Η ΚΑΤΑ ΤΟΝ π. ΤΥΧΩΝΑ ΣΥΝΟΔΟΣ (Β΄).
(συνέχεια ἀπὸ τὸ προηγούμενο (ΕΔΩ )
Προχωροῦμε ὅμως γιὰ νὰ δοῦμε πῶς ἀναπτύσεται ἡ σκέψις καὶ τὰ ἐπιχειρήματα τοῦ π.Τ. προκειμένου νὰ ὑποστηρίξει τὴν θέσι του περὶ τῆς Συνόδου αὐτῆς.
β) Παραθέτει ὁ π. Τ. τὴν παρ. 5 τοῦ 6ου κειμένου:
«Οἱ σύγχρονοι διμερεῖς διάλογοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς καὶ ἡ συμμετοχὴ Αὐτῆς εἰς τήν Οἰκουμενικὴν Κίνησιν ἐρείδονται ἐπὶ τῆς συνειδήσεως ταύτης τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ οἰκουμενικοῦ αὐτῆς πνεύματος ἐπὶ τῷ τέλει τῆς ἀναζητήσεως, βάσει τῆς ἀληθείας τῆς πίστεως καὶ τῆς παραδόσεως τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας τῶν ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τῆς ἑνότητος ὅλων τῶν Χριστιανῶν.».
Ὅμως τὰ παραπάνω διατυπούμενα στὴν παρ.5 χρήζουν ἐξετάσεως καὶ ἀποδείξεως.
«Οἱ σύγχρονοι διμερεῖς διάλογοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς καὶ ἡ συμμετοχὴ Αὐτῆς εἰς τήν Οἰκουμενικὴν Κίνησιν ἐρείδονται...» Ἐρείδονται; Ἐρείδονται στὴν βάσιν τῆς ἀληθείας τῆς πίστεως τῆς ἀρχαίας ἐκκλησίας τῶν ἐπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων;
Ἀπὸ ποὺ προκύπτει αὐτό; Ποιὸ εἶναι τὸ «οἰκουμενικὸ πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας» τὸ ὁποῖο ὁδηγεῖ στὴν «ἀναζήτησι τῆς ἑνότητος ὅλων τῶν Χριστιανῶν»; Καὶ ποιοὶ εἶναι «ὅλοι οἱ χριστιανοί» οἱ ὁποῖοι δὲν μετέχουν τῆς ἑνότητος τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας ἐνῷ εἶναι χριστιανοί; Πῶς εἶναι χριστιανοί χωρὶς νὰ μετέχουν στὴν Μια καὶ μοναδικὴ (ὅπως λέει ὁ π. Τ. στὴν παράγρ. α΄ τοῦ κειμένου του) Ἐκκλησία; Ἡ παραδοθεῖσα ἀλήθεια τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας (διὰ τῆς Ἁγίας Γραφῆς , τῶν Πατέρων καὶ τῶν Συνόδων) πουθενὰ δὲν ἔχει τέτοιες διατυπώσεις καὶ ἀντιλήψεις.
‘Ὑπάρχει πράγματι Μία καὶ Μοναδικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἕνα καὶ μοναδικὸ σῶμα διότι μία καὶ μοναδικὴ εἶναι ἡ κεφαλή, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Χρειάζεται νὰ παραθέσωμε ἁγιογραφικὰ καὶ πατερικὰ χωρία γι᾿ αὐτό; Νομίζω ὅτι περιττεύουν. Σίγουρα καὶ ὁ π. Τ. θὰ συμφωνεῖ.
Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα θρησκευτικὰ μορφώματα, ἄς τὰ ὁνομάσει κανεὶς ὅπως θέλει, ἄνευ ἀξιολογήσεως καὶ χαρακτηρισμῶν, εἶναι ὅσα χωρίστηκαν καὶ ἔφυγαν ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς ἐκκλησίας. Δὲν εἶναι Ἐκκλησία. Εἶτε τοὺς πεῖς αἱρετικοὺς, εἶτε σχισματικοὺς, εἶτε ἐτερόδοξες κοινότητες δὲν εἶναι τμήματα πλέον τῆς ἐκκλησίας. Καὶ οἱ Πατέρες δὲν τοὺς ἀναγνωρίζουν ὡς Χριστιανοὺς. Χριστιανοὺς καλοῦν τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. «Αὐτοὺς ποὺ πιστεύουν ἔτσι, δὲν μάθαμε νὰ τοῦς ἀπαριθμοῦμε στοὺς χριστιανούς»[1] λέγει ὁ Ἀγ, Γρηγόριος ὁ Νύσσης καὶ ἐξηγεῖ: «Αὐτὸν ποὺ δὲν ἔχει δεχθεῖ τὴν ἀληθὴ μόρφωσι τῆς εὐσέβειας δι᾿ ὅλου τοῦ μυστηρίου, δὲν τὸν λέμε χριστιανό»[2] Καὶ εἶναι αὐταπόδεικτο ὅτι ὅλοι οἱ ἀναφερόμενοι ὡς «ἐξ αὐτῆς διεστῶτες» δὲν μποροῦν νὰ ἔχουν «δι᾿ ὄλου τοῦ μυστηρίου τὴν ἀληθὴ μόρφωσιν τῆς εὐσεβείας». Ἐξ ἄλλου καὶ ὁ ἴδιος ὁ π. Τύχων ἀναφέρει: « Ἡ φράσις «τῶν ἐξ αὐτῆς διεστώτων» σημαίνει, αὐτῶν οἱ ὁποῖοι, διὰ διαφόρους λόγους καὶ εἰς διαφόρους ἱστορικὰς στιγμὰς, ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴν πίστι τῆς Ἐκκλησίας τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ ἀκολούθησαν, προτίμησαν καὶ ἐν τέλει ἀποδέχθηκαν ἄλλες ἑτερόδοξες καὶ αἱρετικές διδασκαλίες». Ἄρα αὐτοὶ ποὺ προτίμησαν καὶ ἀποδέχθηκαν τὶς ἑτερόδοξες καὶ αἱρετικές διδασκαλίες δὲν εἶναι χριστιανοί κατὰ τὴν πίστη καὶ παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας καὶ τουλάχιστον στὶς ἐπίσημες συνοδικὲς διατυπώσεις χάριν τῆς σαφήνειας καὶ τῆς ἀκριβείας θὰ πρέπει νὰ ὀνομάζονται ὅπως ἀκριβῶς εἶναι.
Ἄρα καὶ τὸ «ὅλοι οἱ χριστιανοί» τοῦ κειμένου εἶναι ἀνυπόστατο ὀρθοδόξως. Εἶναι παραδεκτὸ βεβαίως ἀπὸ τοὺς κρατοῦντες στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἐξ ἀρχῆς (ὅπως παρουσιάστηκε στὸ κείμενο Η ΚΑΤΑ ΤΟΝ π. ΤΥΧΩΝΑ ΣΥΝΟΔΟΣ Α΄ ὅπου παρουσιάζεται ἐνδεικτικῶς καὶ ἡ πατρότης τοῦ «οἰκουμενικοῦ πνεύματος τῆς Ὀρθοδοξίας») καὶ ἀκολούθως ἀπὸ ὅσους ἀκολουθοῦν τὴν γραμμὴ αὐτὴν, ὅμως δὲν εἶναι διδασκαλία καὶ πίστι τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁπότε καὶ ὅλη ἡ μέριμνα γιὰ «ἀναζήτησι τῆς ἑνότητος ὅλων τῶν χριστιανῶν», ὅπως ἔχει ἐξελιχθεῖ τὰ τελευταῖα ἐκατὸ περίπου χρόνια δὲν ἐδράζεται ἐπὶ Ὀρθοδόξων πατερικῶν παραδοχῶν. Φυσικὰ ὅλα αὐτὰ τὰ ἔχουν λεπτομερῶς διατυπῶσει πλὴν τῶν παλαιῶν ἀγίων Πατέρων καὶ σύγχρονοι ἅγιοι ( Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, Ἅγιος Παΐσιος Ἀγιορείτης καὶ πλειὰς ἄλλη ἁγιορειτῶν καὶ μή Πατέρων) καὶ εἶναι ἀπορίας ἄξιον πῶς ἕνας σύγχρονος ἁγιορείτης δὲν ἀκολουθεῖ τὴν παρακαταθήκη τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ δὴ τῶν ἁγιορειτῶν, ἀλλὰ θεωρεῖ τὰ κείμενα ποὺ ὑπέγραψε ἡ Σύνοδος ἀνώτερα ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας.
Τὸ ἐκπληκτικὸ εἶναι τὸ συμπέρασμα στὸ ὁποῖο καταλήγει ὁ π. Τ. ἀπὸ τὴν παραπάνω παρ. 5 τοῦ 6ου κειμένου: «Ἡ ἑνότητα, λοιπόν, τῶν Χριστιανῶν δὲν ὑποδηλοῖ ἕνα σημεῖο πρὸς τὸ ὁποῖο πρέπει ὅλοι μας νὰ πορευθοῦμε, προκειμένου νὰ ἐπιτευχθῆ ἡ ἑνότης, ἀλλὰ τὸ σημεῖο αὐτό εἶναι συγκεκριμένο καὶ συμπίπτει καὶ συνταυτίζεται μὲ τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεως καὶ τῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας . Τὸ σημεῖο τῆς ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν ταυτίζεται μὲ τὴν γνησιότητα τῆς Ἀποστολικῆς Πίστεως καὶ τῆς Πίστεως τῶν ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, στοιχεῖα τὰ ὁποῖα ἀκραδάντως πιστεύει ὅτι κατέχει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, σύμφωνα πάντα μὲ τό κείμενο τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου».
Ὄχι μόνο δὲν φαίνεται νὰ ἀντιλαμβάνεται τὴν πλήρη ἀντίθεσι τῆς παρ 5. μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ θεωρεῖ ὅτι τὸ σημεῖο στὸ ὁποῖο πρέπει «ὅλοι νὰ πορευθοῦμε, συμπίπτει καὶ συνταυτίζεται μὲ τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεως καὶ τῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Αὐτὸ σημαῖνει ὅτι «ὅλοι» οἱ «χριστιανοί» κατὰ τὶς διατυπῶσεις τῆς Συνόδου καὶ τὴν ἀντίληψι τοῦ π.Τ. ἔχουν ἤδη βρεῖ τὸ σημεῖο, τὸ ἔχουν ἐντοπίσει καὶ μάλιστα αὐτὸ συμπίπτει καὶ συνταυτίζεται μὲ τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεως καὶ τῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Δηλαδὴ οἱ Παπικοὶ (π.χ. ποὺ ἀνήκουν στὸ «ὅλοι μας») ποὺ πιστεύουν στὴν κτιστὴ Χάρι, στὸ ὅτι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, στὸ ὅτι ὁ ἐκάστοτε Πάπας εἶναι ἀλάθητος καὶ ἐκπρόσωπος τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ καὶ ἀπόλυτος ἀρχηγὸς καὶ δικτάτωρ τῆς ἐκκλησίας καὶ τῆς οἰκουμένης πορεύονται πρὸς τὸ σημεῖο ποὺ συμπίπτει καὶ συνταυτίζεται μὲ τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεως καὶ τῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ; Αὐτὸ ἔχει ἀντιληφθεῖ ὁ π.Τ. σύμφωνα πάντα μὲ τό κείμενο τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου; Μπορεῖ νὰ σκεφτεῖ κανεὶς ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀσχολούμενος μὲ τὴν νοερὰ ἄσκησι στὴν ἀπομόνωσι τοῦ ἁγίου Ὅρους δὲν παρακολουθεῖ τὶς ἐνέργειες καὶ τὶς δηλώσεις τοῦ Πάπα καὶ τῶν ἀξιωματούχων του (ἐπί παραδείγματι πάντα - τὰ ἵδια καὶ χειρότερα ἱσχύουν καὶ γιὰ ὅλους τοὺς ἄλλους ἀδελφοὺς «χριστιανοὺς» ποὺ ἀποτελοῦν «τὸν ὑπόλοιπο χριστιανικὸ κόσμο» γιὰ τὸν ὁποῖο μιλᾶ ἡ σύνοδος). Ὅμως στὸ κείμενό του (ὁ π. Τ.) ἀναφέρεται στὰ λόγια ἑνὸς ἀγνώστου ρώσου ἀναλυτοῦ, τοῦ Victor Gaetan προκειμένου νὰ στηρίξει τὶς ἀπόψεις του. Ἄρα, ἀφοὺ ξέρει τὶ λέγει ὁ Victor Gaetan, δὲν δικαιολογεῖται νὰ μὴν ξέρει τί λέγει ὁ Πάπας (καὶ οἱ ὑπόλοιποι παπικοὶ ἀξιωματούχοι) οἱ ὁποῖοι κατὰ τὴν γνώμη του (τοῦ π.Τ.) πορεύονται πρὸς τὸ σημεῖο ποὺ συμπίπτει καὶ συνταυτίζεται μὲ τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεως καὶ τῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Μὰ μὲ τοὺς Κόπτες ὁ Πάπας ὑπέγραψε κοινὸ ἀνακοινωθὲν στὸ ὁποῖο ἀναφέρεται: «να ἐντείνωμεν τούς κοινούς ἀγῶνας μας, προκειμένου νά εὕρωμεν τήν ὀρατήν μας ἕνωσιν ἐν τῇ διαφορετικότητι, ἐπί τῇ καθοδηγήσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»[3]. Δὲν λέει ὅτι πρέπει νὰ πορευθοῦμε πρὸς τὸ σημεῖο ποὺ συμπίπτει καὶ συνταυτίζεται μὲ τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεως καὶ τῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καὶ ὄχι μόνο δὲν λέει αὐτὸ ἀλλὰ λέει ὅτι θὰ ἐνωθοῦν ὁρατῶς ἐν τῇ διαφορετικότητι. Ἐξ ἄλλου τὶς ἄλλες ἐκκλησίες τὶς ἀντιλαμβάνεται (ὁ Πάπας) «ἑνωμένες μέ τούς Ἐπισκόπους καί μέ τόν Πάπα στή Μία, Μοναδική (unique) Ἐκκλησία, πού εἶναι ἡ δική μας, ἡ Ἱεραρχική Ἁγία Μητέρα Ἐκκλησία»[4] Μὲ τὴν Ἱεραρχικὴ Ἁγία Μητέρα Ἐκκλησία ἡ ὁποία καὶ αὐτὴ εἶναι μοναδική καὶ εἶναι ἡ Παπικὴ!!! Δὲν τὰ ἔχει ὑπ΄ ὄψιν του αὐτὰ (τὰ ἀπειροελάχιστα καὶ ἐντελῶς ἐνδεικτικά ἐκ τῶν ἀπείρων ὑπαρχόντων) ὁ γνωρίζων τί εἶπε ὁ Victor Gaetan; Πολὺ παράξενο.
Στοὺς διμερεῖς καὶ πολυμερεῖς διαλόγους ποὺ διεξάγει ἡ ἡγεσία τῶν ὁρθοδόξων ἐκκλησιῶν ἀντελήφθη τέτοια πράγματα καὶ τέτοιον προσανατολισμό ὁ π.Τ; Ἐπὶ παραδείγματι στὴν συμφωνία τοῦ Μπαλαμάντ ( συμφωνία μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν) αὐτὸ εἶδε; Τὸ ἀποφασισθὲν ὅτι «παράργ.13. …Καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς ἀναγνωρίζεται ὅτι αὐτὸ ποὺ ὁ Χριστὸς ἐνεπιστεύθη στὴν Ἐκκλησία του - ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, συμμετοχὴ στὰ ἴδια μυστήρια, πρὸ πάντων στὴ μοναδικὴ Ἱερωσύνη ποὺ τελεῖ τὴ μοναδικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἀποστολικὴ διαδοχὴ τῶν Ἐπισκόπων- δὲν δύναται νὰ θεωρῆται ὡς ἡ ἰδιοκτησία τῆς μιᾶς μόνον ἀπὸ τὶς ἐκκλησίες μας. Στὰ πλάισια αὐτὰ, εἶναι προφανὲς ὅτι κάθε εἴδους ἀναβαπτισμὸς ἀποκλείεται»[5] σημαίνει ὅτι τὸ σημεῖο αὐτὸ συναντήσεως συμπίπτει καὶ συνταυτίζεται μὲ τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεως καὶ τῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Πράγματι εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ ἀντιληφθεῖ κανεὶς τὸν τρόπο σκέψεως ποὺ ὁδηγεῖ σὲ αὐτὰ τὰ συμπεράσματα.
Νὰ ἀρχίσουμε νὰ παραθέτουμε ἀντίστοιχα τεκμήρια ἀπὸ ἐγκυκλιους καὶ λόγους ὀρθοδόξων πατριαρχῶν καὶ ἐπισκόπων; Ἀπὸ πορίσματα Προσυνοδικῶν Ἐπιτροπῶν; Ἀπό διμερεῖς καὶ πολυμερεῖς διαλόγους; Ἄν χρειαστεῖ θὰ γίνει καὶ αὐτὸ τὸ ἄχαρο πράγμα, (ἄν καὶ ὅλα αὐτὰ ἔχουν γραφεῖ καὶ ξαναγραφεῖ ἀπὸ πολλοὺς ἀνθρώπους) ἀλλὰ πάλι μένει ἡ ἀπορία πῶς γίνεται ὀρθόδοξος μοναχὸς νὰ ἀγνοεῖ τόσα πολλὰ καὶ θεμελιώδη. Τόσα πολλὰ ἐνῷ ὁμιλεῖ περὶ αὐτῶν καὶ φτάνει στὰ παραπάνω συμπεράσματα. Μακάρι οἱ Πατέρες τοῦ Ὄρους, στοὺς ὁποίους τόσα πολλὰ χρεωστοῦμε ὅλοι μας, νὰ μὴν χρειάζεται νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὸ τί λέει ὁ κάθε ἕνας ἀλλὰ νὰ ἀσχολοῦνται κυρίως μὲ τὴν ἄσκησι καὶ τὴν προσευχὴ γνησίως καὶ ὀρθοδόξως καὶ ὁ Θεὸς θὰ τοὺς δείχνει τὴν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων, ὅπως ἔδειξε καὶ στὸν ἅγιο γέροντα Ἐφραίμ τὸν Κατουνακιώτη ποιὰ εἶναι ἡ πραγματικότης τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Βέβαια καὶ ἐκεί οἱ ἔχοντες ὁμολογιακὴ εὐαισθησία, προκύπτουσα ἀπὸ τὴν βίωσι τοῦ μυστηρίου τῆς κατὰ Θεὸν γνησίας ζωῆς, πάντα θὰ ἀγωνιοῦν καὶ θὰ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν διατήρησι τῆς καθαρότητος τῆς πίστεως ἀπὸ ἀνθρώπινες ἀλλοιώσεις.
Κρίμα πάντως νὰ χρησιμοποιεῖται ἡ ἰδιότης τοῦ ἁγιορείτου γιὰ νὰ ὑποστηριχτοῦν καὶ νὰ ἐπιβληθοῦν ἀπόψεις ποὺ μακρὰν ἀπέχουν τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας καὶ ζωῆς. Μακάρι νὰ κάνω λάθος στὶς ἐκτιμήσεις αὐτές, ἀλλὰ αὐτὰ δείχνουν τὰ πράγματα καὶ τὰ γεγονότα. Τὸν π. Τ. δὲν τὸν γνωρίζω, οὔτε ἔχω καμμιὰ ἐχθρικὴ διάθεσι ἀπέναντι του, ὥστε νὰ προσπαθῶ νὰ μειώσω τὰ γραφόμενά του. Ἀπλῶς βλέπω ὅτι αὐτὲς οἱ ἀπόψεις δὲν ἐπερείδονται ἐπὶ ὀρθοδόξων βάσεων καὶ ὅσοι ἐπίσκοποι καὶ μοναχοὶ καὶ νὰ βγοῦν νὰ ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ σύνοδος αὐτὴ καὶ οἱ ἀποφάσεις της στηρίζονται ἐπὶ ὀρθοδόξων προϋποθέσεων ἀτεκμηρίωτα, ὅπως γίνεται μέχρι τώρα, φοβάμαι ὅτι δὲν θὰ μπορέσουν νὰ πείσουν καὶ νὰ ἀναπαύσουν κανέναν μὲ στοιχειώδη ὀρθόδοξη αἴσθησι.
Γεώργιος Κ. Τζανάκης, Ἀκρωτήρι Χανίων
[1] «Τοὺς οὔτως ἔχοντας ἐν Χριστιανοῖς ἀριθμεῖν οὐκ ἐμάθομεν». Ἀγ. Γρηγόριος Νύσσης. PG45 σελ 1320 Α Β C
[2] «τὸν μὴ δι᾿ ὄλου τοῦ μυστηρίου τὴν ἀληθὴ μόρφωσιν τῆς εὐσεβείας δεξάμενον, χριστιανὸν οὐκ οἶδεν ὁ λόγος». . Ἀγ. Γρηγόριος Νύσσης. PG45 σελ 1320 Α Β C
[3] http://aktines.blogspot.gr/2017/05/blog-post_593.html#more
[4] http://www.agioritikovima.gr/batikano/item/47004.
[5] Ἐπίσκεψις. ἀρ.496-30.9.1993 σελ27-28
