Δευτέρα 24 Ιουνίου 2019

Πότε και γιατί ξεκινά η νηστεία των Αγίων Αποστόλων;

Πότε και γιατί ξεκινά η νηστεία των Αγίων Αποστόλων;

Την Δευτέρα, αμέσως μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων, αρχίζει η νηστεία των Αγίων Αποστόλων. Η νηστεία αυτή είναι από τις παλαιότερες που έχει καθιερώσει η Εκκλησία μας.

Πρώτος ο Μέγας Αθανάσιος γύρω στο 357 αναφέρει νηστεία μιάς εβδομάδος μετά την Πεντηκοστή. «Τη γαρ εβδομάδι μετά την αγίαν πεντηκοστήν ο λαός νηστεύσας εξήλθε περί το κοιμητήριον εύξασθαι». Οι Αποστολικές Διαταγές, που περιλαμβάνουν πανάρχαιες εντολές και παραδόσεις της Εκκλησίας μας, αναφέρουν την νηστεία των Αποστόλων μία εβδομάδα μετά την Πεντηκοστή, δηλαδή μετά την εορτή των Αγίων Πάντων, αναφέροντας ταυτόχρονα ότι την εβδομάδα της Πεντηκοστής καταλύουμε όλα: «Μετά ουν το εορτάσαι υμάς την πεντηκοστήν εορτάσατε μίαν εβδομάδα και μετ’ εκείνην νηστεύσατε μίαν, δίκαιον γαρ και ευφρανθήναι επί τη εκ Θεού δωρεά και νηστεύσαι μετά την άνεσιν».

Επειδή οι απόστολοι είχαν αρχίσει το κήρυγμα μετά την Πεντηκοστή, οι ημέρες που την ακολουθούσαν αφιερώθηκαν σε αυτούς.

Η χρονική διάρκεια αυτής της νηστείας είναι μεταβλητή, επειδή η αρχή της εξαρτάται από την κινητή εορτή του Πάσχα, όμως το τέλος της είναι πάντοτε σταθερό. Αρχίζει την Δευτέρα μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων και λήγει σταθερά την 29η Ιουνίου. Κατά το νέο ημερολόγιο η νηστεία των Αγίων Αποστόλων δεν υπερβαίνει ποτέ τις 30 ημέρες. Υπάρχει ακόμη και περίπτωση, όταν το Πάσχα πέφτει μεταξύ 5 και 8 Μαΐου, να μην έχουμε καθόλου νηστεία.

Κατά την περίοδο της νηστείας των Αγίων Αποστόλων δεν καταλύουμε κρέας, γαλακτοκομικά είδη και αυγά, ενώ επιτρέπεται η κατάλυση ψαριού, εκτός από την Τετάρτη και την Παρασκευή.

Αν όμως η εορτή των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου πέσει Τετάρτη ή Παρασκευή, καταλύουμε μόνο ψάρι, αλλά όχι κρέας, γάλα και αυγά.

Ψάρι καταλύεται επίσης και κατά την εορτή του Γενεσίου του Τιμίου Προδρόμου, στις 24 Ιουνίου, οποιαδήποτε ημέρα και αν πέσει.

Σε αντίθεση με την νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και του Δεκαπενταύγουστου, η νηστεία των Αγίων Αποστόλων είναι σχετικά άγνωστη στον πολύ κόσμο.

Όμως η νηστεία αυτή θεσπίσθηκε για να προετοι­μάζει τους χριστιανούς για την μεγάλη εορτή των Αποστόλων και αποτελεί μία έκφραση ευγνωμοσύνης προς αυτούς, καθώς τους Αποστόλους χρησιμοποίησε το Άγιον Πνεύμα ως όργανά του για να διαδώσει την διδασκαλία του Χριστού σε όλο τον κόσμο και να συστήσει την Εκκλησία Του.

Τί πρέπει λοιπόν να κάνουμε; Να νηστέψουμε αυτές τις λίγες ημέρες. Να προετοι­μαστούμε, να ἐξομολογηθούμε και να κοινωνήσουμε τουλάχιστον στην ημέρα της εορτής τους στις 29 Ιουνίου.

Νηστεύοντας και συμμετέχοντας στα εκκλησιαστικά μυστήρια, θα τιμήσουμε τους θεμελιωτές της Εκκλησίας μας και θα φέρουμε την ευλογία και τις ευχές τους στο σπίτι μας, στην οικογένειά μας, στην εργασία μας.

Κυριακή 23 Ιουνίου 2019

Κυριακή των Αγίων Πάντων - Η ζωή των αγίων ήταν σταυρώσιμη πορεία.


ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ματθ. ι΄ 32-33,37-38, ιθ΄ 27-30
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Εβρ. ια΄ 33- ιβ΄2



Η Εκκλησία μας όρισε την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή και την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο να εορτάζουμε όλους τους αγίους της. Οι άγιοι είναι καρπός και βεβαίωση της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία. Όσο υπάρχει η Εκκλησία, δια των μυστηρίων της, όπου το Άγιο Πνεύμα κατέρχεται στους πιστούς και τους αγιάζει, τόσο θα αναδεικνύονται και άγιοι.

Το Άγιο Πνεύμα είναι αυτό που φωτίζει «πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον». Μας φωτίζει ώστε να ακολουθούμε όσα ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας δίδαξε ώστε να καταξιωθεί ο καθένας της αγιότητας, γιατί αυτός πρέπει να είναι ο προσανατολισμός του κάθε Χριστιανού κατά τον λόγο του Κυρίου «άγιοι γίνεσθαι ότι εγώ άγιός ειμι».
Έτσι, το σημερινό ευαγγέλιο που ακούσαμε αναφέρεται στο τι έκανε ο κάθε άγιος για να αναδειχθεί άγιος και τι πρέπει να κάνουμε εμείς για να καταξιωθούμε της χάριτος των αγίων.

-Πρώτα, πρέπει να έχουμε ομολογία πίστεως. Οι δειλοί, οι χλιαροί στην πίστη και αυτοί που ντρέπονται να ομολογήσουν την πίστη τους δεν έχουν θέση στη βασιλεία των ουρανών. Ο Χριστός θέτει μιαν προϋπόθεση: Όποιος ομολογεί ότι ανήκει σε Αυτόν, ιδιαίτερα όταν κινδυνεύουν τα υλικά συμφέροντά του ή ακόμα και η ίδια η ζωή του, τότε και ο Χριστός θα τον αναγνωρίσει μπροστά στον Θεό Πατέρα. Όποιος από φόβο μην πάθει κάτι ντραπεί να ομολογήσει την πίστη του, αυτός θα θεωρηθεί ξένος για τον Θεό. Είναι εύκολο να πεις ότι πιστεύεις σε έναν που πιστεύει το ίδιο με εσένα, είναι όμως δύσκολο να ομολογήσεις την πίστη σου εκεί που αν το κάνεις μπορεί να σε περιγελάσουν, ή εκεί που μπορεί να χάσεις τη δουλειά σου, ακόμα δε πολύ πιο δύσκολο όταν κινδυνεύει η ίδια η ζωή σου. Οι άγιοι, όμως, αυτό έκαναν στη ζωή τους. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει άγιος που να έζησε άνετη ζωή, όλοι, συνάντησαν δυσκολίες, διωγμούς, ακόμα και μαρτύριο. Μπορεί στην αρχή να φάνηκαν οι διώκτες του Χριστού ότι νικούν, στο τέλος όμως αυτός που κερδίζει είναι αυτός που αγωνίστηκε στη ζωή του να έχει το όνομα του Χριστού ως καθημερινή ομολογία. Αυτό εφάρμοσε ο κάθε άγιος γι’ αυτό και σήμερα τιμάται από όλους εμάς αλλά πολύ περισσότερο επάξια από τον Θεό.

-Δεύτερο μήνυμα των λόγων του Χριστού είναι ότι η αγάπη του Θεού θα πρέπει να ξεπερνά κάθε άλλη αγάπη που έχουμε, ακόμα και αυτών των γονέων και των παιδιών μας: «Ο φιλών πατέρα, μητέρα, υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος». Πολύ σκληρός ο λόγος του Χριστού θα πει κανείς. Ο Χριστός εδώ δεν λέγει να μην αγαπούμε και να μην θυσιαζόμαστε για την οικογένειά μας. Αντίθετα μάλιστα, αυτή η εντολή είναι δεδομένη, θα πρέπει να φροντίζουμε για τα μέλη της οικογένειάς μας ως ιερό καθήκον. Η αγάπη του Χριστού, όμως, θα ~ 57 ~ πρέπει να ξεπερνά ακόμα και την μεγαλύτερη αγάπη που έχει ο καθένας, αυτήν της οικογένειάς του. Μας λέγει, δηλαδή, να θέσουμε προτεραιότητες και ως πρώτη προτεραιότητα να είναι ο Θεός. Υπήρξαν άγιοι που οι γονείς τους, τους ωθούσαν σε ζωή αντίθετη με το θέλημα του Θεού, αυτοί, όμως, ως Χριστιανοί ήθελαν να παραμείνουν πιστοί στον Θεό. Έτσι βρέθηκαν στο δίλημμα της αγάπης προς τους γονείς ή της αγάπης προς τον Θεό και διάλεξαν την αγάπη προς τον Θεό και έτσι μαρτύρησαν γι’ αυτή τους την πίστη. Η επιλογή τους αυτή τους δικαίωσε και τους αντάμειψε με την αγιότητα. Υπήρξαν βέβαια και άγιοι που κατάφεραν με την προσευχή τους και με τον τρόπο τους να οδηγήσουν και την οικογένεια και τους γύρω τους να πιστέψουν στον Χριστό. Αυτό είναι το τέλειο, το ιδανικό, που όποιος το κατάφερε θα έχει να ανταμειφθεί πολύ περισσότερο από τον Χριστό.

-Ένα τρίτο μήνυμα σήμερα είναι οι λόγοι του Χριστού «ός ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, ουκ έστι μου άξιος». Όλα τα προηγούμενα που μας είπε ο Χριστός θα φανούν στον καθένα μας πολύ δύσκολα. Πώς να μπορούμε στη ζωή μας να ομολογούμε την πίστη μας στον Χριστό ή να αγαπούμε Αυτόν περισσότερο από κάθε τι άλλο; Έρχεται τώρα να μας πει ότι ο δρόμος του κάθε χριστιανού είναι δύσκολος. Να μην περιμένει ανέσεις και ευκολίες. Αν η επίγειος ζωή του Χριστού ήταν μια σταυρώσιμη πορεία, τέτοια θα πρέπει να είναι και η δική μας. Σταυρός, όμως, που οδηγεί στην ανάσταση και στην αληθινή ζωή πέραν του τάφου. Δεν είναι άξιος ο Χριστιανός που προσπαθεί να αποφύγει τον σταυρό, τις δυσκολίες, για να περνά καλά σε αυτή τη ζωή. Άξιος είναι αυτός ο Χριστιανός που στους πειρασμούς, στις δυσκολίες, στον τυχόν διωγμό στέκει αλύγιστος και κρατάει το όνομα του Χριστού ως προτεραιότητα στη ζωή του. Αν οι άγιοι που εορτάζουμε σήμερα έψαχναν τις ευκολίες και τις ανέσεις δεν θα είχαμε αγίους. Ήξεραν, όμως, ότι σε αυτόν τον σταυρό που κουβαλούσαν ερχόταν ο Χριστός και τους ενδυνάμωνε, τους στήριζε να τον σηκώνουν ακούραστα και αγόγγυστα. Έτσι και στη ζωή μας, μπορεί να μας φαίνονται οι λόγοι του Χριστού δύσκολοι αλλά όταν πάρουμε την απόφαση να ακολουθήσουμε αυτό τον δρόμο ο Χριστός θα είναι συνοδοιπόρος.

Αυτά εφάρμοσαν στη ζωή τους όλοι οι άγιοί μας που τιμούμε σήμερα και αξιώθηκαν της αγιότητας. Ο Χριστός ήταν πάντοτε προτεραιότητα στη ζωή τους, ομολογούσαν καθημερινώς την πίστη σε Αυτόν, ιδιαίτερα στα δύσκολα. Η ζωή των αγίων ήταν σταυρώσιμη πορεία που όμως οδηγεί στην ανάσταση και την είσοδό τους στην όντως ζωή κοντά στον Χριστό. Αυτά πρέπει να κάνει ο κάθε Χριστιανός, έχοντας όλους τους αγίους που εορτάζουμε σήμερα ως πρότυπα στη ζωή του αλλά και επικαλούμενος κάθε φορά τις πρεσβείες τους, να είναι μαζί με τον Χριστό συνοδοιπόροι στον αγώνα μας.


ΠΗΓΗ

Ο Άγιος Λουκάς ο Ιατρός και Θαυματουργός (Βίος)


Άγιος Λουκάς
Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας
Καθηγητής χειρουργικής
1877 - 1961


Ο σταυρός ο διωγμός η θλίψη ο πειρασμός είναι ο κλήρος της Εκκλησίας και του αληθινού Χριστιανού. Δεν υπάρχει ορθόδοξη Εκκλησία που να μην έζησε τον δικό της διωγμό. Αλλά ούτε και υπήρξε άγιος που να μην πέρασε από το δικό του καμίνι των θλίψεων, των διωγμών, των πειρασμών.

Μια συγκλονιστική σταυρική μαρτυρία είναι και αυτής της μορφής του οσίου Λουκά αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως και Κριμαίας του ιατρού καθηγητού τοπογραφικής ανατομίας και χειρουργικής. Άνθρωπος με σπάνια ταλέντα και πνευματικά χαρίσματα, με εκπληκτική επιστημονική κατάρτιση, διακόνησε τον άνθρωπο ως ποιμένας και γιατρός, με αξιοθαύμαστη αυταπάρνηση και αγάπη.

Πρώτα χρόνια

Ο Άγιος Αρχιεπίσκοπος Λουκάς, κατά κόσμον Βαλεντίν του Φέλιξ Βόϊνο-Γιασενέτσκι, γεννήθηκε στις 14/27 Απριλίου 1877 στο Κερτς της χερσονήσου της Κριμαίας. Το οικογενειακό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωσε ήταν ιδιόμορφο καθώς ο πατέρας του ήταν ρωμαιοκαθολικός ενώ η μητέρα του, αν και ορθόδοξη, περιοριζόταν σε καλές πράξεις χωρίς να συμμετέχει ενεργά στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας. Πολύ νωρίς μετακομίζουν στο Κίεβο.

Στο Κίεβο ο Βαλεντίν αποφασίζει να σπουδάσει Ιατρική. Παίρνει το πτυχίο του το 1903 και παρακολουθεί μαθήματα οφθαλμολογίας.


Άσκηση ιατρικής - οικογένεια

Η σύζυγος του Αγ.Λουκά, Άννα με ένα από τα παιδιά του

Το 1904, με το ξέσπασμα του Ρώσο-Ιαπωνικού πολέμου, βρέθηκε στην Άπω Ανατολή, όπου εργάστηκε σαν χειρουργός με μεγάλη επιτυχία. Εκεί συναντήθηκε και με την Άννα Βασιλίγιεβνα Λάνσκαγια, τη μέλλουσα σύζυγό του, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά.


Πριν ακόμη τελειώσει ο πόλεμος εργάζεται σε ένα μικρό νοσοκομείο. Οι επιτυχίες του είναι τόσο πολλές που η φήμη του εξαπλώνεται γρήγορα και ασθενείς καταφθάνουν από παντού. Την ίδια εποχή μελετά σχετικά με την τοπική αναισθησία και συντάσσει επιστημονικά άρθρα. Διαπρέπει στις εγχειρήσεις των οφθαλμών και αποφασίζει να ασχοληθεί με τη θεραπεία των πυογόνων λοιμώξεων.


Πρώτη σύλληψη - θάνατος της γυναίκας του


Το 1917 ο άγιος Λουκάς βρίσκεται στην Τασκένδη. Η ρωσική επανάσταση είχε ήδη αρχίσει και η Εκκλησία βρέθηκε στο στόχαστρο των Μπολσεβίκων. Η κατάσταση είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Τότε ο Βαλεντίν συνελήφθη για πρώτη φορά. Αιτία ήταν η συκοφαντία ενός νοσοκόμου. Με τη βοήθεια του Θεού αποκαλύφθηκε η αλήθεια και ο γιατρός αφέθηκε ελεύθερος.


Η περιπέτεια αυτή όμως, παρά το αίσιο τέλος της, αναστάτωσε την Άννα, η οποία έπασχε ήδη από φυματίωση, και η υγεία της επιδεινώθηκε σε βαθμό που λίγες μέρες αργότερα υπέκυψε. Μετά το θάνατό της, ο γιατρός εμπιστεύθηκε τα παιδιά του στη Σοφία Σεργκέγεβνα, μια πιστή νοσοκόμα, η οποία τους στάθηκε σαν δεύτερη μητέρα για πολλά χρόνια.


Καθηγητής Πανεπιστημίου - Χειροτονία σε ιερέα



Το 1920 εκλέγεται καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Τασκένδης στην έδρα της τοπογραφικής Ανατομίας και Χειρουργικής. Δημοσίευσε σημαντικότατες επιστημονικές μελέτες, και απέσπασε τα ανώτατα κρατικά βραβεία.



Ο Βαλεντίν ήταν πολύ πιστός και αυτό ήταν έκδηλο στον τρόπο που εργαζόταν. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν οι πρώτες αντιδράσεις από τους εκπροσώπους του αθεϊστικού καθεστώτος. Στο μεταξύ, στους διωγμούς προστίθεται και η πληγή της «ζώσης εκκλησίας» που σκοπό είχε να υπηρετήσει τα συμφέροντα του κράτους διαιρώντας τους κληρικούς και τους πιστούς, και να τους απομακρύνει από την αληθινή πίστη.


Σ’ αυτή την εποχή των δοκιμασιών για την Εκκλησία, ο γιατρός συμμετείχε ενεργά στη ζωή της εκκλησίας. Όταν κατηγορήθηκε ο αρχιεπίσκοπος Τασκένδης και Τουρκεστάν Ιννοκέντιος από τους σχισματικούς, ο γιατρός υπερασπίστηκε με σθένος την κανονική τάξη. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιννοκέντιος, εντυπωσιασμένος από την παρρησία του Βαλεντίν, του προτείνει να γίνει ιερέας. Πράγματι, η χειροτονία του σε διάκονο έγινε στις 26 Ιανουαρίου 1921 και μια βδομάδα αργότερα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος.


Χειροτονία σε Επίσκοπος



Το καλοκαίρι του 1922 η «ζώσα εκκλησία» κάνει την επίθεσή της και εκτοπίζει τον Ιννοκέντιο. Ο κλήρος και ο λαός της Τασκένδης, όντας στο έλεος των σχισματικών, εκλέγουν στη θέση του Επισκόπου τον π. Βαλεντίν-Γιασενέτσκι. Η κουρά του σε μοναχό έγινε κρυφά στο σπίτι του ιερέα-καθηγητή. Καταλληλότερο όνομα για το νέο Επίσκοπο κρίθηκε εκείνο του αποστόλου, ευαγγελιστή, αγιογράφου και ιατρού Λουκά. Στη συνέχεια ταξίδεψε ως το Πεντζικέντ για να χειροτονηθεί Επίσκοπος.



Φυλακή - συγγραφικό έργο - εξορία


Το γεγονός αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο και πολύ σύντομα ο Επίσκοπος Λουκάς συνελήφθη. Κατηγορήθηκε για προδοσία και φυλακίστηκε. Στη φυλακή είχε την ευκαιρία να ολοκληρώσει και το σύγγραμμά του: «Δοκίμια για τη χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων» το οποίο, όμως, δεν εκδόθηκε για πολλά χρόνια, παρόλη τη σημασία του για την ιατρική επιστήμη, επειδή ο συγγραφέας επέμεινε να γραφεί στο εξώφυλλο το αρχιερατικό του αξίωμα.


Στο διάστημα της απουσίας του οι εκπρόσωποι της «ζώσης εκκλησίας» κατέλαβαν τις εκκλησίες, μα ο λαός, πιστός στις συμβουλές του ποιμένα του, απείχε από τους ναούς. Λόγω της μεγάλης του επιρροής οι υπεύθυνοι της G.P.U. (Κρατική Πολιτική Διεύθυνση) αποφάσισαν να απομακρύνουν τον Επίσκοπο Λουκά από την Τασκένδη. Την ώρα της αποχώρησής του πλήθος κόσμου στάθηκε στις γραμμές του τραίνου προκειμένου να εμποδίσει την αναχώρηση. Ο κόσμος απομακρύνθηκε από τις αστυνομικές δυνάμεις και ο Επίσκοπος Λουκάς πήρε τον μακρύ και βασανιστικό δρόμο της εξορίας.


Φυλακίζεται κάτω από άθλιες συνθήκες στη Μόσχα. Εκεί διαπιστώνει τα πρώτα συμπτώματα καρδιακής ανεπάρκειας που θα τον συνοδεύσει σε όλη του τη ζωή. Παρ’ όλες τις κακουχίες, η συμπεριφορά του Επισκόπου απέναντι σε όλους τους κρατουμένους προκαλούσε το σεβασμό ακόμη και των πιο αρνητικών.


Πρώτη εγχείρηση μεταμόσχευσης



Ο Άγιος Λουκάς στο χειρουργείο (αριστερά στην φωτο)

Ενώ οι γιατροί βεβαίωναν πως η κατάσταση της υγείας του δεν το επιτρέπει, ο Επίσκοπος Λουκάς αναχώρησε εξόριστος για τη Σιβηρία. Το καθεστώς τον εγκαθιστά στην πόλη Γενισέισκ. Στο νοσοκομείο του Γενισέισκ επιχείρησε μια πρωτοποριακή και δυσκολότατη επέμβαση. Του έφεραν ένα νέο άνδρα με βαριά νεφρική ανεπάρκεια. Η κατάστασή του ήταν απελπιστική.


Ο επίσκοπος γιατρός, μην έχοντας άλλη λύση, αποφάσισε να κάνει μια «ηρωική» επέμβαση κι επεχείρησε μεταμόσχευση νεφρού από μοσχάρι στο νεαρό ασθενή, παρά τα πενιχρά μέσα που διέθετε. Ο γιατρός που διηγήθηκε το γεγονός αυτό, χαρακτηρίζει επιτυχημένη την επέμβαση, δίχως άλλες λεπτομέρειες για το πόσο έζησε ο ασθενης, τα μετεγχειρητικά προβλήματα κ.λπ.


Παρόλο που ήταν η πρώτη εγχείρηση μεταμόσχευσης, δεν έγινε ευρύτερα γνωστή, προφανώς για πολιτικούς λόγους. Δεν θα έπρεπε να προβληθεί ένας «εχθρός του λαού»! Γι’ αυτό επίσημα ως πρώτη τέτοια εγχείρηση θεωρείται του καθηγητή Ι. Ι. Βορόνη το 1934 (μια δεκαετία μετά), όταν έκανε μεταμόσχευση νεφρού χοίρου σε μια γυναίκα με ουραιμία.


Στη συνέχεια η G.P.U. τον στέλνει ακόμη 2000χλμ μακρύτερα, στην πόλη Τουρουχάνσκ. Και στο νέο τόπο της εξορίας δεν αρνήθηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε όσους τις χρειάζονταν, παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες.


Ο λαός του Τουρουχάνσκ τον περιέβαλε με πολλή αγάπη και σεβασμό. Αυτό ήταν αρκετό για τους άθεους που σχεδίασαν νέα εξορία για τον Επίσκοπο-γιατρό: αυτή τη φορά τον έστελναν πέρα από τον αρκτικό κύκλο στο Πλάχινο, όπου κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο ο ήλιος δεν ανατέλλει. Η υγεία του Επισκόπου είχε επιδεινωθεί και μια τέτοια εξορία ήταν κάτι πολύ επικίνδυνο για τη ζωή του. Αυτός ήταν και ο σκοπός των διωκτών του.


Εκεί, στο Πλάχινο, υπέφερε τα πάνδεινα, τόσο λόγω των καιρικών συνθηκών, όσο και λόγω της αντιμετώπισης από τους κατοίκους της περιοχής. Ευτυχώς, δύο μήνες αργότερα, με αιτία το θάνατο ενός αγρότη, οι κάτοικοι του Τουρουχάνσκ ξεσηκώθηκαν και απαίτησαν την επιστροφή του Επισκόπου. Οι αρνητές δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να υποχωρήσουν. Έτσι ο Επίσκοπος Λουκάς, που από όραμα είχε ειδοποιηθεί για το πέρας της δοκιμασίας του, επέστρεψε στο Τουρουχάνσκ και συνέχισε απερίσπαστος τις ασχολίες του για οκτώ μήνες, μέχρι, δηλαδή, το τέλος της εξορίας του.


Παρ’ όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε δεν ξέχασε ποτέ τα παιδιά του και επικοινωνούσε μαζί τους όσο πιο συχνά μπορούσε.


Παραίτηση από Επίσκοπος - εξορία στη Σιβηρία


Στο Κρασνογιάρσκ παρουσιάζεται στη G.P.U. για ανάκριση. Εκεί ο βοηθός του διοικητή ανακοίνωσε στον Επίσκοπο πως μπορούσε να πάει όπου ήθελε: ήταν ελεύθερος! Όπως ήταν φυσικό ο Επίσκοπος ξεκίνησε για την Τασκένδη. Δυστυχώς, εκεί αντιμετωπίζει τις συκοφαντίες ακόμη και των συνεργατών του, γεγονός που τον οδηγεί στην παραίτηση από την έδρα του Επισκόπου. Στην Τασκένδη συνεχίζει τις φιλανθρωπίες του, μα οι αντίπαλοί του δεν έπαψαν να ψάχνουν ευκαιρία για να τον βγάλουν από την μέση.


Η αφορμή δεν άργησε να βρεθεί και ο Επίσκοπος βρέθηκε πάλι υπόλογος απέναντι στα κομματικά στελέχη. Ο σκοπός αυτή τη φορά ήταν να τον αναγκάσουν να παραιτηθεί από τον ιερό του αξίωμα. Μετά από εξαντλητικές ανακρίσεις και απεργίες πείνας και αφού πέρασε ένα ολόκληρο χρόνο στη φυλακή, ο Άγιος εξορίστηκε για μία ακόμη φορά στη Σιβηρία. Οι δραστηριότητές του εκεί ενόχλησαν όχι μόνο τις αρχές αλλά και τους κατοίκους. Σύντομα, ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας τον ανάγκασε να πάει στο Λένινγκραντ.


Δοκιμασίες - πρόβλημα όρασης - δύο χρόνια ηρεμίας


Μετά την ανάρρωσή του, περνά μια μακρά περίοδο δοκιμασιών και περιπλανήσεων. Οι εκπρόσωποι του Κόμματος πιέζουν τον Επίσκοπο να εγκαταλείψει την ιεροσύνη. Στην περίοδο αυτή της πνευματικής δοκιμασίας χάνει την όρασή του από το αριστερό μάτι λόγω αποκόλλησης του αμφιβληστροειδούς χιτώνα.


Την ίδια περίοδο, εκδίδονται τα «Δοκίμια για τη χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων», χωρίς όμως να αναγράφεται το αξίωμά του. Εν καιρώ, επανακτά την εσωτερική γαλήνη, που είχε στερηθεί, και περνά δύο χρόνια ηρεμίας και ειρήνης κοντά στα παιδιά του.


Σύλληψη για 4η φορά - αγαθοεργίες - εξορία


Ο Επίσκοπος Λουκάς ήταν 60 ετών, όταν συνελήφθη για τέταρτη φορά. Από τον φάκελο που του διατηρούσαν στο Κόμμα μπορούμε να γνωρίζουμε τις δραστηριότητες του. Ενώ από τους ασθενείς του δεν έπαιρνε ποτέ χρήματα, έδινε και τον μισθό του σε αγαθοεργίες: βοηθούσε όσους φτωχούς, άπορους και εξόριστους τύχαινε να γνωρίζει. Οι φιλανθρωπικές ενέργειές του ενόχλησαν και πάλι το καθεστώς που τον συνέλαβε εκ νέου και τον οδήγησε στην εξορία.


Προσφορά στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο - προαγωγή σε Αρχιεπίσκοπος - τιμητικά βραβεία


Όταν στις 21 Ιουνίου 1941 τα χιτλερικά στρατεύματα μπαίνουν στη Ρωσία, ο άγιος, αν και εξόριστος, προσφέρεται εθελοντικά να εργαστεί για τη θεραπεία των τραυματιών. Το Κόμμα αναγνωρίζει την αξία του ως γιατρού και τον διορίζει αρχίατρο του στρατιωτικού νοσοκομείου και σύμβουλο όλων των νοσοκομείων της περιοχής. Παρ’ όλα αυτά οι συνθήκες είναι οικτρές ενώ παράλληλα δεν του αναγνωρίζουν κανένα πολιτικό δικαίωμα.



Την Άνοιξη του 1942 αλλάζει η στάση της πολιτείας απέναντι στον ίδιο, αλλά και απέναντι στην Εκκλησία. Σε όλη την επικράτεια της Ρωσίας ανοίγουν εκκλησίας και ο λαός βρίσκει καταφύγιο στους ιερούς ναούς από την παραφροσύνη του πολέμου. Για να καλυφθούν οι υπάρχουσες ανάγκες ο Επίσκοπος Λουκάς προάγεται σε Αρχιεπίσκοπο Κρασνογιάρσκ.


Οι Γερμανοί υποχωρούν και ο Αρχιεπίσκοπος μεταφέρεται δυτικότερα στο Ταμπώφ. Εκείνη την εποχή είναι υπεύθυνος για 150 στρατιωτικά νοσοκομεία. Η Εκκλησία για να τον διευκολύνει τον μεταθέτει στην Αρχιεπισκοπή Ταμπώφ και Μιτσούρινσκ.


Το 1945 ο Αρχιεπίσκοπος Λουκάς παρασημοφορήθηκε «για την ηρωική εργασία του στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο» . Ένα χρόνο αργότερα, το 1946, λόγω της μεγάλης του προσφοράς στην ιατρική επιστήμη -; μετά από 11 χρόνια φυλακίσεων και εξορίας -; τιμάται με το βραβείο Στάλιν. Τον ίδιο καιρό λαμβάνει τιμητική διάκριση από τον Πατριάρχη Αλέξιο και αποκτά δικαίωμα να φέρει τον αδαμάντινο σταυρό στην αρχιερατική μήτρα.


Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας - κήρυγμα - εξορία


Στα 70 του χρόνια γίνεται Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας. Εκεί το έργο του είναι δύσκολο. Η φτώχεια έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που αναγκάζεται να ταΐζει καθημερινά, στο σπίτι του, τους απόρους της περιοχής.


Στρέφει το ενδιαφέρον του στα εκκλησιαστικά καθώς τον αποκλείουν από κάθε επιστημονικό συνέδριο. Κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να ανοίξουν νέες εκκλησίες. Ταυτόχρονα, προσπαθεί να πατάξει την αμέλεια και την αδιαφορία των ιερέων τονίζοντας πως πρέπει οι ίδιοι να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για τους πιστούς.


Με τη βελτίωση στις σχέσεις Εκκλησίας -; Κράτους ο Αρχιεπίσκοπος βρίσκει την ευκαιρία να επιστρέψει στην αγαπημένη του ασχολία: το κήρυγμα. «Θεωρώ βασικό αρχιερατικό μου καθήκον να κηρύττω παντού και πάντα τον Χριστό» , σημειώνει ο ίδιος.


Από τα κηρύγματά του καταγράφηκαν περίπου 750, τα οποία αποτέλεσαν 12 τόμους (περίπου 4500 σελ.), και έχουν χαρακτηριστεί «εξαιρετικό φαινόμενο στη σύγχρονη εκκλησιαστική ζωή και θεολογία» .


Την Άνοιξη του 1952 επιδεινώνεται η όρασή του, ενώ στις αρχές του 1955 τυφλώνεται οριστικά.


Το 1953 τον Στάλιν διαδέχεται ο Νικήτας Χρουστσόφ, ο οποίος ξεκινά νέο κύμα διωγμών κατά της Εκκλησίας που κορυφώνονται το 1959. Ο Αρχιεπίσκοπος μεριμνά για το ποίμνιό του και προσπαθεί να τους δώσει κουράγιο.


Εκείνη την εποχή γράφει στον μεγαλύτερο γιο του Μιχαήλ: «Είναι όλο και πιο δύσκολο να διευθύνει κανείς τις υποθέσεις της Εκκλησίας. Οι εκκλησίες κλείνουν η μία μετά την άλλη, δεν υπάρχουν ιερείς και ο αριθμός τους όλο και ελαττώνεται... Κατά τόπους η αντίδραση φτάνει μέχρι εξεγέρσεως κατά της αρχιερατικής εξουσίας μου. Δεν μπορώ να τα καταφέρω στα ογδόντα μου χρόνια. Αλλά με τη βοήθεια του Κυρίου, συνεχίζω το δύσκολο έργο μου» .


Η αγάπη του κόσμου προς τον Αρχιεπίσκοπο Λουκά ήταν έκδηλη. Ακόμα και αλλόθρησκοι και άθεοι τον έβλεπαν με σεβασμό.


Κοίμηση - ανακήρυξη σε Άγιος

Ο Αρχιεπίσκοπος είναι ήδη 80 ετών. Διαισθάνεται πως το τέλος πλησιάζει. Τα Χριστούγεννα του 1960 λειτουργεί για τελευταία φορά και τον καιρό που απομένει περιορίζεται στο να κηρύττει. Τελικά, την Κυριακή 11 Ιουνίου 1961, ημέρα που γιορτάζουν οι Άγιοι Πάντες της αγίας Ρωσίας, κοιμήθηκε ο Αρχιεπίσκοπος-γιατρός Λουκάς Βόϊνο-Γιασενέτσκι.
Παρά την έντονη αντίδραση των Κομματικών, η κηδεία του Αρχιεπισκόπου μετατράπηκε σε λαϊκή επανάσταση. Η Ε.Π. Λέικφελντ περιγράφει: «Οι δρόμοι πλημμύρισαν από γυναικούλες με άσπρα μαντήλια στα κεφάλια. Προχώρησαν σιγά-σιγά μπροστά από τη σωρό του Δεσπότη. Ακόμη και οι γερόντισσες δεν πήγαιναν πίσω. Τρεις σειρές τεντωμένων χεριών λες και οδηγούσαν το αυτοκίνητο. Ο δρόμος μέχρι και το κοιμητήριο ήταν στρωμένος με τριαντάφυλλα. Και μέχρι την πόρτα του κοιμητηρίου ακουγόταν πάνω από τα κεφάλια με τα άσπρα μαντήλια, ο ύμνος: Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον υμάς. Ό,τι και να έλεγαν σε αυτό το πλήθος, όσο κι αν προσπαθούσαν να τους κάνουν να σιωπήσουν, η απάντηση ήταν μία: -Κηδεύουμε τον Αρχιεπίσκοπό μας».


Το Νοέμβριο του 1995 ανακηρύχθηκε Άγιος από την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία.


Στις 17 Μαρτίου 1996 έγινε με επισημότητα η ανακομιδή των λειψάνων του που τέθηκαν σε λαϊκό προσκύνημα στο ναό του κοιμητηρίου, αφιερωμένο στη μνήμη των Αγίων Πάντων. Τρεις ημέρες αργότερα, στις 20 Μαρτίου 1996, τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος.


Στις 24-25 Μαΐου 1996 ήρθε και η επίσημη ανακήρυξή του από το Πατριαρχείο της Ρωσίας.
Η μνήμη του ορίστηκε να τιμάται στις 11 Ιουνίου, επέτειο της κοίμησής του.



ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Σάββατο 22 Ιουνίου 2019

«ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: Η θεολογία του Αγίου Πνεύματος» (Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς).

Σχετική εικόνα

Στη θεολογική μελέτη «Το πρόβλημα της σωτηρίας κατά την διδασκαλίαν του Μ. Βασιλείου», του αγ. Ιουστίνου, διαβάζουμε: «Η Ορθόδοξος θεολογία είναι η μοναδική Ευαγγελική θεολογία, διότι είναι εκ του Αγίου Πνεύματος, διότι προέρχεται εκ των πνευματοφόρων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων. Είναι η θεολογία του Αγίου Πνεύματος».

Ο άγιος Ιουστίνος έχει ακόμη τονίσει: Θεμέλιο κάθε ουμανισμού ακόμη και του Βατικανού, είναι η υψηλοφροσύνη, η πίστις στον λόγο του ανθρώπου, στο νου και τη λογική του.

Την αλήθεια αυτή έχει διατυπώσει – αναδείξει και ο αγ. Παΐσιος ο Αγιορείτης, στη συνομιλία του με τον Λορέντζο Ντιλέττο, έναν ρωμαιοκαθολικό μοναχό.

Στο βιβλίο του μοναχού με τίτλο «οδοιπορία στο Αγ. Όρος», διαβάζουμε: «Έβγαλε τα γυαλιά του (ο αγ. Παΐσιος), άφησε το ξύλο (που σκάλιζε) και το εργαλείο από τα χέρια του και άρχισε να μιλάει:

- Κοίταξε, η διαφορά ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή είναι μονάχα μία: Η λογική. Η Δύση πιστεύει στη λογική, ενώ η Ανατολή στο Άγιο Πνεύμα» (Σελ. 276). Αντίθετα, σ’ έναν συλλογικό τόμο με τίτλο «Καιρός συνεσταλμένος το λοιπόν…» (Η μέλλουσα πανορθόδοξος Σύνοδος – Ζητήματα – Διλήμματα - Προοπτική), ως τόμος συμπύκνωσης (2015) της διανοητικής θεολογίας – κουλτούρας των οικουμενιστών, βιώνουμε το τοπίο της ανθρώπινης λογικής και τις συνάφειές της, χωρίς την γνώμη των Αγίων.

Στον τόμο αυτό, που ανέφερα ενδεικτικά, γα παράδειγμα, υπάρχει η αίρεση και η εμμονή στην ορθολογική – επιστημονική συγκρότηση της θεολογίας και της ερμηνείας της εκκλησίας. Καλύτερα θα ήταν, πιο ειλικρινές, να βάλουν τίτλο: Η θεωρία της σχετικότητας της Εκκλησίας…!

Ειδικότερα, στο βιβλίο αυτό φιλοξενούνται (στον «Τόμο αγάπης») δηλώσεις τόσο του Αθηναγόρα, όσο και του πιστώς αυτόν ακολοθούντα Πατριάρχου Δημητρίου. Όλα όσα αναφέρουμε, περιέχονται στην μελέτη – εργασία της καθολικής θεολόγου Barbara Hallensleben με τίτλο: «Αδελφές Εκκλησίες. Ερμηνευτική αρχή για τις σχέσεις μεταξύ Εκκλησιών ad intra και ad extra». Στη σελ. 357 διαβάζουμε:

«Χαιρετίζουμε την άφιξη της Υμετέρας Αγιότητας σε εμάς (τον Πάπα Παύλο Στ΄), ως την αυγή μιας νέας και φωτεινής ημέρας του Κυρίου στην ιστορία των δύο Εκκλησιών μας…» (Π. Αθηναγόρας – 25/7/1967).

Στη σελ. 367 υπάρχει μια αντίστοιχη δήλωση του Πατριάρχη Δημητρίου: «Όλοι εμείς – είτε βρισκόμαστε στη Ρώμη, είτε σε αυτήν εδώ την πόλη της Κων/λης, είτε σε κάποια άλλη πόλη, όποια και αν είναι η θέση της στην εκκλησιαστική ιεραρχία ή στον κόσμο της πολιτικής, ασκούμε τα επισκοπικά μας καθήκοντα μέσα στο πλαίσιο μιας καθαρής και απλής συνοδικότητας, υπό έναν ανώτατο ποντίφικα, την κεφαλή της Εκκλησίας – υπό τον Κύριό μας Ιησού Χριστό» (Π. Δημήτριος – 1973 – Εορτή αγίου Ανδρέα).

Παρατηρούμε, ότι αναγνωρίζει στον Πάπα ιεροσύνη (επίσκοπος) και ως φυσική συνέπεια τους καθολικούς ως «Εκκλησία Χριστού»!

Να θυμίσουμε, ότι επί Δημητρίου (1990), ύστερα από 1500 χρόνια μετά την καταδίκη των μονοφυσιτών υπό της Δ΄ οικουμενικής Συνόδου, στο Σαμπεζύ της Ελβετίας «διορθώθηκε» το λάθος και οι μονοφυσίτες είναι πλέον… Ορθόδοξοι.

«Ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν και χαίρειν αυτώ μη λέγητε· ο λέγων γαρ αυτώ χαίρειν κοινωνεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς» (Β΄ Ιωάν. 10 – 11).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ 

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ



ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2019

«Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ» (1914 – 1991)

Αποτέλεσμα εικόνας για «Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ» (1914 – 1991)

«Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ»
(1914 – 1991) 

Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ


Αναμφίβολα, ο κύκλος περί τον Πατριάρχη Δημήτριο που δημιουργήθηκε στα χρόνια της Πατριαρχείας του δεν αντέδρασε στην παναίρεση του οικουμενισμού.
Η οικουμενιστική ιστορική – πνευματική πίεση που ασκήθηκε από τον Αθηναγόρα στο Ορθόδοξο πλήρωμα, βρήκε τη συνέχειά της στον Πατριάρχη Δημήτριο. Ο εκκλησιαστικός ιστορικός έχει καταγράψει, ότι ο Πατριάρχης Δημήτριος πέπτωκε (εξ αρχής) δια του ενθρονιστηρίου λόγου του: «Και διαδηλούμεν την πρόθεσιν ημών, όπως εν πιστότητι προς την άχρι τούδε γραμμήν του Οικουμενικού Πατριαρχείου ακολουθήσωμεν την αγίαν και μεγάλην γραμμήν του μεγάλου προκατόχου ημών, του αοιδίμου Πατριάρχου Αθηναγόρα του Α»!


Δύο παρατηρήσεις:

- Από την αρχή υιοθέτησε την κακόδοξη και αιρετική πορεία του Αθηναγόρα.

- Αυτή την κακόδοξη – αιρετική πορεία την τιτλοφόρησε ως «αγία».

Να θυμηθούμε, ότι η πίστις η καθαρή και γνησία, είναι η κύρια οφειλή των κληρικών προς τον Θεόν και την Εκκλησίαν του σύμφωνα με τη Γραφή: «Σκοπόν δέδωκά σε τω οίκω Ισραήλ» (Ιεζ. Γ, 16).

Ερώτημα: Τι σκοπός, φύλακας, μπορεί να είναι ένας επίσκοπος, όταν μολύνει με την αίρεσιν την αγίαν παρακαταθήκη της Ορθοδοξίας, των Πατέρων του;

Καταβάλλονται παρεμβατικές προσπάθειες από επώνυμους και «ανώνυμους» σχολιαστές σε πολλά ιστολόγια, για να συνθέσουν πτυχές της πατριαρχικής παρουσίας του Δημητρίου, σε επιλεγμένα σημεία της, ως πιστοποίηση (τάχα) ενιαίου ειρμού ορθόδοξης αυτοσυνειδησίας, που συνείχε τον Πατριάρχη Δημήτριο (Κων/λεως). Παρακάμπτουν, βέβαια, οι σχολιαστές, την σφαιρική πρακτική των πανοραμικών οικουμενιστικών κατοπτεύσεων του Πατριάρχη και την πεμπτουσία των λόγων του, που θα αναφέρουμε περιεκτικά και εν συντομία (πιο κάτω).

Φυσικά, αυτά τα σημειώνουμε σήμερα συνειδητοποιώντας με θλίψη μια ακόμη ιστορική οικουμενιστική τομή σε βάρος της Ορθοδοξίας.

Θα αναφέρω κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα «εγκωμίων» προς τον Πατριάρχη Δημήτριο, ως παράδοξη συμβίωση οικουμενισμού και ορθοδοξίας, ορθοδόξου «νεορομαντισμού» και οικουμενιστικής θετικιστικής σκέψης, που είναι το νέο «αντι-οικουμενιστικό» πρόσωπο της εποχής μας.

- «Ο Πατριάρχης Δημήτριος ήταν ένας ταπεινός και αθόρυβος ιερουργός του μυστηρίου της Εκκλησίας» (Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης – Μάιος 2013 - Βιβλιοκριτική).

- «Ήταν οραματιστής. Δεν θριαμβολόγησε ποτέ για τους ενδόξους προγόνους μας και τους αειμνήστους προαπελθόντας, αλλά έπραξε έργα αντάξια αυτών» (Γέρων Δέρκων Απόστολος – 23/12/2017).

- «Ο σεμνός Πατριάρχης που στρίμωξε την Τουρκία και έβαλε μετάνοια στον Γέροντα Παΐσιο» (Π. Τελεβάντος – 10/9/2011).

- «Ο δε νυν Βαρθολομαίος μαθήτευσε δίπλα σε έναν καταπληκτικό για τα δεδομένα του αιώνα μας Πατριάρχη, αληθέστατο στην πίστη…» (Vaso19, 13/6/19, 5.49 π.μ., στην «Πατερική Παράδοση» σχόλιό του).

Η κεντρική φιλοσοφία των εγκωμίων διαψεύδεται από τα ίδια τα λόγια του Πατριάρχου Δημητρίου:

«Εκατέρα των Εκκλησιών (Ορθόδοξη και παπική) έχει παραλάβει και τελεί τα αυτά ιερά μυστήρια. Αναγνωρίζομεν τον Πάπαν ως διάδοχον των Αποστόλων, όπως ημείς είμεθα διάδοχος των Αποστόλων» (Ενθρονιστήριος λόγος – περιοδικό «Επίσκεψις», 15.6.87).
Να θυμίσουμε, επίσης, τον έπαινο του Δημητρίου προς το Π.Σ.Ε. για την 25 ετή δράση του.

Τι σημαίνει έπαινος προς το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών;

Σημαίνει, ότι: «όλες οι Χριστιανικές εκκλησίες (και η ορθόδοξη) κατέχουν μέρος μόνο της αποκαλυφθείσης υπό του Χριστού Αληθείας» δηλ. «ανήκουσαι εν ίσω μέτρω εις την μίαν αγίαν του Χριστού Εκκλησίαν» και μόνον δια της μεταξύ των ενώσεων θα γίνουν κάτοχοι της πλήρους!
Επίσημα (γυμνή τη κεφαλή), ο Πατριάρχης Δημήτριος διακήρυξε, ότι ο πάπας είναι «σεβάσμιος αδελφός», «πρώτος εν τη καθόλου Εκκλησία του Χριστού», καθ’ ό «ομότροπος και ομόζηλος των πρωτοκορυφαίων Πέτρου και Παύλου» (Επίσκεψις, 15.12.1977, Επίσκ. Νο 214 και Νο 161, 139, 159).

Το 1979 (30/9), όταν λειτουργούσε στον Πατριαρχικό Ναό, τότε χοροστατούσε και ο Πάπας, όπου έψαλλαν τη φήμη του, ως επισκόπου Ρώμης, και στο «αγαπήσωμεν αλλήλους», ο Δημήτριος εξήλθε του ιερού και έδωσε λειτουργικό ασπασμό στον αμετανόητο και αμετακίνητο στις αιρέσεις του Πάπα.

Ο άγιος επίσκοπος Φλωρίνης Αυγουστίνος, σε ανοικτή επιστολή του προς τον Πατριάρχη Δημήτριο, που δημοσιεύθηκε και στην «Χριστιανική Σπίθα» (Αριθμ. 438, Μάρτιος – Απρίλιος 1975), μεταξύ άλλων γράφει: «…είχον παύσει παλαιότερον το μνημόσυνον του προκατόχου σας, πως είναι δυνατόν, λέγω, τώρα, ότε τα ανοίγματα προς τους έξω κατέστησαν ευρύτερα και πλέον επικίνδυνα, να εξακολουθώ να μνημονεύω του ονόματός σας ως ορθοτομούντος τον λόγον της αληθείας;».

Αυτές οι αλήθειες του π. Αυγουστίνου κονιορτοποιούν τις αναλήθειες των εγκωμίων που προανέφερα και οι αλήθειες αυτές του π. Αυγουστίνου, αναπαράγονται μέσα στο κατηγοριακό πλαίσιο ενός σχολίου στο βιβλίο του «Η ορθοδοξία έναντι του οικουμενισμού», σελ. 143 – 144, όπου διαβάζουμε:

«παρά την αλλαγήν όμως προσώπου εις την κορυφήν της Ορθοδοξίας και παρά το ομολογουμένως φιλήσυχον και ταπεινόν του διαδεχθέντος τον Αθηναγόραν Παναγιωτάτου κ. Δημητρίου, η ακολουθουμένη γραμμή ουδόλως ήλλαξε. Ενετάθησαν μάλιστα αι οικουμενιστικαί δραστηριότητες και παραβάσεις των Ι. κανόνων μέχρι σημείου, ώστε όλοι οι πονούντες δια την Ορθοδοξίαν να γίνωνται εναγώνιοι και να προσανατολίζονται προς ενεργείας απευκταίας, ως ήτο η υπό τριών εν ενεργεία επισκόπων υπαγομένων εις τας νέας χώρας (του αειμνήστου μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως κ. Αμβροσίου, του μητροπολίτου Παραμυθίας κ. Παύλου και του υποφαινομένου) διακοπή του μνημοσύνου του ονόματος του Πατριάρχου Αθηναγόρου από του έτους 1970 κ.ε.».

Τα ανωτέρω ενδεικτικά εγκώμια προς τον Πατριάρχη Δημήτριο εκφράζουν μια «επικοινωνιακή» ορθοδοξότητα και αντανακλούν τη διαβρωτική εισβολή του οικουμενισμού στην Εκκλησία. Βλέπουμε, ακόμη, την αντιπαλότητα (εκ φύσεως) του ορθού εκκλησιαστικού λόγου (π. Αυγουστίνος) με την «επικοινωνιακή» ορθοδοξότητα, που αναδύεται από την διαστρέβλωση της Πατερικής διδασκαλίας και πρακτικής.

Ερωτήματα: Από το 1973 η Ι. κοινότητα του Αγ. Όρους εν συνεργασία με την Πατριαρχική Εξαρχία (του Δημητρίου) αποφασίζει: … «όπως του λοιπού μη χορηγούνται Καλύβαι και εξαρτήματα εις δεδηλωμένους ζηλωτάς υπό των Ι. Μονών» (Πρακτικόν ΣΑ, συνεδρία της 26/9/73).

Ποια ταυτότητα, ποια ακεραιότητα διασφαλίζεται και ποιους κινδύνους αποτρέπει η απόφαση αυτή; Με απλά λόγια, η απόφαση αυτή διασώζει την ταυτότητα του Αγ. Όρους ως προπύργιο Ορθοδοξίας ή διευκολύνει την οικουμενιστική διάβρωσή του; Ασφαλώς το δεύτερο! Δανειζόμενοι την φιλοσοφική σκέψη του Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλου (Μαθήματα φιλοσοφίας της Ιστορίας και του Πολιτισμού – Αθήνα 1968), ας προσεγγίσουμε το Ιστορικό – Εκκλησιολογικό Αγιορειτικό γίγνεσθαι με τον συλλογισμό: Βυθίζουμε το νου μας μέσα στο χρόνο, από τότε (1973) μέχρι σήμερα (Κολυμπάρι) και παρακολουθούμε τα γεγονότα, όπως ένας κολυμβητής που παρακολουθεί την ρυθμικότητα – κυματισμό που έχει η θάλασσα. Ακούγοντας τη ρυθμικότητά της κατανοούμε τη στοιχείωσή της, προς τα πού πηγαίνει. Διαπιστώνουμε, έτσι, ότι η σημερινή κατεύθυνση του Αγίου Όρους, σε επίπεδο εκκλησιολογίας και μη αντίδρασης στην αίρεση, είναι καρπός κάποιας βαθιάς οικουμενιστικής εκλογής, που αντανακλάται και στα Πατριαρχικά κατασταλτικά μέτρα που χρησιμοποίησε το Πατριαρχείο (Δημήτριος) σε συνεργασία με την Ι. κοινότητα και όχι μόνο. Όπως έγινε σαφές, υπάρχει θεωρητική και πρακτική διασύνδεση του Πατριάρχου Δημητρίου με τον σημερινό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, η οποία ερμηνεύει τις σημερινές διώξεις των Αγιορειτών που δεν κλείνουν γόνυ στον οικουμενισμό. Ίσως οι εγκωμιαστικές αναφορές προς τον Πατριάρχη Δημήτριο να είχαν κάποιο (θεολογικό) βάρος αν έλλειπαν οι πράξεις του, που ήταν ένσκοπες, δηλ. δραστηριότητες (οικουμενιστικές), που συνιστούν εκδήλωση πρόθεσης και επιδίωξη πραγμάτωσής των.


ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ




ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Απαγόρευσαν στους Ορθοδόξους να λειτουργηθούν στο Κόσοβο.

Απαγόρευσαν στους Ορθοδόξους να λειτουργηθούν στο Κόσοβο

Έντονο προβληματισμό έχει προκαλέσει στο Πατριαρχείο της Σερβίας η απόφαση της αστυνομίας του Κοσσυφοπεδίου να σταματήσει 30 προσκυνητές που πήγαν να εορτάσουν την ημέρα του Αγίου Πνεύματος σε εκκλησία που είναι αφιερωμένη στην Αγία Τριάδα στην περιοχή της Κλίνα.

Την συγκεκριμένη περιοχή αναγκάστηκαν οι σέρβοι κάτοικοι της το 1999 να την εγκαταλείψουν, κατόπιν βιαιοπραγιών που υπέστησαν από τους κοσοβάρους εξτρεμιστές.

Κάθε χρόνο οι σέρβοι πρόσφυγες επισκέπτονται την περιοχή ανήμερα του Αγίου Πνεύματος για να λειτουργηθούν στο ναό της Αγίας Τριάδος.

«Πέρσι είχαμε δεχτεί επίθεση από τους εξτρεμιστές αλβανόφωνους. Το γεγονός αυτό όμως δεν μας εμπόδισε να επισκεφθούμε τη γη που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Η ενέργεια όμως αυτή της αστυνομίας ξεπερνά κάθε όριο» τόνισε ο κ. Σάρκοβιτς, ένας εκ των 30 προσκυνητών που τους απαγορεύτηκε η πρόσβαση στο χώρο λατρείας.

Οι αρχές του Κοσόβου έχουν προβεί αρκετές φορές στη καταπάτηση των θρησκευτικών ελευθεριών, με κύριο στόχο το χριστιανικό πληθυσμό και ιδιαίτερα τους Ορθοδόξους.

Η αντίδραση της Επισκοπής Ράσκας και Πριζρένης


Άμεση υπήρξε η αντίδραση της Επισκοπής Ράσκας και Πριζρένης η οποία έκανε λόγω για μια κίνηση η οποία ως μοναδικό στόχο έχει την καταπάτηση των θρησκευτικών ελευθεριών και την επιβολή τρομοκρατίας στους χριστιανούς.

Ο Πανιερώτατος Επίσκοπος Ράσκας και Πριζρένης κ. Θεοδόσιος κάλεσε όλους τους αρμόδιους φορείς να ευαισθητοποιηθούν για την άδικες αυτές ενέργειες που πραγματοποιούνται εναντίον των Ορθοδόξων της περιοχής.

«Είναι ανήθικο ύστερα από 20 χρόνια και με τη δημιουργία ενός κράτους που εγγυήθηκε την θρησκευτική ελευθερία να έχουμε τέτοιες ενέργειες» τόνισε χαρακτηριστικά ο Πανιερώτατος.

Από την πλευρά της η αστυνομία ισχυρίστηκε ότι προέβη σε μια τέτοια κίνηση λόγω του ότι δεν είχε ενημερωθεί επίσημα για την πραγματοποίηση της Θείας Λειτουργίας στο εξωκλήσι της Αγίας Τριάδος.


ΠΗΓΗ

Τρίτη 18 Ιουνίου 2019

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς:Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού δεν θα υπήρχε Χριστιανισμός!


Ἐὰν ὑπάρχει μιὰ ἀλήθεια στὴν ὁποία θὰ μποροῦσαν νὰ συνοψισθοῦν ὅλες οἱ εὐαγγελικὲς ἀλήθειες,ἡ ἀλήθεια αὐτὴ θὰ ἦταν ἡ ἀνάσταση τοῦΧριστοῦ. Καὶ ἀκόμη,ἐὰν ὑπάρχει μιὰ πραγματικότητα στὴν ὁποία θὰ μποροῦσαν νὰ συνοψισθοῦν ὅλες οἱ καινοδιαθηκικὲς πραγματικότητες, ἡ πραγματικότητα αὐτὴθὰ ἦταν ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Μόνο στὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐξηγοῦνται ὅλα τὰ θαύματά Του,ὅλες οἱ ἀλήθειές Του,ὅλα τὰ λόγια Του, ὅλα τὰ γεγονότα τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Μέχρι τὴν ἀνάστασή Του ὁ Κύριος δίδασκε γιὰ τὴν αἰώνια ζωή,ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνάστασή Του ἔδειξε ὅτι ὁ Ἴδιος ὄντως εἶναι ἡ αἰώνια ζωή. Μέχρι τὴν ἀνάστασή Του δίδασκε γιὰ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνάστασή Του ἔδειξε ὅτι ὁ Ἴδιος εἶναι πράγματι ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Μέχρι τὴν ἀνάστασή Του δίδασκε ὅτι ἡ πίστη σ’ Αὐτὸν μεταφέρει ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνάστασή Του ἔδειξε ὅτι ὁ Ἴδιος νίκησε τὸ θάνατο καὶ ἔτσι ἐξασφάλισε στοὺς θανατωμένους ἀνθρώπους τὴ μετάβαση ἐκ τοῦ θανάτου στὴν ἀνάσταση.

Μὲ τὴν ἁμαρτία ὁ ἄνθρωπος ἔγινε θνητὸς καὶ πεπερασμένος· μὲ τὴν ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου γίνεται ἀθάνατος καὶ αἰώνιος. Σ’ αὐτὸ δὲ ἀκριβῶς ἔγκειται ἡ δύναμη καὶ τὸ κράτος καὶ ἡ παντοδυναμία τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀναστάσεως. Καὶ γιὰ αὐτὸ χωρὶς τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲν θὰ ὑπῆρχε κἄν ὁ Χριστιανισμός.

Μεταξὺ τῶν θαυμάτων ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι τὸ μεγαλύτερο θαῦμα.Ὅλα τὰ ἄλλα θαύματα πηγάζουν ἀπὸ αὐτὸ καὶ συνοψίζονται σ’ αὐτό. Ἀπ’ αὐτὸ πηγάζουν ἡ πίστη καὶ ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ προσευχὴ καὶ ἡ θεοσέβεια. Αὐτὸ εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο καμία ἄλλη θρησκεία δὲν ἔχει· αὐτὸ εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἀνυψώνει τὸν Κύριο ὑπεράνω ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν θεῶν. Αὐτὸ εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο κατὰ τρόπο μοναδικὸ καὶ ἀναμφισβήτητο δείχνει καὶ ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεὸς καὶ Κύριος σὲ ὅλους τοὺς ὁρατοὺς καὶ ἀόρατους κόσμους.

Τὸ ὅτι ὁ ἄνθρωπος πιστεύει ἀληθινὰ στὸν Ἀναστάντα Κύριο τὸ ἀποδεικνύει μὲ τὸ νὰ ἀγωνίζεται κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν παθῶν καὶ ἐὰν μὲν ἀγωνίζεται,πρέπει νὰ γνωρίζει ὅτι ἀγωνίζεται γιὰ τὴν ἀθανασία καὶ τὴν αἰώνια ζωή. Ἐὰνὅμως δὲν ἀγωνίζεται, τότε μάταιη ἡ πίστη του! Διότι, ἐὰν ἡ πίστη τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι ἀγώνας γιὰ τὴν ἀθανασία καὶ τὴν αἰωνιότητα, τότε τί εἶναι; Ἐὰν μὲ τὴν πίστη στὸ Χριστὸ δὲν φθάνει κανεὶς στὴν ἀθανασία καὶ τὴν ἐπὶ τοῦθανάτου νίκη, τότε πρὸς τί ἡ πίστη μας; Ἐὰν ὁ Χριστὸς δὲν ἀναστήθηκε, τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ ἁμαρτία καὶ ὁ θάνατος δὲν ἔχουν νικηθεῖ. Ἐὰν δὲ δὲν ἔχουν αὐτὰ τὰ δύο νικηθεῖ, τότε γιατί νὰ πιστεύει κανεὶς στὸ Χριστό; Ἐκεῖνος ὅμως ὁ ὁποῖος μὲ τὴν πίστη στὸν Ἀναστάντα Χριστὸ ἀγωνίζεται ἐναντίον κάθε ἁμαρτίας του, αὐτὸς ἐνισχύει σιγὰ-σιγὰ μέσα του τὴν αἴσθηση ὅτι ὁ Κύριος πραγματικὰ ἀναστήθηκε, ἄμβλυνε τὸ κέντρο τοῦ θανάτου, νίκησε τὸ θάνατο σὲ ὅλα τὰμέτωπα τῆς μάχης.

Χωρὶς τὴν ἀνάσταση δὲν ὑπάρχει οὔτε στὸν οὐρανὸ οὔτε κάτω ἀπὸ τὸν οὐρανὸ τίποτε πιὸ παράλογο ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸ οὔτε μεγαλύτερη ἀπελπισία ἀπὸ τὴ ζωὴ αὐτή, δίχως ἀθανασία. Σ’ ὅλους τοὺς κόσμους δὲν ὑπάρχει περισσότερο δυστυχισμένη ὕπαρξη ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ δὲν πιστεύει στὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Γι’ αὐτό, γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ὁ Ἀναστημένος Κύριος εἶναι τὰ «πάντα ἐν πᾶσιν» σ’ ὅλους τοὺς κόσμους: ὅ,τι τὸ Ὡραῖο, τὸ Καλό, τὸ Ἀληθινό, τὸ Προσφιλές, τὸ Χαρμόσυνο, τὸ Θεῖο, τὸ Σοφό, τὸ Αἰώνιο. Αὐτὸς εἶναι ὅλη ἡ Ἀγάπη μας, ὅλη ἡ Ἀλήθειά μας, ὅλη ἡ Χαρά μας, ὅλο τὸ Ἀγαθό μας,ὅλη ἡ Ζωή μας, ἡ Αἰωνία Ζωὴ σὲ ὅλες τὶς αἰωνιότητες καὶ ἀπεραντοσύνες.



ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ