ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΗ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ
ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΙΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ
Ντοκουμέντο ἀποκαλύπτει ὅτι ἑτοιμάζουν τὸ Βατικανὸν τῆς Ἀνατολῆς: «Ἵδρυσις ἐκκλησιαστικοῦ κράτους ἀναγνωρισμένου διὰ διεθνοῦς συμβάσεως κατὰ τὸ σταθερὸν καὶ διεθνῶς ἐπιβεβλημένον ἤδη ὑπόδειγμα τοῦ ἰσοτίμου ἐν τῇ Δύσει πρώτου θρόνου τῆς Ἁγίας Ἕδρας»!
Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης, ΘεολόγοςΠατριάρχης ἐφ’ ὅλης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Μέ τίς διαδικασίες πού ἀκολουθήθηκαν ἀπό τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ἀλλά καί ἀπό τό κείμενο τοῦ Τόμου τῆς ψευδο-αὐκεφαλίας τῆς σχισματικῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας ἔγινε κατανοητό ὅτι ἡ κρίση πού ἔχει ξεσπάσει μεταξύ τῶν Πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως καί Μόσχας δέν ὑποκρύπτει μόνο τόν ἀνταγωνισμό τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὔτε τῶν δύο ὑπερδυνάμεων Ἀμερικῆς καί Ρωσίας, ἀλλά τίς παγκόσμιες βλέψεις τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ἐφ’ ὅλης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κάτι τὸ ὁποῖο ἔχει σχεδιασθῆ δεκαετίες τώρα καὶ ἀποκαλύπτεται μὲ ἀδιάσειστα στοιχεῖα.
Γράφει χαρακτηριστικά τό κείμενο τοῦ Τόμου πού δόθηκε στήν δημοσιότητα «Πρός τούτοις δέ τήν καθισταμένην διάτοῦδε τοῦ ἐνυπογράφου Πατριαρχικοῦ καί Συνοδικοῦ Τόμου, ἐν τοῖς ὁρίοις τῆς ἐπικρατείας τῆς Οὐκρανίας,Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν ἐπιγιγνώσκομεν καί ἀνακηρύττομεν πνευματικήν ἡμῶν θυγατέρα καί πάσαις ταῖς ἀνά τήνοἰκουμένην Ὀρθοδόξοις Ἐκκλησίαις συνιστῶμεν ὡς ἀδελφήν ἀναγνωρίζεσθαι καί μνημονεύεσθαι τῷ ὀνόματι ‟ἉγιωτάτηἘκκλησία τῆς Οὐκρανίας”».
Μέ τήν ἁπλή λογική ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι: ἐάν ἡ νεοιδρυθεῖσα Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας εἶναι θυγατέρα τῆς Ἐκκλησίαςτῆς Κωνσταντινουπόλεως και οἱ ἄλλες Ἐκκλησίες ἔχει τήν ἀπαίτηση τό Φανάρι νά τήν ἀναγνωρίζουν ὡς ἀδελφή τους,τότε αὐτό σημαίνει ὅτι «πάσαι αἱ ἀνά τήν οἰκουμένην Ὀρθοδόξοι Ἐκκλησίαι» εἶναι θυγατέρες τῆς Ἐκκλησίας τῆςΚωνσταντινουπόλεως καί ὅτι ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εἶναι ὁ «Πάπας τῆς Ἀνατολῆς». Ἄλλαι αἱ βουλαί τοῦ Κυρίου καί ἄλλαι τῶν ἀνθρώπων Ὁ ρόλος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως πού θά διαδραματίση προκειμένου νά διαμορφωθῆ μία παγκόσμια τάξη ἔχει σχεδιασθῆ ἀπὸ διεθνῆ κέντρα. Ἕνας ρόλος πού σκοπό ἔχει ἀφ’ ἑνός τήν ὑποταγή τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ στίς σκοτεινές δυνάμεις καί ἀφ’ ἑτέρου τήν ἀνάδειξη τοῦ Πατριαρχείου σέ προβεβλημένο ἐκκλησιαστικό καί πολιτικό παράγοντα τόσο σέ τοπικό ὅσο καί σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Ὁ ρόλος αὐτός ξεσκεπάζεται μέσα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Καθηγητῆ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Δικαίου Παναγ. Ι. Παναγιωτάκου μέ τίτλο: «Ὁ Οἰκουμενικός Πατριαρχικός Θρόνος τῆς Κωνσταντινουπόλεως», Ἐκκλησιαστική καί Πολιτική θέσις. Μάλιστα τό βιβλίο τοῦ καθηγητοῦ δημοσιεύθηκε ὡς ἀναγράφεται: «ΑΘΗΝΑΙ 1948» !!! Διεθνοῦς κύρους κατοχύρωσις τῆς νομικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς θέσεως τοῦ Πατριαρχείου Γράφει στόν ἐπίλογο τοῦ βιβλίου ὁ συγγραφέας꞉ «Λόγοι πολιτικοί, περὶ ὧν ἀλλαχοῦ ὁ προσήκων λόγος, ἰδίᾳ ὅμως λόγοι ἐκκλησιαστικοὶ παγκοσμίου ἐνδιαφέροντος καὶ λόγοι στοιχειώδους σεβασμοῦ πρὸς τὴν ἱστορίαν καὶ τὴν χάριν τῆς ἀνθρωπότητος συμβολὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐπιβάλλουσι τῆς διὰ νέας διεθνοῦς συμφωνίας μεταξὺ τῶν Μ. Δυνάμεων καὶ τῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας τακτοποίησιν τῆς νομικῆς καὶ πολιτικῆς συγχρόνου θέσεως τοῦ τηλαυγοῦς Φάρου τοῦ Ὀρθοδόξου Ἀνατολικοῦ κλήματος, κατοχυρούσης πλήρως αὐτὴν ἐν τῇ πρεπούσῃ, δεδικαιολογημένῃ καὶ ἀνέτῳ ἀσκήσει τῆς διεθνῶς ἀνεγνωρισμένης ἐκκλησιαστικῆς αὐτοῦ ἐξουσίας καὶ δικαιοδοσίας.
Δύο, ἀνέκαθεν οὖσαι, θεμελιώδεις εὕρηνται βάσεις, αἵτινες πάντοτε σταθερῶς ὁδηγοῦσιν εἰς ἐπίτευξιν τῆς ἀναγκαίαςμεταβολῆς τῆς συγχρόνου νομικῆς καὶ πολιτικῆς θέσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου. Πρῶτον ἡ κατά τε τὴν περιβολὴν καὶ τὸ περιεχόμενον ἐκκλησιαστικὴ αὐτοῦ θέσις ἐν τῇ καθόλου Ἐκκλησίᾳ, δεύτερον δὲ ἡ ἱστορικὴ καὶ ἀμετάθετος γεωγραφικὴ αὐτοῦ θέσις ἐν τῷ κόσμῳ, ὡς ἀπ᾽ αἰώνων εὕρηται ἐπιβεβλημένη. Ἀμφότεραι ἀνεγνωρισμέναι διεθνῶς δι᾽ ἐπανειλημμένων πρὸς τοῦτο ἐκδηλώσεων τῶν Μ. Δυνάμεων ἐν διεθνοῦς κύρους συμβάσεσι, δυναμικῶς μὲν πρὸς τὴν Ὀθωμανικὴν Αὐτοκρατορίαν, ἀσθενέστερον δέ, διὰ τοὺς ἀνωτέρω ἐξηγηθέντας λόγους, πρὸς τὴν Τουρκικὴν Δημοκρατίαν.
Καί πολιτικῆς κατοχυρώσεως, διά τῆς δημιουργίας ἐκκλησιαστικοῦ Κράτους Οὐδὲν ἕτερον νῦν ἀπαιτεῖται, χάρινπροαγωγῆς τῆς συγχρόνου πολιτικῆς καὶ νομικῆς θέσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου, ἢ πλαισίωσιςἀμφοτέρων τῶν δύο τούτων θεμελιωδῶν βάσεων διὰ προσθέτου πολιτικῆς ἐξουσίας, πρὸς ἀνετωτέραν ἄσκησιν τῆςἐκκλησιαστικῆς καθόλου δικαιοδοσίας, ἀναγνωριζομένη διὰ διεθνοῦς συμβάσεως κατὰ τὸ σταθερὸν καὶ διεθνῶςἐπιβεβλημένον ἤδη ὑπόδειγμα τοῦ ἰσοτίμου ἐν τῇ Δύσει πρώτου θρόνου τῆς Ἁγίας Ἕδρας. Ἐκ τῶν πραγμάτων κατὰ συνέπειαν προβάλλει ἡ μεταβολὴ τῆς ἐξωτερικῆς μορφῆς τῆς συγχρόνου πολιτικῆς θέσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἰς τοιαύτην σύμφωνον πρὸς τὴν σύγχρονον ἀντίληψιν, ἐκδηλουμένην ὡς ἀνωτέρω ἐξετέθη, ἤτοι κατὰ τὰς δύο ὡς ἄνω θεμελιώδεις βάσεις, ὁλοκληρουμένη ἐν τῇ δημιουργίᾳ δευτέρου ἐκκλησιαστικοῦ Κράτους, τοῦ ἐν τῇ Ἀνατολῇ Πατριαρχικοῦ Κράτους τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τὸ Πατριαρχικὸν Κράτος τοῦτο θέλει κατέχει ὡρισμένον ἐδαφικὸν τμῆμα τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῶν γεωγραφικῶν ὁρίων αὐτοῦ καθοριζομένων ἐκ συμφώνου μεταξὺ τῶν Μεγ. Δυνάμεων καὶ τῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας, ἐντὸς δὲ τούτου ἐγκαθιστάμενος ὁ πνευματικὸς καὶ θρησκευτικὸς Ἡγέτης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἀνατολικοῦ κλήματος μετὰ τῆς ὑπ᾽ Αὐτὸν Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Μ. Ἐκκλησίας, θέλει ἀσκεῖ τὴν ἥν ἔχει ἐκ τῶν ἀκαταλύτου περιεχομένου κανονικῶν διατάξεων ἐκκλησιαστικὴν αὐτοῦ ἐξουσίαν καὶ δικαιοδοσίαν. Ἡ ἐσωτερικὴ ὀργάνωσις τοῦ Πατριαρχικοῦ Κράτους θέλει διαμορφωθῇ συμφώνως καὶ ἐπακριβῶς πρὸς τὴν ἰσχύουσαν κανονικὴν νομοθεσίαν, ἄνευ τοὐτέστιν μεταβολῆς τοῦ ἰσχύοντος ἤδη ἐκκλησιαστικοῦ καθεστῶτος, μεταβαλλομένης μόνον τῆς ἠκρωτηριασμένης πολιτικῆς ἐν τῇ Τουρκίᾳ θέσεως τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Ὡς ἐν Κράτει τοῦ Βατικανοῦ Ἐπιβεβλημένη δ᾽ αὐτόθι παράστασις τῶν διπλωματικῶν ἐκπροσώπων τῶν ἑκασταχοῦ Ἡνωμένων Ἐθνῶν, ὡς ἐν Κράτει τοῦ Βατικανοῦ, ἰδιαιτέρως δὲ τῶν Ὀρθοδόξων, ἀφορμὴν δίδουσα εἰς στενωτέραν πνευματικὴν ἐπαφὴν μετὰ τοῦ ἐντεταλμένου τὴν ἐπίβλεψιν τῆς κανονικῆς λειτουργίας καὶ ἐννόμου τάξεως ἐν τῇ κατὰ τὴν Ἀνατολὴν Χριστιανωσύνῃ Ἀνωτάτου Πνευματικοῦ Ἡγέτου ἐνδεχόμενον εἶναι ν᾽ ἀποτελέσῃ τὸ πρῶτον βῆμα ἀναγνωρίσεως εὐρυτέρας διοικητικῆς Αὐτοῦ ἐξουσίας ἐν τῇ ἐφαρμογῇ τῆς ἐκδικάσεως τοῦ ἐνώπιόν Του ἀσκουμένου ἐκκλήτου, ὁποθενδήποτε πλέον ἐξ Ἀνατολῶν ἀσκουμένου καὶ πέραν τῶν διοικητικῶν ὁρίων τῆς δικαιοδοσίας Του, ἵνα προλειανθῇ βραδέως μέν, πλὴν ἀσφαλῶς, πορεία τείνουσα εἰς διοικητικὴν μελλοντικὴν ἕνωσιν τῶν ἑκασταχοῦ Ἐκκλησιῶν τοῦ Ἀνατολικοῦ κλήματος ὑπὸ τὸν Πατριαρχικὸν Οἰκουμενικὸν Θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἐφ᾽ ὅσον βεβαίως ἀποδείξωσι τὰ πράγματα εἰς τὸ ἀπώτερον τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανωσύνης μέλλον, ὅτι σοβαρῶς ἐμφανίζεται, ὡς πραγματοποιήσιμος τοιαύτη τις ἐνέργεια τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἀποφασιζούσης σχετικῶς ἐν Διορθοδόξῳ Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ. Χριστιανικόν οἰκοδόμημα ἤ οἰκοδόμημα τοῦ… Οὕτως ἡ μέχρι σήμερον πλανωμένη σκιὰ τῆς ἀθανάτου αἴγλης τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, ὑφ᾽ ἣν ἐλειτούργει διοικητικῶς κατὰ τὸν τελειότερον τρόπον ὁλόκληρον ἀρχικῶς τὸ χριστιανικὸν οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας καὶ μετὰ τὴν διάστασιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης ὁλόκληρος ἡ κατὰ τὴν Ἀνατολὴν Καθολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἡ μεγάλη θεματοφύλαξ ἀνὰ τοὺς αἰῶνας τῆς Χριστιανικῆς Ὀρθοδοξίας, θὰ ἐνσαρκοῦται εἰς τὴν ἔμπρακτον ἐκδήλωσιν τῆς ἀηττήτου δυνάμεως τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀναγεννωμένη ἐκ τῆς τέφρας ἐντὸς τῶν ἰδίων καὶ πάλιν ἐδαφῶν τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων. Τὸ Πατριαρχικὸν Κράτος τῆς Κωνσταντινουπόλεως θὰ συμβολίζῃ πλέον αἰωνίως τὴν δευτέραν ἐν τῇ κοσμοϊστορίᾳ μορφὴν τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, ἀνέκαθεν ὑπομιμνῆσκον τὸ ἀθάνατον τοῦ ἑλληνικοῦ χριστιανικοῦ πνεύματος καὶ θὰ ἀποτελῇ ἀσφαλῶς τὴν μόνην καὶ πραγματικὴν ἐγγύησιν ἐπιτεύξεως τῆς περιποθήτου προσπαθείας τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως ὑπὸ τὴν μίαν καὶ μόνην Σημαίαν τῆς Ἀγάπης καὶ τῆς Εἰρήνης, ἣν προσέφερε διὰ τῶν Μαθητῶν εἰς τὴν Οἰκουμένην ὁ ἐν Γολγοθᾷ Λυτρωτὴς αὐτῆς καὶ ἱδρυτὴς τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας».
Ὅλα ἐξηγοῦνται.
Ἀπό τά ἀνωτέρω γίνονται κατανοητά: Ὁ ρόλος τοῦ Πατριάρχη, ὁ ρόλος πού θά διαδραματίση ἡ Ἐκκλησία τῆςΚωνσταντινουπόλεως, ὁ ρόλος τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς γιά τήν ἀνάδειξη τοῦ Πατριαρχείου, ὁ ὁποῖοςβρίσκεται ἤδη ἐν ἐξελίξει, τό ψευδο-αὐτοκέφαλο πού δόθηκε στήν σχισματική Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας ἀλλά καί τάψευδο-αὐτοκέφαλα πού θά ἀκολουθήσουν, τά Οἰκουμενιστικά ἀνοίγματα καί οἱ διαχριστιανικοί καί διαθρησκειακοίδιάλογοι, ἡ σχέση Φαναρίου καί Βατικανοῦ, ἡ ἔκκλητος προσφυγή.
Νά μή ἀναγνωρισθῆ ἡ ψευδο-αὐτοκεφαλία
Οἱ εὐθύνες πάντων εἶναι τεράστιες, τοῦ Μακαριωτάτου καί ὅλων τῶν Μητροπολιτῶν τόσο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης, τῆς Δωδεκανήσου καί ὅλων τῶν Πατριαρχείων καί Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὥστενά μή ἀναγνωρισθῆ ἡ ψευδο-αὐτοκεφαλία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας. Ἐπίσης, τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τῶν Χριστιανικῶν Σωματείων, τῶν περιοδικῶν, τῶν ἐφημερίδων, ὅλων τῶν Πιστῶν, ὥστε νά ἀναχαιτισθῆ ἡ πτωτικὴ πορεία τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, τό ὁποῖο «οὔτε πρωτόθρονη θέση ἔχει στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία», «οὔτε τήν καίρια εὐθύνη καί ἀποστολή νά διαφυλάσσσει τήν ἑνότητα τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν καί τῆς ἀκρίβειας τῆς Πίστεως». Θά πρέπει νά διαφυλαχθῆ ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ τόσο τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Χρυσοστόμου καί τοῦ Γρηγορίου ὅσο καί ὁ Ἑλληνισμός ἀπό τούς χειρισμούς τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου, μέ τούς ὁποίους τά ὑπονομεύει, μέ τήν παραίτηση τοῦ Πατριάρχου ἤ μὲ τὸ νά ἐκκινήσουν ὅλες οἱ τοπικές Ἐκκλησίες διαδικασία ἀμέσου συγκλήσεως Πανορθοδόξου Συνόδου.
