ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΈΡΟΥ Π. ἸΩΆΝΝΟΥ ΦΩΤΟΠΟΎΛΟΥ,
ἘΦΗΜΕΡΊΟΥ Ἱ. Ν. ἉΓΊΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ͂
«... κανένα κείμενο δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι τέλειο, οὔτε ἡ χρήση τῶν καλύτερων θεολογικῶν ὅρων καὶ λέξεων μποροῦν νὰ ἀποδώσουν στὴν ἀκρίβειά του τὸ περιεχόμενο τῆς ἀποκαλυφθείσας πίστεώς μας. Γι᾽ αὐτὸ καὶ στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, ὅπου χρησιμοποιήθηκαν οἱ ὀρθότεροι, κατ᾽ ἄνθρωπο, ὅροι, χρειάστηκε νὰ ἑρμηνευτοῦν ἀπὸ τοὺς Πατέρες διὰ τῶν συγγραμμάτων τους γιὰ νὰ γίνουν κατανοητοὶ καὶ ἀποδεκτοὶ ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας».
Μήπως ξεφεύγουμε τελείως ἀπό τήν ὀρθόδοξη αἴσθηση ταυτίζοντας ἤ ἔστω συγκρίνοντας τό διπλωματικό καί οἰκουμενιστικό λεξιλόγιο τῆς Κρήτης μέ τήν ὑψίστου ἐπιπέδου θεολογική ἀκρίβεια καί τήν θεοπνευστία τῆς ὁρολογίας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων;
Παρακατιών γράφει, παραπέμποντας σέ ἀποσπάσματα τοῦ κειμένου τῆς Κρήτης, τά ἑξῆς:
«Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία βρίσκεται σὲ διάλογο μαζί τους: [μέ τίς ἑτερόδοξες "ἐκκλησίες"] (ἐπειδὴ κουβαλοῦν ἀπὸ τὴν πρώτη χιλιετηρίδα κάποια ἐκκλησιολογική βάση), ὥστε νὰ ἀποσαφηνισθεῖ τὸ ὅλο ἐκκλησιολογικό θέμα καὶ "ἰδιαιτέρως τῆς γενικωτέρας παρ᾽ αὐταῖς διδασκαλίας περὶ μυστηρίων, χάριτος, ἱερωσύνης καὶ ἀποστολικῆς διαδοχῆς" (ἄρθρο 6). Μὲ τὸ διάλογο αὐτὸ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία "δίνει δυναμικὴν μαρτυρίαν τοῦ
πληρώματος τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας καὶ τῶν πνευματικῶν αὐτῆς θησαυρῶν πρὸς τοὺς ἐκτὸς αὐτῆς" (ἄρθρο 6). Ὁ διάλογος αὐτὸς γίνεται "ἐπὶ τῇ βάσει τῆς ἀληθείας τῆς πίστεως καὶ τῆς παραδόσεως τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας τῶν Ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων" (ἄρθρα 3, 5, 8, 18), ὡς "ἡ συνέχισις τῆς μαρτυρίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὸν διηρημένον χριστιανικὸν κόσμον ἐπὶ τῇ βάσει τῆς ἀποστολικῆς παραδόσεως καὶ πίστεώς της" (ἄρθρο 24). Ἀκόμα ὁ διάλογος αὐτὸς διεξάγεται "ἐπὶ τῇ βάσει τῶν ἀρχῶν τῆς ὀρθόδοξου ἐκκλησιολογίας καὶ τῶν κανονικῶν κριτηρίων τῆς ἤδη διαμορφωμένης ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως" (ἄρθρο 20)».
Ἡ ὑποκρισία τοῦ... κρητικοῦ κειμένου στό μεγαλεῖο της! "Διαλέγεται" ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία " ὥστε νά ἀποσαφηνισθεῖ τό ὅλο ἐκκλησιολογικό θέμα καί ἰδιαιτέρως τῆς γενικωτέρας παρ΄ αὐταῖς διδασκαλίας περί μυστηρίων, χάριτος, ἱερωσύνης καί ἀποστολικῆς διαδοχῆς’’!!! Δηλαδή τί χρειάζεται νά "ἀποσαφηνισθεῖ"; Ἄν ἔχει ὁ πάπας καί ὁ Παπισμός ἀποστολική διαδοχή;
Ἄς μήν ξεχνᾶ ὁ Σεβασμιώτατος τήν ἀναγνώριση στό Balamand τοῦ ἰσοκύρου τῶν Μυστηρίων Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν. Ἰδού μέρος τοῦ συμφωνηθέντος κειμένου:
«Από τις δύο πλευρές [Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν] αναγνωρίζεται ότι αυτό που ο Χριστός ενεπιστεύθη στην Εκκλησία Του -ομολογία της αποστολικής πίστεως, συμμετοχή στα ίδια μυστήρια, προ πάντων στη μοναδική Ιερωσύνη που τελεί τη μοναδική θυσία του Χριστού, αποστολική διαδοχή των Επισκόπων- δεν δύναται να θεωρήται ως η ιδιοκτησία της μιας μόνον από τις Εκκλησίες μας. Στα πλαίσια αυτά είναι προφανές ότι κάθε είδους αναβαπτισμός αποκλείεται».
Στο «Κοινό Ανακοινωθέν» του Πάπα Ιωάννη Παύλου του Β΄ και του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, στις 29 Ιουνίου 1995, έγινε η εξής δήλωση:
«Μία κοινή μυστηριακή αντίληψη της Εκκλησίας έχει εμφανισθεί, διατηρείται και μεταδίδεται στο χρόνο διά της αποστολικής διαδοχής…παρακινούμε τους πιστούς μας, Καθολικούς και Ορθοδόξους, να ενισχύσουν το πνεύμα της αδελφότητας, το οποίο προέρχεται από το ένα βάπτισμα και από την συμμετοχή στη μυστηριακή ζωή». (Τά κείμενα ἐλήφθησαν ἀπό τήν εἰσήγηση τοῦ π. Πέτρου Heers «Τό Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος στό Συνέδριο γιά τόν Οἰκουμενισμό τό 2004 στή Θεσσαλονίκη).
Τό γραφέν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία "δίνει δυναμικὴν μαρτυρίαν τοῦ πληρώματος τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας καὶ τῶν πνευματικῶν αὐτῆς θησαυρῶν πρὸς τοὺς ἐκτὸς αὐτῆς" τό πιστεύει ὁ ἅγιος Καρπασίας ὡς ἀκολουθούμενο ἀπό τά ποικίλα οἰκουμενιστικά διαβούλια; Δηλαδή στούς διαλόγους οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπισημαίνουν μέ ἁγιοπατερική θεμελίωση, δυναμικά τίς πλάνες τῶν ἑτεροδόξων, μαρτυροῦν τήν ἀλήθεια ὅπως βιοῦται ἀπό τούς ἁγίους μας καί καλοῦν τούς ἑτεροδόξους μέ ἀγάπη νά ἐπιστρέψουν σ΄αὐτή τήν Ἀλήθεια;
Μά σέ ποιούς ἀπευθύνεται μέ τό κείμενό του ὁ καλός ἐπίσκοπος;
Ὅσον ἀφορᾶ στό διακηρυσσόμενο ὅτι "ὁ διάλογος γίνεται "ἐπί τῇ βάσει τῆς τῶν ἀρχῶν τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καί τῶν κανονικῶν κριτηρίων τῆς ἤδη διαμορφωμένης ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως" πρέπει νά ἔχει κατά νοῦν ὁ Σεβασμιώτατος Καρπασίας ὅτι ἀπευθύνεται ὄχι σέ κάποια ἐλίτ θεολογούντων, ἀλλά στό πολύ στενοχωρημένο πλήρωμα τῶν Ὀρθοδόξων, τό ὁποῖο βλέπει, ἐκτός ἀπό τά ἀπαράδεκτα κείμενα πού συνυπογράφονται- πολλές φορές "ἐν κρυπτῷ καί παραβύστῳ"- τίς συμπροσευχές πού γίνονται μέ τούς αἱρετικούς κατά τή διάρκεια τῶν διαλόγων, τίς συμπροσευχές στήν Ἀσσίζη κλπ. Γιά ποιά "κανονικά κριτήρια" μιλᾶμε;
Καταλήγοντας φρονῶ ὅτι ὅταν διαβάζουμε ἤ ἑρμηνεύουμε ἕνα τέτοιο κείμενο, ὅπως τό κείμενο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν κόσμον» πρέπει νά ἔχουμε κατά νοῦν ὅλα τά συμπαρομαρτοῦντα ἐδῶ καί 100 χρόνια κείμενα καί γεγονότα στά ὁποῖα ἐμπλέκονται οἱ Οἰκουμενιστές. Ἐν πάσῃ περιπτώσει τό πιό πάνω κείμενο δέν «σώζεται» μέ τίποτα! Ἡ ἐπίπεδη καί ρηχή προσέγγιση, ἀνάγνωση καί ἑρμηνεία τέτοιων κειμένων, πού τούς δώσαμε καί μεγάλη σημασία παρά τήν ἀσημαντότητά τους, ἀποπροσανατολίζει καί ἐμᾶς πού γράφουμε καί ὅσους μᾶς διαβάζουν.
πηγή
Πόσος σεβασμός αξίζει σε ανθρώπους που δεν σέβονται το Θεό, αφού "σιγοντάρουν" συνειδητά την αίρεση;
ΠΗΓΗ
ΠΗΓΗ
