Παρασκευή 31 Μαΐου 2019

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: Ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, είναι Αποκάλυψις.

Αποτέλεσμα εικόνας για π. Αθανάσιος Μυτιληναίος

σ.σ. Επιτρέψτε μου να απομονώσω την παρακάτω παράγραφο από την εισήγηση του Μητροπολίτου Ύδρας Εφραίμ ενώπιον της εκτάκτου Συνόδου της Ιεραρχίας για το μάθημα των Θρησκευτικών. Άλλη μία ‘προγραμματισμένη’εισήγηση η οποία έγινε βεβαίως και αυτή δεκτή!

Έχοντας υπόψιν αυτήν την χαρακτηριστική παράγραφο καθώς διαβάζουμε την απομαγνητοφωνημένη ομιλία του π. Αθανασίου Μυτιληναίου που ακολουθεί, μένουμε όντως άφωνοι μπροστά στην πνευματική αλλοτρίωση που δείχνει να επικρατεί στην ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Τούτο όμως το εθνικό έγκλημα που διαπράχθηκε εις βάρος της Παιδείας ήταν ένα φυσικό επακόλουθο -και αναμφισβήτως θα ακολουθήσουν περισσότερα- του μεγαλύτερου εγκλήματος που διαπράχθηκε εις βάρος της Πίστεως στην ψευδοΣύνοδο του Κολυμπαρίου, εκεί, όπου κυριάρχησε το ίδιο συγκρητιστικό και ακάθαρτο πνεύμα.

«Ἔτσι τό Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἄν ἐπιδιώκει νά εἶναι ἕνα μάθημα ὑποχρεωτικό γιά ὅλους, ἀνεξάρτητα ἀπό τίς θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, τότε δέν ἔχει τήν πολυτέλεια νά πραγματεύεται θέματα μόνο μέσα ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία˙ κρίνεται ἀναγκαία ἡ ἀναφορά σέ σύγχρονα μεγάλα θρησκεύματα, ὄχι ὅμως νά ἀξιοποιήσει τήν διδασκαλία τους ὡς ἑρμηνευτικό πλαίσιο, ἀλλά γιά νά δώσει στόν μαθητή τήν εὐκαιρία νά ἀντιληφθεῖ ὅτι τό θρησκευτικό φαινόμενο βιώνεται ποικιλοτρόπως καί ὅτι τό νόημα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς μπορεῖ νά ἑρμηνεύεται μέσα ἀπό πολλές διαφορετικές καί ἀντικρουόμενες ὀπτικές γωνίες. Ἔτσι τό Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καθίσταται μάθημα πού καταφάσκει στόν διάλογο καί στήν ἀναγνώριση τῆς θρησκευτικῆς ἑτερότητας.»

***
Μακαριστός Γέροντας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος (1927 – 2006)
Απόσπασμα ομιλίας που εκφωνήθηκε στις 13/10 του 1985.

.. Φυσικόν είναι να ιδούμε και τι είναι ο Χριστιανισμός. Διότι πρέπει να σημειώσομε ότι μας ενδιαφέρει άμεσα το θέμα. Δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι ο Χριστιανισμός έχει γνωστό το περιεχόμενό του. Βεβαίως είναι γνωστό το περιεχόμενο του Χριστιανισμού αλλά ποικιλοτρόπως ερμηνεύεται.. . Αυτό το ‘ποικιλοτρόπως ερμηνεύεται’ είναι πάρα πολύ σημαντικό γι’ αυτόν τον λόγο έχουν δημιουργηθεί ποικίλες απόψεις περί του Χριστιανισμού. Και για να μπορέσομε να γνωρίσομε αληθινά τον Χριστιανισμόν, θα πρέπει πρώτα να πούμε τι δεν είναι ο Χριστιανισμός και δεύτερον τι είναι ο Χριστιανισμός. Πρέπει να γίνει ένα ξεκαθάρισμα.

Θα επιμείνω πολύ σε τούτο που είπα, ότι ο Χριστιανισμός ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως. Θα δείτε έξω οι άνθρωποι -μορφωμένοι και μη μορφωμένοι- ο καθένας να έχει μίαν άποψιν περί του Χριστιανισμού, το τι είναι ο Χριστιανισμός, και βέβαια όλα αυτά είναι εκτροπές. Δεν ξέρω δε πόσοι μπορούν να γνωρίζουν τι είναι ο Χριστιανισμός. Πού αποβλέπει, ποίος ο σκοπός του. Μάλιστα αν σκεφθεί κανένας ότι περιτέμνουν, κόβουν τον κύριον σκοπόν του Χριστιανισμού γιατί δεν τον κατανοούν. Ένα πολύ πρόχειρο σας λέγω: ότι πρέπει να γίνομε άγιοι. Αυτό είναι μία οδός, δεν είναι ένας σκοπός του Χριστιανισμού. Kαι σου λέει ο άλλος, ‘Άγιος θέλεις να γίνω;’ Μα ακριβώς αυτό θέλει ο Χριστιανισμός, να γίνεις Άγιος. «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι».

Έτσι παιδιά θα σας παρακαλέσω πάρα πολύ το θέμα δεν είναι εύκολο, φροντίζομε να το κάνομε εύκολο, ώστε να κατανοηθεί. Να γνωρίζετε για να τοποθετηθείτε σαν σωστοί Χριστιανοί.


Είπαμε ότι θα πούμε τι δεν είναι ο Χριστιανισμός. Και πρώτα πρώτα σύμφωνα με την υποβληθείσα απορία. Ο Χριστιανισμός, ερωτάτε, είναι θρησκεία; Δεν είναι θρησκεία. Πραγματικά δεν είναι θρησκεία ο Χριστιανισμός. Σωστά ειπώθηκε αλλά δεν ειπώθηκε όμως το τι είναι. Ναι δεν είναι θρησκεία, είναι μία στάση, ένας τρόπος ζωής. Δεν είναι αυτό πάλι σωστό. Θα το δούμε στη συνέχεια. Δηλαδή όπως διετυπώθη στην απορία κατά το ήμισυ είναι σωστό, αυτό που ένας θεολόγος είπατε ότι έχει πει.

Λοιπόν. Πράγματι, ο Χριστιανισμός καταρχήν δεν είναι θρησκεία. Αυτό εκ πρώτης όψεως παραξενεύει.

Δεν είναι θρησκεία ο Χριστιανισμός; Τι σημαίνει θρησκεία;

Αν ανοίξτε μία εγκυκλοπαιδεία θα δείτε να δίδει έναν ορισμόν, όσο τούτο είναι φυσικά δυνατόν, στην θρησκεία γιατί δεν μπορούμε να γνωρίζουμε το βάθος και τη διάσταση του τι είναι θρησκεία. Προσέξατέ το. Αλλά ωστόσο όμως δίδεται μία απάντησις και φυσικά τοποθετείται επί του φαινομένου της θρησκείας και όχι επί της ‘Χριστιανικής θρησκείας’ όπως θα περίμενε κανένας. Ένας γενικός ορισμός. Δεν είναι τι άλλο παρά εκείνη η έμφυτος τάσις του ανθρώπου να ζητεί τον Θεό, να ζητάει να εξαρτάται από τον Θεό γιατί αισθάνεται ένα αίσθημα ασφαλείας όταν ξέρει ότι εξαρτάται από τον Θεό. Ένα αίσθημα και φυσικής και μεταφυσικής ασφαλείας. Δηλαδή, αν δω έναν κίνδυνο για μια στιγμή αμέσως θα πω, ‘Θεέ μου βοήθησέ με’. Αυτό το ‘Θεέ μου βοήθησέ με’ δεν μπορεί να το λέει μόνο ένας Χριστιανός, το λέει και οιοσδήποτε άλλος διαφορετικού θρησκεύματος, κι ένας ειδωλολάτρης και λοιπά. ‘Θεέ μου’, άλλο τώρα ποιος είναι αυτός ο Θεός, ‘Θεέ μου βοήθησέ με’. Πάρα πολλές φορές έχουμε σε θέσεις των ειδωλολατρών που επικαλούνται τον Θεό, σε μια βοήθεια, κάνουν θυσίες, επικαλούνται βοήθεια θεία. Και δεύτερον, είναι η μεταφυσική θα λέγαμε ασφάλεια, ότι εγώ ο άνθρωπος θα πεθάνω. Αν γνωρίζω ή πιστεύω ότι θα ζω και μετά τον θάνατον, πως θα είναι αυτή η μετά θάνατον ζωή; Και ζητώ λοιπόν μία απάντηση και μία ασφάλεια δια την μετά θάνατον ζωήν. Αυτά που βρίσκομαι στους αρχαίους τάφους, πάρτε τους Αιγυπτίους, που μέσα στους τάφους έβαζαν ακόμη και τα λεγόμενα κτερίσματα σήμερα που βρίσκουμε αρχαιολογικά, τα διάφορα προσωπικά αντικείμενα του νεκρού. Ήταν ακριβώς γιατί πίστευαν ότι ο νεκρός έχει ανάγκη των προσωπικών του αντικειμένων. Σήμερα τα προσωπικά αντικείμενα του νεκρού δεν τα βάζομε στον τάφο πια, τα έχομε στο σπίτι μας και θυμόμαστε τον νεκρόν, το πρόσωπο που έφυγε από τον κόσμον αυτόν.

Έτσι ο άνθρωπος μπροστά στον θάνατο αισθάνεται μίαν ανασφάλειαν, δεν ξέρει τι θα γίνει. Συνεπώς, η πίστις στον Θεό εξασφαλίζει μίαν ασφάλεια και φυσικήν και μεταφυσικήν. Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος είπε στους Αθηναίους σε κείνη την ομιλία του στον Άρειο Πάγο, ζητεῖν τὸν θεὸν εἰ ἄρα γε ψηλαφήσειαν αὐτὸν καὶ εὕροιεν. Προσέξτε αυτό το σημείον: ζητεῖν τὸν θεὸν. Ρίπτω το βάρος πάνω σ’ αυτήν την φρασούλα: ζητεῖν τὸν θεὸν. Δηλαδή η προσπάθεια του ανθρώπου να βρει τον Θεό. Ζητά τον Θεό. Να βρει τον Θεό. Τίνος προσπάθεια; Όχι του Θεού να βρει τον άνθρωπο αλλά του ανθρώπου να βρει τον Θεό.

Βεβαίως, αν αυτό λέγεται θρησκεία ή θρησκευτικόν αίσθημα, αυτό ο Θεός το έχει φυτεύσει εις τα βάθη της ανθρωπίνης ψυχής ώστε αν ο άνθρωπος απεστάτη από τον Θεόν, έφευγε, απεμακρύνετο -όπως και έπεσε ο άνθρωπος στην αμαρτία και απεμακρύνθη από τον Θεόν- ουδέποτε να λησμονούσε τον Θεόν και πάντοτε να τον αναζητούσε έστω και με αλλοιωμένες διαστάσεις. Να πιστεύει κάπου ότι ο Θεός είναι ο κεραυνός, είναι ο ποταμός, είναι η ιερή αγελάδα -λέω για την ιερή αγελάδα των Ινδών- και δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι.

Για να καταλάβετε, το πράγμα είναι ως εξής. Ο Θεός ήθελε να έχει μία κοινωνία με τον άνθρωπο. Πρόσωπο με πρόσωπο. Ο Θεός μιλούσε στον Αδάμ πρόσωπο με πρόσωπο. Φρόντισε όμως ο Θεός να κάνει το εξής. Επήρε μία καλούμπα. Τι είναι η καλούμπα; Είναι ένα κουβάρι από σπάγκο .. ο σπάγκος που κάποτε πετάμε τον χαρταετόν. Δένομε βεβαίως στην μιαν άκρη του σπάγκου τον χαρταετόν, πετάει, και το άλλο άκρο φυσικά το κρατάμε εμείς. Δεν κρατάμε ακριβώς το άλλο άκρον, αλλά κρατάμε το κουβάρι και όταν ο αετός φεύγει, ανεβαίνει, τότε αφήνομε κουβάρι και ξετυλίγεται. Όταν ο αετός πάει να πέσει τραβάμε το κουβάρι, δηλαδή το τυλίγουμε το κουβάρι, κι έρχεται ο αετός πιο κοντά.

Λοιπόν, ο Θεός έκανε το εξής παιδιά. Κρατάει Εκείνος το κουβάρι, κι έβαλε την άκρη του μίτου, του σπάγκου, την έδεσε μέσα στον άνθρωπον, στον κάθε άνθρωπο. Και λέει τώρα. Αν θέλεις φεύγα, όπου θες πήγαινε. Φεύγει, φεύγει, φεύγει ο άνθρωπος αλλά είναι δεμένος με έναν σπάγκο με τον Θεό. Και τι κάνει τώρα, ο Θεός τραβάει τον σπάγκο και φέρνει τον άνθρωπο κοντά ή ο άνθρωπος μαζεύει τον σπάγκο για να βρει τον Θεό. Αυτό το πράγμα λέγεται θρησκευτικόν αίσθημα έμφυτο. Ότι ο Θεός φύτεψε μέσα στον άνθρωπο αυτό το αίσθημα για να τον αναζητεί τον Θεό κι αν μπορεί να τον βρει.

Θα πω ξανά αυτό που είπε ο Απόστολος Παύλος στου Αθηναίους: ζητεῖν τὸν θεὸν εἰ ἄρα γε ψηλαφήσειαν αὐτὸν καὶ εὕροιεν. Κοιτάξτε τα ρήματα. Το ρήμα ζητεῖν, να ζητώ. Ψηλαφήσειαν, το ρήμα ψηλαφίζω. Και εὕροιεν, και το ρήμα ευρίσκω. Αυτά τα ρήματα σημαίνει ότι ο άνθρωπος κινείται να βρει τον Θεό. Αλλά η θρησκεία συνεπώς όπως τίθεται, στην αναζήτηση του Θεού από τον άνθρωπο, είναι ένα άνοιγμα του ανθρώπου προς τον Θεόν. Δηλαδή προσπαθεί ο άνθρωπος να βρει τον Θεό, έστω κι αν αυτό το άνοιγμα του ανθρώπου προς τον Θεό είναι μειοδοτημένο, είναι θολερό, είναι ακαθόριστο. Γι’ αυτό γράφει ο Απόστολος Παύλος, ψηλαφήσειαν. Προσέξτε είναι χαρακτηριστικό το ρήμα του Αποστόλου Παύλου. Τι θα πει ψηλαφώ; Σημαίνει δεν έχω μάτια ή έχω αλλά είναι σκοτάδι και με το χέρι μου προσπαθώ να ψαχουλέψω να βρω ένα αντικείμενο και στο ψαχούλεμα που θα κάνω να ιδώ το σχήμα του αντικειμένου και ούτω καθεξής. Γι’ αυτό σας είπα προηγουμένως ο άνθρωπος ψάχνει να βρει τον Θεό, ψαχουλεύει.

Μάλιστα μερικοί ενώ είναι Χριστιανοί και αφήνουν το φως το πλήρες της αληθείας, σου λέει, ψάχνω να βρω τον Θεό. Αυτό είναι κατάντημα. Πολλές φορές το θεωρούμε ότι είναι σπουδαίο πράγμα. Ψάχνει λέει. Γιατί ψάχνεις; Δεν υπάρχει λόγος να ψάχνεις. Θα το δούμε λίγο πιο κάτω. Το να ψάχνεις είναι επαινετόν εφόσον δεν θα σου απεκαλύπτετο ο Θεός. Τη στιγμή όμως που γνωρίζεις τον Θεό γιατί να ψάχνεις να τον βρεις; Με την έννοια να τον ψηλαφάς. Αλλά καταλαβαίνετε όμως, σκοτάδι υπάρχει στον χώρο και από τον τρόπο με τον οποίον ψηλαφώ ένα αντικείμενο βγάζω διαφορετικά συμπεράσματα διότι δεν έχω πλήρη εικόνα του αντικειμένου.

Γι’ αυτόν τον λόγο παιδιά μέσα στον χώρο της θρησκείας υπάρχει διαφορετική αντίληψις περί Θεού. Αυτό είναι. Άλλος σου λέει είναι υπερβατικός ο Θεός, όπως έλεγε ο Πλάτων. Άλλος σου λέγει ότι ο Θεός είναι αυτή η ίδια η φύσις, όπως λέγει ο πανθεϊσμός. Τα κάνει όλα ότι είναι ο Θεός, η φύσις είναι ο Θεός. Όλα αυτά δείχνουν ότι ψάχνομε, αναζητούμε, έχομε ένα άνοιγμα εμείς οι άνθρωποι προς τον Θεό αλλά είναι μειοδοτημένο αυτό το άνοιγμα, είναι θολό, είναι ακαθόριστο όπως σας έλεγα προηγουμένως.

Ο Χριστιανισμός είναι το αντίστροφο. Ξέρετε που βρισκόμεθα. Πάμε να πούμε ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία. Ο Χριστιανισμός είναι το αντίστροφο διότι αν η θρησκεία είναι η αναζήτηση του Θεού από τον άνθρωπο, τώρα ο Χριστιανισμός είναι η αναζήτηση του ανθρώπου από τον Θεό. Πρόχειρα-πρόχειρα σας θυμίζω την παραβολή του χαμένου προβάτου ή της χαμένης δραχμής. Λέγει εκεί η παραβολή του χαμένου προβάτου, είχε λέγει ένας εκατό πρόβατα, έχασε το ένα και το αναζητεί σε βουνά και πεδιάδες να το βρει. Και άμα το βρήκε το ‘βαλε στους ώμους του και πηγαίνει και λέγει, χαρείτε μαζί μου βρήκα το χαμένο μου πρόβατο. Ποιος ψάχνει εδώ; Το πρόβατο ψάχνει τον τσομπάνη ή ο τσομπάνης το πρόβατο; Ο άνθρωπος ψάχνει τον Θεό ή ο Θεός ψάχνει τον άνθρωπο; Αν λοιπόν ο άνθρωπος ψάχνει τον Θεό λέγεται θρησκεία. Αν ο Θεός ψάχνει τον άνθρωπο, λέγεται Χριστιανισμός και όχι θρησκεία. Αυτή είναι η διαφορά όπως σας εξήγησα.

Και θα ‘θελα να το καταλάβετε ότι εδώ όταν λέμε ότι ο Θεός τώρα θέλει να βρει τον άνθρωπο, τι σημαίνει; Δεν έχουμε ούτε ψηλαφήματα πια, ούτε αναζητήσεις. Αποκάλυψη. Έρχεται ο Θεός και αποκαλύπτεται. Το αποκορύφωμα δε της αποκαλύψεως είναι η ενανθρώπισις. Διότι στον Ιουδαϊσμό επί παραδείγματι ο Θεός αποκαλύπτεται στο όρος Σινά αλλά μέσα σε ένα γνόφο, μέσα σε ένα μαύρο σύννεφο. Αλλά τώρα πως αποκαλύπτεται; Μέσα από την ανθρωπίνη φύση και έρχεται ανάμεσά μας. Θεός εφανερώθη εν σαρκί, λέγει ο Απόστολος Παύλος. Και συνεπώς έχομε εδώ τώρα πλήρη αποκάλυψη του Θεού. Ξέρετε ότι δεν περιμένομε άλλη αποκάλυψη μέσα στην ιστορία. Είναι η τελευταία αποκάλυψη του Θεού μέσα στην ιστορία.

Ο τρόπος δε προσεγγίσεως αυτής της αυτοαποκαλύψεως του Θεού είναι η πίστις. Στις θρησκείες δεν υπάρχει αυτό που λέμε πίστις. Αυτό που ψάχνω να βρω, όπως το καταλαβαίνω το δέχομαι. Όπως το καταλαβαίνω. Στον Χριστιανισμό είναι η πίστις. Όπως μου προσφέρεται πρέπει να το δεχθώ. Βλέπετε; Εκ διαμέτρου αντίθετα πράγματα. Γι’ αυτό πραγματικά δεν μπορούμε να λέμε Χριστιανική θρησκεία αλλά λέμε Χριστιανική πίστις. Το έχετε ακούσει. Καταχρηστικά λέγεται Χριστιανική θρησκεία.

Βεβαίως, εγώ που σας τα λέγω αυτά αν πρέπει να γράψω μίαν αναφορά, μια δήλωση, ένα κάτι, και να αναφερθώ στον Χριστιανισμόν, πιθανόν να δείτε να γράφω Χριστιανική θρησκεία γιατί αυτά καθιερώθηκαν πια, αλλά πρέπει όμως να δούμε όχι τι καθιερώθηκε αλλά τι είναι. Κι εγώ μπορώ να πω Χριστιανική θρησκεία για μια στιγμή, να με ακούσετε, αλλά δεν είναι σωστό. Τι λέμε; Λέμε Χριστιανική πίστις και νομίζω ότι πολύ συχνά το λέμε αυτό, πρέπει να το έχετε ακούσει.

Στην Παλαιά Διαθήκη παιδιά συναντάται η λέξις ‘θρησκεία’ μόνον στη Σοφία Σολομώντος και εις το Δ Μακκαβαίων. Θα σας αναφέρω μία περίπτωση μόνο γιατί ουσιαστικά είναι μία, στην έννοια είναι μία η περίπτωσις. Από τη Σοφία Σολομώντος 14,27. Προσέξτε. Λέει:

ἡ γὰρ τῶν ἀνωνύμων εἰδώλων θρησκεία παντὸς ἀρχὴ κακοῦ καὶ αἰτία καὶ πέρας ἐστίν·

Λέγει. Η θρησκεία των ανωνύμων ειδώλων, που δεν έχουν ονόματα, τα είδωλα, είναι η αρχή κάθε κακού και η αιτία και το τέλος κάθε κακού. Τι αποκαλεί λοιπόν θρησκεία; Κάτι που αναφέρεται εις τα είδωλα. Το προσέξατε αυτό; Κάτι που αναφέρεται στα είδωλα. Συνεπώς, ο όρος ‘θρησκεία’ αναφέρεται στην ειδωλολατρία. Αν θέλετε ακόμα καλύτερα, στις φυσικές λεγόμενες ή κατ’ επίνοιαν, κατ’ επινόησιν θρησκείες. Αυτές τις θρησκείες που τις έφτιαξε μόνος του ο άνθρωπος. Το αίσθημα το θρησκευτικό είναι έμφυτο η κατασκευή όμως είναι ανθρώπινη. Αυτό λέγεται θρησκεία. Είναι πολύ σαφής η Παλαιά Διαθήκη σε αυτό και ίσως αν πάτε να βρείτε, γιατί μαγνητοφωνούνται αυτά, και ακούσετε εκείνο το Δ Μακκαβαίων 5,6 και πάτε και το βρείτε, θα μου πείτε εκεί δεν λέει γι’ αυτό, λέει για την Ιουδαϊκή θρησκεία. Ναι, αλλά ποιος το λέει όμως; Ξέρετε ποιος το λέει; Το λέει ο Αντίοχος ο Επιφανής εις τον Ελεάζαρο, τον διδάσκαλο των επτά Μακκαβαίων. Αυτός όμως είναι ειδωλολάτρης και αποκαλεί τον μονοθεϊσμό του Ιουδαϊσμού θρησκεία. Ώστε λοιπόν. Η έννοια της λέξεως ‘θρησκεία’ στην Παλαιά Διαθήκη σημαίνει, ειδωλολατρική θρησκεία.

Στην Καινή Διαθήκη. Η λέξις συναντάται τρεις φορές μόνον. Η μία έχει την έννοια της εξωτερικής Ιουδαϊκής πρακτικής. Αναφέρεται στις Πράξεις 26,5. Η δευτέρα περίπτωσις αναφέρεται σε δαιμονική λατρεία, εκεί που γράφει στους Κολασσαείς 2,18 ο Απόστολος Παύλος, ‘θρησκείᾳ τῶν ἀγγέλων’. Πρόκειται περί γνωστικισμού συνεπώς θρησκεία ειδωλολατρική. Και η τρίτη αναφέρεται από τον Άγιον Ιάκωβο τον Αδελφόθεο 1,27 και περιεχόμενον έχει την φιλανθρωπία. Ποια είναι η καθαρή θρησκεία; Να επισκέπτεσαι χήρες και ορφανά. Μα δεν μπορεί να εξαντληθεί η έννοια της θρησκείας στην φιλανθρωπία. Δεν μπορώ δηλαδή αν κάνω φιλανθρωπία να λέγομαι ότι είμαι θρησκευτικός άνθρωπος.

Ώστε βλέπομε ότι τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη η λέξις ‘θρησκεία’ δεν ανταποκρίνεται σ’ αυτό που είναι στον Χριστιανισμό ή και στον Ιουδαϊσμό, ως αποκάλυψη του Θεού.

Ξέρετε τι κίνδυνος υπάρχει όταν θα λέγαμε ότι ο Χριστιανισμός είναι θρησκεία; Μοιραία βάζομε σε σύγκριση τον Χριστιανισμό με τις άλλες θρησκείες, αυτές τις κατ’ επίνοιαν τις κατ’ επινόησιν θρησκείες. Αυτές τις ενδοκοσμικές, αυτές τις δαιμονικές θρησκείες. Τις βάζομε πλάι στον Χριστιανισμόν και κάνομε σύγκριση. Και τι λέμε; Αυτό που λέμε. ‘Καλές είναι όλες οι θρησκείες’. Πόσες φορές το έχουμε ακούσει αυτό; Ή, ξέρετε σε κάποιον μπορεί να του πείτε, να είναι Χριστιανός, να μην είναι στην αίρεση, να μην είναι βουδιστής ή ό,τι άλλο, [και] σου απαντάει, ‘Καλές είναι όλες οι θρησκείες, όλες μιλάνε για τον Θεό’.

Σημειώσατε δε ότι σήμερα αυτή η παναίρεσις του οικουμενισμού που θέλει να κάνει ένα χαρμάνι, έναν συγκρητισμό .. όλων των θρησκειών, ένα ανακάτωμα … ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΟ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ. Και λέγει: ‘όλες οι θρησκείες είναι καλές’, ‘όλες μιλάνε για τον Θεό’. Δεν έχει σημασία αν αυτός ο Θεός είναι ο Ιησούς Χριστός ή είναι ο Βούδας, ή είναι ο Αλλάχ ή είναι ο δεν ξέρω τι. Απλώς, λέγει, στον κάθε λαό παίρνει ένα ξεχωριστό όνομα αλλά είναι ο ίδιος ο Θεός.



«ἕκαστος νὰ λατρεύῃ τὸν Ἕνα Θεὸν ὡς [=ὅπως] προτιμᾷ…», «Ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοὶ σωτηρίας». [Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος]

Είναι ο ίδιος ο Θεός; Και το σπουδαίο, ξαναλέγω άλλη μία φορά, μοιραία βάζομε τον Χριστιανισμόν πλάι στις άλλες θρησκείες και τον συγκρίνουμε. Βέβαια αν θέλομε να είμεθα και κάπως λιγάκι ευμενέστεροι υπέρ του Χριστιανισμού λέμε, ναι αλλά ο Χριστιανισμός είναι η ανωτέρα θρησκεία.
Δεν υπάρχει ανωτέρα η κατωτέρα.

ΕΑΝ ΕΧΩ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΘΕΟΥ Ή ΤΗΝ ΕΧΩ Ή ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΩ.

Ή ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΟΛΑ Τ’ ΑΛΛΑ ΨΕΥΤΙΚΑ,

Ή ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΚΑΝΩ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ.


Το βλέπετε παρακαλώ; Άρα ο Χριστιανισμός πράγματι δεν είναι θρησκεία.

Αν ερωτούσαμε τον Ιησούν Χριστόν τι θα έλεγε για τις θρησκείες του κόσμου; Τι θα απαντούσε άραγε; Πιστεύετε ότι μπορούσε να απαντήσει ο Χριστός σε αυτό; Έχει απαντήσει παιδιά ο Χριστός. Ακούστε τι λέγει στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον 10,8.

πάντες ὅσοι ἦλθον πρὸ ἐμοῦ,

Όλοι εκείνοι που ήρθαν πριν από μένα με σκοπό να καλέσουν τους ανθρώπους σε μία θρησκεία, δηλαδή πως να σας το πώ, να τους κάνουν πρόβατα, δηλαδή να τους κάνουν ποίμνιο, συνεπώς όλες οι θρησκείες.

πάντες ὅσοι ἦλθον πρὸ ἐμοῦ,

Τι είναι αυτοί Κύριε; Πες μας τι είναι αυτοί που ήρθαν πριν από Σένα; Ο Βουδισμός, ο Βούδας, ο Κομφούκιος και δεν ξέρω ποιοι άλλοι που είχαν α
παιτήσεις σαν ιδρυταί θρησκειών;

κλέπται εἰσὶ καὶ λῃσταί·

Ακούσατε πως τους αποκαλεί ο Χριστός όλους αυτούς τους ιδρυτάς των θρησκειών; Κλέπτες και ληστάς. Γιατί άραγε; Ξέρετε; Διότι το αντικείμενον που ήθελαν ήταν ο άνθρωπος αλλά εφόσον δεν ήσαν αληθείς στο τέλος κακοποιούν τον άνθρωπο και κακοποιώντας τον πνευματικά αποβαίνουν κλέπται. Κλέπτουν την ανθρωπίνην ψυχή. Και λησταί. Καταληστεύουν την ανθρωπίνην ύπαρξη, την ανθρωπίνη προσωπικότητα.

κλέπται εἰσὶ καὶ λῃσταί· … ὁ κλέπτης οὐκ ἔρχεται εἰ μὴ ἵνα κλέψῃ καὶ θύσῃ καὶ ἀπολέσῃ·
Ή το καταλαβαίνει ή δεν το καταλαβαίνει, έρχεται λέει ο κλέφτης να κλέψει, να θυσιάσει και να καταστρέψει.

ἐγὼ ἦλθον

Προσέξτε. Όλοι αυτοί, κλέπται και λησταί, δεν συγκρίνομαι μαζί τους. Εγώ, ο μοναδικά εγώ ο Ιησούς Χριστός.

(Ο μοναδικά) ἐγὼ ἦλθον ἵνα ζωὴν ἔχωσι καὶ περισσὸν ἔχωσιν.

Να έχουν ζωή οι άνθρωποι και παραπανήσια ζωή. Πλεονάζουσα ζωή να έχουν οι άνθρωποι.

Ώστε βλέπομε παιδιά εδώ ότι πράγματι ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία. Αλλά τι είναι; Ο Χριστιανισμός είναι Αποκάλυψις.

***



Ποιοι είναι οι στόχοι του Πάπα για το ταξίδι στην Ρουμανία-Το τρικ με την «ενότητα του αίματος»


Του Μανώλη Κείου

Το 30ο αποστολικό ταξίδι του Πάπα Φραγκίσκου τον μεταφέρει στη Ρουμανία από τις 31 Μαΐου έως τις 2 Ιουνίου. Όπως εξηγεί ο υπουργός Εξωτερικών του Βατικανού, η επίσκεψη θα επισημάνει τον οικουμενικό διάλογο και τις χριστιανικές ρίζες της ευρωπαϊκής ηπείρου.

Ο Καρδινάλιος Πιέτρο Παρολίν δήλωσε ότι η Ρουμανία αναμένει την άφιξη του Πάπα Φραγκίσκου με προσδοκία και ελπίδα. Μιλώντας την παραμονή της αναχώρησης του Πάπα, ο υπουργός Εξωτερικών του κρατιδίου δήλωσε ότι το ρουμανικό έθνος αναμένει το μήνυμα ενθάρρυνσης και ενότητάς του.

Ο Πάπας επισκέπτεται τη Ρουμανία στα χνάρια του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β ‘. Το επίσημο σύνθημα του ταξιδιού είναι «Ας περπατήσουμε μαζί».

Ο Καρδινάλιος τόνισε ότι ο Πάπας φτάνει στη Ρουμανία την ημέρα που η Λατινική Εκκλησία γιορτάζει την επίσκεψη της Παναγίας.

Ο Πάπας θα περπατήσει μαζί με τους Ρουμάνους, σύμφωνα με την Παρολιν, με το ύφος της Παναγίας: με πνεύμα ταπεινότητας, υπηρεσίας και φιλανθρωπίας.

Ο Πάπας, συνέχισε, θα «πιάσει το χέρι» όλων των Ρουμάνων, ενθαρρύνοντάς τους και επιβεβαιώνοντας τους στην πίστη τους, λαμβάνοντας παράλληλα υπόψη τον πλούτο της πολυμορφίας που χαρακτηρίζει την Εκκλησία στη χώρα τους.

Θέλει επίσης να είναι εκεί για τους νέους ώστε να τους καλέσει να καλλιεργούν πάντα μια κουλτούρα συνάντησης η οποία, όπως είπε, είναι ιδιαίτερα σημαντική σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο όπου επικρατούν διαφορές και αντιθέσεις.

Οικουμενισμός

Ο Καρδινάλιος Παρολίν επεσήμανε έπειτα τον οικουμενισμό ως ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της αποστολικής επίσκεψης, υπενθυμίζοντας ότι πριν από 20 χρόνια, τον Μάιο του 1999, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β ‘πραγματοποίησε ένα ιστορικό ταξίδι στη χώρα το οποίο οδήγησε σε ένα πρωτοφανές άνοιγμα από άλλα έθνη με ορθόδοξη πλειοψηφία.

«Όλοι θυμόμαστε την κραυγή στην πλατεία:»Ενότητα! Ενότητα! «Αυτό ήταν σίγουρα ένα πρώτο βήμα, ένα θεμελιώδες βήμα», είπε.

Ο Καρδινάλιος είπε ακόμη ότι το ταξίδι του Πάπα θα είναι ένα ακόμη βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, που εργάζεται για τον διάλογο και τον οικουμενισμό.

Είπε ότι η Ρουμανία βρίσκεται σε σταυροδρόμι, όπου συναντώνται Ανατολική και Δυτική Ευρώπη. είναι μια γέφυρα ανάμεσα σε πολλούς διαφορετικούς πολιτισμούς όπως εκδηλώνεται από την πλούσια καλλιτεχνική της κληρονομιά και από μια ιστορία κοινών μαρτύρων.

«Έχει ήδη υπάρξει ένας οικουμενισμός, ο Πάπας τον ονομάζει οικουμενισμό του αίματος», είπε και οι πρωταγωνιστές του είναι πιστοί που ανήκαν τόσο στην Καθολική Εκκλησία όσο και στην Ορθόδοξη Εκκλησία και οι οποίοι υπέφεραν στο πλαίσιο του αθεϊστικού καθεστώτος που αγνόησε τη θρησκευτική ελευθερία και τα δικαιώματα των πιστών.

«Έχουν ήδη επιτύχει την ενότητα στον πόνο, στο μαρτύριο», είπε.

Θρησκευτικές μειονότητες

Σε μια προσπάθεια να απεικονίσει τις διάφορες θρησκευτικές πραγματικότητες που υπάρχουν στη Ρουμανία, ο Καρδινάλιος χρησιμοποίησε την εικόνα που επέλεξε ο Ιωάννης Παύλος Β ‘όταν μίλησε για τον κήπο της Μητέρας του Θεού, με την έννοια ότι έχει μεγάλη ποικιλία.

Παρατήρησε την ευαισθησία του Πάπα και την επανειλημμένη έκκλησή του για σεβασμό στις διάφορες συνιστώσες, παραδόσεις, πολιτισμούς και έθιμα μέσα στην ενότητα μιας χώρας.

«Πιστεύω ότι ο Πάπας θα κάνει μια έκκληση υπό αυτή την έννοια, δηλαδή για σεβασμό μέσα στην ενότητα του έθνους», είπε.

Χριστιανικές ρίζες της Ευρώπης

Ο Καρδινάλιος Παρολιν κατέληξε εστιάζοντας το μήνυμα ενθάρρυνσης που αναμένεται να φέρει ο Πάπας Φραγκίσκος στη Ρουμανία

Σημείωσε ότι το έθνος έχει βιώσει δύσκολες στιγμές στην ιστορία του, όπως ξένη κατοχή, μακρά περίοδο δικτατορίας και αθεϊσμού. Από το 2007, δήλωσε, έχει γίνει μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχει συμβάλει σημαντικά στην πολιτιστική κληρονομιά της.

Είπε τέλος ότι ο Πάπας Φραγκίσκος σίγουρα θα υπενθυμίσει τις ιδρυτικές αξίες της Ευρώπης και των χριστιανικών ριζών της, γιατί αυτές οι αξίες – η αξιοπρέπεια του ανθρώπου και η αλληλεγγύη – βρίσκουν το πιο σταθερό τους θεμέλιο ακριβώς σε μια χριστιανική κληρονομιά της οποίας η Ρουμανία είναι επίσης κομιστής.


ΠΗΓΗ

Τρίτη 28 Μαΐου 2019

Ο σχισματικός Επιφάνιος χειροτόνησε «επίσκοπο» τον έκπτωτο Έλληνα κληρικό και τον συμβούλευσε να κηρύττει τον λόγο της αληθείας!


σ.σ. Σήμερα η Εκκλησία της Ελλάδος προσέφερε στους Ουκρανούς σχισματικούς ένα καρφί για να σταυρώσουν τους Ορθοδόξους της Ουκρανίας.

Τα προσκείμενα στην κανονική Εκκλησία διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης έχουν παγώσει από αυτήν την ανάδελφη ενέργεια και έως τώρα δεν έχουν αναφερθεί στο θέμα. Ο έκπτωτος Επιφάνιος (Δημητρίου), πρώην Αρχιμανδρίτης της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού, «χειροτονήθηκε» σήμερα «επίσκοπος» Ολβίας από τον σχισματικό Επιφάνιο. Στο δημοσίευμά τους οι σχισματικοί αναφέρουν ότι ο σχισματικός Επιφάνιος «προέτρεψε» τον έκπτωτο Έλληνα ψευδεπίσκοπο «να κηρύττει τον λόγο της αληθείας!»

Η ζωή μας ειρωνεύεται, μας ταπεινώνει και μας σαρκάζει, διότι απωλέσαμε την Αλήθεια και αποδειχθήκαμε ανάξιοι του ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου.

Ακολουθεί φωτογραφικό υλικό και το δημοσίευμα στα Ουκρανικά.





ΠΗΓΗ

Δευτέρα 27 Μαΐου 2019

«Εως ανέβη ο θυμός Κυρίου εν τω λαώ αυτού, εως ουκ ήν ίαμα»

Σχετική εικόνα

«Εως ανέβη ο θυμός Κυρίου εν τω λαώ αυτού, εως ουκ ήν ίαμα» 

(Παραλειπομένων Β΄, Κεφ. 36,16)

Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ
Είναι θεολογικά τεκμηριωμένες, εμπειρικά μαρτυρημένες και γνωστές στην ιστορία οι παρεμβάσεις του Θεού, είτε ως ευσπλαχνία – έλεος είτε ως δικαιοσύνη.

Στο γεγονός αυτό αναφέρεται το σχόλιο του π. Ιωήλ Γιαννακόπουλου στο εδάφιο «Β΄ Παραλειπομένων», (36,16).

Γράφει σχετικά: «ουκ ην ίαμα», έπρεπεν η ευσπλαχνία να υποχωρήση εις την δικαιοσύνην.

Στο αγιογραφικό κείμενο διαβάζουμε «και εξαπέστειλε Κύριος ο Θεός των πατέρων αυτών εν χειρί των προφητών αυτού ορθρίζων και αποστέλλων τους αγγέλους αυτού, ότι ήν φειδόμενος του λαού αυτού και του αγιάσματος αυτού· και ήσαν μυκτηρίζοντες τους αγγέλους αυτού και εξουθενούντες τους λόγους αυτού και εμπαίζοντες εν τους προφήταις αυτού, εως ανέβη ο θυμός Κυρίου εν τω λαώ αυτού, εως ουκ ήν ίαμα».

Μεταφράζει ο π. Ιωήλ: «Κύριος ο Θεός των πατέρων αυτών απέστειλεν λίαν ενωρίς και επανειλημμένως μέσω των προφητών αυτού τας παραινέσεις του προς μετάνοιαν, διότι ελυπήθη τον λαόν του και τον άγιον και ιερόν αυτού ναόν. Εκείνοι όμως περιέπαιζον τους αγγελιαφόρους του ειρωνευόμενοι και περιπαίζοντες τους προφήτας αυτού. Η περιφρόνηση αύτη έφθασεν εις τοιούτον βαθμόν, ώστε άναψε ο θυμός του Κυρίου εναντίον του λαού τούτου εις τοιούτον σημείον, όπου δεν υπήρχε πλέον θεραπεία».

Η στάση του βασιλιά Σεδεκία, σε διάφορες φάσεις αποστασίας, σημάδεψε την βασιλεία του. Η Γραφή, με απόλυτη κατηγορηματικότητα, τονίζει:

- «και εποίησεν (ο Σεδεκίας) το πονηρόν ενώπιον Κυρίου κατά πάντα, όσα εποίησεν Ιωακίμ» (Βασιλειών Δ΄, κδ’, 19).

- «και εποίησε το πονηρόν ενώπιον Κυρίου Θεού αυτού, ουκ ενετράπη από προσώπου Ιερεμίου του προφήτου και εκ στόματος Κυρίου» (Β΄ Παραλειπομένων, 36, 12).

Γράφει ο Ηλίας Μηνιάτης: «Καταπατώντας (ο Σεδεκίας) κάθε θείο και ανθρώπινο νόμο, έτρεχε σαν άλογο αχαλίνωτο χωρίς φόβο προς κάθε ασέβεια και κακία παρασύροντας σ’ αυτή την απώλεια, με το παράδειγμά του, τους ιερείς, τους άρχοντες και όλο του τον λαό».

Σ’ όλες τις φάσεις της ιστορίας, σε όλον τον ιστορικό – θεολογικό χάρτη της Αποκαλύψεως του Θεού στον κόσμο, ο Άγιος Τριαδικός Θεός έχει χαράξει μια λεπτή κόκκινη γραμμή που διατρέχει τον χάρτη απ’ άκρη σ’ άκρη και είναι ο «λόγος Κυρίου», το «ρήμα Κυρίου», η διδασκαλία του, που περιφρουρείται μέσα στην Εκκλησία.

Ο,τιδήποτε και αν ειπωθεί διαφορετικό σε επίπεδο οντολογικό (Νίτσε), ανθρωπολογικό (Κίρκεγκαρντ) ή κοινωνιολογικό (Μαρξ), αυτό συντρίβεται μέσα στον ιστορικό χρόνο, διότι περιέχει τα ανθρώπινα σπέρματα της αυτοδιάλυσης!

Ο Σεδεκίας, ως έκφραση αποστασίας, ήθελε Θεό – υπηρέτη, συνεργό στην φήμη και στον πλούτο, στην αναγνώριση και στην επιβολή της δόξας.

Η εν γνώσει αποστασία περιφρονεί τον δρόμο που χάραξε ο Θεός στο πέρασμα των αιώνων «φειδόμενος του λαού αυτού και του αγιάσματος αυτού» (Β΄ Παραλ. 36, 15).

Σήμερα, οι οικουμενιστές ούτε «τον λαό φείδονται», ούτε «το αγίασμα αυτού» την Ορθοδοξία.

Εδώ και περισσότερα από εκατό χρόνια είναι «μυκτηρίζοντες» και «εξουθενούντες» τους λόγους των Οικουμενικών Συνόδων, των Πατέρων, της Γραφής.

Αν η «Δυνητική ερμηνεία» επιτάχυνε και διαύλωσε τις οικουμενιστικές πρακτικές – θεωρίες, ο σημερινός πολυπλευρισμός (πλουραλισμός) σε «αντι-οικουμενιστικές» τακτικές, ξένες προς την διδασκαλία των αγίων, ειναι ο σημερινός μανδύας που καλύπτει μια μολυσμένη νοοτροπία βάθους πολλών «ποιμένων» και «πιστών».

Ομιλούν για πνευματικό προβληματισμό (ενδοσκόπηση), για καλλιέργεια ψυχής και θέωση, ενώ συμμετέχουν στην ασιτία του οικουμενισμού, με ποιμαντικές πρακτικές κακόδοξες, δικής τους (ομολογημένα) κατασκευής ή επικαλούμενοι ερμηνείες μιας «απόλυτα» υπερατομικής Γεροντικής αρχής.

Λειτουργούν ως εκφραστές συμβιβαστικών ιδεών, φθείροντας εσωτερικά την Εκκλησία.

Κατηγορούν όσους εμμένουν σταθερά στις απόλυτες θέσεις της πατερικής παράδοσης – πρακτικής ως σχισματικούς.

Προτείνουν λύσεις έναντι του οικουμενισμού «προσγειωμένες». Λύσεις που περιορίζουν τις διαστάσεις των παλαιών Ορθοδόξων Πατέρων. Νοθεύουν τη διδασκαλία της Γραφής, προβάλλοντας το γενικό αίσθημα της αγάπης.

Αυτή ειναι (εν ολίγοις) η φοβική ή συμβιβαστική, η υπερήφανη αυτοπεποίθηση – αυτονόμηση του πληρώματος έναντι των αγίων και της Εκκλησίας.

«Η εξωτερική ακοινωνησία προστατεύει από την εσωτερική αλλοτριότητα», διδάσκει ο αγ. Νεκτάριος (Σχεδίασμα περί ανεξιθρησκείας).

Ως γνωστό, όταν η αποστασία των πιστών χρονίσει, όταν δεν υπάρχει έμπρακτη εκκλησιολογική μετάνοια, τότε φυσικό ειναι η εμφάνιση της δικαιοσύνης του Θεού, διότι «ουκ ήν ίαμα».

«Και εγενήθη λόγος Κυρίου προς με λέγων· τάδε λέγει Κύριος· ούτω φθερώ την ύβριν Ιούδα και την ύβριν Ιερουσαλήμ», τονίζει ο προφήτης Ιερεμίας (13,8). Διατί; Διότι έγιναν φορείς αποστασίας «εν τη αποπλανήσει της καρδίας των» (Δευτ. Κθ, 18).

Η σημερινή συνύπαρξη Ορθοδοξίας και οικουμενισμού καθ’ εαυτήν αποτελεί μέγιστο νόσημα, που σε βάθος χρόνου θα αποτελεί πραγματικότητα (εδραίωση) για την οποία, ίσως, «ουκ ήν ίαμα». Η ασυνεννοησία – ολιγωρία των Ορθοδόξων τείνει να γίνει κεντρικό πρόβλημα.

Η στενωπός της Πατερικής υπακοής στην Εκκλησία, στους Ι. Κανόνες, αποτελεί το «ίαμα» και όχι η υπακοή, που λειτουργεί ως αιχμαλωσία ψυχών στον οικουμενισμό.

Έχει γραφεί:
«Η Νέα Πνευματικότητα δεν απορρίπτει τα προηγούμενα μοντέλα των παγκοσμίων θρησκειών. Ο ιερέας και η Εκκλησία δεν θα εξαφανιστούν, αλλά θα απορροφηθούν μέσα στην ύπαρξη της Ν. Εποχής» (William Thompson).

Αυτός είναι και βασικός στόχος της Νέας Εποχής, η διαστροφή έως και αντιστροφή του φρονήματος των Ορθοδόξων.

Γι’ αυτό και το περιοδικό «ΣΩΤΗΡ» διατυπώνει «περιγραφικά – ακαδημαϊκά» φόβους, για οδυνηρές παρεμβάσεις του Θεού, μιας και το ίδιο ως οργάνωση αυτοαναιρείται με την στήριξη των οικουμενιστών επισκόπων.

«Και λαβών (ο Μωϋσής) το βιβλίον της διαθήκης ανέγνω εις τα ώτα του λαού, και είπαν· πάντα όσα ελάλησε Κύριος, ποιήσομεν και ακουσόμεθα» (Έξοδος 24, 7).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ 

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ



ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Σάββατο 25 Μαΐου 2019

Αυτή ήταν παρέλαση περηφάνιας! Χιλιάδες Ορθόδοξοι Μολδαβοί στους δρόμους κόντρα στην ανηθικότητα και την παρακμή (ΒΙΝΤΕΟ)



Χιλιάδες ορθόδοξοι πιστοί της Μολδαβίας ξεχύθηκαν τους δρόμους της πρωτεύουσας στις 18 Μαΐου, σε πορεία προς υποστήριξη των παραδοσιακών οικογενειακών αξιών.

Η πορεία, η οποία διεξήχθη για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά, καθοδηγείτο από επισκόπους της Μολδαβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Μητροπολίτης Κισινάου και πάσης Μολδαβίας Βλαντιμίρ κάλεσε τους πιστούς να ακουστούν οι φωνές τους και να συμμετάσχουν στην πορεία.


Η πορεία πραγματοποιήθηκε προς τιμήν της Διεθνούς Ημέρας της Οικογένειας.

Η μέρα ξεκίνησε με τη Θεία Λειτουργία στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Θεοδώρου στο Κισινάου, που λειτούργησε ο Μητροπολίτης Βλαντιμίρ μαζί με τρεις άλλους ιεράρχες από τη Μολδαβική Εκκλησία. Μετά τη Λειτουργία, ακολούθησε η πομπή με Σταυρούς, εικόνες, λάβαρα κλπ

Οι κληρικοί και λαϊκοί συμμετέχοντες στην πομπή προσεύχονταν διαρκώς και έψελναν στον Παντοδύναμο Θεό και στην Άγια Θεοτόκο για την ευημερία της χώρας, κουβαλώντας πανώ και αφίσες προς υποστήριξη των παραδοσιακών οικογενειακών αξιών και καταδικάζοντας τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις, «οι οποίες είναι αφύσικες και καταστροφικές για κάθε κοινωνία και κάθε φυσιολογικό πρόσωπο. »

Η πομπή τελείωσε στην πλατεία του καθεδρικού ναού, όπου ο Βλαντιμίρ ευχαρίστησε όλους τους συμμετέχοντες και τους προέτρεψε να μην ντρέπονται να ομολογήσουν την πίστη τους στον Χριστό, επειδή η χριστιανική οικογένεια πάντα υπήρξε και θα παραμείνει ένα παράδειγμα για την κοινωνία.

Όπως και στο παρελθόν, την πομπή παρακολούθησε ο Πρόεδρος Igor Dodon μαζί με τη γυναίκα και τα παιδιά του.
«Παραδοσιακά, μαζί με την οικογένειά μου, πήρα μέρος στην πορεία προς υποστήριξη της παραδοσιακής οικογένειας που διοργάνωσε η Μητρόπολη της Μολδαβίας … Παρά τις προσπάθειες να ενσταλάξουν ξένες αξίες σε εμάς, το 90% των πολιτών μας θεωρούν τους εαυτούς τους υποστηρικτές και υπερασπιστές της παραδοσιακής οικογένειας και των παραδοσιακών αξιών, δεν θα επιτρέψουμε να καταστρέψουμε τα θεμέλια της κοινωνίας μας «, γράφει ο πρόεδρος στη σελίδα του Facebook.




Γ΄ Εύρεσις της Κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου (25 Μαΐου)


Σήμερα, Σάββατο προ της Κυριακής της Σαμαρείτιδος, 25 Μαΐου, η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει την Γ΄ Εύρεση της Κεφαλής (της κάρας) του Τιμίου Προδρόμου, καθώς και τη μνήμη του Μάρτυρος Κελεστίνου και του Οσίου Ολβιανού. Επίσης σήμερα αποδίδεται (ολοκληρώνεται) η εορτή του Παραλύτου.

Η Τιμία Κάρα του Βαπτιστή Ιωάννου, όπως είναι γνωστό, βρέθηκε για πρώτη φορά στη Μαχαιρούντα της Παλαιστίνης όπου βρισκόταν το παλάτι του Ηρώδη. Για δεύτερη φορά και με θαυμαστό τρόπο, βρέθηκε στην Έμεσα, φυλαγμένη μέσα σε στάμνα, το έτος 431.

Η Γ´ Εύρεση έγινε στα Κόμανα της Καππαδοκίας, όταν ένας ευλαβής ιερέας, καθοδηγούμενος από το Θεό, την βρήκε φυλαγμένη σε ασημένια θήκη και θαμμένη στη γη. Το γεγονός αυτό συνέβη πριν από τα τέλη του 9ου αιώνα και το ιερό λείψανο μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου έγινε δεκτό με θερμές εκδηλώσεις ευλάβειας και τοποθετήθηκε στην περίφημη μονή Στουδίου.

Όπως τονίζει και ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης σε σχετικό εγκώμιό του, η εύρεση της αγίας Κάρας ή άλλων ιερών λειψάνων είναι μήνυμα από τον ουρανό και πρόσκληση προς τους πιστούς για μια ζωή πίστης και αγιότητας, με συμπαραστάτες τους αγίους που ο Ίδιος ο Κύριος έχει θαυμαστώσει για την παρηγορία και ενίσχυση των ανθρώπων.

Ιδιαίτερα σήμερα, με τις τόσες δοκιμασίες, δυσκολίες και πικρίες της καθημερινότητας, αντλούμε δύναμη και θάρρος από τη χάρη και την παρρησία των Αγίων μας και κατεξοχήν από το ήθος και την ευθύτητα του Ιωάννου του Βαπτιστού.
Του Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου.


ΠΗΓΗ

Παρασκευή 24 Μαΐου 2019

«Καταπεφρόνηται τα των Πατέρων δόγματα» (Μ. Βασίλειος, Επιστολή 90)

Σχετική εικόνα

Του Νίκου Ε. Σακαλάκη, Μαθηματικού

 Ο απληροφόρητος Ορθόδοξος Ελληνικός λαός δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει τη «νέα οριοθέτηση» της εκκλησίας από την λεγόμενη «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο» της Κρήτης (Ιούνιος ‘16). 

Οι απαντήσεις πολλών πνευματικών–ιερέων στα πνευματικά τους παιδιά για τη σύνοδο αυτή, δεν εκφράζουν συνειδητή Ορθόδοξη στάση ζωής. Είναι μια στάση που χωρίζεται από τη στάση ζωής των Αγίων της Εκκλησίας μας, που έδωσαν και τη ζωή τους για τη διαφύλαξη της Ορθόδοξης αλήθειας (ομολογητές, μάρτυρες). 

Για την επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος, η θεολογική ενημέρωση του πιστού λαού για τη σύνοδο της Κρήτης, ποτέ δεν ήταν θέμα προτεραιότητος. 

Βιώνουμε μια φοβερή διάψευση των ελπίδων μας, σε ό,τι αφορά τη στάση της Εκκλησίας μας έναντι του οικουμενισμού. 

Η Συνοδική εξουσία, σεβαστοί Ιεράρχες, δεν στηρίζεται σε προσωπική δύναμη ή στη πραγματικότητα μιας πλειοψηφίας. Στηρίζεται στην διαχρονική ορθόδοξη αλήθεια. 

Η εξουσία αυτή παρέχεται ως χάρη και αποστολή και οφείλεται στη θυσία του ίδιου του Χριστού. 

Η Εκκλησία διοικείται με βάση το Θεανθρώπινο δίκαιο, χωρίς εγωισμούς και πολιτικοθρησκευτικές σκοπιμότητες. 

Η επιλογή της Εκκλησίας της Ελλάδος να μην πραγματοποιήσει διευρυμένο και βαθύ θεολογικό διάλογο για τη σύνοδο της Κρήτης, σε επίπεδο απρόσβλητης ελευθερίας, είναι πράξη μη συμβατή με τα ορθόδοξα όρια της Συνοδικής εξουσίας, που εν συντομία αναφέραμε. 

Οι θεολογικοί διάλογοι, συνοδικοί ή μη, όταν βιώνουν την αλήθεια της Ορθοδοξίας, τότε συγκρατούν και οικοδομούν την πνευματική υγεία του πληρώματος. 

Αναμφίβολα, οι Οικουμενικές σύνοδοι, που καθόρισαν το Εκκλησιαστικό «είναι» σε επίπεδο θεολογικού διαλόγου, είχαν χαρισματικά μέγιστο ύψος ορθόδοξης συνειδητότητας και πνευματικής ποιότητας (Θεολογικής και Διοικητικής).

Πηγές τους ο ίδιος ο Χριστός, οι Άγιοι Απόστολοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας. 

Η σαφήνεια, η αρτιότητα–ορθοδοξότητα της θεολογικής αντίληψης και, ιδιαίτερα, η πνευματική ωρίμανση των Πατέρων, ένωσαν το πλήρωμα δογματικά έναντι των αιρέσεων. 

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αχελώου (Ευθύμιος Στύλιος) σημειώνει: «Ο Χριστός δεν ήλθε να μας διδάξει μόνο, αλλά και να συζητήσει μαζί μας. Ιδρυταί ανθρωπίνων θρησκευμάτων, ακόμη και οι Προφήται της Π. Διαθήκης, χρησιμοποίησαν αποκλειστικά τον μονόλογο. 

Ο Κύριος, δεν ήταν απλώς Διδάσκαλος, ήταν και άριστος συζητητής. Ο διδάσκαλος διδάσκει ενώ ο συζητητής ενδιαφέρεται για το συνομιλητή του. 

Ο Κύριος απαντούσε στα ερωτήσεις, συμμετείχε στις αγωνίες και τα προβλήματα των ανθρώπων, συμμεριζόταν τις παθήσεις τους και έκλαιε στις δοκιμασίες τους». Άριστος συζητητής! Σήμερα, μετά από δεκαετίες έντονης μυστικής οικουμενιστικής δραστηριότητας, είδαμε στην Κρήτη μια συνοδική προσπάθεια αλλαγής της συνειδητότητας των ορθοδόξων χωρίς αγιοπνευματικό, αντιρρητικό διάλογο–συζήτηση και με περιφρόνηση της δογματικής γραμμής των Πατέρων. 

Οι αμήχανες–ένοχες σιωπές στην Κρήτη μετασχηματίσθηκαν σε μήνυμα «ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ», για αποδοχή των αποφάσεών της. Σε όλα τα επίπεδα έχουμε παραβίαση των ορίων της Εκκλησίας, τόσο σε θεολογικό επίπεδο όσο και σε τεχνικό – διοικητικό. 

Να θυμίσουμε, σεβαστοί Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος, ότι μια συνοδική απόφαση επιδέχεται συμφωνία και αποδοχή αλλά, επίσης, ασυμφωνία και απόρριψη, όταν δεν ορθοτομεί τον λόγο της Αλήθειας, όταν περιφρονεί τον δογματικό άξονα των Πατέρων. 

Να θυμίσουμε επίσης, ότι ο Τριαδικός Θεός εκφράζεται προς τα έξω δημιουργήματά του, ως δημιουργικός λόγος, ως σωτηριολογικός λόγος και ως αγιαστικός λόγος (δια του Αγίου Πνεύματος εν τη Εκκλησία). 

Τρεις πνευματικοί άξονες, στους οποίους δεν κινήθηκαν πιστά ούτε η σύνοδος της Κρήτης, ούτε και η σύνοδος της Ιεραρχίας της Ελλάδος στις εκτιμήσεις τους για τον οικουμενισμό. 

Τέλος, να θυμίσουμε (σύντομα) τα όρια της Εκκλησίας, όπως αυτά έχουν βιωθεί–καταγραφεί στην Εκκλησιολογία της Ορθοδοξίας. Πιο συγκεκριμένα, η μοναδική και αληθινή Εκκλησία του Χριστού: 

α) Είναι συνέχεια του Υπερώου της Πεντηκοστής (Αποστολική διαδοχή και Αποστολική διδαχή). 

β) Τροφοδοτεί με θεία χάρη από τα μυστήρια του Χριστού. 

γ) Δεν έχει αλλοιωθεί από αιρέσεις–πλάνες, διότι κινείται στα όρια των Αποστολικών διδαχών και των Οικουμενικών Συνόδων. 

δ) Παραδέχεται όλα τα δόγματα – αποφάσεις των εννέα Οικουμενικών Συνόδων. 

Ερώτημα: Στην λεγόμενη «αγία και Μεγάλη σύνοδο», στα κείμενά της περί Εκκλησίας, σε ποια σημεία τους εκφράζονται με σαφήνεια τα όρια της Εκκλησίας, τα οποία αβίαστα να χαρακτηρίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία ως Σώμα Χριστού;

Σε ποια σημεία υπογραμμίζονται ως αιρέσεις ο παπισμός, ο προτεσταντισμός και ο οικουμενισμός; 

Αντίθετα, στις αποφάσεις–κείμενά της καθώς και στο μήνυμα «ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ», διακρίνουμε την έντονη οικουμενιστική φόρτισή τους από τη συχνότητα του Π.Σ.Ε. 

Στην πρώτη συνέλευση του Π.Σ.Ε. (Άμστερνταμ), ο ομιλητής Γουσταύος Ώλλεν είπε: «Η Εκκλησία είναι σύνθεση όλων των Εκκλησιών» και «πάντες οι Χριστιανοί είναι μέλη αυτής της Εκκλησίας». 

Επίσης, ο καθηγητής Ιωάννης Γκρέγκ, χτύπησε τα όρια της Εκκλησίας λέγοντας: «Η Μεγάλη Εκκλησία του Χριστού περιλαμβάνει όλους τους Χριστιανούς, όλων των πεποιθήσεων». 

Ιδού η «διευρυμένη» Εκκλησία του οικουμενισμού και η σκοπιμότητα του όρου «ετερόδοξες Εκκλησίες», που χρησιμοποίησαν στη σύνοδο της Κρήτης!

 Δανειζόμενοι τα λόγια κάποιου Γέροντα, ερωτούμε: Από τις διατυπώσεις των συνοδικών κειμένων της Κρήτης (και Ελλάδος), μπορεί ένας απλός πιστός να διακρίνει τι είναι Ορθόδοξο και γιατί είναι Ορθόδοξο; Τι είναι μη Ορθόδοξο και γιατί δεν είναι Ορθόδοξο; Δυστυχώς όχι, διότι «καταπεφρόνηται τα των Πατέρων δόγματα» (Μ. Βασίλειος Επιστ. 90).


ΠΗΓΗ

Πέμπτη 23 Μαΐου 2019

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς:«Στα έσχατα χρόνια το κακό και η αίρεση θα έχει τόσο εξαπλωθεί που οι πιστοί δε θα βρίσκουν ιερέα και ποιμένα να τους προστατέψει από την πλάνη και να τους συμβουλέψει στη σωτηρία....


Αποτέλεσμα εικόνας για Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς:

«Στα έσχατα χρόνια το κακό και η αίρεση θα έχει τόσο εξαπλωθεί που οι πιστοί δε θα βρίσκουν ιερέα και ποιμένα να τους προστατέψει από την πλάνη και να τους συμβουλέψει στη σωτηρία. Τότε, οι πιστοί δε θα μπορούν να δεχτούν ασφαλείς οδηγίες από ανθρώπους, άλλα οδηγός τους θα είναι τα κείμενα των Αγίων Πατέρων. Ιδίως σε αυτή την εποχή, ο κάθε πιστός θα είναι υπεύθυνος για όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας. Αδελφοί, καιρός να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας απέναντι στο Θεό και την ιστορία. Μην ανέχεστε άλλες λοξοδρομίες και πλάνες από τους ιερείς και αρχιερείς σας! Μην κάνετε τα ''στραβά μάτια'', είστε συνυπεύθυνοι! Οι Άγιοι σας προειδοποιούν...»

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς


Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο, εσωτερικός χώρος

δείτε επίσης:

 

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Ο Νεομάρτυς Ευγένιος Ροντιόνωφ (23/5/1996)

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο

Ο Νεομάρτυς Ευγένιος Ροντιόνωφ (23/5/1996)

ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ: Ο Νεομάρτυρας Ευγένιος Ροντιόνωφ γεννήθηκε στις 23 Μαΐου 1977 στο χωριό Κουρίλοβο του Παντόλσκ κοντά στη Μόσχα. Ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας και βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός κατά την παιδική του ηλικία. Η μητέρα του ονομάζεται Λιουμπόβ Βασίλιεβνα. Το 1989 η γιαγιά του πήρε τον μικρό Ευγένιο και τον πήγε στην Εκκλησία, για να εξομολογηθεί για πρώτη φορά και να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων. Ο ιερέας πρόσεξε ότι το παιδί δε φορούσε Σταυρό και στη διάρκεια της εξομολόγησης του φόρεσε ένα Σταυρό, τον οποίο ο Ευγένιος δεν έβγαλε ποτέ από πάνω του. Η μητέρα του, όταν είδε ότι φορούσε Σταυρό, τον προέτρεψε να τον βγάλει, διότι, όπως είπε, θα τον περιγελούσαν οι συμμαθητές του. Ο Ευγένιος δεν απάντησε και συνέχισε να τον φορά. Όταν τελείωσε τις σπουδές του το 1994, εργάστηκε ως επιπλοποιός.

ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ: Στις 25/6/1995 παρουσιάστηκε στο Στρατό και στις 13/1/1996, τοποθετήθηκε στα συνοριακά φυλάκια Τσετσενίας-Ιγκουερίνας. Ένα μήνα μετά, στις 13/2/1996, αιχμαλωτίστηκε. Η στρατιωτική υπηρεσία έστειλε τέσσερις στρατιώτες, μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο, να κάνουν ελέγχους στα αυτοκίνητα που διέρχονταν από έναν δρόμο. Δυστυχώς, οι αρμόδιοι έστειλαν τους στρατιώτες χωρίς να υπάρχει σχετική οργάνωση (δεν υπήρχε καν φωτισμός) και καμιά ασφάλεια. Από το δρόμο περνούσαν συχνά Τσετσένοι μεταφέροντας όπλα, αιχμαλώτους και ναρκωτικά. Τη νύχτα (3.00) εκείνη πέρασε από εκείνο το δρόμο ένα ασθενοφόρο.
Όταν οι στρατιώτες το σταμάτησαν για έλεγχο, ξαφνικά μέσα από αυτό πετάχτηκαν δέκα πάνοπλοι Τσετσένοι. Ακολούθησε συμπλοκή και οι Τσετσένοι συνέλαβαν και τους τέσσερις στρατιώτες.

Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα, κείμενο και υπαίθριες δραστηριότητες

Στις 4π.μ. όταν ήρθαν άλλοι στρατιώτες για αλλαγή φρουράς κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί. Μετά από λίγες μέρες η υπηρεσία του στρατού ενημέρωσε τους γονείς των στρατιωτών για την εξαφάνισή τους. Η μητέρα του Ευγένιου κατάλαβε ότι πρόκειται για αιχμαλωσία, και πήγε με κίνδυνο της ζωής της στην πόλη Χαγκάλα της Τσετσενίας, για να βρει το παιδί της. Εκεί ήρθε σε επαφή με αρχηγούς διαφόρων αντάρτικων ομάδων της Τσετσενίας προσπαθώντας να μάθειγια την τύχη του Ευγένιου. Οι ίδιοι οι Τσετσένοι της είπαν ότι ο γιος της ζούσε, αλλά ήταν αιχμάλωτος και σιώπησαν με νόημα προσπαθώντας να υπολογίσουν πόσα χρήματα μπορούσαν να αποσπάσουν από αυτήν. Εκείνον τον καιρό ένας ζωντανός στρατιώτης αιχμάλωτος στοίχιζε 10.000 δολάρια, ενώ ένας αξιωματικός 50.000 (!). Όταν κατάλαβαν ότι δεν θα κέρδιζαν αρκετά χρήματα, αποφάσισαν να τον σκοτώσουν. Η μητέρα του πήγε παντού ψάχνοντάς τον, διέσχισε χωριά, ναρκοθετημένους δρόμους, μέτωπα συγκρούσεων, και, όπως η ίδια λέει, «πέρασα από όλους τους κύκλους του άδη».

ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ-ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Από την πρώτη μέρα της αιχμαλωσίας του Ευγένιου, που διήρκησε 100 ημέρες, οι αντάρτες, επειδή είδαν ότι φοράει Σταυρό, προσπάθησαν να τον κάμψουν, ώστε να καταφέρουν, ει δυνατόν, να τον αναγκάσουν να αρνηθεί την πίστη του και να γίνει μουσουλμάνος και δήμιος άλλων Ρώσων αιχμαλώτων. Ο Ευγένιος, βέβαια, αρνήθηκε όλες τις προτάσεις και, παρά τους συνεχείς ξυλοδαρμούς, τα βασανιστήρια και τις υποσχέσεις ότι θα ζήσει αν βγάλει, έστω, το σταυρό του, δεν μπόρεσαν να τον κάμψουν. Αργότερα, οι ίδιοι κάποιοι πολέμαρχοι των ισλαμιστών ανταρτών είπαν στη μητέρα του: «εάν ο γιος σου γινόταν σαν ένας από εμάς, δε θα τον αδικούσαμε». Στις 23 Μαΐου του 1996, την ημέρα των γενεθλίων του, πήραν και τους τέσσερις αιχμαλώτους στρατιώτες, για να τους σκοτώσουν. Πρώτα σκότωσαν τους τρεις συναιχμαλώτους του.


Έπειτα, πρότειναν για τελευταία φορά στον Ευγένιο να βγάλει το Σταυρό λέγοντας ότι «ορκιζόμαστε στον αλλάχ ότι θα ζήσεις». Ο Ευγένιος και πάλι αρνήθηκε και τότε υπέστη το φρικτό του μαρτύριο. Τον έσφαξαν με μαχαίρι κόβοντας εντελώς το κεφάλι του, αλλά δεν τόλμησαν να βγάλουν το Σταυρό από το λαιμό του. Τον έθαψαν μεν με το σταυρό, αλλά χωρίς το κεφάλι (Δες σχετ. βίντεο στο youtube).

Η εικόνα ίσως περιέχει: 3 άτομα, άτομα στέκονται, δέντρο, φυτό και υπαίθριες δραστηριότητες

ΤΟ ΑΓΙΟ ΛΕΙΨΑΝΟ: 
Τελικά, η μητέρα του βρήκε τον Ευγένιο μετά από εννέα μήνες. Οι Τσετσένοι ζήτησαν 4000 δολάρια για να της δώσουν το λείψανο. Της έδωσαν και βιντεοκασέτα με το μαρτύριο του γιου της και της διηγήθηκαν οι ίδιοι την πορεία της αιχμαλωσίας του και τα βασανιστήρια. Η μητέρα του Ευγένιου πούλησε το διαμέρισμά της και ό,τι άλλο μπορούσε, για να μπορέσει, αφενός μεν να δώσει τα λίτρα, αφετέρου δε να ανταπεξέλθει στα έξοδα εκταφής, ειδικού φέρετρου, μεταφοράς κ.ά.

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο, στέκεται, υπαίθριες δραστηριότητες και φύση

Στις 20/11/1996 μετέφερε το λείψανο στο χωριό τους και το έθαψε στο κοιμητήριο. Σε λίγες μέρες ο πατέρας του Ευγένιου πέθανε δίπλα στο μνήμα από τη λύπη του. Αμέσως, σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας ο άγιος μάρτυρας Ευγένιος άρχισε να εμφανίζεται και να κάνει θαύματα. Παρακάτω παραθέτουμε ορισμένες μαρτυρίες και θαυμαστές επεμβάσεις:

ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ:Ένα κορίτσι Ορθόδοξου ορφανοτροφείου διηγήθηκε ότι της εμφανίστηκε ένας ψηλός στρατιώτης με κόκκινο μανδύα, ο οποίος της είπε ότι λέγεται Ευγένιος και την οδήγησε από το χέρι στην Εκκλησία. Το κοριτσάκι λέει: «παραξενεύθηκα που φορούσε κόκκινο μανδύα, διότι οι στρατιώτες δε φορούν τέτοιο μανδύα». Πολλοί έχουν δει ένα στρατιώτη με πύρινο μανδύα να βοηθάει αιχμαλώτους στην Τσετσενία να δραπετεύσουν από την αιχμαλωσία τους και να διαφύγουν από κάθε κίνδυνο, όπως νάρκες. Σε νοσοκομείο τραυματιών πολέμου, νοσηλευόμενοι πιστοποιούν ότι ένας άγιος μάρτυρας Ευγένιος τους βοηθάει, ειδικά όταν πονάνε πολύ. Όταν κάποιοι από αυτούς πήγαν στο Ναό του Σωτήρος στη Μόσχα, είδαν την εικόνα του μάρτυρα αναγνωρίζοντας αυτόν που τους βοήθησε. Το στρατιώτη με τον κόκκινο μανδύα τον γνωρίζουν και πολλοί φυλακισμένοι. Βοηθάει τους ψυχικά συντετριμμένους λόγω της φυλακίσεως τους. Καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, αλλά περισσότερο την ημέρα του Μαρτυρίου του, στις 23 Μαΐου, έρχονται για προσκύνημα στο τάφο του πολλοί πιστοί και αναφέρονται πολλά θαύματα

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΔΗΜΙΩΝ: Μετά από τρία χρόνια και τρεις μήνες ο συγκεκριμένος αρχηγός των Τσετσένων και η ομάδα του, οι σφαγείς του Ευγένιου, σκοτώθηκαν από ομοφύλους του σε εμφύλιες αντιπαραθέσεις.

Μεγαλυνάριο: “Τον ανδρείον μάρτυρα του Χριστού και βασανισθέντα υπό νέων ισλαμιστών, Άγιον στρατιώτην Ευγένιον τον Ρώσσον στερρώς αγωνισθέντα ύμνοις τιμήσωμεν.”


ΒΙΝΤΕΟ



ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Τετάρτη 22 Μαΐου 2019

«Διέσωσα γαρ πτωχόν εκ χειρός δυνάστου»

Αποτέλεσμα εικόνας για αγια γραφη

«Διέσωσα γαρ πτωχόν εκ χειρός δυνάστου»

(Ιώβ 29, 12)

Αναμφίβολα, η πολιτική – κοινωνική δράση δεν έχει τα καλύτερα αποτελέσματα στο περιβάλλον και επενεργεί πολλές φορές μεταβλητικά «επί το χείρον», όταν δεν καθοδηγείται, όχι μόνο από την ακριβή και σαφή γνώση της πραγματικότητας του κόσμου και των σχέσεών του, αλλά και από την παράδοση και αυθεντία – αλήθεια της Αγίας Γραφής και ειδικότερα από την Ορθόδοξη ερμηνεία της.

Οι πολιτικές εκλογές, όπως αυτές της 26ης Μαΐου 2019, για παράδειγμα, αποτελούν μορφή κοινωνικής δραστηριότητας και κοινωνικού ελέγχου. Τα αποτελέσματα των εκλογών εκφράζουν και κατοχυρώνουν τις κοινωνικές σχέσεις κράτους και πολιτών και καθορίζουν την μορφή έκφρασης του Κράτους. Ειδικότερα το δίκαιο, ως έκφραση της βουλήσεως του Κράτους, υπηρετεί τον ταξικά κυρίαρχο ρόλο του Κράτους και όχι το δίκαιο ως έκφραση και εφαρμογή της Χριστιανικής (Ορθόδοξης) αλήθειας.

Στις τρεις μορφές κοινωνικού ελέγχου, δηλ. Κράτος – Θρησκεία – Ηθική, το σημερινό κυβερνών κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ) προβάλλει τις υλιστικές και άθεες συνιστώσες του.

Ο σκελετός της κοινωνικής οργάνωσης διαγράφεται από τα σημερινά κόμματα «εξουσίας» ως τάση κατάργησης του έθνους και των παραδόσεών του.

Απόδειξη η προδοτική «συμφωνία των Πρεσπών», όπου το Έθνος αντιμετωπίσθηκε (κατά την Μαρξιστική αντίληψη) ως ένα παροδικό μέγεθος του κοινωνικού σώματος.

Και τα δύο κόμματα, ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ., και οι συνταγματικοί «συνοδοιπόροι» τους διαμορφώνουν ενιαία διεθνή καπιταλιστική οικονομία (κοινωνικό σύστημα), ως μία συνείδηση, χωρίς συναισθήματα – φρόνημα αλληλεγγύης προς τους Έλληνες, που υποφέρουν «εκ χειρός δυνάστου» κατά τον Ιώβ (29,12).

Υπήρξε ιστορικό και θεολογικό λάθος, διαχρονικά, που οι Ορθόδοξοι Έλληνες κράτησαν μακρυά από την πολιτική (ως διακονία) τη μεγάλη δύναμη της Χριστιανικής πίστης και ηθικής, που χωρίς αυτές δεν πραγματώνεται κοινωνικό σύστημα ως έκφραση και δικαίωση της χριστιανικής αλήθειας.

Στη φιλοσοφική βάση των σημερινών κομμάτων εξουσίας, βρίσκονται ο αθεϊστικός ανθρωπισμός και η φιλοσοφία του Αστισμού, και ειδικά η Φυσιοκρατία.

Το Ευαγγέλιο, ως η υψηλότερη κορυφή δικαιοσύνης, αδελφότητας, ισότητας και αγάπης προς τον πλησίον, δεν δημιουργεί δυνάστες, πτωχούς και αξιοθρήνητα ορφανά. Στο φως της Γραφής – Ευαγγελίου, οι Μαρξιστικές θέσεις αποδεικνύονται ένα διαχρονικό προπαγανδιστικό πυροτέχνημα.

Είναι ανόητο, αντι-Γραφικό και υποκριτικό το επιχείρημα, ότι «ο Χριστιανισμός δεν πολιτεύεται». Πιστεύω, ότι η τάση αυτή είναι το κοινωνικό ισοδύναμο της Δυνητικής ερμηνείας του 15ου Κανόνα της Α-Β συνόδου.

Στον Ψαλμό 81,4 διαβάζουμε:

«Εξέλεσθε πένητα και πτωχόν, εκ χειρός αμαρτωλού ρύσασθε αυτόν» δηλ. «Ελευθερώσατε τον ενδεή και πτωχόν άνθρωπον, από τας χείρας του αμαρτωλού ισχυρού της ημέρας απαλλάξατε αυτόν» (π. Ιωηλ Γιαννακόπουλος).

Και τα δύο αυτά χωρία που παραθέσαμε, φανερώνουν πως ένα κοινωνικό σχέδιο – αγώνας, για την ορθόδοξη πνευματική αναδιοργάνωση της Ελλάδος (και του κόσμου) δεν είναι ουτοπία. Η αναμονή «μακρινών» στόχων, όπως μία εγκόσμια «χιλιετή βασιλεία», χωρίς την έμπρακτη κοινωνική και θεολογική αγωνιστικότητα των Ορθοδόξων, αποτελεί άρνηση της Γραφής.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ 

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ



ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Κυριακή 19 Μαΐου 2019

Κυριακή του Παραλύτου - Στον τόπο του πόνου.


ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ἰωάν. ε΄ 1-15
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Πράξ. θ΄ 32-42


1. Ὁ Θεὸς εἶναι κοντά μας στὶς θλίψεις μας

Σ᾿ ἕναν τόπο μεγάλου πόνου μᾶς μεταφέρει τὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τοῦ Παραλύτου: στὴν «κολυμβήθρα», δηλαδὴ στὴ δεξαμενή, Βηθεσδά.

Ἐκεῖ ὑπῆρχαν πέντε ὑπόστεγα ὅπου παρέμεναν πολλοὶ ἀσθενεῖς. Αὐτοὶ περίμεναν τὸ θαῦμα: Κατὰ δια­στήματα κατέβαινε ἄγγελος καὶ τάραζε τὰ νερὰ τῆς κολυμβήθρας. Ὁ πρῶτος ποὺ ἔπεφτε τότε μέσα στὸ νερό, γινόταν καλά, ἀπὸ ὅ,τι κι ἂν ἔπασχε.

Ὁ πόνος, ἡ ἀσθένεια, ἀλλὰ καὶ κάθε θλίψη, εἶναι δυσάρεστη δοκιμασία. Ἀλ­λὰ ὠφελεῖ πολὺ τὸν θλιβό­μενο ἄνθρωπο, ἂν τὴν ἀν­τιμετωπίζει μὲ πίστη καὶ ὑ­πομονή: τὸν ἐξαγιάζει, τὸν προετοιμάζει γιὰ κάτι πολὺ μεγάλο, γιὰ τὴ Βασιλεία τῆς αἰώνιας μακαριότητος. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Κύριος εὐδοκεῖ στὴ θλίψη ὡς ἀπαραίτητο παιδαγωγικὸ μέσο τοῦ ἀνθρώπου μετὰ τὴν πτώση του στὴν ἁμαρτία.

Ὡστόσο δὲν ἔμεινε καὶ ἀδιάφορος στὸν πόνο μας. Κατὰ τὴ δημόσια δράση Του ἐνήργησε πολλὰ θαύματα θεραπείας σὲ ὅλους ὅσοι προσέρχονταν σ᾿ Αὐτόν, ἐνῶ κάποτε ­«ἐστέναξε» γιὰ τὰ βάσανά μας (βλ. Μάρκ. ζ´ 34)· καὶ τώρα ἀκούσαμε ὅτι προσέρχεται σ᾿ ἕναν παράλυτο, «γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει», γνωρίζοντας ὅτι ἦταν πολὺ καιρὸ ἄρ­ρωστος: 38 ὁλόκληρα χρόνια! Ἀλλὰ καὶ στὴ ζωή μας ὁ Θε­ὸς μπορεῖ νὰ σιω­πᾶ στὴν ἀσθένειά μας καὶ νὰ μὴ δίνει συνήθως θαυμαστὴ θεραπεία, μᾶς παρακολουθεῖ ὅμως μὲ πολλὴ στοργὴ τὸν καθένα μας προσωπικὰ καὶ μετρᾶ τὸν καιρὸ τῆς δοκιμασίας μας, ὥστε νὰ μᾶς πλουτίσει μὲ τὴν Χάρι Του.

2. «Δὲν ἔχω ἄνθρωπο…»

Ὁ Κύριος λοιπὸν πλησίασε τὸν παράλυτο καὶ τὸν ρώτησε:

–Θέλεις νὰ γίνεις ὑγιής;

Ἐκεῖνος μίλησε μὲ πολλὴ πραότητα ποὺ ἔδειχνε πόσο ὠφελήθηκε ἀπὸ τὴν μακρόχρονη ἀσθένειά του:

–«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω…», εἶπε. Δὲν ἔχω, Κύριε, ἕναν ἄνθρωπο νὰ μὲ βοηθήσει…

Σ᾿ ἕναν ὕμνο τοῦ Ἑσπερινοῦ παρουσιάζεται ὁ Κύριος νὰ ἀπαντᾶ σὲ καθέναν ποὺ λέει τὸ ἴδιο: «Διὰ σὲ ἄνθρωπος γέγονα… καὶ λέγεις, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω;»(*)· ἔγινα γιὰ σένα ἄνθρωπος, καὶ λές, «δὲν ἔχω ἄνθρωπο»; Ἐγὼ εἶμαι ὁ σύντροφος κάθε ἀνθρώπου, μάλιστα τοῦ πονεμένου, τοῦ μοναχικοῦ, ἐκείνου ποὺ δὲν ἔχει καμία ἀνθρώπινη βοήθεια.

Ὁ Κύριος στὸν καιρὸ τοῦ Πάθους ἔμεινε μόνος – Τὸν ἐγκατέλειψαν οἱ μαθητές. Ἔζησε τὴ μοναξιά, τὴν ἐξαγίασε καὶ ἔδωσε τέλος στὴν ἐ­ρημικὴ ἀπομόνωση κάθε ἀν­θρώ­που ποὺ πιστεύει σ᾿ Ἐκεῖνον. Ποτὲ πλέον δὲν εἴμαστε μόνοι· διότι εἶναι μαζί μας ὁ Κύριος, ποὺ ἔρ­χεται ἀοράτως καὶ μᾶς ἐνισχύει μὲ μυστικὲς παρακλήσεις κατ᾿ ἐξ­οχὴν τὴν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ καὶ τῆς δοκιμασίας. Ἂς μὴν ξεχνᾶμε αὐτὴ τὴ μεγάλη ἀλήθεια.

Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ πονεμένου κατακοίτου εἶναι παράπονο καὶ πολλῶν ἀνθρώπων, κυρίως γερόντων, καὶ σήμερα ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε ἐποχή: «Δὲν ἔχω ἕναν ἄνθρωπο νὰ μὲ βοηθήσει στὴ δυσ­τυχία μου. Μὲ ἐγκατέλειψαν ὅλοι. Δὲν ἀσχολεῖται κανεὶς μαζί μου»… Καθῆκον ἀγάπης ἱερὸ ἔχουμε νὰ συμπαριστάμεθα ὅσο μποροῦμε σὲ τέτοιους πονεμένους ἀνθρώπους. Νὰ τοὺς πλησιάζουμε μὲ στοργὴ καὶ ἐνδιαφέρον, ὅπως ὁ Κύριος σήμερα τὸν παράλυτο, καὶ νὰ κάνουμε αὐτὸ τὸ λίγο ποὺ μποροῦμε, γιὰ τὴν ἀνακούφισή τους καὶ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ.

3. Μετὰ τὴ θλίψη

Ὁ Κύριος θεράπευσε τὸν παράλυτο μ᾿ ἕνα πρόσταγμα καὶ χάθηκε μέσα στὸ πλῆθος. Ἔπειτα ὅμως ἀπὸ κάποιο διάστημα τὸν συνάντησε στὸν ἱερὸ περίβολο τοῦ Ναοῦ καὶ τοῦ εἶπε:

–«Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται». Νά, ἔχεις γίνει ὑγιής. Μὴν ἁμαρτάνεις πιά, ὥστε νὰ μὴ σοῦ συμβεῖ τίποτε χειρότερο.

Ἀπὸ τὰ λόγια αὐτὰ συμπεραίνουμε ὅτι ὁ θεραπευμένος αὐτὸς παράλυτος εἶχε πάθει τὴν παράλυση ἐξαιτίας τῆς προηγούμενης ἁμαρτωλῆς ζωῆς του. Ὅμως μέσα στὸ καμίνι τῆς δοκιμασίας τῶν 38 χρόνων καθαρίστηκε σὰν τὸ χρυσάφι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία του, καὶ τώρα τὸν βλέπουμε νὰ συχνάζει στὸν Ναό.

Οἱ περισσότερες ἀπὸ τὶς δοκιμασίες τῆς ζωῆς μας περνοῦν ἀργὰ ἢ γρήγορα, ἐνῶ ὅλες θὰ λήξουν τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου μας. Τὸ ἐρώτημα εἶναι: Οἱ θλίψεις περνοῦν, ἡ ὠφέλεια ἀπὸ αὐτὲς μένει; Ὅταν ξαναποκτοῦμε τὴν ὑγεία, τὴν ἄνεση, τὴν εὐημερία μας, εὐχαριστοῦμε τὸν Θεό; Μένουμε εὐγνώμονες γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ τῶν δεινῶν καὶ τὴν ὠφέλεια ποὺ μᾶς προσκόμισαν, ἢ ἐπιστρέφουμε στὸν ἴδιο τρόπο ζωῆς, στὴν προηγούμενη χαλαρότητα καὶ ἀπροσεξία μας;

«Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται».

Ὅταν ἔρχεται μιὰ δοκιμασία, ἀλλὰ καὶ ὅταν φεύγει, ἂς προβληματιζόμαστε: Γιατί τὸ ἐπέτρεψε ὁ Θεός; Κάτι περιμένει ἀπὸ ἐμένα. Κάτι πρέπει ν᾿ ἀλλάξει στὴ ζωή μου.

Ὁ Κύριος νὰ δώσει ὥστε κάθε δοκιμασία μας νὰ γίνεται ἀφορμὴ διορθώσεως καὶ ἐξαγιασμοῦ μας.
…………………………………………………………..
(*) Δοξαστικὸ τῆς Λιτῆς τῆς Κυριακῆς τοῦ Παραλύτου.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”


ΠΗΓΗ

Σάββατο 18 Μαΐου 2019

«Η αφύλακτος (εκκλησιαστική) κοινωνία» (Μ. Βασιλείου – Επιστολή (263) προς Δυτικούς) .

Σχετική εικόνα


Του Νίκου Ε. Σακαλάκη, Μαθηματικού


 Αναμφίβολα, επανειλημμένα εξεγέρθηκαν αυθόρμητα οι συνειδήσεις των πιστών (διαμαρτυρίες - αγανάκτηση) κατά της οικουμενιστικής «συνόδου» της Κρήτης. 

Από μόνη της αυτή η εξέγερση (ιερή) δεν γεννάει την ανατροπή της αιρέσεως. Δεν έχει ευρύτερη εκκλησιολογική σημασία. Ωστόσο είναι ένα βήμα. 

Όπως έχει αποδείξει η ιστορία χρειάζεται δράση, συζητήσεις και να ακολουθηθεί το Πατερικό σχήμα αντίστασης σε καιρό αιρέσεως. Οι ηγετικές Πατερικές μορφές υπάρχουν καθώς και το παράδειγμά τους (Αγ. Θεόδωρος Στουδίτης, Μ. Βασίλειος κ.λ.π.). 

Ο Μ. Βασίλειος, θεωρητικά καταρτισμένος, είχε συγκεντρώσει πνευματικά αποθέματα χάριτος, αποφασισμένος «άχρι θανάτου» για την Ορθόδοξη πίστη. 

Η πνευματική ποιότητα του Μ. Βασιλείου είχε επισημάνει τους εξής αντιαιρετικούς άξονες. Άξονες πίστεως, θάρρους και θέλησης. 

Ο πρώτος άξονας, ζήτημα πνευματικής καθαρότητας, είναι να μην υπάρξει «σύνδεσμος ομονοίας» με τους αιρετικούς. 

Στην επιστολή του (243) γράφει: 

«Παρασύρωνται τα αυτιά των απλοϊκοτέρων· τώρα πλέον συνήθισαν την αιρετικήν δυσσέβειαν. Τα νήπια της Εκκλησίας ανατρέφονται με τους λόγους της ασεβείας. Τι ημπορούν τάχα να κάμουν; Όλα είναι εις τα δικά των χέρια· βαπτίσματα, προπομπή των αποθνησκόντων, επισκέψεις των ασθενών, παρακλήσεις των θλιβομένων, βοήθειαι προς τους ταλαιπωρημένους, ενισχύσεις κάθε είδους, κοινωνία μυστηρίων. Αυτά, καθώς επιτελούνται όλα από τους αιρετικούς, γίνονται σύνδεσμος ομοφροσύνης (ομόνοιας) μεταξύ του λαού και αυτών. Ώστε, έπειτα από ολίγον καιρόν και αν ακόμη εκλείψη κάθε φοβία, δεν θα υπάρχη ελπίς ν’ ανακληθούν πάλιν εις την επίγνωσιν της αληθείας αυτοί που κατελήφθηκαν από την πολυχρόνιον απάτην (προς Ιταλούς και Γάλλους επισκόπους). 

Στην ημερίδα της Θεσσαλονίκης δεν είδα – άκουσα το ανάπτυγμα του άξονα αυτού στην σημερινή πραγματικότητα. Δεν υπέδειξαν διαμορφωμένη πρακτική σύμφωνα με την διδασκαλία του Μ. Βασιλείου, για να αποφευχθεί αυτή η ομόνοια με τους οικουμενιστές που υπάρχει στις Μητροπόλεις. 

Ο δεύτερος άξονας, συνέχεια του πρώτου, είναι η διακοπή Εκκλησιαστικής κοινωνίας με τους αιρετικούς. 

Γράφει σχετικά (Επιστολή 263, προς Δυτικούς): 

«Ούς αξιούμεν παρά της υμετέρας ακριβείας προς πάσας τας κατά την Ανατολήν Εκκλησίας δημιοσιευθήναι, ίνα ή ορθοποδήσαντες γνησίως ώσι συν ημίν ή μένοντες επί της διαστροφής εν εαυτοίς μόνοις· την βλάβην έχωσι μη δυνάμενοι εκ της αφυλάκτου κοινωνίας της ιδίας νόσου μεταδιδόναι τοις πλησιάζουσιν» δηλ. «Δι’ αυτούς λοιπόν ζητούμεν να γίνη δημοσία γνωστή η γνώμη της ορθοφροσύνης σας εις όλας τας Εκκλησίας της Ανατολής με σκοπόν ή να είναι πράγματι μαζί μας διορθώνοντες την τακτικήν των (οι αρειανοί) ή μένοντες εις την παρέκκλισίν των να διατηρούν μόνο δια τους εαυτούς την την βλάβην (αίρεσιν) χωρίς να ημπορούν με την ελευθέραν κοινωνίαν να μεταδίδουν την ασθένειά των εις τους πλησιάζοντας».

Άξιο παρατηρήσεως είναι, ότι ο Μ. Βασίλειος χρησιμοποιεί αποκλειστική διάζευξη. Δηλαδή ή θα είναι στο στρατόπεδο της Ορθοδοξίας ή στο στρατόπεδο της αιρέσεως. 

Αποκλείει η διάζευξη αυτή την συνύπαρξη Ορθοδοξίας και αιρέσεως. Η συνύπαρξη αιρέσεως και Ορθοδοξίας, όταν δηλ. υπάρχει «αφύλακτη κοινωνία», δημιουργεί συναισθήματα συμπαθείας, κατανόησης και την συνείδηση ότι από κοινού βιώνουμε την χάρι και την αλήθεια του Θεού στις ακολουθίες – Λειτουργίες. 

Πρέπει οι αιρετικοί «μένοντες επί της διαστροφής εν εαυτοίς μόνοις την βλάβην έχωσι», δηλαδή μόνοι τους να υφίστανται την πνευματική φθορά που επιφέρει η αίρεση. 

Στην ημερίδα της Θεσσαλονίκης δεν διατυπώθηκε πρόταση για το ξεχώρισμα της «ήρας από το σιτάρι», όπως τονίζει ο Μ. Βασίλειος, και απαιτεί η πλήρης εφαρμογή του 15ου Κανόνα. 

Συμπερασματικά: Δεν πληροφόρησαν τους πιστούς, πως θα αποφύγουν στην πράξη την Εκκλησιαστική ομόνοια με τους αιρετικούς και πως θα εξαλειφθεί η «αφύλακτος κοινωνία» με την αίρεση. 

Θεολογικά, η εκκλησιολογική πρόταση της ημερίδας, συνιστά «ενδιάμεση βαθμίδα Εκκλησιολογίας μεταξύ Ορθοδοξίας και αιρέσεως», διότι δεν ενεργοποίησε τους δύο αυτούς άξονες, που αναφέρει ο Μ. Βασίλειος και υποστηρίζει η πλήρης εφαρμογή του 15ου κανόνα.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ- ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ π Αθανασίου Μυτιληναίου

Τετάρτη 15 Μαΐου 2019

ΤO «ΠΗΔΑΛΙΟ», ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΕΟΕΠΟΧΙΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ .


Απὸ τὸ βιβλίο «ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ»
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 97


«Kρατεῖτε τὰς παραδόσεις»
«Στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις…» (B΄ Θεσ. 2,15)

Oἱ προτεστάντες δὲν παραδέχονται τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Μόνο τὸ Εὐαγγέλιο κρατοῦν. Ἐμεῖς, κοντὰ στὸ Εὐαγγέλιο, κρατοῦμε καὶ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλα ὅσα ἔχουμε στὴν Ἐκκλησία, δὲν εἶνε μόνο ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφή, ἀλλὰ εἶνε καὶ ἐκ τοῦ προφορικοῦ λόγου, ποὺ μεταδόθηκαν σ᾿ ἐμᾶς ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά.


Ὡς ἐπὶ παραδείγματι· τὸ Εὐαγγέλιο δὲν γράφει πουθενά, ὅτι πρέπει οἱ Χριστιανοὶ νὰ κάνουμε τὸ σταυρό μας. Ἀλλὰ τὸ λέει ἡ ἱερὰ Παράδοση, ποὺ μᾶς φύλαξε καὶ τὸ Εὐαγγέλιο. Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ παρουσιάστηκε ὁ χριστιανισμὸς μέχρι σήμερα οἱ Χριστιανοὶ ἔκαναν τὸ σταυρό τους. Ἐκ τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως ἔχουμε τὸ ὅτι πρέπει νὰ κτίζωνται οἱ ἐκκλησίες μας μὲ τὸ ἱερὸ πρὸς ἀνατολάς. Ἐκ τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως ἔχει ἡ Ἐκκλησία μας καὶ πολλὰ ἄλλα πράγματα.

Πρέπει νὰ προσέχουμε, γιατὶ ὑπάρχουν καὶ παραδόσεις εἰδωλολατρικές. Ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ἕνα κόσκινο, τὸ Εὐαγγέλιο. Ὅ,τι εἶνε ἀντίθετο μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, τὸ ἀπορρίπτει…

Kρατοῦμε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν ἱερὰ Παράδοση, ὡς μοναδικὲς πηγὲς τῆς πίστεώς μας. Ὅλα τὰ ἄλλα τὰ ἀπορρίπτουμε.

ΤO «ΠΗΔΑΛΙΟ» – ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Δὲν μπορεῖ νὰ σταθῇ ἡ Γραφὴ χωρὶς τὴ βεβαίωσι τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως. Ἡ Ἱερὰ Παράδοσις διακρίνεται σὲ ἀποστολικὴ παράδοση, αὐτὴ ποὺ παρέδωσαν οἱ ἀπόστολοι, καὶ πατερικὴ παράδοση, αὐτὴ ποὺ παραδόθηκε ἀπὸ τοὺς πατέρας μέχρι τῆς τελευταίας Ζ΄ (7ης) Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἡ Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας συνεχίζεται μέχρι τῶν ἡμερῶν μας ἐπὶ τῇ βάσει τῶν ὅσων παρέδωσαν οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καὶ οἱ ἅγιοι πατέρες.

Ἡ ἐκκλησιαστικὴ αὐτὴ παράδοσις βρίσκεται μέσα στὸ Πηδάλιο. Μέσα στὸ Πηδάλιο τῆς Ἐκκλησίας εἶνε οἱ ὅροι, οἱ κανόνες, οἱ ἀποφάσεις τῶν Τοπικῶν καὶ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Μέσα σ᾿ αὐτὸ λαλοῦν οἱ μεγάλοι πατέρες, «τὰ πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου» (δοξαστ. ἁγ. Πατ.). Αὐτοὶ δίδουν, μὲ τὸ φωτισμὸ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τὴ λύσι τῶν προβλημάτων ποὺ προκύπτουν μέσα στὴν Ἐκκλησία.

Συνεπῶς οἱ προτεστάντες ἔχουν τὴ Γραφὴ καὶ τὴν ὑπερτονίζουν καὶ οἱ χιλιασταὶ ἔχουν τὴν ἁγία Γραφὴ καὶ τὴ μαθαίνουν ἀπ᾿ ἔξω, ἀλλὰ δὲν γνωρίζουν τὴν ὀρθὴ ἑρμηνεία της. Ἐμεῖς κατέχομε τὴν ὀρθὴ ἑρμηνεία, καὶ εἴμεθα ἔνοχοι ποὺ δὲν τὴν μελετοῦμε. Ἐμεῖς ἔχομε τὴν ἁγία Γραφὴ καθὼς ἑρμηνεύθη ἀπὸ τοὺς πατέρας καὶ τὰς Τοπικὰς καὶ Oἰκουμενικὰς Συνόδους. Αὐτὸς εἶνε ὅρος ἀσφαλείας. Διότι ἂν ἀφαιρέσουμε τὸν ὅρον αὐτόν, λέγει ὁ ὁμώνυμός μου ἅγιος Αὐγουστῖνος, ἡ ἁγία Γραφὴ καταντᾷ βιβλίο ὅλων τῶν αἱρέσεων. Ὅλες οἱ αἱρέσεις στηρίζονται στὴν παρερμηνεία τῆς ἁγίας Γραφῆς. Ὄχι διότι φταίει ἡ ἁγία Γραφή ―κάθε ἄλλο, ἄπαγε τῆς βλασφημίας―, ἀλλὰ φταίει ὁ ἄνθρωπος, ποὺ δὲν κάνει καλὴ χρῆσι τῆς ἁγίας Γραφῆς. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος λέει· Προσέξτε, ὑπάρχουν μερικὰ χωρία τῆς ἁγίας Γραφῆς, τὰ ὁποῖα, ἂν δὲν τὰ ἑρμηνεύσωμε ὀρθά, δημιουργοῦν ζητήματα μέσα στὴν Ἐκκλησία (βλ. B΄ Πέτρ. 3,16).

Στοὺς πειρασμοὺς τοῦ Χριστοῦ (βλ. Ματθ. 4,1-11) ἔχουμε μιὰ μάχη, ποὺ καὶ οἱ δύο πλευρὲς χρησιμοποιοῦν ὡς ὅπλο τὴν ἁγία Γραφή. Ὁ σατανᾶς πολεμᾷ διαστρεβλώνοντας τὰ χωρία τῆς ἁγίας Γραφῆς, καὶ ὁ Χριστὸς τὸν ἀντικρούει καὶ τὸν κατατροπώνει μὲ τὴ σωστὴ ἑρμηνεία τῶν χωρίων.

Ἂν κανεὶς διαβάσῃ τὴν ἁγία Γραφὴ χωρὶς τὴ βοήθεια τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, μπορεῖ, παρερμηνεύοντάς την, νὰ πέσῃ σὲ πολλὲς αἱρέσεις. Μπορεῖ νὰ φτάσῃ στὶς πιὸ παράξενες ἑρμηνεῖες καὶ νὰ πέσῃ στὰ μεγαλύτερα ἁμαρτήματα ἀκόμα.

Ποιός θὰ ἑρμηνεύσῃ λοιπὸν ἕνα χωρίο, ποὺ ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται εὔκολο ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα εἶνε βαθὺ καὶ δύσκολο, ὁ ἄλφα καὶ ὁ βῆτα; Θὰ τὸ ἑρμηνεύσουμε καθὼς τὸ ἑρμηνεύουν οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἐν Πνεύματι ἁγίῳ.

Ἡ ἑρμηνεία τῶν Πατέρων ἐπάνω στὴν ἁγία Γραφὴ εἶνε τὸ Πηδάλιο, ποὺ εἶνε ἔργο κυρίως τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Δὲν λέει βέβαια τίποτα δικό του. Ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος Νικόδημος ὑποσημειώσεις μόνο ἔχει, καὶ ἑρμηνεία ἔχει ποὺ εἶνε ἀξιοθαύμαστη. Ἀνοίγοντας τὸ Πηδάλιο ἀκοῦμε τὴ φωνὴ τῶν πατέρων· ὄχι ἑνὸς καὶ δύο, ἀλλὰ ὁλοκλήρου συνάξεως ἁγιωτάτων πατέρων, ἑκατό, διακοσίων, τριακοσίων, τετρακοσίων, πεντακοσίων, ἑξακοσίων ἁγίων πατέρων. Ὅλοι αὐτοὶ συνῆλθαν καὶ ἑρμήνευσαν τὰς γραφὰς καὶ μᾶς ὑπέδειξαν μὲ ποιό τρόπο πρέπει νὰ ζοῦμε.

Tὸ «Πηδάλιο» περιφρονεῖται
Mὰ τώρα τὸ Πηδάλιο περιφρονεῖται. Εἶνε ἕνα σημεῖο τῶν καιρῶν λυπηρὸ καὶ αὐτό. Τὸ εἶχα αἰσθανθῆ ὡς φοιτητὴς πανεπιστημίου, ὅπου καθηγηταί, ὀρθόδοξοι μὲν ἀλλὰ προτεσταντίζοντες, ὡμιλοῦσαν περιφρονητικὰ γιὰ τὸ «Πηδάλιο». Μόνο κάτι ταπεινοὶ Χριστιανοί, πιστὰ τῆς Ἐκκλησίας τέκνα, εἶχαν τὸ «Πηδάλιο», ποὺ ἦτο ἐξηντλημένο καὶ ἄγνωστο στὸ εὐρὺ κοινό.

Οἱ πατέρες, λέγανε οἱ καθηγηταὶ ἐκεῖνοι, ἤτανε παλιοὶ ἄνθρωποι, καθυστερημένα πνεύματα τοῦ καιροῦ ἐκείνου… Καὶ τώρα ἄλλοι, σύγχρονοί μας, δημιούργησαν τὸν λεγόμενο «νεοπατερισμό». Δηλαδή, οἱ νέοι ἀρχιερεῖς εἶνε κι αὐτοὶ πατέρες.

Ὅπως δημιουργήθηκε ὁ νέος ὅρος «νεορθόδοξοι», ἔτσι δημιουργήθηκε καὶ ὁ «νεοπατερισμός». Ὅλες αὐτὲς εἶνε ἀποκλίσεις ἀπὸ τὴν αὐστηρὰν γραμμὴν τῆς παραδόσεως. Νεορθόδοξο κίνημα, εἶνε αὐτὸ τοῦ Γιανναρᾶ.

Mέσα σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο ζοῦμε καὶ πρέπει νὰ ὁμολογήσω εἰλικρινῶς, ὅτι κ᾿ ἐσεῖς κατά κάποιον τρόπο εἶστε ἐπηρεασμένοι ἀπ᾿ αὐτά, καὶ εἴμεθα ὑπεύθυνοι καὶ ἐμεῖς. Δὲν ἐκτιμᾶται τὸ Πηδάλιο.

Στὸ Ἅγιον Ὄρος κάθησε καὶ τὸ κατήρτισε ὁ ἅγιος Νικόδημος. Δὲν ἔγραψε δικά του λόγια. Ἁπλῶς ἑρμήνευσε σὲ ἁπλῆ γλῶσσα τοὺς ἱεροὺς κανόνας τῶν πατέρων καὶ τῶν Συνόδων, γιὰ νὰ εἶνε καταληπτοί. Τὸ Πηδάλιο περιέχει ἑρμηνεία δυσκόλων χωρίων τῆς ἁγίας Γραφῆς καὶ εἶνε ἀσφαλὴς ὁδηγὸς πρὸς πορεία χριστιανική.

Εἶνε μιὰ ὑποτίμησις τοῦ «Πηδαλίου» αὐτὸ ποὺ γίνεται. Γι᾿ αὐτὸ πέσαμε σὲ ἠθικολογία….
Ὅπως καταντοῦμε, ξέρετε, οἱ θεωρούμενοι ὀρθόδοξοι θὰ ἀρνηθοῦν τὴν Ὀρθοδοξία ―ὑπάρχει προφητεία, ὅτι πατριάρχαι ἀρχιεπίσκοποι ἐπίσκοποι ἱερεῖς θὰ προδώσουν τὴν Ὀρθοδοξία―, καὶ θὰ τὴν ὑποστηρίξουν ἄνθρωποι ἄλλοι.
Oἱ μὲν προτεστάντες λένε «μόνο Γραφή», οἱ ἄλλοι λένε «ὄχι Γραφή», καὶ ἔρχεται στὸ μέσον ἡ Ἐκκλησία ἡ Ὀρθόδοξος καὶ λέει· «Ἐρευνᾶτε τὰς γραφάς» (Ἰωάν. 5,39). Νὰ διαβάζετε τὴν ἁγία Γραφή, ἀλλὰ ὄχι μὲ τὸ δικό σας πνεῦμα, ποὺ μπορεῖ νὰ πλανηθῇ, ἀλλ᾿ ὅπως τὴν ἑρμηνεύουν οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.

Το «Πηδάλιο» στερεὰ τροφή, ἀσφαλὴς ὁδηγὸς

Τώρα ἐσεῖς ἔχετε προχωρήσει, ἔχετε ὡριμάσει – ἔχετε τόσα χρόνια στὴν Ἐκκλησία. Πρέπει νὰ ζῆτε μὲ στερεὰ τροφή. Στερεωτάτη τροφὴ εἶνε ἡ διδασκαλία ποὺ μᾶς προσφέρουν οἱ πατέρες. Δὲν εἶνε εὐχάριστος, εἶνε δύσπεπτος, ἀλλ᾿ εἶνε ἡ μόνη σωτήριος. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐγὼ συνέστησα, ἐν γνώσει ὅτι θὰ συνατήσουμε δυσκολίες, νὰ σερβίρουμε ἐδῶ «φαγητὰ» ἐκλεκτὰ ἀλλὰ στερεά.

Ἐσεῖς δὲν εἶστε νήπια γιὰ νὰ τρέφεστε μὲ τὸ γαλατάκι τῶν διαφόρων ἀνεκδότων. Εἶστε σὲ μιὰ ἡλικία, ποὺ ἅμα κηρυχθῇ πόλεμος ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας θὰ μαρτυρήσετε.

Δὲν βλέπετε ποὺ πᾶμε νὰ ἑνωθοῦμε κατ᾿ εὐθεῖαν μὲ τὸν πάπα, νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τοὺς αἱρετικούς! Ἐμεῖς μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ ἑνωθοῦμε οὔτε μὲ τοὺς παπικοὺς οὔτε μὲ τοὺς προτεστάντες, θὰ κρατηθοῦμε ὀρθόδοξοι. Καὶ χρειάζεται προσοχὴ μεγάλη. Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν ἐγκαινιάσαμε τὴν σειρὰ αὐτὴ τῶν μαθημάτων. Νὰ δοῦμε τέλος πάντων αὐτὸ τὸ βιβλίο τὸ ἄγνωστο, τὸ Πηδάλιο, τὸ τόσο συκοφαντημένο, τὸ τόσο περιφρονημένο, τὸ τόσο παρεξηγημένο ἀπὸ τοὺς πολλούς, νὰ δοῦμε τί μᾶς διδάσκει, πῶς ἑρμηνεύει τὸ Εὐαγγέλιο. Νὰ δοῦμε ποιό εἶνε τὸ πνεῦμα του, καὶ τί μᾶς λέει καὶ γιὰ τὰ πιστευτέα καὶ γιὰ τὰ πρακτέα καὶ γιὰ τὰ λατρευτέα στὴν Ἐκκλησία μας.

Ὁμιλεῖ στὸ Πηδάλιο ὄχι ἕνας ἐπίσκοπος, ἀλλὰ συμφωνία διδασκάλων· ὁμιλοῦν τὰ πάγχρυσα στόματα τῶν πατέρων, οἱ σάλπιγγες τοῦ Θεοῦ, οὐράνια πρόσωπα. Ἂν αὐτοὺς δὲν ἀκούσουμε, ποιόν θ᾿ ἀκούσουμε, τὸν Αὐγουστῖνο ἢ τὸν ἄλφα ἢ τὸν βῆτα;

Ἐγὼ ἐπιθυμῶ νὰ τελειώσω μὲ αὐτὰ τὰ πράγματα· ἐσεῖς, ἂν δὲν ἐπιθυμῆτε, δὲν ἔχω λόγο νὰ ἔρχωμαι ἐδῶ πέρα.
Θέλω νὰ τονίσω τὸ ὀρθόδοξο· νὰ εἶστε ὀρθόδοξοι καὶ νὰ μὴν ἔχετε ἐρωτηματικὰ στὴν ψυχή σας γύρω ἀπὸ τὸν ἀνεκτίμητο αὐτὸν θησαυρὸν τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ εἶνε τὸ Πηδάλιο. Διαβάστε τὸ Πηδάλιο, ποὺ ἔχει μέσα τοὺς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καὶ συνεχῶς ὁ ἅγιος Νικόδημος παραπέμπει στὸν Χρυσόστομο, στὸν Βασίλειο καὶ σ᾿ ὅλους τοὺς πατέρας τῆς Ἐκκλησίας.
Kαθὼς δίδαξαν οἱ πατέρες. «Αἰνέσωμεν ἄνδρας ἐνδόξους καὶ τοὺς πατέρας ἡμῶν τῇ γενέσει» (Σ. Σειρ. 44,1).

Ἐσεῖς τώρα εἶστε τόσα χρόνια ἐδῶ, γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ προαχθῆτε. Νὰ τραφῆτε μὲ στερεὰ τροφή. Νὰ διαβάσετε τὸ Πηδάλιο, γιὰ νὰ εἶστε εἰς θέσιν νὰ ἀντιληφθῆτε τοὺς κινδύνους. Γι᾿ αὐτὸ κ᾿ ἐμεῖς τὰ εἰσηγούμεθα αὐτά, μολονότι γνωρίζομε ὅτι δὲν εἶνε τόσο εὐχάριστα. Ἂν λοιπὸν συμφωνῆτε καὶ ἔχετε ὄρεξι νὰ κάνουμε τέτοια μαθήματα, ἔχει καλῶς· ἂν δὲν συμφωνῆτε, δὲν ἔχω νὰ πῶ τίποτε ἄλλο. Kαταλάβατε;

Οἱ γιατροὶ καταλαβαίνουν ὅτι ἔχει προχωρήσει μιὰ ἀσθένεια, ἰδίως ὁ καρκίνος, ὅταν ὁ ἀσθενὴς ἀπεχθάνεται σταθερὰ τὴν στερεὰ τροφή. Ἂν κ᾿ ἐμεῖς δὲν ἔχουμε ὄρεξι γιὰ τέτοια μελέτη, ἀλλ᾿ ἔχουμε στὴν ψυχή μας ἐρωτηματικὰ γύρω ἀπὸ τὸν ἀνεκτίμητο αὐτὸ θησαυρὸ τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ εἶνε οἱ κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, εἴμαστε βαρειὰ ἀσθενεῖς.


ΠΗΓΗ