ή Βηθλεέμ ύποδέχεται τήν Μητρόπολιν τού Θεού δηλ. τήν Αγίαν Παρθένον!
Μυστήριον ξένον όρώ καί παράδοξον. Ούρανον το σπήλαιον, θρόνον Χερουβικον τήν Παρθένον, τήν φάτνην χωρίον εν ω άνεκλήθη ό άχώρητος Χριστος ό Θεος ημών. Πάσα πνοή αίνεσάτω τον Παντουργέτην!!!
Ό Θεος έκλινε ούρανούς καί εκατέβη επί γης, ξένην όδον βαδίσας εξ άγεωργήτου προηλθε γαστρός. Ήλθον καί προσεκύνησαν άνδρες τον ενανθρωπίσαντα, οί ποιμένες τον ποιμένα τον καλον. οί ίερεΐς τον κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ άρχιερέα γενόμενον... οί δούλοι τον λαβόντα δούλου μορφήν, οί άλιεΐς τον εργαζόμενον άπο άλιέων θηρευτάς άνθρώπων. οί τελώναι τον άναδείξαντα τον ευαγγελιστήν άπο τελωνών. αί πόρναι καί πάντες οί άμαρτωλοί ήλθον ίδείν τον άμνον τού Θεού τον αίροντα τήν άμαρτίαν τού κόσμου. μάγοι δώρα φέροντες, ποιμένες ευλογούντες, τελώναι ευαγγελιζόμενοι, πόρναι μυροφορούσαι, Σαμαρείτις διψώσα πηγήν ζωής Χορεύσομεν καί ήμείς ου κιθάρα καί αυλούς κρατούντες, άλλ'άντί μουσικών οργάνων τά τού Χριστού σπάργανα φέροντες. Αυτά τά σπάργανα μοι, ελπίς, αυτά μοι ζωή, αυτά μοι σωτηρία αυτά μοι, μουσικά όργανα.
Μέ τήν δύναμιν αυτών λέγω: Δόξα εν Ύψίστοις Θεώ, καί επί γής είρήνη εν άνθρώποις ευδοκία.
Άνω μόνος εκ μόνου Μονογενής, κάτω μόνος εκ Παρθένου μόνης Μονογενής ό αυτός. Τήν τεκούσαν όρώ, τον τεχθέντα βλέπω, τον δέ τρόπον τής γεννήσεως ου κατανοώ. Όπου βούλεται Θεος νικαται καί τάξεως ορος καί φύσις. Λαβών ό Λόγος τού Θεού το σώμα, άγιάζει αυτό. Ή Ίουδαία ετεκε καί ή οίκουμένη αυτον ύπεδέξατο. Ή Συναγωγή εθρεψε καί ή εκκλησία εκαρπώσατο.
Ό Λόγος πάλαι εκ παρθένου γής τον Άδάμ πλάσας, άπο δέ τού Άδάμ άνευ γυναικος γυναίκα μορφώσας. Ινα μή μέγα φρονήση ό Άδάμ, άνευ γυναικος γυναίκα βλαστήσας διά τούτο καί ή Παρθένος άνευ άνδρος άνδρα ετεκεν, ίνα τώ κοινώ τού θαύματος το όμοτιμον τής φύσεως δείξη.
Σήμερον ή Παρθένος τίκτει τον Σωτήρα ενδον τού σπηλαίου. Δεύτε πανηγυρίσωμεν. Ξένος γάρ ό τρόπος τής έορτής, επειδή καί παράδοξος ό λόγος τής γεννήσεως.
Σήμερον πασα κτίσις, άγάλλεται καί χαίρει, οτι Χριστος ετέχθη, εκ τής Παρθένου κόρης! Σήμερον ή κατάρα ήφανίσθη, ή πλάνη άπηλάθη, ή άλήθεια επανήλθε καί ό λόγος τής ευσεβείας πανταχού διεσπάρη.
Ή πολιτεία τών άνω, εφυτεύθη εν τή γή.
Άγγελοι μετά άνθρώπων κοινωνούσι καί άνθρωποι μετ'άγγέλων διαλέγονται, ό προφήτης Ήσαΐας λέγει: «Έσται εν τή ήμέρα εκείνη Ίσραήλ τρίτος εν τοίς Άσσυρίοις καί εν τοίς Αίγυπτίοις».
Τί λέγεις, ω Ιουδαίε; ό πρώτος τρίτος γέγονας; Ναί ! Άσσύριοι πρώτοι διά τών μάγων προσεκύνησαν. Αίγυπτος εδέχθη τον Σωτήρα φεύγοντα τήν επιβουλήν τού Ήρώδου. Ίσραηλίται τρίτοι, διά τών άποστόλων αυτον εγνωσαν.
Μεγάλυνον ψυχή μου, τον εκ τής Παρθένου, Θεον σαρκί τεχθέντα!! Βλέπεις πλούτον εν πενία πολλή; Πώς πλούσιος ών δι'ήμας επτώχευσεν;
Ούτε κλίνην, ούτε στρωμνήν είχε.!! Έν φάτνη κεΐται καί τήν Οίκουμένην σαλεύει. Πάρεστι καί Μαρία Παρθένος ούσα καί Μήτηρ· παρευρίσκεται καί Ίωσήφ ονομαζόμενος πατήρ . Γυνή καί άνήρ,ονόματα έρημα συζυγίας, «Ύμνους ύφαίνειν, συντονως τεθηγμενους δηλ. μέ προθυμίαν ψυχης, εργώδες εστίν (=δυσκολοκατόρθωτον) άλλά καί Μητηρ σθένος, οση πέφυκεν η προαίρεσις δίδου (=οση χωρα η προαίρεσίς μας, χάρισε μας δυναμι, νά σέ ύμνούμε.).
Είπωμεν μετά Δαυΐδ: «εύλογημένος ό ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου». «... Θεος Κύριος καί επέφανεν ημΐν». " «Αύτη η ημέρα ήν εποίησεν ό Κύριος, άγαλλιασώμεθα καί εύφρανθώμεν εν αύτη». Ίδε τού άληθινού φωτος τήν παρουσίαν, τού καταφωτίζοντος ταΐς εύαγγελικαΐς άκτίσι πάσαν τήν οίκουμένην!!
Έπί τών εσχάτων ημερών παραγίνεται ό Θεος τε ούκ ήν ό εκζητών τον Θεόν», οτε «πάντες εξέκλιναν» . οτε επλεόνασε η άνομία, τότε επεφάνη η χάρις τοΐς εν σκότει καί σκια θανάτου καθημένοις!!!
Ώ! τού θαύματος! Ή παρθένος μητηρ γίνεται καί διαμένει παρθένος. Τούτο εκεΐνος ό μέγας Μωϋσης όρών το πύρ επί της βάτου έλεγε: «Διαβάς όψομαι το μέγα τούτο οραμα» ού τοπικήν κίνησιν δηλών. άλλά τήν παροδικήν τού χρόνου διάβασιν. Έκεΐ θάμνος ού καίεται ούτω καί ενταύθα η Παρθένος καί τίκτει το φώς το άληθινον καί ού φθείρεται. Έπί γης Είρήνη!!
Ή πρότερον κατηραμένη γη, η γόνιμος άκανθών, η εξορία τών καταδίκων αύτη είρηνη δέχεται!
...«Δύναμις Ύψιστου επισκιάσει σοι,» Ταύτα ό άρχάγελος προς τήν Παρθένον Μαρίαν... ό Απόστολος Παύλος λέγει οτι η τού Θεού σοφία καί δύναμις είναι ό Κύριος ημών Ίησούς Χριστός.
Μεγάλυνον ψυχή μου τον εν τω σπηλαίω τεχθέντα Βασιλέα!
Νύν άνοίγεται -καθώς λέγει Δαυΐδ -η πύλη της Δικαιοσύνης.
Δι'άνθρώπου θάνατος, καί δι'Ανθρώπου η σωτηρία!
Ό Αδάμ είς άμαρτία έπεσε · ό δέυτερος Αδάμ τον πεπτωκότα άνέστησε. Ώς άγαθός, τον άποστάτην άνθρωπον ήγάπησεν. Ώς σοφος, τον τρόπον της επανόδου τών δεδουλωμένων εφεύρε. Ώς δίκαιος, έαυτον δέδωκεν άντί τών κεκρατημένων άντάλαγμα. Ώς δυνατός, ούκ εκρατήθη είς Άδην, ούδέ η σάρξ Αύτού είδε διαφθοράν. Ό πάσης άπαθείας Βασιλεύς εν τω ημετέρω ρύπω γίνεται· ό δέ ρύπος της καθαρότητος ού προσάπτεται, καθώς λέγει το Εύαγγέλιον οτι το Φώς εν τη σκοτία έλαμψεν, η δέ σκοτία αύτο ού κατέβαλεν. Το θνητον ύπο της ζωης καταπίνεται. Το κατεφθαρμένον τω άφθάρτω συνδιασώζεται.
Ή φθορά τής άφθαρσίας ου προσάπτεται. Διά ταύτα θεοπρεπώς δοξολογεί ό Χριστοτερπής λαος καί βοά: Άκατάληπτε καί Άνερμήνευτε Κύριε, Δόξα Σοι.
Τις ούτος ό εν τή φάτνη καί σπηλαίω; Κύριος κραταιος καί δυνατός! Έδεήθημεν Θεού σαρκουμένου καί νεκρουμένου, ίνα ζήσωμεν, συνανέστημεν, επειδή συνεκρώθημεν συνεδοξάσθημεν επειδή συνανεστημεν.
Ώ! Λόγε Θεού, καί φώς καί ζωή καί σοφία καί δύναμις!
Χαίρω γάρ πασί σου τοίς όνόμασι!
Ώ! νού τού μεγάλου γέννημα, καί ορμημα, καί εκσφράγισμα!
Ώ! Λόγε νοούμενε καί άνθρωπε θεωρούμενε!
Ό Ών καί προών καί διαμένων είς τούς αίώνας, λάμψον είς ήμας φωτοδότα το άνέσπερον Φώς. Άληθώς γάρ άξιόν εστιν καί δίκαιον Σέ αίνείν, σέ ευλογείν, σέ προσκυνείν, σέ δοξάζειν τον μόνον άληθινον Θεόν, τον φιλάνθρωπον, τον άφραστον, τον άόρατον, τον άχώρητον, τον άναρχον, τον αίώνιον, τον άχρονον, τον άμέτρητον, τον άτρεπτον, τον άπερινόητον, τον ποιητήν τών ολων, τον λυτρωτήν τών άπάντων, τον λυτρούμενον εκ φθορας τήν ζωήν ήμών. ω! χάριτος άφράστου! ό Κ.Η.Ι.Χ. άγωνίζεται καγώ τά βραβεία βαστάζω, Αυτος τώ διαβόλω μάχεται, κάγώ τήν νίκην κατά διαβόλου επιγράφομαι καί άθλητήν στεφανούμαι. «Σχολάσατε καί γνώτε.» (Ψαλμος). Άκούεις, οτι γνώσιν Θεού λαμβάνει ό σχολάζων ταίς θείας Γραφαίς εν άληθινή καρδία; Σχόλαζε τή άναγνώσει, ταίς προσευχαίς, οπως φωτισθή ή διάνοιά σου, συνομιλών τώ Αγίω Πνεύματι διά τών Γραφών. ώ! χάριτος άφράστου!
«Μήτηρ Σιών ερεί άνθρωπος καί άνθρωπος εγεννήθη εν αυτή» (Ψαλμ.)
Σήμερον ούτος ό Χριστος γενναται! εν Βηθλεέμ γενόμενος, ή κεφαλή τής Νέας Ιερουσαλήμ καί Νέας Σιών δηλ. τής Έκκλησίας Ώσαννά (= σώσον) ό επιφανείς Θεος ήμών, δόξα Σοι.
Το θείον Βρέφος εν φάτνη πέριξ αυτού βούς καί όνος είς τύπον τών δύο λαών, τών πιστευσάντων Ιουδαίων καί τών εξ εθνών.
Ώ! Δέσποτα, πατήρ, άδελφός, Μήτηρ, τροφή, χαρά, ζωή, φώς, ενδυμα, Νυμφίος, φίλος γίνεσαι πτωχεύων δι'εμέ !
Ήμείς τί δώρον κατάλληλον ώς οί Μάγοι προσφέρομεν;
Πίστιν όρθήν καί συνείδησιν! (κατά τον Άγ. Γρηγόριον Νύσσης) . καί ό άγ. Άναστάσιος ό Σιναΐτης λέγει οτι «άληθής Χριστιανός εστιν, οίκος Θεού εμψυχος συνιστάμενος εξ όρθών δογμάτων καί εργων ευσεβείας».
«Κλαίω καί κατανύσομαι οταν το Φώς σου λάμψη καί τέρπομαι καί χαίρομαι οταν κατανοήσω, τήν εκ τού Θεού δοθεΐσαν μοι κατάστασιν καί δοξαν καί οτε άρξομαι θρηνειν, ώς άπελπισας, τοτε, όράται μοι καί βλέπει με ό καθορών τά πάντα. Θαυμάζων καταπλήττομαι κάλλους τήν εύμορφίαν, . λογιζόμενόν μου, Αύτος εύρίσκεται εντός μου, ένδον εν τη ταλαίνη μου καρδία άπαστράπτων, καί εμφορούμαι της αύτού άγάπης καί τού κάλλους καί ηδονης καί γλυκασμού εμπίπλαμαι τού θείου.
Μεταλαμβάνω τού Φωτός, μετέχω καί της δόξης, καί λάμπει μου το πρόσωπον, ώς καί τού ποθητού μου, καί άπαντα τά μέλη μου, γίνονται φωτοφόρα.
Ώρα ίων ώραιότερος τότε άποτελούμαι.
Πλουσίων πλουσιώτερος καί δυνατών άπάντων ύπάρχω δυνατώτερος
Εύχαριστώ σοι Κύριε πανοικτίρμων, ό κατελθών επί της γης, καί σαρκωθείς Θεός μου, ω η δόξα καί το κράτος νύν, καί είς τούς αίώνας . Αμήν (Αγ. Συμεών Νέου Θεολόγου).
Χαίροις Θεού θεοφόρον κειμήλιον, ή σαρκί χωρήσασα τον μηδαμώς χωρούμενον! Χαίρε, οτι τέτοκας παιδίον, περί τού όποίου ό πατρόθεος Δαυΐδ ψάλλει: « ζήσεται καί δοθήσεται αυτώ εκ τού χρυσίου τής Άραβίας».
Δώρα καί ήμείς είς το Θείον Βρέφος, κατά δύναμιν προσφέρωμεν, πίστιν, ελπίδα, άγάπην, σωφροσύνην, ελεημοσύνην, εξομολογούμενοι δακρύσωμεν τά οίκεία κακά πενθούντες. Έκτενείς ευχάς προσφέροντες, μετά καθαρού συνειδότος προσέλθωμεν είς τά Φρικτά Μυστήρια!
( Ινα μή επί πολύ χρόνον άφιστάμενοι τής Θείας Κοινωνίας, θηριάλωτοι ύπο τού διαβόλου γενώμεθα).
«Έπιστράφητε υίοί άφεστηκότες, λέγει Κύριος, νεώσατε έαυτοίς νεώματα, καί μή σπείρετε επ' άκάνθαις. διορθώσατε τάς όδούς ήμών. θρηνήσατε καί κλαύσατε ». (Ίερεμ.)
Έννόησον, ω άνθρωπε ποίας Τραπέζης εγγίζεις. Μνημόνευε οτι γή εί καί σποδος! Μεταλαμβάνεις Σώμα καί Αίμα Χριστού.
Ώ Φάρμακον σωτήριον τών ήμετέρων τραυμάτων!
Πλούτος εστίν άνεξάντλητος, πρόξενος Ουρανίου Βασιλείας! Βραχύς ό παρών βίος, μή ραθυμώμεν... «Έπικατάρατος πας ό ποιών τά εργα τού Κυρίου άμελώς». Βιάσωμεν έαυτούς είς τήν άδιάλειπτον ευχήν, είς αυτομεμψίαν, είς τήν όδον Θεοτοκοδρομίας καί Θεοτοκοφιλίας. «Έμνήσθην τού Θεού καί ευφράνθην» καί «Ώς ήγάπησα τον νόμον Σου Κύριε, ολην τήν ήμέραν μελέτη μου εστίν» - βοά Δαυΐδ.
Καί Σολωμών: «Έξεγείρου βορρα καί ερχου Νότε,2 διάπνευσον κήπον μου, καί ρευσάτωσαν άρώματα». (Βορρας = ή Θεοτόκος, Νότος=ό Χριστός, κήπος= ή Όρθοδοξία, Φυτά = οί άγ. μάρτυρες, πηγή = άγ. Βάπτισμα, φύλαξ =ό Τίμιος Σταυρός). Δαυΐδ πάλιν λέγει : «εκ στόματος νηπίων καί θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον». Προέλαβε ό χορον τών θανατωθέντων νηπίων επινικίους ύμνους.
Ταράττεται λίαν ό διάβολος καί Ήρώδης καί άπο διετούς καί κάτω κατασφάζει. Νήπιοι γάρ οί μή τή Αγία Τριάδι πιστεύσαντες. Διά τούτο ή Ραχήλ, ή εξ εθνών Έκκλησία τούτους πενθεί ώστε ή φωνή της άκούγεται εν Ταμα. Ταμά έρμηνεύεται ύψηλή δηλ. η άνω Ιερουσαλήμ παρά τω Ύψίστω Θεω, ω πρέπει πάσα δόξα καί κράτος είς τούς αίώνας τών αίώνων . Αμήν.
Δόξα τη Δόξη Σου Κύριε!
Βρέφος όρώ εν Φάτνη, μητέρα τίκτουσαν καί μήτραν μή άνοίγουσαν. Σωτηρα τικτόμενον! ω! Φάτνη ώς επουράνιος θρόνος!
Βούς καί όνος ώς χερουβείμ όμοιάζοντα!
ω! Βρέφος γαλουχούμενον καί τρέφοντα τά πάντα!
Τρέμω το θαύμα, εξίσταμαι το μυστήριον!
Μετά τού Γαβριήλ τολμώ λέγειν: Χαΐρε Κεχαριτωμένη! Χαΐρε Νύμφη Ανύμφευτε, άλληλούϊα!
Χαΐρε της άχωρήτου φύσεως εύρύχωρον χωρίον!
Χαΐρε άδαπάνητε θησαυρέ!
Χαΐρε ξένον άκουσμα!!
Χαΐρε λαμπάς κεκοσμημένη άρετών!!
Χαΐρε η νοερά θάλασσα, τον Ούράνιον έχουσα μαργαρίτην Χριστόν!
Ώ! Μυστήριον άληθώς επιγείου καί επουρανίου, όρωμένου καί μή φαινομένου. Ό γεννηθείς σήμερον Χριστος κρατούμενος, όρώμενος καί μή όρώμενος. όρώμενος κατά τήν σάρκα, άόρατος κατά το Πνεύμα. Χριστος εγεννήθη!
Ούρανος λαμπαδουχεΐται καί η γη τον καρπον αύτης επί φάτνης βαστάζει. Έπληρώθη τότε το γεγραμμένον: «Αλήθεια εκ της γης άνέτειλε». Αλήθεια γάρ λέγων τον Χριστον : « Έγώ είμί η όδος καί η άλήθεια». Έκ γης δηλαδή εκ της Παρθένου καί Θεοτόκου άνέτειλε κατά σάρκα ό Χριστός.
Ή Βηθλεέμ ύποδέχεται τήν Μητρόπολιν τού Θεού δηλ. τήν Αγίαν Παρθένον!
Μυστήριον ξένον όρώ καί παράδοξον. Ούρανον το σπήλαιον, θρόνον Χερουβικον τήν Παρθένον, τήν φάτνην χωρίον εν ω άνεκλήθη ό άχώρητος Χριστος ό Θεος ημών. Πάσα πνοή αίνεσάτω τον Παντουργέτην!!!
Ό Θεος έκλινε ούρανούς καί εκατέβη επί γης, ξένην όδον βαδίσας εξ άγεωργήτου προηλθε γαστρός. Ήλθον καί προσεκύνησαν άνδρες τον ενανθρωπίσαντα, οί ποιμένες τον ποιμένα τον καλον. οί ίερεΐς τον κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ άρχιερέα γενόμενον... οί δούλοι τον λαβόντα δούλου μορφήν, οί άλιεΐς τον εργαζόμενον άπο άλιέων θηρευτάς άνθρώπων. οί τελώναι τον άναδείξαντα τον ευαγγελιστήν άπο τελωνών. αί πόρναι καί πάντες οί άμαρτωλοί ήλθον ίδείν τον άμνον τού Θεού τον αίροντα τήν άμαρτίαν τού κόσμου. μάγοι δώρα φέροντες, ποιμένες ευλογούντες, τελώναι ευαγγελιζόμενοι, πόρναι μυροφορούσαι, Σαμαρείτις διψώσα πηγήν ζωής Χορεύσομεν καί ήμείς ου κιθάρα καί αυλούς κρατούντες, άλλ'άντί μουσικών οργάνων τά τού Χριστού σπάργανα φέροντες. Αυτά τά σπάργανα μοι, ελπίς, αυτά μοι ζωή, αυτά μοι σωτηρία αυτά μοι, μουσικά όργανα.
Μέ τήν δύναμιν αυτών λέγω: Δόξα εν Ύψίστοις Θεώ, καί επί γής είρήνη εν άνθρώποις ευδοκία.
Άνω μόνος εκ μόνου Μονογενής, κάτω μόνος εκ Παρθένου μόνης Μονογενής ό αυτός. Τήν τεκούσαν όρώ, τον τεχθέντα βλέπω, τον δέ τρόπον τής γεννήσεως ου κατανοώ. Όπου βούλεται Θεος νικαται καί τάξεως ορος καί φύσις. Λαβών ό Λόγος τού Θεού το σώμα, άγιάζει αυτό. Ή Ίουδαία ετεκε καί ή οίκουμένη αυτον ύπεδέξατο. Ή Συναγωγή εθρεψε καί ή εκκλησία εκαρπώσατο.
Ό Λόγος πάλαι εκ παρθένου γής τον Άδάμ πλάσας, άπο δέ τού Άδάμ άνευ γυναικος γυναίκα μορφώσας. Ινα μή μέγα φρονήση ό Άδάμ, άνευ γυναικος γυναίκα βλαστήσας διά τούτο καί ή Παρθένος άνευ άνδρος άνδρα ετεκεν, ίνα τώ κοινώ τού θαύματος το όμοτιμον τής φύσεως δείξη.
Σήμερον ή Παρθένος τίκτει τον Σωτήρα ενδον τού σπηλαίου. Δεύτε πανηγυρίσωμεν. Ξένος γάρ ό τρόπος τής έορτής, επειδή καί παράδοξος ό λόγος τής γεννήσεως.
Σήμερον πασα κτίσις, άγάλλεται καί χαίρει, οτι Χριστος ετέχθη, εκ τής Παρθένου κόρης! Σήμερον ή κατάρα ήφανίσθη, ή πλάνη άπηλάθη, ή άλήθεια επανήλθε καί ό λόγος τής ευσεβείας πανταχού διεσπάρη.
Ή πολιτεία τών άνω, εφυτεύθη εν τή γή.
Άγγελοι μετά άνθρώπων κοινωνούσι καί άνθρωποι μετ'άγγέλων διαλέγονται, ό προφήτης Ήσαΐας λέγει: «Έσται εν τή ήμέρα εκείνη Ίσραήλ τρίτος εν τοίς Άσσυρίοις καί εν τοίς Αίγυπτίοις».
Τί λέγεις, ω Ιουδαίε; ό πρώτος τρίτος γέγονας; Ναί ! Άσσύριοι πρώτοι διά τών μάγων προσεκύνησαν. Αίγυπτος εδέχθη τον Σωτήρα φεύγοντα τήν επιβουλήν τού Ήρώδου. Ίσραηλίται τρίτοι, διά τών άποστόλων αυτον εγνωσαν.
Μεγάλυνον ψυχή μου, τον εκ τής Παρθένου, Θεον σαρκί τεχθέντα!! Βλέπεις πλούτον εν πενία πολλή; Πώς πλούσιος ών δι'ήμας επτώχευσεν;
Ούτε κλίνην, ούτε στρωμνήν είχε.!! Έν φάτνη κεΐται καί τήν Οίκουμένην σαλεύει. Πάρεστι καί Μαρία Παρθένος ούσα καί Μήτηρ· παρευρίσκεται καί Ίωσήφ ονομαζόμενος πατήρ . Γυνή καί άνήρ,ονόματα έρημα συζυγίας, «Ύμνους ύφαίνειν, συντονως τεθηγμενους δηλ. μέ προθυμίαν ψυχης, εργώδες εστίν (=δυσκολοκατόρθωτον) άλλά καί Μητηρ σθένος, οση πέφυκεν η προαίρεσις δίδου (=οση χωρα η προαίρεσίς μας, χάρισε μας δυναμι, νά σέ ύμνούμε.).
Είπωμεν μετά Δαυΐδ: «εύλογημένος ό ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου». «... Θεος Κύριος καί επέφανεν ημΐν». " «Αύτη η ημέρα ήν εποίησεν ό Κύριος, άγαλλιασώμεθα καί εύφρανθώμεν εν αύτη». Ίδε τού άληθινού φωτος τήν παρουσίαν, τού καταφωτίζοντος ταΐς εύαγγελικαΐς άκτίσι πάσαν τήν οίκουμένην!!
Έπί τών εσχάτων ημερών παραγίνεται ό Θεος τε ούκ ήν ό εκζητών τον Θεόν», οτε «πάντες εξέκλιναν» . οτε επλεόνασε η άνομία, τότε επεφάνη η χάρις τοΐς εν σκότει καί σκια θανάτου καθημένοις!!!
Ώ! τού θαύματος! Ή παρθένος μητηρ γίνεται καί διαμένει παρθένος. Τούτο εκεΐνος ό μέγας Μωϋσης όρών το πύρ επί της βάτου έλεγε: «Διαβάς όψομαι το μέγα τούτο οραμα» ού τοπικήν κίνησιν δηλών. άλλά τήν παροδικήν τού χρόνου διάβασιν. Έκεΐ θάμνος ού καίεται ούτω καί ενταύθα η Παρθένος καί τίκτει το φώς το άληθινον καί ού φθείρεται. Έπί γης Είρήνη!!
Ή πρότερον κατηραμένη γη, η γόνιμος άκανθών, η εξορία τών καταδίκων αύτη είρηνη δέχεται!
...«Δύναμις Ύψιστου επισκιάσει σοι,» Ταύτα ό άρχάγελος προς τήν Παρθένον Μαρίαν... ό Απόστολος Παύλος λέγει οτι η τού Θεού σοφία καί δύναμις είναι ό Κύριος ημών Ίησούς Χριστός.
Μεγάλυνον ψυχή μου τον εν τω σπηλαίω τεχθέντα Βασιλέα!
Νύν άνοίγεται -καθώς λέγει Δαυΐδ -η πύλη της Δικαιοσύνης.
Δι'άνθρώπου θάνατος, καί δι'Ανθρώπου η σωτηρία!
Ό Αδάμ είς άμαρτία έπεσε · ό δέυτερος Αδάμ τον πεπτωκότα άνέστησε. Ώς άγαθός, τον άποστάτην άνθρωπον ήγάπησεν. Ώς σοφος, τον τρόπον της επανόδου τών δεδουλωμένων εφεύρε. Ώς δίκαιος, έαυτον δέδωκεν άντί τών κεκρατημένων άντάλαγμα. Ώς δυνατός, ούκ εκρατήθη είς Άδην, ούδέ η σάρξ Αύτού είδε διαφθοράν. Ό πάσης άπαθείας Βασιλεύς εν τω ημετέρω ρύπω γίνεται· ό δέ ρύπος της καθαρότητος ού προσάπτεται, καθώς λέγει το Εύαγγέλιον οτι το Φώς εν τη σκοτία έλαμψεν, η δέ σκοτία αύτο ού κατέβαλεν. Το θνητον ύπο της ζωης καταπίνεται. Το κατεφθαρμένον τω άφθάρτω συνδιασώζεται.
Ή φθορά τής άφθαρσίας ου προσάπτεται. Διά ταύτα θεοπρεπώς δοξολογεί ό Χριστοτερπής λαος καί βοά: Άκατάληπτε καί Άνερμήνευτε Κύριε, Δόξα Σοι.
Τις ούτος ό εν τή φάτνη καί σπηλαίω; Κύριος κραταιος καί δυνατός! Έδεήθημεν Θεού σαρκουμένου καί νεκρουμένου, ίνα ζήσωμεν, συνανέστημεν, επειδή συνεκρώθημεν συνεδοξάσθημεν επειδή συνανεστημεν.
Ώ! Λόγε Θεού, καί φώς καί ζωή καί σοφία καί δύναμις!
Χαίρω γάρ πασί σου τοίς όνόμασι!
Ώ! νού τού μεγάλου γέννημα, καί ορμημα, καί εκσφράγισμα!
Ώ! Λόγε νοούμενε καί άνθρωπε θεωρούμενε!
Ό Ών καί προών καί διαμένων είς τούς αίώνας, λάμψον είς ήμας φωτοδότα το άνέσπερον Φώς. Άληθώς γάρ άξιόν εστιν καί δίκαιον Σέ αίνείν, σέ ευλογείν, σέ προσκυνείν, σέ δοξάζειν τον μόνον άληθινον Θεόν, τον φιλάνθρωπον, τον άφραστον, τον άόρατον, τον άχώρητον, τον άναρχον, τον αίώνιον, τον άχρονον, τον άμέτρητον, τον άτρεπτον, τον άπερινόητον, τον ποιητήν τών ολων, τον λυτρωτήν τών άπάντων, τον λυτρούμενον εκ φθορας τήν ζωήν ήμών. ω! χάριτος άφράστου! ό Κ.Η.Ι.Χ. άγωνίζεται καγώ τά βραβεία βαστάζω, Αυτος τώ διαβόλω μάχεται, κάγώ τήν νίκην κατά διαβόλου επιγράφομαι καί άθλητήν στεφανούμαι. «Σχολάσατε καί γνώτε.» (Ψαλμος). Άκούεις, οτι γνώσιν Θεού λαμβάνει ό σχολάζων ταίς θείας Γραφαίς εν άληθινή καρδία; Σχόλαζε τή άναγνώσει, ταίς προσευχαίς, οπως φωτισθή ή διάνοιά σου, συνομιλών τώ Αγίω Πνεύματι διά τών Γραφών. ώ! χάριτος άφράστου!
«Μήτηρ Σιών ερεί άνθρωπος καί άνθρωπος εγεννήθη εν αυτή» (Ψαλμ.)
Σήμερον ούτος ό Χριστος γενναται! εν Βηθλεέμ γενόμενος, ή κεφαλή τής Νέας Ιερουσαλήμ καί Νέας Σιών δηλ. τής Έκκλησίας Ώσαννά (= σώσον) ό επιφανείς Θεος ήμών, δόξα Σοι.
Το θείον Βρέφος εν φάτνη πέριξ αυτού βούς καί όνος είς τύπον τών δύο λαών, τών πιστευσάντων Ιουδαίων καί τών εξ εθνών.
Ώ! Δέσποτα, πατήρ, άδελφός, Μήτηρ, τροφή, χαρά, ζωή, φώς, ενδυμα, Νυμφίος, φίλος γίνεσαι πτωχεύων δι'εμέ !
Ήμείς τί δώρον κατάλληλον ώς οί Μάγοι προσφέρομεν;
Πίστιν όρθήν καί συνείδησιν! (κατά τον Άγ. Γρηγόριον Νύσσης) . καί ό άγ. Άναστάσιος ό Σιναΐτης λέγει οτι «άληθής Χριστιανός εστιν, οίκος Θεού εμψυχος συνιστάμενος εξ όρθών δογμάτων καί εργων ευσεβείας».
«Κλαίω καί κατανύσομαι οταν το Φώς σου λάμψη καί τέρπομαι καί χαίρομαι οταν κατανοήσω, τήν εκ τού Θεού δοθεΐσαν μοι κατάστασιν καί δοξαν καί οτε άρξομαι θρηνειν, ώς άπελπισας, τοτε, όράται μοι καί βλέπει με ό καθορών τά πάντα. Θαυμάζων καταπλήττομαι κάλλους τήν εύμορφίαν, . λογιζόμενόν μου, Αύτος εύρίσκεται εντός μου, ένδον εν τη ταλαίνη μου καρδία άπαστράπτων, καί εμφορούμαι της αύτού άγάπης καί τού κάλλους καί ηδονης καί γλυκασμού εμπίπλαμαι τού θείου.
Μεταλαμβάνω τού Φωτός, μετέχω καί της δόξης, καί λάμπει μου το πρόσωπον, ώς καί τού ποθητού μου, καί άπαντα τά μέλη μου, γίνονται φωτοφόρα.
Ώρα ίων ώραιότερος τότε άποτελούμαι.
Πλουσίων πλουσιώτερος καί δυνατών άπάντων ύπάρχω δυνατώτερος
Εύχαριστώ σοι Κύριε πανοικτίρμων, ό κατελθών επί της γης, καί σαρκωθείς Θεός μου, ω η δόξα καί το κράτος νύν, καί είς τούς αίώνας . Αμήν (Αγ. Συμεών Νέου Θεολόγου).
(Ή παρούσα άνθολόγησις τών κειμένων
εγένετο παρά Αλυπίου Μοναχού
εγένετο παρά Αλυπίου Μοναχού
Καψάλας Αγίου Όρους)
(Ή παρούσα άνθολόγησις τών κειμένων
εγένετο παρά Αλυπίου Μοναχού
Καψάλας Αγίου Όρους)
ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ
