(του Ιωάννη Τάτση)
ΠΟΡΕΙΑ ἐπικίνδυνη καὶ καταστροφικὴ διαγράφεται τὰ τελευταῖα χρόνια σὲ πολλοὺς τομεῖς τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀφήσαμε τὴν πεῖρα τῶν ἁγίων πατεράδων μας καὶ πορευόμαστε σὲ ἀτραποὺς σκοτεινές.
Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατατρώει τὰ σπλάχνα τῆς Ἐκκλησίας μας. Οἱ αἱρέσεις δὲν καταδικάζονται συνοδικῶς καὶ ὅσοι μὲ πόθο καὶ ἀγάπη κοσμικὴ προσεγγίζουν τοὺς αἱρετικοὺς καὶ γίνονται ἕνα μὲ αὐτούς, αὐτοπροσδιορίζονται ὡς ἀληθινοὶ χριστιανοί. Κατηγοροῦν μάλιστα ὅσους τοὺς ἀντιστρατεύονται ὡς φανατικοὺς καὶ ἀκραίους. Τὴν ἀντιαιρετικὴ δράση καὶ διδασκαλία τῶν Πατέρων ἀντικατέστησε ἡ ἀγαπολογία καὶ οἱ ἀτέρμονες διάλογοι, τὰ συνέδρια μετὰ πλουσίων γευμάτων, οἱ φιλοφρονήσεις καὶ οἱ συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἡ διαχριστιανικὴ καὶ διαθρησκειακὴ προσέγγιση καὶ κατανόηση.
Οἱ Σύνοδοι τῶν Ἐκκλησιῶν δὲν ἀσχολοῦνται μὲ τὰ τῆς πίστεως οὔτε καταδικάζουν αἱρέσεις. Οἱ σφεντόνες τοῦ πνεύματος ἔμειναν πλέον χωρὶς λάστιχα καὶ αὐτοί, ποὺ εἶχαν χρέος νὰ διαφυλάσσουν τὸ ποίμνιο ἔπιασαν φιλίες μὲ τοὺς βαρεῖς λύκους. Οἱ νέοι πέφτουν στὰ δίχτυα παραθρησκευτικῶν ὀργανώσεων καὶ σεκτῶν, χάνουν τὴν σωματικὴ καὶ πνευματική τους ὑγεία καὶ δὲν βρίσκουν τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας. Περιπλανῶνται στὰ ὄρη τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἄγνοιας, τῆς κοσμικῆς ἐπιφανειακῆς ζωῆς καὶ δὲν βρίσκεται ὁ ποιμένας, ποὺ θὰ τοὺς ἀναζητήσει.
Οἱ Μητροπόλεις ἱδρύουν Μὴ Κυβερνητικὲς Ὀργανώσεις καὶ ἀσκοῦν φιλανθρωπία μὲ τὶς ἐπιδοτήσεις καὶ ἐπιχορηγήσεις τοῦ Κράτους. Οἱ ποιμένες συναντῶνται εὐκαίρως ἀκαίρως καὶ συζητοῦν γιὰ τὸ νέο Μητροπολιτικὸ μέγαρο, τὸ νέο αὐτοκίνητο ἢ τὸ καινούργιο κινητὸ τηλέφωνο εὐφραινόμενοι ἀπὸ τὴν ἑορταστικὴ τράπεζα τοῦ ἀδελφοῦ Συνεπισκόπου. Γιὰ τὸ ποίμνιο λόγος οὐδείς. Τὰ τῆς πίστεως ἐγκαταλελειμμένα εἰς χεῖρας τοῦ Πατριάρχου, ὁ ὁποῖος στέφεται μὲ λόγους ἐγκωμίων, ὅταν ἐπισκεφθεῖ τὴν Μητρόπολή μας.
Ἡ πεῖρα τῶν Πατέρων περνάει ἀπὸ τὸ κόσκινο τῆς δικῆς μας ἐκκοσμικευμένης ζωῆς, τῆς χαλαρῆς πνευματικῆς μας κατάστασης καὶ ὡς γνήσιοι μεταπατερικοὶ θεολόγοι μεγάλου βεληνεκοῦς ἀνερυθρίαστα ἀμφισβητοῦμε τοὺς ἁγίους, τοὺς «καταγγέλλουμε» γιὰ ἀντιδυτικισμό, ἀντιφεμινισμό, ὑπερβολὲς καὶ σκληρότητα ἀπέναντι στοὺς ἀδελφούς μας αἱρετικούς. Δὲν τοὺς ἔχουμε πιὰ ἀνάγκη. Τοὺς ξεπεράσαμε. Εἴμαστε πολὺ πιὸ μπροστὰ ἀπὸ αὐτούς. Ἐμεῖς ζοῦμε τὸ παρόν. Ἂν κάποια ἀπὸ αὐτά, ποὺ εἶπαν, ἔχουν συνάφεια μὲ τὸ δικό μας κόσμο, ἂς τὰ δεχτοῦμε. Ἂν ὅμως «δὲν μᾶς κάνουν», τί μᾶς ἐμποδίζει νὰ τὰ ξεπεράσουμε καὶ νὰ τὰ ἀρνηθοῦμε;
«Ἀλλάζουμε τὰ φῶτα» στὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, γιὰ νὰ ξεφύγουν οἱ νέοι μας ἀπὸ τὸν κατηχητισμό. Ὡς πότε θὰ ἔχουμε κλειστὰ τὰ μυαλὰ τῶν παιδιῶν, ὅπως τόσα χρόνια ἔκαναν ἐκεῖνα τὰ παρωχημένα πλέον κατηχητικά; Ἦρθε ὁ καιρὸς νὰ ἀνοιχτοῦμε στὸν ἄλλον, τὸν ξένο, τὸν ἀλλόθρησκο, τὸν ἑτερόδοξο καὶ νὰ τοῦ ποῦμε ὅτι εἶναι ἀδελφός. Τί κι ἄν πιστεύει σὲ ἄλλο θεό; Ὅλες οἱ θρησκεῖες, ὅλοι οἱ θεοὶ εἶναι σεβαστοί! Ἂς σωπάσουν πλέον οἱ ἀντιπαπικοὶ Πατέρες. Ἂς μὴ ἀκουστεῖ ξανὰ ἡ φωνὴ τοῦ πατρο-Κοσμᾶ ἡ ἐλέγχουσα τὸν Πάπα.
Οἱ Σύνοδοι τῶν Ἐκκλησιῶν δὲν ἀσχολοῦνται μὲ τὰ τῆς πίστεως οὔτε καταδικάζουν αἱρέσεις. Οἱ σφεντόνες τοῦ πνεύματος ἔμειναν πλέον χωρὶς λάστιχα καὶ αὐτοί, ποὺ εἶχαν χρέος νὰ διαφυλάσσουν τὸ ποίμνιο ἔπιασαν φιλίες μὲ τοὺς βαρεῖς λύκους. Οἱ νέοι πέφτουν στὰ δίχτυα παραθρησκευτικῶν ὀργανώσεων καὶ σεκτῶν, χάνουν τὴν σωματικὴ καὶ πνευματική τους ὑγεία καὶ δὲν βρίσκουν τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας. Περιπλανῶνται στὰ ὄρη τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἄγνοιας, τῆς κοσμικῆς ἐπιφανειακῆς ζωῆς καὶ δὲν βρίσκεται ὁ ποιμένας, ποὺ θὰ τοὺς ἀναζητήσει.
Οἱ Μητροπόλεις ἱδρύουν Μὴ Κυβερνητικὲς Ὀργανώσεις καὶ ἀσκοῦν φιλανθρωπία μὲ τὶς ἐπιδοτήσεις καὶ ἐπιχορηγήσεις τοῦ Κράτους. Οἱ ποιμένες συναντῶνται εὐκαίρως ἀκαίρως καὶ συζητοῦν γιὰ τὸ νέο Μητροπολιτικὸ μέγαρο, τὸ νέο αὐτοκίνητο ἢ τὸ καινούργιο κινητὸ τηλέφωνο εὐφραινόμενοι ἀπὸ τὴν ἑορταστικὴ τράπεζα τοῦ ἀδελφοῦ Συνεπισκόπου. Γιὰ τὸ ποίμνιο λόγος οὐδείς. Τὰ τῆς πίστεως ἐγκαταλελειμμένα εἰς χεῖρας τοῦ Πατριάρχου, ὁ ὁποῖος στέφεται μὲ λόγους ἐγκωμίων, ὅταν ἐπισκεφθεῖ τὴν Μητρόπολή μας.
Ἡ πεῖρα τῶν Πατέρων περνάει ἀπὸ τὸ κόσκινο τῆς δικῆς μας ἐκκοσμικευμένης ζωῆς, τῆς χαλαρῆς πνευματικῆς μας κατάστασης καὶ ὡς γνήσιοι μεταπατερικοὶ θεολόγοι μεγάλου βεληνεκοῦς ἀνερυθρίαστα ἀμφισβητοῦμε τοὺς ἁγίους, τοὺς «καταγγέλλουμε» γιὰ ἀντιδυτικισμό, ἀντιφεμινισμό, ὑπερβολὲς καὶ σκληρότητα ἀπέναντι στοὺς ἀδελφούς μας αἱρετικούς. Δὲν τοὺς ἔχουμε πιὰ ἀνάγκη. Τοὺς ξεπεράσαμε. Εἴμαστε πολὺ πιὸ μπροστὰ ἀπὸ αὐτούς. Ἐμεῖς ζοῦμε τὸ παρόν. Ἂν κάποια ἀπὸ αὐτά, ποὺ εἶπαν, ἔχουν συνάφεια μὲ τὸ δικό μας κόσμο, ἂς τὰ δεχτοῦμε. Ἂν ὅμως «δὲν μᾶς κάνουν», τί μᾶς ἐμποδίζει νὰ τὰ ξεπεράσουμε καὶ νὰ τὰ ἀρνηθοῦμε;
«Ἀλλάζουμε τὰ φῶτα» στὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, γιὰ νὰ ξεφύγουν οἱ νέοι μας ἀπὸ τὸν κατηχητισμό. Ὡς πότε θὰ ἔχουμε κλειστὰ τὰ μυαλὰ τῶν παιδιῶν, ὅπως τόσα χρόνια ἔκαναν ἐκεῖνα τὰ παρωχημένα πλέον κατηχητικά; Ἦρθε ὁ καιρὸς νὰ ἀνοιχτοῦμε στὸν ἄλλον, τὸν ξένο, τὸν ἀλλόθρησκο, τὸν ἑτερόδοξο καὶ νὰ τοῦ ποῦμε ὅτι εἶναι ἀδελφός. Τί κι ἄν πιστεύει σὲ ἄλλο θεό; Ὅλες οἱ θρησκεῖες, ὅλοι οἱ θεοὶ εἶναι σεβαστοί! Ἂς σωπάσουν πλέον οἱ ἀντιπαπικοὶ Πατέρες. Ἂς μὴ ἀκουστεῖ ξανὰ ἡ φωνὴ τοῦ πατρο-Κοσμᾶ ἡ ἐλέγχουσα τὸν Πάπα.
Ἂς τεθοῦν στὸ περιθώριο οἱ διδασκαλίες τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καὶ οἱ ἀγῶνες τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ. Τώρα οἰκοδομεῖται ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη! Ἡ ἀγάπη μεταξὺ ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς ἀνεξαρτήτως θρησκείας καὶ πίστης! Ἂς μὴ μᾶς χωρίσει πλέον καμιὰ διχαστικὴ πατερικὴ φωνὴ καὶ οἱ Σύνοδοι ἂς τεθοῦν στὴν ὑπηρεσία τῆς καταλλαγῆς. Τὰ ἐμπόδια ὅλα ἂς ἀρθοῦν ἀπὸ τὴ μέση. Οἱ Κανόνες τῶν Συνόδων ἂς ἀναθεωρηθοῦν. Οἱ Πατέρες μὲ νέο πνεῦμα καὶ πνοὴ ἂς ἀναγνωστοῦν καὶ μεταπατερικὰ ἂς κριθοῦν. Οἱ ἀντιδρῶντες ἂς καθαιρεθοῦν ἢ μὲ κάθε τρόπο στὸ περιθώριο ἂς τεθοῦν. Εἶναι θεμιτὲς οἱ ἀπειλές, ἂν πρέπει κάποιοι ἐνοχλητικοὶ νὰ πάψουν νὰ μιλοῦν. Ἂν δὲν μποροῦν ἀκόμη τὸ ρυθμὸ τῆς σύγχρονης ζωῆς νὰ ἀντιληφθοῦν, ἂν κολλημένοι στὴν παράδοση παραμένουν, τοὺς πρέπει ἡ ἀπομόνωση καὶ ἡ ἀπόρριψη.
Κι ὅμως ὑπάρχουν κάποιοι, ποὺ σὲ ὅλα τοῦτα ἀντιδροῦν. Καλόγεροι ποὺ πῆραν τὰ βουνὰ καὶ νυχθημερὸν τὸ κομποσχοίνι τους τραβοῦν μὲ πόνο γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἐπίσκοποι μακριὰ ἀπὸ τὰ κέντρα ἀποφάσεων, πρεσβύτεροι καὶ μοναχοὶ καὶ κάποιοι ἀκόμη λαϊκοὶ μὲ θάρρος, χωρὶς φόβο μπροστὰ στὶς ἀπειλές, ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι κατὰ τὸ δυνατόν, ἀντιστέκονται μὲ κάθε τρόπο. Γράφουν, μιλοῦν, ἀφυπνίζουν τὸν λαό, τὴν πατερικὴ πεῖρα μεταδίδουν, τὶς ἐπισκοπικὲς ἐκτροπὲς στηλιτεύουν, τὴν κοσμικότητα ἀποδοκιμάζουν. Μπαίνουν στὰ σπίτια τῶν πονεμένων, τῶν ἀσθενῶν, μπαίνουν στὶς φυλακὲς καὶ τὰ νοσοκομεῖα, μιλοῦν μὲ ἀγάπη στοὺς μαθητὲς στὰ σχολεῖα, προσεύχονται, ἀγωνίζονται, ἀγρυπνοῦν καὶ ἀγωνιοῦν. Δίνουν ἀπὸ τὰ δικά τους, μεταδίδουν τὴν πεῖρα τῶν Ἁγίων, βαπτίζουν ὀρθοδόξους τοὺς αἱρετικούς, καλοῦν στὴ σωτηρία τοὺς πλανηθέντες. Οἱ «προοδευτικοὶ» τοὺς λένε ἀκραίους, παραδοσιόπληκτους, φανατικούς, θρησκοφασίστες, ἰδιόρρυθμους, ἀνυπάκουους στὴν ἐκκλησιαστική τους ἀρχή, ἀλλὰ ἐκεῖνοι θαρρετὰ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ συνεχίζουν.
Τὸ πλοῖο κλυδωνίζεται. Κάποιοι ρέγχουν ξαπλωμένοι στὸ ἀμπάρι του, κάνοντας πὼς δὲν καταλαβαίνουν τὴν τρικυμία. Θὰ πρέπει νὰ πεταχτοῦν στὴν τρικυμισμένη θάλασσα. Τότε τὸ πλοῖο θὰ πορευτεῖ γαλήνια. Καὶ ἐκεῖνοι ἴσως μάθουν νὰ μὴ νοιάζονται πλέον γιὰ τὴν ξεραμένη κολοκύνθη τῆς ματαιοδοξίας τους, ἀλλὰ γιὰ τὸν πεινῶντα γιὰ νινευϊτικὴ μετάνοια καὶ σωτηρία λαό.
Τοῦ κ. Ἰωάννου Τάτση, Θεολόγου
Κι ὅμως ὑπάρχουν κάποιοι, ποὺ σὲ ὅλα τοῦτα ἀντιδροῦν. Καλόγεροι ποὺ πῆραν τὰ βουνὰ καὶ νυχθημερὸν τὸ κομποσχοίνι τους τραβοῦν μὲ πόνο γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἐπίσκοποι μακριὰ ἀπὸ τὰ κέντρα ἀποφάσεων, πρεσβύτεροι καὶ μοναχοὶ καὶ κάποιοι ἀκόμη λαϊκοὶ μὲ θάρρος, χωρὶς φόβο μπροστὰ στὶς ἀπειλές, ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι κατὰ τὸ δυνατόν, ἀντιστέκονται μὲ κάθε τρόπο. Γράφουν, μιλοῦν, ἀφυπνίζουν τὸν λαό, τὴν πατερικὴ πεῖρα μεταδίδουν, τὶς ἐπισκοπικὲς ἐκτροπὲς στηλιτεύουν, τὴν κοσμικότητα ἀποδοκιμάζουν. Μπαίνουν στὰ σπίτια τῶν πονεμένων, τῶν ἀσθενῶν, μπαίνουν στὶς φυλακὲς καὶ τὰ νοσοκομεῖα, μιλοῦν μὲ ἀγάπη στοὺς μαθητὲς στὰ σχολεῖα, προσεύχονται, ἀγωνίζονται, ἀγρυπνοῦν καὶ ἀγωνιοῦν. Δίνουν ἀπὸ τὰ δικά τους, μεταδίδουν τὴν πεῖρα τῶν Ἁγίων, βαπτίζουν ὀρθοδόξους τοὺς αἱρετικούς, καλοῦν στὴ σωτηρία τοὺς πλανηθέντες. Οἱ «προοδευτικοὶ» τοὺς λένε ἀκραίους, παραδοσιόπληκτους, φανατικούς, θρησκοφασίστες, ἰδιόρρυθμους, ἀνυπάκουους στὴν ἐκκλησιαστική τους ἀρχή, ἀλλὰ ἐκεῖνοι θαρρετὰ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ συνεχίζουν.
Τὸ πλοῖο κλυδωνίζεται. Κάποιοι ρέγχουν ξαπλωμένοι στὸ ἀμπάρι του, κάνοντας πὼς δὲν καταλαβαίνουν τὴν τρικυμία. Θὰ πρέπει νὰ πεταχτοῦν στὴν τρικυμισμένη θάλασσα. Τότε τὸ πλοῖο θὰ πορευτεῖ γαλήνια. Καὶ ἐκεῖνοι ἴσως μάθουν νὰ μὴ νοιάζονται πλέον γιὰ τὴν ξεραμένη κολοκύνθη τῆς ματαιοδοξίας τους, ἀλλὰ γιὰ τὸν πεινῶντα γιὰ νινευϊτικὴ μετάνοια καὶ σωτηρία λαό.
Τοῦ κ. Ἰωάννου Τάτση, Θεολόγου
