Τρίτη 31 Ιουλίου 2018

Π. Αθανάσιος Μυτιληναίος – το υπ’ αριθμόν 1 αμάρτημα του Ελληνικού λαού.


-Η αποδοχή του δυτικού ορθολογιστικού ουμανισμού (το αμάρτημα αρνήσεως της Εκκλησίας).
-Ο πόλεμος εναντίον της Εκκλησίας από εγκάθετους επισκόπους (δεν είμεθα σε θέση να σας ποιμάνομε, φροντίστε να σωθείτε μόνοι σας).
-Ο πόλεμος εναντίον των Μοναστηριών.
-Οι ολέθριες εθνικές συνέπειες με την απώλεια εδαφών και αιχμαλωσία του λαού.
-Η δύναμη της μετανοίας και της εν Χριστώ ζωής.

ΜΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ.

Μακαριστός Γέροντας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος (1927 – 2006)

Απόσπασμα ομιλίας που εκφωνήθηκε στις 25/04 του 1983.

Κἂν ὁλόκληρος δὲ λαὸς ἁμάρτῃ, οὐ νικᾷ τὴν τοῦ Θεοῦ φιλανθρωπίαν. Ἐμοσχοποίησεν ὁ λαὸς, καὶ οὐκ ἀπέστη ὁ Θεὸς τῆς φιλανθρωπίας· ἠρνήσαντο οἱ ἄνθρωποι τὸν Θεὸν, ἀλλ’ ὁ Θεὸς ἑαυτὸν οὐκ ἠρνήσατο. Οὗτοι οἱ θεοί σου Ἰσραὴλ, εἰρήκασιν· καὶ πάλιν συνήθως ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραὴλ, σωτὴρ αὐτῶν ἐγένετο. Καὶ οὐ μόνος δ’ ὁ λαὸς ἥμαρτε, ἀλλὰ καὶ Ἀαρὼν ὁ ἀρχιερεύς. Μωϋσῆς γάρ ἐστιν ὁ λέγων, Καὶ ἐπ’ Ἀαρὼν ἐγένετο ὀργὴ Κυρίου· καὶ ἐδεήθην, φησὶν, ὑπὲρ αὐτοῦ, καὶ συνεχώρησεν αὐτῷ ὁ Θεός. Εἶτα Μωϋσῆς μὲν αἰτῶν ὑπὲρ ἀρχιερέως ἁμαρτάνοντος, ἐδυσώπει τὸν Κύριον· Ἰησοῦς δὲ ὁ μονογενὴς, αἰτῶν ὑπὲρ ἡμῶν οὐ δυσωπεῖ τὸν Θεόν; Κἀκεῖνον μὲν διὰ τὸ πταισθὲν οὐκ ἐκώλυσεν ἐλθεῖν εἰς ἀρχιερωσύνην· σὲ δὲ ἐξ ἐθνῶν ἐλθόντα, κεκώλυκεν εἰσελθεῖν εἰς τὴν σωτηρίαν; Μετανόησον, ἄνθρωπε, λοιπὸν καὶ αὐτὸς ὁμοίως, καὶ οὐ κεκώλυταί σοι ἡ χάρις.

Ακόμη, λέγει, όχι μόνο άτομα αλλά και λαός ολόκληρος ακόμη αν αμαρτήσει και αυτόν ο Θεός μπορεί να τον συγχωρήσει, διότι δεν νικούν την φιλανθρωπία του Θεού οι αμαρτίες ενός ολοκλήρου λαού. Και έχει το παράδειγμα εδώ της μοσχοποιήσεως του Ισραήλ. Πριν προχωρήσω όμως για να δούμε την μοσχοποίηση του Ισραήλ θα ‘θελα να σας έλεγα το εξής.

Αλήθεια, ο λαός μας αυτή τη στιγμή έχει πολλές αμαρτίες; Βέβαια κάθε λαός έχει αμαρτίες, όχι ως πρόσωπα αλλά ως λαός. Διότι έχει πάρα πολύ σημασία αυτό, το να δούμε όχι τα άτομα αλλά τον λαό σαν σύνολο. Έχει πάρα πολύ σημασία, το ξαναλέγω. Πράξεις τις οποίες δεν κάνουν πρόσωπα αλλά κάνει ο λαός. Αυτή τη στιγμή ο λαός μας έχει φοβερές αμαρτίες. Όταν λέγω ‘αυτή τη στιγμή’ βέβαια, 160 τόσα χρόνια, να εξηγούμεθα, δηλαδή μετά το 1821. Πράγμα που σας το έχω ξανααναφέρει εδώ, θα το ενθυμήστε αλλά δεν πειράζει αν το ξαναπούμε, ότι ο λαός μας άρχισε να αμαρτάνει όσο δεν αμάρτανε τα 400 χρόνια δουλείας εις τους Τούρκους. Ως λαός το ξαναλέγω.

Και ποια ήταν η αμαρτία του λαού μας; Όχι βεβαίως πορνείες και μοιχείες, αυτά αφορούσαν τον κάθε πολίτη, τον κάθε άνθρωπο και τον κάθε Χριστιανό, αλλά το ξεκίνημα της αμαρτίας του λαού μας ήταν το εξής. Όταν εκείνοι που ήσαν στην Ευρώπη, Έλληνες, και είχαν σπουδάσει έξω και δεν είχαν ζήσει τις λαχτάρες του λαού μας αλλά ζούσαν στην ασφάλεια της Ευρώπης και εκεί εσπούδαζαν, αυτοί είχαν προ πολλού χάσει την Ελληνική τους και την Ορθόδοξή τους ταυτότητα. Ναι μεν ίσως να πίστευαν ακόμα στο θέμα Ελλάς αλλά δεν πίστευαν πια στο θέμα Ορθόδοξος Εκκλησία διότι είχαν υποστεί πολλή φθορά έξω στην Ευρώπη. Και η Ελληνική τους ακόμα αγάπη και αυτή είχε ακόμη υποστεί φθορά, μην το ξεχνάμε. Αυτοί οι άνθρωποι όμως θέλησαν, αλλοτριωμένοι από τις λαχτάρες όπως σας είπα του λαού μας και τις περιπέτειές του, θέλησαν όταν η Ελλάς ελευθερώθηκε να ‘ρθουν στην Ελλάδα και να κυβερνήσουν τον λαό μας. Οι άνθρωποι αυτοί όμως είχανε μείνει ήδη ξένοι στα αισθήματα του λαού και προσπάθησαν να μεταφέρουν στην Ελλάδα τον Ευρωπαϊκόν δυτικόν ανθρωπισμόν με τον οποίον θα αντικαθιστούσαν την Εκκλησίαν.

Βέβαια το θέμα αυτό δεν ήταν καινούριο πάλι και γι’ αυτούς, διότι η περίπτωσις εισόδου του Ευρωπαϊκού ανθρωπισμού-ουμανισμού ήδη είχε σημειωθεί από τα τελευταία χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Βλέπομε μία κίνηση μετά τον 10ον αιώνα να υπάρχει αυτή η τάσις να εισαχθεί στο Βυζάντιο ο δυτικός ουμανισμός. Εξάλλου τα τελευταία χρόνια του Βυζαντίου εδοκιμάσθησαν πολλοί από αυτήν την προσπάθεια και πολλοί λαοί του Βυζαντίου είχανε ήδη χωρισθεί, οι μεν εδέχοντο την Ορθόδοξον Πίστη και θέση και συνεπώς από την Ορθόδοξον Πίστη ΑΠΕΡΡΕΕ ο σωστός θα λέγαμε ανθρωπισμός να το πω έτσι, δηλαδή η σωστή χριστιανική ανθρωπολογία, και εκείνοι οι οποίοι εδέχοντο απ’ τη Δύση τα καινούρια εκείνα φρούτα ως ‘φώτα’ που ήρχοντο δήθεν και που φυσικά αυτοί δεν ξεκινούσαν από την Πίστη αλλά από την φιλοσοφία ή από τον ορθολογισμόν.

Σας σημειώνω μόνον έναν σταθμόν σε αυτήν την περίπτωση, τον Νικόλαο Καβάσιλα. Ο Νικόλαος Καβάσιλας, Θεσσαλονικεύς, θεολόγος μεγάλος, πάρα πολύ ηγωνίσθη εναντίον του ήδη εισερχομένου εις την Ανατολή δυτικού ανθρωπισμού και τα έργα του, όπως είναι κάποιες ομιλίες στην Θεοτόκο ή η εν Χριστώ ζωή, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία απάντησις. Μόνο που ένας που θα τα διαβάσει δε ξέρει γιατί τα έγραψε αυτά ο Καβάσιλας. Τα ‘γραψε ακριβώς για να αναχαιτίσει αυτόν τον δυτικόν ανθρωπισμόν. Το υπογραμμίζω αυτό: αυτόν τον δυτικόν ανθρωπισμόν.

Το αποτέλεσμα είναι ότι ήρθε η Άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως και ανεκόπη αυτή η διείσδυσις του δυτικού ανθρωπισμού.


Έφυγαν Έλληνες έξω και εκεί εμπολιάστηκαν με αυτόν τον δυτικόν ανθρωπισμόν. Ο λαός μας όμως ακριβώς ένεκα της μακροτάτης αυτής κατοχής των Τούρκων στην Ελλάδα εγλίτωσε από αυτόν τον ορθολογιστικόν ουμανισμόν, τον φιλοσοφικόν ουμανισμόν. Γλίτωσε. Είναι όπως ακριβώς συμβαίνει με τα αρχαία κτίσματα που σώζονται όσο είναι θαμμένα και δεν τα ανακαλύψαμε. Απ’ τη στιγμή που θα κάνουμε ανασκαφή και θα τα βγάλουμε στην επιφάνεια τότε συμβαίνει το εξής: κινδυνεύουν από τους αρχαιοκαπήλους ή από την φθορά. Όσο μένουν θαμμένα είναι προφυλαγμένα. Εξάλλου η αρχαιολογική υπηρεσία το ξέρει αυτό γι’ αυτό και δεν κάνει ανασκαφές αν ξέρει ότι κάπου κάτι έχει να βρει, για να γλιτώσει ακριβώς αυτά τα κτίσματα από τους αρχαιοκαπήλους και τη φθορά, προπαντός από τους αρχαιοκαπήλους.

Όταν ελευθερώθηκε η Πατρίδα μας, και φυσικά την ελευθέρωσαν οι άνθρωποι οι ντόπιοι, οι αγωνισταί οι ντόπιοι, τότε ήρθαν οι απ’ έξω Έλληνες
, μορφωμένοι αυτοί πλέον αλλά και μπολιασμένοι με τον δυτικόν ουμανισμόν, για να εκτοπίσουν την Ορθοδοξία και την Εκκλησία μας και να εισαγάγουν αυτόν τον δυτικόν ουμανισμόν. Σημειώσατε ότι αυτό είναι το αμάρτημα. Το φοβερόν αμάρτημα. Το παμέγιστον αμάρτημα. Έγιναν πάρα πολλές προσπάθειες. Σας θυμίζω στο καινούριο πια Κράτος το Ελληνικό τον Φλαμιάτο, σας θυμίζω τον Παπουλάκο. Διαβάσετε αυτές τις μορφές για να αντιληφθείτε τι εγίνετο εδώ στην Ελλάδα. ..

Όπως σας είπα όμως αυτό το αμάρτημα δεν είναι τι άλλο παρά αποστασία, στοιχειοθετεί αποστασίαν από τον Θεόν. Και έβλεπε κανένας όσο περνούσαν οι δεκαετίες, τόσο το πράγμα εγίνετο χειρότερο. Και τι δεν προσέβαλε αυτό το πνεύμα. Προσέβαλε ακόμη και την Θεολογική μας Σχολή Αθηνών, η οποία έβγαλε θεολόγους οι οποίοι εγίνετο μετά επίσκοποι. Σημειώσατε ότι για να γίνει κανείς επίσκοπος έπρεπε να είναι θεολόγος και για να είναι θεολόγος έπρεπε να περάσει από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά περνώντας από το Πανεπιστήμιο Αθηνών έπαιρνε και τα φρούτα της Δύσεως. Και έτσι η Εκκλησία μας άρχισε να χάνει από τους επισκόπους της σιγά-σιγά το Ορθόδοξό Της φρόνημα, διότι οι διδάσκοντες καθηγηταί πάρα πολλές φορές πλην εξαιρέσεων δεν είχαν Ορθόδοξο φρόνημα. Αυτό βεβαίως επηρέασε πάρα πολύ την εκκλησιαστική ζωή του τόπου μας, αναμφισβήτητα.

Μέχρι, για να μην πολυπραγμονώ, μέχρι που μπήκαμε στην ΕΟΚ αυτό το αμάρτημα συνεχίζει, διότι μπαίνοντας στην ΕΟΚ αυτός ο σκοπός υπήρχε: ό,τι απέμεινε από την Ορθόδοξον τοποθέτηση του λαού μας να πεταχτεί έξω. Στην πραγματικότητα λοιπόν εκείνοι που μας κυβέρνησαν στα 160 τόσα χρόνια μέχρι σήμερα -πλην εξαιρέσεων το ξαναλέγω- απέβλεπαν ή λίγο ή πολύ, ή συνειδητά ή ασυνείδητα, ή από πολιτική σκοπιμότητα ή όχι, το θέμα είναι ότι απέβλεψαν όλοι στο να εξωστρακίσουν την Ορθόδοξο Πίστη από τον λαό μας και να εισαγάγουν τον ορθολογιστικόν, δυτικού τύπου ουμανισμόν-ανθρωπισμόν.

Και αυτή τη στιγμή δε στις ημέρες μας το βλέπομε να καλπάζει. Γιατί λέγω στις ημέρας μας να καλπάζει; Διότι απλούστατα η πορεία αυτής της καταστάσεως ακολουθεί όχι αριθμητική καμπύλη αλλά γεωμετρική, εκθετική καμπύλη. Με αυτήν την έννοια. Επόμενον ήτανε στην αρχή ο λαός να έχει μεγάλη αντίσταση, τώρα η αντίστασή του όλο και μικραίνει και μικραίνει, και ερχόμενο αυτό το πνεύμα διαρκώς να επιβληθεί ο λαός πια ή δεν το καταλαβαίνει ή έτσι του αρέσει πια. Αποδέχεται αυτό το ουμανιστικό πνεύμα της Δύσεως και απεμπολεί αυτό που είχε πατρογονικό. Αυτό είναι το μεγάλωμα και το υπ΄ αριθμόν ένα αμάρτημα του λαού μας. Τώρα όλα τ’ άλλα είναι αποτέλεσμα αυτού του πνεύματος. Όλα τ’ άλλα. Για να καταλάβετε δηλαδή τί θα πει αμαρτάνει ένας λαός.

Και λέγει τώρα εδώ ο Άγιος Κύριλλος, είδες, η Χάρις του Θεού μπορεί να σώσει έναν λαό όταν μετανοήσει γιατί έχει αμαρτήσει. Δεν ξέρω βέβαια αν ο λαός μας αυτή τη στιγμή είναι σε θέση να μετανοήσει. Δεν ξέρω. Για την ώρα δεν έδειξε δείγματα να μετανοεί, αντιθέτως μάλιστα κινείται με κάθε προσπάθεια και δύναμη όλο και να τονίσει την αποστασία του από τον Θεό, με κάθε τρόπο. Με κάθε τρόπο.

Αλλά αυτό ξέρετε με τι αντιστοιχεί με τον αρχαίο λαό του Ισραήλ; Το ότι ο λαός του Ισραήλ εμοσχοποίησε, που το αναφέρει εδώ ο Άγιος Κύριλλος. Τί ήτο αυτό; Αγαπητοί μου 40 μέρες ανέβηκε ο Μωυσής πάνω εις το όρος Σινά για να πάρει κατ’ εντολή του Θεού τις Εντολές. Σαράντα ημέρες, όχι παραπάνω. Και επέρασαν οι μέρες και ο λαός άρχισε να ανησυχεί τι απέγινε ο Μωυσής και τότε είπαν, α ο Μωυσής πρέπει να χάθηκε.. Τι; Να χάθηκε; Καλά για σταθείτε. Δεν είδαν το βουνό να είναι πυρίκαυστο χωρίς να είναι ηφαίστειο το Σινά; Δεν είδαν τον γνόφον και τον ζόφον επί της κορυφής; Δεν άκουσαν την φωνή του Θεού σαν σάλπιγγες δυνατές που τους έπιασε φόβος και τρόμος; Τα ξέχασαν; Τα ξέχασαν. Μέσα σε λιγότερο από 40 ημέρες αγαπητοί μου τα ξέχασαν. Μα είναι δυνατόν;

Εμείς άμα διαβάζουμε την ιστορία των Εβραίων λέμε, ‘μα είναι δυνατόν;΄ Α, κάποτε το έλεγα κι εγώ αλλά είναι δυνατόν για τον κάθε λαό. Και εμείς ξεχνάμε έτσι. Έτσι είμεθα επιλήσμονες των θαυμάτων του Θεού και της παρουσίας του Θεού. Αποτέλεσμα. Πιάνουν τον Ααρών και του λένε, θα μας κάνεις ένα μοσχάρι κατά απομίμηση της λατρείας των Αιγυπτίων και θα το λατρεύσουμε. Αυτός θα είναι ο Θεός μας από εδώ και εμπρός. Βρε αμάν -με συγχωρείτε με την γλώσσα που μιλάω έτσι- μα δεν είναι σωστό.. Εκ των υστέρων ο Ααρών όταν είδε τον οργισμένο Μωυσή εδικαιολογήθηκε έτσι, ξέρεις λέγει κύριε την ορμή αυτού του λαού, εζήτησαν να με φονεύσουνε όταν εγώ αρνήθηκα. Εζήτησαν να με φονεύσουνε και προκειμένου να μην με φονεύσουν τους είπα, ε μαζέψτε ότι χρυσά αντικείμενα έχετε, φέρτε τα μου τα εδώ να τα βάλω σε χυτήρα να σας βγάλω το μοσχάρι και να το λατρεύετε. Αυτό έκανα. Έτρεμε ο καημένος ο Ααρών όταν τα έλεγε αυτά εις τον Μωυσέα, τον οργισμένον πολύ δικαιολογημένα Μωυσέα.

Και τότε όταν έκαναν το μοσχάρι αυτό το έστησαν σε εμφανές σημείον του στρατοπέδου των και άρχισαν να γιορτάζουν, να λατρεύουν οργιαστικά, δηλαδή όπως είχανε πάρει από την Αίγυπτο κτλ, που οι λατρείες των ειδώλων ήσαν συνοδευόμενες με όργια, γενετήσια όργια. Και εδώ στην Ελλάδα η λατρεία του Βάκχου, του Διονύσιου, η λατρεία της Αφροδίτης ήτανε θα λέγαμε οργιαστικές λατρείες.

Και τότε κατέβηκε ο Μωυσής, είδε τον λαό να αμαρτάνει. Σε τί; Στη μοσχοποίηση, στην αποστασία. Και τότε αγαπητοί μου επέταξε τις πλάκες χάμω, τις έσπασε και είπε, ένας λαός που με τόσην ευκολία μπορεί να ειδωλολατρεί, δεν είναι άξιος να πάρει θεοχάρακτες πλάκες που είναι γραμμένος εκεί ο νόμος του Θεού. Και τότε έπεσε σφαγή μέσα στο στρατόπεδο και τότε έτρεμε μπροστά στην οργή του Μωυσέως ο Ααρών κτλ. Αλλά ο λαός όμως μετενόησε και όταν μετενόησε ο Θεός συνεχώρησε τον λαό. Είναι κάτι που πραγματικά κάνει πολύ εντύπωση. Εξάλλου ολόκληρη η ιστορία του Ισραήλ δεν είναι τίποτε άλλο παρά αποστασία, τιμωρία, μετάνοια, δικαίωσις, και πάλι αποστασία, τιμωρία, μετάνοια, δικαίωσις. Αυτούς τους κύκλους όλη τους τη ζωή οι Ισραηλίται έκαναν απέναντι στον Θεό.

Ακούστε αυτή τη φρασούλα: ἠρνήσαντο οἱ ἄνθρωποι τὸν Θεὸν, ἀλλ’ ὁ Θεὸς ἑαυτὸν οὐκ ἠρνήσατο. Οὗτοι οἱ θεοί σου Ἰσραὴλ, εἰρήκασιν·
Είπαν, αυτοί είναι θεοί σου, όπως το μοσχάρι το χρυσό·

καὶ πάλιν συνήθως ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραὴλ, σωτὴρ αὐτῶν ἐγένετο.

και πάλι ο Θεός, ως συνήθως, πάλι εγίνετο ο Θεός τους και ο Σωτήρας τους. Τους τιμωρούσε αλλά πάλι όμως τους συγχωρούσε γιατί μετανοούσε ο λαός. Και όχι μόνο τον λαό συνεχώρησε ο Θεός αλλά και τον αμαρτήσαντα αρχιερέα τον Ααρών. Διότι προσευχήθηκε ο Μωυσής υπέρ του Ααρών και ο Θεός συνεχώρησε τον Ααρών. Βλέπετε λοιπόν ότι ο Θεός συγχωρεί έναν αμαρτήσαντα λαόν;

Αγαπητοί μου κι εμείς όπως και άλλοτε σας έχω πει είμαστε πολύ κοντά στον τυπικό λαό του Ισραήλ ή περίπου είμεθα κι εμείς ένας ‘τυπικός’ λαός επειδή δεχθήκαμε πρώτοι το Ευαγγέλιο, επειδή είμεθα Ορθόδοξοι, επειδή, επειδή, επειδή, συνεθέσαμε την πίστη με την ζωή την εθνική και είμεθα θα λέγαμε ένα πιστό αντίτυπον του λαού του Ισραήλ που είναι ‘τύπος’. Και στο θέμα της τιμωρίας, κι εκεί πρέπει να είμαστε κάπως έτσι. Μην μας τιμωρήσει ο Θεός. Εγώ σας είπα το αμάρτημά μας. Σας το είπα, είδατε ποιο είναι τώρα αυτό. ΑΡΝΟΥΜΕΘΑ ΠΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

Βλέπει δε κανείς τα τελευταία χρόνια, συστηματικά -τελευταία χρόνια, πείτε 10, πείτε 20 χρόνια, δεν ξέρω- συστηματικά να υπάρχει αυτή η προσπάθεια να προσβληθεί η Εκκλησία.

ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΠΙΣΤΕΥΑΤΕ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ ΟΤΙ ΤΥΧΑΙΑ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

Εγώ θα σας έλεγα ότι δεν μπαίνουν παρά σκοπίμως .. ΣΚΟΠΙΜΩΣ. Ευοδώνουν και Πατριάρχες ακόμα αυτές οι σκοτεινές δυνάμεις για να εξωθήσουν την Εκκλησία του Χριστού, να Την αλώσουν. Ναι, ναι, ούτε καινούρια πράγματα λέω, ούτε πρωτοφανή. Λίγο πολύ θα έχετε διαβάσει και θα ξέρετε. Προωθούν σε μεγάλες θέσεις ιερατικές, ανθρώπους που ξέρουν ότι θα τους επιβάλουν οι σκοτεινές δυνάμεις τη θέλησή τους για να προσβάλουν τελικά την Εκκλησία. Η Μασωνία έχει δουλέψει πάνω στον τομέα αυτόν φοβερά, φοβερά έχει δουλέψει.

Λοιπόν τί λέτε; Όταν από την άλλη μεριά προσπαθούν κάθε εκκλησιαστικό θεσμό να τον προσβάλλουν. Τελευταία αρχίζουν να προσβάλλουν τα Μοναστήρια. Βεβαίως δεν είναι καινούριο αυτό. Η πρώτη προσβολή που έγινε των Μοναστηριών ήταν το 1833. Δεν είναι καινούριο πράγμα. Εκεί είχαμε μία δήωση των Μοναστηριών, λεηλάτηση άνευ προηγουμένου. Διώξιμο μοναχών και μοναζουσών άνευ προηγουμένου. Ένα πλήγμα εναντίον των Μοναστηριών μόλις αγαπητοί μου δέκα περίπου χρόνια μετά από την απελευθέρωση της Πατρίδος μας, που συνετέλεσαν τα Μοναστήρια τα μέγιστα υπέρ της ελευθερίας της Πατρίδος μας. Από τότε κατά περιόδους ο αγώνας εναντίον του θεσμού του μοναχισμού είναι αμείλικτος και μάλιστα πολύ τελευταία φαίνεται ότι πια επήραν την απόφαση να κάνουν δουλειά γερή και να τελειώνει η ιστορία, γιατί απλούστατα τα Μοναστήρια .. είναι αντίσταση. Εγώ θα έλεγα και θετική και αρνητική αντίσταση αλλά ας το πάρουμε από την αρνητική αντίσταση, δηλαδή, είναι κυματοθραύσται αυτών των ρευμάτων που έρχονται, απ’ όπου έρχονται. Και σου λέγει, δεν γίνεται, πρέπει να φύγουν από τη μέση, να φύγουν από τη μέση, δεν πρέπει να υπάρχουν τα Μοναστήρια και με κάθε τρόπο τα διαβάλλουν.

Τελευταία ετέθη σε πολλά σχολεία το ερώτημα στα παιδιά Δημοτικού και Γυμνασίου: τί γνώμη έχετε για τα Μοναστήρια; Μας χρειάζονται; Και απήντησαν τα παιδιά εν φωνή, δεν μας χρειάζονται τα Μοναστήρια. Προπαρασκευή ξηλώματος του μοναχικού θεσμού. Και προσπαθούν τώρα για να ρίξουν στάχτη στα μάτια, και ότι εμείς δεν προσβάλλουμε την Εκκλησία, ότι δεν έχει καμμία σχέση ο θεσμός του μοναχισμού με την Εκκλησία. Αν είναι δυνατόν! Μόνο αθεολόγητοι άνθρωποι θα μπορούσαν να πουν ότι δεν έχει σχέση η Εκκλησία με τον μοναχισμόν. Οι ρίζες του μοναχισμού είναι μέσα στην Αγία Γραφή. Εκεί είναι οι ρίζες του μοναχισμού. Αυτός ούτος ο Κύριος 40 ημέρες έζησε εις την έρημον και αυτός ούτος ο μείζων εν γεννητοίς γυναικών Ιωάννης ο Βαπτιστής ήτο από νήπιον εις την έρημον, ασκητής που δεν τον έφτασε ποτέ κανένας στα μέτρα της ασκήσεως και του οποίου χαρακτηριστικά η ιδία η Αγία Γραφή αναφέρει όταν λέγει: φορούσε μόνο ένα τρίχινο ένδυμα, έτρωγε μόνον ακρίδες και μέλι άγριο, φορούσε μια λωρίδα για ζώνη και ήτανε ασκητικότατος. Αυτά ακριβώς που βρίσκουμε στον μοναχισμό. Και θα λέγαμε ότι ο μοναχισμός είναι κάτι ξένο από την Εκκλησίαν; [σ.σ. δυστυχώς τώρα έχουν βρει έναν πιο ύπουλο και αποτελεσματικό τρόπο να υποτάξουν τον μοναχισμό, τον αλλοιώνουν εκ των έσω, αλλοιώνουν αυτά ακριβώς τα ασκητικά του χαρακτηριστικά με ευρωπαϊκά κονδύλια].

Αυτά όλα είναι η προσβολή κατά της Εκκλησίας, των τελευταίων οχυρών θα λέγαμε της Εκκλησίας, ακριβώς για να επικρατήσει αυτός ο δυτικού τύπου, σας είπα, ορθολογιστικός ουμανισμός. Δεν είναι καινούρια αυτά που σας λέγω ούτε άγνωστα. Δεκαετίες πίσω δουλέψαν άνθρωποι για να γίνουν αυτά και γίνονται και τελεσιουργούνται. Εγώ σας καλώ σε μία επαγρύπνηση.

Μάλιστα συμπτωματικά, τώρα το θυμήθηκα παρότι θα σας το έλεγα την ώρα των αποριών, ακούστε τώρα να ιδείτε και θα πάρετε μία εικόνα. Λυπούμαι που θα το πω αλλά τί να κάνουμε; Η ‘Απογευματινή’, 13 Απριλίου του ’83, δημοσίευσε το εξής: «Με εγκύκλιό του ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος Δαμασκηνός που έστειλε στις Εκκλησίες της περιφερείας του, γνωστοποιεί ότι με απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδας αποκαταστάθηκε εκκλησιαστικώς η Αθανασία Σάμαρη (Αγία Αθανασία Κρικέτου) και γίνεται δεκτή όπως κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός στα Μυστήρια της Εκκλησίας.» Τι θα λέγατε για αυτό; Τι θα λέγατε για αυτό! Όταν αυτή είναι μια δαιμονισμένη γυναίκα και λοιπά .. να μην λέω πιο πολλά. Και γίνεται εγκύκλιος και την αποκαθιστά.

Δεν έχω παρά να σας πω τούτο: είναι τα αποτελέσματα των όσων σας είπα. Προσέβαλαν την Εκκλησία εκ των έσω. Έβαλαν ανθρώπους κατά καιρούς να διοικούν την Εκκλησία που δεν είχαν καμμία σχέση με την Εκκλησία. Εδώ είναι το μέγα δυστύχημα και σαν συμπέρασμα εγώ θα σας έλεγα το εξής αγαπητοί μου: Αυτήν την στιγμή ο λαός ας φροντίσει να ποιμάνει τον εαυτόν του γιατί εμείς δεν είμεθα σε θέση να σας ποιμάνομε. Λυπούμαι που το λέγω. Φροντίστε να σωθείτε. ΦΡΟΝΤΙΣΤΕ ΝΑ ΣΩΘΕΙΤΕ.

Όλα είναι καρποί αυτού του μεγάλου αμαρτήματος. Πόσο το τόνισα. Ας μετανοήσουμε λοιπόν. Όπως μετανόησε και ο παλιός Ισραήλ ας μετανοήσουμε για να μην έρθει πραγματικά η καταστροφή. Και ο Θεός απειλούσε, να σας πω μία από τις απειλές, με πολλά πράγματα απειλούσε ο Θεός αλλά δύο ήταν οι κυριότερες: Η ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΙΣ ΤΩΝ ΕΔΑΦΙΚΩΝ ΟΡΙΩΝ ΚΑΙ Η ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ. Μάλιστα το θέμα της αιχμαλωσίας και ο Μωυσής το προφήτευσε και μάλιστα είπε ότι από Βορρά θα σας αιχμαλωτίσουν. Και ήρθαν οι Νινευΐται πρώτα, οι Ασσύριοι, και αιχμαλώτισαν το Βόρειον Βασίλειον και μετά ήρθαν οι Βαβυλώνιοι, ο Ναβουχοδονόσωρ, και αιχμαλώτισε το Νότιον Βασίλειον. Αλλά και τα όρια άρχισαν να σμικρύνονται. Τα μεγαλύτερα όρια που ποτέ είχε ο Ισραήλ ήταν στην εποχή του Δαυίδ και του Σολομώντος. Ήταν η ‘χρυσή εποχή’ του Ισραήλ αλλά ο Σολομών ημάρτησε και του λέγει ο Θεός, δεν θα τιμωρήσω εσένα για χάρη του πατέρα σου, θα τιμωρήσω όμως οπωσδήποτε τους απογόνους σου. Ο γιος του έχασε τον Βορρά, τη Σαμάρεια, και έγινε άλλο Βασίλειο. Χώρισε ο λαός σε δυο Βασίλεια και από εκεί οι ποικίλες σμικρύνσεις.

Λοιπόν. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΜΙΚΡΥΝΕΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, ΝΑ ΧΑΣΟΜΕ ΚΑΙ ΕΔΑΦΗ. Και αυτό, να βάλει ο Θεός το χέρι Του ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΜΑΣ. Να το ξέρετε αυτό το πράγμα γιατί υπάρχει το ιστορικό προηγούμενο και ερμηνευτικά στην Αγία Γραφή είναι κατατεθειμένο. Διότι δεν κάνομε ερμηνεία φιλοσοφική της ιστορίας αλλά έχομε αποκάλυψη της ερμηνείας της ιστορίας. Διότι εκεί εξηγεί ο Θεός, θα σας μικρύνω τα όρια επειδή επαναστατείτε εναντίον μου. Και αυτό δεν είναι αποτέλεσμα φιλοσοφικής κριτικής, φιλοσοφικής ερεύνης, φιλοσοφικής σκέψεως, το γιατί και πως και το τι. Όχι, αλλά το αποκαλύπτει ο Θεός αυτό. Συνεπώς ας το προσέξουμε. Και τότε που μικρύναμε και η Κωνσταντινούπολις έμεινε μόνο μία πόλις, εκείνη η παλιά μεγάλη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ήταν αυτός ο λόγος.

Αν μου πείτε ότι οι Αυτοκρατορίες και οι λαοί κάποια στιγμή μεγαλώνουν πολύ και μετά αρχίζουν και μικραίνουν και κάποτε χάνονται, αυτό είναι ένας ιστορικός νόμος.. Δεν υπάρχουν ιστορικοί νόμοι. Αν θα θέλαμε να δούμε την ιστορία βεβαίως φιλοσοφικά θα βγάζαμε αυτούς τους ιστορικούς νόμους. ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ και οποιοσδήποτε λαός, ή Χριστιανικός ή μη Χριστιανικός, στέκεται σωστά ή όχι σωστά, ο Θεός μεγαλώνει ή μικραίνει. Δεν μου λέτε παρακαλώ, τί είπε ο Θεός για τους Βαβυλωνίους; Θα τους εξαφανίσω από τον χάρτη και απ’ την ιστορία. Εξαφανίστηκαν. Τί είπε ο Θεός; Είπε ο Θεός ότι τους Βαβυλωνίους θα τους τιμωρήσουν οι Πέρσαι και τους Πέρσας θα τους τιμωρήσουν οι Έλληνες, και αυτά ειπώθηκαν, πριν γίνουν, στις περίφημες εκείνες προφητείες του Δανιήλ που προφητεύει και για τους Έλληνες. Αλλά και οι Έλληνες λέει θα τιμωρηθούν. Ήρθαν οι Ρωμαίοι διότι ναι ήσαν ειδωλολάτρες οι Έλληνες.. μπορούσαν να λατρεύουν την Αθηνά, ήθελαν και την Αρτέμιδα -ειδωλολάτρες το ξαναλέγω. Αλλά εσείς υπερβήκατε και την φύση την ίδια. Όταν λατρεύετε την Αφροδίτη και τον Βάκχο και μετέχετε σε παραφύσιν αμαρτήματα ω Έλληνες, παραφύσιν αμαρτήματα, ω Έλληνες!, τότε θα σας τιμωρήσει ο Θεός γιατί πια εδώ υπερβήκατε τον γραπτόν νόμον της συνειδήσεως. Παραβήκατε αυτήν την ίδια την φύσιν. Γι’ αυτό τιμωρούσε ο Θεός. Ο Θεός λοιπόν τιμωρεί τους λαούς και δεν υπάρχουν ιστορικοί νόμοι που κρίνουν τα πράγματα. Όχι δεν υπάρχουν ιστορικοί νόμοι. Ο Θεός κυβερνά τους λαούς, αναδεικνύει ή τιμωρεί.

Μετανόησον, ἄνθρωπε, λοιπὸν καὶ αὐτὸς ὁμοίως, καὶ οὐ κεκώλυταί σοι ἡ χάρις.

Μετανόησε λοιπόν άνθρωπε κι εσύ και δεν θα σε εμποδίσει η Χάρις του Θεού.

Ἀνεπίληπτόν σου παράστησον εἰς τὸ ἑξῆς τὸν τρόπον·

Αλήθεια, τώρα που ακούσατε αυτά που σας είπα, και δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που τα είπα αυτά, πες τε μου πως αισθάνεσθε; Μέσα σας αγανακτείτε, πονάτε. Ε, ακούστε να σας πω. Ακούστε να σας πω. Αν είμεθα εδώ κάποιοι άνθρωποι, ένας κάποιος αριθμός, όχι μικρός και μάλιστα άνδρες και νέοι οι πιο πολλοί άνθρωποι, ακούστε κάτι: ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. ΑΝ ΕΜΕΙΣ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ. Μα θα μου πείτε, προηγουμένως σας είπα ότι εδώ δεν αμαρτάνουν πρόσωπα αλλά ένας λαός. Μάλιστα. Αλλά και στα Σόδομα ένας λαός είχε αμαρτήσει αλλά ο Θεός τελικά δέχεται αν παρέμεναν 10 άνθρωποι καθαροί να μην καταστρέψει ένα ολόκληρο λαό. Έτσι, και αυτό κατατεθειμένο στην Αγία Γραφή είναι. Έχομε την Αποκάλυψη, έχομε την βεβαιότητα της Αποκαλύψεως. Δεν είναι κατ’ επίνοιαν το συμπέρασμα αλλά είναι κατά αποκάλυψιν, που σημαίνει, αν σε κάθε πόλη Ελληνική και σε κάθε χωριό Ελληνικό υπάρχουν μερικοί άνθρωποι οι οποίοι ζουν την ζωή της μετανοίας και οδύρονται για την κατάσταση που υπάρχει, της αποχριστιανοποιήσεως του λαού μας -γιατί πια, τι είπα τώρα, καταρχάς είπα για την Ορθοδοξία, όχι μόνο πάμε να χάσουμε την Ορθοδοξία μας αλλά και την Χριστιανική μας ιδιότητα– τότε ο Θεός ίσως συγχωρήσει τον λαό μας, ανεχθεί τον λαό μας και δεν μας τιμωρήσει ένεκα αυτών των ανθρώπων οι οποίοι θα έχουνε μετανοήσει.

Άρα έχουμε καθήκον αν αγαπάμε τον λαό μας, αν αγαπάμε την Πατρίδα μας, εμείς να μην αμαρτάνομε και να είμεθα εν μετανοία. Αν με ερωτήσετε ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΥΨΗΛΟΤΕΡΑ ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΕΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΝΑ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΤΟΥ, ΘΑ ΣΑΣ ΕΛΕΓΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ: ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΑΜΑΡΤΑΝΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΒΟΗΘΑΕΙ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ ΝΑ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ.

Δεν υπερηφανεύομαι αλλά δοξάζω τον Θεό, ο Θεός με βοήθησε, αυτή τη θέση που σας λέγω αυτή την στιγμή την είχα όταν ήμουν στρατιώτης. Την ίδια θέση. Ούτε αφήρεσα ούτε πρόσθεσα τίποτα σε αυτά που σας λέγω. Και τότε το έλεγα σε συναδέλφους, ότι ο καλύτερος, ο υψηλότερος έχων την φιλοπατρία μέσα του είναι ο Χριστιανός. Αυτός που ζει αληθινή Χριστιανική ζωή, αυτός που ζει εν παρθενία ακόμη εάν θέλετε, όχι αυτοί που τρέχουν και κυνηγάνε τις γυναίκες.. Αυτοί δεν αγαπάνε την Πατρίδα τους γιατί αυτοί είναι παράγοντες καταστροφής της Πατρίδος των, θετικώς και αρνητικώς. Όχι μόνο από πλευράς τιμωρίας του Θεού που παραβαίνουν τις εντολές Του, αλλά και από την πλευρά ακόμη ότι οι ίδιοι ως μέλη μια Πατρίδος γίνονται ανίκανοι να κρατήσουν την Πατρίδα τους όρθια. Είναι σάπιοι άνθρωποι, ούτε να δουλέψουνε δεν μπορούνε. Συνεπώς, βλέπετε ποιος είναι ο αληθινά φιλόπατρις και ποιος αληθινά αγαπάει την Πατρίδα του; Εκείνος που ζει όπως ο Θεός θέλει και ακόμη φροντίζει με κάθε τρόπο να μην αμαρτάνει και να είναι εν μετανοία.

Ας μετανοούμε λοιπόν αγαπητοί μου και να είστε σίγουροι, αν ο Θεός κρίνει δεν θα τιμωρήσει την Πατρίδα μας αν δει την μετάνοια έστω αυτών των λίγων πιστών ανθρώπων. …

Πηγή Κατηχήσεις Αγίου Κυρίλλου. Ομιλία αριθμός 17 που έγινε στις 25/04/1983.

Απομαγνητοφώνηση Φαίη για το ιστολόγιο ΑΒΕΡΩΦ [από 20:45 έως τέλος]

ΠΗΓΗ

Σάββατο 28 Ιουλίου 2018

OI ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΕΝ ΔΙΩΓΜΩ «Καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου…» (Λουκ. 21,17)


Τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος

27 Ἰουλίου
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου


ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, αὐτὰ τὰ λόγια; Εἶνε προφητεία, ποὺ εἶπε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ὅ,τι εἶπε ἐκεῖνος, ἔγινε, καὶ γίνεται, καὶ θὰ γίνεται μέχρι κεραίας. «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24,35). Ἀκοῦμε λοιπὸν τὸν Κύριο νὰ λέῃ· «Καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου» (Λουκ. 21,17).

Σὲ ποιούς λέει τὰ λόγια αὐτά; Τὰ λέει στοὺς μαθητάς του στὴν ἀρχὴ τῆς δημοσίας δράσεώς του. Τί ἀντίθεσι μὲ τὸ Μωάμεθ, τὸν ἱδρυτὴ τῆς θρησκείας τῶν μουσουλμάνων! Αὐτὸς μὲ ἄλλο τρόπο μάζεψε ὀπαδούς. Ἐλᾶτε κοντά μου, λέει, καὶ θά ᾿χετε πλούτη, θά ᾿χετε ἀργύριον καὶ χρυσίον, θά ᾿χετε ἠδονὰς καὶ ἀπολαύσεις, θά ᾿χετε χαρέμια, θά ᾿χετε ὅλα τὰ ἐπίγεια ἀγαθά. Ἀντιθέτως ὁ Κύριος· δὲν ὑπεσχέθη οὔτε δόξες, οὔτε χρῆμα, οὔτε ἡδονάς, ἀλλὰ τί; Διωγμό! Θὰ διωχθῆτε, εἶπε, ἀπὸ μικροὺς καὶ μεγάλους, ἀπὸ ἐχθροὺς καὶ φίλους, «καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου». Καὶ πράγματι εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς, ἀπὸ τὴ γέννησί του, ὁ χριστιανισμὸς ἐγνώρισε τὸν διωγμό.

Αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Κύριος, τὸ βλέπουμε νὰ ἐκπληρώνεται μέσα στὴν ἱστορία. Τὸ βλέπουμε ἐν πρώτοις στὴν ἱστορία τῶν δώδεκα ἀποστόλων. Ποιός ἀπ᾿ αὐτοὺς εἶχε τέλος εἰρηνικό;
Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἰωάννη κανείς ἄλλος· ὅλοι μαρτύρησαν. Ἐκπληρώθηκε ἡ προφητεία τοῦ Χριστοῦ· οἱ κορυφαῖοι Πέτρος καὶ Παῦλος μαρτύρησαν ἐπὶ Νέρωνος στὴ Ῥώμη. Ὁ Ἀνδρέας σταυρώθηκε ἀνάποδα στὴν Πάτρα. Ὁ Ἰάκωβος ἐσφάγη σὰν ἀρνὶ στὰ Ἰεροσόλυμα… «Καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου». Τὸ διο βλέπουμε καὶ στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων· ἐκπληρώνονται οἱ λόγοι τοῦ Χριστοῦ μας. Ἐδιώχθη ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ Ἰουδαίους, ἀπὸ εἰδωλολάτρες, ἀπὸ αὐτοκράτορες· δέκα αὐτοκράτορες, ὁ ἕνας κατόπιν τοῦ ἄλλου, μὲ ὅλα τὰ μέσα ποὺ διέθετε ἡ ῥωμαϊκὴ ἐξουσία, ἐδίωξαν τοὺς Χριστιανούς. Αὐτοὺς ποὺ μυρμήγκι δὲν πατοῦσαν, ἀλλὰ ―κατὰ τὴν ὁμολογία καὶ ἐχθρῶν τους― ἦταν τὰ εὐεργετικώτερα στοιχεῖα τῆς κοινωνίας, τοὺς κατεδίκαζαν. Τὸ μόνο τους ἔγκλημα ἦταν, ὅτι εἶνε Χριστιανοί. Τοὺς ἔθεταν τὸ ἐρώτημα· Εἶσαι Χριστιανός; Ἂν ἔλεγαν «ὄχι», ἔσῳζαν τὴ ζωή τους· ἂν ἔλεγαν «ναί», ἔχαναν τὴ ζωή τους. Σήμερα ἡ πίστι δὲ᾿ στοιχίζει οὔτε μιὰ δραχμὴ σ᾿ ἕνα νεκρὸ χριστιανό· τότε στοίχιζε διωγμὸ καὶ μαρτύριο.

Ἕνας ἀπὸ τοὺς φοβερωτέρους διώκτας τῆς χριστιανοσύνης ἦτο ὁ Διοκλητιανός. Ἐπὶ τοῦ διωγμοῦ αὐτοῦ τοῦ αὐτοκράτορος τῆς Ῥώμης ἐδιώχθη καὶ ὁ ἅγιος Παντελεήμων.

* * *
Μίλησα ἄλλοτε λεπτομερῶς γιὰ τὸ βίο τοῦ ἁγίου. Τώρα λέγω συντόμως, ὅτι πατρίδα τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος ἦταν ἡ Μικρὰ Ἀσία, ποὺ τὸ ἔδαφός της εἶνε γεμᾶτο ἀπὸ ἱερὰ λείψανα ἁγίων. Ἰδιαιτέρα πατρίδα του ἦταν ἡ Νικομήδεια. Ἐκεῖ γεννήθηκε· καὶ ἐκεῖ, μέχρι τὸ 1922, ὑπῆρχε ναὸς μεγάλος ἐπ᾿ ὀνόματί του, στὸν ὁποῖο συνέῤῥεαν πλήθη Μικρασιατῶν γιὰ νὰ ἑορτάσουν τὴ μνήμη του.

Ὁ πατέρας τοῦ ἁγίου ἦταν εἰδωλολάτρης, ἡ μητέρα του εὐσεβὴς Χριστιανή. Εὐφυὴς καὶ ἐπιμελὴς ὁ ἅγιός μας, σπούδασε τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη κοντὰ σὲ διασήμους τότε ἰατρούς, καὶ ἀνεδείχθη ἐπιστήμων. Διέφερε ὅμως ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἰατρούς· ἐκεῖνοι ἦταν εἰδωλολάτρες, αὐτὸς ―ἕνας μέσα σὲ χίλιους― ἦτο Χριστιανός. Τί ἀξίζει ὁ ἕνας! Ὁ χριστιανισμὸς δὲν εἶνε ποσότης· εἶνε ποιότης.

Ὡς Χριστιανὸς ἰατρὸς ὁ ἅγιος Παντελεήμων ἦτο ἐντριβέστατος στὴν ἐπιστήμη. Ἀλλ᾿ ἐκεῖ ποὺ τὰ ἄλλα φάρμακα σταματοῦν ἐκεῖνος προχωροῦσε μὲ τὸ μοναδικὸ φάρμακο ποὺ λέγεται πίστις. Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔκανε θαύματα, ποὺ κατέπλησσαν τὸν κόσμο.

Ἡ φήμη του ἁπλώθηκε. Αὐτὸ ὅμως προκάλεσε τὸ φθόνο τῶν συναδέλφων του. Τὸν ὡδήγησαν ἐνώπιον τοῦ κριτηρίου καὶ τὸν ρώτησαν· ―Εἶσαι Χριστιανός; ―Ναί! ἀπήντησε. Προσπάθησαν νὰ τὸν μεταπείσουν μὲ διάφορες ὑποσχέσεις. Τὰ ἀρνήθηκε ὅλα. Τότε ἄρχισε τὸ μαρτύριό του· ἕνα μαρτύριο, ποὺ ἐὰν σᾶς τὸ διηγηθῶ θ᾿ ἀνατριχιάσετε. Ἔμεινε σταθερὸς καὶ γενναῖος μέχρι τέλους· θυσίασε τὴ ζωή του γιὰ τὸ Χριστό.

* * *
Ἀπὸ τότε, ἀγαπητοί μου, πέρασαν 16 αἰῶνες. Καὶ στὸ διάστημα αὐτό, κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἧττον, δὲν ἔπαυσε νὰ διώκεται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Καὶ στὶς ἡμέρες μας εδαμε ἐκρήξεις διωγμοῦ· σκοτεινὲς δυνάμεις ἀπείλησαν νὰ τὴ διαλύσουν καὶ νὰ τὴν ἐξοντώσουν.

Τὸ 1917 ἔγινε ἡ ἐπανάστασι στὴ Ῥωσία καὶ κύριο στόχο εἶχε, νὰ σβήσῃ τὴν Ἐκκλησία. Μαρτύρησαν τότε χιλιάδες· καὶ ἱεράρχαι καὶ μοναχοὶ καὶ διάκονοι καὶ λαός (ἄντρες-γυναῖκες)· νεομάρτυρες τῆς ῥωσικῆς ἐκκλησίας.

Μετὰ πέντε ἔτη, τὸ 1922, νέα ἔκρηξι μίσους στὴ Μικρὰ Ἀσία, ὅταν συνέβη ἡ καταστροφή. Ἕνα θηρίο τῆς ἀβύσσου, ὁ Κεμάλ, κατεδίωξε τοὺς Ἕλληνες. Ἐσφάγησαν ἕνα ἑκατομμύριο Μικρασιᾶται. Ὅσοι διεσώθησαν, ῥακένδυτοι καὶ πειναλέοι, ἦρθαν στὴν Ἑλλάδα.

Διωγμὸς στὴ Ῥωσία, διωγμὸς στὴ Μικρὰ Ἀσία, διωγμὸς καὶ στὰ Βαλκάνια ἀφ᾿ ὅτου περιῆλθαν στὴ σφαῖρα ἐπιρροῆς τοῦ κομμουνισμοῦ. Νὰ δοξάζουμε τὸ Θεὸ ποὺ ἡ Ἑλλὰς ἔμεινε τότε ἐκτὸς σιδηροῦ περαπετάσματος· μεγάλη εὐλογία. Ἐνῷ στὴ Σερβία, στὴ Ῥουμανία, στὴ Βουλγαρία στυγνὰ καθεστῶτα ἐδίωξαν ἀπηνῶς τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ἀλλ᾿ ἐκεῖ ποὺ ὁ διωγμὸς ἐκορυφώθη, ὅπως ἐπὶ Νέρωνος καὶ Διοκλητιανοῦ, ἦταν στὴν Ἀλβανία. Ἐκκλησίες κλειστές, παπᾶδες σφαγμένοι, εἰκόνες σπασμένες, νεκροταφεῖα ρημαγμένα, ὀνόματα ἀλλαγμένα… Οὔτε τὸ σταυρό τους νὰ μὴ μποροῦν νὰ κάνουν.

Στὴν Ἑλλάδα; Κ᾿ ἐδῶ διωγμός! Ὡς ἐπίσκοπος ποὺ ὑπηρέτησε χρόνια Ἐκκλησία καὶ γένος, τολμῶ νὰ πῶ, ὅτι ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ ᾿60 ἄρχισε ἕνας διωγμὸς ὄχι λιγώτερο ἀπηνής. Σκοτεινὲς δυνάμεις ζητοῦν νὰ ξεῤῥιζώσουν μέσα ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸ λαὸ τὴν πίστι στὸ Χριστό, ποὺ εἶνε ἀῤῥήκτως συνδεδεμένη μὲ τὴν πατρίδα. ― Διωγμὸς ἀπὸ τὸ ῥαδιόφωνο, ποὺ μεταδίδει μηνύματα ἐναντίον τῆς πίστεώς μας. ― Διωγμὸς ἀπὸ τὴν τηλεόρασι, ποὺ εἶνε ἡ χειρότερη τῶν Βαλκανίων. ― Διωγμὸς ἀπὸ περιοδικὰ καὶ ἐφημερίδες ἐν ὀνόματι τῆς ἐλευθέρας ἐκφράσεως. ― Διωγμὸς ἀπὸ θεατρικοὺς θιάσους, τοὺς ὁποίους ἐνισχύει μὲ χρήματα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ τὸ κράτος, καὶ δυστυχῶς περιέρχονται τὶς πόλεις καὶ διακωμῳδοῦν ἱερὰ καὶ ὅσια. ― Διωγμὸς καὶ μὲ νόμους, ὅπως ἦταν ὁ διαβόητος νόμος Τρίτση (1.700 τοῦ 1987 κατὰ τῆς περιουσίας καὶ τῆς ἀνεξαρτησίας τῆς Ἐκκλησίας) καὶ τόσοι ἄλλοι.

* * *
Νὰ δειλιάσουμε; Ὄχι! Ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας εἶνε ἱστορία ἀγώνων καὶ ἡρωϊσμοῦ. Ἡ Ἐκκλησία θὰ ἐξέρχεται πάντοτε νικήτρια. Οἱ διῶκται της, αὐτοί θὰ διαψευσθοῦν. Τὸ βεβαιώνει ἡ ἱστορία. ― Ἐπὶ Διοκλητιανοῦ· ἔκοψε ὁ Διοκλητιανὸς νομίσματα, πάνω στὰ ὁποῖα ἔγραφε «Τέλος χριστιανισμοῦ». Λάθος! Δὲν πέρασαν λίγα χρόνια, ἦρθε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, καὶ σὲ λίγο ἡ Ἐκκλησία ἔγινε ἡ ἐπίσημος θρησκεία τῆς αὐτοκρατορίας. ― Διωγμὸς ἔπειτα ἐπὶ Ἰουλιανοῦ. Ζήτησε ν᾿ ἀναστήσῃ τὴν εἰδωλολατρία· ἀλλὰ στὸ τέλος τῆς ζωῆς του, ὑπὸ δραματικὲς συνθῆκες, ἀναγκάστηκε νὰ πῇ· «Νενίκηκάς με, Ναζωραῖε». ― Διωγμὸς τοῦ χριστιανισμοῦ κατὰ τὴ Γαλλικὴ ἐπανάστασι. Τότε ὁ Βολταῖρος, ὁ πατριάρχης τοῦ ἀθεϊσμοῦ, εἶπε, ὅτι σὲ λίγο κανείς δὲν θ᾿ ἀνοίγῃ πλέον τὸ Εὐαγγέλιο. Ἀλλὰ διεψεύσθη. Πῶς διεψεύσθη· τὸ σπίτι του στὸ Παρίσι ἔγινε βιβλιοθήκη ἁγίων Γραφῶν! ― Διωγμὸς καὶ στὴ Ῥωσία ἐπὶ Μὰρξ καὶ Λένιν καὶ Στάλιν. Τὸ ἀποτέλεσμα· τώρα ἐκάμφθη ἡ σκληρότητά τους, τὸ σιδηροῦν παραπέτασμα ὑπέστη ῥήγματα ἐπὶ Κορμπατσὼφ μὲ τὴν περεστρόικα καὶ ἄνοιξαν δικλεῖδες ἐκτονώσεως. Διότι εἶδαν τὴ δύναμι τῆς Ἐκκλησίας.

Δὲν ἀπελπιζόμεθα. Ἔχοντας ὅμως ὑπ᾿ ὅψιν αὐτὰ πρέπει νὰ ἑτοιμαζώμεθα νὰ μαρτυρήσουμε! Σᾶς τὸ λέω· ἐὰν δὲν πᾶμε ἐμεῖς οἱ ἐπίσκοποι φυλακή, δὲν σῴζεται ἡ Ἑλλάς! Νὰ μὴν πάω φυλακὴ γιὰ πορνεία, γιὰ κλοπή, γιὰ καταχρήσεις καὶ ἄλλες ἄτιμες πράξεις· νὰ πάω φυλακὴ γιὰ τὸ Χριστό, γιὰ τὴν ἁγία του Ἐκκλησία, θὰ εἶνε ἡ ἁγιωτέρα ἡμέρα τῆς ζωῆς μου. Μέχρι φυλακῆς! Μιμηταὶ τῶν μαρτύρων καὶ τῶν ἁγίων πατέρων. Καὶ τότε ἡ Ἐκκλησία πάλι θὰ νικήσῃ. Διότι ὅποιος πάει κόντρα μὲ τὸ Χριστό, θὰ γίνῃ στάχτη· αὐτὸ τὸ δίδαγμα μᾶς δίδει σήμερα ὁ ἅγιος Παντελεήμων. Ἐμεῖς νὰ ποθοῦμε καὶ νὰ νοσταλγοῦμε τὴν οὐράνιο πατρίδα, στὴν ὁποία λάμπει ὁ ἀστὴρ τῆς Βηθλεὲμ εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(ἱ. ναὸς Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 27-7-1987)

ΠΗΓΗ

Οσία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου.



Eιρηνικώς έζησας Eιρήνη πάλαι,
Kαι νυν κατοικείς ένθα ειρήνη βρύει.

Βιογραφία

Η Οσία Ειρήνη έζησε στα χρόνια της βασίλισσας Θεοδώρας, που αναστήλωσε τις άγιες εικόνες.

Η Ειρήνη καταγόταν από την Καππαδοκία και διακρινόταν όχι μόνο για την ευσέβειά της, αλλά και για την σωματική ωραιότητά της και για την ευγενή ανατροφή της. Είχε ζητηθεί λοιπόν σε γάμο, από διακεκριμένο άνδρα του παλατιού και ξεκίνησε για το Βυζάντιο. Στη διαδρομή όμως, πέρασε από τη Μονή του Χρυσοβαλάντου και τόσο ελκύστηκε από τη συναναστροφή των καλογριών, ώστε πήρε τη μεγάλη απόφαση να παραμείνει μαζί τους. Έτσι απέρριψε τις κοσμικές δόξες, γύρισε στην πατρίδα της, πούλησε τα υπάρχοντά της, βοηθώντας πολλούς φτωχούς και τα υπόλοιπα χρήματα τα εναπόθεσε στη Μονή. Έγινε μοναχή και η ζωή της μέσα στο μοναστήρι υπήρξε πολύ ασκητική και αγία.

Όταν πέθανε η ηγουμένη, η Ειρήνη, παρά την άρνηση της, ορίστηκε διάδοχος της. Από τη νέα της θέση, επετέλεσε τα καθήκοντα της άριστα. Ο Θεός μάλιστα, την προίκισε με το προφητικό και θαυματουργικό χάρισμα. Έτσι διά της προσευχής της, απάλλαξε πολλούς από τα δαιμόνια. Προαισθάνθηκε τον θάνατο της και απεβίωσε ειρηνικά, γεμάτη χαρά για το ευχάριστο ουράνιο ταξίδι της.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Βασιλείας γήινους πάλαι οὐκ ἔτυχες, ἀλλ' ἄφθάρτων στεφάνων νῦν σὲ ἠξίωσεν, ὁ Νυμφίος σου Χριστὸς ὁ ὡραιότατος, ᾧ καθιέρωσας σαυτήν, ὅλῃ καρδίᾳ καὶ ψυχῇ, Εἰρήνη Ὁσία Μῆτερ, Χρυσοβαλάντου ἡ δόξα, ἡμῶν δὲ προσφυγὴ καὶ βοήθεια.

ΠΗΓΗ

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2018

Ατίμασαν τον Τίμιο Σταυρό την Παρασκευή 20 Ιουλίου στην Ελλάδα.


Αδελφοί μου, πως είναι δυνατόν να αναμένουμε την ευλογία, την σκέπη και την προστασία του Κυρίου και Θεού μας, από εθνικές και άλλες συμφορές που βρίσκουν την Ελλάδα, όταν ενώπιον τριάντα έξι χιλιάδων (36.000) Ελλήνων, ο τραγουδιστής του συγκροτήματος «Iron Maiden», την Παρασκευή 20 Ιουλίου 2018, ατίμασε τον Τίμιο Σταυρό πετώντας τον περιφρονητικά στο έδαφος, ενώ εκείνη την στιγμή οι Έλληνες αντί να του γυρίσουν την πλάτη, τον χειροκροτούσαν και ζητωκραύγαζαν.

Δοξάζουμε τον Κύριό μας, διότι είναι Θεός της Αγάπης. Δεν εκδικείται, δεν ανταποδίδει ποτέ κακό αντί κακού. Όταν όμως εμείς Του γυρίζουμε την πλάτη, Τον περιφρονούμε και με τον τρόπο μας Του ζητούμε να «αναχωρήσει» από την ζωή μας, την πόλη και την χώρα μας, τότε Εκείνος θλιμμένος αναχωρεί... Ξεχνούμε όμως ότι όταν φεύγει ο Χριστός, έρχεται δυστυχώς ο διάβολος που σκορπά τον θάνατο, την καταστροφή και πολλές άλλες συμφορές.

Παρακαλώ όλους σας να ζητήσουμε από τον Κύριό μας να επιστρέψει κοντά μας και ας γνωρίζουμε ότι έστω και αν είμαστε αμαρτωλοί Εκείνος θα επιστρέψει γιατί είναι Θεός Πατέρας, Θεός της Αγάπης και της συγχώρεσης. Επίσης να είμαστε βέβαιοι ότι επιστρέφοντας ο Κύριος κοντά μας, θα μας παρέχει και πάλι την ευλογία και την προστασία Του, από τις καταστροφές που σκορπά μόνο ο διάβολος με τα όργανά του και όχι ο Θεός της Αγάπης.

Δείτε απόσπασμα από το βίντεο στο οποίο ο τραγουδιστής πετά περιφρονητικά τον Τίμιο Σταυρό.

Γέροντας Νεκτάριος
Κυριακή 22 Ιουλίου 2018




Τρίτη 24 Ιουλίου 2018

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: «Οι Σύγχρονοι Κληρικοί είναι Προδότες της Πίστεως»!


Π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: «Οι Σύγχρονοι Κληρικοί είναι Προδότες της Πίστεως»!

Απόσπασμα από την 22η ομιλία στο Δευτερονόμιον του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου. Η ομιλία πραγματοποιήθηκε στις 2/11/81. Το συγκεκριμένο αυτό απόσπασμα ξεκινά από το 46΄ έως το 53΄λεπτό της ανωτέρω ομιλίας.

ΒΙΝΤΕΟ





ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Σάββατο 21 Ιουλίου 2018

Σάββας Ηλιάδης, Η Αλήθεια μας καλεί να την «εκδικηθούμε»!

Αποτέλεσμα εικόνας για ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΡΗΤΗΣ ΑΚΤΙΝΕΣ

Η Αλήθεια μας καλεί να την «εκδικηθούμε»!

Σάββας Ηλιάδης, δάσκαλος- Κιλκίς

Παρόλο τον λήθαργο που ενέσκυψε επί των ημερών μας στα αντανακλαστικά του λαού επί όλων των θεμάτων της ζωής, με αποτέλεσμα τη γενική απραξία, εντούτοις, στις ημέρες μας, δεν άντεξαν οι ψυχές που κρατούν ακόμη μέσα τους το θησαυρό του Γένους.

Έδειξαν πως διαθέτουν αντανακλαστικά και ήγειραν, ομοθυμαδόν, φωνή διαμαρτυρίας και αγανακτήσεως, πρωτοστατούντων των Μητροπόλεων, κατά των κυβερνώντων, αλλά και των λοιπών, φανερών και αφανών εχθρών, οι οποίοι έβαλαν σκοπό να καταλύσουν τα πάντα, «από γενεάς εις γενεάν». Τι θα γίνει όμως από δω και πέρα; Ο εχθρός, «ὡς λέων ὠρυόμενος», εργάζεται μεθοδικά και οργανώνει και προγραμματίζει τις επόμενες κινήσεις του, ενώ ο λαός αντιδρά, καταθέτοντας την ψυχική αγωνία του, αλλά δίχως πρόγραμμα και σχέδια σε βάθος χρόνου. Και αυτό, διότι δεν υπάρχει ηγεσία, η οποία θα οργανώσει αυτήν την αποστολή, ώστε να υπάρχει συνέχεια στον αγώνα. Πού είναι η ηγεσία και πού μπορεί να 
βρεθεί;
Πρέπει να καταλάβουμε και να αποδεχτούμε πως το πρώτο και βασικότατο αίτιο αυτής της κρίσης είναι η συνοδοιπορία με τον κόσμο και η διαρκής αποστροφή μας στην αγία Παράδοση. Όχι απλώς στην λαϊκή, αλλά στην ευσεβή Παράδοση, που σκοπός της είναι ο αγιασμός και η σωτηρία της ψυχής. Κατά συνέπεια, ποιοι πρέπει είναι οι «αρχηγοί», που θα ηγηθούν αυτού του κινήματος; Είναι αυτοί οι ίδιοι, που ενήργησαν και σ` αυτές τις κινητοποιήσεις. Φυσικά οι ποιμένες, οι διάδοχοι της αποστολικής Παραδόσεως και των αγίων και διδάχοι του λαού.

Όμως, στις ημέρες μας, που το κίνημα του οικουμενισμού βρίσκεται στο απόγειό του, είναι αδύνατον να γίνει κάτι τέτοιο. Και όχι μόνο δεν θα γίνει, αλλά θα συνεχιστεί και ο ίδιος κατήφορος. Οι πλείστοι ποιμένες σιώπησαν στο Κολυμπάρι, όπου ο οικουμενισμός έριξε μια ακόμη μεγάλη ταφόπλακα στην ελπίδα της επιστροφής. Νόθευσαν, άνευ όρων, τον ορισμό της έννοιας Εκκλησία και κατέλυσαν τα όριά της. Ενέδωσαν και ενδίδουν στις απαιτήσεις των δυνατών του κόσμου, για την αποδοχή των θεωριών περί μη κατοχής της αποκλειστικότητας της Αλήθειας από την Ορθοδοξία. Εξισώνουν ανερυθριάστως τις αιρέσεις με την μόνη αληθινή Εκκλησία και γενικώς πορεύονται φυγομαχούντες, ως γνήσιοι διάκονοι της παγκοσμιοποίησης. Πώς είναι δυνατόν να μάχονται τα «ελάσσονα» κακά, ενώ γνωρίζουν πως είναι γεννήματα ενός «μείζονος», το οποίο αφήνουν στο απυρόβλητο; Είναι παράλογο, διότι αυτό το ένα κακό θα γεννά συνεχώς άλλα παρόμοια κακά. Διότι ο οικουμενισμός είναι η πρώτη και βασική αιτία και ο γεννήτορας όλων των κακών που συμβαίνουν στον τόπο μας.

Ο άγιος Χρυσόστομος στη θεία Λειτουργία αναφωνεί δι` αυτών: «Τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα», αιτούμενος την ενότητα στην πίστη και την κοινωνία στα δώρα του Αγίου Πνεύματος. Θέτει ως προϋπόθεση την κοινή πίστη, για να έχει η Εκκλησία ως σώμα, αλλά και ο κάθε πιστός ξεχωριστά, την παρρησία, ώστε να παραδώσουν, να «εγκαταλείψουν» τον εαυτό τους και όλη τους τη ζωή, στα χέρια του Θεού.

Η ενότητα είναι η κυρίαρχη δύναμη, που βασιλεύει ανάμεσα στα βαπτισμένα μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τα οποία αγιάζονται διαρκώς και γίνονται κοινωνοί του Αγίου Πνεύματος, διά της συμμετοχής στα άγια Μυστήρια και στην ευσεβή πολιτεία, δηλαδή στην ιερή Παράδοση, η οποία διδάσκεται από τους αγίους της. Έτσι δημιουργείται το κοινό φρόνημα, με την μυστικώς απορρέουσα εσωτερική βεβαιότητα, ότι είναι μέλη του ενιαίου και αδιάσπαστου σώματος της Μίας Εκκλησίας του Χριστού και κρατούν τη ζέση στην καρδιά, για να αγωνίζονται υπέρ αυτής. 

Λέγοντας ενότητα, εννοούμε το συμπαγές, το αδιάσπαστο, το ενιαίο. Υπάρχει οπωσδήποτε μια ισχυρή, μυστική συνεκτική δύναμη, η οποία συνδέει τις ψυχές, συντηρεί, ζωογονεί και ανανεώνει διαρκώς την πίστη στην ενότητα αυτή. Είναι η προσήλωση στο ένα Πρόσωπο, στη μία Αλήθεια, δηλαδή στον αποκαλυφθέντα, βεβιωμένο και μεμαρτυρημένο διά των αγίων, Χριστό. Η κοινή αυτή έμπρακτη πίστη, που είναι και ο ιεροκρύφιος θεμελιωτής της κοινοτικής ζωής, της ανυπόκριτης και υγιούς συμβίωσης των ανθρώπων. (Α΄Κορινθ.ιβ΄,1-11).

Η ενότητα είναι απαιτητική. Είναι, όπως όλες οι αρετές, σκληρή και αδυσώπητη. Απαιτεί πίστη στη δύναμή της και αγώνα και επιμονή, για την διατήρησή της. Προϋποθέτει τη θυσιαστική αντιμετάδοση των χαρισμάτων μεταξύ των πιστών, που την αποζητούν. Η φυγομαχία, σύνηθες «άθλημα» της εποχής, με σύμμαχο την εκλογίκευση, η οποία κατάντησε πανάκεια για την δικαιολόγηση όλων των «αδιεξόδων» του σημερινού ανθρώπου, η φυγομαχία, επαναλαμβάνουμε, αποτελεί την ευκολότερη λύση, για την προδοσία και την κατάργηση της ενότητας, αφού προβάλλεται σήμερα ευτελώς ως άθλος, με πλήθος «λογικών επιχειρημάτων», από το εκκοσμικευμένο εκκλησιαστικό καθεστώς, για την καταστολή του ελέγχοντος συνειδότος.

Η ενότητα, για να καρποφορήσει, πρέπει να ποτιστεί με δάκρυα, ιδρώτα και αίμα. Έτσι μας την άφησαν παρακαταθήκη οι άγιοι και μας έδωσαν εντολή, να την παραδώσουμε αγκαλιασμένη με την Αλήθεια. «Καί τήν ἀγάπην φυλάττεσθαι καί τήν ἀλήθειαν ἐκδικεῖσθαι», λέει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Και η μεν αγάπη, κατά τον άγιο ζητάει μόνο διαφύλαξη, κράτηση (φυλάττεσθαι), κάτι που δεν χρειάζεται μάχες και θυσίες, αφού είναι δώρο του Θεού, ενώ η Αλήθεια, η πίστη, ζητάει προφύλαξη,προστασία(ἐκδικεῖσθαι).

Τι σημαίνει όμως η λέξη «εκδίκηση» στην παραπάνω αυτή φράση; Ό,τι σημαίνει και στην παραβολή του άδικου κριτή και της χήρας, που του ζητούσε επίμονα να την δικαιώσει απέναντι στον αντίδικό της: «χήρα δὲ ἦν ἐν τῇ πόλει ἐκείνῃ, καὶ ἤρχετο πρὸς αὐτὸν λέγουσα· ἐκδίκησόν με ἀπὸ τοῦ ἀντιδίκου μου». (Λουκά, 18,3). «ἐκδίκησόν με»,είναι το ρήμα και ερμηνεύεται, σύμφωνα με το Υπόμνημα του καθηγητή Τρεμπέλα: «Βγάλε μια απόφαση, που να με προστατεύει από τον αντίδικό μου, διεκδίκησε εσύ το δίκαιό μου και έτσι θα με προστατεύσεις από τον αντίδικό μου. Δεν εκφράζει την έννοια της τιμωρίας κατά του αντιδίκου, αλλά την προστασία από αυτόν. Δεν σημαίνει, λοιπόν, τιμώρησε τον αντίδικό μου». Επίσης ο μακαριστός δάσκαλός μας, καθηγητής Σ. Σάκκος, στην ερμηνεία της παραβολής γράφει: «εκδίκησόν με από του αντιδίκου μου, υπερασπίσου με από τον άνθρωπο που με αδικεί. Δεν ζητούσε εκδίκηση, τιμωρία, αλλά προστασία. Αγωνιζόταν για ό,τι δικαιούνταν, αλλά της το κρατούσε ο αντίδικός της».

Η Αλήθεια ζητάει αγώνα και μαχητικότητα. Ενότητα χωρίς Αλήθεια, δηλαδή χωρίς καθαρή και ανόθευτη πίστη, είναι ψευδαίσθηση. Είναι κατασκεύασμα στην άμμο. Είναι σπίτι αθεμελίωτο και καράβι ανερμάτιστο, τουτέστιν ευανάτρεπτο. Είναι επινόηση δαιμονικής υποβολής. Είναι δώρο από τον δαίμονα στους ανθρώπους και αντίδωρο των ανθρώπων σ` αυτόν, για το καταστροφικό του έργο.

Καημός μεγάλος των οικουμενιστών, είναι η «πολυπόθητη ένωση», με τους έξωθεν της Εκκλησίας αιρετικούς, χριστιανούς αποκαλουμένους και λοιπούς, δίχως την ανάγκη επιστροφής τους στην κοινή πίστη. Η προδοτική ένωση στο όνομα της «αγάπης». Μιας αγάπης, η οποία δεν χρειάζεται να ακουμπάει στην Αληθινή πίστη. Μιας αγάπης-απάτης. Βέβαια, δεν μιλούν ακόμη καθαρά για ενότητα, διότι δεν πέρασε πλήρως στη συνείδηση του λαού, το «είμαστε ίδιοι». Μιλούν για ενότητα, μόνο, όταν πρόκειται να κάνουν τους γνωστούς και οικείους σ` αυτούς πονηρούς ελιγμούς τακτικής, λεκτικούς και πρακτικούς, για να «ελλιμενίσουν», πάση θυσία, την πλάνη τους στις καρδιές των εν αγνοία όντων πιστών και να προωθήσουν, βήμα βήμα και με αξιοθαύμαστη υπομονή, όχι απλώς τα σκοτεινά τους σχέδια, αλλά τα σχέδιά τους, που οδηγούν ασφαλώς στο σκοτάδι.

Δεν είναι δυνατόν να αφήσει ο Θεός, ώστε να ολοκληρώσουν τα προγράμματά τους. Διότι σ` αυτήν τη ζωή, η αγάπη του Θεού καραδοκεί πριν από τη δικαιοσύνη του. Και μας «χρωστάει» ακόμη προθεσμίες για μετάνοια και επιστροφή. Εξαρτάται από τον καθένα μας, αν και πόσο, εν προσοχή και εν προσευχή, θα αξιοποιήσουμε αυτές τις προθεσμίες.

Η μυροφόρος ισαπόστολος Μαρία Μαγδαληνή (22 Ιουλίου)


Η ΜΥΡΟΦΟΡΟΣ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΜΑΡΙΑ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ
του Κων. Α. Οικονόμου,δασκάλου

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΗΣ: Πατρίδα της ήταν η πόλη Μάγδαλα της Γαλιλαίας, στη Δυτική όχθη της Τιβεριάδος λίμνης, και γι' αυτό ονομάσθηκε Μαγδαληνή. Καταγόταν από πλούσια οικογένεια. Οι γονείς της, Σύρος και Ευχαριστία, ήταν εξαιρετικά φιλεύσπλαχνοι και ζούσαν με φόβο Θεού. Όταν η Μαρία άρχισε να μεγαλώνει διάλεξε, αντίθετα με τις συνήθειες των κοριτσιών της εποχής, να παρακολουθεί μαθήματα κοντά σε δάσκαλο. Έτσι μελέτησε την Παλαιά Διαθήκη ενώ ιδιαίτερα αγάπησε το Ψαλτήριο και τις Προφητείες, εμβαθύνοντας στις προρρήσεις των Προφητών για την έλευση του Μεσσία.

Μετά τον θάνατο των γονέων της, συνέχισε να ζει με μελέτη και προσευχή, απορρίπτοντας καλοπέραση και ηδονές. Μοίραζε τα πλούτη της και τα υπάρχοντά της σε όποιους είχαν ανάγκη. Διάλεξε το δρόμο της αγνείας και παρθενίας και απέφευγε τις πολλές συναναστροφές και εκδηλώσεις. Αυτήν την ενάρετη πολιτεία της, φθονώντας ο Διάβολος, όρμησε εναντίον της με όλη του την δύναμη. Την πολιόρκησε με τα σκοτεινά και πονηρά τεχνάσματά του στέλνοντας επτά πονηρά πνεύματα που την κυρίευσαν.

Από αυτά τα τα πνεύματα ο Κύριος την θεράπευσε και την λύτρωσε. Κι αυτό γιατί εκείνη πλησίασε τον Σωτήρα Ιησού Χριστό με θερμή πίστη λαμβάνοντας από τον Ιατρό ψυχών και σωμάτων ίαση και θεραπεία. Διαβάζουμε σχετικά στην Αγία Γραφή: «Μαζί με αυτόν (τον Κύριο) ήταν και οι δώδεκα μαθητές και μερικές γυναίκες, οι οποίες είχαν θεραπευθεί από Αυτόν από νόσους και βασανιστικές παθήσεις και από πνεύματα πονηρά και από ασθένειες. Η Μαρία, η οποία ελέγετο Μαγδαληνή, και από την οποία είχαν εκδιωχθή επτά δαιμόνια και η Ιωάννα, σύζυγος του Χουζά, (...) και η Σουσάννα και άλλες πολλές, οι οποίες υπηρετούσαν Αυτόν και προσέφεραν για την συντήρηση Αυτού και των Αποστόλων από τα υπάρχοντά τους» (Λουκ η΄1-3). Στο βίο της Αγίας διαβάζουμε για τα επτά δαιμόνια: «Όταν ακούς για τα επτά δαιμόνια να σκέπτεσαι τα πνεύματα που είναι τα αντίθετα των επτά αρετών. Δηλαδή πνεύμα αφοβίας Θεού, πνεύμα ασυνεσίας, πνεύμα αγνωσίας, πνεύμα ψεύδους, πνεύμα κενοδοξίας, πνεύμα επάρσεως, πνεύμα κάλλους. Και όλα αυτά είναι αντίθετα και αντίπαλα όλων των αρετών. Γιατί κάθε αμαρτία έχει τον δαίμονά της δηλ. το πνεύμα που την ενεργεί». Ο Θεοφάνης Κεραμεύς γράφει: «Αλλά να μην νομίση κανείς ότι η Μαρία είχε επτά δαίμονες. Αλλά (...) και οι ενέργειες των δαιμόνων λέγονται δαίμονες. η ακηδία, η φειδωλία, η απείθεια, ο φθόνος, το ψευδός, η απληστία και κάθε πάθος είναι συνώνυμον του δαίμονος που το εγέννησε.». Με την άποψη αυτή συμφωνεί και ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας, ενώ ο Άγιος Μόδεστος Ιεροσολύμων πιστεύει ότι ο αριθμός επτά είναι συμβολικός
.
Η ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗΣ: Είναι κατασυκοφάντηση και βλάσφημος λόγος εναντίον της αγίας Μαγδαληνής η ταύτισή της με την αμαρτωλή γυναίκα του Ευαγγελίου, η οποία στο σπίτι του Φαρισαίου άλειψε τα πόδια του Ιησού με μύρα. Η παρερμηνεία οφείλεται σε ορισμένους συγγραφείς ακόμη και εκκλησιαστικούς που ταύτισαν την αγία Μαρία την Μαγδαληνή με την αμαρτωλή γυναίκα, που έπλυνε τα πόδια του Κυρίου με τα δάκρυά της αλείφοντάς τα με μύρο, δείχνοντας την συντριβή της και την μετάνοιά της για τις αμαρτίες της (Λουκ. ζ' 36-50). Γι' αυτήν μιλά ο Ευαγγ. Λουκάς ανώνυμα: «Και γυνή ήτις ην αμαρτωλός εν τη πόλει». Στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο (Λουκ. η', 1-3), ομιλεί για την αγία Μαρία την Μαγδαληνή και αναφέρεται στην θεραπεία της από τον Ιησού. Αν η Μαρία η Μαγδαληνή ήταν η αμαρτωλός γυνή, ο άγιος Ευαγγελιστής δεν θα απέκρυπτε το όνομά της, γιατί παρακάτω μιλάει συγκεκριμένα και ονομαστικά γι' αυτήν και για την θεραπεία της από τα δαιμόνια. Το όνομα της αμαρτωλής και πόρνης γυναικός δεν αναγράφεται στα ιερά Ευαγγέλια.
Η αγία Μαρία η Μαγδαληνή αναφέρεται πάλι συγκεκριμένα και ονομαστικά μετά την θεραπεία της, ως μαθήτρια και Κυρίου και ακόλουθος της Θεοτόκου, ως Διακόνισσα των Αποστόλων και ως πρώτη των Μυροφόρων. Στην Ορθόδοξη Υμνολογία της Μεγάλης Εβδομάδος, γίνεται πολύ καθαρά η διάκριση μεταξύ των γυναικείων αυτών προσώπων. Της μεταμελημένης πόρνης που άλειψε μύρα τον Κύριο, της οποίας «μνείαν ποιείσθαι οι θειότατοι Πατέρες εθέσπισαν» τη Αγία και Μεγάλη Τετάρτη, και της αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής ως Μυροφόρου και Ευαγγελιστρίας της Αναστάσεως του Σωτήρος. Απαντώντας στο ερώτημα “πώς προέκυψε η πλάνη αυτή;” απαντάμε απερίφραστα πως αυτή προήλθε από την Δύση και είναι άλλη μία παπική πλάνη, την οποία ακολούθησαν διάφοροι συγγραφείς και σεναριογράφοι από τον Καζαντζάκη μέχρι τον Νταν Μπράουν.

ΑΚΟΛΟΥΘΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ: Η Μαγδαληνή συναισθανόμενη την μεγάλη ευεργεσία του Κυρίου, γεμάτη ευγνωμοσύνη, άφησε τα πάντα κι ακολούθησε το Διδάσκαλο, όπως έκαναν οι Μαθητές και Απόστολοι. Για τα επίγεια και για τους συγγενείς καθόλου πλέον δεν νοιαζόταν. Κατανόησε πλήρως και πίστεψε ότι Αυτός είναι αληθώς ο Υιός του Θεού. Και τον ακολουθούσε πιστά και αφοσιωμένα, υπηρετώντας Αυτόν και τους μαθητές Του και όσους Τον ακολουθούσαν. Τα πλούτη της, την περιουσία της, όλα τα διέθεσε στην διακονία των Μαθητών και του Κυρίου. Αλλά και με την Μητέρα Του, Θεοτόκο Παρθένο, συνδέθηκε με σύνδεσμο φιλίας και αγάπης και με τους συγγενείς της. Μάλιστα, “ξεχώρισε μέσα στην συνοδεία των Μαθητριών ως πρώτη μετά την Θεοτόκο, όπως ο Πέτρος ξεχώριζε ως πρώτος και επί κεφαλής των Αποστόλων”. (Αγ. Μόδεστος)

Η ΑΝΔΡΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗΣ: Η Μαγδαληνή, όταν όλοι οι μαθητές, πλην Ιωάννου, έσπευσαν να κρυφτούν φοβούμενοι πιθανή σύλληψή τους μετά τη σύλληψη του Κυρίου, παρέμεινε κοντά Του, ακόμη και κάτω από το Σταυρό.

Διαβάζουμε στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο: “Στάθηκαν δε πλησίον εις τον Σταυρόν του Ιησού η μητέρα Του και η αδελφή της μητέρας Του, Μαρία του Κλωπά, και η Μαρία η Μαγδαληνή.” (Ιω. ιθ΄25). Από απόσταση στην αρχή παρακολουθούσαν δακρυσμένες, με πόνο και σπαραγμό ψυχής οι Μαθήτριες με την Θεοτόκο την πορεία του Κυρίου προς τον Γολγοθά και τη σταύρωσή Του. Μαζί τους, η αγία Μαρία η Μαγδαληνή πονεμένη αλλά άφοβη, παρακολουθούσε το δράμα του Διδασκάλου. Συμπαραστέκεται στην θλιμμένη Μητέρα Του προσπαθώνταςεί να την παρηγόρησει. Δίπλα στον Σταυρό, ζει το αποκορύφωμα του θείου Δράματος. Εκεί, άκουσε τον Κύριο να αρθρώνει τις τελευταίες Του λέξεις. Να απευθύνει τον τελευταίο Του λόγο στην Μητέρα Του, λέγοντας: «Μήτηρ, ιδού ο Υιός Σου» και στον αγαπημένο μαθητή Ιωάννη: «Ιωάννη, ιδού η μήτηρ σου» (Ιω. ι', 26-27). Και η Μαγδαληνή ξεσπά σε θρήνο που συνοδεύει τον θρήνο της Παναγίας Μητέρας, που σπαράζει και οδύρεται, ακούγοντας τον αγαπημένο Της Υιό, να αφήνει την τελευταία του λέξη «Τετέλεσται» μαζί με την τελευταία ανθρώπινη πνοή Του επάνω στον Σταυρό.

Η ΜΥΡΟΦΟΡΟΣ ΜΑΡΙΑ: Μετά την Αποκαθήλωση του Κυρίου και την ταφή Του, οι Μαθήτριες του Κυρίου «Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία Ιωσή εθεώρουν που τίθεται» (Μάρκ. Ιε΄47). Ενώ αλλού διαβάζουμε: “Ην δε εκεί Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία, καθήμενοι απέναντι του τάφου» (Ματθ. κζ' 59-61). Κι ενώ οι Απόστολοι κρύφθηκαν «δια τον φόβον των Ιουδαίων», αυτές θα επιστρέψουν στον Τάφο, Μυροφόρες, φέρνοντας μύρα και αρώματα ακριβά και πολύτιμα, για να «μυρίσουν» το άχραντο Σώμα δηλαδή να το αλείψουν με αρώματα και μύρα. Να προσφέρουν στο Πανάγιο Σώμα Του το τελευταίο λατρευτικό τους ιερό καθήκον στον Διδάσκαλο. Ετσι η Μαρία η Μαγδαληνή με τις άλλες γυναίκες επιστρέφοντας στα Ιεροσόλυμα αγόρασαν αμέσως τα μύρα από την Παρασκευή το βράδυ, (Λουκ. κγ΄55,56) διότι το Σάββατο υπήρχε αργία, σύμφωνα με τον Νόμο. Αφού περίμεναν να περάσει η ημέρα του Σαββάτου κι ενώ ξημέρωνε η Κυριακή, ξεκίνησε για τον Τάφο του Ιησού μαζί με τις άλλες Μυροφόρες γυναίκες. «Τη δε μια των σαββάτων όρθρου βαθέος ήλθον γυναίκες επί το μνήμα φέρουσαι α ητοίμασαν αρώματα» (Λουκ. κδ', 1). Βρίσκονταν οι άγιες και ηρωικές αυτές γυναίκες σ' ένα ξένο τόπο. διατρέχοντας τόσους κινδύνους. Όμως δεν υπολόγιζαν θυσίες, ούτε την ζωή τους.

«Το ασθενέστερον γένος ανδρειότερον εφάνη τότε» (Ιωάννης ο Χρυσόστομος). Η αγία Μαρία η Μαγδαληνή έχει ξεχωριστή θέση μεταξύ των Μυροφόρων1 και Μαθητριών. Και οι τέσσερις Ευαγγελιστές αναφέρουν αυτήν πρώτη από όλες τις άλλες Μυροφόρες, μάλιστα δε ο Ιωάννης γράφει μόνον γι' αυτήν στο Ευαγγέλιό του και αυτήν μόνο αναφέρει. Ξεκινάει μόνη της μέσα στη νύχτα. Ανυπομονεί να φτάσει πρώτη στον Τάφο. Ήταν περισσότερο θερμή στην αγάπη της. Η Μαρία «πάνυ γαρ περί τον Διδάσκαλον φιλοστόργως έχουσα...» (Χρυσόστομος). Καθώς φτάνει, βρίσκει τον Τάφο αδειανό, τον λίθο αποκεκυλισμένο. Και τότε σκέφτεται ότι κάποιοι έκλεψαν το Άγιο Σώμα του Ιησού (Ιω. Κ', 1). Φαίνεται από τα άγια Ευαγγέλια ότι η Μαγδαληνή πήγε πολλές φορές εκείνο το βράδυ του Σαββάτου στον Τάφο. Πήγε πρώτα μαζί με την Θεοτόκο νύχτα ακόμη, πολύ πριν ξημερώση (Ματθ. κη', 1-10), πήγε μαζί με άλλες γυναίκες αργότερα (Λουκ. κδ' 1-10 και Μάρκ. Ιστ', 1-8), ενώ ήρθε ακόμη μία φορά μαζί με τους Αποστόλους Πέτρο και Ιωάννη (Ιω. κ', 1-10). Οι Μυροφόρες γυναίκες αξιώθηκαν αυτές πρώτες να ακούσουν από Άγγελο Κυρίου το ευφρόσυνο μήνυμα ότι «ηγέρθη ο Κύριος» και να γίνουν πρώτες και αψευδείς μάρτυρες της Αναστάσεως. Ακόμη και μετά την έλευση των Μαθητών στον Τάφο και την αποχώρησή τους η Μαγδαληνή παραμένει και κλαίει γοερά: «Ίστατο η Μαρία, έξωθεν του μνημείου κλαίουσα» (Ιω. Κ', 11).

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς γράφει: “Κλαίει, γιατί χάθηκε το Σώμα του Κυρίου της και δεν ξέρει ποιος το πήρε. Η χριστοφόρος Μαγδαληνή έμεινε εμφιλοχωρούσα τω μνήματι και περιενόστει αλύουσα, και λιβάδας (ποταμούς) δακρύων ενστάζουσα, τη επιμόνω προσεδρία υψηλότερόν τι καραδοκούσα μαθείν». Απαρηγόρητη κλαίει και θρηνεί, γιατί δεν μπορεί να αντέξει την στέρηση του Θεανθρώπου Σωτήρος. Γράφει ο άγιος Νικόδημος Αγιορείτης: «Ηξεύρουσι γαρ αι φιλόθεαι ψυχαί και καρδίαι τι αξίζει ο Θεός και ο Ιησούς, και δια τούτο, όταν τον στερηθούν, τρέχουν επάνω και κάτω, τον ζητούν επιπόνως, και χύνουν δι' Αυτόν αιματωμένα δάκρυα." Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος επισημαίνει: “... μεγάλην ωφέλειαν προξενούν τα δάκρυα. Αυτά έκαναν τις Μυροφόρους γυναίκες να ιδούν τον Αναστάντα Χριστόν, αυτά τις έκαναν να ιδούν τους Αγγέλους, αυτά τις αξίωσαν να γίνουν της Αναστάσεως πρώται κήρυκες, και να χρηματίσουν των Αποστόλων και Ευαγγελιστών του Κυρίου ευαγγελίστριαι». Για τον θρήνο της Μαγδαληνής έξω από τον Τάφο γράφει ο ιερός Χρυσόστομος: « (η Μαγδαληνή) έλαβε μεγάλο μισθό, γι' αυτήν την μεγάλη φροντίδα της. Γιατί εκείνο που δεν είδαν οι Μαθητές, το είδε πρώτη η γυναίκα. Είδε δύο Αγγέλους, να κάθονται ο ένας προς το μέρος των ποδιών και ο άλλος προς το μέρος της κεφαλής, με λευκή ενδυμασία και το πρόσωπο γεμάτο από πολλή φαιδρότητα και χαρά». Από την εμφάνιση των δύο Αγγέλων η Μαρία μένει έκπληκτη, θαμπωμένη από το παράδοξο θέαμα. «Γυναίκα, γιατί κλαις; Ποιον ζητείς;» Την ρωτούν. Και αυτά τα είπαν, κατά κάποιον τρόπον σαν να την επέπλητταν. Και εκείνη λέγει: «Πήραν τον Κύριό μου από το μνημείο, και δεν γνωρίζω πού τον έβαλαν» (Ιω. κ΄13). Τότε, στρεφόμενη η Μαρία είδε τον Ιησού! Και εκείνος την ρωτάει: «Γύναι, τί κλαίεις; Τίνα ζητείς;» (Ιω. κ', 15). Δεν Τον αναγνωρίζει ακόμη. Τα μάτια της «εκρατούντο του μη επιγνώναι αυτόν» (Λουκ. κδ', 16), όπως έγινε με τους δύο Μαθητές που βάδιζαν προς την Εμμαούς. Και αυτή Τον ρώτησε: «Κύριε, εάν εσύ τον πήρες στα χέρια σου, πες μου που τον έχεις τοποθετήσει, κι εγώ θα τον πάρω από εκεί». «Ω της ευνοίας και φιλοστοργίας της γυναικός!» (ΙωάννηςΧρυσόστομος). Και η απάντηση του Κυρίου: «Μαρία!». Τότε εκείνη συγκλονισμένη από το άκουσμα, αυθόρμητα απαντά: «Ραββουνί» δηλ. Διδάσκαλε. Φωτίστηκε ο νους της, και να κατάλαβε ποιος ήταν αυτός που της μιλούσε. Σπεύδει τότε να αγκαλιάσει και να ασπαστεί τα πόδια του Κυρίου. Μα Αυτός την αποτρέπει λέγοντάς της: «Μη μου άπτου. ούπω γαρ αναβέβηκα προς τον Πατέρα μου» (Ιω. κ', 17). Επειδή ήτο ακόμη η Μαρία ατελής κατά το φρόνημα, και Τον αναζητούσε στον Τάφο ως άνθρωπο, θέλει να ανυψώσει το φρόνημά της, ώστε να μην τον νομίζει πλέον άνθρωπο, αλλά και Θεό. Σαν να της έλεγε: “Δεν φέρω πλέον το ίδιο φθαρτό σώμα, την σάρκα της παχύτητος και της φθοράς. Το Σώμα αυτό δεν μπορείτε να το πλησιάσετε και να το αγγίξετε.” Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης γράφει σχετικά: «Ας μη ζητήσουμε ανάμεσα στους νεκρούς αυτόν που ζει. Ο Κύριος απωθεί όποιον τον ζητεί μ' αυτόν τον τρόπον, λέγοντάς του "μη μου άπτου". Όταν ανεβώ στον Πατέρα μου τότε θα σου επιτρέπεται να με αγγίζεις. Θέλει να πει μην αποτυπώσεις στην πίστη σου την σωματική και δουλική μορφή μου, αλλά να λατρεύεις αυτόν που βρίσκεται στην δόξα του Πατέρα και υπάρχει με την μορφή του Θεού και που είναι Λόγος του Θεού». Το “Μη μου άπτου” μπορεί να σημαίνει και την νοητή προσέγγιση και επαφή. Η Μαρία ίσως ήθελε να ερευνήσει πώς οικονομήθηκε το Μυστήριο της Αναστάσεως. Την απομακρύνει και την αποθαρρύνει από τέτοιου είδους ερωτήσεις που είναι πάνω από τις δυνάμεις της και τα ανθρώπινα μέτρα της. Έτσι το "Δεν ανέβηκα ακόμη προς τον Πατέρα μου", μπορεί να σημαίνει ότι δεν μπορώ ακόμη να σας ελκύσω κι εσάς και να σας ανεβάσω στην υψηλότερη θεωρία και γνώση που θα γίνει αργότερα με την κάθοδο σ' εσάς του Αγίου Πνεύματος (Πεντηκοστή). Μεγάλη ευτυχία για την Μαρία να δει πρώτη τον Αναστάντα Ιησού και να μιλήσει μαζί Του, μετά την Θεοτόκο.

Μεγάλη η τιμή να την στείλει στους Αποστόλους, να μάθουν και αυτοί την χαρμόσυνη είδηση. Γιατί αμέσως μετά αμέσως προσέθεσε: «Πορεύου δε προς τους αδελφούς μου και ειπέ αυτοίς. αναβαίνω προς τον πατέρα μου και πατέρα υμών, και Θεόν μου και Θεόν υμών» (Ιω. κ' 17). Και έπειτα: «Έρχεται Μαρία η Μαγδαληνή απαγγέλουσα τοις μαθηταίς ότι εώρακε τον Κύριον, και ταύτα είπεν αυτή». Γίνεται έτσι η Μαγδαληνή των Αποστόλων απόστολος, των Μαθητών κήρυκας, των Ευαγγελιστών ευαγγελίστρια (Ιωάννης Χρυσόστομος).

Η ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Ύστερα από την Ανάληψη του Κυρίου στους Ουρανούς, συνήθιζαν οι πιστοί να συγκεντρώνονται στο υπερώον και να προσεύχονται μαζί με τους Αποστόλους και όλους τους Μαθητές του Κυρίου.(Πράξ α΄14). Μετά την Επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής, οι Απόστολοι διασκορπίσθηκαν σε διάφορους τόπους για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο, σ' όλα τα έθνη και σ' όλους τους λαούς, όπου τους κατηύθυνε το Άγιο Πνεύμα. Και η Μαρία, όπως λέγει η παράδοση, κατευθύνθηκε στη Ρώμη, για να ζητήσει από τον Καίσαρα Τιβέριο απόδοση δικαιοσύνης για τον άδικο θάνατο του Ιησού.

Ακολουθώντας τον δρόμο και την ζωή των Αποστόλων, αρχίζει την μακρινή οδοιπορία, καταφρονώντας κόπους, εμπόδια και δυσκολίες. Καθ' οδόν διδάσκει και κηρύττει. Διηγείται και διακηρύττει την Ανάσταση του Κυρίου. Ο Νικηφ. Κάλλιστος Ξανθόπουλος ιστορεί: «Αλλά και προς αυτόν τον Καίσαρα Τιβέριον παρουσιάσθηκε και καλά εξετέλεσε την αποστολή της». Αφού δικάσθηκαν και τιμωρήθηκαν οι σταυρωτές του Κυρίου, η Μαρία η Μαγδαληνή κατήχησε τους πιστούς στην Ρώμη και αφού κήρυξε στην Ρώμη, περιηγήθηκε την Ιταλία και Γαλλία. Και επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα, περνώντας πρώτα από την Αίγυπτο, την Φοινίκη, την Συρία και την Παμφυλία. Σ' όλες αυτές τις χώρες εδίδασκε και εκήρυττε το Ευαγγέλιο και την πίστη στον Αναστάντα Ιησού. Στα Ιεροσόλυμα μικρό διάστημα παρέμεινε μαζί με την Υπεραγία Θεοτόκο, ως την Κοίμησή της. Κατά την παράδοση της Εκκλησίας μας, η αγία Μαρία Μαγδαληνή μετέβη κατόπιν στην Έφεσο, όπου δίδασκε ο ηγαπημένος μαθητής, ο υιός της βροντής, Ιωάννης. Εκεί συμμετείχε στο κήρυγμά του και έγινε βοηθός και συμπαραστάτης του στις δοκιμασίες και στις θλίψεις του, στην φυλάκισή του και σε όλα του τα δεινά. Στην Έφεσο, η Αγία, οδήγησε πολλούς στην πίστη και στην επίγνωση της αλήθειας. Μετά τον θάνατό της το σώμα της ενταφιάσθηκε από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, σε σπήλαιο κοντά στην Έφεσο.

Κατά την ώρα της ταφής, επιτελέσθηκαν πολλά θαύματα, καθώς και τους μετέπειτα χρόνους, μέχρι και σήμερα, η Αγία δεν σταμάτησε να θαυματουργεί. Το έτος 890 μ.Χ. ο βασιλεύς Λέων Στ' ο Σοφός (886-912), έκανε ανακομιδή του αγίου λειψάνου της μεταφέροντάς το στην Κωνσταντινούπολη, στον Ναό του Αγίου και Τετραημέρου φίλου του Χριστού Λαζάρου. Η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη της αγίας Μυροφόρου και Ισαποστόλου Μαρίας Μαγδαληνής την 22 Ιουλίου. Επίσης την συνεορτάζει μαζί με τις άλλες Μυροφόρες Άγιες Γυναίκες, την τρίτη Κυριακή μετά το Πάσχα (των Μυροφόρων). Η ανακομιδή των λειψάνων της εορτάζεται στις 4 Μαΐου.
………………………………………………………………………….
1. Οι Μυροφόροι γυναίκες που μνημονεύονται είναι: η Μαρία Μαγδαληνή, η Μαρία, μητέρα του Ιακώβου και του Ιωσή, η Σαλώμη του Ζεβεδαίου, μητέρα των Αποστόλων Ιακώβου και Ιωάννου, η Μαρία του Κλωπά, η Ιωάννα, σύζυγος του Χουζά επιτρόπου του Ηρώδη, η Σωσάννα, η Μαρία και η Μάρθα, αδελφές του Λαζάρου.

Δείτε και ένα μικρότερο άρθρο: -Η μυροφόρος ισαπόστολος Μαρία Μαγδαληνή

ΠΗΓΗ

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2018

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ ΚΑΙ Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑ !


του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου

Ο Θεσβίτης Ηλίας, ο σημαντικότεροςπροφήτης του Θεού, που έδρασε μετά το 900 π.Χ., κατέβασε φωτιά εξ ουρανού, ανέστησε τον γιο χήρας στα Σαρεπτά, στο όρος Χωρήβ είδε, όσο ανθρωπίνως δυνατό, τον Θεό, έσχισε τον Ιορδάνη και ανελήφθη με πύρινη άμαξα, ενώ στη Μεταμόρφωση του Κυρίου στάθηκε, δίπλα Του. Όλα αυτά δείχνουν με πόσο ζήλο υπηρέτησε ο Προφήτης το Θεό. Ο Προφήτης Ηλίας, χωρίς να γράψει κάτι, είναι ο προφήτης που είναι παρών στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη. Θα ασχοληθούμεμε ένα περιστατικό της ζωής του, που είναι τύπος των εσχάτων.[Βοηθός μας, ο μακαριστός αρχιμανδρίτης Αθανασίος Μυτιληναίος, ηγουμένος της Μονής Αγίου Δημητρίου Στομίου, ένθεος κήρυκας, φωτιστής των Λαρισαίων, το έργο του οποίου διασώζεται εις το διηνεκές μέσω του διαδίκτυου.]

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΩΝ: Λέει ο Απ. Παύλος ότι ο Θεός έχει ορίσει τα σύνορα και το πόσο καιρό θα ζήσει κάθε λαός. Ο Ισραήλ ήταν λαός αγαπημένος, ξεχωριστός, και ο Θεός πολλές φορές τον προστάτευσε. Την εποχή όμως του Προφήτη, το βασίλειο του Ισραήλ αποστάτησε απ' τον Θεό. Βασιλιάς τότε ήταν ο Αχαάβ, υποχείριο της ειδωλολάτρισσας συζύγου του, Ιεζάβελ. Γρήγορα, εξαιτίας αυτής, η Θεία Λατρεία κυνηγήθηκε, ενώ εισήχθη η λατρεία ειδώλων (Βάαλ - Αστάρτη). Τότε, εμφανίζεται στο βασιλιά ο ζηλωτής Προφήτης Ηλίας, ανακοινώνοντας φοβερό θείο μήνυμα: συνεχής ανομβρία, τιμωρία του Θεού, για την αποστασία του λαού και του ιδίου. Τα λόγια του ήταν η κρίση του Θεού για την αποστασία των Ισραηλιτών. Ο Θεός, μέσω Προφητών αναφέρεται στο μέλλον διαφόρων λαών, κατευθύνοντας τις τύχες τους, όπως ο Δανιήλ προφήτευσε τη νίκη των Ελλήνων κατά των Περσών.

Ούτε, λοιπόν, οι Έλληνες βγαίνουμε εκτός του θείου σχεδίου, πόσο μάλλον αφού δεχθήκαμε το Ευαγγέλιό από τους πρώτους. Όμως, μήπως η πατρίδα μας ζει πολιτευόμενη στα χνάρια του Ισραήλ; Και όσα δεινά επήλθαν πού οφείλονται; Μήπως επίκειται συρρίκνωση έθνους και κράτους; Στο πρώτο ερώτημα απαντήσαμε μόνοι μας. Πόσα παιδιά, πια, γεννιούνται στη “ρυτιδιασμένη”, πρόωρα γερασμένη, Ελλάδα; Όσο για τα σύνορά μας, ... τίποτα αμετάθετο και σίγουρο. Ακόμη, υφιστάμενοι τεράστια κοινωνικοοικονομική κρίση, αναλογιστήκαμε την αφετηρία της; “Αποστατούμε. Η αθεΐα είναι πραγματικότητα εδώ που αναπτύχθηκε η Ορθοδοξία! (...) Ζούμε παράλληλες ημέρες με την εποχή που ο Προφήτης ελέγχει (...) Θα αντιληφθούμε εμείς ότι οι ημέρες είναι κρίσιμες για τον λαό μας και την οικουμένη;”(προέβλεπε ο π. Αθανάσιος). Από τη στιγμή που εκστόμισε αυτά ο Προφήτης, άρχισε η περιπέτεια του Ισραήλ, που οδήγησε στην κατάλυσή του από τους Ασσυρίους. Τα λόγια του Προφήτη ηχούν, ίσως, περίεργα σήμερα: «γυναίκες φοράτε τα ωραία φορέματά σας, με τις χρυσές ζώνες και τα χρυσοκεντημένα μεταξωτά σας! Σκοινί θα μπει στη μέση σας και θα συρθείτε ξυπόλητες στη γη της αιχμαλωσίας!». Ο Αχαάβ, έκπληκτος μ' ό,τι άκουσε, δεν αντέδρασε, κι ο Προφήτης εξαφανίστηκε. Τότε ο Αχαάβ άρχισε την καταδίωξή του.

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ:
Ο Θεός προστατευσε τον Προφήτη Του από τον Αχαάβ και από τον επακολουθήσαντα λιμό, λέγοντάς του: «κρύβηθι εν τω χειμάρρω Χορράθ (...) και τοις κόραξιν εντελούμαι διατρέφειν σε”. Δηλαδή ο Θεός θα φρόντιζε και για την τροφή του, που θα την έφερναν κοράκια! Όμως, η εντολή του Θεού να κρυφτεί ο Προφήτης Του αφορά και στον λαό του Θεού, την περίοδο των εσχάτων, κι αυτό διότι ο Προφήτης αποτελεί τύπο των εσχάτων. Ιστορικός τύπος είναι περιστατικά της Π. Διαθήκης που, ως σκιά, προτυπώνουν την περίοδο του Ευαγγελίου και των εσχάτων. Έτσι, το εβραϊκό Πάσχα - πέρασμα, από την Αίγυπτο στη Χαναάν, είναι τύπος της Ανάστασης του Κυρίου. Εδώ το γεγονός που συνέβη ανάμεσα στον Προφήτη και τον Αχαάβ είναι γεγονός, και ιστορικός τύπος των εσχάτων. Διότι ο Αχαάβ είναι τύπος Αντιχρίστου. Ο Ηλίας, που δεν πέθανε, μα ανελήφθη, θα είναι παρών, επανερχόμενος στις ημέρες του Αντιχρίστου! Θα ελέγξει τον Αντίχριστο, όπως τον Αχαάβ. Τριάμισι χρόνια ανομβρία επέφερε ο προφήτης στον Αχαάβ, τριάμισι χρόνια θα επιφέρει και στον Αντίχριστο! “Ο προφήτης αποτελεί ιστορικό αντίτυπο τότε, αλλά και ιστορικό πρωτότυπο στα έσχατα.” (π. Αθανάσιος).

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Η Αποκάλυψη (ια΄κεφ.), γράφει: “θα δώσω”, λέει ο Χριστός “στους δυο μάρτυρές μου”, ο ένας είναι ο Προφήτης Ηλίας, “και θα προφητεύσουν”. Η διάρκεια της προφητείας τους:1260 ημέρες, όση και η ανομβρία, της εποχής Αχαάβ. Το ίδιο φαινόμενο, από το ίδιο πρόσωπο! Έτσι: «Αυτοί θα έχουν εξουσία να κλείσουν τον ουρανό, για να μην πέσει βροχή κατά τις ημέρες της προφητείας τους.»! Στη συνέχεια ο Αντίχριστος, μη ανεχόμενος ελέγχους, θα τους φονεύσει αφήνοντας τα σώματά τους άταφα στην πλατεία της Ιερουσαλήμ. Το θάνατο των Προφητών θα τον δουν: “γλώσσες, φυλές, έθνη, λαοί», πράγμα αδύνατο την εποχή συγγραφής της Αποκάλυψης, αλλά σήμερα τόσο εύκολο (τηλεόραση, διαδίκτυο)! Η Αποκάλυψη προσθέτει ότι, στα 3,5 χρόνια της αντίχριστης κυριαρχίας, οι πιστοί πρέπει να αποκρυβούν «μικρόν όσον όσον», όπως ο Ηλίας στα χρόνια του Αχαάβ, για να γλυτώσει τον θάνατο και να αποφύγει τις επιδράσεις της κυριαρχίας του. Σήμερα, χωρίς διωγμούς, απομακρύνθηκε ο Ελληνισμός από την Εκκλησία χάρις στην εκκοσμίκευση και την ευμάρεια. “Πού να 'ρθει ο Αντίχριστος και να επιβάλει πείνα και οικονομικό αποκλεισμό!” (π. Αθανάσιος). Ο πιστός λαός θα κρυφτεί στην έρημο όπως ο Προφήτης και οι περιστοίχιζοντες αυτόν. Αυτοί τότε, και η Εκκλησία στα έσχατα, καταφεύγουν στην έρημο, κρύβονται. Η Αποκάλυψη συνεχίζει: “ο Αντίχριστος, πίσω από τον οποίο είναι ο Διάβολος, θα διώξει την καταφεύγουσα στην έρημο Εκκλησία και θα βγάλει νερό από το στόμα του, για να την πνίξει”. Το νερό είναι τα διάφορα φιλοσοφικά συστήματα, που θέλουν να πνίξουν τον σύγχρονο Χριστιανό. Σαν κάποιος να μας δίνει φαγητό, υπό τον όρο να ακολουθήσουμε το κοινωνικό, οικονομικό ή αιρετικό σύστημα, που αυτός προσφέρει. Κάτι ανάλογο με τα πουλημένα πρωτοτόκια του Ησαύ έναντι “πινακίου φακής”! Όσοι δεχθούν την “προσφορά” θα χαθούν. Πάντως, ο Θεός θα βοηθήσει την διωκόμενη Εκκλησία Του, όπως βοήθησε τον περιούσιο, πάλαι ποτέ, λαό Του στη διάβαση της Ερυθράς, ώστε να διαφυλαχθεί ο Ισραήλ και να καταποντιστούν οι διώκτες του, ή όπως έκανε με το μάννα στο Σινά και με τον “τροφοδότη” κόρακα του Προφήτη Ηλία. Με το τελευταίο μάλιστα, γνωρίζοντας ότι τα κοράκια είναι σαρκοφάγα, τονίζεται το θαύμα, διότι αυτά, σε περίοδο λιμού, δεν τρώνε την τροφή, αλλά τη φέρνουν στον Προφήτη! Ο προφήτης, θα καταδείξει τον Αντίχριστο ελέγχοντάς τον, όπως τον Αχαάβ. Λέει η Αποκάλυψη ότι, όταν οι ακολουθούντες τον Αντίχριστο, σε τρεισήμισι μέρες, δουν τον Ηλία αναστημένο να ανεβαίνει στον ουρανό, θα τους πιάσει τρόμος! Αλλά εάν γι' αυτούς ο Ηλίας θα είναι φοβερός, για τους δικαίους θα είναι ευλογία. Την ελπιδοφόρα χαρά, που σκορπούσε ο προφήτης Ηλίας στους δικαίους της εποχής του, θα σκορπίσει και στους δικαίους των εσχάτων και σ' όλους όσους αναστηθούν. Διότι θα δουν τον Προφήτη Ηλία και οι δίκαιοι, που στη δευτέρα Παρουσία θα αναστηθούν, όπως τον είδαν οι τρεις Μαθητές στο Θαβώρ κατά την Μεταμόρφωσή. Τότε χαρούμενα θα φωνάξουν: “ιδοὺ ο Θεὸς ημων εφ᾿ ω ηλπίζομεν και ηγαλλιώμεθα, και σώσει ημάς.” (Ησ. κε΄9).
Άγιε του Θεού Προφήτα, ένδοξε Ηλία, πρέσβευε υπέρ ημών!


ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΣΧΕΤ. ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚ. Π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ:

ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟ ΚΑΝΟΝΑ ΤΟΥ ΠΡ. ΗΛΙΑ:https://mail.google.com/mail/u/0/#inbox

ΠΗΓΗ

Τάδε λέγει Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης προς τον εκπεσόντα και εμπερίστατο Λαό μας.


Σχετική εικόνα


Τάδε λέγει Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης
προς τον εκπεσόντα και εμπερίστατο Λαό μας

Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός

Στο νησάκι της λίμνης των Ιωαννίνων είναι χτισμένο ένα ιστορικό μοναστήρι, γνωστό με το όνομα Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου των Φιλανθρωπηνών. Το μοναστήρι αυτό ιδρύθηκε από την Πολίτικη οικογένεια των Φιλανθρωπηνών, η οποία κατέφυγε στα Γιάννενα στα 1204, ύστερα από την ολοσχερή καταστροφή και λεηλασία της Πόλης από τα τότε συμμαχικά στρατεύματα της Δύσης, τους λεγόμενους σταυροφόρους.
Στον εξωνάρθηκα του κεντρικού ναού αυτής της μονής,διακρίνονται ιστορούμενοι (ζωγραφισμένοι σε τοίχο εσωτερικό)επτά φιλόσοφοι της Ελληνικής Αρχαιότητας. Ο Πλάτων, ο Απολλώνιος ο Τυανεύς, ο Σόλων, ο Πλούταρχος, ο Θουκυδίδης, ο Αριστοτέλης και ο Χείλων ο Λακεδαιμόνιος.(1)


Απτή απόδειξη, ότι η Ορθοδοξία όχι μονάχα δεν συγκρούσθηκε με τους φιλοσόφους προγόνους μας, όπως διατείνονται μερικοί, αλλά, απεναντίας, τους ετίμησεκαι μάλιστα διαφύλαξεολόκληρο τον πλούτο της σοφίας τους, ως κόρη οφθαλμού.(2)

Πού στηρίζει, όμως, ο αγιογράφος του ναού, την πρωτοτυπία του αυτή; Πώς δικαιολογείται η παρουσία Αρχαίων Ελλήνων ειδωλολατρών ανάμεσα στους Αγίους και τις υπόλοιπες αγιογραφικές παραστάσεις;

Είναι γνωστό, ότι μέσα στο βαθύ σκοτάδι της ειδωλολατρίας των αρχαίων χρόνων, υπήρξαν κατά καιρούς πάρα πολλοί σοφοί πρόγονοί μας, οι οποίοι όχι μονάχα καταδίκασαν τις θυσίες, τα μάγια και τις δεισιδαιμονίες των ειδωλολατρών, αλλά και μίλησαν με παρρησία για έναν Θεό προσωπικό, αγέννητο, αιώνιο, παντοδύναμο, πάνσοφο, παντογνώστη, δημιουργό και κυβερνήτη του κόσμου.

Όλοι αυτοί οι φιλόσοφοι, που έσπειραν προδρομικώς τα σπέρματα της Αλήθειας του Χριστού, ονομάστηκαν από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, φιλόσοφοι του σπερματικού λόγου.

Γράφει
σχετικά ο Δρ. Θεοχάρης Προβατάκης, διευθυντής του Υπουργείου Πολιτισμού: ’’…Οι Έλληνες φιλόσοφοι της αρχαιότητας θεωρήθηκαν από τους επιγόνους τους μακρινοί πρόδρομοι και προάγγελοι του Χριστού στον κόσμο, αφού, το νόημα της διδασκαλίας τους και το βαθύτερο φιλοσοφικό τους έργο, οδήγησε και οδηγεί στην χριστιανική αποκάλυψη…’’.(3)

Να, λοιπόν, τί ζητάει, για παράδειγμα ένας Αριστοτέλης, ανάμεσα στους Αγίους μιας ορθόδοξης εκκλησιάς. Και ορίστε, παρακάτω, μια μικρή ανθοδέσμη από άνθη μυρίπνοα του δικού του σπερματικού λόγου, πειστήριο ικανό του προδρομικού του έργου:

- Σε όσους δείχνουν ταπείνωση, ο θυμός περνάει απέναντι.
- Χρέος έχουμε, να θεωρούμε τον Θεό ως πνεύμα πανίσχυρο, αθάνατο και τέλειο. Διότι, αν και είναι αόρατος ο Θεός για τα μάτια των ανθρώπων, φανερώνεται με τα έργα του.
- Είναι μια αρχαία παράδοση, που παντού έχει μεταφερθεί απ’ τους πατέρες στα παιδιά, ότι όλα πηγάζουν από τον Θεό και ότι όλα έγιναν από Αυτόν για εμάς.
- Η δουλεία είναι αντίθετη προς την φύση, γιατί μονάχα ανθρώπινοι νόμοι κάνουν άλλους δούλους και άλλους ελεύθερους.
- Ο δίχως αρετή άνθρωπος είναι το πιο ανόσιο και το πιο βάρβαρο πλάσμα.
- Το αληθινό και το δίκαιο έχουν, εκ φύσεως, μεγαλύτερη δύναμη από το ψέμα και το άδικο.
- Μην κρατάς την οργή σου αθάνατη, αφού είσαι θνητός.
- Η αρετή είναι ανώτερη από τον πλούτο και χρησιμότερη από την υψηλή καταγωγή.

Η παρουσίατων αρχαίων μας φιλοσόφων μέσα στον ορθόδοξο ναό δεν είναι ζήτημα εικαστικής επιλογής. Η Ορθοδοξία δεν είναι τέχνη. Γεννά την τέχνη. Και η τέχνη αυτή, ως εμπεριέχουσα οντολογικό χαρακτήρα βαθύ, έχει αξία διαχρονική και πανεπίκαιρη. 

Ο Σταγειρίτης διδάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, εκεί, από τον εξωνάρθηκα του Αγίου Νικολάου της μονής των Φιλανθρωπηνών, δεν έπαψε ούτε στιγμή να παραδίδει τα πολύτιμα μαθήματά του.Ακόμα και σήμερα, ατενίζοντας ολοζώντανος τον εκπεσόντα* και εμπερίστατο* Λαό μας, είναι σαν να μας λέει: Αδέρφια μου, αυτό, που θα σας σώσει από τα δεινά, δεν είναι ούτε οι ξένοι τραπεζίτες ούτε τα τυραννικά τους μνημόνια. Είναι η Αρετή. Η Αρετή είναι πάνω από τον πλούτο.

Γι’ αυτό, σας ικετεύω, μη γίνεσθε κι εσείς ανόσιοι* και βάρβαροι σαν όλους εκείνους, που βάλθηκαν δολίως να σας υποτάξουν.

Αγωνιστείτε πρώτα για την απόκτηση της Αρετής και όλα τα άλλα ’’προστεθήσεται υμίν’’.
(4)

ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ:
(*)Τον εκπεσόντα( ο εκπεσών)=Από το ρήμα εκπίπτω, που θα πει ξεπέφτω, εξαχρειώνομαι, διαφθείρομαι, χάνω την προσωπική μου τιμή και αξιοπρέπεια.
(*)Εμπερίστατος=Αυτός που βρίσκεται σε κατάσταση δύσκολη.
(*) Ανόσιος = Αυτός που αντιτίθεται στους Θείους νόμους.
ΠΗΓΕΣ:
(1). http://greekorthodoxreligioustourism.blogspot.gr/2015/04/blog-post_25.html
(2)Μυριόβιβλος: Έργο του Μεγάλου Φωτίου, χάρις στο οποίο διασώθηκε η διαθέσιμη σήμερα Αρχαία Ελληνική γραμματολογία.
(3). http://www.sakketosaggelos.gr/Article/4457/
(4). Λουκ. Ιβ’ 31 ’’…ζητεῖτετήνβασιλείαντοῦΘεοῦ, καίταῦτα πάντα προστεθήσεταιὑμῖν’’
Να ζητάτε προπαντός την βασιλεία του Θεού, και τότε όλα τα επίγεια αγαθά θα σας δοθούν μαζί με τα πνευματικά και ουράνια. (Ερμηνευτική απόδοση, Ι. Κολιτσάρα)
18.7.2018

ΠΗΓΗ

Τρίτη 17 Ιουλίου 2018

Η αγία Μαρίνα [17 Ιουλίου]

Φωτογραφία της Σοφία Ντρέκου.
Η αγία Μαρίνα [17 Ιουλίου]
του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου

Η ΟΡΦΑΝΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΗ: Η Αγία Μαρίνα γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στα χρόνια του αυτοκράτορα Κλαυδίου του Β', το 270 μ.Χ. Λίγες μέρες μετά τη γέννησή της, η μητέρα της πέθανε, και ο πατέρας της Αιδέσιος, που ήταν Ιερέας των ειδώλων, ανέθεσε την ανατροφή της μικρής Μαρίνας σε μια χριστιανή γυναίκα, από την οποία η Μαρίνα διδάχθηκε το Χριστό. Όταν έγινε 15 χρονών, αποκάλυψε στον πατέρα της ότι είναι χριστιανή. Έκπληκτος αυτός απ' αυτό που άκουσε, με μίσος τη διέγραψε από παιδί του.

ΣΥΛΛΗΨΗ – ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Μετά από καιρό, έμαθε για τη Μαρίνα και ο έπαρχος Ολύμβριος, που διέταξε να τη συλλάβουν. Όταν την είδε μπροστά του, θαύμασε την ομορφιά της και προσπάθησε να την πείσει με κάθε τρόπο να γίνει σύζυγος του, αρνούμενη το Χριστό. Μάταια, όμως. Η Αγία Μαρίνα σε κάθε προσπάθεια του Ολυμβρίου αντέτασσε τη φράση: ≪Είμαι χριστιανή≫.

Τότε ο έπαρχος διέταξε να την ξαπλώσουν στη γη, και την καταξέσχισε άσπλαχνα με ραβδιά τόσο, ώστε η γη έγινε κόκκινη από το αίμα που έτρεξε. Έπειτα, ενώ αιμορραγούσε, την κρέμασε για ώρα, ενώ έπειτα τη φυλάκισε.
Μέσα στην φυλακή μάλιστα συνέβη το εξής: ο διάβολος μεταμορφωμένος παρουσιάστηκε στην αγία θέλοτας να τη φοβίσει. Αυτή όμως προσευχήθηκε στον Θεό και αμέσως ο δαίμονας μεταμορφώθηκε από δράκοντας σε μαύρο σκύλο και τότε η αγία τον ταπέινωσε χτυπώντας τον με ένα σφυρί. Όταν ο έπαρχος για δεύτερη φορά την εξέτασε, διαπίστωσε ότι η πίστη της Αγίας Μαρίνας ήταν αμετακίνητη στο Χριστό έτσι διέταξε να την κάψουν με αναμμένες λαμπάδες. Όμως τα εγκαύματα θαυματουργικά θεραπεύονταν με αποτέλεσμα πολλοί παρευρισκόμενοι να γίνουν χριστιανοί. Μπροστά στον εφιάλτη του επάρχου που έβλεπε αντί τιμωρίας της Χριστιανής Μαρίνας, αντιθέτως, να διαδίδεται η πίστη στο Χριστό, τελικά έδωσε εντολή να αποκεφαλίσουν τη Μαρίνα, που έτσι πήρε το άφθαρτο στεφάνι της αιώνιας δόξας.

ΤΟ ΙΕΡΟ ΛΕΙΨΑΝΟ: Tα άγια λείψανα της φυλάγονταν στην Κωνσταντινούπολη μέχρι την πρώτη άλωση της από τους Λατίνους, το 1204 μ.Χ., ενώ μετά από πολλές περιπέτειες, σήμερα φυλάσσονται στην Αθήνα, σε ναό που φέρει το όνομα της ενώ η χείρα της έχει μεταφερθεί στη Μονή Βατοπεδίου στο Άγιο Όρος.


Απολυτίκιο: “Ανδρείαν και φρόνησιν, συ κεκτημένη σεμνή, ανδρείως κατεπάτησας όφιν αρχέκακον, Μαρίνα πανεύφημε, ήσχυνας Ολυμβρίου τας πικράς τιμωρίας, εύφρανας Ασωμάτων τας χορείας αθλούσα, διὸ απαύστως πρέσβευε Χριστώ, εις το σωθήναι ημάς.”

Κοντάκιο: “Παρθενίας κάλλεσι, πεποικιλμένη παρθένε, ακηράτοις στέμμασιν, εστεφανώθης Mαρίνα, αίμασι, του μαρτυρίου δε φοινιχθείσα, θαύμασι καταλαμπρύνθης των ιαμάτων, και της νίκης τα βραβεία, εδέξω Μάρτυς χειρὶ του Κτίστου σου.”

Μεγαλυνάριο: “Την λαμπάδα πάντες τη φαεινήν, και της παρθενίας, τον ασύλλητον θησαυρόν, τη νύμφη Κυρίου, και άσπιλον αμνάδα, Μαρίναν την αγίαν, ύμνοις τιμήσωμεν.”

ΠΗΓΗ