Πέμπτη 29 Μαρτίου 2018

Οι πραγματικές προθέσεις της Μητροπόλεως Φλωρίνης.

Σχετική εικόνα


Η επαναδημοσίευση του δελτίου τύπου της Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης που αφορά την παύση ιεροπραξιών από τους τρείς αρχιμανδρίτες των αποτειχισμένων ιερών μονών Αγίας Παρασκευής Μηλοχωρίου και Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά Φιλώτα λίγες μέρες πριν από την Μεγάλη Εβδομάδα δεν ήταν τυχαία αλλά είχε κάποια σκοπιμότητα. 

Ο κύκλος της Ιεράς Μητροπόλεως θέλοντας να κλονίσει το κύρος των πατέρων αυτών, μάλιστα τις άγιες αυτές ημέρες, έδωσε την εντύπωση στους λαϊκούς, στον πολύ κόσμο που δεν γνωρίζει από τα εκκλησιαστικά και θεολογικά πράγματα, ότι καθαιρέθηκαν για να μην μεταβούν εκεί οι πιστοί για εκκλησιασμό. 

Ο πονηρός και ύπουλος αυτός τρόπος, ο οποίος μάλιστα επαναλαμβάνεται, το «δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού», στιγματίζει τις προθέσεις της Μητροπόλεως, διότι γνωρίζουμε ότι στην χριστιανική ηθική βασικό κριτήριο μιας πράξεως- ενέργειας είναι η πρόθεση. Η προαίρεση των προσώπων είναι εκείνη που καθιστά ένα άτομο ή και μια αρχή ακόμη, ηθική ή ανήθικη. 

Ο Κύριος μας είπε:

«Αμὴν λέγω ὑμῖν,ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν»(Ματθ.18,3).

Μας προβληματίζει πολύ ο τρόπος με τον οποίο κινείτε η Ιερά Μητρόπολη διότι διαπιστώνουμε ότι δεν έχει αγνές προθέσεις. Όταν κανείς δεν ψάχνει την αλήθεια αλλά προσπαθεί να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα και να συμβιβάζεται με την ασέβεια για να αρέσει στην διοίκηση και στους ανθρώπους οπωσδήποτε δεν κινείτε Χριστοκεντρικά.

 Επομένως δεν ενεργεί και Θεάρεστα. Αυτό όμως επάγει τιμωρία από τον δικαιοκρίτη Θεό, ο οποίος γνωρίζει τους κρυφούς μας διαλογισμούς. Οι άνθρωποι που λειτουργούν με πονηρία αργά ή γρήγορα θα φανερωθούν και θα ταπεινωθούν, διότι ο Θεός θα αποδώσει δικαιοσύνη. Οι κουτοπονηριές δεν περνούν στο Θεό ο οποίος για να ευαγγελιστεί την ευσέβεια επέτρεψε να θυσιαστεί ο Υιός Του που ενηνθρώπησε. Αν εξαιτίας της αιρέσεως χαθεί η δυνατότητα της σωτηρίας για τον άνθρωπο επειδή εκ πίστεως πρώτα συνδέεται με τον Χριστό και σώζεται, τότε πιο το όφελος να κάνουμε πονηριές για να στήσουμε το θέλημα μας; 

Αν οι πατέρες έχουν πλάνη γιατί δεν το αποδεικνύετε και ανησυχείτε που γεμίζουν οι εκκλησίες τους; 

Υπήρχε περίπτωση να μην έχουν Χάρη και οι ψυχές να αναπαύονται κοντά τους; 

Αν οι πατέρες δεν βρίσκονται στην αλήθεια γιατί ενώ σας προσκάλεσαν και σας προκάλεσαν να βγείτε στα κανάλια σε δημόσιο διάλογο δεν τολμήσετε; 

Μήπως σας ανησυχεί τελικά, ότι οι πιστοί άρχισαν να αντιλαμβάνονται αυτό που πραγματικά συμβαίνει και εσείς έχοντας πρόβλημα με την συνείδηση σας προσπαθείτε να τους εξουδετερώσετε με αθέμιτο και ανέντιμο τρόπο; 

Στο πρόσωπο των αδελφών σας δεν γίνεστε Θεομάχοι;

Μήπως, πράγματι, είστε αθεόφοβοι;

Κοϊμτζίδου Χρύσα

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2018

ΔΥΣΩΔΙΑ ΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ.


«Ψυχή και Χριστός σας χρειάζονται. Αυτά τα δυο όλος ο κόσμος να πέσει επάνω δεν μπορεί να σας τα πάρει εκτός και τα δώσετε με το θέλημά σας» (Διδαχαί--- Αγίου Κοσμά του Αιτωλού).


Εσείς όμως π Θεόκλητε Μητροπολίτα της Ι. Μ Φλωρίνης φαίνεται ότι τα δώσατε με τη θέλησή σας και όχι μόνο τα δώσατε αλλά και καυχάσθε ότι «πράττετε το καθήκον σας». Τι κρίμα! Τι λυπηρό! Είναι να σας κλαίνε ……..

Πιστεύετε ότι έχετε την εξουσία και επειδή οι αποτειχισμένοι πατέρες, γνήσιοι ορθόδοξοι αρχιμανδρίτες, μένοντες πιστοί στις παραγγελίες του Απ. Παύλου «κρατείτε τας παραδόσεις ας εδιδάχθητε» (Β Θεσ β΄15) ως επίσης «στήκετε εν τη Πίστει» (Α΄ Κορ.ιστ΄ 13) σταμάτησαν να μνημονεύουν το όνομά σας ( όχι γιατί έχουν κάποιο προσωπικό θέμα μαζί σας αλλά γιατί συμφωνείτε και υπογράψατε τις αποφάσεις της ληστρικής Συνόδου στο Κολυμπάρι της Κρήτης , την οποία χρηματοδότησε το ΔΝΤ ,και η οποία επισήμως με τις κακοδοξίες της εισάγει την αίρεση στην Μία και Αγία Εκκλησία κεφαλή της οποίας είναι μόνο ο ιδρυτής της ο ίδιος ο Χριστός και άρα προωθείτε και σεις τις αιρετικές κακοδοξίες των αποφάσεων του Κολυμπαρίου)ενώοι αρχιμανδρίτες πατέρες δεν παρέκκληναν «ιώτα έν ή μία κεραία» (Ματθ. ε΄18 και ) αλλά αντίθετα εσείς παρεκκλήνατε από την ορθοδοξία ,και στην πραγματικότητα είσθε εκτός Εκκλησίας. Αντί να τους επαινείτε , (αυτό θα έκαμνε ο Επίσκοπος π. Αυγουστίνος Καντιώτης και θα τους αγκάλιαζε ως πρότυπα ορθών ιερέων ) εσείς τους διώκετε από τα μοναστήρια τους, στη συνέχεια τους στερείτε την μισθοδοσία και επειδή αυτά δεν ικανοποίησαν τον ακόρεστο εγωισμό σας θέλετε να σταματήσουν κάθε ιεροπραξία και εκδώσατε μάλιστα τελευταία και ένα δελτίο τύπου , τώρα παραμονές του Πάσχα , γιατί άραγε τώρα ; σε τι αποβλέπετε;……… προς το λαό της ποιμαντικής σας περιφέρειας ! 

Αντί να ενημερώσετε το λαό ( γιατί έτσι τους βλέπετε και όχι ως ποίμνιό) τι τελικά συζητήθηκε στο Κολυμπάρι της Κρήτης, τι υπεγράφει εκεί , εσείς επιδιώκετε να έχετε αυτούς στην άγνοια γιατί σας βολεύει η αμάθεια τους . Τι «προβατοσχημοι λύκοι» ποιμένες!

Ίσως, παραπέμποντας (μέσα από το δελτίο τύπου) στις υποδείξεις της Ιεράς Συνόδου, θέλετε να αποποιηθείτε των ευθυνών σας . Θα τρίζουν τα κόκαλα του προκατόχου σας π. Αυγουστίνου Καντιώτη βλέποντας τον πρωτοσύγκελό του να διώκει τους ιερείς που ο ίδιος ως Επίσκοπος εχειροτόνησε.
Αλήθεια τι υποκρισία! « Η μη μνημόνευσις του ονόματος του επιχωρίου Επισκόπου εντός της επαρχίας συνιστά μέγιστον κανονικόν παράπτωμα» γράφει η Ιερά Σύνοδος. Γιατί, όμως , αναγκάσθηκαν να προβούν σ αυτήν την ενέργεια οι αρχιμανδρίτες σας; Γιατί δεν αναφέρει κανένας τους λόγους για τους οποίους σύμφωνα με τους ιερούς κανόνες της Εκκλησίας μας είσθε όλοι υποχρεωμένοι να πράξετε αυτό , και έχει γραφτεί πάμπολλες φορές σύμφωνα με τους κανόνες της Εκκλησίας ότι αυτοί είναι άξιοι επαίνων και όχι να τιμωρούνται όπως εσείς δυστυχώς πράττετε. 

Λοιπόν αν εσείς δεν φοβάσθε την Κόλαση εμείς φοβόμαστε και τρέμουμε μπροστά σ αυτό το ενδεχόμενο. Δεν πάει η καρδιά μας να προδώσουμε τον Κύριό μας δεν την θέλουμε. Σας ζητούμε να σταματήσετε τον διωγμό των πατέρων , όχι γιατί το λέμε εμείς αλλά γιατί αυτό θέλει ο Κύριος ο οποίος ενανθρώπησε για να μας αποκαλύψει την Αλήθεια. «ΕΓΩ είμαι Η ΟΔΟΣ Η ΖΩΗ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ) την οποία Αλήθεια εσείς την νοθεύσατε. Για τον λόγο αυτό δεν σας αναγνωρίζουμε.

Ιδιαίτερα αναφερόμενοι στην Ιερά Μονή Αγιου Γρηγορίου το Παλαμά και στον π. Παίσιο Παπαδόπουλο θέλουμε να γνωρίζετε ότι το Μοναστήρι αυτό κτίσθηκε μέχρι του σημείου αυτού αποκλειστικά με τον προσωπικό αγώνα και χρήματα του ιδίου του π. Παισίου και των πιστών προσκυνητών της Ι.Μονής Εσείς του παύσατε τον μισθό χωρίς όμως να αναλάβετε την αποπληρωμή των δανείων του τα οποία γνωρίζετε πολύ καλά ότι τα πήρε αποκλειστικά για την ανέγερση της Μονής και με την συγκατάθεση σας.. Ο Άγιος είναι αδύνατον να επιτρέψει αυτήν την αδικία ως επίσης και την τυχών βεβήλωση του χώρου του. Αυτό να το γνωρίζετε αλλά και να το θυμάστε πάντοτε. Στην Εκκλησιαστική Ιστορία υπάρχουν πλείστα όσα παραδείγματα τιμωρίας τα οποία σίγουρα τα γνωρίζετε.

Σε λίγες μέρες εισερχόμεθα στη Μεγάλη Εβδομάδα και στα φρικτά Πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού για να ζήσουμε στη συνέχεια την ΑΝΑΣΤΑΣΗ Του. Εσείς πως θα γιορτάσετε Ανάσταση; Ο Χριστός μας η σταυρωμένη Αγάπη ξανασταυρώνεται όχι από Εβραίους,ή Ρωμαίους αλλά από την ΔΙΣ και από τον Μητροπολίτη Φλωρίνης….Θέλει να στερήσει το δικαίωμα Ορθοδόξων Αποτειχισμένων Χριστιανών να εκκλησιάζονται σε Ορθόδοξες Εκκλησίες με Ορθοδόξους αποτειχισμένους Ιερείς όταν στην Ελληνική επικράτεια οι Μουσουλμάνοι οι Παπικοί, οι Προτεστάντες ,οι Εβραίοι και άλλοι απολαμβάνουν την ελευθερία του να συναθροίζονται και να τελούν τις δικές τους τελετές στους χώρους που αυτοί θέλουν με τους δικούς τους ιμάμηδες,ραββίνους κ.λ.π. και μάλιστα με τους δικούς τους όρους και θέλετε να στερήσετε αυτήν την ελευθερία από τους Έλληνες Αποτειχισμένους Ορθοδόξους Χριστιανούς με το να απαγορεύετε τις ιεροπραξίες στους Ορθοδόξους Αποτειχισμένους πατέρες;

Δεν σας αναγνωρίζουμε το δικαίωμα αυτό .Αντίθετα να γνωρίζουν οι πάντες ότι όλοι οι Έλληνες έχουν ίσα δικαιώματα στον τόπο αυτό. Και να θυμάστε και κάτι άλλο. Αν ζούσε ο Μακαριστός ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ π. Αυγουστίνος Καντιώτης ο προκάτοχός σας θα είχε κηρύξει επανάσταση σύμφωνα με τοα λεγόμενα του ιδίου, οι καμπάνες θα ηχούσαν πένθιμα αδιαλείπτως από τον Ιούνιο του 2016, για να αφυπνισθούν και οι πιστοί και να αντιληφθούν την προδοσία που υπέστη η Ορθοδοξία και το Ποίμνιο του Χριστού στο Κολυμπάρι της Κρήτης από τους ποιμένες στους οποίους ανέθεσε τη φύλαξη τους ο Θεός.

ΚΑΛΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ και ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Αγωνιζόμενοι Ορθόδοξοι Πιστοί

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΗΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ.



Η μητρόπολη Φλωρίνης για μια ακόμη φορά θέλοντας να διατρανώσει το ήθος των προσώπων που συγκροτούν την διοίκησή της αναδημοσίευσε παλαιότερη ανακοίνωση της δια της οποίας ως η ίδια -όχι όμως και εμείς- θεωρεί ότι δύναται να απαγορεύσει την τέλεση των ιεροπραξιών επειδή εμείς θέλουμε να κρατήσουμε την ορθόδοξη πίστη μας.

Αντί να προβληματισθεί και να πράξει το αυτονόητο, να διακόψει κοινωνία με τον αιρετικό πατριάρχη
θέλησε να διώκει στο διηνεκές τους τρεις ιερομονάχους που διακόψαμε το μνημόσυνο του μέχρι πρότινος μητροπολίτου μας, επειδή ακριβώς αν είχαμε κοινωνία μαζί του θα κοινωνούσαμε με την αίρεση που κοινωνεί πλέον εκείνος. Θα ήταν ευκολώτερο να πάρει θέση εναντίον του πατριάρχη και της αιρέσεως που εκφράζει παρά να πολεμά την Ορθοδοξία των αγίων Πατέρων που εκφράζεται από την στάση μας και τα όσα πρεσβεύουμε. Το ότι δεν είμαστε πολλοί δεν έχει σημασία διότι στην εκκλησιαστική ιστορία οι αγωνιζόμενοι στις δύσκολες φάσεις δεν ήταν πολλοί αλλά λίγοι γι’ αυτό ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός μακάρισε το μικρό ποίμνιο.

Προσωπικά με την διακοπή της εκκλησιαστικής μου κοινωνίας με την αίρεση στην οποία περιέπεσε η διοίκηση της Εκκλησίας στην οποία συμπαρασύρθηκε και η μητρόπολις Φλωρίνης δηλώνω ότι δεν ανήκω πλέον στην διοίκησή σας από τότε που έκανα αποτείχιση γι’ αυτό και δεν αποδέχομαι καμμία ποινή έως ότου επιστρέψετε στην Ορθοδοξία.

Όλο αυτό το διάστημα από το καλοκαίρι του 2016 έγραψα και και εξέθεσα μαζί με άλλους αδελφούς, κληρικούς και λαίκούς, στον τύπο, στα ιστολόγια και στο κήρυγμα την ορθόδοξη διδσκαλία περί του ζητήματος για να ενημερωθείτε εφ’ όσον δεν μελετάτε και αγνοείτε την ορθόδοξη πατερική διδασκαλία και εκκλησιαστική ιστορία σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να αντιδράσετε.

Δυστυχώς, ούτε εσείς ούτε οι κληρικοί σας θελήσατε να καταλάβετε και παρασύρετε το ποίμνιο που δεν γνωρίζει θεολογία και εκκλησιολογία και σας θεωρεί ακόμη Εκκλησία ενώ είστε πλέον στην αίρεση με περικεφαλαία σε μία μητρόπολη που τίμησε ο προκάτοχος σας και άγιος Γέροντας μας επίσκοπος π. Αυγουστίνος.

Πράξτε ότι νομίζετε! Πλην όμως να ξέρετε ότι σήκωσα τα χέρια στον Θεό σαν το προφήτη Ηλία και θα τρέχετε και δεν θα φτάνετε. Ήταν αναγκαίο να γίνει αυτό διότι με το μαλακό δεν κατανοείτε αλλά και οι πιστοί θα πρέπει να δουν πράγματα για να συνειδητοποιήσουν που βρίσκεται η αλήθεια. Δεν φτάνει που μας αδικείτε και δεν έχουμε να πληρώσουμε ούτε τα δάνεια που πήραμε για την μονή θέλετε και να σας αφήσουμε να οδηγήσετε στην απώλεια τις ψυχές για τις οποίες ο Θεάνθρωπος Χριστός, και όχι εσείς, σταυρώθηκε.

Λοιπόν άλλος χρόνος δεν απομένει τρείς ημέρες μετράτε!

Ο αμαρτωλός αλλά δούλος του Θεού Παῒσιος

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2018

ΠΩΣ Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΕΞΕΥΤΕΛΙΖΕΤΑΙ ΠΡΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ .



ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ.

Με νωπή από χθες τηνμνήμη της εθνικής επετείου του 1821 καθώς δόθηκε σήμερα λίγο πριν την Μεγάλη Εβδομάδα στη δημοσιότητα η εγκύκλιος της «Ιεράς»,μέχρι πρότινος και οικουμενιστικής πλέον Μητροπόλεως Φλωρίνης δια της οποίας ενημερώνει τον λαό ότι απαγόρευσε την τέλεση κάθε ιεροπραξίας σε όσους ιερομονάχους διακόψαμε το μνημόσυνο του μητροπολίτη μας θυμήθηκα τον στρατηγό Μακρυγιάννη που γράφει: “Εγίναμε θηρία που θέλουν κριγιάτα (κρέατα) ανθρωπινά να χορτάσουν...Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία, διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον.
Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα. Και επήγα πάλιν εις τους φίλους μου τους Αγίους. Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα λιβάνιν καλόν αγιορείτικον. Και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα:
«Δεν βλέπετε που θέλουν να κάμουν την Ελλάδα παλιόψαθα; Βοηθείστε, διότι μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ό,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικόν έχομεν. Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα. Μην αφήσετε, Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερα κακά από αυτά που καταδέχθηκεν ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας»”.


Θυμήθηκα και την Προφητική Επιστολή του ΑΓΙΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΟΥ του ΝΕΩΤΕΡΟΥ της Οπτίνα ( + 1927), στην οποία γράφει: «…Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους θά ενεργεί μέ πονηρία με σκοπό νά ελκύση εντός της αιρέσεως εάν ήτο δυνατόν ακόμη και τους εκλεκτούς. Δέν θά αρχίσει κατ' ευθείαν νά απορρίπτη τά δόγματα της Αγίας Τριάδος, την θεότητα του Ιησού Χριστού και την αρετή της Θεοτόκου, αλλά θα αρχίση ανεπαισθήτως να διαστρέφη τις διδασκαλίες και τούς θεσμούς της Εκκλησίας και τό πραγματικό νόημά τους, όπως μας παρεδόθησαν από τούς Αγίους Πατέρες εν Αγίω Πνεύματι. Ολίγοι θα αντιληφθούν αυτές τίς πανουργίες του εχθρού, εκείνοι μόνον οι πλέον πεπειραμένοι εις τήν πνευματικήν ζωήν. Οι αιρετικοί θά πάρουν τήν εξουσίαν επί της Εκκλησίας και θα τοποθετήσουν ιδικούς των υπηρέτας παντου, οι δέ πιστοί θά καταφρονώνται.

Ο Κύριος είπεν: «από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς» και έτσι από τούς καρπούς των, όπως επίσης και από τις ενέργειες των αιρετικών αγωνίσου νά διακρίνης αυτούς από τους αληθινούς ποιμένας. Αυτοί είναι πνευματικοί ληστές, λεηλατούντες τό πνευματικόν ποίμνιον και θά εισχωρούν εις τήν αυλήν των προβάτων (την Εκκλησίαν) αναβαίνοντες αλλαχόθεν (και όχι απο την πύλην), όπως ακριβώς προείπεν ο Κύριος. Θά εισχωρούν παρανόμως,μεταχειριζόμενοι βίαν και καταπατούντες τους θείους θεσμούς. Ο Κύριος τους αποκαλεί κλέπτας (Ιω. ι', 1). Πράγματι, το πρώτο έργο που θά κάνουν θά είναι ο διωγμός των αληθινών ποιμένων, η φυλάκισης και η εξορία τους, διότι χωρίς αυτό θά είναι αδύνατον σ' αυτούς νά λεηλατήσουν τά πρόβατα. Γι' αυτό παιδί μου όταν ίδης την παραβίασιν της πατερικής παραδόσεως και της Θείας Τάξεως εις την Εκκλησίαν, της Τάξεως που εγκαθιδρύθη από τόν ίδιο τόν Θεό, γνώριζε ότι οι αιρετικοί έχουν ήδη εμφανισθεί, αν και πρός το παρόν μπορεί να αποκρύπτουν την ασέβειά τους. Ακόμη θά διαστρέφουν την Αγίαν Πίστιν (Ορθοδοξίαν) ανεπαισθήτως μέ σκοπό νά επιτύχουν, καλύτερα νά παραπλανήσουν και δελεάσουν τούς απείρους στά δίκτυα τους. Ο διωγμός δέν θά στρέφεται μόνον εναντίον των ποιμένων, αλλά εναντίον όλων των υπηρετών του Θεού, διότι όλοι εκείνοι που θα κυβερνώνται από την αίρεσιν δεν θα ανέχονται την ευσέβειαν. Νά αναγνωρίζης αυτούς τούς λύκους μέ ένδυμα προβάτων, από τίς υπερήφανες διαθέσεις τους και την αγάπη τους για την εξουσία. Θα είναι συκοφάντες, προδότες, ενσπείροντες πανταχού έχθραν και κακίαν. Οι αληθινοί υπηρέται του Θεού είναι ταπεινοί, αγαπούν τόν πλησίον και είναι υπήκοοι εις τήν Εκκλησίαν.


Οι Μονάζοντες θά καταπιέζονται μεγάλως από τους αιρετικούς και ο μοναχικός βίος θά περιφρονείται. Τά Μοναστήρια θά λιγοστεύσουν, ο αριθμός των μοναχών θά μειωθεί και αυτοί που θά μένουν θά υποφέρουν ποικίλους εκβιασμούς. Αυτοί οι εχθροί του μοναχικού βίου τέλος πάντων έχοντες εμφάνισιν μόνον ευσεβείας, θά προσπαθούν νά ελκύουν τούς μοναχούς μέ τό μέρος των, υποσχόμενοι σ' αυτούς προστασία και γήινα αγαθά, κακοποιούντες τούς αντιτιθεμένους σ' αυτούς με διώξεις. Αυτές οι κακοποιήσεις θά προξενούν μεγάλη απόγνωση στούς ολιγοψύχους, αλλά εσύ παιδί μου να χαίρεσαι διότι έχεις ζήσει μέχρι τούτον τον καιρόν, επειδή σύμφωνα με τόν λόγον του Κυρίου (Ματθ., ι', 32), πιστοί τότε, πού δέν έχουν δείξει τίποτα άλλες αρετές, θά λάβουν στεφάνους μόνον και μόνον επειδή εστάθησαν στερεοί είς την πίστιν. Νά φοβησαι τόν Κύριον παιδί μου. Να φοβήσαι μήπως απωλέσης τόν στέφανον που ετοιμάσθηκε γιά σένα. Να φοβήσαι μήν αποβληθής παρά του Κυρίου εις τό σκότος το εξώτερον και την αιώνιον κόλασιν. Στέκε ανδρείως εις την πίστιν και εάν είναι αναγκαίον υπόμενε διωγμούς και άλλες θλίψεις διότι ο Κύριος θά είναι μαζί σου' και οι άγιοι Μάρτυρες και Ομολογηταί θά βλέπουν με χαρά τούς αγώνας σου.

Όμως αλλοίμονον στούς μοναχούς σ' αυτές τις ημέρες που θά είναι δεμένοι μέ υπάρχοντα και πλούτη, οι οποίοι ένεκα της αγάπης, της «ειρήνης» θά ειναι έτοιμοι νά υποταχθούν εις τους αιρετικούς.Αυτοί θά αποκοιμίζουν τήν συνείδησή τους μέ τό νά λένε «εμείς συντηρούμε και σώζομε τό μοναστήρι, και ο Κύριος θά μας συγχωρήση». Οι ταλαίπωροι και τυφλοί δέν αντιλαμβάνονονται ότι διά μέσου της αιρέσεως οι δαίμοντες θά εισέρχονται στό μοναστήρι, το οποίον δεν θα είναι πλέον τότε ένα άγιο μοναστήρι, αλλά γυμνοί τοίχοι από όπου η χάρις θα αποχωρεί. (Εδώ ενθυμούμεθα το πρόσφατο θαύμα στον Σχοινά Ημαθίας που έγινε έξω από το άγιο βήμα).

Ο Θεός οπωσδήποτε ειναι ισχυρότερος από τούς εχθρούς και ποτέ δέν θά εγκαταλείψη τούς υπηρέτας του. Αληθινοί Χριστιανοί θα ευρίσκονται έως τέλους αιώνος τούτου, μόνον πού θα προτιμούν να ζουν σέ απομακρυσμένους και ερημικούς τόπους. Νά μήν φοβησαι τις θλίψεις, αλλά μάλλον να φοβήσαι τήν ολέθριον αίρεσιν, διότι αυτό ειναι πού μας γυμνώνη από τήν θεία χάρη και μας χωρίζει από τον Χριστόν. Αυτός είναι και ο λόγος διά τόν οποίον ο Κύριος μας έδωσε τήν εντολή να θεωρούμε τούς αιρετικούς σαν Χριστοκαπήλους και ειδωλολάτρας. Και έτσι παιδί μου ενδυνάμου μέ την χάριν του Ιησού Χριστού. Βιάσου νά ομολογήσεις υπέρ της πίστεως και νά υπομένεις θλίψεις σάν καλός στρατιώτης του Κυρίου Ιησού Χριστού (2 Τιμ. Β', 1-3), ο οποίος είπε «γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τόν στέφανον της ζωής» (Αποκ. β', 10).

Είς Αυτόν σύν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι άς είναι Δόξα, Τιμή και Κράτος εις αιώντα αιώνων. Αμήν.

Ὁ Μέγας Βασίλειος, ἀπευθυνόμενος σέ μοναχούς, πού εἶχαν ταλαιπωρηθεῖ ἀπό τούς ἀρειανούς, τούς συμβουλεύει πῶς πρέπει νά ἀντιμετωπίζουν τούς διωγμούς. Γράφει λοιπόν ὁ Ἅγιος: «Σᾶς παρακαλῶ νά μή ἀπογοητεύεσθε ἀπό τίς θλίψεις, ἀλλά νά ἀνανεώνεσθε στήν πρός τόν Θεόν ἀγάπη καί καθημερινά νά αὐξάνετε τό ζῆλο σας, γνωρίζοντας ὅτι σέ σᾶς πρέπει νά διασωθεῖ τό ὑπόλειμμα τῆς εὐσεβείας, τό ὁποῖο ἐρχόμενος ὁ Κύριος θά βρεῖ στή γῆ. Ἐάν διώχθηκαν ἐπίσκοποι (τότε, τώρα υπάρχουν τέτοιοι επίσκοποι;) ἀπό τίς Ἐκκλησίες τους, αὐτό νά μή σᾶς ταράσσει. Ἐάν ἀναδείχτηκαν προδότες ἀπό τούς κύκλους τῶν κληρικῶν, οὔτε αὐτό νά κλονίζει τήν ἐμπιστοσύνη σας στό Θεό. Διότι δέν εἶναι τά ὀνόματα αὐτά πού μᾶς σώζουν, ἀλλά οἱ προαιρέσεις καί ἡ ἀληθινή ἀγάπη πρός τόν Κτίστη μας. Θυμηθεῖτε ὅτι καί στήν περίπτωση τῆς ἐπιβουλῆς κατά τοῦ Κυρίου μας, ἐνῶ τόν δόλον σχεδίασαν οἱ ἀρχιερεῖς καί γραμματεῖς καί πρεσβύτεροι, λίγοι ἀπό τόν λαό ἦταν αὐτοί, πού παραδέχονται γνησίως τό λόγο, καί ὅτι δέν σώζεται τό πλῆθος, ἀλλά οἱ ἐκλεκτοί τοῦ Θεοῦ. Νά μή σᾶς πτοεῖ ὁ πολύς ὄχλος, τά πλήθη πού μεταφέρονται ἀπό ἀνέμους, ὅπως τό νερό τῆς θάλασσας. Καί ἕνας μόνο ἐάν σωθεῖ, ὅπως ὁ Λώτ στά Σόδομα, ὀφείλει νά μένει ἀμετακίνητος στήν ὀρθή γνώμη, διατηρώντας τήν ἐλπίδα στόν Χριστό, ὁ ὁποῖος δέν θά ἐγκαταλείψει τούς ὁσίους του».



Αυτά ας μην τα λησμονούμε!

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Τρίτη 20 Μαρτίου 2018

Οικουμενιστικό πνεύμα καλά κρατεί! Νέα πρόκληση του Μητροπολίτη Προύσης Ελπιδοφόρου με μονοφυσίτες.


Πριν από δύο μήνες σάλο είχε προκαλέσει η κίνηση του Ορθόδοξου Μητροπολίτη Προύσης Ελπιδοφόρου, ηγούμενου της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Χάλκης και στενού συνεργάτου του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, που καταγράφηκε από τον φακό να συνοδεύει παπικό καρδινάλιο στα άγια των αγίων και να του επιτρέπει να προσκυνήσει την Αγία Τράπεζα ουσιαστικά αναγνωρίζοντάς του ιερωσύνη!

Αυτές τις μέρες είχαμε και δεύτερη οικουμενιστική βόμβα στο πλαίσιο του συνεδρίου του Παγκόσμιου Συμβουλίου των

Εκκλησιών για την αποστολή και το ευαγγελισμό στην Αρούσα της Τανζανίας (8-13 Μαρτίου 2018).

H εκδήλωση αυτή μάλιστα είχε χαρακτηριστεί από πολλούς ως το πρώτο παγκόσμιο χριστιανικό γεγονός μετά την Σύνοδο της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Κρήτη (19-26 του Ιουνίου 2016) και θεωρήθηκε πως είναι ένα σημαντικό γεγονός που ενθαρρύνει τις χριστιανικές σχέσεις, “αφού συγκεντρώνει στο Άγιο Πνεύμα όλες τις χριστιανικές οικογένειες (Ορθόδοξες, Καθολικές, Προτεσταντικές, Ευαγγελικές και Πεντηκοστιανοί, αντίστοιχες αποστολικές οργανώσεις και Αφρικανικές Εκκλησίες) Ορθόδοξες και Ανατολικές”

Όπως σε όλες τις προηγούμενες διασκέψεις, στο Παγκόσμιο Συνέδριο Αποστολών της Arusha, εκτός από τον θεολογικό προβληματισμό και την ενημερωτική και μαθησιακή διαδικασία, ένα σημαντικό στοιχείο για τους εκπροσώπους του οικουμενιστικού κινήματος που συμμετείχαν ήταν ο πνευματικός και εορταστικός χαρακτήρας της.

Χαρακτηριστικό είναι πως έγινε λόγος για “έκφραση της ενότητας που βίωσε με την Πανορθόδοξη Ευχαριστιακή Θεία Λειτουργία που γιορτάστηκε την «Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως»”.

Στο πλαίσιο της Ευχαριστιακής Λειτουργίας, λοιπόν, που χαρακτηρίστηκε ως ένα σημαντικό γεγονός της χριστιανικής πνευματικότητας, “που σηματοδοτεί τη δεδομένη ενότητα της Εκκλησίας του Χριστού και την προϋπόθεση του μεγάλου ταξιδιού προς οποιαδήποτε ορατή ένωση”, και που σήμερα αποκαλείται «Λειτουργία μετά τη λειτουργία», προεξήρχε ο μητροπολίτης Ελπιδοφόρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, με επισκόπους, ιερείς και λαϊκούς εκπροσώπους της διάσκεψης από όλες τις ορθόδοξες πλευρές που γιόρταζαν, και με την συνοδεία από την αφρικανική χορωδία από νέους φοιτητές του Θεολογικού Τομέα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.

Ωστόσο, τα πράγματα μάλλον ξέφυγαν πολύ όταν σε μια -όπως χαρακτηρίστηκε-συμβολική χειρονομία ο κ. Ελπιδοφόρος προσεκάλεσε τον Αρμένιο Μητροπολίτη Vicente της Αρμενικής Αποστολικής Εκκλησίας δίπλα του!

Και σαν να μην έφτανε αυτό η παρουσία του Συρορθόδοξου Πατριάρχη Ιγνάτιου Αφρεμ II, έδωσε άλλη…αίγλη στη διάσκεψη! Ο Ιγνάτιος έγινε ο πρώτος Συροορθόδοξος Πατριάρχης που έδωσε παρών σε τέτοια Παγκόσμια Διάσκεψη Αποστολής. Φυσικά, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος ήταν ο πρώτος εκκλησιαστικός αξιωματούχος που μίλησε στο συνέδριο της Arusha σε ένα ηχογραφημένο βίντεο στην εναρκτήρια Ολομέλεια, πριν από το Μήνυμα του Πάπα Φραγκίσκου προς τους συμμετέχοντες στη Συνδιάσκεψη της Αποστολής που διαβάστηκε από τον επίσκοπο Brian Farrell, Γραμματέα του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Προώθηση της Χριστιανικής Ενότητας.

Επίσης σύμφωνα με την μακρά παράδοση του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών, όλοι οι Ορθόδοξοι που παρακολουθούν μεγάλες Οικουμενιστικές εκδηλώσεις έχουν μια συνάντηση, συνήθως πριν από την τελική Ολομέλεια. Ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας του Οικουμενικού Πατριαρχείου παραδοσιακά συντονίζει αυτές τις συναντήσεις. Και πάλι, ο Μητροπολίτης Ελπιδοφορος κάλεσε τον Πατριάρχη Ιγνάτιο Aφραιμ, να προεδρεύσει.

Το σκανδαλώδες είναι πως οι κινήσεις του Ελπιδοφόρου με τους μονοφυσίτες έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό από τα εξαπτέρυγα του Φαναρίου που ανέφεραν μεταξύ άλλων πως “οι φονταμενταλιστικές αντιδράσεις και από τις δύο πλευρές εμπόδισαν μέχρι στιγμής τις εκκλησίες μας να φτάσουν σε μια τελική επίσημη συμφωνία, η οποία τελικά θα ανοίξει το δρόμο προς μια μυστηριακή ένωση. Και μιλάμε για δύο χριστιανικές παραδόσεις που παρά τους 15 αιώνες πλήρους απομόνωσης έχουν διατηρήσει εκπληκτικά παρόμοια πνευματικότητα”.

O Μητροπολίτης Φιλίππων παρακολούθησε «λειτουργία» παπικών!


O Μητροπολίτης Φιλίππων παρακολούθησε «λειτουργία» παπικών!

Απρόσμενη συνάντηση του Μητροπολίτη ΦΝΘ κ. Στεφάνου με τον Καθολικό Αρχιεπίσκοπο Ιωάννη Σπιτέρη.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης ΦΝΘ αποδέχτηκε την πρόσκληση της Καθολικής Εκκλησίας Αγίου Παύλου της Καβάλας για να παρακολουθήσει την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία για τη Σύναξη της Τεσσαρακοστής-Το «παρών» έδωσε και ο Θόδωρος Μαρκόπουλος.

19|03|2018 | 22:44

Δεκτή έκανε την πρόσκληση της Καθολικής Εκκλησίας Αγίου Παύλου της Καβάλας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ. Στέφανος να παραβρεθεί στην Αρχιερατική Θεία Λειτουργία για τη Σύναξη της Τεσσαρακοστής η οποία τελέστηκε το Σάββατο 17 Μαρτίου 2018 στην εν λόγω Καθολική Εκκλησία (διαβάστε σχετικά με τη Θεία Λειτουργία εδώ).

Η Θεία Λειτουργία πραγματοποιήθηκε χοροστατούντος του Καθολικού Αρχιεπισκόπου Κερκύρας, Ζακύνθου, Κεφαλληνίας και Τοποτηρητή του Αποστολικού Βικαριάτου Θεσσαλονίκης Σεβ. Ιωάννη Σπιτέρη, ο οποίος είχε την ευκαιρία να συναντηθεί με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη ΦΝΘ, χωρίς να κρύψει τη χαρά του για την ανέλπιστη -για πολλούς- παρουσία του σε Θεία Λειτουργία Καθολικών, λέγοντας ότι ανταποκρίνεται πλήρως στο κήρυγμά του περί αγάπης, το οποίο προηγήθηκε της Θείας Λειτουργίας, ενώ η παρουσία του Μητροπολίτη Στεφάνου απέσπασε θετικά σχόλια, έως και… συγκίνηση από τους παρευρισκόμενους Καθολικούς, καθώς, αν μη τι άλλο, δεν είναι κάτι το συνηθισμένο Ορθόδοξος Ποιμενάρχης να παρίστατο σε Λειτουργία Καθολικών.

Το «παρών» στη Θεία Λειτουργία έδωσε και ο Αντιπεριφερειάρχης Καβάλας Θόδωρος Μαρκόπουλος.

ΠΗΓΗ

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2018

"ὑποκριταί, τὸ μὲν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τὰ δὲ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε γνῶναι;" ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ.

Αποτέλεσμα εικόνας για π.παισιοσ παπαδοπουλοσ

“ὑποκριταί, τὸ μὲν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τὰ δὲ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε γνῶναι;"

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

Μεγάλη κοσμοσυρροή συμβαίνει από το πρωί της Κυριακής 11 Μαρτίου στην εκκλησία της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στον Σχοινά Ημαθίας, διότι ευωδιάζει κατά τις αψευδείς μαρτυρίες των πιστών έξω από την εκκλησία στην ανατολική πλευρά, πίσω από το άγιο βήμα. Οπωσδήποτε, δεν συμφωνώ με αυτούς που περιμένουν να δουν κάποιο θαύμα για να πιστέψουν ότι ενεργεί ο Θεός. Ούτε με εκφράζουν όλοι εκείνοι που προσπαθούν να βάλουν στο ζύγι της λογικής τη Χάρι(ν) του Θεού.

Θαύματα γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται παντού, όταν υπάρχει πίστις και όταν ο Κύριος θέλει κάτι να σημάνει. Και το ζητούμενο είναι γιατί ο Θεός ενήργησε το συγκεκριμένο σημείο; Θα θέσω τον προβληματισμό μου και, αν σας φανεί ορθός, δεχτείτε τον ή τουλάχιστον αναλογιστείτε κάτι, γιατί έγινε το συγκεκριμένο σημείο εκεί, και όχι κάπου αλλού, ή μέσα στην εκκλησία. Κατ’ αρχήν θεωρώ ότι διερχόμαστε μία καμπή ως Κράτος και Εκκλησία κρίσιμη. Όλοι βιώνουμε την οικονομική εξαθλίωση των ελλήνων πολιτών, την ποικιλόμορφη ταπείνωση της εθνικής μας υπεριφάνειας αλλά και την πνευματική μας αλλοτρίωση. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά με παρελάσεις ομοφυλοφίλων, τα βιβλία των θρησκευτικών, τις βλάσφημες ταινίες και τα λογής λογής καμώματα του «υπουργείου δια βίου μάθησης...», έχουμε και τα εν Κολυμπαριώ τεκταινόμενα από το 2016 που ανδρώνονται για να βισοδομούν στο σώμα της Εκκλησίας.
Είναι καιρός πλέον να ξεχωρίσει οριστικά η ευσέβεια από την αίρεση και η Εκκλησία ως σώμα Χριστού από το σώμα εκείνων των αποτυχημένων ιεραρχών που δεν μπόρεσαν να υπερασπιστούν την πατρώα πίστη! Ελπίζαμε σε φαινομενικά ευσεβείς ιεράρχες ότι θα έβγαιναν στον αγώνα για να συγκαλέσουν μία όντως ορθόδοξη Σύνοδο που θα καταδίκαζε ονομαστικώς τους Οικουμενιστές, καθώς, και την αίρεση. Ελπίζαμε ότι θα συνάζονταν όλα τα παιδιά του Θεού κρατώντας την πίστη των αγίων Πατέρων, όπως διατρανώθηκε στις αγίες Συνόδους, όχι νέου τύπου αλλά παλαιού αγίου πρωτοτύπου, της Εκκλησίας και ότι αυτή η στροφή στην αγία μας Παράδοση θα ένωνε το παλαιό με το νέο με σωστές συνοδικές ενέργειες και θα γινόταν η καλύτερη προϋπόθεση να επιστρέψουν οι αιρετικοί στην μάνδρα του Αρχιποίμενος Ιησού Χριστού, διότι θα έβλεπαν πρώτα την δόξα της Ορθοδοξίας, έπειτα δε, και τα ακτινοβολούντα πρόσωπα των ορθοδόξων πιστών από την αγία ζωή. Οι Ιεράρχες μας όμως, καθώς και ο δουλικά αποδεχόμενος τις αξιώσεις των εκκλησιαστικών ταγών κλήρος, αλλά και μοναχοί, και άνθρωποι -υποτίθεται- της Εκκλησίας δεν έστερξαν να συμμορφωθούν με τα Δεσποτικά Εντάλματα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αλλά υποτάχθηκαν στις κακόδοξες αποφάσεις πρώτα, της εν Κολυμπαρίω ψευτοσυνόδου, έπειτα δε, και της Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, σφραγίζοντας την πλάνη τους, καθώς ωρίμασε πλέον το κακό και έκλεισε ο κύκλος, και με την έκδοση -στις αρχές του 2017- ενός τετρασέλιδου «Προς τον Λαό», που διανεμήθηκε στους πιστούς στις εκκλησίες, αρχή της εκκλησιαστικής περιόδου του Τριωδίου που προσπαθούσε να επιβάλλει την υποχρεωτική αποδοχή των “δεσμευτικών” αποφάσεων της ψευδοσυνόδου ζητώντας υπακοή και προπαγανδίζοντας τα τραγικά. Γι’ αυτό και η εκκλησιαστική κατάστασις δεν επιδέχεται άλλο παιδαριώδεις δικαιολογίες, ούτε της άχρι καιρού αναμονής των “συνετών”, ούτε βέβαια της φρούδης ελπίδος των “οικονομιστών” να αναμένουν τους “αχρικαιρίτες” επισκόπους και άλλους “ευσεβείς” κατά τα άλλα κληρικούς.

Λοιπόν; Αφού δεν έκριναν τους εαυτούς των αξίους να αγωνισθούν για όσα μας κληροδότησαν ως υψίστη παρακαταθήκη οι άγιοι θα ενεργήσει πλέον ο Θεός με τον δικό του τρόπο, πλην όμως δεν θα λάβουν ούτε μοσθό οι κακοί εργάται αλλά και θα εκβληθούν έξω του αμπελώνος, οι δε εκκλησίες των ως συνάξεις που δεν κράτησαν την πίστιν θα μείνουν έρημες: «ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος» (Μθ. 23,38).

Η Εκκλησία, βέβαια, επειδή είναι σώμα χριστού, δεν έχασε τον Παράκλητο, γι’ αυτό δεν έχασε και την ευωδία. Όχι τέτοια βλασφημία! Το σώμα του Χριστού, επειδή ακριβώς έχει τον Παράκλητο ευωδιάζει αλλά και οδηγείται εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν. Τώρα, με το σημείο αυτό ο Παράκλητος έδειξε που βρίσκεται η αλήθεια!Έξω από τις εκκλησίες εκεί, όπου φυλάσσεται η αλήθεια, διότι μέσα οι κακοί ποιμένες εμπαίζουν τον Θεάνθρωπο και το άγιο Ευαγγέλιο Του με το να κοροϊδεύουν τους πιστούς με τον Οικουμενισμό! Καταλάβατε γιατί η Εκκλησία ευωδιάζε έξω από το ιερό και όχι μέσα; Βγήκε η Χάρις απ΄ έξω, διότι δεν αντέχει ο Θεός την ασέβειά σας! Θα μπορούσε μέσα να ευωδιάζει ο ιερός ναός, στο άγιο βήμα, στον κυρίως ναό, στον νάρθηκα και να τοποθετηθεί και ένα προσκυνητάρι. Δεν θέλησε όμως ο Θεός να δείξει ότι μέσα ευωδιάζει για να δώσει ένα μήνυμα «βγείτε πλέον έξω από τους Οικουμενιστές να σωθείτε»! Βέβαια, δεν είναι δική μας αρμοδιότητα να πούμε αν έχετε ή δεν έχετε εγκυρα μυστήρια, διότι αυτό θα το κρίνει ο Θεός.

Πάντως, αν έχετε ακόμη έγκυρα μυστήρια δεν σημαίνει ότι πορεύεστε ορθά. Θα το δείξει ο Παράκλητος, όπως ο Ίδιος κρίνει. Σημασία έχει να κατανοήσετε την πλάνη σας.Δεν ακούτε, τί λέγει ο Απόστολος των Εθνών; «Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις»· Σας φαίνεται παράδοξο που επεσήμανα το απίστοις; Ορίστε πως επιγράφεται η τελευταία ομιλία του αγίου Αναστασίου του Σιναίου: «Περί ψευδοπροφητών και αθεών αιρετικών...», και συνεχίζει ο Παύλος να γράφει στους κορινθίους στην Β΄ επιστολή του «τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; Τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; Τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; Ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου; Τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων; Ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός.Διὸ ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ (Β΄ κορ, 6,14-18).

Σύμφωνα με τον Μέγα Αθανάσιο η ειδωλολατεία μετά το προπατορικό αμάρτημα προέκυψε, επειδή ο άνθρωπος έδειξε ολιγορία στην θεωρία- Θεοπτία και έτσι έχασε την ορθή περί Θεού αντίληψη σκοτιζόμενος από τα πάθη και αρχίζοντας έτσι να φαντάζεται πράγματα που δεν υπάρχουν και βέβαια να θεοποιεί ακόμη, όχι μόνο ζώα και στοιχεία της φύσης αλλά και να υποστασιάζει ως οντότητες τα ανθρώπινα πάθη. Μήπως, και σήμερα το 2018 μ.Χ. δεν αμβλύνεται το ορθόδοξο αισθητήριό μας και δεν νοθεύεται ο Κανών της Πίστεως ως δογματική διδασκαλία, επειδή οι χριστιανοί και μάλιστα οι πατέρες, κληρικοί και μοναχοί, κατ’ εξοχή δε οι επίσκοποι, ενώ θα έπρεπε να έχουν ή τουλάχιστον να επιζητούν την μετοχή στο άκτστο Φως, τελικά ασχολούνται με αλλότρια και δεν τους ενδιαφέρει η πορεία προς την θέωση; Αν όνως τους ενδιέφερε θα αγωνίζονταν να μην εκλείψουν οι προϋποθέσεις γι’ αυτήν.

Σήμερα βρίσκει κανείς πολλά μοντέλλα χριστιανικής ζωής αλλά δύσκολα βρίσκει πατερικά πρότυπα ορθόδοξης εν Χριστώ ζωής. Τί εννοώ! Ανάλογα με το πνευματικό περιβάλλον ενός μοναστηριού, μιας ενορίας ή μιας μητροπόλεως καλλιεργείται κάποιο πρότυπο πνευματικότητος, το οποίο συνήθως είναι αυτό που εκφράζει τον Γέροντα που ακολουθεί η συνοδεία, τον πνευματικό πατέρα που οικονομεί πνευματικά την ενορία ή τον επίσκοπο που ποιμένει την συγκεκριμένη μητρόπολη. Και βέβαια δεν είναι εδώ το πρόβλημα, αφού«Διαιρέσεις δὲ χαρισμάτων εἰσί, τὸ δὲ αὐτὸ Πνεῦμα· καὶ διαιρέσεις διακονιῶν εἰσι, καὶ ὁ αὐτὸς Κύριος» (Α’ Κορ. 12,3-4). Το θέμα είναι ότι όσοι περιορίζονται στον τρόπο τους, χωρίς αυτός να ανταποκρίνεται στην ορθόδοξη Παράδοση, στις προϋποθέσεις της θεογνωσίας με την ορθόδοξη φιλοκαλική ασκητική εμπειρία μέσα από την κάθαρση , τον φωτισμό και την θέωση και δεν θέλουν και δεν τείνουν προς τα εκεί, ώστε η “πνευματική” τους ζωή, αν δεν μπορεί να ταυτισθεί με τα πατερικά πρότυπα της εν Χριστώ ζωής, τουλάχιστον να τα συναντήσει στο κεφαλαιώδες ζήτημα ότι χωρίς την Χάρι του Θεού που διασφαλίζεται με την ορθόδοξη πίστη ως Κανόνα Αληθείας δεν έχει καμμία αξία ούτε η άσκηση, ούτε και αυτά ακόμη τα αγιαστικά μυστήρια, διότι δεν εκφράζουν το θεολογικό περιεχόμενο της Θείας Οικονομίας για το οποίο ενηνθρώπησε ο Υιός και Λόγος του Θεού. Όταν νοθεύεται η πίστις ως μοναδική οδός σωτηρίας, που μας παρέδωσε ο Κύριος -διότι από εκεί ξεκινά το βάπτισμα, το Χρίσμα, η Θεία Ευχαριστία και όλα τα μυστήρια, καθώς και όποια άσκηση για την αρετή- και δεν αγωνίζεται κανείς να κρατήσει πρώτα το περιεχόμενο αυτής της πίστεως που θα μας διασφαλίσει την χάρι και όχι κάτι άλλο ανθρώπινο, το οποίο αν και αφορά θεσμικά την διοίκηση, πάντως δεν είναι αυτό που προέχει, οπωσδήποτε τότε δεν γνωρίζουμε τον ρόλο μας μέσα στην Εκκλησία. Αν αυτό αγαπητοί μητροπολίτες, ακόμη και δεν το έχετε κατανοήσει και δεν έχετε ακόμη συνειδητοποιήσει και δεν αγωνίζεστε σε αυτή την πνευματική βάση, κακώςβρίσκεστε σε επισκοπικούς θρόνους, φοβούμαι δε μήπως οι αλλόφυλοι και οι αλλόθρησκοι κατακλύσουν την ορθόδοξη πατρίδα μας προς παραδειγματική παιδαγωγία μας εκ του Θεού, διότι δεν εκτιμήσαμε τον θησαυρό της Πίστεως που μας εμπιστεύθηκε!

Όσοι πάλι, γεροντάδες, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί επειδή θέλουν να αποκτήσουν πνευματική γνώση, όταν βέβαια αγωνίζονται σωστά και θεάρεστα και, όντως, εργάζονται την αρετή, θεωρούν ότι η στάσις τους, με την σιωπή τους εν προκειμένω, στο ζήτημα αυτό της Πίστεως στον καιρό μας, με τον Οικουμενισμό, είναι η ενδεδειγμένη και γι’ αυτό συμβουλεύουν και τα πνευματικά τους παιδιά να απέχουν από τον αγώνα, λέγοντάς τα: «Μη μιλάτε, δεν είναι δική σας δουλειά αυτή. Εσείς να κάνετε προσευχή και ο Θεός θα στηρίξει και θα σώσει την Εκκλησία του. Υπάρχουμε εμείς, «οι έχοντες τον νουν»! Όταν όμως υπάρχει τέτοια θεώρηση στους πνευματικούς και τους γεροντάδες, ας μας πληροφορήσουν μήπως τον αγώνα για την ορθόδοξη πίστη πρέπει να τον κάνουν οι αλλόθρησκοι! Όντως, εδώ χρειάζεται ματσούκι! Αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι από που να ξεκινήσει κανείς: από τους “λέοντες”, από τους “ευσεβείς”, τους “αχρικαιριστές” ή τους “οικονομιστές”; Πολύ σωστά και στα αλήθεια με ορθόδοξη συνείδηση έγραψε πρόσφατα, ο Δάσκαλος, - μας βάζουν γυαλιά οι λαϊκοί- Σάββας Ηλιάδης εξ αφορμής του ρεσιτάλ αγαπολογίας που έδωσε αρχιμανδρίτης της Ι.Μ. Ιερισσού με «κατηχητικό του λόγο» στο «μικτό» κατηχητικό παιδιών της Κέρκυρας: «Πώς να σιωπήσει κανείς, βλέποντας γύρω του και παντού τις μπουλντόζες και τους οδοστρωτήρες του οικουμενισμού και πάντων των αιρέσεων να σκάβουν εκ θεμελίων τα από αιώνων ιερά και όσια της Παραδόσεώς μας; Πώς να αντέξει την «πρόταση» - εντολή- των «εχόντων τον νουν»: «Μη μιλάτε, δεν είναι δική σας δουλειά αυτή. Εσείς να κάνετε προσευχή και ο Θεός θα στηρίξει και θα σώσει την Εκκλησία του. Υπάρχουμε εμείς, «οι έχοντες τον νουν»! Σωστά γράφει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, αφού «ἄλλη εἶναι ἡ διδασκαλία τῆς πράξεως, καὶ ἄλλη ἡ καλὴ διδασκαλία τῆς κοσμικῆς σοφίας, ἥτις γνωρίζει μὲν νὰ στολίσῃ τοὺς λόγους αὑτῆς, χωρὶς ὅμως τὴν δοκιμὴν τῆς ἀρετῆς· καὶ ἠξεύρει μὲν νὰ ὁμιλῇ περὶ ἀρετῆς, χωρὶς ὅμως νὰ γνωρίσῃ καὶ νὰ φανερώσῃ τὰ περὶ αὐτῆς· ἐπειδὴ ποτὲ δὲν ἐδοκίμασεν αὐτὴν δι' ἔργου· ἡ ἐκ τῆς πράξεως διδασκαλία εἶναι ταμεῖον τῆς ἐλπίδος, ἡ δὲ ἄνευ πράξεως τῆς ἔξω σοφίας εἶναι παρακαταθήκη ἐντροπῆς. Καθὼς τὸ ζωγραφημένον ὕδωρ δὲν δύναται νὰ θεραπεύσῃ τὴν δίψαν τοῦ τεχνίτου, ὅστις ζωγραφίζει αὐτό, καὶ καθὼς τὰ καλὰ ὀνείρατα ἐξαπατῶσι μετὰ τὸν ὕπνον τὸν ἄνθρωπον, ὅστις βλέπει αὐτά, οὕτω νόησον καὶ τὴν διδασκαλίαν τῆς ἔξω σοφίας, ἥτις διδάσκει τὴν ἀρετήν, χωρὶς νὰ πράττῃ τὴν ἀρετὴν· ὅστις ὅμως διδάσκει τὴν ἀρετὴν διὰ τῆς δοκιμῆς αὐτῆς τῆς ἀρετῆς, ὁ τοιοῦτος μεταδίδει αὐτὴν εἰς τὸν ἀκούοντα, καθὼς μεταδίδει τις εἰς ἄλλον μέρος τι ἐκ τῆς ἴδιας αὑτοῦ περιουσίας· διότι ὅστις σπείρει ἐκ τῶν ἰδίων ἀρετῶν τὴν διδασκαλίαν εἰς τὰ ὦτα τῶν ἀκουόντων, αὐτὸς λαλεῖ μετὰ παῤῥησίας εἰς τὰ ἴδια αὑτοῦ τέκνα, καθὼς ὁ γηραιὸς Ἰακὼβ εἶπεν εἰς τὸν σώφρονα Ἰωσήφ, ἰδοὺ σοὶ ἔδωκα ἓν μέρος περισσότερον ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς σου, τὸ ὁποῖον ἔλαβον ἐκ τῶν Ἀμοῤῥαίων διὰ τοῦ ξίφους μου καὶ τοῦ τόξου μου».

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Τρίτη 13 Μαρτίου 2018

Ο Πάπας Φραγκίσκος έκλεισε 5 "σκοτεινά" χρόνια από τότε που ανέλαβε την «εξουσία» (Βίντεο)

Ο Πάπας Φραγκίσκος έκλεισε 5 "σκοτεινά" χρόνια από τότε που ανέλαβε την «εξουσία»  (Βίντεο)


Ο Πάπας του Βατικανού υποτίθεται ότι είναι ο θρησκευτικός ηγέτης των Καθολικών.


Δυστυχώς, ο συγκεκριμένος άνθρωπος δρα εναντίον των πιστών, αφού με τις δηλώσεις που κάνει κατά καιρούς, δείχνει την υποταγή του στην Παγκόσμια εξουσία.

Τα «γενέθλια» του Πάπα






Ο Πάπας εχθές συμπλήρωσε 5 χρόνια από την στιγμή που ανέλαβε το πόστο του. Μέσα σε αυτά τα χρόνια είδαμε και ακούσαμε πολλά από αυτό τον άνθρωπο.

Οι αξέχαστες «ατάκες» του Πάπα

Το χειρότερο πράγμα που έχει βγει από το στόμα του Φραγκίσκου είναι το εξής:

Είχε πει ότι η σταύρωση του Χριστού δείχνει την αποτυχία (του Χριστού).




Τα λόγια είναι περιττά, τι να πρωτοσχολιάσει κανείς. Ο συγκεκριμένος θρησκευτικός ηγέτης θεωρείται πολύ καλός από ανθρώπους σαν τον Ομπάμα και αυτό είναι ύποπτο από μόνο του.

Άλλη μια «ατάκα» που είχε ρίξει ο Πάπας είναι ήταν το ότι δεν πρέπει να προσευχόμαστε απευθείας στον Χριστό. Δηλαδή ο θρησκευτικός ηγέτης των Καθολικών Χριστιανών, στην ουσία αρνείται το αυτονόητο της πίστης.

Αυτός ο άνθρωπος είναι φανερό ότι δεν εκπροσωπεί τον Χριστιανισμό αλλά την Παγκοσμιοποίηση, η οποία έχει στόχο να επιβάλει σε όλο τον πλανήτη την Πανθρησκεία.

Η πανθρησκεία είναι στην ουσία η συνένωση όλων των μονοθεϊστικών (θρησκειών) με απώτερο στόχο την δημιουργία ενός γκρι λαού ο οποίος θα έχει ίδια ήθη, έθιμα και πιστεύω.

Στα πλαίσια της προώθησης της πανθρησκείας, ο Πάπας έχει συναντηθεί πολλές φορές με Έλληνες ιερείς.Δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν βλέπουν με καλό μάτι τους εναγκαλισμούς της Ελληνικής Εκκλησίας με τον Πάπα.

Είναι πολλοί εκείνοι που βλέπουν τον κίνδυνο αλλά δυστυχώς η κεφαλή (της εκκλησίας), κλείνει τα μάτια της μπροστά στον ολετήρα Πάπα Φραγκίσκο.

ΠΗΓΗ

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2018

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Αποτέλεσμα εικόνας για π. παισιος παπαδοπουλος



ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΑΡΚΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΙΣΘΗΣΗ
ΘΕΩΡΗΣΗ: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ-ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ-ΙΑΤΡΙΚΗ
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΛΛΟΥ: ΑΙΣΘΗΣΙΣ-ΔΙΑΝΟΙΑ-ΓΝΩΜΗ-ΦΑΝΤΑΣΙΑ- ΑΙΣΘΗΣΗ
ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

Επισημαίνοντας, στο προηγούμενο άρθρο μας, ότι πνευματική ζωή δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο το να αποκτήσουμε το Άγιο Πνεύμα κατά Χάριν κάναμε νύξη και για την νηστεία, στα πλαίσια του τρόπου πως να βρίσκουμε αλλά και να κρατούμε κατά δύναμιν αμετάπτωτα την Χάρη του Θεού με την πνευματική αίσθηση στην πράξη, δια της οποίας θα φτάσουμε και στην “Θεωρία”, επειδή πρώτα η νηστεία αντιμετωπίζει το σαρκικό φρόνημα και παρέχει μια άλλη θεώρηση να βλέπει ο αγωνιζόμενος, έστω και προκαταρτικά, πριν φτάσει στην Θεοπτία με πνευματική αίσθηση τα πράγματα. Ο λόγος όμως που η νηστεία θεραπεύει ψυχικά και σωματικά τον άνθρωπο και πως το κάνει αυτό είναι μιά πτυχή που είναι χρήσιμη για όσους ασχολούνται με την πνευματική ζωή, ειδικά όμως ενδιαφέρει και τις επιστήμες υγείας, όπως την ιατρική επιστημονική κοινότητα.

Κατ΄ αρχήν από πνευματικής απόψεως όταν ο πιστός νηστεύει ορθόδοξα αποκτά πνευματική αίσθηση:

Ø όχι επειδή κάνει αλλαγή διατροφής αλλά επειδή νηστεύοντας σωστά ξοδεύει λιγότερα χρήματα και έτσι μπορεί να ασκεί το έργο της φιλανθρωπίας δια της οποίας “συγγενεύει” με τον Θεό, διότι, σύμφωνα με τον ιερό Χρυσόστομο, νηστεύουμε για να ελεήσουμε, κυρίως όμως,

Ø διότι με την νηστεία που είναι έκφρασις μετανοίας και τρόπος θεραπείας χτυπά το κακό στην ρίζα του, διότι η σαρκική αίσθησις:

§ απογυμνώνει τον νου με την άγνοια της πνευματικής γνώσεως,

§ σκοτίζει τον λόγο με την λήθη της θεϊκής σοφίας,

§ αποδυναμώνει το πνεύμα με την ραθυμία της θέλησης



Σε ένα από τα προηγούμενα δημοσιεύματα με τίτλο, ”Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΠΟΥ ΠΡΟΣΛΑΜΒΑΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΑΝΘΡΩΠΙΣΗ”,αναφερθήκαμε τότε στην αίσθηση όχι μόνο σε πνευματικά αλλά και ανθρωπολογικά πλαίσια. Συνεχίζοντας στην συνάφεια εκείνη περνούμε τώρα σε μια θεώρηση ψυχολογική,ιατρική και πνευματική στην φαντασία στα πλαίσια της δυνατότητας να αποκτήσουμε πνευματική αίσθηση και δι’ αυτής να οδηγηθούμε στην θεραπεία -με βάση τα ορθόδοξα πατερικά πρότυπα- της ψυχής αλλά και του σώματος όταν τα αίτια είναι ψυχογενή.
Η ψυχή του ανθρώπου, που είναι ζώσα ύπαρξη, απλή, ασώματη, της οποίας η φύση της είναι αόρατη με τα μάτια του σώματος, είναι λογική και νοερή, χωρίς σχήμα, κατοικεί σε οργανικό σώμα και του παρέχει ζωή, ανάπτυξη, αντίληψη και γέννηση, δεν έχει τον νου σαν κάτι διαφορετικό από τον εαυτό της, αλλά σαν το πιο καθαρό στοιχείο της.Διότι, όπως είναι το μάτι στο σώμα, έτσι είναι και ο νους για την ψυχή. Είναι αυτεξούσια και έχει θέληση και ενέργεια.
Είναι μεταβλητή, δηλαδή μεταβάλλεται σύμφωνα με τη θέλησή της, διότι είναι κτιστή. Όλα αυτά τα έχει λάβει με φυσική τάξη από τη χάρη του Δημιουργού της, ο Οποίος της έδωσε και την ύπαρξη και τη φύση. Αυτό που πρέπει να προσέξουμε εξ αρχής στο θέμα μας είναι να μην συγχέουμε την φαντασία με την καθ’ αυτή, ενιαία, αίσθηση της ψυχής διότι, αν και η φαντασία είναι μία από τις αισθήσεις της ψυχής,ωστόσο δεν είναι αυτό, καθ’ αυτό, που ονομάζουμε αίσθηση της ψυχής, για την οποία ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέει: ότι «αἴσθησίς ἐστι δύναμις τῆς ψυχῆς ἀντιληπτικὴ τῶν ὑλῶν» καὶ δείχνει, ὅτι ὁ νοῦς, διὰ μέσου τῶν αἰσθήσεων ποὺ ἔχει τὸ αἰσθητικὸ τῆς ὑπάρξεώς μας, κατέρχεται στὸν αἰσθητὸ κόσμο καὶ τὸν γνωρίζει. Διασαφηνίζει βέβαια ὅτι· «αἰσθητικὸν δὲ τὸ ζῷον τὸ ἔχον τὴν αἴσθησιν». Συνεπῶς αἰσθητικὸ δὲν εἶναι αὐτὴ καθ’ ἑαυτὴν ἡ αἴσθησις, οὔτε αὐτὸ ποὺ λέμε «οἱ αἰσθήσεις», οὔτε πάλι τὰ αἰσθητήρια, ἀλλὰ ἡ ζῶσα ὕπαρξη ποὺ ἔχει ὅλα αὐτά.



«Πρέπει να γνωρίζουμε –σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό που συστηματοποίησε την προγενέστερη πατερική διδασκαλία και για τον άνθρωπο στο έργο του «Έκδοσις ακριβής Ορθοδόξου Πίστεως» ότι όλες οι δυνάμεις που έχουμε αναφέρει, οι γνωστικές, οι ζωτικές, οι φυσικές και οι τεχνικές, ονομάζονται ενέργειες. Ενέργεια είναι η φυσική δύναμη και κίνηση κάθε ουσίας. Και επίσης· φυσική ενέργεια είναι η έμφυτη κίνηση κάθε ουσίας. Γι’ αυτό είναι φανερό ότι όποια όντα έχουν την ίδια ουσία, αυτά έχουν και την ίδια ενέργεια· όποια όμως έχουν διαφορετικές φύσεις, αυτά έχουν και διαφορετικές ενέργειες· διότι είναι αδύνατο η ουσία να μην έχει φυσική ενέργεια. Φυσική ενέργεια πάλι είναι η δύναμη που φανερώνει κάθε ουσία. Και επίσης· φυσική και πρώτη ενέργεια είναι η αεικίνητη δύναμη της νοερής ψυχής, ήτοι ο αεικίνητος λόγος αυτής που από τη φύση της πηγάζει πάντοτε απ’ αυτήν. Και ακόμη· φυσική ενέργεια είναι η δύναμη και η κίνηση κάθε ουσίας, χωρίς την οποία είναι μόνο αυτό που δεν υπάρχει. Ενέργειες ονομάζονται και οι πράξεις, όπως το να ομιλεί κανείς, να περπατά, να τρώει, να πίνει και τα παρόμοια. Επίσης και τα φυσικά πάθη λέγονται πολλές φορές ενέργειες, όπως η πείνα, η δίψα και τα παρόμοια.Ενέργεια ονομάζεται τέλος και το αποτέλεσμα της δυνάμεως».



Με αυτή την έννοια ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς εξηγεί: Νους ονομάζεται και η ενέργεια του νου που αποτελείται από λογισμούς και έννοιες. Νους είναι και η δύναμη που τα ενεργεί αυτά, η οποία και καρδιά ονομάζεται από τη Γραφή. Σύμφωνα με αυτήν, που είναι η κυριότατη απ’ όλες τις εσωτερικές μας δυνάμεις, η ψυχή μας είναι λογική. Η ενέργεια λοιπόν του νου που συνίσταται στους λογισμούς, στους ανθρώπους που σχολάζουν στην προσευχή και μάλιστα τη μονόλογιστη, τακτοποιείται και καθαίρεται εύκολα. Η δύναμη όμως του νου που γεννά αυτή την ενέργεια, δεν μπορεί να καθαρθεί, αν δεν καθαρθούν κι όλες οι άλλες δυνάμεις της ψυχής. Γιατί η ψυχή είναι οντότητα πολυδύναμη. Όταν λοιπόν δημιουργηθεί μέσα της κακία από κάποια από τις δυνάμεις της, μολύνεται ολόκληρη και μετέχουν στο μολυσμό της μιας όλες οι δυνάμεις, επειδή η ψυχή είναι ενιαία. Γι ‘ αυτό η φαντασία ως γνωστική δύναμη μολύνει όλη την ψυχή!



Όταν από αμέλεια στα πνευματικά (των μέσων της εν Χριστώ άσκησης που ενισχύουν εσωτερικά την ύπαρξή μας), εξ αιτίας λήθης ή και άγνοιας του τρόπου της πνευματικής ζωής, δεν βρισκόμαστε σε νήψη(εσωτερική προσοχή και εγρήγορση με επιφυλακή),ώστε με κραταιό (από την συνεχή και αληθινή κοινωνία μας με τον Θεό δια προσευχής-ευχής και θείας Μεταλείψεως) τον ηγεμόνα νου να ελέγχουμε τις αισθήσεις μας και να ασκούμε εγκράτεια στην φαντασία μας, η οποία οργιάζει επειδή εξάπτεται με την αίσθηση και εμπλουτίζεται από το ψυχικό πνεύμα, το οποίο όμως επηρεάζει και έμμεσα την φαντασία, αφού αυτό ενισχύει την αίσθηση, και αυτό πάλι το ζωϊκό πνεύμα ενισχύεται από την άμετρο τροφή, τότε ως μόνη εναρκτήρια προϋπόθεση για να ξεκινήσει αγώνας με πνευματική προοπτική προβάλλει η νηστεία! Σ’ αυτή την συνάφεια εξετάζουμε το θέμα της νηστείας, όπως την εκφράζει η ορθόδοξη πατερική νηπτική γραμματεία ως δυνατότητα κάθαρσης από τα πάθη για να φτάσουμε πρώτα στον φωτισμό και στην συνέχεια οι τελειούμενοι να προχωρήσουν κατά Χάριν και στη θέωση.



Πέρα όμως από τον πνευματικό σκοπό της νηστείας ως εκφρασης μετανοίας, τρόπου καθάρσεως και μέσου για να αποκτήσουμε πνευματική αίσθηση διάσταση υπάρχει εκ των πραγμάτων μια συνυφασμένη ψυχοθεραπεία, πολύ απλά, διότι έτσι λειτουργεί η ψυχή, και καθώς αγωνίζεται κανείς πνευματικά, συνειδητά ή και ασυνείδητα ρυθμίζει και τον οργανισμό του στα πλαίσια της παθοφυσιολογίας της ενδοκρινολογία, της κλινικής βιοχημείας και όχι μόνο, συνεπώς τα πράγματα λειτουργούν και θεραπευτικά.
Επειδή τώρα αυτό που ονομάζουμε φαντασία ενεργεί ενώ τα πράγματα είναι απόντα, όπως ακριβώς οι αισθήσεις που μας παρέχουν πληροφορίες όταν τα πράματα είναι παρόντα, έχει αξιόλογο ενδιαφέρον και προεκτάσεις να εξετάσουμε το θέμα όχι μόνο στα πλαίσια της νηπτικής πατερικής γραμματείας αλλά και στα πλαίσια της ψυχιατρικής καθώς και της φυσιολογίας.
Επειδή, πάλι, οι “ψυχικές” λειτουργίες και με την έννοια που επισημάναμε στο προηγούμενο κεφάλαιοέχουν την αναφορά τους κατ΄ εξοχήν στο εγκέφαλο και δι’ αυτού επηρεάζουν όλο μας το σώμα, αφού αυτός ελέγχει και συντονίζει όλο μας τον οργανισμό με ταχεία δράση μέσω του νευρικού συστήματος αλλά με πιο βραδεία δράση τον ρυθμίζει και δια των ενδοκρινών αδένων, καθώς και με τα ενδιάμεσα συστήματα, προς τούτο το όλο θέμα σαφώς δεν αφορά μόνο την ψυχιατρική και την σύγχρονη έρευνα της νευροεπιστήμης και της συμπεριφοράς αλλά σύνολη την ιατρική επιστήμη.

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος έχει κοινά γνωρίσματα και με τα άψυχα αλλά μετέχει στη ζωή και των αλόγων ζώων και, βέβαια, έχει πάρει τη νόηση από τα λογικά όντα.Το πάθος, να συνδυάζει ο άνθρωπος δια μέσου της φαντασίας και να σωματοποιεί εμπαθώς ως εικόνες-είδωλα τις πληροφοίες που λαμβάνουν τα αισθητήρια στο νού του ο οποίος ενεργεί στον εγκέφαλο, ξεκίνησε με την πτώση των πρωτοπλάστων.
Πιο συγκεκριμένα, τὸ πονηρὸ πνεῦμα, ὁ διάβολος μὲ μορφὴὄφεως, δελέασε τὴν Εὔα πρῶτα μὲ τὴν αἴσθηση. Ἀφοῦ χρησιμοποίησε τὸν ὄφι, γιὰ νὰ τὴν πλησιάσει, τῆς μίλησε προσβάλλοντας, μέσω τοῦ αἰσθητηρίου τῆς ἀκοῆς, τὴν ψυχή της μὲ τὸν δόλο καὶ τὴν πανουργία. Ἂν ἡ Εὔα δὲν εἶχε ὁλιγωρία, ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος καὶ βρισκόταν σὲ κατάσταση θεωρίας ήτοι Θεοπτίας δὲν θὰ δεχόταν περισπασμὸ καὶ δὲν θὰ ἔδινε προσοχὴ στὰ λόγια του ποὺ ἦταν διαβολὴ πρὸς τὸν Θεό. Ἐπειδὴ ὅμως, λόγῳ τῆς ἀπροσεξίας της, ἀφοῦ δὲν εἶχε νήψη, ἀνέχθηκε νὰ ἀκούσει καὶ ἔδωσε προσοχὴ στὰ λόγια ἐκείνου ποὺ οὔτε κἂν γνώριζε καὶ ποὺ μὲ τόσο θράσος ἀντιτάχθηκε στὸ θέλημα καὶ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, πέρασε ἡ προσβολὴ στὴν ψυχή της μὲ τὴν ἐμπιστοσύνη ποὺ τοὺ ἔδειξε. Συνάμα μὲ τὴν προσβολὴ μέσω τῆς ἀκοῆς, καθῶς δηλητηριαζόταν ἡ ψυχή της μὲ τὰ πονηρὰ λόγια, φούντωνε καὶ ἡ ἐπιθυμία της ἀπὸ τὸ ὁρώμενο και γιὰ τὸ ὁρώμενο. Ἡ ἐπιθυμία ἐρεθιζόταν ὅχι μόνο ἀπὸ τὴν ἀκοὴ ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ὅραση. Ἡ Εὔα ἔβλεπε ὅτι οἱ ἀπαγορευμένοι καρποὶ εἶναι ἐλκυστικοί. Πρόκειται γιὰ τὸ πρῶτο στάδιο τῆς πτώσεως κατὰ τὸ ὁποῖο προσβλήθηκε ἡ αἴσθηση τῆς ψυχῆς δια των αἰσθήσεων τοῦ σώματος ποὺ ἐπηρέασε τὸ ἐπιθυμητικό. Οι αισθήσεις υπήρξαν στον άνθρωπο από την αρχή, όμως αυτό δεν ήταν αιτία πτώσεως. Δεν ήταν το πρόβλημα στην όραση, ούτε στην ακοή, ούτε βέβαια και σε καμμία από τις άλλες αισθήσεις εν όσω ο άνθρωπος είχε στραμμένο τον νού εις τον Θεό.
Οι αισθήσεις εισήγαγαν ως θυρίδες την προσβολή όταν ο νους αποπρασαναλίσθηκε από την θεωρία του. Ὅταν ἡ Εὔα ἄκουσε ἀπὸ τὸν ὄφι ὅ,τι τρώγοντας θὰ ἀνοιχθούν τὰ μάτια τους καὶ θὰ γίνουν ὡς θεοὶ ἡ προσβολὴ προχώρησε ἀπὸ τὴν αἴσθηση στὴ πιὸ πάνω δύναμη, στὴν ἀνώτερη τῆς αἰσθήσεως, τὴνφαντασία. Δὲν φαντάσθηκε μόνο τὴν γεύση τῶν καρπῶν ποὺ τοὺς εἶχαν ἀπαγορευθεῖ κινούμενη ἀπὸ περιέργεια ἀλλὰ φαντάσθηκε συνάμα καὶ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς βρώσεως ἐκείνης ποὺ θὰ ἦταν, τάχα, ἡ ἰσοθεΐα. Στὴ φάση αὐτὴ ἄρχισε νὰ συνδυάζει, ἔκανε, δηλαδή, λογισμό. Ὁ λογισμὸς δὲν εἶναι μόνο σκέψη, ἀλλὰ σκέψη μαζὶ μὲ εἰκόνα, δηλαδή, φαντασία. Συνδύασε ἂκουσμα, το οποίο ήταν νόημα με το ορόμενο, φαντάσθηκε εικόνα, γι’ αυτό και ορέχθη, ποὺ κίνησε την διάνοια της πρός κρίση. Αυτή είναι η γνώμη, ή δόξα, η επόμενη στην σειρά γνωστική δύναμη της ψυχής την οποία θα αναλύσουμε σεάλλο κεφάλαιο. Γνωρίζουμε τα στάδια της πτώσεως: 1ον είδε, 2ονορέχθη, 3ον έλαβε, 4ονέφαγε και 5ον έθανε!Συνεπώς στο σημείο αυτό βρίσκεται στο δεύτερο στάδιο της πτώσεως. Δὲν ἀπέρριψε οὒτε τὸ νὰ ἀκούσει οὒτε νὰ κρίνει το νόημα αυτού που άκουε, γι’ αὐτὸ φαντάζεται ορεγόμενη τὸ ἂκουσμα καὶ ἔτσι συνομιλεῖ, δηλαδή συνδυάζει, μὲ τὸ νόημα ποὺ τῆς ὑποβλήθηκε από αυτόν που διαβάλει τον Θεό. Ἡ ἐλπίδα τῆς ἰσοθεΐας τὴν ἔκανε νὰ ὑπερηφανεύεται καὶ νὰ ἀρχίσει νὰ φαντάζεται μεγάλα πράγματα. “Τώρα" ἡ ἐπιθυμία φουντώνει περισσότερο.

Ὁ νοῦς τῶν πρωτοπλάστων μέχρι τότε ἦταν καθαρός, ανίδεος, δεν είχε φαντασθεί, όχι όμως ότι έλλειπε και η δυνατότητα ως δύναμη της ψυχής να σχηματίζει.Ἦταν ἑνωειδής καὶ μὲ τὸ νὰ εἶναι ἐνεργείᾳ νοῦς, δὲν ἐτυποῦτο οὔτε ἐσχηματίζετο ἀπὸ τὰς αἰσθήσεις καὶ τὰ εἴδη τῶν αἰσθητῶν· γι’ αὐτὸ ὑπάρχουν Πατέρες ποὺ ὑποστηρίζουν ὅτι ἀρχικὰ στὸν ἄνθρωπο δὲν ὑπῆρχε φαντασία ἀλλὰ εἶναι μεταπτωτικὴ δύναμη τῆς ψυχῆς. Πάντως στὴ φάση αὐτὴ ἔγινε -ο λεγόμενος στην νηπτική ορολογία-συνδυασμός. Καὶ ἡ φθορὰ ἀφορὰ τὸ ἐπιθυμητικὸ τῆς ψυχῆς.

Μὲ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα ἡ πτῶση τῶν προτοπλάστων δὲν περιορίστηκε στὴν ὕπαρξή τους προσωπικὰ ἀλλὰ μεταδόθηκε ἀπὸ τὴν οὐσία τοῦ Ἀδὰμ σὲ ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος. Τὸ ὅτι ὅλοι φέρουμε μέσα μας τὴ φύση τοῦ προπάτορά μας Ἀδὰμ ὡς παραβάτη τὸ γνωρίζουμε ἀπ’ τὸ ὅτι ἁμαρτάνουμε καὶ οἱ ἴδιοι. Βέβαια ἡ ἁμαρτία ποὺ διέπραξε ὁ Ἀδὰμ ἐνῶ καθόταν στὴ δόξα καὶ τὴν τρυφὴ τοῦ παραδείσου διαφέρει ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες ποὺ διαπράττουμε ἐμεῖς, διότι στοὺς πρωτοπλάστους δὲν ὑπῆρχε καμιὰ ἀνάγκη ἢ ἀσθένεια ἢ πρόφαση εὔλογη, παρὰ μόνο καταφρόνηση τῆς ἐντολῆς, ἀγνωμοσύνη καὶ ἀχαριστία.
Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἀποστασία ὐπῆρξε μεγάλη. Σὲ μᾶς ὅμως ἰσχύει αὐτὸ ποὺ γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή του· «βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστραευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου»(Ρωμ. ζ, 22). Ἐπειδὴ ἀκριβῶς ὁ ἄνθρωπος ἁμάρτησε χωρὶς νὰ ὑπάρχει κάποια βία καὶ ἐξαναγκασμός, ἀπέκτησε ἐκ τῶν ὑστέρων ἡ φύση μας πρόσθετα τὴ ροπὴ πρὸς τὴν ἁμαρτία καὶ ἔχασε τὴ δυνατότητα ποὺ εἶχε ἐκ φύσεως νὰ μὴν ἁμαρτάνει. Δηλαδὴ ἀλλοτριώθηκε ἡ ἀθρώπινη φύση, δὲ μεταβλήθηκε ὅμως.

Πιὸ συγκεκριμένα ἀνατράπηκε ἡ ἀρχικὴ τάξη καὶ ἡ ὁμαλὴ ἀλληλεξάρτηση τῶν μερῶν καὶ τῶν δυνάμεων τῆς φύσεώς μας. Σαφῶς δὲν ἔπαυσαν νὰ ὑπάρχουν καὶ οἱ τρεῖς πλευρὲς τῆς ἀνθρώπινης φύσεως καὶ συνακόλουθα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς μας -ἡ σωματική, ἡ διανοητικὴ καὶ ἡ πνευματική- ὅπως καὶ οἱ ἀντίστοιχες ἐκδηλώσεις τους, ἀλλὰ καθὼς διακόπηκε ἡ κοινωνία τοῦ πνεύματός μας μὲ τὸν Θεό, διακόπηκε καὶ ἡ ἐνίσχυσή του μὲ θεία δύναμη. Αὐτὸ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ ἀποδυναμωθεῖ τὸ ἀνώτερο αὐτὸ μέρος τῆς ὑπάρξεώς μας, ὥστε νὰ μὴν μπορεῖ νὰ κυβερνήσει τὸ κατώτερο μέρος τῆς ψυχῆς ἀλλὰ καὶ τὸ σῶμα. Ἔτσι ἀντὶ τὸ πνεῦμα μας νὰ κυριαρχεῖ στὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα μας αἰχμαλωτίσθηκε καὶ ὑποτάχθηκε τὸ ἴδιο σὲ αὐτά. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ κυριάρχησε στὸν ἄνθρωπο ἡ διάνοια καί, μέσω τῆς διάνοιας, ἡ σαρκικότητα.
Ὁ ἄνθρωπος πλέον ἀπὸ πνευματικὸς ἔγινε διανοητικὸς καὶ σαρκικός. Συνεπῶς τὸ πρόβλημα στὸν ἄνθρωπο δὲν βρίσκεται στὸ ὅτι ἔχει τὴν διανοτικὴ καὶ σωματική του πλευρά, ἀλλὰ στὸ ὅτι αὐτὰ ποὺ ἱεραρχήθηκαν στὴ φύση μας δευτερεύοντα καὶ ὑποδεέστερα μὲ τὴν πτώση του ὁ ἄνθρωπος τὰ κατέστησε κυρίαρχα στὸ πνεῦμα του ὥστε νὰ δεσπόζουν καταδυναστευτικὰ στὴν ὕπαρξή μας κάνοντας τὴ ζωή μας ἀφύσικη καὶ ἔμπαθή. Γράφει χαρακτηριστικὰ ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος: “Ἀπὸ τὴν παράβαση τοῦ πρώτου ἀνθρώπου παρεκτράπηκαν οἱ φυσικὲς δυνάμεις τῆς ἀνθρώπινης φύσης, ὁ νοῦς, ἡ διάνοια, ἡ δοξασία, ἡ φαντασία καὶ ἡ αἴσθηση, οἱ ὁποῖες συνιστοῦν τὸ τριμερὲς τῆς ψυχῆς, τὸ λογιστικό, τὸ θυμικὸ καὶ τὸ ἐπιθυμητικό. Καὶ γι’ αὐτὸ τὸ λόγο μπορεῖ μὲν νὰ συλλογίζεται ὁ ἄνθρωπος, δυσκολεύεται ὅμως νὰ συλλογίζεται ὀρθά.
Μπορεῖ μὲν νὰ ἐπιθυμεῖ, ὅμως ἀνόητες ἐπιθυμίες. Μπορεῖ μὲν νὰ ὀργίζεται, θυμώνει ὅμως παράλογα. Καὶ γι’ αὐτὸ τὰ νοήματά του καὶ τὰ διανοήματα, οἱ δοξασίες καὶ οἱ φαντασίες καὶ ὅσα ἀντιλαμβάνεται μὲ τὶς αἰσθήσεις εἶναι ἀνάπηρα καὶ στραβὰ καὶ σφαλερά”. Συνεπῶς τὸ πρόβλημα στὸν ἄνθρωπο δὲν βρίσκεται στὸ ὅτι ἔχει τὴν διανοτικὴ καὶ σωματική του πλευρά, ἀλλὰ στὸ ὅτι αὐτὰ ποὺ ἱεραρχήθηκαν στὴ φύση μας δευτερεύοντα καὶ ὑποδεέστερα μὲ τὴν πτώση του ὁ ἄνθρωπος τὰ κατέστησε κυρίαρχα στὸ πνεῦμα του ὥστε νὰ δεσπόζουν καταδυναστευτικὰ στὴν ὕπαρξή μας κάνοντας τὴ ζωή μας ἀφύσικη καὶ ἔμπαθή».



Συνεπώς το πρόβλημα βρίσκεται στον περισπασμό απ΄ τα μάταια πράγματα του κόσμου και την σωματοποίηση των μηνυμάτων προς αμαρτίαν, και όχι στον κόσμο της δημιουργίας ούτε βέβαια στον συνάνθρωπο. Ο αγώνας μας λοιπόν για όλη μας την ζωή είναι να συμμαζεύουμε τον νου μας από την διάχυση με αυτά που εμπίπτουν στις αισθήσεις μας και να ανακαλούμε συνεχώς την διάνοιά μας από την πλάνη του φανταστικού κόσμου στον οποίο διαρκώς δραπετεύει στον ρεαλισμό του πραγματικού προσγειώνοντάς την με την ταπείνωση, η οποία την συμμαζεύει και συγκεντρώνει τον νου, ο οποίος διαφορετικά όταν δεν είναι νηπτικός, δηλαδή προσεκτικός, σωματοποιεί τις πληροφορίες των αισθήσεων στον εγκέφαλο με την φαντασία.
Και πράγματι, αν αναλογισθούμε πως περνά ο ελεύθερος χρόνος μας θα διαπιστώσουμε ότι ένα σημαντικό μέρος τους ο μέσος άνθρωπος να το περνά μπροστά στην τηλεόραση όπου βιώνει στις ταινίες τα σενάρια του φανταστικού, στις διαφημίσεις το ίδιο, αφού παρουσιάζουν ένα ιδεάτο πρότυπο υπέρκαταναλωτικού ανθρώπου στο οποίο όμως η σκληρή και πεζή πραγματικότητα κατά κανόνα δεν ανταποκρίνεται. Μήπως όμως και με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το κινητό δεν δραπετεύει συνεχώς από την πραγματικότητα. Δεν διαπιστώνονται προβλήματα απ’ αυτά στον ψυχισμό όχι μόνο των ευάλωτων παιδιών ή νέων αλλά και των ώριμων ανθρώπων; Ακόμη, και την ώρα του ύπνου μας με τα όνειρα κινούμαστε σε άλλη κατάσταση που δεν είναι η πραγματική. Αν σκεφθούμε ποιές από τις σκέψεις μας ανταποκρίνονται στο πραγματικό και το διάστημα του χρόνου που πραγματικά προσφέρουμε λειτουργώντας στην προοπτική του αληθινού προορισμού μας, ίσως δεν είναι αρκετό.
Οπωσδήποτε, ένα μεγάλο μέρος των σκέψεων και των λογισμών μας, η προοπτική, οι ελπίδες, τα σχέδια, τα προγράμματα, τα οράματα, ακόμη και “εκκλησιαστικών ανδρών”, δεν κινούνται στο χώρο του φανταστικού, στον πόθο της ανεκπλήρωτης επιθυμίας; Ποιό είναι αυτό που θέλω να διατυπώσω; Αυτό που επισημαίνουν οι άγιοι Πατέρες, οι μεγάλοι ανατόμοι της ανθρώπινης ύπαρξης, ότι ο άνθρωπος μετά το προπατορικό αμάρτημα χρειάζεται να φροντίζει για να θεραπεύσει την ψυχή και μαζί μ΄αυτήν και το σώμα του, που εκφράζει και υπηρετεί την ψυχή του ως πνευματική οντότητα και όχι μόνο ως ζωϊκή ενέργεια, με σκοπό την ανακαίνιση της φύσεώς μας εν Χριστώ και την κατά Χάριν θέωση της υπόστασής μας! Για να γίνει αυτό όμως χρειάζεται να θεραπεύσουμε τον νου από τα εφάμαρτα είδωλα, την σωματοποίση των πληροφοριών που φτάνουν στην ψυχή μας δια του εγκεφάλου, και στον εγκέφαλο δια των νευρώνων.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2018

Σάββας Ηλιάδης: Μιλάς χωρίς φόβο και πάθος; Λοιπόν, καθάπτεσαι της πίστεώς μου και αντιπαρατάσσομαι παρομοίως!



Πώς να σιωπήσει κανείς, βλέποντας γύρω του και παντού τις μπουλντόζες και τους οδοστρωτήρες του οικουμενισμού και πάντων των αιρέσεων να σκάβουν εκ θεμελίων τα από αιώνων ιερά και όσια της Παραδόσεώς μας; Πώς να αντέξει την «πρόταση» - εντολή- των «εχόντων τον νουν»: «Μη μιλάτε, δεν είναι δική σας δουλειά αυτή. Εσείς να κάνετε προσευχή και ο Θεός θα στηρίξει και θα σώσει την Εκκλησία του. Υπάρχουμε εμείς, «οι έχοντες τον νουν»!

Έχουν τον νου τους! Μάλιστα! Δηλαδή, αν έχουν τον νου τους, πώς δεν συμμαζεύουν τουλάχιστον αυτούς που αποθρασύνονται και κηρύττουν ό,τι θέλουν, όπου θέλουν, όποτε θέλουν και όπως θέλουν; Και μολύνονται ψυχές!Όπως μεταξύ των άλλων, ακόμη και επισκόπων, και ένας, όπως έγραφε, αρχιμανδρίτης της Ι.Μ. Ιερισσού. Παρακολούθησα σε βίντεο τον «κατηχητικό του λόγο» στο «μικτό» κατηχητικό παιδιών της Κέρκυρας και λυπήθηκα πολύ. Λέγοντας «μικτό», δεν εννοώ αγόρια και κορίτσια μόνο, αλλά Ορθόδοξα και Ρωμαιοκαθολικά. Κλασική οικουμενίζουσα περίπτωση! Πού είναι «οι έχοντες τον νουν»;


Έδωσε ρεσιτάλ αγαπολογίας. Έβγαλε, με σωστή «λογική», τον μέσο όρο της πίστης αυτών και ημών και των ορίων της Εκκλησίας. Ανέφερε το γνωστό οικουμενιστικό σλόγκαν: «Είναι περισσότερα αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν». Ενοχοποίησε τους ορθοδόξους των παρελθόντων αιώνων, μεταξύ αυτών συμπεριλαμβανομένων φυσικά και των αγίων της Εκκλησίας, καθότι, λέει, δεν είχαν επικοινωνία με τους παπικούς και τους απέφευγαν, λέει, συστηματικώς και εμπαθώς.
Μάλιστα έδωσε έμφαση σ` αυτό το σημείο, φέρνοντας ως παράδειγμα ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ και τόνισε πως αυτός είναι φίλος με τον ιερέα των παπικών, εδώ και είκοσι χρόνια. Δηλαδή, ό,τι νιώθεις εσύ, αδελφέ και αισθάνεσαι, είναι ο κανόνας στις σχέσεις με τους ετεροδόξους και όχι η εμπειρία των αγίων και η διδασκαλία τους; «Πρόσεχε, μην πέσεις από το καλάμι», αδελφέ! Και δεν θα σε προστατέψουν «οι έχοντες τον νουν»!

Ένας ακόμη, λοιπόν, που πλέει σε «δικά του λιμάνια», όπως και τόσοι άλλοι, που ευαγγελίζονται κάτι νέο, κάτι τάχα άγνωστο και πρωτότυπο, αλλά εντέλει χωρίς Πνεύμα και πέρα από το δρόμο της αγιοπατερικής Παράδοσης. Μίλησε ως εκπρόσωπος και διαμεσολαβητής του Ο.Η.Ε., μάλλον, παρά ως ιερέας της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Δίδαξε στα Ορθόδοξα παιδιά την πλάνη και την αίρεση. Διέπραξε έγκλημα κατά της υγιούς πίστεως των αθώων παιδιών! Μόλυνε την ψυχή τους! Επιπλέον, απέφυγε την ομολογία της Αλήθειας και στους ετερόδοξους- αιρετικούς! Πού είναι «οι έχοντες τον νουν»;


Λοιπόν, μετά από αυτό το γεγονός, μπορώ να σιωπήσω; Όχι! Είμαι υποχρεωμένος να μιλήσω! Θα αφήσω να μιλήσει ένας συγγραφέας μέσα από το έργο του, για να είναι πιο νηφάλιος ο λόγος και να ωφεληθούμε όλοι, με αυτήν την ευκαιρία. Θα παραθέσω το τελευταίο μέρος της εισαγωγής του βιβλίου του κ. Φιλολάου Δημητρίου «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΠΟΛΕΜΙΟΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ», εκδόσεις «ΤΗΝΟΣ».

Ο κ. Δημητρίου, στην εισαγωγή, κάνει μια αναδρομή, ξεκινώντας από την πτώση του ανθρώπου και την υπόσχεση του Θεού για την αποκατάστασή του με την ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού. Ο Θεάνθρωπος Χριστός δίδαξε, έκανε θαύματα, ευεργέτησε τους ανθρώπους, αλλά αυτοί τον αρνήθηκαν και τον σταύρωσαν. Θεμελίωσε την Εκκλησία Του και έστειλε τους Μαθητές Του να διδάξουν και αυτοί, προειδοποιώντας τους πως θα διωχθούν και αυτοί, όπως ο διδάσκαλός τους.

Αναφέρεται επίσης στους ανά τους αιώνες διωγμούς κατά της Εκκλησίας και τις διάφορες αιρέσεις, οι οποίες την πολεμούν και παρουσιάζουν, ακόμη και σήμερα, την εξής ιδιομορφία: Συγκροτούνται και συνασπίζονται κάτω απ` αυτές, δυνάμεις ιδεολογικά, ηθικά, κοινωνικά, πολιτικά, θρησκευτικά τελείως άσχετες, ακόμη και αντίθετες, μόνο και μόνο να πολεμήσουν την Αλήθεια, την Ορθόδοξη Εκκλησία. Κλείνει δε ως εξής:

«Τέλος, θέλουμε να εξηγηθούμε σε ένα αμφιλεγόμενο και μεταξύ χριστιανών θέμα.

Υπάρχει η αντίληψη ότι ο πόλεμος ημών ως «Πιστών» γίνεται εναντίον «Ιδεών» και όχι εναντίον προσώπων. Άρα δεν καταφερόμεθα εναντίον συγκεκριμένων ατόμων.

Εδώ πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι είναι «άλλο» το να καταφερθούμε και να «κατακρίνουμε» ορισμένο πρόσωπο και «άλλο» το να «εκθέσουμε τι τούτο λέγει» κατά της Πίστεως και Εκκλησίας. Εάν κάποιος δεν εντρέπεται να πολεμάει τον Χριστόν, γιατί εγώ να θεωρώ ότι τον θίγω, λέγοντας την Αλήθεια: Ότι Τον πολεμάει;

Έχει καθένας το δικαίωμα να «πιστεύει ή όχι». Όταν όμως καθάπτεται της Πίστεως, έχω το δικαίωμα να πω την Αλήθεια: Ότι ο τάδε καθάπτεται της Πίστεως. Και, αν η θέση του είναι εκτός της Ιστορίας, να υπογραμμίσω ότι είναι ανιστόρητη. Αλίμονο εάν από λόγους … «λεπτότητος» ή κακώς εννοουμένης «ταπεινοφροσύνης» ή «χριστιανικής αγάπης»… αποσιωπήσουμε τους προδότες της πίστεως, τους ριψάσπιδες της παρατάξεως Κυρίου, τους εξωμότες- ρυπαίνοντες το Άγιον Βάπτισμα και καθυβρίζοντες τον Κύριόν μας και Θεόν μας!

Εν πρώτοις, πρέπει να γίνουν γνωστοί εις τον κόσμον των Πιστών διά να «γνωρίζει» ο κάθε χριστιανός τις τοποθετήσεις τους και να μην πέσει θύμα πλάνης των «πλανών» τους. Έπειτα να προφυλαχτούν οι αγνοί και καλόπιστοι χριστιανοί από του να συνεργήσουν με την ψήφο τους ή την καθ` οιονδήποτε τρόπον «εν αγνοία» υποστήριξή τους να «καταλάβουν» οι τέτοιοι πολέμιοι της Χριστιανικής Εκκλησίας κάποιο δημόσιο ή δημοτικό ή άλλο λειτούργημα, ώστε από το πόστο αυτό να προωθήσουν τις αντιχριστιανικές ή αντεθνικές ιδέες τους ή την ανάδειξη άλλων συν-ομοίων τους!

Εκτός τούτων, είναι και για τον κάθε αγωνιστή χριστιανό ζήτημα «ομολογίας» και «μαρτυρίας», με την αγωνιστική έννοια του όρου, να αντιπαραταχθεί με παρρησία προς κάθε εχθρόν της παρατάξεως Κυρίου, ανεξαρτήτως και αδιαφόρως της θέσεως, του αξιώματος, της επιστημοσύνης του και των άλλων… «περγαμηνών» του!

Υπό την απαραίτητη προϋπόθεση ότι «ο απέναντί του», ο «εχθρός της παρατάξεως Κυρίου»: Δεν είναι προσωπικός εχθρός του!

Στην ψυχή του αληθινού χριστιανού δεν χωράει μίσος! Ο γνήσιος μαθητής του Χριστού και για τον φονιά του προσεύχεται! Του βλασφήμου και υβριστού της Πίστεως θα μισήσει τις ύβρεις και τις βλασφημίες. Όμως, το «συγκεκριμένο πρόσωπο» θα το λυπηθεί και θα προσευχηθεί ο Κύριος να το ελεήσει, να του ανοίξει τα μάτια, να αντιληφθεί την πλάνη του και να γνωρίσει την Αλήθεια.

Θα μιμηθεί τον Πρωτομάρτυρα Στέφανον, που απολογούμενος και ακούοντας τις βλασφημίες των Ιουδαίων και Φαρισαίων κατά του Χριστού, δεν εδίστασε κατά πρόσωπο να τους ελέγξει, λέγοντάς τους:«Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ καὶ τοῖς ὠσίν, ὑμεῖς ἀεὶ τῷ Πνεύματι τῷ ἁγίῳ ἀντιπίπτετε…» (Πράξ. 7,51).

Όμως, ο ίδιος ο Στέφανος, όταν η «βλάβη» των διωκτών έβαινε στο πρόσωπό του, τότε λιθοβολούμενος προσευχόταν: «Κύριε, μὴ στήσῃς αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην». (Πραξ. 7,60).

Και ποιος ξέρει … πώς ενεργεί η Πρόνοια του Θεού; Ο Αυγουστίνος, σχολιάζοντας το χωρίο αυτό των Πράξεων, γράφει: «Η δέησις αύτη του Στεφάνου εισηκούσθη, διότι, εάν ο Στέφανος δεν εδέετο, η Εκκλησία δεν θα είχε τον Παύλον».

Και ο Ι. Χρυσόστομος παρατηρεί: « Και γαρ ο μυρίαις βάλλων αυτόν χερσί και διώξας την εκκλησίαν Παύλος, της εκκλησίας προστάτης εγένετο».

Ακούτε, «οι έχοντες τον νουν»;

Σάββας Ηλιάδης

Δάσκαλος

Κιλκίς, 8-3-2018

ΠΗΓΗ

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2018

ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ «ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ» (WC-C) EΠΙΤΙΘΕΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΑΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝ ΓΚΟΥΤΑ…




Το WC – C καλεί σε άμεσο τέλος της πολιορκίας και τις επιθέσεις κατά πολιτών στη Συρία.. Σε ανακοινωθέν της 26ης Φεβρουαρίου, το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (WCC) εξέφρασε την απογοήτευσή του για τη δραματική κλιμάκωση των στρατιωτικών δράσεων κατά αμάχων στην Ανατολική Ghouta της Δαμασκού, στη Συρία.
Περισσότεροι από 550 άνθρωποι – μεταξύ των οποίων 130 παιδιά καθώς και γυναίκες και ηλικιωμένοι – έχουν σκοτωθεί και τουλάχιστον 2.500 τραυματίστηκαν από τότε που ξεκίνησε ο βομβαρδισμός της Ανατολικής Γκούτα στις 18 Φεβρουαρίου…



« Το WCC λυπήθηκε και σοκαρίστηκε, σημειώνοντας ότι αυτό συμβαίνει ακόμα παρά το ψήφισμα 2401 του Συμβουλίου Ασφαλείας που εγκρίθηκε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 2018, επιβάλοντας άμεση ανθρωπιστική κατάπαυση του πυρός », αναφέρει η δήλωση. « Η συνέχιση της στρατιωτικής επίθεσης του συριακού στρατού που στοχεύει τους αμάχους και εμποδίζει την πρόσβαση της ανθρωπιστικής βοήθειας στον άμαχο πληθυσμό, ο οποίος έχει υποστεί πολιορκία τα τελευταία πέντε χρόνια, είναι ηθικά απαράδεκτη και καταδικαστέα από όλους τους κανόνες και τις αρετές, το διεθνές δίκαιο και το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο « ……………oikoumene.org 26.2.18

Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (WC-C) αποδεικνύεται εντεταλμένο πολιτικό όργανο σε διατεταγμένη υπηρεσία με προβιά μεταφυσική στρατευμένο στην προώθηση της καθυπόταξης των λαών από ξένες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και συνεργός του νεοθωμανικού επεκτατισμού, αρωγός στην εξάπλωση και καταδυνάστευση του διεθνούς τζιχαντιστικού κινήματος και υποκινητής της ισλαμιστικής τρομοκρατίας και του φονταμενταλισμού.

Δικαιώνει σταυρώσεις, αποκεφαλισμούς, ομαδικές εκτελέσεις, ακρωτηριασμούς μελών, επιβολή σαρίας,καύση ζωντανών ,βαμπιρισμό έφαγαν τα σηκώτια σύριων στρατιωτών,ρίψη ομοφυλοφίλων από ταράτσες,παιδοκτονίες μαζικές χιλιάδες μαθητές σκοτώθηκαν σε θρανία, σχολικά λεωφορεία σε στάσεις,καμικάζι,γιλέκα αυτοκτονίας, απαγωγή επισκόπων και ιερέων , την απαγωγή των μοναχών της Μααλούλα από την αλ Νούσρα,τους αποκεφαλισμούς ιμάμηδων που κάρφωσαν τα κεφάλια τους στους μιναρέδες,την ανατίναξη μνημείων και ιερών, την λεηλάτηση μουσείων και των φυσικών αποθεμάτων της συριακής γης κ.α
Τάσσεται ανοιχτά και με δουλοπρέπεια υπέρ της αμερικάνικης εισβολής κατοχής και της τουρκικής κατοχής στη Συρία υπέρ της τζιχαντιστικής λαίλαπας……..Περιφρονεί και διαγράφει την μνήμη των 1.000.000 θυμάτων και το δράμα των 10.000.000 προσφύγων κι εκτοπισμένων.
Γι αυτό και από παλλαική Εκκλησία με την αρχέγονη σημασία του όρου μεταλλάχθηκε σε ισχνό Συμβούλιο στυγνών Γραφειοκρατών …Tέλος με την προβοκατόρικη στάση του καπελώνει κάθε Εκκλησία και ομολογία στη Συρία που όλες ανεξαιρέτως στέκονται στο πλευρό του ηρωικού συριακού στρατού και προβαίνει σε πλαστογράφηση της θέλησης τους…..

dimpenews

ΠΗΓΗ

«Η τακτική της ψευδοσυνέσεως έβλαψε την Εκκλησίαν»



«Η τακτική της ψευδοσυνέσεως έβλαψε την Εκκλησίαν»
(Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης – Χριστιανική Σπίθα – φύλλο 354)

Νίκος Σακαλάκης,Μαθηματικός
Η θέση αυτή αναλύθηκε στο περιοδικό «Χριστιανική Σπίθα» του Ιανουαρίου 1973 και έδωσε διαχρονικές απαντήσεις σε αρκετά κρίσιμα Εκκλησιαστικά – Εκκλησιολογικά γεγονότα της εποχής εκείνης, που παρ’ όλους τους εποχιακούς διαφορισμούς, ως θεώρηση και μεθοδολογία, προκαλούν δυναμική προσαύξη προβλημάτων στην Ορθοδοξία μέχρι και σήμερα.



Το άρθρο αυτό, με τίτλο «ΣΥΝΕΣΙΣ», περιλαμβάνεται και στο βιβλίο του «Εκκλησιαστικός Στρουθοκαμηλισμός» (ΑΘΗΝΑ 1973). Γράφει σχετικά ο π. Αυγουστίνος: «στο πρώτο μέρος του βιβλίου αναδημοσιεύομεν δύο άρθρα υπό τους τίτλους «Σύνεσις», «Ευγένεια», δια των οποίων ελέγχομεν την παραποίησιν, την διαστροφήν, την κιβδηλοποίησιν των υψηλών εννοιών, τας οποίας αι λέξεις αυταί περικλείουν».
Βαθειά και πάντα επίκαιρη η χαρισματική διείσδυση του επισκόπου Αυγουστίνου στον πυρήνα των Εκκλησιαστικών γεγονότων. Στο βιβλίο αυτό παραθέτει σειρά θεολογικών – Πατερικών επιχειρημάτων, Αγιογραφικών αναλύσεων και θέσεων διακεκριμένων Ορθοδόξων, που επιβεβαιώνουν την απομάκρυνση της θεσμικής Εκκλησίας από την γραμμή των Πατέρων ενώ, παράλληλα, δικαιώνουν την οπτική του ως Ορθοδόξου Επισκόπου.

Στην Εκκλησιαστική ζωή η συλλογική υποκειμενικότητα έχει τη βεβαιότητα ότι η πνευματική ζωή οριοθετείται μόνο στα όρια μιας εσωτερικής – προσωπικής καθάρσεως, ως εξατομίκευση της συνέσεως.

Αυτή τη συλλογική υποκειμενικότητα, την φιλοοικουμενιστική γραμμή, που παρουσιάζεται ως Ορθόδοξη δημιουργική έκφραση, ανέδειξε ο π. Αυγουστίνος ως κιβδηλοποίηση και διαστροφή της εννοίας της συνέσεως, όπως αυτή νοείται στο Ιερό Ευαγγέλιο. Η ψευδοσύνεση επιστράτευσε διαδικασίες ετεροδοξίας ενώ η σύνεση του Ευαγγελίου, όπως ορθά την αναλύει ο π. Αυγουστίνος, ποτέ δεν έβλαψε την Εκκλησία. Αναμφίβολα, οι θέσεις του περί αληθούς συνέσεως είναι συνέχεια της Πατερικής Θεολογίας.

Γράφει σχετικά: «είναι δια τούτο σατανικόν το ρήμα «δεν μ’ ενδιαφέρει τι κάνουν οι παπάδες και οι δεσποτάδες· εγώ κοιτάζω την ψυχή μου μόνον και εκτελώ τα θρησκευτικά μου καθήκοντα». Χριστιανός, ο οποίος κοιτάζει την ψυχήν του μόνο και αδιαφορεί για το λοιπόν της Εκκλησίας σώμα, δεν είναι Χριστιανός» (Εκκλησιαστικός στρουθοκαμηλισμός, Σελ. 9).

Όσοι αγνόησαν, τότε, το θεολογικό – αγωνιστικό μήνυμα του Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου περί αληθούς συνέσεως ή προσπάθησαν να το συκοφαντήσουν, σήμερα, με τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας (ιστορικά και θεολογικά), αντιλαμβάνονται το ξετύλιγμα ή το ξεδίπλωμα των αντιεκκλησιαστικών – αιρετικών γίγνεσθαι, ως δαιμονική διεύρυνση του Οικουμενισμού και δικαιώνουν τον ταπεινό επίσκοπο της Φλώρινας. Αβίαστα συμπεραίνουν, οι καλοπροαίρετοι, ότι η ψευδοσύνεση έβλαψε την Εκκλησία.

Από τότε μέχρι σήμερα, τα «αγαπητικά» συνθήματα εξακολουθούν την διαβρωτική λειτουργία τους, όπως: «Σύνεση να μη σχίσουμε την Εκκλησία» ή «να συνεργασθούμε με αγάπη για το καλό της Εκκλησίας» ή «χάριν της γαλήνης της Εκκλησίας». Εν ολίγοις: τα υψηλά αυτά νοήματα – θέσεις ενεργοποιούνται αρνητικά από τους Οικουμενιστές Πατριάρχες και επισκόπους, για να εξουδετερώσουν την όποια αντι-οικουμενιστική αντίδραση – στράτευση. Γράφει ο επίσκοπος Φλωρίνης:
«Οι πνευματικοί οδηγοί, είτε επίσκοποι λέγονται, είτε ιεροκήρυκες, είτε κατηχηταί, είτε εξομολόγοι, είτε εφημέριοι, είτε θεολόγοι, κατά κανόνα καλλιεργούν θρησκευτικήν και ηθικήνζωήν, όχι όμως και το Εκκλησιαστικόν φρόνημα… Ούτω με την διδασκαλίαν των δημιουργούν εν πλέγμα ενοχής εις τας ψυχάς των Χριστιανών δι’ ενεργείας των εν τω εκκλησιαστικώχώρω. Πως υπό τοιούτους διδασκάλους είναι δυνατόν να καλλιεργηθούν εκκλησιαστικόν φρόνημα και εκκλησιαστική συνείδησις; Δεν είναι λοιπόν παράδοξον, ότι οι συνειδητοί Χριστιανοί, οι ζηλωταί των ιερών παραδόσεων της Ορθοδοξίας με την αγωνιστικήνδιάθεσιν, είναι τόσον λίγοι» (Σελ. 9).

Ο π. Αυγουστίνος έδειχνε τι μας «περιμένει» και τι θα «συναντήσουμε». Είναι σύγχρονος Πατέρας της Εκκλησίας, που μας παρέδωσε όλο σχεδόν το Εκκλησιολογικό – Πατερικό πεδίο της διαχρονικής Εκκλησίας. Ίσως θα μπορούσε κανείς να τον παρεξηγήσει, αν δεν τον κατανοούσε. Μέσα από μία πνευματικά έντιμη αποτίμηση του έργου του βλέπουμε, ότι έχει καταγραφεί ένας πρακτικός και θεωρητικός άξονας πανοραμικών κατοπτεύσεων της Εκκλησιαστικής πραγματικότητας. Η Ερμηνευτική του στα Εκκλησιαστικά γεγονότα δικαιώθηκε σήμερα, ιστορικά και θεολογικά.

Η απομάκρυνση του Εκκλησιαστικού Σώματος από την Πατερική γραμμή (που ακολουθούσε ο π. Αυγουστίνος), ως έκφραση «σύνεσης» και «ευγένειας», άνοιξε το δρόμο, στις ποικιλόμορφες οικουμενιστικές διεισδύσεις που αδρανοποίησαν την εφαρμογή του 15ου Κανόνα της Α-Β Συνόδου και οδήγησαν στην «συνοδική» κατοχύρωση του οικουμενισμού.

Να θυμίσουμε κάποια σημεία που σημάδεψαν την νεώτερη συνοδική και εκκλησιολογική πορεία της Εκκλησίας της Ελλάδος.

- Μάρτιος 1969: η ιεραρχία αποδέχεται το νέο Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας, ο οποίος δεν αναγνωρίζει (σχεδόν) όλους τους Ι. Κανόνες.
- Τάσεις μοντερνισμού εμφανίζονται κυρίως στην Ι. Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
- Νοέμβριος 1972: η ιεραρχία συγκαταβαίνει (κατά πλειοψηφία) στον σκανδαλώδη τρόπο συγκροτήσεως της Διαρκούς Ι. Συνόδου. Επίσηςδεν ψηφίζει τον αφορισμό των Μασώνων (λόγω σύνεσης!). Μόνο 3 επίσκοποι δεν ήσαν… συνετοί.
- Το Θέρος του 1974 απομακρύνονται (χωρίς δίκη - απολογία) 12 αξιόλογοι Ιεράρχες, οι οποίοι είχανε έντονη αντι-μασωνική ποιμαντική.
- Μέχρι σήμερα η Εκκλησία παραμένει υποτελής στην Πολιτεία.

Είναι αδύνατο να αναφέρουμε όλες τις ουσιαστικές στρεβλώσεις – προδοσίες, όλες τις ποικιλόμορφες διαδρομές Επισκόπων – Γερόντων, που ενίσχυσαν την οικουμενιστική αποστασία.
Στον πνευματικό αυτό περίγυρο έγινε η ανάπτυξη της οικουμενιστικής θεολογίας, που δημιούργησε δυναμική απεδαφικοποιήσεως της Ορθοδοξίας. Μέγιστος συντελεστής απεδαφικοποίησης η «σύνοδος» της Κρήτης.

Όλες οι παρεμβάσεις του επισκόπου Αυγουστίνου ήταν πάντα επάνω στις αρραγείς βάσεις της Ορθοδοξίας. Αβίαστα συμπεραίνουμε, ότι ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης είναι μία σύγχρονη, Χριστοκεντρική, Πατερική σταθερά.

Ο άγιος Νεκτάριος, επίσκοπος Πενταπόλεως, στο βιβλίο του περί Ποιμαντικής γράφει: «Φρόνησις (σύνεσις) εστι το επιζητείν εν πάσι την αλήθειαν και εμμένειν εν αυτή. Αύτη οδηγεί προς τον Θεόν και την μακαριότητα· έπονται δε αυτή η ευβουλία, η ευλογιστία, η ευταξία, η κοσμιότης και η αιδημοσύνη.
Ο Κύριος την αρετήνταύτην συνέστησε τοις εαυτούΑποστόλοις αποστέλλων αυτούς προς το κήρυγμα (Ματθ. 10, 16). Ο την αρετήνταύτην έχων εστι κατάλληλος προς το υψηλόν αξίωμα του επισκόπου». (Μάθημα Ποιμαντικής – Νεκταρίου Κεφαλά, Αθήναι 1898, σελ. 169).

Κυριακή 4 Μαρτίου 2018

Κυριακή B´ Νηστειών, Γρηγορίου Παλαμά (1297-1359).Τα τρία εἴδη ἀθεΐας κατά τόν Ἁγίο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ .


Κυριακή B´ Νηστειών, Γρηγορίου Παλαμά (1297-1359)

Στην δεύτερη Κυ­ρι­­α­κή των Νηστειών η Εκκλησία έχει θεσπίσει να προβάλλει την προσωπικότητα του μεγάλου θεολόγου και πατρός, αρχι­επι­σκόπου Θεσσαλονίκης αγίου Γρηγορίου Παλάμα (1297-1359). Αν και η μνήμη του συμπίπτει την 14ηΝοεμ­βρίου, η Σύνοδος του 1368, η οποία διε­κή­ρυξε την αγιό­τη­τά του όρισε εκτός της μνήμης του να εορτάζεται και κατά την δεύτερη Κυριακή των Νηστειών προκειμένου να υπογραμμίσει την επικαιρότητα των αγώνων του για την Ορ­θο­δο­ξία και έτσι να δείξει ότι ο αγώνας αυτός δεν γνωρίζει ποτέ διακοπή.

Η οικογένεια του Γρηγορίου, Κωνσταντίνος και Καλλονή, προερχομένη απὸ τις ανατο­λι­κὲς επαρχίες, εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη την εποχὴ που η Μικρὰ Ασία κα­τα­κλύζονταν απὸ τις εισβολές των Οσμανιδών Τούρκων. Ο πατέρας του Κωνσταντίνος ήταν συγκλητικὸς και μέ­λος της αυτοκρατορικής αυλής. Ο Γρηγόριος γεννήθηκε στην πρωτεύουσα το 1297 και μόλις επταετής έχασε τον πατέρα του και έμεινε ορφανὸς· ισχυρὸς προστάτης του τότε αναδείχθηκε ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος Β´. Στο πα­νε­πι­στήμιο Κωνσταντινουπόλεως, που διευθύνονταν τότε απὸ τον διαπρεπή θεολόγο και φι­­λό­σο­­φο Θεόδωρο Μετοχίτη, ακολούθησε σπουδὲς με ιδιαίτερη έμφαση στην φιλο­σο­φία. Ό­ταν ήταν δεκαε-πταετής, του ανατέθηκε να μι­λή­σει στα ανάκτορα ενώπιον του αυ­τοκρά­τορος Ανδρονίκου Β´ και πολλών επισήμων και σοφών ανδρών περὶ της λογικής του Αρι­στο­­τέλους, διαπραγματεύθηκε τότε το θέμα με τό­ση επιτυχία, ώστε ο Θεόδωρος Με­το­χίτης είπε προς τον βασιλέα, «και ο ίδιος ο Αρι­στοτέλης, αν ζούσε κι ήταν παρὼν θα τον επαινούσε».


Σ᾿ αυτὴ πιθανώς την ηλικία εγκατέλειψε τις επιστημονικὲς σπου­δές, για να επιδοθεί στην με­λέτη της θε­ο­λο­γικής γραμματείας και την άσκηση, προς με­γάλη απογοήτευση του αυ­το­κρά­τορος, ο οποίος τον προώριζε για υψηλὰ αξιώματα. Ο­δη­γός του έγινε πλέον ο επί­σκο­πος Φι­λα­δελφείας Θεόληπτος, ο οποίος και τον εισήγαγε στην νοερὰ προσευχή. Ει­κο­σα­ε­τὴς αποσύρθηκε στη μόνωση, έπεισε δε και την οικογέ­νει­ά του να κάμει το ίδιο· την μη­τέ­ρα του Καλλονή, τους δύο αδελφούς και τις δύο αδελφές του. Μαζὶ με τους δύο αδελφούς του διέ­μει­νε αρχικὰ για λίγο και­ρὸ στο όρος Παπίκιο, στα σύνορα Θράκης και Μακε­δο­νίας κι έ­πειτα μόνασε σε διαφό­ρους τόπους του Άθωνος· ως ερημίτης πλησίον του Βατοπεδίου, έπειτα στο κοινόβιο της Μεγίστης Λαύρας κι αρ­γό­τερα πάλι ως ερημίτης. Αναγκασμένος να εγκαταλείψει το Όρος μαζὶ με άλ­λους ε­ρημίτες, το 1325 λόγω των επιδρομών των Τούρκων, δεν προ­χώ­ρησε πιο πέρα απὸ την Θεσ­σα­λονίκη. Τo επόμενο έ­τος, 1326, ο Γρη­γό­ριος, που είχε ήδη χει­ροτονηθεί ιερεὺς στην Θεσ­σαλονίκη, ανεχώρησε μαζὶ με δέκα μο­να­χοὺς γιὰ τὴν Βέροια, όπου πα­ρέ­μεινε επὶ μία πενταετία, εφαρμόζοντας αυστηρὴ μόνωση, α­σχολούμενος με την αδιάλει­πτη προσευχὴ και τη με­λέ­τη. Πέντε έτη με­τὰ την εγκα­τά­στα­σή του στην Σκήτη της Βε­ροί­ας, λόγω της καθόδου των Σέρβων αν­α­γκά­σθηκε να φύ­γει απὸ εκεί και να επιστρέψει στον Ά­θωνα, τὸ 1331. Ε­γκα­ταστάθηκε αρχικά στο κελλὶ του αγίου Σάββα, κοντά στη Μονή της Μεγίστης Λαύ­ρας, όπου έμεινε έως ότου του ανα­τέ­θηκε απὸ την Κοινότητα του Αγίου Όρους η η­γου­μενία της Μονής Εσφιγμένου, που αυτὴ την ε­πο­χὴ είχε 200 μοναχούς. Αφού έμεινε στή μονὴ αυτὴ μόνο ένα έτος (1333-1334) επέ­στρεψε πάλι στο ησυχαστήριό του.

Σ᾿ αυτὸ το ησυχαστήριο ενώ βρισκόταν, προσκλήθηκε σε μία ευρύτερη διαμάχη, η οποία είναι γνωστή ως «Ησυχαστική έριδα» και κράτησε 25 χρόνια (1335-1360). Το 1335 με τους δύο αποδεικτικούς λόγους του «Περί ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», ήλθε σε αντιπα-ράθεση με τον Βαρλαάμ από την Καλαβρία, ο οποίος δίδασκε πως ο άν­­θρωπος δεν μπορεί να γνωρίσει το Θεό, κι ακόμα περισσότερο δεν μπορεί να ενωθεί μα­ζί Του. Κατά τα λεγό­με­­να του Βαρλαάμ, που ήταν απήχηση του δυτικού σχολα­στι­κι­σμού, ο Θεός είναι «κλει­στός στον εαυτό του» και δεν μπορεί να ενωθεί με τους ανθρώ­πους. Επομένως, οι «ησυ­χα­στές», οι μοναχοί δηλαδή ε­κεί­­νοι που έλεγαν ότι μπορεί ο άν­θρω­πος, αν έχει καθαρή καρ­διά και αν συγκεντρωθεί στην «καρδιακή προσευχή» (το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ Θεού, ε­λέ­ησόν με»), να ενωθεί με το Θεό και να φωτισθεί και να δει το Άκτιστο φως, ασχέτως της μόρφωσής του, δεν ήταν Ορθόδοξοι αλλά «μεσ­σαλι­α­νι­στές» και «ομφα­λό­ψυχοι». Μετά από αυτές τις το­πο­θε­τήσεις του Βαρλαάμ, ο Παλαμάς εγκα­ταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη από ό­που και άρχισε τον αγώνα «Ὑπέρ τῶν Ἱερώς ἡ­συ­χαζόντων», δηλ. αυτών που ασκούσαν τον ησυχασμό, συγγράφοντας μάλιστα και τους ο­μώ­νυμους λόγους του.


Στην πραγματικότητα, ο Βαρλαάμ προσπαθούσε να διαστρεβλώσει βασικές πτυχές της Ορ­θόδοξης Θεολογίας, ό­πως η διδασκαλία της Εκκλησίας περί εκπορεύσεως του αγίου Πνεύματος, περί της γνώσε­ως του Θεού και περί της θέας του θείου Φωτός. Το ζητούμενο της πά­λης αυτής ή­ταν κυρίως το μεθεκτό ή αμέ­θε­κτο της θείας ουσίας. Ο Γρηγόριος, οπλι­σμένος με με­γά­­λη πολυμάθεια και ισχυρή κρι­τι­κή για θέματα αγίων Γραφών, διέκρινε με­τα­ξύ θείας ου­­σίας αμεθέκτου και θείας ενερ­γείας μεθεκτής. Βασικὸ στοιχείο της συμμετο­χής στην εμπει­­ρία των Θείων είναι η θέ­α του Θείου φωτός, μίας απὸ τις άκτιστες ενέργειες του Θε­ού. Το φως αυτὸ είναι αΐδιο. Το φως που είδαν οι μαθητές στο Θαβώρ είναι το ίδιο φως που μπορεί να βλέ­­πουν κι οι καθαροὶ ησυχαστές και οφείλεται στην εναν­θρώ­πιση του Υιού και Λόγου του Θε­ού. Την διδασκαλία αυτή την στήριξε στο πνεύ­μα των Πατέ­ρων και η Εκκλησία επι­κύ­ρω­σε την ερμηνεία του με τέσσερις Συνό­δους, με κορύφαία αυτή του 1351.

Το 1347 εξελέγη από την Σύνοδο ο Γρηγόριος ως μητροπολίτης Θεσσαλονίκης· λό­γω όμως των τότε ζητημάτων, αποχώρησε πρόσκαιρα στη Λήμνο, και αργότερα ανέλαβε εκ νέου τα καθήκοντα του. Εργάσθηκε δραστήρια στην Θεσσαλονίκη σε μια πολύ τα­ρα­γμέ­νη εποχή. Το συγγραφικό έργο είναι πλουσιότατο, 60 έργα, και αποτελεί σταθμό για την θεολογία και την εκκλησιαστική εμπειρία. Απεδήμησε εις Κύριον στις 14 Νοεμβρίου 1359, σε η­λι­κία 63 ετών και τιμήθηκε αμέσως ως Άγιος. Το λείψανό του κατατέθηκε στον ναὸ της Α­γί­ας Σοφίας που ήταν τότε ο κα­θε­δρι­κὸς ναὸς της Θεσαλονίκης, και σήμερα φυλάσσεται στον ομώνυμο Μητροπολιτικό ναό της πόλεως. Ο πατριάρχης Φιλόθεος, έγραψε το 1364 εγκωμιαστικό λόγο στο άγιο Γρηγόριο Παλαμά, μαζί και α­κο­λου­θία και όρισε την τιμή της μνήμης του την Β´ Κυριακή της Μ. Τεσσα­ρα­κοστής.


Η προσφορά του αγίου Γρηγορίου Παλαμά ήταν τεράστια για την εποχή του, αλλά και την δική μας, διότι με το θεολογικό του έργο καθόριζε με σαφήνεια τον τρόπο με τον οποίο επιτελείται η κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό. Αποσαφηνισε ότι η θεοπτία και η επακόλουθη ένωση με το Θείο είναι πρω­ταρ­χικός στόχος για κάθε Χρι­στιανό και συνάμα κατορθωτή, για την επίτευξη των οποίων χρειά­ζε­ται συστηματική προεργασία που περιλαμβάνει το βάπτισμα, την ασκητική ζωή, την ει­λι­κρινή με­τά­νοια και την συμμετοχή στα Ιερά Μυστήρια, ώστε να καθάρουμε τους εαυ­τούς μας. Αυτή η διδαχή αποτέλεσε τη βάση των Αγιορειτών Ησυχαστών. Αργό­τε­ρα, τον 19ο αιώνα, οι κύριοι εκπρόσωποι των Ησυχαστών στην Ορθόδοξη Θεολογία ή­ταν ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο Ευγένιος Βούλγαρης και ο Αθανάσιος Πάριος. Αυτή η παράδοση είναι που μέχρι σήμερα βιώνει η Εκκλησία.

Απολυτίκιον (ήχος πλ. δ’.)

Ὀρθοδοξίας ὁ φωστήρ, Ἐκκλησίας τὸ στήριγμα καὶ διδάσκαλε,

τῶν Μοναστῶν ἡ καλλονή, τῶν θεολόγων ὑπέρμαχος ἀπροσμάχητος,

Γρηγόριε θαυματουργέ, Θεσσαλονίκης τὸ καύχημα,

κῆρυξ τῆς χάριτος,

ἱκέτευε διὰ παντός, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Έτερον Απολυτίκιον (ήχος πλ. α’.)
Τὸ πολύφωνον στόμα τῆς θείας χάριτος,

τῶν Ὀρθοδόξων δογμάτων τὴν ἀληθῆ θησαυρόν,

ἀνυμνοῦμέν σε πιστῶς Πάτερ Γρηγόριε·

τῆς Ἐκκλησίας γὰρ φωστήρ, ἀνεδείχθης φαεινός, καὶ κλέος Θεσσαλονίκης·

ἥτις ἐν σοὶ καυχωμένη, λαμπρῶς γεραίρει τοὺς ἀγῶνάς σου.


Ποιοι είναι οι άπιστοι κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά; Ο Άγιος Γρηγόριος λέει ότι υπάρχουν τρία είδη απιστίας και αθεΐας. Είναι εντυπωσιακή αυτή η θέσις του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά και μας βοηθά και εμείς να κανονίζουμε τη θέση μας απέναντι αυτών των απίστων και των αθέων.

Λέει λοιπόν ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ότι υπάρχουν τρία είδη αθεΐας και απιστίας.

Το ένα είδος είναι
η κλασσική αθεΐα και απιστία, αυτοί οι οποίοι δεν πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός.

Το δεύτερο είδος αθεΐας και απιστίας είναι η διαστροφή της εννοίας του Θεού, από τις αιρέσεις και από τις θρησκείες. Όταν κανένας διαστρέφει την έννοια, δεν πιστεύει στον έναν αληθινό Θεό και πιστεύει στα είδωλα, ή πιστεύει στο Μωάμεθ ή πιστεύει στο Βούδα ή πιστεύει εδώ-εκεί, αυτό είναι το δεύτερο είδος αθεΐας. Ας νομίζουν πως πιστεύουν στο Θεό και ότι είναι θρησκείες, άθεοι είναι και άπιστοι. Το δεύτερο λοιπόν είδος αθεΐας είναι οι αιρέσεις και οι άλλες θρησκείες και τα είδωλα.

Κατά τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά υπάρχει και ένα τρίτο είδος αθεΐας το οποίο εκπλήσσει όταν το ακούσει κανείς αλλά το οποίο όμως είναι πολύ σωστό και έχει δίκιο ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς διότι αυτοί που ανήκουν σε αυτό το είδος της αθεΐας βοηθούν ώστε τα άλλα δύο προηγούμενα είδη αθεΐας να αυξάνουν και να μεγαλώνουν.

Ποιο είναι το τρίτο είδος αθεΐας; Στο τρίτο είδος αθεΐας ανήκουν εκείνοι οι οποίοι σιωπούν, οι οποίοι δεν μιλούν, οι οποίοι δεν πολεμούν τα άλλα είδη αθεΐας. Έχει γεμίσει ο κόσμος από αθέους και απίστους, έχουμε και στη χώρα μας αθέους και απίστους, έχουμε και στη χώρα μας αιρετικούς. Δεν μιλούν, και αυτοί κάνουν τη δουλειά τους. Προχωρούν οι αιρέσεις, προχωρούν οι θρησκείες, προχωράει το ισλάμ. Στο τρίτο είδος αθεΐας λοιπόν είναι αυτοί οι οποίοι σιωπούν και δεν πολεμούν τα άλλα είδη αθείας, τους πραγματικά αθέους και απίστους και εκείνους οι οποίοι διαστρέφουν την έννοια του Θεού -τις αιρέσεις και τις θρησκείες και την ειδωλολατρία.

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ