«Διέσωσα γαρ πτωχόν εκ χειρός δυνάστου»
(Ιώβ 29, 12)
Αναμφίβολα, η πολιτική – κοινωνική δράση δεν έχει τα καλύτερα αποτελέσματα στο περιβάλλον και επενεργεί πολλές φορές μεταβλητικά «επί το χείρον», όταν δεν καθοδηγείται, όχι μόνο από την ακριβή και σαφή γνώση της πραγματικότητας του κόσμου και των σχέσεών του, αλλά και από την παράδοση και αυθεντία – αλήθεια της Αγίας Γραφής και ειδικότερα από την Ορθόδοξη ερμηνεία της.
Οι πολιτικές εκλογές, όπως αυτές της 26ης Μαΐου 2019, για παράδειγμα, αποτελούν μορφή κοινωνικής δραστηριότητας και κοινωνικού ελέγχου. Τα αποτελέσματα των εκλογών εκφράζουν και κατοχυρώνουν τις κοινωνικές σχέσεις κράτους και πολιτών και καθορίζουν την μορφή έκφρασης του Κράτους. Ειδικότερα το δίκαιο, ως έκφραση της βουλήσεως του Κράτους, υπηρετεί τον ταξικά κυρίαρχο ρόλο του Κράτους και όχι το δίκαιο ως έκφραση και εφαρμογή της Χριστιανικής (Ορθόδοξης) αλήθειας.
Στις τρεις μορφές κοινωνικού ελέγχου, δηλ. Κράτος – Θρησκεία – Ηθική, το σημερινό κυβερνών κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ) προβάλλει τις υλιστικές και άθεες συνιστώσες του.
Ο σκελετός της κοινωνικής οργάνωσης διαγράφεται από τα σημερινά κόμματα «εξουσίας» ως τάση κατάργησης του έθνους και των παραδόσεών του.
Απόδειξη η προδοτική «συμφωνία των Πρεσπών», όπου το Έθνος αντιμετωπίσθηκε (κατά την Μαρξιστική αντίληψη) ως ένα παροδικό μέγεθος του κοινωνικού σώματος.
Και τα δύο κόμματα, ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ., και οι συνταγματικοί «συνοδοιπόροι» τους διαμορφώνουν ενιαία διεθνή καπιταλιστική οικονομία (κοινωνικό σύστημα), ως μία συνείδηση, χωρίς συναισθήματα – φρόνημα αλληλεγγύης προς τους Έλληνες, που υποφέρουν «εκ χειρός δυνάστου» κατά τον Ιώβ (29,12).
Υπήρξε ιστορικό και θεολογικό λάθος, διαχρονικά, που οι Ορθόδοξοι Έλληνες κράτησαν μακρυά από την πολιτική (ως διακονία) τη μεγάλη δύναμη της Χριστιανικής πίστης και ηθικής, που χωρίς αυτές δεν πραγματώνεται κοινωνικό σύστημα ως έκφραση και δικαίωση της χριστιανικής αλήθειας.
Στη φιλοσοφική βάση των σημερινών κομμάτων εξουσίας, βρίσκονται ο αθεϊστικός ανθρωπισμός και η φιλοσοφία του Αστισμού, και ειδικά η Φυσιοκρατία.
Το Ευαγγέλιο, ως η υψηλότερη κορυφή δικαιοσύνης, αδελφότητας, ισότητας και αγάπης προς τον πλησίον, δεν δημιουργεί δυνάστες, πτωχούς και αξιοθρήνητα ορφανά. Στο φως της Γραφής – Ευαγγελίου, οι Μαρξιστικές θέσεις αποδεικνύονται ένα διαχρονικό προπαγανδιστικό πυροτέχνημα.
Είναι ανόητο, αντι-Γραφικό και υποκριτικό το επιχείρημα, ότι «ο Χριστιανισμός δεν πολιτεύεται». Πιστεύω, ότι η τάση αυτή είναι το κοινωνικό ισοδύναμο της Δυνητικής ερμηνείας του 15ου Κανόνα της Α-Β συνόδου.
Στον Ψαλμό 81,4 διαβάζουμε:
«Εξέλεσθε πένητα και πτωχόν, εκ χειρός αμαρτωλού ρύσασθε αυτόν» δηλ. «Ελευθερώσατε τον ενδεή και πτωχόν άνθρωπον, από τας χείρας του αμαρτωλού ισχυρού της ημέρας απαλλάξατε αυτόν» (π. Ιωηλ Γιαννακόπουλος).
Και τα δύο αυτά χωρία που παραθέσαμε, φανερώνουν πως ένα κοινωνικό σχέδιο – αγώνας, για την ορθόδοξη πνευματική αναδιοργάνωση της Ελλάδος (και του κόσμου) δεν είναι ουτοπία. Η αναμονή «μακρινών» στόχων, όπως μία εγκόσμια «χιλιετή βασιλεία», χωρίς την έμπρακτη κοινωνική και θεολογική αγωνιστικότητα των Ορθοδόξων, αποτελεί άρνηση της Γραφής.
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ
