Εἶναι ἀπίστευτο! Ἕνας θεωρούμενος ὡς παραδοσιακὸς Μητροπολίτης, παραπληροφορεῖ καὶ ἔμμεσα ψεύδεται, προσπαθεῖ δὲ τὴν παραπληροφόρηση αὐτὴ νὰ κατοχυρώσει στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ στὴν Πατερικὴ Παράδοση.
Κι εἶναι ἀκόμα ἀπίστευτο τὸ γεγονὸς ὅτι, ἐκεῖνοι ποὺ γνωρίζουν τὰ ψεύδη του –ἱερωμένοι, μοναχοί, θεολόγοι καὶ θεολογοῦντες τῆς ἐπαρχίας του– τὸν μνημονεύουν καὶ κοινωνοῦν μαζί του, καὶ δὲν τολμοῦν νὰ διακόψουν τὸν ὀμφάλιο ρόλο ποὺ τοὺς συνδέει μὲ τὸν ψευδόμενο γιὰ θέματα Πίστεως Δεσπότη!
Συγκεκριμένα. Μὲ «Ἐγκυκλιό» του ὁ Δεσπότης τῆς Φλώρινας Θεόκλητος (ποὺ παρατίθεται στὴ συνέχεια) ἀποπειρᾶται νὰ θεολογήσει γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὶς κακόδοξες θέσεις καὶ πράξεις ποὺ διέπραξε τοὺς τελευταίους μῆνες. Καὶ ἀντὶ γιὰ θεολογία (καὶ ἐκκλησιολογία) προσφέρει μιὰ ἀντι-θεολογία καὶ χρησιμοποιεῖ τὴν Κ. Διαθήκη καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία γιὰ τὴν ἐξέλιξη τοῦ θεσμοῦ τοῦ Ἐπισκόπου, ράβοντάς τη στὰ μέτρα του, ὅπως οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ.
Ἔλεος κ. Θεόκλητε!
1. Ἀπὸ τὴν «Ἐγκύκλιο» τοῦ κ. Θεόκλητου διαπιστώνουμε ἄλλη μιὰ φορὰ τὸ βαρύτατο ἁμάρτημα ποὺ διαπράττουν, ἐκεῖνοι οἱ «ἀντι-Οἰκουμενιστές» ἱερωμένοι καὶ λαϊκοί, ποὺ –ἐνῶ γνωρίζουν– ἔχουν ἀχρηστεύσει τὸ ἰσχυρότατο ὅπλοκατὰ τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Κι αὐτὸ εἶναι τὸ ὅπλο τῆς Διακοπῆς τῆς Μνημονεύεως τοῦ ὀνόματος τῶν αἱρετικῶν!
Ὅπως εἴδατε ἡ «Ἐγκύκλιο»τοῦ κ. Θεόκλητου ξεκινάει καὶ τελειώνει μὲ τὸ πρόβλημα τῆς μὴ μνημονεύσεως τοῦ …ὀνόματος του!!! Δὲν ἀντέχει νὰ μὴν ἀκούγεται τὸ ὀνοματάκι του, ἔστω κι ἀπὸ ἕνα ἱερομόναχο, τὸν ὁποῖο στὴν «Ἐγκύκλιο» τόσο πολὺ τὸν ἀπαξιώνει, ὥστε δὲν ἀναφέρει οὔτε τὸ ὄνομα του! (Ὡς ἀντίποινα; Θὰ τὸ ἀναφέρουμε ἐμεῖς: πρόκειται γιὰ τὸν Ἡγούμενο π. Παΐσιο Παπαδόπουλο, τὸν ὁποῖο ἤδη ἔχει τιμωρήσει ὁ κ. Θεόκλητος, ἐπειδὴ ὑπερασπίστηκε τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη!).
Ἂν ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ κακοδοξους Ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς, δηλ. ἡ διακοπὴ τῆς μνημονεύσεως κάποιων –ἔστω– ἀπ' αὐτοὺς γινόταν πράξη, ὅπως ἀκριβῶς ἐντέλλεται ὁ Κύριος σὲ Παλαιὰ καὶ Καινὴ Διαθήκη, ὅπως πραγματοποιήθηκε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους καὶ πλῆθος πιστῶν, τότε, οἱ Οἰκουμενιστὲς θὰ εἶχαν δεχτεῖ ἰσχυρότατον πλῆγμα. Καὶ ἐπίσης –ἐκτὸς τῶν ἄλλων– δὲν θὰ εἶχε νοσήσει, ἀπὸ τὸν μολυσματικὸ ἰὸ τῆς Παναιρέσεως, τὸ πλεῖστον τῶν Ἐπισκόπων καὶ ἱερωμένων.
2. Ὁ «λόγος τῆς μὴ μνημονεύσεως», λέγει ἡ «Ἐγκύκλιος» τοῦ κ. Θεόκλητου «δὲν εἶναι πρόβλημα» τοῦ π. Παϊσίου, οὔτε κἂν «πρόβλημα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας»! Καὶ ποιοῦ εἶναι πρόβλημα, κ. Θεόκλητε;
Δυστυχῶς ζοῦμε σὲ ἡμέρες ποὺ οἱ Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας καταπατοῦν καὶ διαστρεβλώνουν τὴν Γραφὴ καὶ τοὺς Ἁγίους, τοὺς Ἱ. Κανόνες ποὺ μᾶς ἐξηγοῦν ὅτι εἶναι πρόβλημα τῶν ἱερομένων καὶ τῶν πιστῶν ἡ μνημόνευσηἢ μὴ μνημόνευση τῶν ψευδεπισκόπων. Ἔχουν δημοσιευτεῖ (κι ἔχουμε δημοσιεύσει) ἑκατοντάδες ἀναρτήσεις μὲ χιλιάδες ἁγιογραφικὰ καὶ πατερικὰ κείμενα καὶ χωρία, μέσα ἀπὸ τὰ ὁποῖα καταδεικνύεται περίτρανα ἡ διαχρονικὴ ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία γιὰ τὸ θέμα: ὅταν ἀλλοιώνεται, καταλύεται καὶ προδίδεται ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη ἀπὸ τοὺς Ποιμένες, εἶναι Ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ νὰ ἀπομακρύνονται οἱ ΠΑΝΤΕΣ ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς (λαϊκοὶ καὶ κληρικοί), ὄχι ΜΟΝΟ γιατὶ ἡ ἀπομάκρυνη αὐτὴ ἀποτελεῖ τὸν ἰσχυρότερο καὶ ἀποτελεσματικότερο ἀγώνα ὑπὲρ τῆς Πίστεως, ἀλλὰ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ταυτόχρονα διασώζουν τὴν ψυχή τους ἀπὸ τὸν μολυσμὸ τῆς αἱρέσεως, ἀφοῦ ἡ ἀποδοχὴ τῆς αἱρέσεως συνεπάγεται τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸ Θεό!!!
Ἄρα ἡ «μὴ μνημόνευση» γιὰ τοὺς κληρικούς (ἢ ἡ ἀποτείχιση γιὰ τοὺς λαϊκούς) εἶναι πρόβλημά τους καὶ ἡ τοποθέτηση τοῦ κ. Θεόκλητου ὅτι ἡ διακοπὴ μνημοσύνου δὲν εἶναι πρόβλημα τοῦ π. Παΐσιου, οὔτε τὴς μητροπόλεως εἶναι συνειδητὴ παραπλάνηση τοῦ Ποιμνίου ἐκ μέρους τοῦ κ. Θεόκλητου! Ἂν δὲν γνωρίζει τὴ σχετικὴ διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τοὺς σχετικοὺς ἱεροὺς Κανόνες, αὐτή του ἡ ἄγνοια, ὄχι μόνο δὲν τὸν ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὸ πραγματικὸ γεγονὸς τῆς παραπλανήσεως καὶ ἐξαπατήσεως τῶν πιστῶν τῆς Μητροπόλεως Φλωρίνης (καὶ ὅποιων ἄλλων), ἀλλὰ ἀποδεικνύει ὅτι εἶναι ἀνίκανος καὶ ἀκατάλληλος νὰ εἶναι ἱερωμένος, ἀφοῦ στέλνει «Ἐγκύκλιο» γιὰ συγκεκριμένο θέμα, χωρὶς νὰ ἔχει ἐρευνήσει τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς νόμους!
3. Ὅλα ὅσα στὴν συνέχεια γράφει γιὰ νὰ ἀποδείξει καὶ κατοχυρώσει τὸν ρόλο τοῦ Ἐπισκόπου εἶναι τελείως ἄσκοπα καὶ ἀστεῖα, ὡς ἄσχετα μὲ τὸ θέμα, διότι τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι οἱ θεόσδοτες ἁρμοδιότητες τοῦ Ἐπισκόπου γιὰ νὰ ὑπηρετεῖ τὸ ποίμνιο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ διαφυλάττει ἀκέραια τὴν Πίστη ποὺ τοῦ ἐνεπιστεύθη ὁ Κύριος, ἀλλὰ τὸ πρόβλημα εἶναι ἡ κακοδιαχείρηση καὶ ἡ προδοσία τῆς Πίστεως, ποὺ διαπράττει ὁ κ. Θεόκλητοςκαὶ ὅλοι σχεδὸν οἱ Μητροπολίτες τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, σιωπῶντες καὶ μὴ καταγγέλοντες τὶς κακοδοξίες ποὺ εἰσάγουν στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ οἱ Οἰκουμενιστὲς Ἀρχιερεῖς. (Στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι φανερὸ ὅτι ὁ κ. Θεόκλητος γίνεται καὶ γραφικός, καθώς, ἐνῶ ἡ συζήτηση καὶ τὸ ζητούμενο εἶναι ἡ διαφύλαξη τῆς σωτηριώδους Πίστεως, ἐπιλέγει νὰ μᾶς θυμίσει ὅτι ὁ ἱερέας πρέπει νὰ μνημονεύει τὸ ὄνομα τοῦ Ἐπισκόπου, ἀκόμα καὶ κατὰ τόν …«ἁγιασμὸ στὴν ἔναρξη τῆς νέαςποδοσφαιρικῆς περιόδου»!!!).
Αὐτὴ ἡ ΠΡΟΔΟΣΙΑ τῆς Πίστεως, μάλιστα, μετὰ τὴν Κολυμπάριο Σύνοδο γιγαντώθηκε, διότι διὰ τῆς Συνόδου ἔλαβε καὶ ἐπίσημη κάλυψη! Παρὰ ταῦτα ὁ κ. Θεόκλητος μᾶς λέει μὲ ἐπίσημη «Ἐγκύκλιο» ὅτι, παρὰ τὶς κακοδοξίες αὐτὲς τῶν Οἰκουμενιστῶν, εἴμαστε ὑποχρεωμένοι (κληρικοὶ καὶ λαϊκοί) νὰ μνημονεύουμε τοὺς προδίδοντας τὴν Πίστη Ἐπισκόπους, τοὺς ὁποίους ἡ Ἁγία Γραφὴ διδάσκει νὰ ἀποφεύγουμε ὡς ψευδεπισκόπους!
4. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς διδάσκουν, πὼς ὅταν κανεὶς ξεφύγει σὲ ἕνα μικρὸ σημεῖο ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ Πίστη, τότε (ἐφ’ ὅσον δὲν μετανοήσει) τὸν παίρνει ὁ κατήφορος καὶ δὲν σταματᾶ τὴν κατρακύλα. Τοῦτο μπορεῖ νὰ τὸ διαπιστώσει κανεὶς σὲ ἐκεῖνα τὰ σημεῖα τῆς «Ἐγκυκλίου», ὅπου ὁ Φλωρίνης γράφει: «Τὸ καίριο σημεῖο τῆς θείας λειτουργίας εἶναι ὁ καθαγιασμὸς τῶν τιμίων Δώρων καὶ ἡ μνημόνευση τοῦ ὀνοματος τοῦ ἐπισκόπου, ὡς ἐγγύησι, γιὰ τὰ ὅσα τελοῦνται. Ὅτι δηλαδή, ὁ λειτουργὸς ἱερέας μας δὲν ἀνήκει σὲ κάποιο σχίσμα ἢ ὅποια αἱρετικὴ παραφυάδα».
Ὢ τῆς ὑποκρισίας καὶ τῆς στρεψοδικίας τοῦ Δεσπότη Θεόκλητου! Διαπραγματεύεται ἀκαδημαϊκὰ τὴν ὑποθετικὴπερίπτωση κάποιος λειτουργὸς ἱερέας νὰ ἀνήκει σὲ κάποια αἵρεση ἢ σχίσμα! Καὶ λέμε ὑποθετικὴ γιατὶ δὲν μᾶς ἀναφέρει οὔτε τὸ ὄνομα τοῦ π. Παΐσιου (τὸν ὁποῖο βέβαια ὑπονοεῖ) οὔτε ἐξηγεῖ καὶ κατοχυρώνει θεολογικά, σὲ ποιό σχίσμα βρῆκε ὅτι ἀνήκει ἢ σὲ ποιά αἵρεση ὁ π. Παΐσιος! Γιατὶ δὲν ἀνήκει σὲ καμιά!
Ἀλλὰ τί στὴν πραγματικότητα συμβαίνει; Αὐτὸ ποὺ κατηγορεῖ τὸν π. Παΐσιο, ἰσχύει καὶ συμβαίνει μὲ τὸν μητροπολίτη Φλωρίνης Θεόκλητο, ὁ ὁποῖος μνημονεύει ἕναν αἱρετικὸ Πατριάρχη! Ἀποτελεῖ ὅμως, ἕνας αἱρετικὸς Πατριάρχης «ἐγγύησι, γιὰ τὰ ὅσα τελοῦνται»; Ὅτι δηλαδή, «ὁ λειτουργὸς Ἀρχιερέας μας δὲν ἀνήκει σὲ κάποιο σχίσμα ἢ ὅποια αἱρετικὴ παραφυάδα. Κανεὶς δὲν εἶναι ἀδέσποτος στὴν ὀρθόδοξο ἐκκλησία μας»!
Τοῦτο, ὅμως, κ. Θεόκλητε, μεταφράζεται στὴν ἐκκλησιαστικὴ γλῶσσα: ὅποιον μνημονεύουμε, αὐτοῦ τὴν πίστη -μὲ τὴν μνημόνευση- δηλώνουμε ὅτι ἔχουμε. Σ’ αὐτὸν ἀνήκουμε. Ἔτσι δὲν εἶναι; Ἄρα, κύριε, μᾶς δηλώνεις ξεδιάντροπα, ὅτι μνημονεύεις ἕναν αἱρετικό κι ὅτι σ' ἐκεῖνον ἀνήκεις! Μνημονεύεις τὸν ἀρχηγέτη τῆς Παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς «παναιρετικῆς αὐτῆς παραφυάδας» καὶ μετὰ ἔχεις τὰ μοῦτρα νὰ κατηγορεῖς τὸν π. Παΐσιο ποὺ δὲν σὲ μνημονεύει ἀκριβῶς γι’ αὐτό; Πόση ὑποκρισία πρέπει νὰ ἔχει κανεὶς γιὰ νὰ ἐκφράζεται ἔτσι;
Θὰ σὲ ζήλευε καὶ θὰ σὲ ἐπαινοῦσε καὶ ὁ Ζηζιούλας, γιατί –ἂν καὶ χοντροκομμένα– ἐκφράζεις κάτι ἀπὸ τὶς ἐπισκοποκεντρικὲς κακόδοξες θέσεις του. Λές: «ἡ μνημόνευση τοῦ ὀνοματος τοῦ ἐπισκόπου (εἶναι) ὡς ἐγγύησι, γιὰ τὰ ὅσα τελοῦνται» καί, ὅσο «κάποιος λαϊκὸς» εἶναι δυνατὸν νὰ «χειροτονήσει τὸν ἑαυτό του ἱερέα», ἄλλο τόσο «θὰ μποροῦσε νὰ λειτουργήσει καὶ ὁ ὅποιος ἱερέας χωρὶς τὴν μνημόνευση τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου του»!
Ὥστε, μητροπολίτα Θεόκλητε, μὲ ὅλα αὐτὰ δὲν κρύβειςτὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία καὶ πραγματικότητα; Ὅλα αὐτὰ δὲν ἀποτελοῦν ἐκτὸς ἀπὸ ὑποκρισία καὶ παραπλάνηση τῶν πιστῶν, καὶ προσηλυτισμὸ στὶς κακόδοξες θέσεις σου;
Κρύβεις, κ. Θεόκλητε, τὴν περίπτωση δεκάδων ἱερομονάχων οἱ ὁποῖοι (ὅπως ἀκριβῶς ὁ π. Παΐσιος) δὲν μνημόνευαν τὸν μὴ καταδικασθέντα αἱρετικὸ Πατριάρχη Νεστόριο καὶ τοὺς ὁμοίους του, γιατὶ εἶχε ἐκφράσει αἱρετικὲς θέσεις, ὅπως ὁ αἱρετικὸς καὶ μὴ καταδικασθεὶς ἀκόμη Πατριάρχης Βαρθολομαῖος; Γιὰ ἐξήγησέ μας· οἱ ἱερεῖς αὐτοὶ δὲν τελοῦσαν μυστήρια ἔγκυρα;
Κρύβεις τὴν περίπτωση τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου ποὺ δὲν μνημόνευε καὶ ἕναν, καὶ δύο, καὶ τρεῖς Ἀρχιερεῖς, ἐπειδὴ αὐτοί, εἴτε εἶχαν ἀποδεχθεῖ αἱρετικὲς θέσεις, εἴτε εἶχαν ἁπλῶς κατ’ οἰκονομία ἀμνηστεύσει μιὰ ἀντι-εὐαγγελικὴ πράξη ἱερέα τους; Ὥστε καὶ ὁ ἅγιος Θεόδωρος, μὴ μνημονεύοντας Ἐπίσκοπο, δὲν τελοῦσε μυστήρια ἔγκυρα;
Κρύβεις, ἐπίσης, τὴν περίπτωση τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ (γιὰ νὰ μείνουμε σ' αὐτούς) ποὺ δὲν μνημόνευε τὸν κανονικὸ καὶ νόμιμο (ὅπως εἶναι ἀκριβῶς καὶ ὁ Βαρθολομαῖος) πλὴν αἱρετικὸ πατριάρχη Καλέκα, ὁ ὁποῖος δὲν εἶχε καταδικαστεῖ ἀκόμα (ὅπως ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος) ἀπὸ Σύνοδο; Ὥστε, κ. Θεόκλητε, καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος, μὴ μνημονεύοντας τὸν Ἐπίσκοπό του, δὲν τελοῦσε μυστήρια ἔγκυρα;
Καὶ καταλήγεις ἀξιοθρήνητα: «Ἀγαπητοί μου. Γράφοντας τὰ ἀνωτέρω …δὲν ἀμύνομαι γιὰ τὸ ὄνομά μου…, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἑνότητα, ἐν ἀληθείᾳ»!!!
Καὶ ποιά εἶναι ἡ δικιά σου ἀλήθεια καὶ ἑνότητα; Εἶναι ἐκείνη τῆς «διηρημένης Ἐκκλησίας» τοῦ Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη καὶ τοῦ Χρυσοστόμου Σαββάτου! Ἡ δικιά σου ἑνότητα καὶ ἀλήθεια εἶναι μετὰ τοῦ Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα καὶ τοῦ Προύσης Ἐλπιδοφόρου Λαμπρυνιάδη, τῶν κακόδοξων ἐκφραστῶν περὶ «βαπτισματικῆς θεολογίας» καὶ παπικοῦ Πρωτείου; Μὲ αὐτοὺς δὲν κοινωνεῖς; Αὐτοὺς δὲν μνημονεύεις;
Νὰ τὴ χαίρεσαι, κ. Θεόκλητε, αὐτὴν τὴν ἑνότητα. Καὶ δὲν αἰσχύνεσαι νὰ λέγεις ὅτι αὐτὴν τὴν ἑνότητα «ἐξέφρασε ὁ Κύριός μας κατὰ τὴν Ἀρχιερατική του προσευχή»! Τὴν ἑνότητα ποὺ ἔχει ὅποιος μνημονεύει Βαρθολομαῖο Ἀρχοντώνη, Ἰωάννη Ζηζιούλα καὶ Χρυσόστομο Σαββᾶτο!
Ἂς θυμηθοῦμε κι ἂς τρομάξουμε ὅλοι μας, ἰδιαίτερα δὲ οἱ Ποιμένες Ἀρχιερεῖς (ἂν διαθέτουν ἀκόμα αὐτὴν τὴν εὐαισθησία καὶ τὴν ψυχικὴ δυνατότητα) τὴν περίπτωση τοῦ θεόπτου Μωϋσῆ, ὁ ὁποῖος ὡς γνωστὸν τιμωρήθηκε ἀπὸ τὸν Θεό, ὄχι γιατὶ παρέβη κάποια Ἐντολὴ Πίστεως, ὄχι γιατὶ δὲν ὑπερασπίστηκε τὴν Πίστη, ἀλλὰ γιατὶ χτύπησε τὸ βράχο γιὰ νὰ βγάλει νερό (κάτι ποὺ εἶχε κάνει μιὰ ἄλλη φορά) ἀντὶ νὰ μιλήσει στὸ βράχο, ὅπως τοῦ παρήγγειλε ὁ Θεὸς ἐκείνη τὴ φορά! «καὶ ἐπάρας Μωυσῆς τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπάταξε τὴν πέτραν τῇ ράβδῳ δίς, καὶ ἐξῆλθεν ὕδωρ πολύ;»(Αριθ. κ΄ 11).
Πόσο δυσχερέστερη εἶναι ἡ θέση τῶν Ποιμένων ποὺ ὄχι μόνο ἀνέχονται τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους πρὸς βλάβη τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀπώλεια δικῆς τους ψυχῆς, ἀλλὰ στὴν προσπάθεια νὰ δικαιολογήσουν τὶς πράξεις τους οἰκειοποιοῦνται ἢ καὶ διδάσκουν κακόδοξες θέσεις τῶν Οἰκουμενιστῶν;
Σημάτης Παναγιώτης
