Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ
Η σημερινή οργάνωση της κοινωνίας (ως εποικοδόμημα), διαθέτει δομές που ενσωματώνουν τον άνθρωπο στο Υπέρ-εγώ της κοινωνίας και τον δυσκολεύουν στο να κρατήσει υγιή προσωπικότητα.
Ο καπιταλισμός και ο οικουμενισμός έχουν δημιουργήσει στους σύγχρονους Ορθοδόξους «συστημική» συνείδηση, που τους έχει αφαιρέσει το αντιστασιακό δυναμικό, το οποίο είχαν οι παλαιότεροι ορθόδοξοι, οι μάρτυρες και οι ομολογητές της πίστεως. Ιδιαίτερα, τους συνειδητούς – μαχητικούς ορθοδόξους τους προβάλλει το σύστημα ως «υποσύστημα» της κοινωνίας και της Εκκλησίας (φανατικοί - σχισματικοί).
Οι σημερινοί ορθόδοξοι, οι στερημένοι από την αίσθηση των πραγματικών εκκλησιολογικών συνθηκών, έχουνμεταμορφώσει σε δόγματα, μέσω του μηχανισμού επανάληψης και μεταδοτικότητας, την υπακοή σε κακόδοξες γνώμες γερόντων και πνευματικών, απαλλοτριώνοντας έτσι τη διαχρονική διδασκαλία των Πατέρων. Η παραγνώριση – περιφρόνηση της δράσης τους, στην αλυσίδα των γεγονότων που σχηματίζουν τις σπείρες της εκκλησιαστικής ιστορίας, οδήγησε στον «Δυνητισμό» της αντίστασης και στην «συνοδική» κατοχύρωση του οικουμενισμού.
Διαχρονικά, ο Μ. Βασίλειος προειδοποίησε: «μηδέ ποιείν ενεργά τα σοφίσματα των άνευ της περί το λέγειν δυνάμεως απ’ αυτής μόνης της γνώμης δεινότατα πάντων την αλήθειαν κακουργούντων» δηλ. «να μη καθιστά αποτελεσματικά τα σοφίσματα των ανθρώπων, οι οποίοι, στερούμενοι κάθε ικανότητος να εκφράζουν τας προσωπικάς των σκέψεις, κακοποιούν την αλήθειαν χειρότερα από όλους» (Προς Ευσέβιον Σαμοσάτων – Επιστολή 128).
Τα «σοφίσματα» επηρεάζουν το εκκλησιαστικό σώμα και δεν το εναρμονίζουν με την εκκλησιολογική αλήθεια. Προφανή σοφίσματα (πλάνες), που πρέπει να τα υπενθυμίζουμε ακούραστα, είναι και τα εξής:
- Ο «Δυνητισμός» περί τον 15ο Κανόνα.
- «Καλύτερα να πλανάσε μέσα στην Εκκλησία, παρά να ορθοτομείς εκτός αυτής».
- «Η Διακοπή της μνημονεύσεως του επισκόπου (λόγου αίρεσης) καθιστά το μυστήριο-α ατέλεστα».
- «Η συνύπαρξη Ορθοδοξίας και οικουμενισμού είναι δυνατή ως λειτουργική πραγματικότητα.
- «Η μη αποδοχή της «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου» και των αποφάσεών της σε θέτουν εκτός Εκκλησίας».
- « Η αποτείχιση δημιουργεί σχίσματα και όχι ενότητα εκκλησιαστική».
- «Η υπακοή σε ιδιότροπες οικουμενιστικές κατευθύνσεις – τακτικές, καθιστά το πνευματικό παιδί ανεύθυνο».
- «Οι οικουμενιστές επίσκοποι, Πατριάρχες, προκαλούν ζημιά μόνο στον εαυτό τους».
- «Ας επιμεληθούμε μόνο τον εσωτερικό αγιασμό – καθαρότητα. Εκεί θα μας κρίνει ο Χριστός. Μην ασχολείσαι με τις οικουμενιστικές ηγεσίες, τι πράττουν».
Όλα τα ανωτέρω σοφίσματα – πλάνες, δεν αποτελούν προϊόν – εφεύρεση προσωπικού στοχασμού αλλά παρατηρήσεις μου, που κατέγραψα σε διαλόγους με καλοπροαίρετους (πνευματικά) πιστούς, επικαλούμενοι τους πνευματικούς τους!
Ο θεολογικός, βιωματικός, εργαλειακός λόγος της υμνολογίας της Μ. Εβδομάδος, διατηρεί την αυθεντική θεολογία – εκκλησιολογία της Εκκλησίας και δίνει τις απαντήσεις στην καθοριστική άρνηση (Αθεΐα), στην γενικευμένη απώλεια του νοήματος της ζωής (παγκοσμιοποίηση), στον δαιμονικά επελαύνοντα οικουμενισμό και στους πιστούς, που καταφεύγουν στον Θεό στις συμφορές τους και στις δύσκολες στιγμές τους, έστω και δοξολογικά, αλλά αρνούμενοι την πιο υψηλή βαθμίδα της μαρτυρικής ομολογίας.
Στο επίπεδο Δόγματος και ζωής, η υμνολογία της Μ. Εβδομάδος επιβεβαιώνει, για μια ακόμη φορά, το διαχρονικό Ορθόδοξο φρόνημα της Εκκλησίας, την αλήθεια της.
Έχουμε δηλ. μια τέλεια συμπύκνωση ποιήσεως, μουσικής τέχνης, βιώματος και δόγματος!
Στον όρθρο της Μ. Τρίτης ψάλλεται το κάθισμα:
«Τον Νυμφίον, αδελφέ, αγαπήσωμεν, τας λαμπάδας εαυτών ευτρεπίσωμεν, εν αρεταίς εκλάμποντες και πίστει ορθή, ίνα ως αι φρόνιμοι του Κυρίου παρθένοι έτοιμοι εισέλθωμεν συν αυτώ εις τους γάμους· ο γαρ Νυμφίος δώρον ως Θεός πάσι παρέχει τον άφθαρτον στέφανον».
Παρατηρούμε, ότι το κάθισμα διαθέτει: Υψηλή θεολογία – περιεχόμενο, μεγάλη προσοχή στα νοήματα και στις λέξεις κα αυστηρό λογικό έλεγχο! Υπογραμμίζει την ορθή πίστη, η οποία γίνεται ακόμη βαθύτερη με την άσκηση της πρακτικής πίστεως, με την εφαρμογή δηλ. όσων αυτή νομοθετεί, οπότε έχουμε την ζώσα πίστη.
Οι άξονες του καθίσματος είναι: Αγάπη στον Χριστό, αποδοχή του Λόγου του και εφαρμογή του στην ζωή, στα όρια της ορθής πίστης.
«Ρίζα όλων των εντολών είναι η πίστις ή μάλλον η πίστις είναι η πηγή, εκ της οποίας πηγάζει σωτηρία σώματος και ψυχής και παν αγαθόν και εις την παρούσαν και εις την μέλλουσαν ζωή» (αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος).
Να υπενθυμίσουμε, επίσης ότι: «Ο μη πιστεύων κατά την παράδοσιν της Καθολικής (ορθόδοξης) Εκκλησίας είναι άπιστος», υπογραμμίζει ο αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός.
Στο Θεοτοκίον (Μ. Τετάρτη εσπέρας) διαβάζουμε:
«Ρύσαι ημάς, Ιησού Σωτήρ ημών, εκ πλάνης και πειρασμού και του πονηρού· Δέχου την Θεοτόκον πρεσβεύουσαν απαύστως· μήτηρ γαρ υπάρχει και δύναται σε δυσωπήσαι».
Ο άμοιρος του Αγίου Πνεύματος άνεμος του οικουμενισμού, αμβλύνει την συνειδητότητα των ορθοδόξων, διαμορφώνοντας χαμηλό συντελεστή σημασίας στο γεγονός της πλάνης – αίρεσης.
«Η αίρεση – πλάνη δεν είναι παρεμπόδιση της σωτηρίας, όταν παραμένεις εντός της Εκκλησίας» διακηρύσσουν οι οικουμενιστές επίσκοποι και πνευματικοί.
Αυτή τη νοθεία της εκκλησιολογικής αλήθειας, αποκαλύπτουν και ελέγχουν τα τροπάρια:
- «Είσελθε, δούλε, εις την χαράν του Κυρίου σου. Αυτής αξίωσόν με Σωτήρ, τον πλανηθέντα, δια το μέγα σου έλεος» (Μ. Τρίτη, πρωί).
- «Ρύσαι ημάς, Ιησού Σωτήρ ημών, εκ πλάνης και πειρασμού και του πονηρού» (Μ. Τετάρτη, εσπέραν).
Την πλάνη, τα υμνολογικά κείμενα, την αναδεικνύουν – εμφανίζουν ως συντελεστή απωλείας, που σε θέτει εκτός Εκκλησίας – σωτηρίας.
Σήμερα, οι οικουμενιστές συντελούν στην επαύξηση των αιρέσεων (πονηρός – πειρασμός – πλάνη), ενώ οι κακόδοξοι αντι-οικουμενιστές, αρνούμενοι στην πράξη την πρακτική των Πατέρων, βοηθούν στην εδραίωση της αιρέσεως.
Οι οικουμενιστές ορίζουν την Ορθοδοξία ως υποσύστημα του οικουμενισμού, ως συνιστώσα δηλ. της οικουμενιστικής «Εκκλησίας», ενώ οι θεωρητικοί αντι-οικουμενιστές, διαμορφώνουν την Ορθοδοξία ως υποσύστημα του Οικουμενισμού, σε συνύπαρξη μαζί του, παρά την αντίθετη γνώμη των Πατέρων.
Στο Αγιογραφικό επίπεδο έχουμε αναλυτική διείσδυση στην δύση – έννοια της πλάνης, για να διαφεύγει ο πιστός από τα πλοκάμια της (Ματθ. 24,24).
Σαφώς στην υμνολογία της Μ. Εβδομάδος φανερώνεται η αλήθεια της Ορθοδοξίας, η πρόσκληση του Χριστού στο Κυριακό δείπνο, η δια της αναστάσεως αποκατάσταση του ανθρώπου στο αρχαίο κάλλος και η αποδοκιμασία της πλάνης.
Χριστός Ανέστη!
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ
