ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ «ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ» ΠΑΡΩΔΙΑΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ
Τοῦ Παναγιώτη Π. Νούνη
Δεῖτε τό κείμενο ἐδῶ, ἐδῶ καί ἐδῶ σέ μορφῆ PDF, Docs καί Google Drive.
Συμφωνοῦμε, μέ το κάθε γράμμα ἀλλά καί μέ το ὅλο πνεῦμα τοῦ Μοναχοῦ π. Παϊσίου (Ἀγραπίδης) Καρεῶτη. Ἐξαιρετικώτατο τό ἀντιρρητικό του κείμενο κατά τῆς «Θεολογικῆς» τραγωδίας τοῦ σεβασμιώτατου Μητροπολίτου Φλωρίνης κ. Θεοκλήτου. [Δεῖτε ΕΔΩ]
ΕΥΓΕ! Εὔγε!! Εὔγε!!!
Μόνο πού τά ἐν λόγῳ πράγματα, δηλ. με τά ἐπί μέρους κριτικά στοιχεία πού μᾶς ἀναλύει ὁ π. Παΐσιος, θεωροῦμε προσωπικῶς, ὅτι μας μοιάζουσι ἀντί γιά τραγωδία σέ μεγίστη κλαυσίγελον «Ποιμαντικήν» παρωδία! Ἀναμένουμεν ὅμως μέ μεγάλη ἀγωνία καί την ἐπόμενη ἀντιρρητικήν μελέτην του κατά τῶν αἱρετικῶν πλανῶν τοῦ Ἀρχιοικουμενιστοῦ σεβ. Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα. Ὁ π. Παΐσιος Καρεώτης φαίνεται νά εἶναι ἕνας πολύ σημαντικός Καθηγητής τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας τῆς Ἀθωνιάδος Ἁγιορείτικης Σχολῆς. [Δεῖτε ΕΔΩ]
Ἰδιαίτερα συμφωνούμε, σαφῶς, μέ ἐτοῦτο τό περίφημο γραπτόν Ἐκκλησιολογικόν, Δογματολογικόν καί Μυστηριολογικόν σημεῖον:
«Η Ορθόδοξος πίστις δίνει την εγκυρότητα στο μυστήριο, της οποίας είναι εκφραστές και μυσταγωγοί, ο λειτουργών ιερέας και ο οικείος Αρχιερέας. Τι να την κάνουμε την Θεία Λειτουργία, όταν δεν υπάρχει εκεί Ορθοδοξία; Όταν δεν υπάρχει η Ορθοδοξία, η επονομαζομένη Θ. Λειτουργία, γίνεται μία θεατρική παράστασις, ένα νεκρό σύμβολον.»
ΕΡΩΤΗΣΗ: Δηλαδή, οἱ Λειτουργίες ἤ ἄλλες Ἀκολουθίες πού γίνονται στό Φανάριο ἤ ἀλλοῦ, μετά τῶν Ὀρθοδόξων Ἱεραρχῶν καί μέ τήν φυσική παρουσία καί τήν ἐνεργόν ἡμι-συμμετοχήν τοῦ ἀμετανόητου Αἱρεσιάρχου Πάπα τῆς Ῥώμης, ἤ διά τινῶν ἄλλων ἀντιπροσώπων του ἀμετανόητων Αἱρετικῶν Καρδιναλίων κ.ο.κ., τοῦ δῆθεν Vicarius Christi, εἶναι τῷ ὄντι Θείες Λειτουργίες ἤ ἱερές Ἀκολουθίες; Γιά ποῖον λόγον; Λόγῳ τοῦ ὅτι συμμετέχωσι καί συμπροσεύχονται αἱρετικοί, ἑτερόδοξοι καί ὀρθόδοξοι «ἵνα πάντες ἕν ὦσι»; Ἄραγέ εἶναι «Θείες» λατρευτικές Συνάξεις ὅταν οἱ νεοΦαναριῶτες, μνημονεύωσι, σ΄αὐτές τίς «Μυστηριακές» τελετουργίες, τόν πάπα τῆς Ῥώμης, ὅπως π.χ. ὁ ἅγιος Περγάμου; Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι οἱ Φαναριῶτες μνημονεύωσιτόν πάπα τῆς Ῥώμης; Πάντως μετά την παρελθοντικήν μομφῆ πού κατέγραψε ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος», μέχρι τῆς σήμερον, οὐδεμία διάψευσις ἔγινεν ἐπ΄ αὐτοῦ. Συνεπῶς τί ἀκριβῶς νά ὑποθέσουμεν κύριοι Οἰκουμενιστές; Ὅτι ὁ Περγάμου κ.ἄ. μνημονεύετε τόν «ἅγιο» Πατερούλη σας; Βέβαια εἶναι ἀλήθεια, ὅτι ἐνίοτε τοῦ ψέλνωσι μελωποιημένα ἀνίερα Πολυχρόνια. Τοῦτο τό τελευταίον εἶναι καί ἀποδεικτικά ἐξακριβωμένον.
Διαφωνῶ ὅμως, κάπως, μέ τόν Καθηγητή τῆς Ἀθωνιάδας Σχολῆς π. Παΐσιον, σ΄ αὐτό τό ἐπόμενο καί ΚΟΜΒΙΚΟΝ μᾶλλον σημεῖον, πού ἀντιγράφω ἀπό τήν περίφημον ἀντιρρητικήν πραγματεία του:
«Στην τρίτη σελίδα, στην δεύτερη παράγραφο, ο συλλογισμός του Μητροπολ. Φλωρίνης δεν ευσταθεί, διότι ταυτίζει τον αυτοχειροτόνητο λαϊκό (δηλ. το ανυπόστατο μυστήριο), με τον ιερέα ο οποίος κανονικώς και κατά την εκκλησιαστική τάξιν έχει χειροτονηθή, αλλά δεν μνημονεύει τον επίσκοπο του, χωρίς βέβαια να εξετάζη ιεροκανονικώς τους λόγους της μη μνημονεύσεως…»
Διαφωνῶ μέ τό ἐν λόγῳ (ἐρυθρόν) σημεῖον, ἀξιότιμοι φίλοι/ες μου, διότι: βγαίνει ἕνα περίεργο εἰδικόν (ἄ-θεολογικόν) συμπέρασμα, πάντως ὅχι αὐθαίρετον, ὅτι δηλ. ὁ Κληρικός καί ὁ Λαϊκός, μᾶλλον διαφέρουσι ὀντολογικά, καί δέν ἔχουσι τινά Ἐκκλησιολογικήν βασικήν ὁμοιότητα καί σημαίνουσα κοινή συνισταμένη. Δέν λέγει βέβαια τέτοιον πράγμα ὁ Καθηγητής π. Παΐσιος, ἀλλά θεωρῶ ταπεινῶς, ὅτι μερικοί ἁπλοί στήν Πίστη ἴσως νά τό παρεξηγήσουσι ἀπό ἀφέλεια. Καί ἐξηγοῦμαι ἵνα μή παρεξηγηθῶ.
ΠΡΩΤΟΝ: Δέν ὑφίστατο ὀντολογική διαφορά μεταξύ Κληρικῶν/Λαϊκῶν, ἀλλά διαφορά Ἐκκλησιαστικοῦ (ὄχι! στρατιωτικοῦ) βαθμοῦ ἤ τάξεως.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Πᾶν Λαϊκός εἶναι ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΜΕΝΟΣ (καί οὐχί «αὐτοχειροτόνητος» καθῶς ἐσφαλμένα καί πεπλανημένα μᾶς διδάσκωσι συστηματικῶς οἱ δόλιοι Ἀρχιοικουμενιστές) σύμφωνα μέ τήν Ἐκκλησιαστικήν καί Κανονικήν τάξη διά τοῦ Ἱεροῦ Μυστηρίου τοῦ Χρίσματος!...
ΤΡΙΤΟΝ: Τό μείζον Μυστηριολογικόν πράγμα πού ἐνώνει, ἀδιαιρέτως, Κληρικούς καί Λαϊκούς, εἶναι τό Μυστήριον τοῦ Βαπτίσματος καί τοῦ Χρίσματος.
ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Ἀπόδειξις τρανή, εἶναι ὅτι ὑφίστατο, ἡ Πνευματική Ἱερωσύνη, Λαϊκῶν (π.χ. Γέρων Παναγῆς ἀπό τήν Λύση) καί ἁπλῶν Μοναχῶν (π.χ. ἅγιος Γέρων Παΐσιος).
ΠΕΜΠΤΟΝ: Ἀνάμεσα στήν τάξη τῶν Λαϊκῶν συμπεριλαμβάνονται ΚΑΙ οἱ Μοναχοί! Ἀφοῦ ΔΕΝ εἶναι Κληρικοί. Ἤ λέγεται, ὅτι πρόκειται διά μία παντελῶς τρίτην τάξη. Ἡ Ἐκκλησιαστική θεσμική τάξις τοῦ Μοναχισμοῦ. Ἐνίοτε, ὑφίστατο καί μία ἄλλη πιό εὐρυτέρα ἄποψις, ὅτι, Κληρικοί, Λαϊκοί καί Μοναχοί, ἐμπίπτωσι στήν τάξη τῶν Λαϊκῶν! Δηλαδή, στήν ἀδιαίρετον καί ὁμότιμον Μίαν Ἐκκλησιαστικήν Τάξη τῆς ἐπίγειας Ἱεραρχείας τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἐξάπαντος, διά νά γίνει κάποιος Κληρικός ἤ Μοναχός, θά πρέπει ἐξάπαντος νά ἀνοίκει εἰς τήν τάξη τῶν Λαϊκῶν.
Συναφῶς, ὁ Λαϊκός, εἶναι λόγου χάριν (καταχρηστικῶς) μία κατώτερη δέ ἀλλά συνάμα Κανονική καί Ἐκκλησιαστική τάξις, ἀνάμεσα στό ΟΜΟΤΙΜΟΝ καί ΑΔΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ Βασίλειον ἱεράτευμα, Κληρικῶν-Μοναχῶν-Λαϊκῶν καί μάλιστα (τό ἐπαναλαμβάνω), ὁ Λαϊκός εἶναι ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΜΕΝΟΣ διά τοῦ Μυστηρίου τοῦ Χρίσματος.
Συνεπῶς, λανθάνει, σφάλλει καί παραπλανεῖ, ἐξάπαντος κατηχεῖ ἀλλότρια πράγματα, ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης κ. Θεόκλητος, ὅταν θεωρεῖ την Ἐκκλησιαστικήν τάξιν ὡς δῆθεν «αυτοχειροτόνητους Λαϊκούς»... γι΄ αὐτό θεωροῦμε, ὅτι λαθεύει ἐκ παραδρομῆς καί ὁ Μοναχός π. Παΐσιος πού θεωρεῖ τούς «αυτοχειροτόνητους Λαϊκούς» ὡς τινά «ἀνυπόστατον Μυστήριον».
Τό Κανονικόν Μυστήριον τοῦ Βαπτίσματος μαζί καί τοῦ Χρίσματος, εἶναι «ἀνυπόστατον» Μυστήριον;Προφανῶς ὄχι! Ἡ ἐνεργοποιημένη Πνευματική ἱερωσύνη τῶν Λαϊκῶν καί Μοναχῶν εἶναι «ἀνυπόστατον» Μυστήριον; Προφανῶς ὄχι! Μή ἀναφερθῶ καί πῶ, ὅτι τό Μυστήριον τῆς Μετανοίας μπορεῖ νά διενεργεῖτο καί ὑπό τῶν ἐχόντων τήν Πνευματική Ἱερωσύνη. Δηλαδή ἀπό Χαρισματούχους Λαϊκούς ἤ και Μοναχούς. Τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν σαφῶς και ἀναντίρρητα θά τήν λάβει κανεῖς ἀπό τόν Κληρικό τόν ἕχοντα τήν Μυστηριακήν Ἱερωσύνη. Τοῦτο εἰδικά τό πρωτάκουστον καί τό τελευταίον, δέν εἶναι εἰκασία ἤ τις προσωπική φαντασιοπληξία, τοῦ γράφωντος, ἀλλά ὀρθοδοξώτατη Πατερική Θεολογία τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου.
Ἄρα λοιπόν, τό Μυστήριον τοῦ Βαπτίσματος καί τοῦ Χρίσματος εἶναι ὁ κατ΄ἐξοχήν συνδετικός κρίκος Κληρικῶν, Μοναχῶν καί Λαϊκῶν. Γι΄ αὐτό καί ΚΑΝΕΝΑΣ ἀβάπτιστος δέν δύναται νά λάβει τήν Μυστηριακήν καί λ.χ. εἰδικήν Ἱερωσύνην. Ἀλλά ὅμως ΑΠΑΝΤΕΣ Κληρικοί καί Λαϊκοί... μετέχωσι στό Ἀρχιερατικόν-Βασιλικόν-Προφητικόν ἀξίωμα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ μας.
Ἄν δέν (συν)μετέχουμε στόν Τριπλόν ἀξίωμα τοῦ Χριστοῦ μας, ὀντολογικῶς καί μυστηριακῶς, τότε εἶναιΥΠΟΧΡΕΟΙ νά βγοῦσι νά μᾶς ἐπεξηγήσωσι, καθαρά καί ξάστερα, γιά ποῖον ἀκριβῶς λόγον, τότε, βαπτιζώμεθα καί κεχριζώμεθα. Ἤ, ἔστω ἄς μᾶς ἐπεξηγήσουσι, γιά ποῖον ἀκριβῶς λόγον, οἱ νεοΦαναριῶτες ταγοί μας δένἐπιδέχονται νά βαπτισθῶσι οἱ ΑΒΑΠΤΙΣΤΟΙ αἱρετικοί καί ἑτερόδοξοι;
Προφανῶς καί δέν ἀντιλαμβάνονται ΕΜΠΕΙΡΙΚΩΣ στήν ὀρθόδοξη διάσταση τήν σημασία τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτισμάτος καί τοῦ Χρίσματος. Γι΄ αὐτό ὑποτιμάται, συστηματικά καί ἀδίκως, ἡ τάξις τῶν Λαϊκῶν καί Μοναχῶν. Ἐξ οὗ και ὑφίστατο, στον ὀρθόδοξον χῶρο, ἡ κραυγαλέα πλανερά καί σατανική αἵρεσις τοῦ Ἐπισκοπομονισμοῦ ἤ καί Κληρικαλισμοῦ. Πρόκειται καθαρά διά Βατικάνειον ἱεροκρατικήν αἵρεσιν.
Αὐτή εἶναι μία βασική ἀλήθεια πού οἱ συσκοτισμένοι καί δυσσεβεῖς Οἰκουμενιστές «Ἱεροκράτορες» μᾶς ἀποκρύβωσι ἔντεχνα... δηλαδή μᾶς ἀποκρύβωσι τόν ἀπόλυτα ὀρθόδοξον καί ΑΠΛΑΝΗ δρόμον πρός τήν ΕΜΠΕΙΡΙΚΗ Θεοδρομία καί Θεογνωσία. [Δεῖτε ἐδῶ].
Ὅσον ἀφορά ἐν κατακλείδι, διά τίς «Ἐγκύκλιες» πεπλανημένες και κακόδοξες ἐνέργειες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης κ. Θεοκλήτου, καταγράψαμε (μέ τίτλον: Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΓΙΑΤί ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ;) μόλις προσφατα μερικές θεολογικές σκέψεις διά τό ὅλον ζήτημα περί τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ καί Καθηγουμένου π. Παϊσίου Παπαδοπούλου, ὅπου ὁ δεύτερος, ῥωμαλέα ἐδιέκοψεν κανονικά(παραπέμπω μάλιστα καί σέ ἀνάλογα δώδεκα διαδικτυακά τεκμήρεια) καί δικαίως τό Μνημόσυνο τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς του:
«Ὁ Σεβασμιώτατος ἅγιος Φλωρίνης, φαίνεται γραπτῶς, ὅτι διαθέτει κάπως ἀμυδρᾶ ὀρθήν ἀντίληψιν τοῦ ὅλου Κανονικοῦ καί Ἐκκλησιολογικοῦ πράγματος· ὅτι δηλαδή, ἡ ἐν Χριστῷ Ἱεροκανονική Ἀποτείχισις, πολεμεῖ συνὉδῷ, ἐξάπαντος ἀντιρρητικά καί ἀντιαιρετικά, ἀποκλειστικῶς καί μόνον τήν κακοδοξούσα Ἐκκλησιαστική Ἀρχή, δηλαδή τήν ἅπασα αἱρετίζουσα Ἐπισκοπομονιστική ἱεροκρατικήν δομή (π.χ. Μητροπολίτη Φλώρινας καί κυρίως τόν Οἰκουμενιστήν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως), καί ὄχι βέβαια τά καθ΄ ἐαυτά Ἐκκλησιαστικά πρόσωπα, καθῶς κάκιστα ἤ καί κουτοπόνηρα φαίνεται νά διατυπώνει (γιά νά συγκινήσει (συν)αἰσθηματικῶς, μᾶλλον ὑπέρ του, τό Λογικόν ποίμνιον) στήν ἐν λόγῳ Ἐγκύκλιον. Τά Ζητήματα τῆς Πίστεως, δέν πρέπει νά κρίνονται μέ ἀλογοποιημένα ἤ παρορμητικά αἰσθητο-συναισθηματικά κριτήρια, ἀλλά, με Λ[λ]ογικοποιημένα αἰσθητο-πνευματικά ἤ καί νηπτικο-θεολογικά ὀρθόδοξα και ἀπλανή κριτήρια.» [Δεῖτε ΕΔΩ].
Ἀφοῦ ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης κ. Θεόκλητος μετά τῶν σύν αὐτῶ αὐλικῶν του, ἀρέσκονται, ἀδιακρίτως, νά μᾶς σερβίρωσι τά ξυλοκέρατα καί τίς κακοδοξίες τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰ. Ζηζιούλα, ἄς τούς προτείνουμε λοιπόν, ὡς ἀκαδημαϊκά θεολογικόν καί ἐν μέρει καλόδοξον μᾶλλον ἐπιχείρημα διά τά πιό πάνω, τό ἄκρως ἐνδιαφέρον πόνημα τοῦ δευτέρου τό «Εὐχαριστίας Ἐξεμπλάριον». Πιό κάτω μάλιστα παραπέμπω μέ κάθε ἀκρίβεια ποιές ἀκριβῶς σελίδες νά μελετήσωσι οἱ αὐλικοί τοῦ Φλωρίνης ἵνα μή διασύρωσι ἔτι περαιτέρω την ἱερά Μητρόπολην Φλώρινας.
Δέν ξέρω πλέον, τί ἀκριβῶς, νά φοβηθῶ: τήν μή ἀγνή-ἄγνοια τῶν Ἐπισκόπων ἡ τήν ἄπειρον καί συνειδητήν βλακεία τῶν ἰδίων καί τῶν αὐλικῶν συνεργατῶν τους; Ἐξάπαντος ἡ κακοδοξία ἤ ἡ αἵρεσις, εἶναι ἠλιθιότης! Τάδε ἔφη ὁ μέγας Δογματολόγος π. Ἰωάννης Ῥωμανίδης.
Τοῦ Παναγιώτη Π. Νούνη
Ὀρθόδοξος Θεολογῶν
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ* ΔΙΑ ΤΟ «ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΙΕΡΑΤΕΥΜΑ»
ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ: (1) Ἐπιστολή Α΄ Πέτρου, Β΄, 9-10: «ὑμεῖς δε γένος ἐκλεκτόν, βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον, λαόν εἰς περιποίησιν, ὅπως τάς ἀρετάς ἐξαγγείλητε τοῦ ἐκ σκότους ὑμᾶς καλέσαντος εἰς το θαυμαστόν αὐτοῦ φῶς· οἵ ποτε οὐ λαός, νῦν δε λαός Θεοῦ, οἱ οὐκ ἠλεημένοι, νῦν δε ἐλεηθέντες». (2) Ἀποκάλυψις τοῦ Ἰωάννου, Α΄, 5-6: «και ἀπό Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ μάρτυς ὁ πιστός, ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν και ἄρχων τῶν βασιλέων τῆς γῆς… και ἐποίησεν ἡμᾶς βασιλείαν, ἱερεῖς τῷ Θεῷ και πατρί αὐτοῦ». (3) Ἀποκάλυψις τοῦ Ἰωάννου, Ε΄,10: «και ἐποίησας αὐτούς τῷ Θεῷ ἡμῶν βασιλεῖς και ἱερεῖς και βασιλεύσουσιν ἐπί τῆς γῆς».
ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ: (1) ΕΞΟΔΟΣ, ΙΘ΄,6: «ὑμεῖς δε ἔσεσθε μοι βασίλειον ἱεράτευμα και ἔθνος ἅγιον».
Παναγιώτη Ν. Τρεμπέλα, Οἱ Λαϊκοί ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, (Το «Βασίλειον ἱεράτευμα»), ἔκδοσις Τρίτη, Ἀδελφότης Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», Ἀθήναι 2008, σσ. 310.
Π. Ν. Τρεμπέλα, Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Τόμος Β΄, ἔκδοσις Δευτέρα, ἔνθ. ἀνωτ., Ἀθήναι 1979, σελ.370-408.
Χρήστου Ἀνδρούτσου, Δογματική τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἔκδοσις δευτέρας, ἐκδοτικός οἴκος: «ΑΣΤΗΡ», 1956, σελ. 282-292.
Ἐπιφάνιου Ι. Θεοδωρόπουλου (Ἀρχιμανδρίτου), Ἄρθρα-Μελέται-Ἐπιστολαί, Τόμος Α΄, ἔκδοσις β΄ (διάφορος τῆς προηγούμενης), ἐν Ἀθήναις 1986, σελ. 81-93.
Ἰωάννου Σ. Ρωμανίδου (Πρωτοπρεσβύτερου), Δογματική και Συμβολική Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, Τόμος Α΄, τέταρτη ἔκδοσις, ἐκδόσεις: Π. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 2009, σελ. 183-191.
Νίκου Α. Ματσούκα, Δογματική και Συμβολική Θεολογία, Β΄ Τόμος, 2010, ἐκδόσεις: Π. Πουρναρᾶ, σελ. 298-308, σελ. 411-428.
Ν. Α. Ματσούκα, Δογματική και Συμβολική Θεολογία, Γ΄ Τόμος, 2008, ἔνθ. ἀνωτ., σελ. 255-262.
Θεοδώρου Ν. Ζήση (Πρωτοπρεσβυτέρου), Οἱ Λαϊκοί στην Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (Συζήτηση θέσεων τοῦ «Θεολογικοῦ Συνδέσμου»), ἐκδόσεις: «Βρυέννιος», Θεσσαλονίκη 1989, σσ. 82.
Θ. Ν. Ζήση, ΚΑΚΗ ΥΠΑΚΟΗ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΑΝΥΠΑΚΟΗ (Ἡ πνευματική και διοικητική κρίση στην Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος), ἔνθ. ἀνωτ., Θες/νίκη 2006, σσ. 166.
Τοῦ αὐτοῦ, ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΤΟΙΣ ΘΕΙΟΙΣ ΠΑΤΡΑΣΙΝ (Ἀρχές και κριτήρια τῆς Πατερικῆς Θεολογίας), ἔνθ. ἀνωτ., Θεσ/νίκη 1997, σελ. 108-111.
Ἰωάννου Β. Κογκούλη, Κατηχητική και Χριστιανική Παιδαγωγική, ἔκδοση Β΄, ἐκδοτικός οἴκος: Ἀδελφῶν Κυριακίδη, 2008, σελ. 283-304.
Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου, Ὀρθόδοξη Ψυχοθεραπεία (Πατερική θεραπευτική ἀγωγή), Θ΄ ἔκδοση, ἐκδόσεις: Ἱερά Μονή Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου, 2008, σελ. 81-86.
Ἱεροθέου, Ἐμπειρική Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας (κατά τις προφορικές παραδόσεις τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη), Τόμος Β΄, ἔκδοση Α΄, ἔνθ. ἀνωτ., 2011, σελ. 359-362, σελ. 367-379, σελ. 379-414.
Βασίλειου Βολουδάκη (Πρωτοπρεσβυτέρου), Ἡ Πολιτική εἶναι Ποιμαντική (Ἡ πνευματική μας εὐθύνη για το κατάντημα τῆς Πατρίδος μας), ἐκδόσεις: «Θυηπόλος», Α΄ ἔκδοση, 2011, σελ. 199-243.
Δημητρίου Ι. Τσελεγγίδου, ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΙΔ΄ ΑΙΩΝΑ(Συμβολή στη σωτηριολογία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας), ἐκδόσεις: Π. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 2002, σσ. 196.
Γεώργιος Δ. Παναγόπουλος, ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ (Ἐρμηνευτική προσέγγιση πτυχῶν τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἑκκλησίας με βάση την Ὀρθόδοξη Πατερική Παράδοση), ἐκδόσεις: «ΜΥΡΜΙΔΟΝΕΣ», πρωτότυπη ἔκδοση, Ἀθήνα 2015, σελ. 254, σελ. 297-341, σελ. 371-378.
Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου (Ζηζιούλα), ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ ΕΞΕΜΠΛΑΡΙΟΝ, ἔκδοσις: «ΕΥΕΡΓΕΤΙΣ», Ἱερά Μονή Ἁγ. Παρασκευῆς Μαζίου Μεγάρων, ἔκδοση Β΄ ἐπηυξημένη, Μέγαρα 2011, σελ. 37-41, σελ. 75, σελ. 114, σελ.126-127, σελ. 151-157, σελ. 158-159, σελ. 170-171, σελ. 213.
Ἀρχιεπίσκοπος Ἀβέρκιος Τοσέβ και Σεραφείμ Ρόουζ (Ἱερομόναχος), Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ (Ἕνας Ὀρθόδοξος Σχολιασμός), ἐκδόσεις: «ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ», Α΄ἔκδοση, 2007, σελ. 80-81, σελ. 91-92.
Γεώργιος Χ. Γκαβαρδίνας, ΝΟΜΟΚΑΝΟΝΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ, ἐκδόσεις: Π.Σ. ΠΟΥΡΝΑΡΑ, Θεσσαλονίκη 2013, σσ. 272.
Μέγας Φωτίος (Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως), Ἅπαντα τά ἔργα, ΕΠΕ, Τόμος 11ος, ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΝΟΝΩΝ, Περί Λαϊκῶν, σελ. 92-210.
*Ἡ Βιβλιογραφία θά συμπληρώνεται συστηματικά μέ πᾶν ὅτι στοιχείον ἐντοπίζει στις μελέτες του, ὁ γράφων, περί τοῦ Βασίλειου ἱερατεύματος· καί θά ἀναδημοσιεύεται ἐπηυξημένη καί ἐμπλουτισμένη ὅποτε μᾶς δίδετε ἡ εὐκαιρία.
Αναρτήθηκε από Παναγιώτης Νούνης στις 11:08 π.μ.
