Δεν προβληματίζουν τα περί ‘’δήθεν’’ δογματικών διαφορών και τα περί ‘’εκατέρωθεν παρερμηνειών’’;

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Δεν θα’πρεπε πρωτίστως να προβληματίσουν, όσους επιζητούν καταδίκες των ιερωμένων και λαϊκών θεολόγων, που επιμένουν στην Ορθόδοξη εκκλησιολογική ακρίβεια, οι αναφορές για ‘’δήθεν δογματικές εκτροπές’’ και για ‘’πολλές εκατέρωθεν παρερμηνείες διδασκαλιών και διαστρεβλώσεις θέσεων’’;



Για παράδειγμα ο κ. Δημήτρης Κεραμιδάς, ο οποίος είναι διδάσκων στο Ποντιφικό Πανεπιστήμιο Angelicum της Ρώμης, σε κείμενό του που τιτλοφορείται «Ορθόδοξοι και Καθολικοί και η κοινή ευθύνη της συνοδικότητας – Σκέψεις πάνω στο κείμενο του Κιέτι» που δημοσιεύτηκε στον διαδικτυακό ιστότοπο www.amen.gr, μεταξύ άλλων αναφέρει τα εξής : «…Με τον τρόπο αυτό οι καλές προθέσεις για την οικοδομή της ενότητος θα αποκτούσαν μια συγκεκριμένη αναφορά, πέρα από τις ατομικές (και εξόχως αντισυνοδικές) ιδέες θεολόγων και ιεραρχών - και των δύο Εκκλησιών - που υποβοηθούμενοι» από μια ορισμένη ανεπάρκεια στην κοινοποίηση των οικουμενικών κεκτημένων στην εκκλησιαστική βάση, εμφανίζονται πρόθυμοι να προστατέψουν την καθαρότητα της πίστης από…δήθεν δογματικές εκτροπές».

Ποιες είναι οι ‘’δήθεν’’ δογματικές εκτροπές που αναφέρει; Αγνοεί τις παπικές πλάνες που παρεισέφρησαν μετά το Σχίσμα του 1054 μ. Χ; Η αιρετική προσθήκη του Filioque, η οποία ήταν και η κύρια αιτία του Σχίσματος δεν είναι δογματική εκτροπή; Η κακοδοξία του Παπικού εξουσιαστικού πρωτείου και του παπικού αλάθητου δεν είναι δογματική εκτροπή; Η μη παραδοχή από μέρους των Παπικών της διάκρισης ουσίας και ενεργείας του Θεού, με τη συνεπακόλουθη άρνηση της αποδοχής της Ορθόδοξης Θεολογίας του Ακτίστου Φωτός, δεν αποτελεί δογματική εκτροπή; Δεν ενοχλούνται από τέτοιες αναφορές οι επιζητούντες καταδίκες, και ενοχλούνται από την επιμονή στην Ορθόδοξη εκκλησιολογική ακρίβεια;

Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι το πρόσφατο κείμενο του καθηγητή κ. Αριστείδη Πανωτή, που τιτλοφορείται, ‘’Σκέψεις πάνω στη συνερχόμενη Σύνοδο’’ «Η Θείω Πνεύματι κραταιωθείσα Σύνοδος της Κρήτης», και στο οποίο αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής : «Στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα οι δύο πρώτες αποστολικές Καθέδρες της Ρώμης κατάλαβαν ότι τα χίλια χρόνια της ‘’ακοινωνησίας’’ είναι πάρα πολλά και ότι μέσα στα ιστορικά χρόνια της ακοινωνησίας που διέτρεξαν φώλιασαν στη μνήμη των ανθρώπων μίση από τα δεινά που πέρασαν οι λαοί και πολλές εκατέρωθεν παρερμηνείες διδασκαλιών και διαστρεβλώσεις θέσεων». 

Η αναφορά του κ. Πανωτή, για «πολλές εκατέρωθεν παρερμηνείες διδασκαλιών και διαστρεβλώσεις θέσεων» είναι απαράδεκτη. «Επόμενοι τη θεόθεν δοθείση διδασκαλία των Αγίων ημών Πατέρων και τη παραδόσει της καθολικής Εκκλησίας», σύμφωνα με την αναφορά της 7ης Οικουμενικής Συνόδου, δεν μπορούμε να δεχθούμε την ύπαρξη παρερμηνειών και διαστρεβλώσεων θέσεων από πλευράς Ορθοδόξου Εκκλησίας. 

«Η Εκκλησία πάντοτε τονίζει την ταυτότητα της πίστεώς της δια μέσου των αιώνων. Αυτή η ταυτότητα και η σταθερότητα είναι η πιο ολοφάνερη απόδειξη και το πιο ολοφάνερο τεκμήριο της ορθής πίστεως», αναφέρει χαρακτηριστικά ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ (Θέματα Εκκλησιαστικής Ιστορίας – π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ). Τα περί ‘’εκατέρωθεν παρερμηνειών και διαστρεβλώσεων θέσεων’’ είναι παντελώς απαράδεκτα.

Ας προβληματιστούν από τέτοιες και άλλες παρόμοιες τοποθετήσεις, για ‘’δήθεν δογματικές εκτροπές’’ και για ‘’πολλές εκατέρωθεν παρερμηνείες διδασκαλιών και διαστρεβλώσεις θέσεων’’ και ας πάψουν να ενοχλούνται από τους ιερωμένους και λαϊκούς θεολόγους, που επιμένουν στην Ορθόδοξη εκκλησιολογική ακρίβεια.

Τόση λοιπόν ανοχή για τέτοιες απαράδεκτες αναφορές, αλλά και τόση καταδικαστική εμπάθεια, για όσους με σοβαρότητα επιμένουν στην Ορθόδοξη εκκλησιολογική ακρίβεια;


ΠΗΓΗ